Het tij is na de laatste uitval omtrent de avond voor ouders op het internaat van Evy opnieuw vrij vlug gekeerd. Zelfs het feit dat ik zondag met de kinderen naar mijn ouders ging voor de verjaardag van mijn moeder en van Thomas, zorgde niet echt voor spanningen. "Eigenlijk zouden jullie moeten thuis blijven, maar ik heb geen zin meer om me daar kwaad in te maken. Je luistert toch niet. Het haalt toch niets uit!" Met die woorden verraadde Koen veel : In de eerste plaats dat hij nog steeds niet begrijpt dat familie belangrijk is en blijft. Begrijpen waarom ik en de kinderen graag gaan, doet hij niet, zal hij nooit doen. Maar de belangrijkste bedenking dat ik me maakte is dat, als ik maar volhou, hij het op een bepaald ogenblik toch aanvaard dat ik dingen anders doe dan hij zou willen, en zijn agressief gedrag opgeeft. oef! Een opsteker voor mezelf! Het heeft wel jaren gevergd, heel veel pijn en verdriet gekost, maar uiteindelijk toch een stuk vrijheid. Voor velen misschien onbelangrijk klein, maar voor mij een steun in de rug, voor als het opnieuw minder gaat. Gelukkig beseft hij niet hoe zijn woorden mij positief stimuleren :lol:
