De hectische periode is hier ook aan het afzwakken : Koen werd geopereerd op 15 februari. Normaal zit hij nog tenvolle in zijn revalidatieperiode, maar de sprongen die hij vooruit maakt, zijn zo groot, dat hij het nut van revalidatie helemaal niet meer in ziet.  Alhoewel hij door de cardioloog duidelijk gemaakt werd dat hij, voor zijn hart, elke dag minstens één uur zou moeten fietsen (hometrainer gekocht, omdat er via het ziekenfonds geen beschikbaar waren om te huren) gedurende minstens zes maanden, wordt dit opnieuw als "belachelijk" en "onzin" afgedaan. HIJ heeft dat niet nodig! Nu doet hij nog iets, en geraakt misschien aan anderhalf uur per week, maar ik ben er vrij zeker van dat dit binnen enkele weken tot nul herleidt zal worden. Hij doet genoeg arbeid zegt hij! Ik ontken zijn arbeid niet, maar dit is niet hetzelfde als gedurende langere tijd (een uur) een gelijkmatige belasting van het hart.

Er is heel duidelijk gesteld geweest dat hij als hartpatiënt moet leven, maar dit gaat er maar in voor zover het hem geen extra inspanning vraagt :

zijn medicatie neemt hij perfect, qua voeding wordt er ook op gelet (vooral door mij dan!), maar als het om werkelijke veranderingen gaat, dan kan hij dit niet, of is het onzin...
 

Koens overspannen manier van reageren (niet alleen tegenover mij) is in het ziekenhuis genoemd geweest. En hoe meer men hem duidelijk probeerde te maken dat hij op dat vlak zou moeten veranderen, als hartpatiënt, hoe vasthoudender hij reageerde dat hij niet kon veranderen... Handig dat ik het meteen duidelijk gemaakt werd, dat hij niet zou veranderen :-(, maar na alle hoop die ik zes jaar geleden had, wist ik dat eigenlijk zelf ook al.

Ondertussen neemt hij wel Risperdal, 1mg 's morgens, en zowel ikzelf als de kinderen merken toch een duidelijk verschil : niet dat hij nu plots helemaal anders is geworden, maar hij is een stuk rustiger en "de pieken", de momenten waarop zijn frustraties (dreigen te) escaleren, zijn op dit moment toch beduidend minder geworden. Het heeft wel wat moeite gekost om hem aan de risperdal te krijgen. Hij weigerde het op voorschrift van de huisarts, omwille van alle onmogelijke absurde redenen, en wou het commentaar van de cardioloog afwachten. Die absurde redenen gingen van "het is de schuld van de huisarts dat ik "zonder reden" opnieuw geopereerd ben, dus ik geloof die man niet meer!" tot "een complot van de huisarts en mij om hem te vergiftigen, want de huisarts

(gescheiden) is dringend op zoek naar een andere vrouw".

Omdat het nemen van Risperdal niets te maken heeft met zijn hart, heb ik zelf, na heel veel moeite, de cardioloog telefonisch op de hoogte gebracht, voor Ivan bij hem op controle moest. In eerste instantie ontaardde dit in een felle discussie waarbij de cardioloog het nonsens vond dat Ivan deze medicatie nam, vond het middel te zwaar voor het doel, vond dat Ivan zelf moest veranderen. De moed zonk mij in de schoenen, en ik heb tenslotte gevraagd of hij zou contact opnemen met de huisarts, omdat die wel wist waarom risperdal voorgeschreven werd!! Blijkbaar heeft hij dat toch gedaan, want op de consultatie zelf, waar ik bij was, gaf hij aan dat Risperdal een goed en "onschuldig" alternatief was voor de Clozam die hij tot op dat moment nam. Oef!