Durf ik ooit nog te schrijven dat alles goed gaat? Gisteren dan toch een uitval : Gisterenavond was het inleefavond op het internaat van Evy. Dit is een avond dat de ouders het internaat kunnen bezoeken, mee eten met de kinderen, meedoen met de ontspanningsactiviteiten,... Vorig jaar kreeg ik Koen mee. Dit jaar viel het samen met de avond waarop hij bij zijn broer gaat helpen. Zijn broer heeft een mestkuikensstal, en zo'n acht keer per jaar helpt hij de kuikens laden op het ogenblik dat deze vertrekken. Een wederdienst voor de hulp die hij zelf ook van zijn broer krijgt. Dat hij dit voor laat gaan, kan ik begrijpen. Maar toen bleek dat hij pas rond 23u bij zijn broer moest zijn. In principe tijd genoeg om mee te gaan naar het internaat, maar hij zag het niet zitten. Wetende hoe moeilijk het voor een auti is, om wat in zijn hoofd gepland is, om te schakelen, had ik daar ook geen probleem mee. Ik ben al lang gewoon om meestal naar dergelijke zaken alleen te gaan, dus... Ruben zou mee gaan, Thomas niet.
Maar dan vond Koen gisterennamiddag plots dat het niet kon dat IK daar naar toe ging, dat ik op een dergelijke manier Evy overmatig verwende, dat ik andere dingen te doen had, dat ik mijn tijd nuttiger kon gebruiken,.... Onder andere met op te ruimen, want de poetsvrouw is er vandaag. Ik heb niet toegegeven. Op het ogenblik dat de kinderen er bij betrokken zijn, plooi ik niet. Hoe zou Evy zich voelen als ik er plots niet was? Maar dat beseft hij niet, daar staat hij niet bij stil. Ik ben vertrokken, ondanks het feit dat mijn hoofdpijn duidelijk aanwezig was, en ik op zo'n ogenblik ook liever mijn bed zou induiken. Ik was er voor Evy, en dat was het belangrijkste.
Zijn bui is vrij vlug overgewaaid. Toen we rond 21u30 thuis kwamen zat hij al in zijn bed, en had Thomas gevraagd hem om 22u15 te wekken. Ik ben, ondanks mijn hoofdpijn, opgebleven tot hij vertrok. Ondertussen heb ik de rest opgeruimd, want zelfs de tafel was na het eten niet afgeruimd. En dan merk je het schril contrast met de keren dat ik opruim en Koen mij nodig heeft : dan zou hij de kinderen alleen alles laten opruimen. Nu zelf met Thomas iets aan de kant doen, kon niet. Net zoals een koppig kind : als hij zijn zin niet krijgt, dan moet ik maar de gevolgen dragen.
Och, ik ben zijn kinderachtig gedrag al lang gewoon, verwacht ook niet meer. Maar zijn uitval kwam toch wel even hard aan. Ik was gisteren intensief bezig met de muur van zelfbescherming rond mij af te breken, om de onverwerkte emoties te kunnen loslaten, en dus even extra kwetsbaar. Aan de andere kant merk ik dat als ik de pijn op het ogenblik zelf toelaat, ik het ook op dat ogenblik verwerk : Vanochtend voel ik mij een stuk beter dan gisteren, heb ik het gevoel dat de blokkades in mijn lijf toch wel aan het afbouwen zijn. En dat is wél positief, ook al is dit de zevende dag met (dreigende) migraine.
Ik heb wel gisteren een verklaring gevonden voor de lichamelijke ongemakken die ik voor het ogenblik ondervind : ik ben sinds veertien dagen bezig met Reiki, om mezelf te behandelen. Mijn informatie daar omtrent komt van het internet, maar ik ben al lang genoeg met dergelijke alternatieve manieren bezig om me er als "self-made-woman" aan te wagen. De eerste keren voelde ik me duidelijk energieker, daarna merkte ik er minder van, tot ik dus lichamelijk helemaal in de knoop begon te liggen. Gisteren las ik dat Reiki een reinigende werking heeft op het lichaam, en dat door het vrijkomen van afvalstoffen hoofdpijn dus mogelijk is. De oplossing : meer water drinken om de afvalstoffen beter af te voeren. Daar was ik eigenlijk al mee bezig :wink: Ook kwam daaruit naar voor de moeheid veroorzaakt door Reiki, meestal weggedrukte moeheid is die naar boven komt, en een signaal is om daar rekening mee te houden. Ook op dat vlak doen ik al een tijdje mijn best om meer naar mijn lichaam te luisteren. Eigenlijk werd ik door het artikel bevestigd dat ik goed bezig ben. En nu trek ik de vergelijking met de alternatieve behandelingen die ik vorig jaar nam bij Thomas zijn therapeut : ook daar kreeg ik de eerste keren meer energie, terwijl na enkele keren heel veel los kwam, en ik me de eerste dagen na de behandeling beduidend minder voelde. Maar daarna merkte ik wel dat ik telkens een stap vooruit ging. :-) Dat zijn die kleine dingen die Koen me niet kan verbieden (hij weet er niets van), en die voor mij enorm belangrijk zijn!
