Dag 3, zondag 22 april 2018. Bewolkt en winderig.
Niet echt het ideale weer voor een fietstocht. We besluiten om een wandeling te
maken in het centrum van Etten-Leur voor we naar huis toe keren. In Etten-Leur
willen we van de gelegenheid profiteren om meer te weten te komen over het
leven en het werk van Vincent van Gogh. De Nederlandse kunstschilder werd
geboren te Zundert in 1853 en stierf op jonge leeftijd te Frankrijk in 1890.
Hij verbleef in dit dorp van 1875 tot 1882. We parkeren de auto op een gratis
parking in de Wipakker (straat). De dorpjes Etten en Leur werden in 1969samengevoegd tot één gemeente met een rijk
verleden. Het dorp heeft sinds 2005 een vernieuwd centrum en dat gaan we
duidelijk merken.
We wandelen de Wipakker teneinde en komen vanzelf
op de Markt (straat). Linksaf tot bij de Sint-Lambertuskerk. Een kruisbasiliek
met toren uit 1877. Net vandaag is het de grote dag voor de eerste
communiekanten. Hopelijk kunnen de mooi uitgedoste kinderen genieten van een
aangenaam feest zowel in de kerk als thuis. Het Heilig Hartbeeld vooraan
dateert uit 1926.
Het oude Raadhuis, verderop aan de Markt, is het
vroegere gemeentehuis van Etten. In de gevel staat het bouwjaar 1776 vermeld.
Het prachtige pand met bordes doet nu vooral dienst als vergadercentrum. De
meeste ambtenaren zitten sinds 2015 in het Stadskantoor aan de Roosendaalseweg.
Na zijn besluit om kunstenaar te worden keerde
Vincent van Gogh terug naar zijn ouderlijke huis, achter de kerk, in de niet
meer bestaande pastorie van Etten. Hij gaat steeds serieuzer tekenen. Naast de
Van Gogh kerk, waar zijn vader predikant was, bevindt zich de voormalige
kosterswoning. Dit karakteristieke en pittoreske pandje werd in 2007 verbouwd
en ingericht als informatiecentrum van de Stichting Vincent van Gogh Etten
Leur. Op 19 december 2014 werd de kerk officieel geopend voor het publiek. In
de kerk tonen negen kleurrijke ramen de thema's van zijn Ettense periode.
De Meiboom of Moeierboom is, volgens gegevens, van
1774. Vincent van Gogh begon zijn carrière in 1881, hier in Etten. Hier liet
hij zich inschrijven als kunstschilder en richtte hij zijn eerste echte
tekenatelier in. Vrijwel dagelijks passeerde hij dit natuurmonument, de
Moeierboom. Vincent wandelde hier vaak. Hij hield van het dorpse karakter en
van het landschap. In Etten vond Van Gogh inspiratie. Zijn verblijf hier was
het kantelpunt in zijn leven.
Het uitzonderlijk beeld 'Un Stijloor' op de Markt
is van kunstenaar Ron Dinven. Het beeld werd vervaardigd ter gelegenheid van het
44 jarig bestaan van de carnavalsgroep De Stijloren. Het kunstwerk werd onthuld
in 1996.
't Kapelleke dat gewijd is aan Maria werd gebouwd
in 1955. Achter de kapel werd in december 2014 de voormalig Nederlands
Hervormde Kerk omgedoopt tot Van Gogh kerk. Het gebouw dateert uit de dertiende
eeuw als overgebleven gedeelte van een verder verdwenen 16de eeuwse hallenkerk.
De toren werd in 1771 opgetrokken. De vader van Vincent van Gogh, Theodorus,
was hier van 1875 tot 1882 predikant. De kerk is sinds 1986 in gebruik als
Raadzaal van de gemeente.
Het bronzen Vincent van Gogh beeldje werd in 1990
onthuld bij de stadskantoren ter gelegenheid van de honderdste sterfdag van
Vincent van Gogh. Hier, ongeveer op deze plek, woonde het gezin Van Gogh van
1875 tot 1882. In de riante domineeswoning had Vincent zijn eerste atelier. Op
22 jarige leeftijd woonde Vincent niet meer bij zijn ouders, maar keert wel
regelmatig terug naar het ouderlijk huis. Vaak omdat hij geld nodig heeft. In
1881, toen Vincent 28 jaar geworden was, trok hij negen maanden in bij zijn
ouders, om zich volledig aan de schilderkunst te wijden. Op deze plek lag een prachtige tuin. Geheel vanuit
zijn fantasie schilderde Vincent van Gogh in zijn meest kleurrijke Franse
periode 'Herinnering aan de tuin in Etten'.
Op weg naar het Van Goghplein wandelen we langs de
Nieuwe Nobelaer. Een cultureel centrum dat bestaat uit een theater,
bibliotheek, een kunstuitleen en een speel-o-theek. Het complex dateert
oorspronkelijk uit 1958 en werd al snel in de jaren zestig en zeventig
uitgebreid. In 2014 echter besloot de gemeente tot een nieuwbouw omdat door
betonrot het gebouw niet meer kon onderhouden worden.
