Het plakken is mis gegaan, lees eerst de tweede alinea.
Daar waren ze allemaal in ongeschilderd hout, tussen de dennenbomen. Lager zaten we precies in een achtbaan, zo hard slingerde en rolde de weg. Onze snelheid was soms wel eerder de klimsnelheid van de rollercoaster, zeker als je een vrachtwagen voor je hebt. Dan komt er ook nog mist opzetten, regen hadden we ook al regelmatig.
Om 4 uur tanken we in Coban. Frans belt het hotel, volgens hen gaan we twee uur nodig hebben voor de resterende 60 km. Dat wordt nipt om voor donker aan te komen. Het begin van de weg belooft niet veel goeds maar gelukkig wordt het wegdek later beter. We draaien vlot naar boven. De mist klaart zelfs op. De laatste 11km is een 'all weather road', die is gemaakt van steenpuin. We dalen de hele tijd en Frans doet zijn best om 20 per uur te rijden zodat het geen uur duurt. We zijn echt wel op tijd. Uiteindelijk hebben we anderhalf uur gedaan over Coban-Languin. Het feit dat er nog amper verkeer was op de weg heeft wel geholpen en er waren heel weinig tumulo, zo worden de snelheidsremmers hier genoemd. Op de laatste 11km was er wel meer verkeer. 10km van hier ligt Semuc Champey, een populaire bestemming voor backpackers. Er logeren hier dan ook veel mensen in het kleine dorp. Ik zit nu bij ons chaletje onder het rieten dak bij het geluid van krekels en een riviertje. Ik heb mijn veggyschotel al besteld, dit soort hostal-lodges worden meestal uitgebaat door vreemden
9 u zitten we in de auto. Het heeft weer flink geregend vannacht. De feestvierders hebben hun knopje gelukkig toch wat lager gezet. Eerst stuurde de gps ons over de langste weg, toen zaten we op de wedie de toeristische dienst had aangewezen maar dat was een zandweg. Het duurde dus nog even eer we op de goede route zaten. De gps kaarten van centraal Amerika zijn opgesteld door vrijwilligers. De wegen liggen wel juist maar de staat van de wegen is niet altijd bekend, op de kaart kan je ook niet altijd aflezen wat de geasfalteerde weg is.
Om 9u zijn we onderweg, het is weer even zoeken naar de hoofdweg.
Het eerst stuk van Flores naar Sayakse is licht heuvelachtig met veel grasland, daarna is er een stuk weg dat loodrecht naar het zuiden loopt maar wel op en af gaat. Je ziet langs de weg toch wel veel armoede. Huisjes die ze zelfs in bokrijk niet willen. Soms denk je dat het een stal is tot je de tafel ziet staan op de aarden vloer. Iets beter zijn diegenen met een betonnen fundering. Je ziet veel rieten daken maar die zijn wel goed. Dan zie je ook mensen met water en wasgoed over straat lopen. Ik hoop dat ze properder water hebben dan wat ik in een riviertje heb gezien.
De armoede kan je ook aflezen aan de staat van sommige winkeltjes. Vandaag hebben we weinig degelijke huizen gezien. Na de lunch (een gringo hamburger met heel goeie frietjes) kwamen we in meer bergachtig gebied. Enkele stukken weg waren erg goed, zelfs om te fietsen als je tenminst 15% of meer wilt klimmen. Boven een bepaalde hoogte veranderden de bomen en de huizen.
|
