In deze rustiger periode probeer ik toch zoveel mogelijk aandacht te geven aan mezelf, mezelf op te laden, mijn eigen ritme proberen terug te vinden. De voorbije jaren heb ik kennis gemaakt met heel veel alternatieve 'therapiën". Na jaren bezig geweest te zijn met de rationele benadering van mezelf en waar ik vast liep, via de therapie in het centrum geestelijke gezondheidszorg, of via het zelf aan de slag gaan met de boeken en methode van Alice Miller, Ingeborgh Bosch, heeft de alternatieve weg mij een meerwaarde geboden : Ik kon via de traditionele manieren wel ontdekken en begrijpen wat er verkeerd liep of gelopen was, maar de link met mijn lichaam was ik kwijt. In het lichaam opgestapelde emoties en blokkades bleven aanwezig, en mijn hoofd bleef gonzen met gedachten over het verleden of de toekomst...
De link tussen de opgelopen trauma's die ik verstandelijk wel heel goed kende en besefte, en de blokkades in de energiebanen in mijn lichaam was voor mij een openbaring. Op het ogenblik dat bepaalde blokkades opgelost werden, voelde ik me opnieuw leven in plaats van overleven. Die alternatieve benadering heeft mij voor het eerst effectief de stap doen zetten uit de slachtofferrol...
Het lukt me niet altijd om bij mezelf te blijven, om mezelf te zijn. De eerste voorwaarde is dat ik me veilig voel, zodat ik emoties durf voelen, ze kan verwerken, en ze kan loslaten, zodat ze mijn leven niet verder meer beheersen. De voorbije maanden, wanneer de agressie van Koen sterk aanwezig was, ben ik opnieuw compleet toegeslegen. De knop staat op zo'n moment op overleven, én de pijn en het verdriet zijn op die ogenblikken zo sterk dat ik ze automatisch verdring en er niet toekom ze te verwerken. Een duidelijke graadmeter zijn mijn schouders : De therapeute van Thomas heeft ooit opgemerkt dat ik door alle pijn en verdriet, duidelijk een dik schild had opgebouwd om me te beschermen (mijn schouders zijn lichtjes gebogen) en zij wees me op de grote ongevoeligheid van mijn schouders : ze mocht er op trommelen, ik voelde nauwelijks iets, zij geraakte er niet door : het voelde als één massieve blok beton. Alleen af en toe een licht tintelend gevoel had ik in mijn schouders. Naarmate de energie in mijn lichaam terug begon te stromen, ik mezelf kon en durfde open stellen voor het leven, voelde ik terug pijn in mijn schouders. Pijn van verstramde spieren en gewrichten die los komen. De voorbije maanden waren mijn schouders terug één massieve blok. Nu ervaar ik opnieuw hoe ze geleidelijk aan loskomen... Ik voel mijn lichaam terug, zit effectief terug in mijn lichaam.
Het gaat niet vanzelf. Het was de voorbije weken hard werken : er zijn verschillende wegen naar Rome : aromatherapie, bachbloesems, ontspanningsoefeningen, meditatie, accupressuur, reiki,... Ik ben, noodgedwongen, een self-made-woman, en pas toe waar ik op dat moment me het beste bij voel. En dat werkt. Er zijn geen tovermiddels, want op het ogenblik dat het onverwerkte los komt, is het vaak moeilijk : de negatieve emoties komen los en op, en ik moet er doorheen. Vooral het besef dat ze oud zijn, dat er geen link is met het heden, is belangrijk om me veilig genoeg te voelen om ze toe te laten : het doet pijn, maar er is geen gevaar meer. Blokkades die los komen, geven ook niet altijd onmiddelijk een goed gevoel, vooral niet omdat ik moeite heb met loslaten, en hebben een weerslag op het lichaam : de hoofdpijn van de voorbije week was daar één van de bijverschijnselen van. En nu ik door dat stadium ben, en me beter in mijn vel begin te voelen, merk ik aan de pijn in mijn schouders dat ik ook daar begin los te laten...
Maar het resultaat mag er wezen : Ik heb het gevoel terug mezelf te zijn, te leven in plaats van te overleven, en kan opnieuw genieten van de kleine dingen. Het verleden krijgt een plaats, wordt verwerkt, de toekomst zal zich zelf wel uitwijzen. Nu genieten, en aandacht geven aan mezelf. Daar draait het voor het ogenblik bij mij om. Mijn eigen ritme terug vinden en daar naar leven.
De aromadiffuser aan, een kop thee, muziek van Perry Wood, en na deze blog rustig starten met mijn werk. Het voelt goed!