Het heeft wat geduurd maar uiteindelijk vinden we
het Vincent van Goghplein. De meeste inwoners weten zelf niet waar het plein
zich bevind en enkelen sturen ons naar de Vincent van Gogh kerk als ze horen
dat we een kunstwerk over Vincent van Gogh zoeken. Een jonge vrouw stuurt ons
dan toch gelukkig de goede richting uit. Het plein bevind zich, op wandelafstand,
buiten het centrum. Het kunstwerk De zonnebloemen met de kraaien staat te
midden van een parking en werd onthuld in 2003. Het werd vervaardigd ter
gelegenheid van de 150ste geboortedag van Vincent van Gogh. Het bronzen beeld
is 1,26 meter hoog en werd geïnspireerd op het schilderij Het korenveld met de
kraaien dat Vincent aan het einde van zijn leven in Auvers (Frankrijk)
schilderde.
Een prachtige afsluiter van een heerlijk weekendje
in Nederland. Meer moet dat voor ons niet zijn. We wandelen terug naar de auto
en rijden naar huis. Tot schrijfs. Foto's: Rina Meurs.
Dag 2. Zaterdag 21 april 2018. Weer een stralende
zonnige dag vandaag. We maken een tweede fietstocht door enkele Nederlandse
dorpen met klinkende namen zoals Rucphen, Sprundel en Sint-Willebrord. We
houden het hotel links van ons en volgen knooppunt 54. Het gebied heeft nog
heel veel groen.
Even voorbij knooppunt 54 houden we halt over de
spoorweg Roosendaal Dordrecht voor een prachtige foto van het voormalige
station. Het werd opgetrokken als dienstgebouw in 1855. In 1884 werd er een
verdiep op geplaatst en kreeg het de volwaardige naam van station. Vanaf 1999
werd het station omgebouwd tot winkel. Nu is het een volwaardige bloemenzaak
geworden. We fietsen voorbij een tankstation langs de weg dat de bestuurders
laat weten dat de E95 loodvrije benzine 1,53 euro kost. Een 20 eurocent duurder
dan bij ons.
Na knooppunt 73 fietsen we via een viaduct over de
E312. De Europese snelweg heeft een lengte van 160 km. Hij vertrekt ter hoogte
van Vlissingen en eindigt bij het knooppunt Batadorp. Na de afdaling houden we
halt bij een boerderij met een melktapperij in een blokhut. Je gooit geld in de
automaat en de melk begint in de beker te stromen die je er onderhoud. De melk
is fris en lekker. We zetten ons even buiten aan de picknicktafel om van dit
moment te genieten. Verderop rijden we links van de Rucphenseweg op een
fietspad dat afgeboord is met statige hoge loofbomen. Af en toe fietsen we in
het zonnetje.
Aan knooppunt 74 wijken we af van onze route en
volgen even knooppunt 72. Rechtsaf dus op de Gastelsebaan. Linksaf in de
Heimolendreef tot aan de volgend kruispunt met de molen. De ronde stenen
Heimolen is een beltkorenmolen die werd opgericht in 1844. In 2008 kocht de
gemeente de molen en werd deze volledig gerestaureerd. Sinds 2012 draait de
molen weer regelmatig door de hulp van een groep vrijwilligers. We keren terug
naar knooppunt 74 en vervolgen onze weg over de Rucphenseweg die ons naar het
dorp Rucphen brengt. Van ver zien we reeds de spitse kerktoren boven de daken
van de huizen uitsteken. Het dorp Rucphen is gelegen in de luwte van de
West-Brabantse stedenrij. Een vrijwel aaneengesloten gebied van bossen en heide
bedekt één vijfde van haar grondgebied. Rucphen is een groene gemeente en heeft
een rijk Rooms Katholiek verleden. De huidige Sint-Martinuskerk is een rooms
Katholieke kerk van 1933. De voormalige oudere kerk en klooster dateerde van
1809 onder het bewind van het koningschap Lodewijk Napoleon. De kerk werd te
klein bevonden en gesloopt. Om de kerk uit te breiden moest het klooster er ook
aan geloven. De huidige toren werd in 1944 als gevolg van oorlogsschade
verwoest en weer opgebouwd, echter in gewijzigde vorm. Het Heilig Hartbeeld is
eveneens van 1933. Naast de kerk, staat de pastorie die dateert van 1869. Het
dak werd rond 1900 vernieuwd en de garage werd in de jaren van 1920 bij
aangebouwd. Het glas-in-loodraam stelt Sint Maarten en de bedelaar voor. In
2015 werd de pastorie verkocht om de nodige renovatie van de kerk te betalen.
We verlaten het centrum en belanden bij de
Rucphense bossen. De Rucphense Bossen zijn onderdeel van een omvangrijk
natuurgebied van zo'n 1200 ha. Waar nu de bossen staan, lag vroeger stuifzand.
