Het is eind oktober en de dagen zijn al flink korter geworden. We hebben ons twee kleinkinderen, Joey en Yuna, op bezoek en ook ons achterkleinkind Brent mag op deze dag zeker niet ontbreken. We vieren Halloween in de tuin rond een nep kampvuur. Dikke brandende kaarsen staan op het grastapijt in een cirkel. Het flakkerende kaarslicht werpt op ieders gelaat een griezelige dansende schaduw. We zitten allemaal op een zacht kussen en een fleece deken houd onze benen warm. Iedereen draagt een dikke jas, een sjaal, een muts en handschoenen. Bomma heeft warme chocolademelk gezet en we kunnen eraan beginnen. Bompa heeft voor een griezel verhaal gezorgd. Eerst leg ik de kinderen uit wat precies Halloween is. “Halloween is een feestdag en wordt gevierd op 31 oktober, de vooravond van Allerheiligen. Op Allerheiligen worden de doden herdacht. Op de begraafplaatsen worden potten met chrysanten op de zerken gezet van overleden vrienden en familieleden. Een kleurrijke bedoening. Verschillende woningen worden versierd met pompoenen, brandende kaarsen, nep spinnen en spinnenwebben. Allemaal om het een beetje griezelig te maken. Kinderen verkleden zich als heks, zombie, een skelet of gewoon als een lelijke clown. Ze gaan van deur tot deur om de bewoners een griezelige Halloween te wensen of een liedje te zingen waarbij de kinderen dan snoepjes krijgen”.

In een dorpje hier niet zo ver vandaan wandelen drie kindjes door een donkere straat. Alle drie zijn ze verkleed. De kleinste, Brent, en is gekleed als een skelet. Met een echt masker op. Je kan hem nauwelijks herkennen. De middelste, Yuna, is verkleed als een oude lelijke heks. De oudste, Joey,  draagt een zombie pak met brede schouders. Ze gaan van deur tot deur en zingen een Halloween liedje als de bewoners komen open doen.                                                         

Na afloop stoppen de bewoners onze drie vrienden een hoop snoepjes in de hand en enkele centen in een schoendoos waar een geld gleuf ingemaakt is. De drie kinderen doen eveneens een geldinzameling voor 'De warmste week'. Ze hebben al bijna een uur rondgewandeld en al heel veel snoepgoed verzameld. Het doosje met geld begint ook al door te wegen. Het is koud en ze snakken alle drie naar een kopje heerlijke warme chocolademelk bij mama en papa. Ze zijn moe maar toch houden ze nog halt voor de woning naast hun huisje. Ze weten dat daar een eenzaam oud vrouwtje woont. Ze komt niet vaak buiten en soms kunnen ze slechts haar schim zien achter een vuil ondoorschijnend gordijn dat voor een nog vuilere raam hangt. Aan het raam hangt een reusachtige nep spin die de wacht houd in het midden van een kolossale spinnenweb. Op de stoep staan brandende kaarsen en een paar uitgesneden pompoenen met brandende theelichtjes. Het huis is zo mooi versiert dat ze hier toch nog even willen halt houden en voor het laatst hun Halloween liedje zingen. Als Joey aanbelt moeten ze even wachten. De deur gaat langzaam tot op een kier open. Een hoofd verschijnt in de deuropening maar het is te donker om te zien wie er staat. De drie kinderen willen aan hun liedje beginnen maar het voorovergebogen vrouwtje onderbreekt hen: -”Ha, ha, haa. Wie we daar hebben” krast de stem van de oude vrouw. -'Kom binnen, kom binnen kindjes, ik heb voor heerlijke warme chocolademelk gezorgd. Jullie hebben vast kou”. Onze drie vrienden willen eigenlijk niet binnen komen, maar het oude vrouwtje kan nog net de arm grijpen van Joey en trekt hem als het ware over de deurdrempel. Yuna en Brent volgen vanzelf de oudste en achter hen wordt de straatdeur met een smak dichtgegooid. Het kan allemaal niet snel genoeg gaan. Het oudje duwt hen door de gang  naar de leefkamer. Deze kamer wordt slechts verlicht door enkele brandende kaarsen. De flikkerende en dansende vlammen werpen angstige schaduwen van onze drie vrienden op de muren. De twee kleinsten gaan dicht bij Joey staan die een beschermende arm om hen heen legt. De oude voorovergebogen vrouw zet zich voor haar fornuis en roert in een grote ketel: -“Het zal niet lang meer duren. De chocolade is bijna gesmolten”. -”Misschien kunnen we beter straks terug komen” stelt Joey heel voorzichtig voor. Yuna en Brent knikken: -”Ons mama en papa zullen ongerust zijn” proberen ze nog. En dan zien ze plots hoe de oude vrouw traag recht komt terwijl ze zich naar de kinderen draait. Ze lijkt opeens niet meer het oude vrouwtje van daarnet. Met één hand trekt ze een masker van haar gezicht. Onze vrienden schrikken en doen een stap achteruit. Ze sperren hun ogen wijd open en Brent slaat een gilletje terwijl hij zijn handjes voor de ogen slaat. Voor hen staat de lelijkste heks die ze ooit in hun jonge leven hebben gezien. Haar ogen zijn net twee gloeiende rode kolen. Haar neus is lang, dik en krom. Aan het eind, van haar neus, heeft ze een grote wrat met enkele grijze haren op. Haar mond opent zich en toont niets anders dan rotte tanden. Haar handen grijpen onze vrienden vast en ze roept dicht bij hun oor: -”Uw mama en papa zal jullie nooit meer zien. Ik maak warme chocolademelk klaar en dan betover ik jullie in kikkers en gooi jullie in de ketel. Die kikkerchocolademelk zal mij lekker smaken. Kom, in de kelder zodat jullie niet kunnen ontsnappen”. Brent begint stilletjes te wenen. Yuna probeert hem te troosten maar dat helpt helemaal niet. De heks opent een andere deur en ze worden één voor één een donkere plaats ingeduwd. De deur wordt dicht gesmakt en ze horen de scherpe lach nog even van de oude heks: -”Ha, ha, haaa, lekkere  kikkerchocolademelk”.

Onze vrienden blijven angstig dichtbij elkaar staan in het donker. Een klein beetje straatlicht komt door een kelderraam naar binnen en maakt het allemaal nog griezeliger. -”Gaat die ons echt opeten Joey?” vraagt Yuna bang. Brent begint opnieuw te snikken. -”Ik weet het eigenlijk niet, we moeten proberen hier uit te geraken”. -”Misschien door dat raam Joey!” zegt Brent snikkend. -”Dat is te hoog Brent. We moeten iets anders verzinnen”. Met hun drieën kijken ze rond maar ze zien echt geen uitweg. Plots horen ze samen een zacht piepstemmetje: “Ik kan jullie wel helpen”. Onze vrienden speuren rond maar nergens zien ze iemand staan. -”Hier, hier beneden ben ik”. Joey kijkt naar de grond en schrikt. Daar, in het klein beetje licht dat binnen schijnt ziet hij een piepkleine muis met een lange staart zitten. -”Muizen kunnen toch niet praten?” zegt Joey en wrijft in zijn ogen. Misschien slaapt hij nog. -”Echte muizen niet nee. Maar de heks heeft mij daarstraks betovert om in de chocomelk te gooien. Ze had zin in muizenchocolademelk. Ik ben naar hier kunnen ontsnappen. Daarom wacht ze nu nog even om jullie te betoveren. Als kinderen kan je hier niet weg. Maar ik ben nu een muis en die graven gangetjes”.

-”Wie ben jij dan?” vraagt Yuna nieuwsgierig.

-”Ik ben jouw schoolvriendje, Maxim” zegt de muis “ik wou bij jullie aanbellen om Halloween te wensen. Ik belde eerst op dit adres aan en ben nu een muis”.

-”Hoe ga je ons dan helpen?” onderbreekt Joey het tweetal. “Wij kunnen niet door kleine muizengangetjes”.

-”Dat weet ik wel, maar ik kan door de muren naar jullie huisje trippelen en jullie mama en papa vertellen waar jullie zijn”.

-”Een goed idee Maxim” zegt Joey: -”Maar mama en papa gaan heel hard schrikken van een pratende muis en mama is bang van muizen. Weet je wat? Wij hebben een hond, een brave Buldog. Een echte waakhond. Zayco, noemt hij. Probeer hem naar hier te lokken”. De muis glipt weg en onze vrienden zijn terug alleen. Maar ze hebben terug hoop. Zal Maxim op tijd zijn om de Buldog te waarschuwen? Met hun drieën verstoppen ze zich achter een oude kast en luisteren ze heel scherp of de heks hen al komt halen. Yuna denkt aan haar schoolvriendje. Maxim is in een muis veranderd. Hoe kan hij terug een jongetje worden?

