Fietsknooppunten: 85-86-89-60-40-14-15-16-78-64-10-85 = 33,2 kilometer.

Wandelen of fietsen blijven de twee belangrijkste vormen van vrijetijdsbestedingen in Vlaanderen. Dat blijkt uit cijfers van Toerisme Vlaanderen. Wij kijken er in ieder geval vol verwachting naar uit. Onze GPS brengt ons door Vlaams-Brabant naar het Pajottenland. Een toeristische streek die licht tot sterk heuvelachtig is met een landelijk karakter, waar men kan wandelen en fietsen aan de hand van knooppunten. Met onze E-fietsen is een heuvel beklimmen geen probleem. We nemen een ondersteuning meer en de fiets trekt ons als het ware naar boven. Maar als je fiets al enkele jaren oud is en de batterij heeft niet meer de capaciteit als weleer, dan kan je wel eens zonder ondersteuning vallen.

Dinsdag 26 juli 2016. Een zonnige dag. Geen wolkje aan de lucht en momenteel is het al 21°C. Echt T-shirt en korte broek weer. Alle ingrediënten zijn aanwezig om er een warme en gezellige dag van te maken. Genieten op twee wielen, zeg maar. Om 10:00u parkeer ik de auto in de Frans van der Perrekaai te Okegem. Het dorp ligt in Oost-Vlaanderen naast de linkeroever van de Dender die de grens vormt met Vlaams-Brabant. Een honderd meter verder staat de kerk van Okegem voor een deel in de steigers. We fietsen niet naar het centrum, we moeten de andere richting uit. We volgen knooppunt 85 en onze conditie wordt onmiddellijk op de proef gesteld. We moeten klimmen tot bovenop de Okegembrug. Ze werd gebouwd in 1945-46 nadat de voormalige brug werd opgeblazen in 1940 tijdens WOII. De Dender stroomt onder de brug door. Ze ontspringt in Aat (Henegouwen) en na een totale lengte van 65 kilometer mondt ze uit in de Schelde te Dendermonde. Over de brug is knooppunt 85. We rijden rechtsaf en volgen de rivier 500 meter ver tot knooppunt 86. Langs de oever zitten tientallen vissers dromerig naar hun dobber in het rimpelloze water te staren. De vishengels liggen grijpers klaar naast hen. We fietsen door Roosdaal. Een gemeente die tot het agrarische Pajottenland behoort en vooral bekent staat voor de teelt van aardbeien. We rijden op het jaagpad waarop vroeger de trekpaarden stapten en dat omgevormd is tot fietspad.

Aan knooppunt 86 verlaten we het jaagpad om knooppunt 89 te volgen. Een rit van 6,2 kilometer. We komen in het schilderachtige dorpje Pamel, een fusiegemeente van Roosdaal. Het dorp werd bekend door het televisiefeuilleton “Het gezin van Paemel” naar een boek van Cyriel Buysse. We houden halt bij het monument van de “Dikke van Pamel”. Het bronzen beeld werd op 9 september 2001 ingehuldigd ter ere van Victor De Klercq. Victor werd geboren op 14 juni 1848. Toen hij twaalf jaar werd woog hij al 120 kilo. Sindsdien weigerde hij zich nog te laten wegen. Met de jaren werd hij steeds dikker en dikker. Na de vele verwijten en beschimpingen trok hij zich terug en leefde de laatste jaren van zijn leven als kluizenaar. De kranten vermelden in vette letters: “De zwaarste man ter wereld in Pamel gestorven”. In eenzaamheid stierf Victor op 16 februari 1885 op 37 jarige leeftijd.

Het is gedurig klimmen en afdalen. Met onze elektrische fietsen valt het klimmen nog goed mee. Toch is en blijft het vermoeiend. De ene klimming is al steiler dan de andere. We zijn het niet gewend met onze plattelands benen. Onze fietsbatterijen hebben al van hun kracht verloren met de jaren. We kunnen amper nog veertig kilometer ver rijden met één ondersteuning. Heuvel op gaat gemakkelijker met een ondersteuning meer, maar dan zitten we ook sneller zonder hulp. Helling af kan onze batterij opladen, maar het is niet voldoende. Klagen helpt ook niet en we gaan desondanks van onze fietstocht genieten.

Eens uit het centrum van Pamel rijden we tussen hectaren landbouwgrond. Achter statige hoge populieren vangen we een glimp op van grote vierkante hoeven met bijhorende veestallen. Het is redelijk stil te midden van de natuur. Het is hoogzomer en we horen nauwelijks vogels fluiten. Een streek voor genieters. De lucht is zomerblauw. Als bloemenliefhebber kijken we uit naar bijzondere plantensoorten die in de bermen groeien waaronder de paarsachtige wilde orchidee. Bij de kruising van de Molenstraat/Lange Kamstraat vinden we, verscholen achter struiken en populieren, een bunker die net voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd gebouwd. De bunker maakte deel uit van de Koningshooikt - Waver linie als obstakel voor Duitse troepen die op weg waren naar Frankrijk. De linie bestond uit meer dan 400 bunkers waarvan er vier bunkers in de regio stonden en die via loopgraven met elkaar in verbinding stonden. De fundamenten zitten ongeveer twee meter diep in de grond. Vijf dagen kon de linie de Duitse troepen op afstand houden. Op 16 mei 1940 moesten ze zich terugtrekken tot achter de Schelde linie. De ingang werd uit veiligheid afgesloten. Infoborden werden aan de bunker bevestigd. We lezen een gedeelte: 'Deze bunker, samen met de drie andere, maakt deel uit van een zijtak van de weerstandslinie. Ze liep van Antwerpen via Waver tot de vesting Namen en verdeelde het land van noord naar zuid in twee delen. Zowat 350 bunkers vormden de ruggengraat van een linie die naar het oosten werd beschermd tegen tanks door een doorlopende hindernis samengesteld uit stalen hekkens die op rollen verplaatst konden worden, doch eens naast elkaar verankerd en bestreken door de wapens uit de abri's (schuilplaatsen) als een ijzeren muur over een lengte van tientallen kilometers door het landschap liepen'. In de schaduw van de omringende bomen werden picknicktafels en banken geplaatst. Rondom de oude bunker en de rustplaatsen werd het 'gras' gemaaid. De rest groeit en bloeit als in een oerwoud. Hier drinken we onze meegebrachte koffie terwijl we genieten van een schitterend panoramisch zicht op de wijde omgeving. In de verte steken enkele spitse kerktorens boven de kruinen van de bomen uit.

