Vrijdagavond was Koen niet te doen. Rond 16u moest ik om Evy haar rapport naar school en omdat het allemaal vlotter verliep dan voorzien, hebben we nog enkele boodschappen voor de sint meegenomen. In eerste instantie had Koen daar geen probleem mee. Zijn gedachten zaten bij zijn jonge vaarzen, die sinds ze twee keer daags binnen eten bij kregen, niet meer de weide in trokken, maar wel bleven staan in het slijk achter de stallen. Hij wist niet wat hij wou, en besliste uiteindelijk om nog een draad te spannen, zodat ze 's nachts wel in de weide moesten blijven. Het begon al te duisteren, maar normaal gezien moest dat nog lukken. Alleen wist Koen niet wat hij wou, geraakte hij steeds nerveuzer, begon hij zich kwaad te maken op mij en de jongens omdat wij niet wisten wat hij wou (hoe zouden we dat moeten weten, als hij het zelf niet echt wist???) en dus niets of het verkeerde deden volgens hem. En tenslotte, na zijn grote houten hamer kapot geslegen te hebben op een houten piquet, en de spiraalveer waarmee hij de doorgang wou versperren, gewoon te laten schieten, zodat die ook kapot was, moest hij het opgeven. Niets anders dan zijn eigen schuld, maar voor hem lag het zoals gewoonlijk aan iedereen behalve aan zichzelf...
Ongeveer een uur later, toen het werk buiten gedaan was, ga ik met enkele lege flesjes naar de koele berging. Ik had Koen niet horen binnenkomen in huis, maar hij bleek in de koele berging te zijn. Ik zag aan zijn gezicht dat hij mij er niet verwachtte. Hij herstelde zich onmiddelijk en vroeg me of ik eerst eens wou kijken welk weer en hoeveel regen men voorspelde voor de komende dagen. Nu kon het plots wel vriendelijk en beleefd! Ondertussen had ik wel de lege flessen in de colabak geplaatst en een schuine blik geworpen op de bak pils : en daarin zat een vlug terug gezet flesje, zo hard, dat het schuim duidelijk boven de hals van de fles kwam... Wat ik eigenlijk al wist, zag ik nu!
Ik heb er niet op gereageerd, niets laten merken, en heb gewoon de gevraagde informatie opgezocht op het internet. Ondertussen had hij de kans zijn pint leeg te drinken. Doe ik daar verkeerd mee? Ik denk het niet. Ik vrees dat als hij het niet meer in het geniep doet (ten opzichte van mij) hij daardoor carte blanche zal nemen, en hij in een korte tijd steeds meer zal gaan drinken. Nu heeft hij niet de kans om thuis veel te drinken : af en toe eentje valt niet op, denkt hij. Enkele weken terug heb ik met de huisarts gesproken, en ook hij vermoedde al dat Koen af en toe terug dronk : de resultaten van zijn bloedstolling waren de laatste maanden te wisselvallig, terwijl Koen al jaren stabiel is. Ik heb toen gezegd wat ik toen wist : dat er regelmatig een pint verdwijnt, niet meer dan enkele per week, maar dat Koen ook veel meer dan vroeger een reden zoekt en vindt om "ergens" dringend naar toe te moeten. Op dat vlak kan ik nooit controle uitoefenen. Hij is nu voor het ogenblik ook weg met een veehandelaar om koeien te gaan wegen. De huisarts gaf me dezelfde raad : laat niet blijken dat je het weet, want dat zal hem niet stoppen. Als hij weet dat je het toch weet, zal hij gewoon openlijk drinken, en zal het drankverbruik zeer vlug opnieuw buitenmatig worden. Dat is het gewone patroon bij alcoholverslaafden. Niet dat Koen perfect in dat beeld past : De huisarts gaf nu aan dat de artsen in het ziekenhuis nooit gedacht hadden dat Koen zou kunnen stoppen met drinken. Dat het hem wel lukte, heeft volgens mij vooral te maken met autisme : bij mensen met autisme blijkt het gemakkelijker om de knop om te draaien en een verslaving te stoppen, als ze daar de noodzaak van in zien. Dit zou te maken hebben met het feit dat de link in de hersenen tussen ontwenningsverschijnselen en alcohol niet (volledig) gemaakt wordt. Maar dat wil niet zeggen dat hij zomaar terug kan af en toe een pint pakken, alsof hij nooit verslaafd geweest zou zijn.
Wat ik er mee doe? Niets! Het is zijn verantwoordelijkheid. Het is met zijn gezondheid dat hij solt. De invloed op zijn gedrag is er wel, maar helaas kan ik daar toch weinig aan veranderen. Hoe ik er mij bij voel? Raar, maar ergens voel ik een stuk opluchting. Het is alsof ik nu pas met zekerheid durf zeggen dat hij terug drinkt. Ik zag wel dat er af en toe een pint verdween, maar ik bleef met het gevoel zitten of ik mij niet vergiste. Nu voel ik tenvolle : het ligt niet aan mij. Ik ben niet gek!
Sinds vrijdagavond zijn geen pinten meer verdwenen. En Koen doet terug zijn best. Zaterdagvoormiddag hebben we de vaarzen met hulp van zijn broer binnen gezet. Toen was ik er niet meer geweest, als blikken konden doden. Maar exploderen doet hij niet met zijn broer erbij. Sindsdien gaat het de positieve kant op. Ik besef heel goed dat ook dit niet blijft duren, maar we hebben geleerd te genieten van de goeie momenten, er gebruik van te maken om terug op te laden...