Maxim, de muis, is ondertussen door de muren bij de mand gekomen waarin Zayco, de Buldog, ligt te slapen. Zo stil als een muis maar kan zijn sluipt hij naar de hond. Hij kijkt naar de ouders van Joey en Yuna. Hopelijk horen ze hem niet. Ze zitten beiden gezellig in een luie stoel naar één of ander spannende serie op TV te kijken. -”Zayco?” fluistert Maxim zachtjes. De Buldog gromt en opent even zijn rechteroog. Hij is veel te lui en sluit onmiddellijk weer zijn oog. -”Zayco!” roept de muis nu iets harder. Zayco schrikt nu wel en is ineens klaar wakker.                 

-”Luister Zayco” gaat de muis vlug verder nu hij de aandacht van de Buldog heeft. “Joey, Yuna en Brent zitten hiernaast in de kelder gevangen. Je moet ze vlug helpen, voor de heks hun in kikkers veranderd. Zayco staat op en begint te blaffen. Maxim spurt terug naar het holletje in de muur. De Buldog stormt naar de deur en blijft onophoudelijk blaffen. Mama roept: -“stop ermee Zayco!”. Maar Zayco stopt niet. Hij krabt zelfs aan de deur. -”Hé, wat is dat daar Zayco?” roept papa nu en komt afgelopen. Net zoals de Buldog gehoopt had. -”Zijn de kindjes er al?”. Papa opent de deur en zo vlug als Zayco kan stormt hij de trap af naar de voordeur waar hij opnieuw begint te blaffen en te krabben. Ook papa komt naar de deur en denkt dat de kindjes voor de deur staan. Hij opent de deur en als een hazewind stormt de Buldog naar buiten. Hij maakt een korte draai naar links en begint aan de deur van de buurvrouw te blaffen en te krabben. Papa is verbaast en ook mama is er komen bij staan maar ze snappen niet waarom Zayco daar naar binnen wil. -”Zijn de kindjes daar, Zayco?” vraagt mama. Zayco blijft blaffen en grommen. Mama en papa gaan tot bij de hond en als Zayco even stil is horen ze het roepen en schreeuwen van de kinderen. Mama en papa zien door het stoffige raam van de kelder de drie kinderen staan met een van angst vertrokken gelaat. Brent en Yuna beginnen te huilen. Ondertussen zijn de grootouders van Brent toegekomen. Ze willen hun kleinzoon mee naar huis nemen. Het is tijd voor zijn bedje. Brent herkent door de vuile ruit van de kelder zijn moeke en Tato en begint hartstochtelijk te wenen. Papa en Tato stampen met al hun krachten tegen de deur. Met een luid gekraak wordt ze uit haar hengsels gerukt en valt met een luide plof op de stenen vloer van de gang. Samenwerking noemen ze dat. Zayco rent als eerste naar binnen. Gevolgd door papa en Tato en als laatste rennen moeke en mama naar de schaars verlichte kamer. Daar zien ze onmiddellijk de lelijke oude heks bij de kelderdeur staan. Ze zijn net op tijd. Iets later en onze drie vrienden zouden in kikkers veranderd worden. De heks kijkt verschrikt naar Zayco, die gevaarlijk blijft grommen naar de vrouw. Tato en papa grijpen de heks stevig vast. Mama opent de deur en de drie kinderen stormen binnen en vallen in de armen van mama en moeke. Zayco komt naar Brent en Yuna en begint hen af te likken. Zo blij is hij. De heks begint te snotteren: -”Hoe komen die kinderen in mijn kelder?”. Ze doet alsof ze van niets weet maar dat is buiten Maxim, de muis, gerekend. Hij klimt op de tafel en roept zo hard hij kan: -”Je hebt mij betoverd heks en je wilde mijn vrienden ook betoveren en in de chocolademelk werpen. Hou je maar niet van de domme”. Yuna vertelt wie de muis is en vraagt: -”Hoe moeten we Maxim helpen om terug een jongetje te worden mama?”. Niemand weet raad. Papa roept tegen de heks om de betovering te verbreken. Ze houdt echter haar lippen strak opeen geklemd. -”Kijk daar” piept de kleine muis -”Op die kast. Bovenop ligt een boek. Uit dat boek heeft de heks een spreuk gezegd en toen werd ik ineens een muis”. Moeke neemt het grote zware boek van de oude stoffige kast en blaast er het stof af. Een poetsvrouw blijft nu eenmaal poetsvrouw.             

Het boek wordt uitgespreid op tafel gelegd en samen kijken ze naar al die magische spreuken. Alle spreuken zijn netjes alfabetische gerangschikt en in het Nederlands vertaalt. “Wat uitzonderlijk”, denkt Tato. De heks die ook meekijkt in het boek begint plots enkele woorden hardop te lezen. Snel dekt papa haar ogen af: -”oef, net op tijd of we waren allemaal in een olifant betoverd” legt hij uit. Ondertussen hebben ze de spreuk gevonden om kinderen in een muis te veranderen. Maar nergens vinden ze de woorden om de betovering te verbreken. -”Ik heb al eens in een avonturenboek gelezen dat je zo'n spreuk in de tegenovergestelde richting moet lezen” vertelt Joey dan. De heks begint te grommen. -”Je zou wel eens gelijk kunnen hebben zoon” zegt mama en ze begint traag de spreuk van achter naar voor te lezen. Er gebeurt niets. Maxim blijft een muis. Van woedde stampt Yuna op de grond en plots voelen ze allen een felle wind die zich rond de muis begint te draaien. Ze doen allemaal een stap achteruit en kijken angstig naar de tafel. Traag verdwijnt de wind en in de plaats staat de jonge Maxim op de tafel. Dolgelukkig springt hij van de tafel en begint iedereen te knuffelen. Bij Yuna duurt de knuffel iets langer, maar dat kan een gedacht zijn. -”Wat doen we met de heks?” vraagt moeke. Ze bladert ondertussen in het grote toverboek. -”Hier kijk, is dat geen mooie spreuk voor die lelijke oude heks?”

-”Nee! Neen. Alstublieft, heb medelijden. Ik zal het nooit meer doen!” roept de oude heks bang. Ze kan niet zien welke spreuk moeke bedoelt. Iedereen buigt zich over het grote boek en de kinderen roepen luid: -”Ja, laten we dat doen, mama!” Papa begint langzaam de spreuk voor te lezen: -”Alle heksen, zo mager als een lat, betover ik in een dikke zwarte kat”. Daarbij houdt hij zijn hand op het hoofd van de heks, zo weet de spreuk wie ze moet veranderen.

Er volgt een lichte knal tussen papa en Tato. Een grote wolk in meer dan veertig tinten grijs stijgt naar boven en de beide mannen hebben plots een zwarte kat bij haar poten. Ze laten het dier los en de kat komt, zoals altijd op haar pootjes terecht. Maar dan ziet ze Zayco. Ze zet een bolle rug op, sist en gromt. De dikke staart zwaait heen en weer. Maar de Buldog is niet onder de indruk. Hij gromt om te waarschuwen dat hij gaat aanvallen. Als een pijl uit een boog, nou ja iets trager dan, schiet hij op de zwarte kat af. De betoverde heks slaakt een kattengil en stuift onder de tafel door naar de uitgang. Met de Buldog achter haar aan rent ze door de gang en ze vliegt bijna van angst naar buiten. Zayco zou wel gek zijn om nog achter dat zwarte geval aan te rennen. Hij blijft in de deuropening staan om te waken. Onze vrienden staan nog steeds in de kamer uitbundig te lachen. Maar dan wordt het tijd om naar huis te gaan. Het is al vrij laat. Ze blazen overal de kaarsen uit voor ze de woning verlaten. Maxim neemt afscheid en loopt naar huis. Papa en Tato plaatsen de deur zo goed mogelijk terug en nemen dan afscheid van elkaar. Moeke, Tato en Brent rijden ook naar huis. Joey, Yuna en Zayco gaan met mama en papa naar binnen. Het einde van een griezelig avontuur. Moesten jullie ooit een zwarte kat tegenkomen laat ze dan lopen. Het kan wel eens de betoverende zwarte heks zijn. Tot schrijfs.

27-02-2017 om 03:10 geschreven door Luc Verschooten  

Het is onze eerste winterwandeling sinds … lang. Ja, eigenlijk veel te lang geleden. Nadat de herfstkleuren verdwenen zijn en de temperaturen onder de tien graden dalen komen we niet vaak meer in de natuur om een fikse wandeling te maken. Alleen met de dagelijkse inkopen of enkele uren slenteren in het Wijnegems shopping center bouw je je conditie niet op. Gewoonlijk wachten we op de eerste sneeuw om een korte wandeling te maken, maar dat wil zeggen: als het deze winter niet sneeuwt komen we niet meer buiten! Dat kan dus niet en dat mag niet. In beweging blijven schrijft de huisarts voor en deze raad moeten we maar opvolgen. Anders zitten we toch maar voor het computer- of TV scherm. Folders van ons laatste bezoek aan de fiets en wandelbeurs te Antwerpen worden te voorschijn gehaald en geselecteerd. Naderhand houden we wandelingen over in Antwerpen, Limburg en Gent. We verkiezen om in de provincie Antwerpen te blijven. 

