Voor 9 uur hebben we afscheid genomen van onze vriendelijke hoteliers. Voor de terugweg nemen we een verkorting, 58 km zandweg. In tijd blijft de verplaatsing hetzelfde. We rijden zo rond de 35km per uur. We zien welgeteld 4 tegenliggers waarvan 1 ruiter. We zien ook weer nieuwe bloemen. Ondertussen luisteren we naar een radiopost uit Dangriga. De prijs per min. radio moet hier laag liggen, er zijn ellenlange maar wel grappige reclames. 'You want to look your be-est, better than all the re-est.........' ,en ook waarom iedereen vooral 'earconditioning' nodig heeft (dat was een moeilijke). Het engels is hier gewoon grappig om naar te luisteren. In Corozal nemen we de lunch met zicht op zee. Het zit er vol snowbirds. Niet zo rijke Amerikanen en Canadezen voor wie het in Belize betaalbaar is om een huisje te kopen. In Mexico wordt je blijkbaar nooit zelf eigenaar. 1x per week gaan ze gezamelijk per boot inkopen doen in Mexico, daar is alles veel goedkoper en de kleine transporten over zee worden blijkbaar niet gecontroleerd. Wat de Amerikanen ook aantrekt is dat de gezondheidszorg hier gratis is. Dan is het onze beurt om de grens over te steken. We bedenken plots dat we weer radijzen aan boord hebben, zullen we ze deze keer kunnen smokkelen? Tijdens het tikken ben ik nu aan het genieten van een reuze pikante radijs uit Belize. Ik besluit in het vervolg om bij iedere grensovergang de 'radijzentest' te doen. Nu staat het 1-1. Eens over de grens zijn we snel in Bacalar, een stadje aan de rand van een meer. We kunnen meteen nog zwemmen bij aankomst. Het is hier overduidelijk nog vakantie want het balnearium zit gezellig vol met Mexicaanse families. We nemen maar wat afstand van de lifemuziek voor ons pintje. Het water voorbij onze voeten krijgt schitterende kleuren in de zonsondergang. Daarna nog lekkere taco's gegeten met vers ananassap. Toch nog een mooie dag, zelfs al brachten we veel tijd in de auto door.