De bunker werd op het hoogste punt van Pamel gebouwd en we genieten van de afdaling. Met de handen houden we onze remmen vast. Ons asfalt pad slingert naar beneden en ongewild versnellen we het tempo. In de zij bermen groeit de berenklauw en netels. Daar willen we niet invallen. De rode klaproos bloeit tussen het onkruid en het levert kleurige foto's op. De berenklauw zit vol met solitaire bijen. Zij zorgen mee voor de voortplanting. Bij de volgende bocht houd een dame op leeftijd ons staande. Ze is licht in paniek. Door een uitwijkmanoeuvre beland een voorwiel van haar auto naast de weg in de zachte berm. Het voorwiel zit tot de carrosserie in de donkere kleigrond. Alle bestuurders rijden verder zonder te helpen. Hoe we ons best doen, we krijgen de auto niet op het wegdek. Er moet getakeld worden. We worden toch vriendelijk bedankt als we verder rijden. We rijden voorbij het kruis met een Christusbeeld naast de weg. Lentebloemen kleuren het monument op. Een kleine tekst van een anonieme dichter werd in het frontaanzicht aangebracht: “koester gisteren, droom over morgen maar leef als een goed mens vandaag”.

Na het centrum van Pamel komen we in de villawijk. De ene nieuwbouw na de andere. Voor de garage een mobilhome of een oldtimer. Wij geraken amper de heuvel op. Onze smalle asfaltbanen slingeren tussen de glooiende landschappen met hectaren weiland waar paarden en koeien grazen. Als het weer wat mee zit zullen de dieren de eerste maanden hun stal niet zien. We fietsen langs een bosrijke omgeving met een groots verleden. Een infobord vertelt dat we ons in het gebied Hulsbroek-bos bevinden en dat al gekend was in 1300. Een bronbos van 3,5 hectare dat wordt beheerd door Natuurpunt. Een ander infobord vermeld: “Wat je zeker moet weten over de gevaarlijke Berenklauw”. Het tweede infobord gaat over het landschap van Roosdaal. Aan de rand van het bos bevindt zich een aangelegde poel die er voor een divers ecologisch leven zorgt, waar amfibieën, insecten en vlinders een rust- en broedplek vinden. Een stilte plaats. Geen auto's, geen treinen of vliegtuigen te horen. Alleen vogels kwinkeleren bovenin de kruinen van de bomen. Een plek voor kunstschilders, dichters en natuurliefhebbers. 

Bovenop de helling vinden we links, tegen een gemetselde muur, het kruisbeeld van Jezus onder enkele sparren. Waarom het hier geplaatst werd is ons niet direct duidelijk. We draaien terug en klimmen tot bij de 'Grot van Poelk'. Een replica van het bedevaartsoord in Lourdes. Een stilteplaats met een twaalftal lange zitbanken die een rustplaats zijn voor wandelaars en fietsers. Het is duidelijk dat hier nog erediensten worden gehouden. Een groot beeld van Maria werd drie meter hoog in een nis geplaatst. In het midden van de grot staat een altaar met verschillende heiligenbeelden, bloemen en kaarsen. Het geheel wordt afgesloten met een ijzeren hekwerk. Ernaast is een 'bron' aangebracht. Het is stilstaand water. Een datum op de geïmproviseerde rots vermeld '1876'. Rondom de grot is het een adembenemend landschap. Een heerlijke plek om bij weg te dromen. Van gebouwen en spitse torens is totaal niets te zien. Alhoewel de streek goed voorzien is van fiets- en wandelknooppunten komen we langs ons traject niemand tegen. Met een zeven miljard mensen op de wereld voelen we ons echt alleen.

We fietsen door een smalle schaduwrijke holle weg. Het dichte bladerdek boven ons laat geen zonnestraaltje door. Het is hier bijna donker. Weer moeten we klimmen. We puffen en hijgen en beloven, voor de zoveelste keer, iets aan onze conditie te doen. Links en rechts sijpelt  grondwater uit de zanderige berm, of is hier een bron? Voorbij de holle weg zijn de akkers geschikt voor tarwe, aardappelen, bieten maar in toenemende maten worden de landbouwgronden ingenomen door maïs die bijna op zen hoogst gegroeid is. Echt storend is het niet door het glooiende landschap. Bij knooppunt 89 wijken we af voor de Zepposmolen. Oorspronkelijk moeten we rechtdoor aan ons knooppunt, maar wij slaan linksaf in de Wijngaardbosstraat. We fietsen een stuk door Onze-Lieve-Vrouw van Lombeek. Het dorp was in 2008 finalist in de wedstrijd 'Het mooiste dorp van Vlaanderen'. We kunnen een verkorting nemen langs een klimmend tractorspoor met tamelijk grove grind. Oppassen voor valpartijen en platte banden. We wagen het erop en soms stappen we moedig naast onze fiets. Dat geeft ons de gelegenheid om nog intenser van het landschap te genieten. Rechts van ons groeit de maïs ons boven het hoofd. Het wordt geteeld voor veevoeder. Links, in de verte, staat op het hoogste punt onze molen. Het prachtige uitzicht is een mooi stilleven. Schilderen kunnen we niet maar het moment is in ons geheugen gegrift. Op de hoge bermen groeien de eeuwige klaprozen. Na wat gepuf en gehijg staan we voor de molen van 'kapitein Zeppos'. De site is volledig afgespannen. We kunnen niet dichterbij komen vandaag, maar de windmolen is kosteloos toegankelijk op zon- en feestdagen. Er was al sprake van de molen in de 14de eeuw onder de benaming 'Hertboommolen'. In de jaren van 1960 kreeg de molen bekendheid doordat er verschillende scènes opgenomen werden voor het jeugdfeuilleton 'kapitein Zeppos'. In 2007 werd in de schuur het Hertboommolen museum en een onthaalruimte voor bezoekers geopend.

We rijden langs dezelfde weg terug naar knooppunt 89. Daar aangekomen moeten we linksaf voor knooppunt 60. We fietsen door 'De parel van het Pajottenland' Gooik. Het dorp ligt in een oase van rust en stilte en is dus een echt paradijs voor wandelaars en fietsers. Op een groene heuveltop in de Woestijnstraat werd de wit gekalkte 'Woestijnkapel' opgetrokken langs de voormalige bedevaarts-route naar Compostella. De kapel werd herbouwd in de jaren 1600 op de fundatie van een kleine kapel uit de 14de en 15de eeuw. Een infobord geeft de legende weer van de historische kapel. De laatste restauratie dateert van 1997. De rode kapelpoort staat op een kier. We kunnen binnen tot bij een gietijzeren hek. Een Christusfiguur hangt aan het kruis.

