De voetbalgekte is nu wel echt losgebarsten. Je kan geen straat indraaien of je ziet onze  driekleur wapperen aan enkele huizen. Achter ramen of uit een dakraam… Aan een appartementsblok hangen minstens 15 vlaggen. Een kleurrijk gedoe. Een horecazaak in Deurne heeft de voorgevel in onze nationale kleuren geverfd. Anderen hebben dan weer hun ramen laten schilderen met karikaturen van de Belgische spelers. In Kapellen is de winkelketen “Promenade” eveneens versierd met vlaggen en nog meer in de drie kleuren.  – “Het is niet overdreven”; zegt ons Rina, maar toch. Auto’s zijn ook versierd. De zijspiegels krijgen een mantel achteraan in zwart, geel en rood, soms met een duivel hoorn bovenop. De autodeuren vooraan hebben  Belgische vlaggetjes. Op de hoedenplank een sjaal in onze driekleur. Je kan het niet zo gek genoeg bedenken. Zet radio en TV aan en de kans is groot dat het over de Rode Duivels gaat. Onze kleinkinderen zijn ook in de ban van de Rode Duivels. Morgen mogen ze zelfs in voetbaltenue naar school. Geschminkt en al. Vooral onze oudste, Joey, heeft het flink te pakken: stickers, boeken, voetballen, T-shirts, kousen… Als het maar met de voetbal te maken heeft. Zelfs kleindochter, Yuna,  wordt er “willens nillens” in meegesleurd door grote broer. Zelfs hun Bomma, ons Rina, doet gezellig mee. Ze verzameld mee prentjes van de Rode Duivels, schildert bloempotjes in zwart, geel en rood. Stickers, van alles, wat maar met Brazilië te maken heeft wordt er netjes opgeplakt. Ze staan in de voortuin als blikvanger. Ze breidt een sjaal voor Joey in de nationale driekleur. Cola blikjes worden verzameld en verschillende snuisterijen worden door de winkels zelfs gratis aangeboden. Morgen is het zover. Om18:00u spelen de Rode Duivels hun eerste WK match tegen Algerije. Volgens mij zitten er dan miljoenen supporters tegen het scherm gekluisterd. Op sommige plaatsen heeft men reuzen Tv-schermen geplaatst. Als Lukaku scoort davert België beslist op zijn grondvesten. De sfeer is er nu al. Morgen moeten onze Rode Duivels laten zien of de voetbalgekte terecht is. Tot morgen.

16-06-2014 om 21:16 geschreven door Luc Verschooten  

Knooppunten: 146-173-149-171-170-162-153-148-121-145-144-146. Afstand: 38,5 Km.

Zaterdag 12 april 2014. Om 08:15 plaats ik de fietsen op de auto. Een uur geleden hing er nog veel mist. Nu breekt de zon door in het oosten. We rijden naar de Limburg, naar Haspengouw. Hopelijk zijn we niet te laat om de bloesems te bewonderen. De lente was dit jaar vroeger in ’t land dan anders. Onze GPS, Lucy, wijst 55minuten rijden aan over een afstand van 89km. Bij de ring rond Antwerpen nemen we de E34, richting Luik. Bij het knooppunt van Ranst rijden wij rechtdoor, Turnhout is rechtsaf. De mist wordt dikker. De zon doet haar best om door de witte massa te breken, maar tevergeefs. De temperatuur wijst 9° aan. Hoe zou het in Limburg gesteld zijn?

Om 09:17 heten de Limburgers ons welkom op een groot bord langs de snelweg. De mist wordt nog hardnekkiger. Het zicht is beperkt tot 100 à 150 meter. Nog 24km tot de afrit van Sint-Truiden. Momenteel rijden we langs Han. Om 09:30u nemen we afrit 28 Hasselt Zuid.