Vrijdag 30 december 2016. Een winterdag zoals er al zo veel zijn geweest. Afgelopen nacht heeft het enkele graden gevroren en door de mist ziet alles wit. Nu schijnt de zon volop en er staat een zwakke wind. Een uitgelezen dag om een winterwandeling te maken. Liefst door een bos zodat we de kans krijgen om wild te spotten. Of zouden ze al aan hun winterslaap begonnen zijn?

Na een half uurtje rijden staan we precies om 12:30u geparkeerd bij de Sint-Pauluslaan in Malle. De lucht is winterblauw zoals ze zelfs in de zomer niet te zien is. De temperatuur duidt slechts 2° Celsius aan. We staan vlakbij de rand van het Molenbos. Een oase van stilte en rust. Het natuurgebied van 175 ha wordt beheerd door Natuurpunt en ligt vlakbij Malle, Zoersel en Schilde. Doordat de zon het ijs laat smelten, dat zich op de takken van de bomen heeft gevormd, vallen dikke druppels water op een zee van verdorde bladeren. Het lijkt wel het staccato van een machinegeweer. Maar we zullen het bij het tromgeroffel van een steelband houden.

We volgen even knooppunt 33. Via de knooppunten kunnen we alle kanten op. Het Molenbos is overwegend aangeplant met dennen. Dennenbossen groeien vaak op een voedselarme bodem. Het zijn statige rechte stammen met alleen groene naalden bij de kruin. Slechts langs ons pad staan naakte loofbomen. Tussendoor spotten we de altijd groene heerser: de rododendron. De grond ligt bezaaid met een tapijt van natte bruine bladeren. Je ruikt de grond zelfs. Paddenstoelen zien we niet meer. De  kabouters zijn verhuist, hopelijk naar warmere oorden. Ons pad is modderachtig en een tractor heeft diepe gleuven nagelaten die vol water staan. Het lot van de regen van de afgelopen weken. Al kunnen we daar niet over klagen. Slechts traag komen we vooruit, maar op deze manier genieten we nog meer van onze boswandeling. De zon schijnt tussen de takken van de kale bomen. Het levert mooie foto's op. Op de bladerloze struiken hangen witte, door de bevroren mist, spinnenragdraden. De fotocamera legt het voor het nageslacht vast. De lucht kleurt blauw, andere kleuren zien we niet. Of het moeten de enkele groene sprieten onkruid zijn die uit de grond schieten. Zwart en wit zijn ook kleuren, ik weet het. Bossen nodigen altijd uit voor een uitdagende wandeling. We proberen steeds wilde herten en of everzwijnen te spotten. Hun schutkleur is echter optimaal aangepast aan dit weer. Of houden ze ook een winterslaap? We horen zelfs geen vogels fluiten. De meeste zijn naar het zuiden getrokken om te overwinteren. Een roodborstje vliegt laag boven de grond. Het land iets verder tussen de bomen. Hij zoekt nog naar insecten onder verdorde bladeren. Voor we de vogel kunnen fotograferen is hij al verdwenen. Dood hout blijft liggen. Talrijke insecten knagen zich door het hout heen en vogels vinden er hun maaltje. Mossen en zwammen overwoekeren het hout. Hoog in de lucht vliegt een kolonie roeken. Nog een standvogel. Eentje die niet bang is voor de mens.

Na knooppunt 34 volgen we even knooppunt 37 en komen aan de rand van het Molenbos. Bomen maken plaats voor weilanden. Groots en wild spreidt de natuur zich voor ons uit. Nu kunnen we genieten van spectaculaire uitzichten. Waar de zon schijnt is de vegetatie groen. In de schaduw is nog alles ijselijk wit. Op 150 m of misschien 200 m van ons staat een hinde in de open weide. We kunnen nog net een foto nemen voor ze ons ziet en terug het bos in vlucht. De open ruimtes, waar we ons nu bevinden worden in ons landje schaars. Wat verder werd een kruis gemetseld in rode baksteen. Er is een houten omheining rond gemaakt en bomen zorgen voor schaduw in de zomer. Op een arduinen herdenkingssteen staan de woorden: 'Hier viel een ruiter in Gods hand. Mevrouw L. Luiten Pee. 27 oktober 1964'.

In een groene weide die blaakt in de zonneschijn staan nog enkele koeien te grazen onder het waakzame oog van een gespierde stier. Hij blijft doodstil staan en geniet van de zonnestralen op zijn lichaam. Een flink stierenkalf blijft dicht naast zijn moeder. Ondanks onze jas voelen we ook de warmte van de zon door onze kleding. Het is doodstil. We zijn ver verwijderd van drukke banen en een dorpscentrum. Slechts de luidkeelse discussie van enkele eksters verstoren de stilte. Uit een eenzame boom langs ons pad vliegen enkele verschrikte duiven op en vluchten weg over het weiland. Verderop landden ze en zijn aan het zicht onttrokken. Tussen twee weiden in slaan we rechtsaf. Oorspronkelijk een ruiterpad maar wandelaars met of zonder hond zijn ook toegelaten. Zalig om te wandelen in het zonnetje. Tijdens de winter staat de zon op haar laagste punt en werp ze lange schaduwen. We moeten onze ogen haast volledig dichtknijpen om nog een beetje te kunnen zien. Druppels hangen aan lage struiken. We proberen zo'n druppel te fotograferen met de zon erin. Het is moeilijker dan het lijkt. Op deze manier komen we terug in het Molenbos. Een antieke brug nodigt uit om mooie foto's te nemen. Hier wandelen nog meer mensen. Hoogstwaarschijnlijk zijn ze van Huize Walden. Een zorgaanbieder voor meerderjarige personen. We zijn vlakbij de abdij van Westmalle. Een cisterciënzer klooster dat gesticht werd in 1794. Het bier dat in dit klooster gebrouwen wordt, is één van de elf trappistenbieren. Om 14:15u zijn we terug bij de auto. Nog altijd blauwe lucht, geen wolkje te bespeuren. Tot schrijfs.

20-02-2017 om 09:05 geschreven door Luc Verschooten  

Een doodgewone woensdagmiddag in september. Onze twee avonturiers Joey en Yuna hebben naar wekelijkse gewoonte hun neefje Brent op bezoek. Hij speelt graag met de twee kapoenen. Als ze samen zijn valt er altijd wel iets te beleven. Moeke en mama zitten aan de grote tafel de laatste weetjes van de afgelopen week te vertellen. Yuna moet als huistaak boomvruchten verzamelen. Een  uitgelezen moment om er op uit te trekken natuurlijk. Nu het bijna herfst is vallen ze met honderden tegelijkertijd van de bomen. Het is mooi weer voor de tijd van het jaar en onze vrienden willen naar het park om in het bos naar eikels en kastanjes te zoeken. En om er te spelen natuurlijk. Joey vraagt beleefd aan mama of dat mag. -”Goed” zegt mama, “maar let goed op Yuna en Brentje Joey!” roept ze haar oudste nog na maar ze zijn de deur al uit. Met hun drieën lopen ze naar het park. Hier hebben onze vrienden leren lopen, fietsen en spelen. De grote kleurige speeltuin wordt vandaag drukbezocht. Het krioelt er van de kleuters en peuters. Sommigen spelen tikkertje of doen het hink stap spelletje. Op de achtergrond rijst het majestueuze kasteel de hoogte in. Voor de bordes staat nog steeds de voormalige grote ronde fontein die nu gedecoreerd wordt met prachtige bloemen. Het aanpalend terras zit boordevol dagjesmensen. Fietsers, wandelaars en ouders van de allerkleinsten die in de speeltuin ravotten. Gewoon zalig genieten.

