Koen is maandagavond plots opgenomen in het ziekenhuis. Hij dacht dat hij de griep had, maar de huisarts was wantrouwig, en met zijn voorgeschiedenis (bijna zes jaar geleden is zijn aorta vervangen geweest, is er een metalen hartklep geplaatst, en heeft hij twee overbruggingen van kransslagaders gehad) vreesde de huisarts dat dit een voorbode zou kunnen zijn van een

hartinfarct.   Hij is weggebracht met de ziekenwagen, met begeleiding van de mug (medisch urgentie team).

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

In het ziekenhuis merken ze eigenlijk tot nu toe weinig van hartproblemen, maar hebben ze wel gezien dat hij een ernstige infectie heeft : hij heeft koorts, die ze eerst niet  omlaag kregen, én een sterk verhoogd aantal witte bloedcellen.  Alleen blijft het een raadsel waar die infectie zit en wat de oorzaak is : hij heeft nergens last van, behalve soms pijn aan zijn schouder, die als hij hoest (voor de enkele keer dat dit gebeurt) uitstraalt naar zijn staartebeen. Het gebeurt dat hij pijn heeft ter hoogte van de borst, maar dan helemaal rechts, in plaats van links. De artsen zien geen verband, en zoeken dus verder…  Vannacht zou de koorts dan toch gedaald zijn. Welke virus of bacterie hem parten speelt, zou ten vroegste vandaag geweten zijn, omdat men de bacterie of virus eerst moet aankweken, voor men kan onderzoeken om welke het gaat.

Ondanks het feit dat ik met al het werk op de boerderij zit (met hulp van mijn schoonbroer, en ook Thomas kan al heel wat bijspringen) en de stress die met een ziekenhuisopname gepaard gaat, voel ik me vrij goed en ontspannen :

even niemand die op mijn vingers kijkt, van ’s morgens tot ’s avonds, werkt toch positief. De laatste weken ging het hier terug de verkeerde kant uit, was er met Koen weinig tot niets aan te vangen, was hij superclaimend en supercontrolerend, waarbij ik toch niets goeds kon doen,…. In die zin is het even een verademing…

Het verklaart ook waarom ik vanmorgen door alle wekkers en lawaai heen blijven slapen ben, en ik pas wakker geworden ben toen mijn schoonbroer al meer dan een uur werk verzet had. Hij wou me niet wekken, was van oordeel dat als ik zo vast sliep het was omdat ik het meer dan nodig had. En dan merk je opnieuw het verschil tussen een gewone man en zijn autistische broer…

Ondertussen probeer ik het maximum voor mezelf uit deze dagen te halen, en hoop ik dat ze Koen nog een tijdje in het ziekenhuis houden. Ik merk dat ik, in tegenstelling tot zes jaar geleden, veel onverschilliger sta tegenover wat hem mankeert. Hij heeft teveel kapot gemaakt, en ik heb steeds meer leren loslaten,…  Niet dat ik hem ziek of dood wens,…  negatieve emoties wijzen eveneens op niet kunnen loslaten, en echt negatieve emoties tegenover Ivan zijn er meestal ook niet meer.  Ik ben tegenover hem gewoon onverschillig geworden.