Het is frisjes. Amper 7° wijst een thermometer aan in het centrum van Alken. Het dorp is vooral bekend door zijn brouwerij en het bier Cristal Alken dat er gebrouwen wordt en waaraan de gemeente haar naam gegeven heeft. We houden halt op een grote parking, waar we langdurig kunnen parkeren. Het is nog vroeg en er staan slechts enkele auto’s geparkeerd. De kerk is nog omringt door een koude grijze mist. We willen eerst iets warm drinken en gebruik maken van het sanitair. Het is nog geen tien uur. Geen enkel café of taveerne opent zijn deuren. Bij het speeltuintje is een kantine. Een dame is zo vriendelijk om de toiletten te openen. We drinken koffie uit ons meegebrachte thermos.

We vertrekken met de fietsen naar knppnt 146. We rijden langs de kerk met zijn groot monument voor de gesneuvelden van beide wereldoorlogen. Vervolgens staan we stil bij het H. Hartkruis. De kerk staat in de steigers. Vlakbij staat de grote kapel naast de begraafplaats. De kapel is opgericht ter ere van St. Aldegondis. “Behoedt ons voor kanker en maak onze zielen blanker”. Tralies beschermen de Heiligenbeelden op het altaar. Kaarsen zijn dichtbij het hek geplaatst. Alsook het offerblok. Het schooltje “’t Laantje”, is een oud schoolgebouw. Rechts naast de kapel leidt een pad naar de toeristische dienst. Boven het portaal een gevelsteen met opschrift: “Gebouwd in 1914 ter ere Gods en tot welzijn van der gemeente”. Het is de voormalige Gildezaal met spitse siertorentjes. Gelegen in een mooi plantsoen, met een oude waterput. Achteraan in het kleine park  nog een monument met twee tondragers. De toeristische dienst is tijdens het weekend niet open. Raar maar waar. We rijden door de Hoogdorpstraat langs het gemeentehuis van Alken. Het gebouw werd door de gemeente aangekocht in 1929. Het werd onlangs nog gerestaureerd. De vaandels wapperen in de wind.

Na 1300m verlaten we het centrum van Alken. We hebben de bloesems onmiddellijk links en rechts van ons. Er hangt nog steeds een hardnekkige mist. Het heeft niet het gewenste effect. Bij zonneschijn en blauwe lucht komen de bloesems het meest tot hun recht. We rijden op een nieuwe baan. Je ruikt nog het zwarte baanasfalt en de rode verf van het fietspad. Als eerste komen de kersenbloesems. De hoogstammige bomen steken majestueus hun kruin in de mist. Door hun omvang dragen ze meer bloesem dan de laagstammige appel- en perenboom. Door de zachte temperaturen staan de bloesems echt op springen. Zelfs in de mist is het uitzicht prachtig. De kersenboom is samen met de peer een vroege bloeier. De kers- en perenbomen dragen witte bloesems terwijl bij appelbomen de kleur varieert van wit tot roze. Ook de boomstam kan helpen om de aard van het fruit vast te stellen: appelbomen hebben een eerder gladde stam terwijl de stam van een perenboom eerder een “craquelé” uitzicht toont. De ene na de andere fruitakker met bloesems rijden we voorbij. Het is toch frisjes tussen de open velden. We hadden afgelopen winter moeten komen. Toen was de temperatuur hoger dan nu. Het enige nadeel: dan waren er geen bloesems. We houden halt om een foto te nemen van laagstammige appelbloesems. Het veld ernaast is van peren. De groene ranken zijn bloesem loos. We trekken onze handschoenen aan. We krijgen het koud. Een muts op ons hoofd is geen overbodige luxe. Aan ons volgende kapelletje houden we halt. Een zitbank nodigt ons uit om plaats te nemen en een beker warme koffie te drinken. De kapel dateert van 1953 en is gebouwd voor de maagd der armen. Het is een indrukwekkend altaar met het Heiligenbeeld van de maagd  der armen. Ze staat in een nis omringt door bloemen van plastiek. Het geheel wordt mooi onderhouden. Ons Rina laat een kaars branden, in de hoop dat het zonnetje gaat schijnen. Verderop slingert ons fietspad tussen weiland, met op de achtergrond de bloesems. Het uitzicht is mooi, ondanks de mist. Fietsend langs al dat groen horen we een kakafonie van vogelzang. Verschillende vogels laten zich horen. De mannetjes lokken de vrouwtjes met hun serenade. De vink steekt er bovenuit met haar “Suskewiet”. Een vrouwtjes fazant loopt over een braakliggend weiland. Ze hebben een bruin verenkleed en zijn beter gecamoufleerd dan de mannetjes. Ons Rina wil er een close-up foto van maken, maar het dier is sneller. Het  verdwijnt tussen de bomen en het hoge onkruid langs de weg. We zullen iets anders moeten eten vanavond.