Onze drie vrienden slaan linksaf en wandelen tussen de bomen op zoek naar kastanje- of eikenbomen. Brent geeft automatisch Yuna een hand. Joey loopt iets voorop. Hij is blijkbaar zijn goede voornemens al vergeten om op de twee kleinsten te letten. Yuna schrikt als ze voor haar een zwerm vuurvliegjes ziet. -”Joey? Heb je dat gezien?”. -”Wat gezien, Yuna?” vraagt hij achteloos. Yuna wijst naar de plek waar net nog de vuurvliegjes waren: -”Ik zag vuurvliegjes. Zag jij ze ook Brentje?” vraagt ze aan haar neefje. Brent knikt. -”Dat kan niet Yuna. Vuurvliegjes op klaar lichte dag? Dat kan niet. 's Avonds kun je ze misschien zien, maar dat valt nog raar of zelden voor” legt Joey uit. Zo te horen heeft hij tijdens de natuurkundeles uitstekend opgelet. Yuna wil niet discuteren maar weet wat ze gezien heeft. Hoe dieper ze het bos intrekken hoe donkerder het wordt. De bomen worden dunner en staan dichter bij elkaar. Er komt haast geen zonlicht meer door het bladerdek. Plots zien onze drie vrienden een zwerm vuurvliegjes voorbij zweven. Ze zijn plots weer verdwenen. -”Heb je het gezien Joey?” roept zijn zus. -”Ja, ja” moet Joey nu wel bekennen. Maar dan horen ze een diepe zware stem achter hen: -”Wat heeft dit te betekenen jongens? Mogen we zomaar door een bos wandelen? Moeten wij niet op een bospad blijven?” Onze vrienden kijken achterom en schrikken. Daar staat een reusachtige breedgeschouderde flink behaarde beer. Ze willen het op een lopen zetten maar ze zijn verstart van angst. -”Help Joey, een beer!” roept Brent, alsof Joey daar iets tegen kan doen. Brent kruipt dichter tegen Yuna aan en samen schuiven ze voetje voor voetje achteruit tot ze achter Joey staan. -”Dit is geen beer, jongens. Beren kunnen niet praten”. Goed gezien van Joey. Bob lacht: -”Jij ziet er een pienter kereltje uit jongen. Ik ben dan misschien wel zo groot als een beer, maar daarom ben ik het nog niet. Mijn naam is Bob, Bob de boswachter” stelt hij zich voor. Omdat Bob lang zwart haar en een ruige lange baard heeft dacht onze vriend Brent dat de man een grote beer was. -”Wij zoeken eikels en kastanjes meneer de boswachter. Voor mijn school.” zegt Yuna heel stilletjes en Brent vervolgt: -”Dan hebben wij ook nog veel vuurvliegjes gezien meneer de beer! Wel honderdduizend”. Yuna lacht maar Joey verontschuldigd zich voor de uitspraak van Brent. -”Sorry, meneer de boswachter. Brent meent dat niet van die beer. -”Brent is nog klein maar vuurvliegjes zeg je? Dat zou mij verbazen. Van zo lang ik hier boswachter ben heb ik nog nooit één vuurvliegje gezien. Volgens mij zijn die in dit bos al lang uitgestorven”. Dan roept Brent plots van achter Joey’s rug: -”Kijk daar. Nog meer vuurvliegjes”. Ze draaien zich allen in de richting waar Brent wijst en inderdaad ziet nu ook de boswachter enkele vuurvliegjes. Plots is ook deze zwerm verdwenen. -”Heel vreemd jongens. Dat moeten we nader onderzoeken. Kom maar mee dan breng ik jullie daarna naar een bospad vol met eikels en kastanjes”. Onze vrienden stappen naast de boswachter naar de plek waar ze de vuurvliegjes voor het laatst gezien hebben. Bob De boswachter bukt zich en onze avonturiers horen hem brommen. -”Zou het dan toch een beer zijn?” vraagt Joey zich af. -”Net wat ik dacht” zegt Bob “dit zijn geen vuurvliegjes jongens, maar gewone vliegen waarvan de vleugels verbrand zijn”. “Hoe kan dat nu?” vraagt Joey aan Bob. De boswachter haalt zijn schouders op. “Dat zoeken we uit jongens”. Brent vraagt stilletjes aan Yuna: “Wat zegt die grote beer Yuna?”. Yuna legt haar wijsvinger op haar lippen en dat snapt Brent. Bob staat terug recht: -“Af en toe vliegt er een zwerm vliegen door een vuurhaard. Hun vleugels vatten vuur. Ze kunnen nog een tijdje door vliegen maar dan zijn de vleugels opgebrand en storten ze neer en sterven”. Bob en Joey kijken rond of ze een vuurhaard zien. Maar ze zien alleen bomen. Heel veel bomen. Plots horen onze vrienden het geluid van een motor. -”Iemand is bomen aan het omzagen” denkt Joey hardop. -”Dat kan niet” weet Bob “als er bomen moeten geveld worden dan weet ik daarvan. Dit is iets anders. Het geluid komt van recht voor ons. Kom we gaan kijken”. Bob is vergeten dat hij onze vrienden naar een veilig bospad wilde brengen. Onze drie vrienden vinden dat niet erg, ze zijn dolenthousiast. Ze beleven weer een spannend avontuur. Yuna neemt Brent bij de hand en stappen achter Bob en Joey aan. Weer passeert er een zwerm brandende vliegen en het geluid van een motor wordt luider. Eensklaps blijft Bob staan en knielt neer. Hij doet teken met zijn hand aan onze vrienden om hetzelfde te doen. Dan fluistert Bob: “Kijk daar! Een houten huisje. Dat heb ik hier nooit geweten. Dit kan hier nog niet lang staan”. Onze vrienden turen tussen de bomen en zien inderdaad een houten barak met plat dak. Maar wat ze daar op het dak zien zitten hebben ze nog nooit gezien. Een levensechte draak met een grote bek waaruit af en toe een straal vuur komt. -”Daar is de boosdoener” zegt de boswachter stil “elke keer de draak vuur spuwt worden er insecten verbrand. Daar moet ik een eind aanmaken”. -”Maar die draak dan?” vraagt Joey ongerust. -”Het is geen echte draak Joey. Echte draken bestaan niet. Als de draak zijn muil opent om vuur te spuwen hoor je een motor draaien. Weet je nog dat je dacht dat men bomen aan het omzagen was? We hoorden met zen allen dit motortje. Het raadsel is opgelost. Iemand laat die nep draak vuur spuwen. Jullie blijven hier wachten tot ik jullie kom halen, akkoord?” Onze vrienden knikken.

Als de boswachter uit het zicht verdwijnt sluipen onze vrienden dichter naar de boshut. Ze zijn te nieuwsgierig om op de veilige plek te blijven. Bob is inmiddels bij het gebouw aangekomen en wil net naar de ingangsdeur toe sluipen als achter hem een stem klinkt. -”Wie we daar hebben? Als dat niet de boswachter is”. Bob schrikt. Een grote slanke jonge man richt een jachtgeweer op de drie kinderen die hij net nog had achtergelaten. -”Ja, ja Bob. Deze jonge snuiters waren rond mijn huisje aan het snuffelen. Daar heb ik een hekel aan”. Met het wapen duwt hij onze vrienden in de richting van de boswachter. -”Je moet die draak afzetten, jonge man. Op deze manier zet je het hele bos in brand” zegt de boswachter. -”De draak afzetten? Ik heb er zo lang aan gewerkt om ze te laten marcheren en ik zet de draak niet stil. Overigens, mijn naam is Park, Luna Park”. -”Je mag het bos niet afbranden, meneer. Dan zijn alle vogels hun huisje kwijt” probeert Yuna de lange man te overhalen. -”Ja en de beren ook” zegt Brent. -”Beren? Nou ja. Het bos zal toch verdwijnen jongens want ik bouw hier het grootste en leukste pretpark van heel Europa. Met de wildste attracties zoals een 16 meter hoge achtbaan en een kindercarrousel met de fantastische naam Rondom rond. Verschillende eetkraampjes en wat weet ik nog allemaal? Deze barak is mijn eerste creatie. Als het bos weg is kan ik beginnen aan mijn pretpark. Weten jullie hoe dat gaat noemen? Lunapark! Ha, ha, haaa”. -”Compleet gek” denkt Bob en vervolgt: -”Dat kan ik niet toelaten meneer Park. Het bos is cultureel erfgoed. Kortbij spelen kinderen in de speeltuin en lopen er wandelaars en er rijden fietsers door het bos”. -”Let maar eens op” zegt de lange: -”Jullie mogen zelfs alles van dichtbij meebeleven”. Park zwaait met zijn geweer en Bob doet een stap achterwaarts om de kinderen te beschermen tegen de lange slungel. Hij struikelt over een boomwortel en valt. Zijn gelaat vertrekt van de pijn. Yuna, de vriend en helpster in nood, knielt verontrustend bij Bob neer. -”Het is niet erg meisje. Enkel maar mijn voet omgeslagen”. Hij wil opstaan maar dat lukt niet echt. -”Naar binnen jullie, en jij ook, grote beer” zegt Park met woedende stem. -”Ik ben geen grote beer” gromt Bob kwaad en besluit om morgen naar de kapper te gaan en zijn haar en baard te laten knippen. -”Een teddybeer ben je nu ook weer niet hé” grapt Park nog. Joey en Yuna ondersteunen Bob en strompelen met hem de barak in. Brent blijft dicht in de buurt van Joey. Het geweer is steeds op hen gericht. Ze kunnen niets doen. Park opent een andere kleinere houten deur en loodst onze vrienden daarbinnen. Door een kleine raam komt genoeg licht binnen om te zien dat het er klein en rommelig is. “Waarschijnlijk een opslagplaats” denkt Joey. Achter onze avonturiers wordt de deur in het slot gedraaid. -”Zo, van hieruit kunnen jullie zien hoe het bos verdwijnt. De draak op het dak draait in de richting van het gebouw. Als hij vuur spuwt brand eerst het dak af en daarna één boom en even later staat heel het bos in lichterlaaie. Ha, ha haa. En als jullie veel, heel veel geluk hebben kunnen jullie mijn Lunapark zien groeien. Ha, ha haa” lacht de brandstichter. Hij laat zijn geweer achter en verdwijnt langs een deur naar buiten.