Voorbij de kapel is het heuvel af. Bij een moderne boerderij verkopen ze echt ambachtelijk hoeve-ijs van eigen melkkoeien. In een tuinhuis staat een koeltoog maar er staat niemand achter. Rechts is de woning en daar bellen we aan. Achteraan zie ik beweging en slenter daarnaar toe. Links is een moderne open schuur waar renovatiewerken bezig zijn. Een grote slanke man met stoppelbaard komt uit de privéwoning en bediend ons met een verfrissend ijsje. Er staan enkele tuinstoelen tegen de voorgevel waar we ons in het zonnetje zetten terwijl we een babbeltje maken met de eigenaar. Een aannemer bouwt een schuur voor een nieuwe melkinstallatie. Vroeger had hij 'slechts' 20 koeien in de stal staan, nu een kleine 200. Het aantal is te groot om manueel te melken. Om dat aantal melkkoeien te laten grazen heeft de boer meer weiland nodig en meer bijvoeding. Hard werken dus. Later zal zoonlief de boerderij over nemen. We nemen afscheid.

We rijden verder heuvel af door een holle weg. In de zijbermen zijn wortels van bomen door het wassende water komen bloot te liggen. In tal van uitgegraven gangen vinden vogels, vleermuizen en kleine knaagdieren voedsel en beschutting. Boven de bermen groeien oude eiken- en lindebomen. Hun bladerdek zorgt voor een schaduwrijke doorgang. Bij knooppunt 60 moeten we linksaf en volgen nummer 40. Aan een ijzeren kruis, naast de weg, hangt een Christusbeeld. In de daarop volgende straat vinden we nog een mooie wegkapel. Een grote buxus staat in de schaduw van een jonge eiken- en een oude lindeboom. Na de volgende steile afdaling rijden we het centrum van 'Strijland' binnen. Een gehucht van Gooik dat de laatste jaren sterk gegroeid is door de vele nieuwbouw. Wel moesten er enkele oude vierkantshoeven worden afgebroken. We zijn direct uit het centrum en fietsen tussen hectaren maïsvelden. Het is er warmer doordat de wind hier volledig wegvalt. Wat verder staat een volgende witgekalkte wegkapel uit 1911. Gebouwd ter ere van O.L.Vrouw van Gedurige Bijstand. Het interieur is prachtig onderhouden. Moeder Maria met kind wordt geflankeerd door bloemen en op de achtergrond het Christus kruis. 

Na onze volgende klimming volgt uiteraard een steile afdaling. Het volgende infobord vertelt dat hier zestig jaar geleden nog een tram door het landschap reed. De 'boerentram' verbond de Pajotse dorpjes met de grote steden Brussel en Ninove. In 1959 reed de tram de laatste keer door het Lombergveld. Tussen knooppunt 14 en 15 ligt de gemeente Gooik. Normaal moeten we linksaf, maar we hebben dorst en rijden rechtsaf naar het dorpscentrum door de Koekoekstraat tot bij de kapel. Een halfronde gemetselde boog met in de nis een heilige die ik niet kan thuis brengen. Het is heuvel op tot bij de kerk. Het gemeentehuis van 1859 werd onlangs nog gerestaureerd en mooi wit geschilderd. Een paar bronzen herdenkingsplaten werden in de voorgevel ingewerkt. Daarop staan de talloze namen van gesneuvelden uit WOI. Een bronzen beeldje van de 'Hespendrager' werd gebeeldhouwd door Rita Callebaut in augustus 1994. Vlak ernaast is een schooltje dat gebouwd werd in 1902 en kinderen opvangt van werkende ouders. Het is net speeltijd en dat is duidelijk te horen aan de schreeuwende en joelende kinderstemmetjes.

De Sint-Niklaaskerk is een klein gedrongen gebouw dat dateert uit verschillende perioden. Met de bouw werd gestart in de 12de eeuw. In de gevel werden oude grafzerken van de 19de eeuw ingewerkt. De poort is op slot. Waar is de tijd toen je nog op elk uur van de dag een kerk kon bezoeken. Het heilig hartbeeld staat tegen de zijgevel van het volgende huis. Onderaan een  gedenksteen voor de gesneuvelden van WOII en een andere gedenksteen werd aangebracht voor de burgerlijke slachtoffers van WOI. In café-feestzaal 'De Vrede' drinken we een aangename en welgekomen verfrissing. Een fris biertje op een zonovergoten terras. Het vormt de favoriete halte van menig wandelaar en fietser. Het hoort er eenmaal bij. We proberen telkens iets uit de streek. Soms met een streekgebonden hapje. Een half uur later schuiven er wolken voor de zon. Het landschap veranderd plots van kleur en geeft bijna een zwart wit foto door de grauwe lucht. Het lijkt alsof het elke minuut zal gaan regenen. De weergoden beloofden echter een droge dag.

Heuvel af tot Dorpstraat 36 voor de pastorie. Een huis van twee verdiepingen uit de 19de eeuw. Eveneens gerestaureerd en verhuurd aan de muziekacademie van de gemeente. Verderop, naast de Molenbeek, zijn de voormalige 'Oude Cam' banbrouwerijen. Gebouwd tussen 1742-1754. Daarna werd het gebouw omgevormd  voor een handelaar in bouwmaterialen tot 1980. Inmiddels is het grote complex een gemeenschapscentrum geworden met een volkscafé en een geuzestekerij in een nieuwe loods. Ban betekent dwangrecht, iedereen was verplicht hier hun bier te brouwen, of te laten brouwen.

In de Oude Geraardsbergsebaan staat een wit geschilderd bakstenen wegkapel van N. Vandergucht in de schaduw van enkele hoge loofbomen. We blijven de baan volgen tot knooppunt 15. Het is ondertussen 15:00u geworden en het is een eeuwigheid geleden dat we de zon gezien hebben. Rechtdoor voor knooppunt 16. We komen in Lennik, het 'kloppend hart van het Pajottenland'. Vlak voor het centrum vinden we onze zoveelste wegkapel. We zijn de tel helaas kwijt geraakt. Een infobord vermeld: 'dit is de kapel van Sint-Berlindis. De heilige werd vereerd om het vee van de boeren te beschermen'. We rijden niet door het centrum. We maken een rustige afdaling en fietsen daardoor zonder erg voorbij het kasteel van Sint-Kwintens-Lennik dat dateert van eind 18de- en begin 19de eeuw. Door het centrum van Eizeringen blijven we altijd rechtdoor rijden, over de N8 en na wat bochtenwerk arriveren we in het gehucht Borchtlombeek. Een deelgemeente van Roosdaal. De Sint-Amanduskerk op het Kerkplein ligt op een hoogte van 71,5 meter en is oorspronkelijk van de 16de- of 17de eeuw. Het is indrukwekkend maar we rijden er niet naar toe. Bij knooppunt 78 moeten we 7 kilometer rijden tot ons volgende knooppunt.

