5/09/2021 : Afille - Santuario S Trinidad :Op weg naar het Santuario SS Trinidad
Het was snel weer morgen en vandaag moest ik wat doorwerken om te kunnen vertrekken rond 6u30. Ik kwam beneden en de tafel stond klaar voor een Italiaans ontbijt met hun koekjes en koffie maar daar ik melk gekocht had en kon opwarmen en nog wat oud brood overhad ontbrak het alleen aan confituur om zondag te zijn. Ik heb niemand gezien en na alles bij elkaar gerapen te hebben kon ik de dode straat op. De sfeer van zaterdagavond was vervlogen en de rust wedergekeerd. Eerst het deel van de etappe van gisteren afwerken en hopen om 8u in Subiaco te bereiken om aan de volgende etappe te beginnen. Een rustige weg waar enkele autos langskwamen maar die tijdens de nacht een vos hadden dood gereden. Die heb ik even in de grasberm gedropt zodat hij voor andere wezens een voedselbron kon zijn en niet als pasta over de weg zou uitgespreid worden. Op mijn kaarten heb ik opgemerkt dat ik de stad links kon laten liggen zodat ik sneller aan de voet van de heuvel kon geraken. Hoopvol was ik als ik het bordje zag van 20 km aan 5,9% hellingsgraad maar dit was ten eerste alleen naar Livata en dan nog met de wagen. Voor stappers werd dat 10 km met trappen om te beginnen! Trappen om bij de eerste abdij te komen van zusters Benediktinen(zuster Scolatica was de zus van Benedictus) en dan verder trap op naar het Benediktijnen klooster . Altijd interessant als er een hoop toeristen langskomen want daar is koffie en croissants. Genieten want het wordt het laatste leven voor Livata, kunstmatige stad maar skigebiedje dicht bij Rome. De weg ernaartoe is heel wat anders, niet gevaarlijk maar wel steil. Plots wordt ik opgeschrikt door een elektrische mountainbiker die de rust verstoord en ook mijn gedachten gang want na een tijdje merk ik dat de merktekens ontbreken en mijn GPX beaamt dat. Dan maar de weg terugzoeken met mister Smartphone wat niet evident is. Wat klauteren en stappen en ik kan weer volgen. Het is 12 u ,einde van de mis, als ik Livata langs de kerk (futuristisch gebouw) binnen loop. Veel is er niet te zien maar een sandwiches en cola kan ik er krijgen en iets van rusttijd. Een half uur later stap ik alweer want de eerste druppels vallen al en ik wil en moet het Santuario bereiken op mijn pad waar ik kan overnachten. Terwijl de etappe Subiaco - Livata op kaart minder steil leek als deze etappe is het in de realiteit volledig anders. De klim gaat verder maar zachter zo zacht dat je gewoon kan doorstappen tot aan het kruis op de heuvel. Ik ben nu op 1750 m hoogte en het zicht is geweldig. Van hieruit zie ik flikkerlichtjes en veronderstel dat het de weerkaatsing is van de zon op autos misschien de parking van het Santuario is. Ik volg het pad dat langs een afgrond loopt van tientallen meters diep en ben blij als ik het bos in kan en mij veiliger voel. Een bordje duid mij dat het Santuario op 0,40 afstand ligt en dat geeft mij hoop voor de regen binnen te zijn. Helaas denkt het onweer er anders over en de situatie waarin ik ooit vreesde te geraken stelde zich nu voor. Snel omkleden tegen de regen en toch doorstappen, veiligheid bovenal. Getroost was ik als ik een groepje stappers kruiste op deze weg. Een houten afsluiting leidde mij opwaarts naar het heiligdom van de Trinidad (3 eenheid). Als ik de eerste afvalcontainers zag staan wist ik dat het doel bereikt was. Ik voelde mij nog fysiek uitstekend en kon zo de zorba gaan dansen van vreugde. In plaatst van te dansen heb ik mij een groot biertje besteld en in de gietende regen, onder een afdak genoten. Ik kreeg de pelgrimsruimte aangewezen en na een warme douche kon ik nog even, in de regen, rond lopen om het Santuario te bewonderen en ik stond paf want het oorspronkelijk gebouw met de fresco van de drievuldigheid stond geplakt tegen een rotswand van tientallen meters hoog, indrukwekkend waar de Italianen de moed en lef haalde er vroeger een kapel te bouwen en te versieren. Nu is het iets enorm maar voor, het oog niet zichtbaar. Veel meer vallen de winkeltjes op dan het heiligdom.De regen en vermoeidheid moeten mij een grauw beeld hebben gegeven want de zusters boden mij wat thee aan wat mij wel opwarmde. Laat zou het niet worden maar voor ik ging slapen wou ik toch de omgeving in kunstlicht bewonderen. Alles was stil en leeg buiten de pletsende regendruppel. Een mooie dag om af te sluiten en dankbaar te zijn voor de lef en het ondernemen van deze tocht.