-”We hebben niet veel tijd jongens” fluistert Bob “We moeten hieruit geraken”. Hij probeert op te staan maar dat lukt slechts half: -”Joey, neem die grote plank en gooi die hard tegen de kleine ruit. Glas breekt het snelst als je in het midden klopt. Brent en Yuna ga in de verste hoek staan”. Onze vrienden gehoorzamen blindelings. Joey neemt een stevige plank en stoot ermee tegen de ruit. Glas versplinterd en ze kunnen de frisse bosgeur ruiken. -”Al het glas moet weg Joey. Luister Yuna en Brent. Het raam is net breed genoeg om jullie door te laten. Klim eruit en loop naar rechts tot aan de rand van het bos. Weer rechtsaf en blijf de rand van het bos volgen tot bij het kasteel. Loop zo snel jullie kunnen. Roep om hulp. Begrepen?” Yuna en Brent knikken. Bob zet zich onder het raam en helpt onze twee vrienden door de gemaakte opening. Eens buiten grijpen ze elkaars hand en beginnen te lopen. Als ze de draak horen geven ze allebei een gil en versnellen ze hun pas nog meer.

-”Wij kunnen niet blijven wachten Joey. We moeten proberen hier uit te geraken. Het bos moet gered worden”. Joey knikt en begint aan de deur te rammelen. Bob komt er al kruipend bij. -”Als we nu eens heel hard tegen de deur trappen Bob” stelt Joey voor. De boswachter knikt en samen zetten ze zich voor de deur. -”Tel maar af Joey!” roept Bob. -”Drie, twee, één” en met alle kracht trappen ze tegen de houten deur. Een luid gekraak weergalmt in het kleine gebouw maar de deur houdt stand. -”Nog een keer Joey, niet opgeven”. -”Drie, twee, één” sist Joey kwaad en weer trappen vier stevige schoenen tegen de deur. Weer een luid gekraak en de deur vliegt een paar meter verder tegen de grond. -”Gelukt jongen. Nu hier weg. We moeten de draak blussen”. Bob probeert op te staan maar hij heeft geen kracht genoeg. Zelfs met de hulp van Joey lukt het niet meer. -”Ik denk dat mijn voet gebroken is Joey. Van tegen de deur te trappen. Je zal het zelf moeten proberen”. Joey loopt naar de uitgang en voor hij buiten staat heeft hij een brandblusapparaat uit de barak meegenomen. -”Hoe werkt dat Bob?” roept hij naar zijn vriend. -”Trek de gele veiligheidspin eraf. De brede mond naar het vuur houden en dan de hendel indrukken Joey”. Met dat zware rode ding loopt Joey naar buiten. Tegen de grond ligt een oude ladder. Joey plaatst deze snel tegen het gebouw en klimt met het blusapparaat naar boven. Geen seconde te vroeg. De draak opent zijn muil en spuwt vuur. Joey staat op veilige afstand maar hij moet snel handelen. Het dak vat vuur. Joey rukt de gele veiligheidspin eraf en drukt de afsluiter van het toestel in. Dan richt hij de straal op de basis van de vlammen. Het vuur dooft: -”Dat was op het nippertje” mompelt Joey maar het is nog niet afgelopen. De draak opent opnieuw zijn muil en Joey schreeuwt: -”Nu is het tussen ons draak”. 

Ondertussen zijn Yuna en Brent bij het kasteel aangekomen. Het lijkt nog drukker dan daarstraks. Mensen komen en gaan. Het krioelt van de kinderen en het terras zit nog steeds boordevol passanten. -”Kijk Yuna, daar, de stoute boef” wijst Brent. Lang moet Yuna niet zoeken. Park steekt met zijn lengte ver boven de andere mensen uit. -”We moeten vlug iets doen Brent. Als hij door de parkpoort gaat verdwijnt hij in de drukke straatjes. Kom in heb een idee. Dat heb ik geleerd van de 'Buurtpolitie'. Je moet mee roepen OK?”. Ze rennen in de richting van de brandstichter. -”Joehoe!” roepen onze beide vrienden in de hoop de aandacht van Park te trekken. Dat lukt. Hij kijkt achterom en schrikt als hij onze twee vrienden ziet. Zijn gelaat wordt knalrood van woedde. Hij grijpt hen bij de kraag en wil ze toesnauwen. Yuna hoopte op deze reactie en samen met Brent beginnen de twee kapoenen te roepen en te huilen en te krijsen -”Help, help we worden gekidnapt! Help die meneer doet ons pijn”. Park slaat vlug zijn hand op de mond van de beide kinderen om hun stem te dempen maar het is te laat. Enkele papa's grijpen Park bij de arm die op zijn beurt de kinderen moet loslaten. De mannen duwen de jonge slungel tegen de grond en gaan er bovenop zitten. Enkele mama's zie je nerveus staan te telefoneren en in de verte horen ze al de eerste sirenes loeien. Als de eerste politieauto's het park komt ingedraaid zien onze twee vrienden tot hun vreugde hun mama en moeke verschijnen. Ze zijn wat aangedaan door al dat tumult dat onze vrienden hebben veroorzaakt. -”Waar is Joey?” Yuna en Brent vertellen zo vlug mogelijk wat er gebeurt is. Mama slaakt een gil en roept op de politie. De commissaris komt erbij staan en hoort op zijn beurt wat onze vrienden beleeft hebben. -“Tijd voor actie” roept hij -”Bill, verwittig de brandweer. Stijn en Jenne rij met Luna Park naar het bureel en zet hem achter slot en grendel. De rest volgen maar. Met Yuna en Brent voorop lopen mama en moeke en een tiental agenten naar het kasteel. Linksaf rennen ze langs de bosrand in de richting van het houten gebouw.

Joey richt de mond van het blusapparaat op de vlammen van de draak. Door de warmte moet hij achteruit. Dan bukt Joey zich en kan hij wat dichter bij de bron van het vuur blussen. Dat helpt. Het vuur mindert van kracht. De drakenkop draait langzaam weg. Het is nu of nooit, denkt Joey. Hij stopt met blussen en net voor de muil van de draak dichtgaat werpt Joey het apparaat erin. De bek sluit zich volledig. De lelijke kop stopt met draaien en Joey hoort gerommel en gestommel vanuit de romp. -”Dat komt hier niet goed!” roept hij en haast zich naar de ladder. Te laat. Door de hitte ontploft het blusapparaat in de draak, dooft het laatste vuur maar de constructie spat uit elkaar. Door de kracht vliegt Joey van het dak en valt een paar meter verder tussen de bomen. Bob hoort de knal en de kreet van Joey: -”Joey? Joey, alles goed?” Bob krijgt geen reactie en vreest het ergste. De boswachter verbijt de pijn en kruipt naar de uitgang. Hij ziet Joey nergens. Weer roept hij op de jongen en dan hoort hij licht gekreun. Een twee meter verder komt Joey recht en wrijft over een pijnlijke plek op zijn hoofd. Hij steekt zijn hand op naar Bob: -”Alles OK Bob. Met de draak komt het echter nooit meer goed!” vertelt hij en wijst naar de stukken draak die her en der verspreid liggen. -”Mooi werk, Joey. Het bos en de dieren zijn gered. Dank zij jou. Wat zouden Yuna en Brent doen?”

-”Joey? Bob?”. Yuna en Brent komen als eerste bij het houten gebouw en zien onmiddellijk de ontplofte draak. Ze dansen en juichen tot mama, moeke en de agenten arriveren. De boswachter vertelt wat er gebeurt is en wijst vol lof naar onze drie vrienden. Bob noemt hen zelfs helden. Mama is apetrots op haar zoon en dochter. Door hen is het bos er nog steeds. Voor een Lunapark zullen ze wel ergens anders naartoe rijden. Brent is ondertussen op de arm van moeke in slaap gevallen. De avonturen eisen hun tol. “Wat gebeurt er met Luna Park meneer de politie?” vraagt Yuna aan de commissaris. “Die gaat voor een hele tijd naar de gevangenis meisje. Dat maakt de rechtbank uit natuurlijk. Maar ik schat dat hij voor brandstichting en kidnapping zeker twintig jaar achter de tralies verdwijnt”. Onze vrienden gaan naar huis waar ze alles in geuren kleuren vertellen aan papa en Tato. Bob de boswachter, Joey, Yuna en Brent zijn dikke vrienden geworden. Je ziet ze geregeld samen in het bos wandelen. Op deze manier leren onze vrienden alle dieren van het bos kennen. Bob heeft bij de kapper zijn haar laten bijknippen en zijn baard is volledig verdwenen. Toch blijft hij voor Brent een ‘grote beer’.

13-02-2017 om 09:20 geschreven door Luc Verschooten  

Fietsknooppunten: 45-8-57-7-6-40-41-42-43-44-60-46-45.