Het gebied kent een uitgebreid routenetwerk voor zowel wandelaars als fietsers.
Als we de Pierestraat indraaien ligt rechts het buurtschap De Posthoorn met
een enorme camping. Je vindt er staanplaatsen voor stacaravans en chalets. Het
wordt onze eerste sanitaire stop. De chalet dient vandaag als rustplaats voor
een verkwikkende marching waar talrijke wandelaars aan deelnemen. Op deze plek
kan je even verpozen met hapje en een drankje aan democratische prijzen. Wij
genieten mee.
Na knooppunt 61 fietsen we langs een open landschap
met heide. We twijfelen er niet aan dat het tijdens de bloeimaand hier prachtig
moet zijn. Het gebied wordt omzoomd door hoge dennen- en loofbomen. We worden
verwend door het overdaad aan groen. Bomen langs ons pad en daarachter hectaren
weide- en akkergrond.
Bij knooppunt 76 zijn we pal in het centrum van
Sprundel. Een rustig dorpje met talrijke parkeer mogelijkheden. We slaan
rechtsaf, richting knooppunt 6, in de Sint Janstraat. Aan de Hertogstraat
toornt de spitse kerktoren hoog boven ons uit de lucht in. We houden halt bij
de kerk voor een paar foto's. De Sint-Johannes de Doperkerk is van 1922. De
westertoren is echter ouder en dateert van eind 15e en begin 16e
eeuw. Van 2012 tot 2014 werd de kerk een laatste maal verbouwd tot een
multifunctionele accommodatie waarin kerkelijke en maatschappelijke
activiteiten plaats kunnen vinden. Dat is duidelijk te zien aan de zijkant van
de kerk. Er werden ramen en deuren aangebracht en het interieur vertoont enkele
bureaus met stoelen en kasten voor archieven. In de Sint Janstraat, naast de
kerk, werd in 1842 de pastorie gebouwd met aanpalende school. Ze heeft
uiteraard veel verbouwingen gekend. De laatste renovatie gebeurde vier jaar
geleden. Sindsdien is het pand een Brasserie geworden. We vervolgen onze weg
langs de Sint Janstraat tot op de hoek bij café De Drie Zwaantjes. Hier moeten
we rechtsaf in de Molenbaan. Eerste straat linksaf is de Molenerf met molen De
Hoop. De stenen beltmolen werd in 1840 gebouwd op een natuurlijke of
kunstmatig opgeworpen zandheuvel, de molenbelt genaamd, een aarden omwalling
begroeid met gras. Op die manier werd het mogelijk om met paard en kar de molen
binnen te rijden om de graanzakken te laden en te lossen. In 1970 kocht de
gemeente Rucphen de molen die hem restaureerde en maalvaardig maakte. We
krijgen een uitgebreide rondleiding. Vanaf de begane grond tot in de nok van de
molen. De molenaar en de leerling molenaar laten zien hoe ze de wieken in de
richting van de wind draaien. Het is geen werk voor watjes. De zeilen moeten
aan de wieken gespannen worden omdat er te weinig wind stond. Eenmaal de wieken
draaien dalen we terug af naar beneden en drinken gezamenlijk een kopje koffie.
Er wordt nog nagepraat, gelachen en grappen vertelt, maar we moeten verder. We
rijden terug naar knooppunt 76.
Vanaf knooppunt 65 fietsen we rechtdoor voor het
centrum van Sint-Willebrord. Reeds van ver is de karakteristieke toren met de
vier bij-torens zichtbaar. In 1841 werd er een parochie gesticht en een kerk
gebouwd. Sinds 1885 is de gemeente een bedevaartsoord en in dat jaar werd een
Lourdesgrot gebouwd vlak naast de kerk. In 1925 werd de huidige Rooms
Katholieke Sint Willibrorduskerk gebouwd. Vlak naast de kerk staat een mooie
kopie van de grot van Lourdes die dateert van 1926. Voor de kerk is het
processiepark dat ook in 1926 werd aangelegd. De beelden werden geplaatst
tussen 1932-34. Langs de Poppestraat verlaten we het centrum en moeten we weer
de E312 over en via een smalle asfaltweg passeren we grote prachtige woningen
met reusachtige voortuinen. Rechts van ons zoeft een trein voorbij richting
Roosendaal.
Nog voor knooppunt 73 fietsen we langs het Breda
International Airport. Het vliegveld wordt voor verschillende doeleinden gebruikt
zoals zakenvluchten, rondvluchten en lessen. Het vliegveld stond bekend onder
de naam Seppe Airport dat in 1949 in gebruik werd genomen als zweefvliegveld.
Later kwamen er de motorvliegtuigen bij. Sinds maart 2014 werd de naam
gewijzigd. Aan knooppunt 54 moeten we rechtdoor tot ons hotel. De fietsteller
staat op 27,5 km. Fotos: Rina Meurs.