Het ene centrum uit en het ander centrum weer in. We zijn in Strijtem. Eveneens een deelgemeente van Roosdaal. Op het kruispunt Broekkstraat/Oude Baan bewonderen we een moderne Mariakapel. Achteraan een groen plantsoen werd eveneens een halfronde boog gemetseld. Een open kapel als het ware. Achter een raster staat een heilig beeld van Maria met kind. Op het Strijtemplein werd de Sint-Martinuskerk gebouwd in 1840 ter vervanging van een vroegere kerk. De hoge toren heeft een met sterren versierde bolspits en is daardoor al van ver herkenbaar. We kunnen niet in de kerk. Ik had ook niet anders verwacht. De begraafplaats bevind zich nog steeds rond het gebouw. De gedenkplaat “ Voor alle Strijtemnaars die sinds eeuwen en tot 1995 binnen deze kerkhofmuur begraven werden. Ook voor hen die hier naamloos rusten”. De gedenksteen werd in 2015 geplaatst. Het monument voor de gesneuvelden werd opgericht ter ere 'Aan Hare Helden van 14 – 18'. In het centrum bevinden zich nog enkele bolle kassei weggetjes, en we hebben bijna elke kassei gevoelt. Voorbij het gemeentelijk Cultuurcentrum vinden we rechts het oud gemeentehuis van Strijtem. Tijdelijk vinden er de kleuter en lager onderwijsschool Triangel hier onderdak.

We rijden naar de Zevenbeukenstraat. De kapel van de zeven beuken is een arduinen kapel van 1918 en vervangen voor een grotere kapel uit 1931. Ze werd gerestaureerd in 1987-88 door de landelijke gilde met de financiële steun van de inwoners van Strijtem. Hier verdedigde priester Daens in 1904 de belangen van de Hopboeren. De kapel is afgesloten. Door het getraliede raam kunnen we het interieur toch bekijken. De muren werden in het hemelsblauw geschilderd. Het Heiligenbeeld houdt de handen samen en bidt tot God terwijl ze haar gezicht naar boven kijkt. Twaalf stoelen voor het altaar geven een idee van de grootte van de kapel. Kaarsen en bloemen fleuren het geheel op. De kapel verwijst naar het aantal beuken rondom de gebedsplaats. Ze werden recent vervangen en bij elke boom werd een kleine kapel geplaatst. “De voorspelling van Simeon in de tempel” vermeld één van de kleine kapellen. “De vlucht naar Egypte” staat er bij het volgende. Twee infoborden vermelden een gedicht van Bert de Korte. Aan de overzijde van de straat werd met de hulp van het Davidsfonds en de cultuurraad Roosdaal een gedicht geplaatst van Eric Heyman.

Verderop rijden we door het centrum van Borchtlombeek en onmiddellijk daarna krijgen we het centrum van Liedekerke te zien.  Bij het kruispunt Monniksbosstraat/ Sint Gabrielstraat werd het Sint-Gabriel-instituut gebouwd in 1919. Ooit liepen hier honderden leerlingen school maar dit aantal liep de laatste jaren fors terug. De school is gesloten sinds september 2015.

Het bos dat we doorrijden is van Liedekerke. “Liedekerke en Pro” vermeld een infobord. Bij knooppunt 10 moeten we knooppunt 85 volgen langsheen de Dender. Er zitten nog steeds talloze vissers langs de oever. Een van hen haalt een zijn dobber omhoog, maar laat hem teleurgesteld weer zakken.

We zijn weer terug bij onze auto en achter ons bevindt zich de Onze-Lieve-Vrouw Opdrachtkerk van  Okegem, waarvan al sprake was in de 14de eeuw. Ze werd tijdens de daarop volgende eeuwen meermaals afgebroken, vergroot en gerestaureerd. Slechts de toren uit de 14de eeuw bleef bewaard. De kerk kreeg haar huidig uitzicht na de laatste vergroting in 1905-06. Zon hebben we niet meer gezien. Na onze fietstocht staat de teller op 39 kilometer. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto's: Rina Meurs.

14-11-2016 om 09:43 geschreven door Luc Verschooten  

Fietsknooppunten: * 9 * – 12 – 4 * – 51 – 47 * – 56 * – 19 – 9. De sterretjes staan voor een afwijking.

De Mollemroute is deel één van de tweede Brabantse Kouters in Vlaams Brabant. De Brabantse Kouters Fietsroute bestaat uit drie fietslussen met relicten uit de Eerste Wereldoorlog. De tweede Kouterroute is oorspronkelijk 48,6 km lang zonder afwijkingen naar historische sites. We hebben zelf de afwijking uitgestippeld, maar hoeveel kilometer erbij komt weten we op voorhand niet. Kortom we splitsen de route in twee en noemen zoals vermeld deze route de 'Mollemroute' en de tweede fietstrip wordt de 'Steenhuffelroute'. Deze laatste route is voor latere datum.

Dinsdag 19 juli 2016. We hebben een staalblauwe hemel en de temperatuur duidt om 08:30u al 25°C aan. Dat beloofd voor vanmiddag. Om half tien draaien we de parking op naast de Sint-Stefanuskerk in het centrum van Mollem. De toren van de kerk staat in de steigers. Een aannemer geeft een grote onderhoudsbeurt aan het gebouw. Er wordt van de gelegenheid gebruik gemaakt om een afsluiting te plaatsen voor de galmgaten van de klokkentoren zodat duiven er geen nest meer kunnen maken. Het meeste werk gaat naar het onkruid dat rondom op het gebedshuis groeit en grondig verwijderd zal worden. De parochiekerk werd gebouwd in 1757 op de plaats van een 12^de -eeuwse kleine kerk. Tijdens WOI werden de kerktorens van Mollem, Marenzele en Baardegem  gedynamiteerd. Pastoor De Munter werd alleen opgesloten in zijn kerk om te voorkomen dat de bevolking zou ingrijpen. Kort nadat de torenspits naar beneden viel, werd hij vrijgelaten. Vlakbij de kerk staat het monument dat de gesneuvelden herdenkt van beide Wereldoorlogen.