Woensdag 21 september 2016. Het is nog fris, amper 12° C. In het oosten is er nog bewolking waar  de zon nog niet echt doorheen kan. In het zuiden en het westen is het een staalblauwe hemel. Ze beloven ons echter op de middag temperaturen tot 23° C. We zijn benieuwd. In het noordwesten stijgen dikke witte wolken van waterdamp boven de appartementsblokken uit. Ze zijn afkomstig van de twee kernreactors van Doel. Het beloofd dus een zonovergoten dag te worden en we besluiten een fietstocht te maken. In feite heb ik geen fietstocht meer uitgestippeld maar was van plan deze tocht de komende wintermaanden eens grondig onder de loep te nemen tegen het volgende jaar. We besluiten de tocht vandaag te doen. Wat kan er mis gaan? Ja, wat kan er zoal mis gaan tijdens een fietstocht? De knooppunten hebben we. Het weer beloofd fantastisch te worden. Onze fietsen zijn tiptop in orde... Dus niets kan mislopen. Toch?

De brochure 'Druivenroute' vermeld het volgende: “Deze gevarieerde fietstocht brengt je langsheen uitgestrekte velden, schilderachtige valleien, het mooie Zoniënwoud en plateaus met fotogenieke vergezichten. Geniet van de afwisseling op de fietsroute en laat je verrassen door het vele groen in deze mooie druivenstreek. Een aantal hellingen brengen je vanaf de IJsevallei naar unieke plekken met fantastische vergezichten. De druivenroute is 40 km lang maar afkortingen tot 24 of 28 km is mogelijk”. Vervolgens vermeld de brochure nog: “Bezoek zeker eens een druiventeler als je de fietstocht plant tussen 15 juli en 30 oktober”. De 'serristen' worden met hun volledig adres vernoemd, zelfs met telefoonnummer en webadres. Dat zijn we echter niet van plan. Onze dag is gewoonlijk al te kort. Onze kleinzoon, Joey, heeft voetbaltraining vanavond en dat willen we voor geen goud missen.

We vertrekken met de auto naar Vossem, een deelgemeente van Tervuren. Onze GPS geeft aan dat het 66,4 km of 48 minuten rijden is. Na het Sportpaleis verdwijnt de zon achter de wolken en dat zal zo nog een hele tijd blijven. Na de bekende files met sterk vertraagd verkeer bereiken we het centrum van Vossem. Vlak voor de inkom van het centrum staat een hoge betonnen stervormige 'paddenstoel'. Dit wachthuisje in de vorm van een paddenstoel was ooit de startplaats van de tram Vossem-Brussel. De tramuren van toen zijn ter plaatse aangegeven. In de Dorpstraat plaatsen we de auto op het Pastorieplein dat sinds de inhuldiging op 16 juni 2006 een kleine parking werd. De temperatuur is ondertussen gestegen tot 19° C. Het dorp Vossem is ontstaan langs de kleine 'Voer' rivier die als beek ontspringt in het Zoniënwoud. Van daaruit stroomt de Voer naar Leuven en mondt daar uit in de Dijle.

Rechtover de parking is het voormalig gemeentehuis dat momenteel een bibliotheek is. Ernaast bevindt zich de Gemeentelijke basisschool. Bovenaan heeft het complex twee sierlijke trapgevels. Met de bouw werd begonnen in 1913 op de plaats van een oud gemeentehuis met school. De werken werden sterk vertraagd door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. In 1915 werd dan het nieuwe complex plechtig ingehuldigd. Op het Pastorieplein staat het monument voor de gesneuvelden van beide Wereldoorlogen dat werd opgericht tijdens het interbellum. Het gebouw erachter is de voormalige pastorie die in 2004 werd gerestaureerd. Nu worden er cursussen en workshops gegeven. Het gebouw werd opgetrokken in 1905 ter vervanging van een oud pastorie uit de 18^e eeuw. Vanaf hier volgen we knooppunt 45. Bij de bocht naar links staat de kleine Sint-Hubertuskapel die werd opgericht in 1819 ter bescherming tegen hondsdolheid. Later werd de kapel opgedragen aan Onze Lieve Vrouw. De oude lindeboom die oorspronkelijk achter de kapel stond waaide tijdens een zware storm in 2002 om en werd nooit vervangen.

Vervolgens fietsen we tot bij de Sint-Pauluskerk van Vossem. Rondom de kerk is de begraafplaats nog aanwezig met een opmerkelijk monument van de 19^e eeuw. Het behoort aan Jan-Babtiste Langrand, gestorven in 1864. De kerktoren werd in 1699 verhoogd en kreeg het huidig uitzicht met spitse toren. Onderaan, tegen de torengevel, werden enkele oude grafzerken ingemetseld. Weer en wind hebben ervoor gezorgd dat de tekst onleesbaar is geworden. Vooraan bij het ijzeren toegangshek is een zerk waar een sergeant van de tweede Wereldoorlog rust. Door de veelvuldige begroeiing is nog nauwelijks iets te lezen op de gedenksteen. De Sint-Pauluskerk dateert uit de 12^e eeuw, maar door de eeuwen heen onderging het gebedshuis aanzienlijke veranderingen. We kunnen de kerk van binnen bekijken. Tijdens de renovatiewerken van 1967-75 werden in 1971 de resten van fresco's blootgelegd uit de 13^e eeuw. Ze bleven tot 1992 achter een gordijn verborgen. Monumenten en Landschappen gelastte het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium de zaak te behandelen en de resten te fixeren. Daardoor kreeg de kerk in 1998 de Provinciale prijs voor Monumentenzorg. Een zijaltaar heeft als jaartal 1640.

De Voer stroomt door het 'Twaalf Apostelenbos'. Het klein natuurgebied van slechts 5,5ha groot wordt onderhouden door Natuurpunt. Het bos dankt zijn naam aan het Brusselse godshuis “12 apostelen” dat instond voor het levensonderhoud van 13 oude mannen. Het hof in Vossem zorgde voor de inkomsten van dit godshuis. 

Na knooppunt 8 verlaten we het centrum van Vossem. We houden halt bij de 'Kapel van de Varenberg'. Ze is slechts te bereiken via enkele trappen die naar boven leiden. Deze eenvoudige vierkante kapel werd gebouwd rond 1887 in opdracht van een advocaat uit Leuven. De kapel is afgesloten met een dubbele bruine deur met mat glas. Er valt dus niets te zien. Of toch? Bovenaan hebben we ons eerste mooie uitzicht op een adembenemend landschap waar maïsvelden domineren. Van de weidse uitzichten kunnen we niet genoeg krijgen. Spijtig van de zon die het laat afweten, maar er zijn verzachtende omstandigheden: er staat totaal geen wind en dat is toch ook mooi meegenomen. Onder een grote lindeboom staat een picknicktafel die we moeten uitproberen. Onze eerste koffiestop en we zijn nog maar pas vertrokken. Na een steile klimming is het de beurt aan een slalommende afdaling. Dat hebben we wel verdiend. Het is wel uitkijken. Zonder erg fiets je sneller dan de toegelaten maximum snelheid van 25 km/u.

De Sint-Katharinakerk van Duisburg werd op een heuvelrug gebouwd die aan het Zoniënwoud grenst. Ze heeft een lange slanke spitse toren. Volgens de legende dateert de kerk van voor 1228. Door het veelvuldig restaureren en renoveren kreeg ze haar huidige uitzicht. De St- Katharinakerk is een open kerk, volgens het informatiedoek aan de ingang. Aan de poort werd een papier in plastiek folie bevestigd met de volgende woorden: “De kerk is tijdelijk gesloten wegens vandalisme en diefstal”. Ze is enkel nog open tijdens de erediensten. Ook hier is de begraafplaats nog rond te kerk. Vooraan bij de ingang rusten nog enkele soldaten van WOII. Voor de kerk staat de obelisk ter ere van de gesneuvelden van beide Wereldoorlogen.

Onze volgende kapel is van moeder Maria met kind. Ze staat geflankeerd tussen twee lindebomen. Een hoge en toch kleine gecementeerde kapel met getraliede deur.

Als we Duisburg al een tijdje verlaten hebben kijken we uit naar een knooppuntenbordje. We hebben al een tijd geen bord meer gezien en ik krijg argwaan. Toch rijden we verder tot we een richtingaanwijzer passeren richting Eizer. We zijn uit de richting. Het ging net zo makkelijk die afdaling. Net zoals de omringende dorpen van de Druivenstreek telde Eizer vroeger ook vele druivenserres. Nu zijn er nog slechts een klein aantal druiventelers actief. We rijden terug. Balen is dat. Terug heuvel op. Hebben we een bordje gemist of hangt er geen? Desondanks genieten we toch van mooie vergezichten. We worden blij van de groene uitgestrekte akkers en velden. Maar we missen de zon.

