De titel zegt genoeg : na meer dan vijf jaar "officieel" alcoholvrij te zijn, heeft Koen gisteren zich ladderzat gedronken. Hij kon niet meer op zijn benen staan, is verschillende keren gevallen in de stallen, heeft nauwelijks iets van het werk gedaan, en na uren scènes, gaande van zwanzen dat hij zo'n dorst had, dat het allemaal mijn schuld was, over dreigen met zelfmoord, tot huilen als een kind,... is hij rond 18u30 eindelijk in zijn bed beland. Ik zeg wel eindelijk!!! Eindelijk was de rust weergekeerd!
Thomas en ik hebben alleen het hoogstnodige gedaan : ik heb, zoals altijd, de kalveren drinken gegeven. We hebben samen gecheckt of er niets abnormaals was in de stallen, en bekeken of er kans was dat er bepaalde koeien zouden kalven die nacht. Ik dacht van niet, maar voor alle zekerheid ben ik 's nachts toch nog eens gaan kijken of alles O.K. was. Al de rest (dieren die geen of maar half eten gekregen hadden) hebben we gelaten voor wat het was. Dat kon wachten tot hij weer nuchter was. Voor de dieren kan dit echt geen kwaad (beter dan goedbedoeld verkeerd voederen).

De reden? Die lag bij mij volgens hem. Wat had je gedacht? De voorbije weken heb ik niet meer geschreven. Het vlotte allemaal redelijk, vooral doordat ik bewust bezig ben met meer afstand te nemen, met los te laten. Ik las ergens wanneer je iemands negatieve energie opslorpt (ik ben een energetische spons, is mij ooit gezegd geweest), dit komt omdat je energieveld op dezelfde frequentie gaat meetrillen als dat van de negatieve persoon. Dit kan doorbroken worden door bewust op een andere ritme te ademen. Daar Koen over het algemeen steeds negatiever wordt (niets is goed, niemand kan nog iets goeds doen,...) had ik de kans genoeg om dit te oefenen. En het werkte : ik merkte dat het me steeds vaker lukte om zijn negativiteit van me af te laden glijden, in plaats van er in mee te gaan, en me te concentreren op mijn werk, de kinderen, het huishouden,... kortom positieve zaken. In de vakantie vlotte alles vrij goed, en blijkbaar werkte mijn optimisme ook naar hem toe voor een stuk. De eerste escalatie die ik naast me kon leggen, was het weekend van 10 januari. De zaterdagavond, op een ogenblik dat hij merkte dat het waarschijnlijk toch niet gesneeuwd zou zijn zondag, zodat ik en de kinderen verplicht zouden thuis moeten blijven, deugden ik en de kinderen plots helemaal niet meer.  (We vierden nieuwjaar die zondag bij mijn ouders). Want dat had hij al de hele week gezegd : dat er teveel sneeuw zou liggen, en dat we onmogelijk zouden kunnen gaan. Als ik een beetje verstand had zou ik afbellen! Niet dus! De zaterdagavond is hij na zijn werk woedend gaan slapen, zonder te eten. Hij had geen honger. Hij denkt dat hij mij daar mee kan treffen, maar eigenlijk zijn we op zo'n momenten allemaal tevreden dat hij geen honger heeft :-).  Zondagvoormiddag is hij niet, zoals anders, binnen gekomen om te ontbijten. 's Middag lagen er voor hem broodjes klaar, maar ook die heeft hij niet aangeraakt. Zondagavond had hij nog geen honger.... Ik maakte me er gewoon geen zorgen in. Hij zou wel plooien. Maandagmorgen is hij noodgedwongen terug van koers veranderd en deed hij alsof er niets gebeurt was...