Het kerkplein van Mollem was in 1983 het decor voor de Belgische film 'De Vlaschaard' van Jan Gruyaert. Een roman van Stijn Streuvels uit 1907. Rechtover de kerk staat knooppuntenbordje met nummer 9. Dat moeten we volgen. We zijn te gehaast en ik vergeet op mijn routeblad te kijken. Op deze manier missen we onze eerste locatie in Beneden Vrijlegem. In deze straat staat namelijk een monument dat acht kinderen herdenkt die hier op 12 november 1918 werden gedood door een explosie. De kinderen speelden met een obus die ontplofte. Ik beloof plechtig aan ons Rina dat we bij terugkeer in Mollem toch nog het monument zullen bezoeken.

Maar goed, we fietsen rechtdoor de Kouter in en we moeten onmiddellijk klimmen. Er is geen fietspad maar het is rustig op de weg. Het is grote vakantie en dat kan de oorzaak zijn dat we nauwelijks worden voorbij gestoken door voertuigen. Voetgangers of andere fietsers zien we evenmin. Ik begin stilaan te geloven dat wij de enige gekken zijn vandaag die met deze Sahara temperaturen een heuvel willen verslaan. En het zal niet de laatste zijn. Eens uit het centrum fietsen we over een veldweg met putten, kuilen en grind. Aangenaam fietsen is het niet. Zeker niet met onze e-fietsen. De motor bevindt zich achteraan en dat tezamen met de batterij zorgt al voor veel gewicht. Tel er dan nog ons gewicht bij dan moet ik er geen tekeningetje bijmaken hoe onze banden afzien. Hopelijk rijden we niet plat. Het duurt dan ook niet lang voor ons zitvlak reclameert. Links en rechts van ons 'fietspad' bevindt zich landbouwgrond. Velden met hectaren aardappelen waarvan het loof reeds bloemt. Nadat het loof uitgebloeid is begint het af te sterven en kan er geoogst worden. De laatste aardappelen worden in de eerste helft van oktober gerooid. Het landschap maakt ons blij en zorgt ervoor dat we het fietsen over het grindpad 'bijna plezierig' vinden. Het rijpe roestbruin gekleurde koren deint zachtjes mee met de wind. Korrels en stro zijn kurkdroog en duiden aan dat er geoogst kan worden. Weer werk aan de winkel. In de verte kleurt de horizon groen van de bossen. Net geen vijftig tinten.

Er duikt rechts een spoorlijn uit het niets op. Een razende trein verstoort de stilte. In de verte de kerktoren van Asse. We blijven voortdurend klimmen en dalen. We zijn het niet gewend en binnen de kortste keer moeten we halt houden en staan we te hijgen en te puffen alsof we de Mont Ventoux hebben beklommen. De zangvogels rondom hebben medelijden en zingen hun mooiste lied. We naderen Asse dat met de omringende dorpen vlak bij het Pajottenland ligt. We genieten nog van schilderachtige uitzichten terwijl we door een ongerepte natuur fietsen. Nog kort voor het centrum van Asse krijgen we mooie panorama's voorgeschoteld in een golvend landschap van akkers en weiden. Rechts van ons in de vallei staan koeien te grazen in de blakende zon omringt met weidepalen en prikkeldraad. Een waterplas met talrijke watervogels lijkt op een groene oase.

De Sint-Martinuskerk op het Kerkplein in Asse werd op het hoogste punt van het dorp opgetrokken in de 14^e eeuw. Door de eeuwen heen werd ze vaak verwoest, opnieuw gebouwd en vergroot. De hedendaagse kerk wordt dag en nacht bewaakt door camera's. Ze kan vrij bezocht worden en als we binnen gaan zijn we aangenaam verrast door het helder verlichte interieur. Een zijde van de kerk heeft gewone glasramen die het zonlicht binnen laten. Aan de andere zijde werden de glas-in-loodramen aangebracht. Ook de vele waardevolle heiligenbeelden geven kleur. Een vitrinekast tegen de muur toont de heilige relikwieën. Een briefje naast het heiligdom geeft tekst en uitleg. De meeste attributen werden vroeger meegedragen in processies. Nu hebben ze geen nut meer maar het blijven kostbare, waardevolle verzamelstukken. De eiken biechtstoelen zijn van de 18de eeuw. Tijdens de Eerste Wereldoorlog had de bezetter het kasteel van Wemmel ingepalmd. Vanop het kasteel hadden de Duitsers 'seinen' waargenomen waarop de Duitse generaal besliste dat alle kerktorens naar beneden moesten omdat hij niet wist vanop welke toren was 'geseind'. Een ontploffing op de Sint-Martinuskerktoren kon op het nippertje worden vermeden. Pastoor deken Frans Leyten kon de Duitse commandant ervan overtuigen dat het de maneschijn was.

In de Kerkstraat staan we even stil bij de oude pastorie. Een breed dubbelhuis dat gebouwd werd rond 1845 op de hoek met het Kerkplein. Een bordje op de dubbele witte inrijpoort vermeld: 'Sint-Martinuszaal Emmmaüs, koetshuis van de pastorij in 1846'.

Op de Markt is het opvallend druk. De terrasjes zitten overvol. In de Kattestraat wordt vandaag de wekelijkse markt gehouden.

Het gemeentehuis, op het Gemeenteplein 1, werd opgetrokken tussen 1861 en 1864 met het toenmalige vredegerecht en onderwijswoonst. In 1990 werd er achteraan een nieuw administratief centrum van glas en metaal aangebouwd en kreeg het gemeentehuis zijn huidig uitzicht.

Het grote monument 'Aan onze Helden' herdenkt de inwoners van Asse die omgekomen zijn tijdens de beide Wereldoorlogen. Het gedenkteken werd ingehuldigd op 29 mei 1921.