Voor het centrum van Duisburg is een zijstraat naar rechts en daar hangt ons knooppuntenbord 57. Echt blij maakt het ons niet. Het is een bolle kasseiweg van anderhalve kilometer lang. Het is hotsen en knotsen. Tussendoor horen en zien we vliegtuigen opstijgen en landen. Zaventem is hier nooit veraf. Terug heuvel op met het nodige hijgen, puffen en kreunen. We zijn echt plattelands rotten. Bij de volgende lindeboom staat de kapel van de heilige Barbara. Patrones tegen de plotselinge dood. De veldkapel werd gebouwd aan een vijfsprong met oude gekasseide wegen. De lindeboom zou van de 18^e eeuw zijn en werd centraal op het kruispunt aangeplant. De kapel dateert van 1863 en werd gebouwd op de plaats van een voormalige kleine verwaarloosde kapel. Ze staat boven straatniveau en slechts bereikbaar door enkele betonnen trappen. Er werd geen heiligenbeeld in geplaatst. In de nis werd een schilderij op de achterwand aangebracht. Ook hier staat een picknicktafel en daar maken we gebruik van om onze meegebrachte boterhammetjes op te eten. 

We volgen verder knooppunt 7 over een betonnen pad dat slechts toegankelijk is voor voetgangers, fietsers en tractors. Talloze uitzichten stemmen ons tevreden en laten ons ons pijnlijk achterwerk snel vergeten. Maar dat is slechts tijdelijk. Wat verder rijden we tussen de maïsvelden. De warmte blijft er hangen en we beginnen te transpireren. Eens er voorbij moeten we schuin rechtsaf in een zandweg. Links en rechts van het pad werden jonge bomen aangeplant. Daarachter bevindt zich een agrarisch landschap met op de achtergrond de skyline van talrijke bomen met loofhout. Het Zoniënwoud gok ik. Nog een grote maand en dan kan men genieten van herfstkleuren. Nu probeert de zon door het wolkendek te dringen. Ze moet nog iets meer haar best doen.

Onze zandweg veranderd in een autoloze grindweg. Niet alleen kleine kiezel maar echte grote stenen, zo groot als een vuist. Niet echt een volwaardig fietspad te noemen. We besluiten een stuk te voet te gaan om onze banden te sparen en ook ons achterwerk natuurlijk. Het is klimmen en zelfs te voet wordt het zwaar. De regen heeft smalle groeven in de weg uitgesleten. Het is uitkijken waar je stapt. We willen niet met onze banden in een groef blijven steken. Hier wil je zeker niet plat rijden. We zijn weliswaar verzekerd maar leg maar eens uit door de GSM waar je je bevindt.

Even verder terug asfalt. We zijn terug op aarde. We rijden door het centrum van Huldenberg. De gemeente ligt tussen Leuven en Brussel, vlak aan de taalgrens. Voor we de grote baan oprijden houden we halt bij een volgende kapel. Een halfronde kapel op de hoek 'Dreefstraat' en de De Peuthystraat. Een oude kapel met datum 1818. Vooraan is de kapel afgesloten met en ijzeren hekwerk. Daarachter een gesloten geschilderde houten deur met ramen. Op een altaar staan drie geschilderde beelden van Jozef, Maria en Jezus.

De gekleurde wielrenners die we onderweg voorbij rijden is een project dat hier al staat sinds 2014 met de naam 'De Ontsnapping'.

Voorbij het kasteel moeten we rechtsaf om knppnt 7 verder te volgen. Het kasteel was van oorsprong een middeleeuws slot dat begin 1800 werd gesloopt. In 1820 werd een nieuw kasteel opgetrokken maar dat werd verwoest door een vernietigende brand in 1848. Het huidig gebouw oogt nieuw en onderhouden. Bij de oude boerderij heeft men een ijzeren gebinte opgesteld. In het midden hangt een ketting waaraan men kasseien heeft bevestigd. Het geheel stelt een druiventros voor. Een prachtig kunstwerk.

De voormalige watermolen in de De Peuthystraat heeft al lang geen rad meer. De IJse, die zijn oorsprong vindt in het Zoniënwoud, stroomt nog steeds naast de witte vierkantshoeve die mooi werd gerenoveerd tot woonhuis. Bovenaan werd nog een herdenkingssteen in de gevel gemetseld met het jaartal 1615 in Romeinse cijfers. We zien de spitse kerktoren van Huldenberg boven de gebouwen uitsteken. Het gemeentehuis van Huldenberg is een prachtig gebouw. Het oudste gedeelte is de voorgevel die dateert van 1867-'68. De O.L.Vrouwkerk, in witte zandsteen opgetrokken, staat bovenop een hoge heuvel. Om de kerk te bereiken moet men een goede conditie hebben. Met de fiets is het onmogelijk. Dan maar te voet langs brede trappen en na de vermoeiende klim naar boven is het eerst hijgen en puffen om het hart op een normaal ritme te laten kloppen. Ook hier is de kerk afgesloten. Een net behoedt dat er natuursteen op de hoofden van passanten terecht komt. De O.L.Vrouwkerk werd van oorsprong gebouwd in de 13^e eeuw op de plaats van een grote kapel. Vanaf de 15^e eeuw kreeg de kerk na talrijke verbouwingen haar huidig uitzicht. In de gevel bevindt zich één van de oudste zonnewijzers van de streek. De tekst eronder luidt: “De tijd, helaes ziet, vergaet als dit teecken vroegh en laet”. De roodgeverfde hoofdletters vormen het Latijnse chronogram 1764. De begraafplaats rondom de kerk bezit nog enkele grafzerken van Britse soldaten van WOII. De zerken worden niet onderhouden zoals we het gewoon zijn. Blijkbaar is de Commonwealth War Graves Commission (CWGC) hier niet actief. Ook achteraan de kerk werden palen in de grond geslagen en verbonden met kettingen. Een bord vermeld dat er stenen van de kerk kunnen vallen.                                      

Het monument op het gemeenteplein heeft een rechtopstaande leeuw als symbool. Het werd opgericht voor de gesneuvelden van beide Wereldoorlogen en brengt eveneens hulde aan generaal Genotte Ferdinand. Hij werd terechtgesteld in Brandenberg (Duitsland) op 10 mei 1944. Het monument werd plechtig onthuld op 18 mei 1947. Het bronmonument voor de vrijheidsboom is van 1906. het werd aangeboden door de Cultuurraad Huldenberg ter gelegenheid van de 100ste verjaardag van dit monument.

Op het kruispunt Speylaert en Koxberg staat een grote gemetselde stenen pomp die momenteel  moet ondersteunt worden met hoekijzers. Verdere informatie ontbreekt.

Tussen de knooppunten 7, 6 en 40 zijn enkele prachtige uitzichten met op de achtergrond een mooie bosrijke omgeving waarvan het Stokkembos van Huldenberg aan de grens van Overijse. We genieten van de rust en de stilte om ons heen. Het is windstil. Vandaag is officieel de herfst begonnen en dat is al aan sommige boomsoorten te zien. De bladeren beginnen bruin te worden. Achter ons staan hectaren maïs. We proberen ze weg te denken maar dat lukt niet echt. In de vallei grazen ongestoord bruine koeien. Ons uitzicht is een stil leven dat elk schilders hart sneller zou doen kloppen. Het wolkendek vertoont scheuren. De zon grijpt haar kans en drenkt het landschap in een goudgele kleur. Op de voorgrond is een volgroeid bietenveld. Tientallen hectaren veevoeder wacht om geoogst te worden. Ons fietspad is een tractorspoor met kiezelstenen ter grootte van een kippenei. Het is tevens klimmen. We gaan uit voorzorg maar te voet en dat is al even vermoeiend. Als ik erover nadenk kan ik mij niet herinneren al op een degelijk fietspad gereden te hebben sinds onze start vanmorgen. Wel genieten we nu nog meer van de spectaculaire uitzichten. Soms, als we niet tussen de maïsvelden rijden.

Als we knooppunt 6 naderen krijgen we terug asfalt. Echter maar voor even. Rechtsaf om knooppunt 40 te volgen en terug het tractorspoor op met grove kiezel. Het moet niet overal asfalt zijn om op te fietsen maar dit is toch echt overdreven. Zelfs met een mountainbike loop je hier het risico om plat te rijden, of te vallen. Het is heuvel op en we besluiten om nog een keer te voet te gaan. Tot ons volgende knooppunt is het 2,7 km. Gelukkig moeten we niet heel de afstand te voet afleggen. Bij de Grotstraat hebben we weer asfalt. De Lourdesgrot werd opgericht door deken Frans Alfons Taverniers die een groot Maria vereerder was. Op 2 mei 1954 werd de grot plechtig ingewijd door de toenmalige bisschop. Een plaats om te bidden ter ere aan Onze Lieve Vrouw. Vooral in de meimaand worden er nog plechtigheden gehouden. Ook nu branden er twee noveenkaarsen. De kaars brandt negen dagen en nachten met een speciale intentie. Een noveen is een krachtig gebed om iets groots te vragen.

