Vanmorgen bracht ik Evy naar het internaat. Het was nog donker. In het donker met de wagen rijden vind ik vrij zwaar : mijn ogen hebben moeite met de afwisseling van duisternis en de naderende lichten van tegenliggers. Meestal doen mijn ogen achteraf ook pijn. Ik ben geen "snelrijder", en in het donker zeker niet. Ik rij echter voldoende vlot om het verkeer niet te hinderen.

Deze morgen , op een rijksweg, ter hoogte van een plaats waar vluchtheuvels elkaar volgen, en waar de snelheid beperkt is tot 70km/h, merkte ik dat de achterliggende wagen enkele malen met zijn lichten flikkerde. Vrij vervelend, want die lichtflitsen weerkaatsten in mijn achteruitkijkspiegel, en ik had er last van. Ik checkte na of mijn lichten correct aan waren, of mijn snelheid niet te hoog was (ongeveer 65km/h waar ik 70 mocht rijden),... en kon eigenlijk niets ontoelaatbaars ontdekken.

Van zodra de vluchtheuvels achter ons lagen, schuurde de andere wagen, plankgas voorbij, maar bleef een hele tijd langs me heen rijden. Hé, wat had die in?  Ik vertraagde even, om hem de kans te geven, om me verder in te halen, wat hij ook deed. Op het moment dat hij vlak voor me reed, stampte hij zonder reden op zijn rem, waardoor ik ook kort moest remmen, en reed opnieuw verder. Op dat moment sloeg de angst toe. Wat had ik misdaan? en wat waren die mannen (veronderstel ik, want het ging om een bestelwagen van een aannemer) eigenlijk van plan? Ondertussen mochten we op dat stuk weg 90 rijden, wat ik aangezien ik kort had moeten afremmen, niet meer reed, en enkele wagens staken voorbij. Oef!

Honderd meter verder moest ik aan de lichten linksaf. Het was rood, en de eerste die aan de lichten stond om rechtdoor te rijden, was dezelfde bestelwagen. Ik moest voorsorteren, reed traag langs de auto's in de hoop dat het zou groen worden voor ik langs de bestelwagen moest stoppen. Helaas... Ik keek recht voor me. Evy keek opzei, en zei dat die man richting mij tegen zijn hoofd tikte, en teken deed op ik gedronken had. ???????? Het laatste glas alcohol dat ik gedronken heb, is geleden van begin oktober, dus twee maanden. :roll: Ik ben er me ook niet van bewust dat ik de één of andere stommiteit uit haalde, die hun reactie zou verklaren. Ik vind mezelf geen zondagsrijder, vind van mezelf dat ik een vlotte rijstijl heb, probeer wel de snelheidsbeperkingen na te leven, want een boete is zuur geld. 65km waar je 70 mag is nu ook niet zo traag, want dat is de enige verklaring die ik kon vinden voor dit agressief gedrag, dat ik voor hen te traag reed, en zij niet voorbij konden omwille van de vluchtheuvels.

Een incident, zoals misschien velen al meegemaakt hebben. Het is voorbij! Hij is aan de lichten volle gas rechtdoor gereden (toch gehaast?), en ik was een andere kant uit. Toch zit ik nog steeds echt met de daver op het lijf. Ik heb zo weinig mogelijk laten merken aan Evy, wou niet dat zij daardoor blokkeerde, maar ik voelde de angst toen ik van het internaat terug naar huis reed, reed bijzonder voorzichtig en behoedzaam, hield alles goed in de gaten, tot ik mezelf erop betrapte, en probeerde te ontspannen. Helaas de angst wijkt voor het ogenblik niet!

Waarom krimp ik volledig in elkaar bij iedere vorm van agressie, ook al weet ik heel goed dat ik niets verkeerd gedaan heb? Waarom zou ik dan het liefst helemaal in het niets verdwijnen? Waarom ben ik zo bang en zo van streek? Dit is een patroon dat zich ook in mijn huwelijk afspeelt, en waarvan ik dus niet weet hoe ik dit kan doorbreken. Irreële angst, die toch een link met de realiteit kan hebben (je kunt nooit weten hoe agressie ontaard!), is heel moeilijk aan te pakken.  Ik weet toch niet hoe...
En toch zou hiermee kunnen omgaan, dit patroon van verlammende angst doorbreken, me een heel stuk in de goede richting helpen...