Bij de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van het Gezin houden we weer een korte pauze. Een groot spandoek is rond de boom bevestigt. Op 29 augustus 2012 zijn hier op het kruispunt twee tieners verongelukt. Het is hier ook een drukke baan. De kapel is gebouwd als eerbetoon aan de stichter van de kapel, die in 1905 deze kapel bouwde. De zwarte Madonna met kind staat achter beschermglas, geflankeerd door kandelaars en de eeuwige plastiek bloemen. Vooraan op een schab enkele relikwieën met een foto van de twee verongelukte vrienden.  

Route 149 leidt ons tussen de twee kleine dorpen, Ulbeek en Wellen. Verderop weer de appelbloesems en perenplantages. Ook de hoge kriekenbomen met hun witte bloesems sieren het uitzicht. Vanaf nu moeten we een tandje bijsteken. Het wordt heuvelachtig. Met onze e-fietsen worden we het zelfs gewaar. De afdaling is dan ook een aangename afwisseling. Telkens laden we onze batterijen een beetje op. In de verte, achter groene landbouwgrond hebben we een mooi panoramazicht op hectaren bloesems. Ons Rina neemt foto’s, maar door de mist komen de kleuren niet tot hun recht. Het is nog steeds koud. Doch zien we boven ons de contouren van de zon. Ze doet haar best om de mist te verdrijven. Rechts van ons weer een klein kapelletje. De St-Antoniuskapel is gebouwd in 1959. Dit keer met een rustbank. Door het raam van de gesloten deur zien we het Heiligenbeeld van moeder Maria. Drie bloemstukken en vier kaarsen. Rechts vooraan een borstbeeld van een heilige op een pedestal. Het wordt mooi onderhouden.

We dwarsen de Vloedgracht en de Spaasbeek. Verderop weer hectaren weiland met appelbloesems met op de achtergrond mooie villa’s. Voor het centrum van Ulbeek houden we halt bij een weggeworpen klokhuis. Een reuzenklokhuis. Het is een kunstwerk zonder nadere informatie. Het lijkt alsof het net is weggegooid door een wandelaar of fietser. De boven- en onderkant zijn rood en groen geschilderd. De stengel hangt er ook nog aan. We rijden door het centrum van Ulbeek. Het dorp is sinds 1977 een deelgemeente van Wellen. Het kleine dorpsplein is een beschermt dorpsgezicht. De Sint-Rochuskerk is gebouwd in 1716. Ze werd herhaalde malen vergroot en gerestaureerd. In 1938 echter besloot men verderop een nieuwe kerk te bouwen. Sinds mei 2012 is de overdekte begraafplaats in de voormalige Sint-Rochuskerk officieel geopend. Heel indrukwekkend. De kerk bezit nu 40 graven en een columbarium voor 21 urnen. In het koor staat een levensgroot beeld, gesneden uit de stam van een eeuwenoude eik. Het kunstwerk stelt een treurende familie voor. Het achterste gedeelte van de kerk heeft een glazen dak gekregen. Het is er licht en luchtig. In de hoeken van de “kerk” staan nog kruisen van enkele oude graven die dateren van 1660. De tekst is door de tand des tijds niet meer te ontcijferen. Ik vindt het uniek. Ons Rina en ik zijn er van onder de indruk. Dit moet je zien om te geloven.