Op het Gemeenteplein 26 vinden we het Oud Gasthuis of O.L.Vrouw Gasthuis. Het gebouw was van oorsprong een passantenhuis dat in de 13^e eeuw werd gebouwd. In 1647 kende het een heropbloei als gasthuis, dankzij de komst van de uit Hulst gevluchte gasthuiszusters. Langs een brede boogpoort komen we op het binnenplein. De oude kromme lindeboom is een beschermd monument en mag niet gerooid worden. De linkervleugel met kapel werd in 2004 gerestaureerd. De rechtervleugel staat er nog altijd bij zoals in 1914. De muurankers in de gevel vermelden het bouwjaar 1727. Door een explosie, nabij het treinstation, was de bepleistering van de voorgevel gevallen en kwam er een mooie gevel tevoorschijn. Een ambtenaar van het cultureel centrum spreekt ons aan. Hij hoorde dat we belangstelling toonden voor het complex. Hij tovert een bos sleutels uit zijn broekzak en wenk ons. Hij opent een deur in het gerestaureerde deel en toont ons een gedenksteen die in de muur werd gemetseld. Op deze plaat staat in het kort de levensloop van het gebouw: 1260-1270; stichting op de site 'Huinegem' als passantenhospitaal door hertog Jan van Brabant. 1298; oudst bewaarde rekening. 1570; afgebrand door de Geuzen. 1618; inzegening van de gerestaureerde kapel door aartsbisschop Hovius. 1704; bouw van de gasthuisschool. 1712; rector Willem Offhuys laat Huinegemvleugel bouwen. 1727; diezelfde rector laat de zogenaamde pastoorsvleugel bouwen. 1730; de gasthuiskeuken wordt bezet met Delftse tegels. 1797; het gasthuis wordt een burgerlijk hospitaal en de gasthuiskapel wordt 'Tempel van de rede'. 1822; officiële erkenning van de gasthuis-communauteit als ziekenverzorgende congregatie. 1843; heropening van de meisjesschool. 1895; inrichting van een operatiekwartier in de Huinegemvleugel. 1922; de gasthuiszusters openen de H. Hartkliniek. 1925; oprichting Commissie van Openbare Onderstand. 1970; de zusters verhuizen naar rusthuis Hingeheem. 1973; bescherming van de gasthuisgebouwen als waardevol historisch monu-ment. 2003; ingebruikname van het Oud Gasthuis als Cultureel Centrum. 2006; bouw van de Plaatselijke Openbare Bibliotheek. 2012; voltooiing van de cultuurzaal Oud Gasthuis en restauratie van de Delftse tegels.

We zijn erg onder de indruk en dat ziet onze 'gids'. Een reden om al wat hij weet in geuren en kleuren te vertellen. In 1922 openden de gasthuiszusters de H. Hartkliniek op de Markt en verloor dit gasthuis zijn functie als hospitaal en deed het nog enkel dienst als verzorgingsinstelling voor bejaarden tot in 1970, toen het definitief gesloten werd. Het gebouw deed verder nog dienst als politiebureel, opslagruimte van de civiele bescherming en kwamen er burelen en ateliers van de gemeentelijke cultuurdienst. We worden de ene zaal na de andere binnen geloodst. Eerst komt de kapel aan de beurt. De voormalige kapel kan afgehuurd worden voor speciale evenementen. Vooraan ligt nog een oude grafzerk waarvan de tekst in het Frans nog duidelijk leesbaar is. Een jaartal vermeld 1661.

De keuken bezit een collectie Hollandse tegels die in 2012 werden gerestaureerd. Daarna worden we de voormalige ziekenkamers binnengeleid die omgebouwd zijn tot vergaderruimtes. In deze kamers werden de zieke vrouwen verzorgt. Met de trap neemt hij ons mee naar het derde verdiep waar de zolder nog  z'n oude dakgebinte heeft. Als we terug op het binnenplein komen danken we hem uitvoerig maar hij loodst ons nog mee naar het nieuwbouwcomplex van het CC Asse. De rechtervleugel, vertelt onze persoonlijke gids verder, was voorbehouden voor zieke mannen. Naast de apotheek was de verblijfplaats van de priester. Deze vleugel moet nog een opknapbeurt krijgen. Het cultureel centrum blijkt gesloten en je zag aan de ambtenaar zijn gelaat dat hij het oprecht spijtig vond. Tijd om afscheid te nemen.

We laten het oorlogsmonument links liggen en volgen de N9 tot bij een mooi herenhuis in de Stationstraat 70. We staan voor het oud huis waar Godfried Kurth woonde tot aan zijn dood. Na zijn loopbaan als hoogleraar aan de universiteit van Luik verkreeg hij in 1906 het emeritaat en verhuisde hij naar dit gebouw. Enkele maanden later werd hij benoemd tot directeur van het Belgisch Historisch Instituut van Rome. Deze functie oefende Godfried Kurth uit tot aan zijn dood in 1916. Aan de woning werd een aandenken bevestigd met de woorden: 'In dit huis woonde en stierf den 4 januari 1916 Godfried Kurth'. Op 12 november 1918 werd door een zware explosie bij het station de inrijpoort van het gebouw helemaal ingedeukt.

Even verder staan we voor het station van Asse. Op het eind van WOI stonden nog hier nog enkele wagens met munitie opgesteld. Enkele misnoegde Duitse soldaten, teleurgesteld over de nederlaag, staken op 12 november 1918 een munitiewagon in brand. Een verschrikkelijke ontploffing deed zich voor met de bekende schade aan huizen en spoorweg.

We blijven de N9 volgen tot bij het voormalige Ascanuscollege met bijhorend klooster van de paters van het Heilig Hart op de Brusselsesteenweg 127. Het werd opgericht als missieseminarie in 1908 onder de naam van Petrus Ascanus die in Asse woonde. Hij was één van de martelaren die in 1867 heilig werd verklaard. Tijdens WOI werd het toenmalige complex opengesteld door pater Van Riel voor mensen die het oorlogsgeweld ontvluchtten. Toen Dendermonde in september 1914 door bombardementen en brand bijna helemaal verwoest werd vonden tientallen Dendermondenaars onderdak in het klooster. In het schooljaar 1917-1918 werd de school gesloten maar op 11 juni 1917 ving de school in één van haar vleugels 18 bannelingen uit het ontruimde Wervik-Menen op. Gastvrijheid of inkwartiering voor het Duitse leger heeft pater Paul Van Riel nooit toegestaan.  Het gebouw is sinds kort een zorgcentrum geworden. Het opende zijn deuren eind juni 2015. In het zorgbedrijf kunnen 117 bewoners gehuisvest worden, waaronder zes bedden voor een kort verblijf.

Ernaast is de Sint-Martinus Campus Walvergem. Latijn, wetenschappen en economie is slechts een deel van het enorme studieaanbod die wordt aangeboden. De kloosterkapel, naast de campus, werd ingezegend op 23 mei 1909. De glas-in-loodramen vertonen figuratieve voorstellingen en dateren van 1937.

Eens uit het centrum van Asse fietsen we opnieuw tussen een glooiend landschap dat blaakt in de zon. Rondom ons niets anders dan landbouwgronden en weiden met grazende koeien en paarden. Een stil leven. Het is warm. Heel warm zelfs. Geen wolkje aan de lucht en windstil. Het water in onze flesjes is lauw geworden. We kijken uit naar een schaduwrijk terras voor een frisse pint. Langs de Lindendries, de Hoogstraat en de Diepestraat bereiken we knooppunt 4. Nu moeten we opletten. Even verder op de Lierput (straat) moeten we rechtsaf richting Relegem tot aan de kerk voor het oorlogsmonument. Daarna naar knooppunt 51. Maar het lot beslist er anders over. Ik had nochtans alle straten tot Relegem via Google maps en view genoteerd en netjes uitgeprint. Ondanks al mijn moeite staan we plots voor de kerk van Kobbegem. Niets aan te doen. Terug rijden is geen optie. Het is trouwens heuvel op. De parochiekerk Sint-Gorik en Magdalena van Kobbegem dateert van eind veertiende, begin vijftiende eeuw. Vlakbij staat eveneens het monument voor de gesneuvelden van het dorp tijdens de beide Wereldoorlogen. De hoge gemetste toren is van brouwerij Mort Subite. Hier wordt nog steeds met de meest moderne technologie ambachtelijke geuze en kriek geproduceerd. 