4/09/2021 : Genazzano -Affile : Steden bezoek op heuveltjes
Na het avondeten met priester en koster, vis en groenten zoals elke vrijdag, kon ik het eetmaal afsluiten met een digestifke. Interessant is het om over mijn reis te praten en zo nieuwe tips op te doen en plaatsen om te overnachten. Ik had nog enkel tijd om wat fotos op te laden en zien dat alles klaar is voor morgen en dank u zeggen voor deze dag. Deze morgen was ik al om 6u45 naar de beveiligingsbeelden van de kerk aan het kijken want ik wist dat de koster de kerk en bedevaartsoord zou openen voor 7u en zodoende was ik tijdig in de kerk om mijn gift te doen en afscheid te nemen. Maar dat kon zomaar niet want ik moest eerst en koffie drinken en de Madonna groeten en fotograferen. Zodoende vertrok ik pas om 7u30 maar met een goed gevoel. De stad verlaten ging bergop terwijl ik dacht dat ik al aan de top van de heuvel was. Ik ging na 45 min over de Col en kon een wonder mooi landschap bewonderen. HEEL mooi en groots. Gelukkig had ik mijn route op de gpx goed na gekeken want anders was ik mis gelopen door een afslag te missen. Geen indicatie gedurende 1 uur maar mister smartphone doet het werk heel nauwkeurig. Ik daal de heuvel af naar het dal en zie onderweg 3 dorpen opduiken aan de kant van de vallei. Ik gok op het middelste dorp waar ik naartoe moet. Heel steil de weg en ik geniet van het zotte idee zon reis te ondernemen. Gelukkig kom ik alleen zwerfhonden tegen en die begrijpen toch mijn glimlach niet. Eenmaal ik de hoofdweg, door het dal, heb gekruisigd weet ik wat mij te wachten staat en het gaat stevig omhoog. Al je dan denkt snel over de top te zijn dan moet je nog eens naar Olevaro Romano komen. De stad doorkruis ik via trappen, geen auto kan er rijden, en het enige vlakke deel was het dorpsplein met bar en enkele winkels. Tijd voor mijn laat ontbijt en de ober tekent op mijn Cappuccino de letters dat het vandaag OK is. Doorkruis schreef ik want de trappen bleven maar komen om de stad te verlaten. Net als Genazzano moet ik nog lang blijven klimmen om ook hier de col over te gaan. Al dat klimmen en dalen heeft als voordeel dat je steeds mooie vergezichten hebt om van te genieten. En zo daal en stijg ik weer naar het volgende dorp maar nu minder hevig. Hier is een begrafenis aan de gang en ik kan naar de led verlichting in de lijkwagen kijken. Zo ver en verlaten maar toch een grote ceremonie voor het heen gaan. Ik loop gewoon door om toch tijdig op mijn rustplaats aan te komen maar de weg denkt er anders over. Ik merk een paaltje op met een markering maar weinig weg. Als ik tracht de weg te vinden moet ik onder een afsluiting door kruipen om verder te kunnen. Terug lopen en een andere weg bedenken brengt geen soelaas en dus wordt het kruipen !! Dan de weg zoeken in een stenen landschap . GPX is een grote hulp en dankzij de satellieten kan ik een weg vinden. Van al de wegen dat ik al belopen heb is dit wel de minst veilige want alle stenen liggen los en de vraag is of zon steen niet het gedacht krijgt na zoveel jaren stil liggen in beweging te komen als ik er voorbij loop. Dus duimen en alert zijn. Ik heb al heel veel naar mijn voeten gekeken maar vandaag breek ik het record. Als ik eindelijk beneden ben loop ik langs een fontein waar ik alle bloedspatten teweeg gebracht door bramen kan wegwassen, terug de bewoonde wereld in. De laatste klim voor vandaag en ik ben in mijn slaapstad. Affile is een mooie stad met toch iets meer leven dan voorgaande steden. Het dorpsplein is hier echt de plaats waar de mensen sociaal contact hebben met een leuke sfeer als gevolg.