Tegenover de kerk staat de brouwerij Sint-Rochus. Deze bottelarij is de voormalige Hayen brouwerij die in 1890 werd aangekocht. In 1936 werd ze echter al stopgezet door de verouderde infrastructuur. VZW Aski renoveerde een deel van dit patrimonium en maakte er verschillende locaties. Een vergaderruimte, kunstgalerij en op het gelijkvloers, achter de inrijpoort een taveerne met groot zonneterras. Vanaf april 2009 kan men hier dus genieten van Limburgse bieren en allerlei streekgebonden dranken en gerechten in een rustig kader.  Een “binnenstebuiten fietscafé”. Tijd om iets te drinken. Ondertussen verdrijft de zon de bewolking en wordt het enkele graden warmer. De kaars in de wegkapel heeft blijkbaar toch geholpen. Of is het omdat we op een zonneterras zitten? We bestellen een donker abdijbier Ter Dolen. Een bruin bier met een alcoholpercentage van 7,1%. Het abdijbier wordt gebrouwen te Helchteren in kasteel “De Dool”.

We volgen verder knooppunt 149. Bij het verlaten van Ulbeek rijden we de gemeente Wellen binnen. We houden halt bij de kapel die opgericht werd door het echtpaar Hayen. Een mooi onderhouden kapel. Hier maken we gebruik van de zitbank om onze picknick te nuttigen.

Even verder houden we weer halt om de bloesemvelden te fotograferen. Nu de zon schijnt komen de kleuren van de bloesems tot hun recht. Met bloesems kan je vele kanten op. De mooiste foto’s maken we tegen een staalblauwe hemel. We maken de meeste foto’s tussen de takken door. Ook de kersenbomen staan te pronken met hun bloesems. Route 171 brengt ons door een holle weg. Het ruikt hier naar vers afgereden gras. Een tractor rijdt tussen de plantages het gras kortaf. Het gras zorgt ervoor dat de stoffige grond niet opwaait. Het wordt drukker op de fietspaden. De middag is gepasseerd. We rijden op het hoogste punt van Wellen, ongeveer 82 meter boven de zeespiegel. Bij helder weer kan men van hieruit de mijnterrils zien. Door de mijnbouw in Genk kwamen er enorme hoeveelheden afval vrij tijdens het delven en sorteren van de steenkool. Op deze manier ontstonden de bergen van mijnsteen (terrils). We turen in de verte, maar er hangt te veel nevel.

We rijden voorbij de Canadawinning uit de 19^de eeuw. Een Vierkants hoeve in baksteen. Het voorste gedeelte, de bakstenen omheining met toegangspoort, is volledig verouderd en klaar om af te breken. Achter deze muur bevindt zich echter een nieuw gerenoveerde woning of hoeve. Het is privaat domein en dat respecteren we. We rijden verder onze route af. Onze volgende halte wordt de kapel van Oestersloven. De omgeving bestaat uit oude perenbomen en een meidoornhaag. In 1187 werd hier de eerste kapel gebouwd door de toenmalige heer. Op deze manier kon hij na een kruistocht hier bidden voor zijn behouden terugkeer. Deze grote kapel is van de 15^de eeuw. Een ontmoetingsplaats voor bedevaarders die O.L.Vrouw van de zeven smarten vereerden. De kapel werd totaal vernield in 1466. Maar een jaar later weer opgebouwd. In de 18^de eeuw werd er nog een Kluis bijgebouwd om Kluizenaars en pelgrims op te vangen. Dat werd echter in 1894 afgebroken om de huidige sacristie te bouwen. Op het altaar staat het heiligenbeeld van Maria. Ernaast nog enkele gips en houten beelden. Vele dankbetuigingen voor bewezen diensten. De kapel bezit nog enkele banken en stoelen. Het is duidelijk dat hier nog erediensten worden gehouden. De glasramen zijn eveneens indrukwekkend. Boven de ingang, op het balkon, bevindt zich het koor. Tegen de binnenmuren de volledige kruisweg van Jezus.  