Het beste is om vanaf hier knooppunt 51 te blijven volgen tot in Ossel en Relegem gewoon rechts te laten liggen. Hoe goed we om ons heen kijken, een knooppuntenbordje zien we niet. Weer tegenslag en helaas hier, in Kobbegem, is ook geen schaduwrijk terrasje om iets fris te drinken. Even verder kunnen we naar rechts en mijn gevoel raad mij dat ook aan. Het is wel sterk heuvelachtig. Maar hier blijven staan heeft ook geen zin. Links van ons een appel- en een perenplantage. Het is hoogzomer en dat is duidelijk te zien aan de groenten en fruit. Alles lijkt klaar om geoogst te worden. Nog even en de fruitplukkers kunnen van start. De rode appels steken fel af tegen de groene bladeren. De groene peren zie je minder goed hangen. Ook de maïs staat van hoogte. Het oogsten begint eind september, begin oktober. Alle maïs die in open lucht groeit is veevoer voor de komende winter.

In de zijbermen groeit de berenklauw tussen de roze klaprozen. Het sap van het meter hoog onkruid bevat een stof die de huid gevoelig maakt voor zonlicht. De huid vertoond al snel brandwonden, zwellingen en blaren. Tot slot is de jeuk onbeschrijfelijk. Desondanks is het een kleurige berm. We hebben er goed aangedaan deze route te nemen. We komen bij de Sint-Jan de Doperkerk van Ossel, een gehucht en deelgemeente van Merchtem. De parochiekerk wordt nog steeds door de begraafplaats omringd. Er was al sprake van een kerk in de 11^e eeuw. In de daarop volgende eeuwen echter afgebroken en vergroot terug opgebouwd in de 16^e en 17^e eeuw. Door restauratiewerken in de kerk werden er in 2007 laat middeleeuwse fresco's ontdekt. Naast de kerk staat een bordje dat leidt naar knooppunt 47. Eureka! We zitten terug op schema. Echter niet voor lang. Ach!

Achteraf beschouwd moeten wij een lichte zonneslag opgelopen hebben. Dat kan bijna niet anders. Al die tegenslagen. We hebben nochtans petjes op ons hoofd. Onze armen en benen zijn wel bloot, maar dat kan toch niet zo erg zijn? We drinken lauw water en dat is toch beter dan geen water. Toch? Aangekomen bij knooppunt 47 staan we voor ons volgende dilemma. We moeten naar de plantentuin van Meise. We staan voor de Brusselsesteenweg. Volgens mijn plan moeten we rechtdoor. Een wegwijzer wijst naar links voor Meise. Mijn routeblad wordt met de minuut onduidelijker. We weten niet naar waar we moeten. Het is ondertussen middag. We hebben honger en vooral dorst. Rechts van ons is een frituur met een zonnig terras. Op dat moment stopt een fietser naast ons. Hij had al van ver gezien dat we met onze fietskaart stonden te draaien en keren. Hij wil ons helpen, want hij is van Wemmel en is hier dus heel bekend. We nemen zijn hulp dankbaar aan. We moeten naar de Nationale Plantentuin van Meise. De brave man vertelt ons dat we er niet zo ver af zijn. Linksaf richting Meise en aan de tweede verkeerslichten weer linksaf in de Nieuwelaan voor de plantentuin. We danken de man en nemen afscheid. Terwijl hij zijn weg vervolgt maken wij onze fietsen vast en treden het lokaal binnen. Het is geen frituur maar een gewoon café. Bon, dan hebben we toch al iets te drinken. In de gelagkamer hangt reclame van Orval en ik bestel er één. Is dat toch wel net uitverkocht zeker. Nou ja, ik bestel dan een koele frisse Palm en dat hebben ze wel.

Als we terug vertrekken zijn we volledig opgefrist. Van binnen en van buiten. Het is een tijdje dat we langs de grote Brusselsesteenweg moeten rijden maar we klagen niet. De voorbij razende auto's brengen verkoeling. Straks zijn we in Meise centrum en daar vinden we beslist een zaak om onze grommende maag te stillen. Normaal nemen we een picknick mee. Gezien de hoge temperaturen hebben we dat niet gedaan. Het zouden bijna geroosterde boterhammetjes zijn geweest.

Honderden zweetdruppels later staan we voor de ingang van de Nationale Plantentuin van Meise. De plantentuin van Meise is één van de grootste tuinen in de wereld. Het domein is 92 hectare groot. Rondom het kasteel van Bouchout, uit de 12^e eeuw, bevindt zich een plantenpaleis met serres waarin verschillende klimaten zijn nagebootst. Toen de Duitsers in 1914 Meise binnen vielen wilden ze graag verblijven in het kasteel van Bouchout. Maar dat was de woning van keizerin Charlotte en werd dan ook beschouwd als Oostenrijks grondgebied. Een voordeel voor de mensen van Meise. Tijdens de oorlog zochten en vonden ze daar bescherming. Tijdens WOII werd het domein wel bezet. Tijdens de mobilisatie in 1939 waren er Belgische soldaten ingekwartierd die bij vertrek het kasteel plunderden. Ook de Engelsen en daarna de Duitsers bezetten het domein. Deze laatste bouwde er zelfs bunkers. Een vliegende bom zorgde in 1944 dat het kasteel volledig uitbrandde. Tussen 1987 en 1989 werd het kasteel volledig gerestaureerd en wordt het sindsdien gebruikt als vergaderruimte en tentoonstellingen.

We rijden verder in de schaduw van talrijke bomen langs ons fietspad en komen langs een andere ingang van de plantentuin met een standbeeld van de vruchtbaarheid van kunstenaar Henri Lenaerts. Geboren in Molenbeek op 8 mei 1923 en overleden op 4 december 2006. Verderop  komen we in het centrum van Meise. Vele dorpsbewoners werden tijdens WOI opgeroepen om samen met de Duitsers ten strijde te trekken. Twaalf inwoners kwamen daarbij om het leven. We zetten onze fietsen naast de kerk en gaan rond het standbeeld van Baron d'Hoogvorst (1781 – 1866). Het monument werd op 24 september 1893 ingehuldigd. Emmanuel d'Hoogvorst werd in 1807 burgemeester van Meise. Hij was een geliefd persoon omdat hij op eigen kosten het dorp liet heropbouwen na een verwoestende brand in 1826.

