Sinds vrijdag loop ik rond met (dreigende) migraine, en voel ik mij doodop. Mijn lichaam zit totaal geblokkeerd, en mijn spieren doen pijn. Ik sleep me, vooral sinds gisteren, gewoon voort en voel me echt geradbraakt. Het feit dat ik sinds vrijdagmorgen twee kilo bij bijgekomen, terwijl ik wel op mijn voeding ben blijven letten, heeft mij nog een extra duwtje naar beneden. :-( Kortom, ik voel me slecht in mijn lijf, besef wel dat ik bezig ben te verzanden in zelfbeklag, maar heb de moed niet om er iets aan te doen. :-(
Nochtans is de sfeer in huis rustig, sinds de laatste uitval die ik neerschreef. Alles gaat zijn gewone gang, net zoals het hoort. Die rustiger perioden hebben er altijd al bij gehoord, maar deze keer komt ze toch onverwacht : traditioneel is de vakantie een betere periode voor Koen, omwille van minder werk en stress. Dit jaar was deze periode toch wel serieus zwaar door de weerslag op Koen van de beroerte van zijn vader. Uiteindelijk blijkt het met zijn vader toch allemaal mee te vallen, ook is hij een grote stap achteruit, en heeft Koen het voor zichzelf een plaats kunnen geven. Maar de voorbije weken doken dan andere stresspunten op : het kopen en hakselen van de maïs, de problemen op verschillende plaatsen met drinkwater voor de dieren door de uitzonderlijke droogte,... Zaken die voor heel veel frustraties kunnen zorgen, frustraties die hij altijd op mij uitwerkt, en waar ik weinig aan kan doen. Dit jaar verliep echter alles vlot : de maïs is ondertussen ingekuild en als de voorspelde regen nu ook nog valt, zijn de grootste waterproblemen ook van de baan. Op de meest stressvolle momenten was Koen zijn broer er wel bij, en dat helpt wel om hem rustig te houden. Een enkele keer een nijdige sneer in mijn richting, stil zodat zijn broer het zeker niet zou horen, was er wel bij, maar in vergelijking met andere momenten, is dat niets. Maar voor de rest valt Koen voor het ogenblik heel goed mee. Zijn onzekerheden en claimend gedrag (altijd iemand nodig hebben om bevestigd te worden) en zijn "leuke plagerijen" irriteren mij soms wel eens, maar daar valt eigenlijk wel heel goed mee te leven. En ik ben er me van bewust dat de irritatie ook te maken heeft met mezelf niet goed in mijn lijf voelen. Als ik me goed voel, kan ik daar heel goed mee om. Het maakt voor een stuk deel uit van de Koen waar ik ooit voor gevallen ben.
De voorbije rustige weken hebben wel een groot impact op mezelf : In het begin merk ik hoe ik gespannen en op mijn hoede blijf : eigenlijk verwacht ik steeds opnieuw een uitbarsting, die er dan toch niet komt. Tegelijkertijd lukt het mij vrij goed om mijn werk aan te pakken, want ik wil niet ontgoochelen. Nu niet, nu hoef ik even geen commentaar, verlang ik even naar positieve bevestiging. Ik voelde me goed, was goed bezig, en had op dat ogenblik ook weinig tijd en behoefte om te schrijven op mijn blog. Het heeft volgens mij ook te maken met het feit dat ik vooral een emotionele schrijfster ben, en op dat ogenblik werden de emoties gewoon even aan de kant geschoven. Gewoon omdat ik bij dat eerste moment van verademing om de positieve kentering, ik er nog niet aan toe ben en me nog niet veilig genoeg voel. Dat ik me nu stukken minder voel, heeft volgens mij vooral te maken met het loskomen van de emoties en spanningen van de voorbije maanden. Wat ik dan weggedrukt heb, om mezelf staande te houden en te overleven, moet er vroeg of laat toch uit. Het een plaats geven, en loslaten. Dat is niet altijd eenvoudig. Het kan enkel met veel geduld en liefde voor mezelf.
Wat ik voor het ogenblik vooral mis zijn gemeende niet-sexueel-getinte knuffels, even een arm om me heen, even tegen iemand kunnen aanleunen, iemand die begrijpt waar ik voor het ogenblik door heen moet... Dingen die ik van Koen nooit zal kunnen verwachten, omdat hij het niet kan, niet begrijpt,...