We vervolgen onze weg heuvelaf. Het kapelletje aan de Daalstraat en de Kerselaarstraat is al heel oud. Gebouwd in baksteen met een rood pannendak. De vermolmde houten deur moet dringend vernieuwd worden. De houten dwarsbalk is al enkele jaren vermolmd. Men spreekt hier van het Jonckmans kapelletje. Het eerste Jonckmanskapelletje werd 200 jaar geleden gebouwd. Dit kapelletje is van 1988. Het interieur is mooi onderhouden, maar de deur is gesloten en op slot. We rijden verder en genieten. Soms lijkt het uitzicht op een foto uit het aardsparadijs. We zien hoge kriekenbomen in volle bloei. De achtergrond is licht bewolkt. Het gras is groener dan ooit. Wilde paardebloemen groeien tussen het gras. Ons Rina neemt er een foto van. En het wordt de mooiste foto van vandaag. We zetten onze longen open en snuiven de geur op van de bloesem die door de wind worden verspreidt. Er staat slechts 1 à 2 beaufort. Er wordt hier nog aardig nieuwbouw gezet. Het zijn geen arbeiderswoningen. Dat kan ik gerust zeggen. Het is mijns inziens een welgestelde familie die hier een nieuwe fruitplantage beginnen en een bescheiden woning laten bouwen. Kleine villa is hier de juiste benaming. Weer een stuk landbouwgrond dat verdwijnt. Wat doen we eraan?

Er wordt langs onze route veel gewandeld. Met rugzak en stapschoenen. Men kiest voor de knooppunten of de thema routes. Haspengouw is een echt wandelparadijs. Slenteren tussen de talrijke boomgaarden, ruikend aan de verschillende appel- peren- en kersenbloesems. De geur van de natuur opsnuiven. Gewoon genieten. Na ons volgend knooppunt volgen we route 170 langs een brede beek.  Ondanks het hoge waterpeil in deze regio staat de beek droog. We rijden Rijkel binnen. Een deelgemeente van de stad Borgloon. Bekend om haar waterkasteel “Kasteel van Rijkel”. Het sprookjes kasteel is omgeven door een hoogstammige boomgaard van ongeveer 8 hectaren. De provinciale diensten zijn er thans in ondergebracht. De seringen langs ons fietspad verspreiden een zoete aangename geur, die een eindje met ons mee fietst. Meestal zie je de kleur van de bloem in paarslila tinten, maar af en toe kunnen we de witte, gele, roze en blauwe kleuren bewonderen. De struik heeft een vochtige, waterdoorlatende grond nodig. Ze gedijen het liefst in volle zon. Een panoramazicht laat ons genieten van fruitbomen in de verte. Boven de toppen zien we de punttorens van verschillende kerken. Onmogelijk uit te maken van welke gemeenten ze zijn. Aan ons volgende kapelletje moeten we linksaf.

Om 14:00u zijn we in het centrum van Hoepertingen. Eveneens een deelgemeente van Borgloon. 150 meter verder onze zoveelste kapel op de hoek van de Lange grachtstraat en de Truienweg. Ze dateert van 1923. Hoge kapel met bordes van 6 treden. Mooi gerestaureerd, maar afgesloten. Door het raampje in de deur bewonderen we het interieur. Een uitgesneden houten altaar. De vele kandelaars en bloemen fleuren het geheel op. De muren zijn vakkundig geschilderd in tegelreliëf. Een eveneens geschilderd Heiligenbeeld van O.L.Vrouw van Altijddurende bijstand siert de muur boven het altaar.