De parochiekerk Sint – Martinus is opgericht in de 16de en 17de eeuw op de plaats waar eerst een houten kerkje stond in de 7de eeuw. De huidige kerk werd in de 18de eeuw, na een blikseminslag en een verwoestende brand, opnieuw gerestaureerd. We kunnen in de kerk om het interieur te bewonderen. Hier is het  koel en we genieten van de milde temperaturen. Vooraan in de kerk zijn de glasramen. De andere ramen geven het daglicht de kans om de kerk licht te maken. De fraaie muurschilderingen zijn van eind zestiende eeuw. Ze werden eind 1993 prachtig gerestaureerd.

In de Oudstrijdersplein staat een prachtig gerenoveerde dubbele woning. Boven de inkomdeur werd in 1911 een gedenksteen aangebracht met de inscriptie: 'Aan de weledele gravin Amadée de Beauffort, geboren Roose de Baisy, slotvoogdes van Bouchout, stichtster dezer school in 1861. Gedurende gansch haar leven weldoenster der armen en ieverige beschermster van alle werken van weldadigheid'. Het werd vervolgens een pastorie van Herman Boon. Nadien nam de Sint-Maartenschool tijdelijk haar intrek in het gebouw. Bovenaan werd een Mariabeeldje geplaatst.

Bij de bibliotheek wordt de oude beiaard tentoongesteld. De oude beiaard was een geschenk van de industrieel Jan Van Geysel en werd op 10 juni 1951 in de kerktoren geïnstalleerd. Ze werden op 28 september 2002 vervangen en de oude klokken werden op het kerkplein tentoongesteld. Nu hangen 39 klokken zonder klepel aan een stalen constructie voor de bibliotheek.

Over de Sint-Martinuskerk werd het oud gemeentehuis omgebouwd tot een prachtig cultuurhuis. Het gebouw kan afgehuurd worden voor feestjes en tentoonstellingen. Alleen al op het gelijkvloers beschikt het gebouw over vier ruimtes voor onder andere recepties of vergaderingen. Het eerste verdiep is voorbehouden als tentoonstellingsruimte. Voor het gebouw werd een bronzen buste geplaatst van Baron Jan-Baptist van Geysel (1885 – 1956). Jan-Baptist was de weldoener van de gemeente en schenker van de beiaard in 1951. Het wordt nu echt tijd om iets te eten.

In de plaatselijke taverne serveren ze slechts snacks tot 14:00u. Het is half drie en we willen echt iets in onze maag hebben. De uitbaatster verwijst ons naar de Limbosweg om iets te eten. Bij Limbosweg 13 staan we voor de Sint-Maartenschool. Omdat de Duitsers tijdens WOI geen toegang kregen tot het domein van Bouchout werd deze school ingericht als veldhospitaal of lazaret. Uhlaan Prins Wilhelm zu Schoenaich-Carolath werd er nog verzorgd, maar overleed kort nadien. Toch heeft hij nog kunnen verklaren dat de schutter een Belgische soldaat was. Gelukkig voor de inwoners van Meise. Indien een burger hem had beschoten hadden de Duitsers wellicht het hele dorp platgebrand.

We zetten ons op het schaduwrijk terras van Brasserie 'De Klok' en genieten van een goeie maaltijd met een fris koel biertje. Een late lunch of een vroeg diner. Ondanks de felle hitte zijn er toch mensen die de zon trotseren op het terras. Na afloop gaan we terug naar het centrum van Meise onze fietsen ophalen en zetten onze tocht verder. Over de A12 slaan we linksaf en rijden richting Wolvertem. Aan  het kruispunt Sint-Martinusbaan/Tronkstraat bevindt zich de  'trunk'. Op deze plaats werd op 20 augustus 1914 Ulaan Prins Wilhelm van het derde regiment Ulanen beschoten door een Belgische soldaat. Hij zat verscholen achter een hoop kasseien die dienden voor de heraanleg van de Nieuwelaan. Een zekere Gillisjans heeft de Ulaan in een kruiwagen gelegd en naar de Sint-Maartenschool gebracht. De 'trunk' is eigenlijk een linde, een oude bidplaats. Een plaats waar dodenkarren stopten die de afgestorvenen van Sint-Brixius-Rode naar de kerk van Meise brachten. Aan de 'trunk' werd een kapelletje gehangen en herinnert een gedenkplaat aan het gebeuren destijds. De gedenkplaats is niet onderhouden. Het is een zoektocht naar het kapelletje en de gedenkplaat. Alles is overwoekerd en door uitwerpselen niet te betreden.

Vanaf hier fietsen we terug naar Mollem. Naar knooppunt 19. Dit bord wordt hier niet aangegeven en we nemen een alternatieve weg. Oorspronkelijk moeten we eerst vanaf knooppunt 56 naar 47, dan 55, 19 en vervolgens nog een stukje van knooppunt 9. Maar hoelang zijn we dan nog onderweg? Na knooppunt 56 rijden we langs een uitgestippelde weg. Het is opletten want niet overal hangen straatnaamborden. We fietsen door Oppem. In een zijstraat vinden we het opvallende witte Sint-Stephanuskerkje. Het werd gebouwd op een helling in de 16de en de 17de eeuw op de plaats waar voordien een houten kerkje dienst deed. De kerk heeft de martelaar Stefanus als patroon, die door steniging om het leven kwam. De heilige Stefanus werd aangeroepen tegen steenpuisten en nierstenen. Rondom de kerk ligt nog steeds de begraafplaats.

Vervolgens nemen we de Kardinaal Sterckxlaan en de Nieuwelaan. Links van ons zien we de kerk van Brussegem. De plaatselijke apotheker, van het dorp, heeft een thermometer in het logo. Het wijst 37°C aan. Bij het kruispunt rechtsaf op de Brusselsesteenweg. Voorbij de Linthoutweg linksaf in de Mollemstraat tot het eind. Linksaf tot knooppunt 19 en nummer 9 tot het centrum van Mollem waar onze auto in de blakende zon heeft staan wachten. Het is ondertussen 17:40u geworden. De teller van de fietsen wijst 37,5 kilometer aan. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto's: Rina Meurs.

01-11-2016 om 11:44 geschreven door Luc Verschooten