We rijden Overijse binnen en houden halt bij de kerk. Het dorp ligt in het hart van de Druivenstreek en maakt deel uit van de landstreek Dijleland. “Dru!f” het huis van de tafeldruif is een interactief en leerrijk bezoekerscentrum over de Druivenstreek. De heemkundige kring, over de kerk, heeft een kleine druivenplantage. De ranken werden in een boog aangeplant boven aan de trap. Het serristenpaar, Corneel de aanbinder en Johanna de knipster, twee stenen beelden, staan met de handen in de hoogte alsof ze de druiven willen plukken. Alles is hier gesloten. Ook de taveerne wil niets verdienen op een woensdagmiddag. Ook de toeristische dienst laat het afweten. Het lijkt of hier een algemene staking aan de gang is. De Sint-Martinuskerk werd op een helling gebouwd rond de 12^e eeuw. Ze kreeg haar eerste uitbreiding na een zware brandschade van 1489. In 1696 brandde de parochiekerk voor de tweede maal af maar werd terug heropgebouwd. Na nog enkele restauraties en renovaties kreeg de heilige Martinuskerk haar huidige uitzicht. De glasramen dateren van 1881. Het gemeentehuis werd nog hoger op een heuvel gebouwd dan de kerk tussen 1503-'05. Het  toornt hoog boven de huizen uit. Het gebouw was oorspronkelijk eigendom van de heren van Overijse tot de gemeente er zijn administratieve burelen in onderbracht vanaf 1824. Van het oorspronkelijk gebouw is niet veel meer te zien. Het werd verwoest door een brand. In de 19^e eeuw grondig gerestaureerd en aangepast. Ook in de begin jaren zestig van vorige eeuw kreeg het pand een nieuwe opknap beurt. Om een aangifte te doen moet je prima in form zijn. Iets lager staat het gedenkteken van de beide Wereldoorlogen. Op het voorplein staat hoog op een arduinen sokkel het beeld van Justus Lipsius op de plaats waar voorheen een gietijzeren fontein uit 1890 stond. In 1909 schonk de Belgische staat dit monument aan de stad Overijse naar aanleiding van de 75ste verjaardag van de heroprichting van de Leuvense Universiteit. Justus Lipsius werd geboren in Overijse op 1547 en stierf te Leuven in 1606. Hij was professor aan de universiteit vanaf 1592 als dokter in de literatuur, patholoog en historicus. Vlakbij de kerk staat het monument voor de gesneuvelden van beide Wereldoorlogen. Het Heilig Hartbeeld kreeg onlangs een nieuwe sokkel of werd vakkundig opgeknapt.

Om 15:20u verlaten we de stad Overijse langs een zandweg. Onmiddellijk wordt onze conditie op de proef gesteld. Het wordt een steile klimming die zelfs voor een wandelaar te zwaar is. Rechts is het Mariëndalbos dat aangeplant werd door het kinderforum op 18 april 2006. Voor ons, heuvel op, zijn de voetbalvelden van Overijse. Serres zien we in overvloed. De meeste worden niet meer gebruikt. Als ze al gebruikt worden dienen ze als opslagplaats. In één ervan mag de natuur zijn gang gaan. Het onkruid en de struiken groeien door openstaande ruiten. Van druiven is geen spoor te vinden. We hebben momenteel 18 km gereden. We hobbelen weer over een kasseiweg. We zijn al blij dat het geen grindweg is met keien ter grote van een mannen vuist. Aangenaam is iets anders.

Vlak voor knooppunt 41 komen we bij het gehucht 'La Hulpe'. De gemeente Terhulpen is van de  Waals-Brabantse provincie. De muzikant Toots Thielemans woonde tot zijn overlijden, augustus 2016, in dit dorp. Verschillende kastelen sieren de streek op. Om 16:00u bereiken we Hoeilaart. De gemeente ligt tussen de Zenne en de Dijle. De IJse is een smal onbevaarbare rivier die door het dorp stroomt. Het Zoniënwoud maakt het grootste deel uit van het grondgebied. Hoeilaart noemde men eertijds 'het glazen dorp' vanwege de grootschalige teelt van druiven die er tot in de tweede helft van de twintigste eeuw in verwarmde serres gedaan werd. In 1865 introduceerde Felix Sohie deze manier van telen die de gemeente zeer welvarend maakte. Tijdens het druivenfestival in september worden de druiven in het gemeentehuis van Hoeilaart tentoongesteld en gekeurd.

We belanden in Hoeilaart bij een volgende wegkapel langs de baan die veel weg heeft van een Lourdesgrot. De tralies werden met groene draad afgeschermd tegen vandalisme of tegen de talrijke duiven die overal wel een nest willen bouwen. Het Nerocafé heeft toevallig zijn sluitingsdag. Het is een voormalig tramstation dat gebouwd werd in 1894. Tijdens de gouden jaren van de druiventeelt werden over deze tramlijn jaarlijks 110.000 ton steenkool, 37.000 ton mest en 11 miljoen kilo druiven vervoerd. De stoomtram vervoerde eveneens reizigers en goederen. Door toename van het wagenpark werd in 1949 het personenvervoer stopgezet. Ook vrachtwagens namen het vervoer over en in 1958 reed de goederentrein voor het laatst. De sporen werden opgebroken en doet sindsdien dienst als fietspad. In 1990 kwam het verlaten station terug in de belangstelling door de stripfiguur Nero. Sinds de druivenfeesten van 1994 staat op het stationsplein een levensgrote bronzen beeld van stripheld Nero. Heuvel op tot aan de kerk. De Sint-Clemenskerk (1870 – 1874) werd gebouwd met baksteen en sierlagen in zandsteen. Het kasteel dat in het Jan van Ruusbroec Park staat is van hieruit niet te zien. Het werd in 1858 gebouwd en doet vanaf 1919 dienst als gemeentehuis. Hoe later het wordt, hoe mooier het weer. Op een zonnig terras drinken we een verfrissing.

We verlaten Hoeilaart door het Zoniënwoud dat meer dan 4000 ha groot is. Het bos wordt beheerd door Vlaanderen, het Brussels- en het Waals gewest. Aansluitend zijn er nog diverse privébossen en het Kapucijnenbos dat eigendom is van de Koninklijke Schenking. Het woud bestaat overwegend uit hoge beukenbomen van meer dan 200 jaar oud. Het begint al te schemeren en we moeten nog meer dan negen kilometer fietsen tot Vossem. Dat halen we niet voor het duister. We bereiken het gehucht Jezus-Eik dat zich aan de rand van het Zoniënwoud bevindt. De kapel voor het centrum is een grote kapel. Op deze plek stond een eikenboom die al verschillende malen door de bliksem werd getroffen. Rond 1636 werd op deze plek een Mariabeeldje bevestigd en daarna vonden er een aantal wonderlijke genezingen plaats waarna Jezus-Eik een bedevaartsplaats werd. De pastoor van Tervuren richtte er een altaar op en door het succes werd er een grote kapel opgericht. Het interieur wordt afgeschermd door een hekwerk van de vloer tot de zoldering.

Linksaf. Om 19:10 rijden we nog steeds door het Zoniënwoud. De laatavondzon schijnt tussen de bomen wat ons prachtige foto's oplevert. We zijn het vierarmenkruispunt voorbij en naderen knooppunt 44. Het centrum van Jezus-Eik. De O.L.Vrouwekerk is open maar er is een dienst bezig en dat willen we niet storen. De eerste steen werd gelegd op 20 april 1650. De bouw werd afgerond in 1680. Infoborden staan rijkelijk om en rond de kerk. 'De mijlpalen in de geschiedenis van Jezus-Eik vanaf 1650'. De 'Mariahof' werd ingehuldigd op 1 mei 1959 met een grote plechtigheid. Vanaf deze plaats vertrekken talrijke processies en bedevaarten.

We verlaten de gemeente en rijden weer door het Zoniënwoud. Tijd om onze lichten te ontsteken. Het gebruikt ook van onze batterij en we hebben niet veel capaciteit meer. Onze batterijen hebben niet genoeg energie meer en wijzelf ook niet. We moeten nog ongeveer 8km en nog het dorp Tervuren bezoeken. We houden een laatste keer halt bij de Sint-Hubertuskapel, die naar verluidt zo werd genoemd opdat men aanneemt dat de Heilige Hubertus in 727 op deze plaats zou zijn overleden.

We kunnen er niet veel van zien door de duisternis. Slechts onze fietslichten geven een beetje prijs. We vervolgen onze weg en rijden nog een stuk door het domein. Er is geen verlichting langs ons fietspad. Rechts een grote vijver. We volgen knooppunt 46. Het is aardedonker nu. Het enige licht is van onze fietslampen dat een paar meter voor ons uit schijnt. We zien haast de knooppuntenbordjes niet.

Het is 20:45u als we in Vossem bij de auto aankomen. We hebben in totaal 46 km gefietst. Tervuren moeten we zeker nog eens bezoeken. Het was nu te donker. Nog drie kwartier rijden tot thuis. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto's: Rina Meurs.

06-02-2017 om 08:43 geschreven door Luc Verschooten