Na de kapel gaat de weg heuvelaf. Het is zowat iets anders dan klimmen. We rijden het dorp Hoepertingen binnen dat een deelgemeente is van Borgloon. Eerst houden we halt bij het kasteel. Het kasteel was ooit een middeleeuwse burcht uit 1150. In de 17^de en de 18^de eeuw werd het volledig verbouwd tot adellijke woningen. Van 1930 tot 1985 werden er opnieuw verbouwingswerken uitgevoerd tot een meisjesinternaat. Toen zwaaiden de zusters Annuntiaten hier de plak. Na een grondige renovatie in 1987 werd het kasteel Mariagaarde VZW gesticht. Nu worden er retraites, zomerstages en filosofische avonturenkampen voor  9- tot 12 jarigen met overnachting gehouden. Er worden cursussen gegeven voor beeldhouwers en steenkappers voor het kappen en tekenen van letters. Onze volgende halte is de kerk van Hoepertingen. De Sint Vedastuskerk dateert van 1788. De toren, het enige wat rest van de vroegere kerk, werd in de 12^de eeuw gebouwd. De classicistische pastorie is van 1790. Na meerdere renovaties kreeg het gebouw zijn mooie gevel. Onze volgende kapel bevindt zich op de kruising van de Truierweg, Nieuwmolen en de Weg op Berlingen. Gebouwd in 1632. Boven de deur, in de dwarsbalk, zijn de woorden gegraveerd van de Heilige Job. Het bezit nog steeds zijn oorspronkelijk wit marmeren altaar. Oude kerkstoelen nodigen uit. Ook de offerbak nodigt uit. De enkele heiligenbeelden maken het geheel compleet. Om 15:00u zijn we bij het kasteel van Rullingen, gelegen in de vallei van de Herk. Er was reeds sprake van het kasteel in 1623. In de 18^de en de 19^de eeuw werd het grondig gerestaureerd volgens de normen van de moderne tijd. De tuin werd aangelegd in 1850. Na een brand in 1920 werd er nogmaals gerenoveerd. Tot augustus 2013 was kasteel Rullingen een Hotel-Restaurant. Nu staat het samen met het jachthuis te koop voor de prijs van € 1 250 000.    

Als we knooppunt 121 volgen komen we in het centrum van Herten. Een deelgemeente van Wellen. De Sint-Lambertuskerk is gelegen op een steile helling van de Herkvallei. De kleine kerk met prachtige glasramen en met kerkhof errond dateert van 1693. Werd herhaaldelijk gerestaureerd. De laatste verbouwingen dateren van 1960. Ze werd nog uitgebreid met een zijbeuk. Een hond blaft vlakbij. Hij herkent de geur van vreemden. Het oorlogsmonument is gebeeldhouwd voor Luitenant Etienne Dufossez. Hij stortte in de buurt neer met zijn vliegtuig tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na het centrum van Herten, rijden we onmiddellijk in het centrum van Wellen. Niet zonder een kapel. De kapel van de Heilige Rochus. De brede, gesloten, toegangsdeur is het enige lichtpunt van de hoge kapel. Door het glasraam kunnen we het interieur zien. De Heilige Rochus met kind en een trouwe hond staan op een voetstuk boven het altaar. Wat kandelaars en gedoofde kaarsen fleuren het geheel wat op. Boven de Heilige Rochus hangt het kruis van Jezus. De zon verlicht het altaar met nog meer heiligenbeelden. 

Bij de kerk van Wellen houden we halt bij het monument van de gesneuvelde helden van beide Wereldoorlogen. Bij de kerk hoort een bijkerk die nu dienst doet als bibliotheek. Ondertussen verdwijnt de zon achter de bewolking, die vanaf het westen komt opzetten. Het wordt opslag een pak frisser. We bezoeken de St-Jan de Doperkerk langs de binnenkant. Het interieur is  bewonderenswaardig. Het orgel boven de inkom is volledig in hout en uitgehouwen. We zien de vier apostelen en de vele engelen. Fraai stukje vakmanschapswerk. Ook het kleine altaar vooraan is vakkundig uitgesneden. Spijtig dat men een doek over het offertafel heeft gedrapeerd. We zien slechts een gedeelte van het kunstwerk. De Ursulinnen kapel behoorde tot een schoolcomplex van Wellen die onderwijs gaven voor meisjes. Opgericht in 1853. In 1930 telde de school 400 leerlingen met internaat. De kloosterkapel dateert van 1899. Vanaf 1985 werd het schoolgebouw geleidelijk gesloopt. Enkel de kapel bleef bewaard en werd gerestaureerd. Het gebouw is nu eigendom van de gemeente en kreeg een culturele bestemming. De kapel is enkel te bezoeken na telefonische afspraak.

Op de hoek van de Rechtstraat en de Smalstraat in Alken staat onze laatst kapel. Ze is gebouwd in 1954. Om 16::40u zijn we terug op de parking waar we vanmorgen onze auto hebben achtergelaten. Mat dit verschil, dat nu de parking volledig vol staat. Dat is te zien aan de plaatselijke horeca. De terrasjes zitten overvol. Tot schrijfs

04-06-2014 om 10:20 geschreven door Luc Verschooten