Gisteren, ook maandagmorgen, liep het verkeerd doordat één van de koeien die naar het slachthuis vertrokken te weinig woog, volgens zijn idee. Ze was wel die nacht tochtig geweest en we hadden wel al altijd gehoord dat ze dan merkelijk minder wegen... Hij had niets verdachts kunnen opmerken bij het wegen.... Dus wat moest hij anders doen dan het te geloven...
En halfweg de voormiddag escaleerde het : hij had de kinderen beloofd een verreiker te kopen, en hij moest een dierenbascule kopen zodat men hem niet meer kon bedriegen, en hij had daar het geld niet voor.
Want dat geld moest, volgens hem, komen van de aandelenfondsen die we ooit gekocht hadden, maar waarvan het niet verstandig is deze nu te verkopen : met de zware beurscrisis van vorig jaar zijn ze immens gezakt in waarde, en zijn ze nog altijd niet voldoende hersteld. Ik volg de beurs de laatste tijd regelmatig en wist dat. Ik had dat ook nooit verzwegen ten opzichte van Koen.  Wel, om paniek te vermijden de procentuele daling wat afgezwakt, maar altijd er bij vermeld dat we bijlange nog niet terug aan het bedrag waren dat we ooit gehaald hadden. Gisteren wou hij onmiddelijk dat volledige bedrag! Hij had de bankier gebeld om te vragen dat hij daarover eens zou langs komen.  Hij zou die man eens goed de waarheid zeggen. Hij zou dat geld allemaal onmiddelijk op tafel moeten leggen, of anders zou hij overal rond vertellen dat hij een dief was.  Een dief??? Ja, want als het geld verminderde, dan moest iemand het toch gepakt hebben???
Ik besef al een hele tijd dat Koen geen enkel inzicht heeft in wat aandelen inhoudt. Dat is ook de reden waarom ik de dag dat ze hun waarde terug hebben onmiddelijk zal verkopen. Liever op een spaarrekening met nauwelijks intrest, dan alle ellende die het tot nu toe gekost heeft. Ondanks het feit dat ik al honderden keren uitgelegd heb hoe het zit, snapt hij het niet.
Hij wou van mij wel dat ik het bedrag zei dat die aandelen waard zouden moeten zijn zodat hij met wat ik zei de bankier kon aanvallen. Zo gek ben ik niet. Dus ik heb gezegd dat ik het niet juist wist, dat ik het moest opvragen, en dat dit niet zo vlug kon. Ik had dat trouwens al gezegd voor hij belde. En dus was ik het die hem bedroog, die zijn geld afdeed, die aanhield met de bankier. Plots waren ze veel meer waard, wist hij niet dat we er eind 2005 verkocht hadden, wist hij niet wat er met dat geld gebeurt was (gebruikt voor de bouw van onze woning)... Hij was razend, is na het eten plots vertrokken, is een uur weggeweest, is even aan het werk geweest omdat er een klant bij me was, en is toen binnen gekomen met een pint. Hij had het nodig. Het smaakte hem. En nog één, en nog één,... Ik heb hem gezegd dat hij moest stoppen, maar dat wou hij niet. Hij had dorst, vroeg zelfs iedere keer of ik nog één voor hem wou halen. Ik ben niet gek!!! Dus ging hij er zelf om. Om dan even aan het werk te gaan, en tien minuten later terug binnen te staan, om te zwansen dat ik zijn geld gepakt had, dat ik samenspande met de bankier,.... en te melden dat hij dorst had, en als ik hem geen wou geven, hij ze wel zelf zou pakken...

Tot hij letterlijk nauwelijks nog op zijn benen kon staan. De jongens hebben hem zo gezien, toen ze van school kwamen. Thomas had het er heel zwaar mee. Voor hem blijft het gevoelig. Het blijven voor hem pijnlijke herinneringen. Ruben was toen nog veel kleiner. Ik had Koen verschillende keren gevraagd te stoppen zodat de jongens niets zouden merken, maar hij zag daar de zin niet van in. Hij had teveel dorst...
 Ik heb mijn best gedaan om de jongens zo goed mogelijk op te vangen, alhoewel het er bij Thomas toch wel zwaar inhakte. In samenspraak met Thomas heb ik een afspraak gemaakt bij zijn therapeut. Dit is te belangrijk, om het maar zo te laten. Ik wil vermijden dat het met hem terug bergaf gaat.

Vanmorgen wou Koen "de bewijzen" zien waar het geld van die verkochte aandelen naar toe was, door middel van de rekeninguittreksels. Ik heb ook mijn fouten, en één ervan is dat het er nooit van komt om rekeninguittreksels netjes te klasseren, maar ze meestal hier of daar neergegooid worden. Ik volg alles via de computer, ben niet van die uittreksels afhankelijk. En dat zijn uittreksels van eind 2005, begin 2006. Niet dat ze weggegooid zijn (ik gooi nooit niets weg!), maar waar zaten ze? Ik wist dat er een doos op zolder losse uittreksels bevatte. Alles wat ik verzameld had met de verhuis. Maar het heeft me wel wat tijd gekost om alles terug te vinden. Ik heb het gevonden!!! En ik heb duidelijk kunnen aantonen dat het klopte met wat ik destijds in een schrift had neergeschreven. Daar stond ook duidelijk in, met datum, voor wat het geld gebruikt was. Dit schrift is iets dat Koen volgt, de rest lukt hem niet.  Maar nu trok hij plots alles wat daar neergeschreven stond in twijfel. Het klopte!!!

Toen zijn beweringen ongegrond bleken te zijn, was het mijn beurt : Ik heb hem gevraagd hoe lang hij al dronk? Oh, dat was de eerste keer! Of kon ik misschien iets anders bewijzen? Ik heb geantwoord van niet, alhoewel ik al langere tijd meer weet. Ik wou weten of hij het zou opbiechten. Daarnaast lijkt het me beter dat hij niet weet dat ik al lang iets vermoedde. Het kan hem alleen maar het gevoel geven dat hij "veilig" ongemerkt kan drinken, in plaats van andere uitwegen te zoeken. Want tegenhouden zal ik hem toch niet. Dat besef ik maar al te goed!
Kon ik niets bewijzen?? Dan moest ik mijn mond houden! Hij dronk waar en wanneer hij het wou en niemand moest zich daar mee moeien. Ik heb hem gezegd dat Thomas het er heel zwaar mee had. Och, dat interesseerde hem niet! Het was allemaal mijn schuld en dat van de bankier. We moesten zijn geld maar niet gepakt hebben!! Toen heb ik hem gezegd dat het inderdaad een tegenvaller is dat die fondsen zo gezakt zijn in waarde, maar dat ze vlugger terug meer waard zullen zijn dan ze ooit geweest zijn, dan dat de schade die zijn gedrag bij Thomas aangericht had, zou hersteld zijn. Een serieuze uitspraak, maar ik meende ze!!! Hij loopt regelmatig hoog op met zijn zoon, vind dat hij hun een betere opvoeding heeft dan ik. Dan is het hoog tijd dat hij beseft dat hij ook zijn verantwoordelijkheid moet nemen!!!!!!!!
Blijkbaar is dat toch hard aangekomen! Hij is terug verder gaan doen aan zijn werk, en is 's middags binnen gekomen alsof er niets gebeurd was. Sindsdien doet hij weer volledig normaal! Toen Thomas thuis kwam van school heeft hij hem tegengehouden op het erf, vriendelijk geïnformeerd hoe het geweest was, en gezegd dat hij zich geen zorgen hoeft te maken, dat het nooit meer zal gebeuren. Mooie woorden, maar ik geloof er niet in. Hij heeft een grens doorbroken, en het zal nu vlotter gaan om daar terug over te stappen. Zeker als hij nu een tijdje van de drank afblijft en zichzelf daarmee kan overtuigen dat hij het in handen heeft.  Dit is het typerende gedrag van een alcholieker. Hij heeft dan wel gezegd tegen Thomas dat het nooit meer zal gebeuren, maar hij beseft niet dat hij serieus in de fout gegaan is. Hij blijft de verantwoordelijkheid daarvoor in mijn schoenen schuiven. Niet dat ik daar van wakker lig. Ik heb mezelf niets te verwijten. Zijn enige zorg is nu trouwens dat IK er voor moet zorgen dat de kinderen niets vertellen tegen zijn ouders. Dit had ik hun trouwens al afgeraden : hulp hoeven we daar niet te zoeken.  Het enige dat we daar mee kunnen bereiken is dat mijn schoonouders er zelf zwaar onder gaan lijden. En dat wil ik niet! Dat verdienen ze niet!

Niet dat ik van plan ben dit onder de mantel der liefde te verbergen. Ik ben veranderd, en dit pik ik niet zomaar meer. Op het moment zelf kon ik niets doen. Ik kon alleen maar proberen zo rustig mogelijk te blijven én te herhalen dat hij verkeerd bezig was. Elke pint die hij open deed is en blijft zijn verantwoordelijkheid. Ik kan er hem alleen maar op wijzen dat hij met vuur speelt : zijn verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen, de combinatie van Marcoumar en zoveel drank in een korte tijd, wat niet zonder risico's is,... Als hij daar allemaal zijn voeten aan veegt, dan is dat zijn probleem,... Het enige wat men mij kan verwijten is dat er bier in huis was. Had er geen alcohol in huis geweest dan was dit misschien niet gebeurd. Misschien... eerlijk gezegd denk ik dat het alleen uitstel van executie zou geweest zijn.  En het besluit om toch pils in huis (geen sterke drank meer!) te hebben is er gekomen op vraag van hem. Hij wou niet dat hij bezoek geen pils meer kon aanbieden. Hij wou vooral niet dat iemand wist dat hij alcoholverslaafd was. Kan ik begrijpen, maar dan moet hij zelf wel de verantwoordelijkheid nemen. Anders kan hij zelf uitleggen waarom we plots geen pils in huis meer hebben...