4/09/2021: Artena - Genazzano :Via een bekende stad naar de Abruzzen
Deze morgen moest ik de wekker niet afzetten want ik wou voor ik vertrok nog een bericht posten op mijn blog, zodat ik later misschien zonder internet geen spijt zou hebben het niet gedaan te hebben. Bij het bekijken van de fotos van gisteren kwam me een beeld tevoorschijn van de oude Romeinse heirbaan midden in het bos. Ongelooflijk dat zulke geschiedenis bewaard blijft hier in Italië. Het was snel tijd om te ontbijten om 6u30 en mijn tas te nemen om te vertrekken. Ik moest eerst nog naar Artena, gewoon om de route te volgen, maar blijkbaar was het gewoon en stemmetje dat mij verplichtte het te doen. Bij het naderen zag ik plaatsen dat ik herkende maar het was pas als ik dicht genoeg bij de stad kwam dat het centje viel. Hier was ik al geweest en had in het convento, naast het kerkhof, geslapen op mijn reis naar Leuca. Dus stapte ik binnen en vroeg om een stempel voor mijn credenziale. Het doorkruisen van de benedenstad was bekend en zo liep ik verder langs wegen, zonder groen. Een groot verschil met gisteren en dat zal het gans de weg zijn vandaag. Met de stad te verlaten was het blijkbaar ook de moment de nieuwe CST weg te ontdekken en de oude Francigena del Sud vaarwel te zeggen. Snel was ik in Valmontone maar de weg volgde de grote baan met veel vervoer en toch wat gevaarlijk. Blij was ik als ik voorbij de stad een zijweg op moest die veel rustiger was zonder verkeer ! Een weg door een vallei naar de voet van de volgende stad Cave. De weg liep recht en vlak naar het stadje toe dat op de heuvelflank gebouwd is. Van de stilte , middeleeuwen, naar de drukte van de straten vandaag, een hele omslag. Hier begon ik al te polsen of ik niet kon overnachten maar niente' was het antwoord. Dan maar doorstappen en rond kijken naar een eventuele kans om te ovenachten. Snel was ik op mijn eindbestemming en wou nog tijdig mijn stempel halen voor de hoofdkerk sloot voor de siësta. Ik had geluk want de koster liep nog rond en wou mij toch helpen. Ik volgde hem naar zijn kantoor en liep via een beeld van het kind Jezus van Praag. Toeval maar deze keer heb ik hem wel gevraagd mij te helpen en met wat wachten werd mijn vraag aanhoord en had ik een slaapplaats in het centrum van de stad in de pastorij . Met een grote dank u stap ik achter mijn gids de sacristie binnen. Ik ben geholpen om de weg te vinden in dit groot gebouw en ook aan een maaltijd in de omgeving, minder dan gisteren maar was het gisteren geen feest? Zon verhalen beleef ik graag maar ben er mij zeker van bewust dat het botsen is op juiste mensen op mijn pad. Iets later zou het misschien heel anders zijn geweest. Na het rusten ben ik de straat opgegaan maar deze oude stad leeft nog met zijn kleine straten waar toch nog autos doorrijden maar voor jonge mensen valt er niet veel te beleven. Deze avond moet ik gaan eten en dan zal ik de dag maar afsluiten.
2/09/2021 : Fratocchie - Artena : op ontdekking naar het groene Lazio
De avond bij de paters was snel om nu ik wat op internet kon. Het was mij niet gelukt om mijn foto's op de blog te laden maar dat lukt later wel. Als ik mijn ogen wil sluiten voel ik dat mijn bed vochtig is. Mijn camelbag heeft blijkbaar een klein lekje en als je hem met dat lekje op lakens legt dan gaat het water vloeien. Gelukkig had ik een grote handdoek gekregen en kon ik droog gaan slapen. De nacht en handdoek zullen hun werk wel klaren. Gezangen maken mij wakker vanuit de kapel en dan kan ik me klaar maken om te vertrekken. Ik had wat haverkoekjes gegeten om mijn medicijnen in te nemen en kon vertrekken om het overige deel van de eerste etappe te lopen en de tweede te lopen. Ik wist dat het resterend deel naar Albano toe klimmen was maar dat het zo steil zou zijn was ik vergeten. Ik kon een beginnende fietser volgen op de lange klim. 1u30 stappen naar Castel Gandolfo toe. Een klein dorpje maar wereld bekend omdat het buitenverblijf van de pausen er gevestigd is. Prachtig gelegen aan een meer, hoog verheven en toch dicht bij de mensen. Het is tijd voor de eerste rustpauze met een ontbijt. Het traditionele natuurlijk maar het was nodig. De stad verlaten ik bergop door overblijfsel van de Romeinen. Omdat de route een groot deel van het meer volgt maar aan de andere kant van de heuvel moet ik via cimitero de stad uit. De weg is goed aangegeven zodat ik niet steeds naar de gps moet kijken. Zodra ik over de heuvel ben loop ik 90 % van de route door bossen of langsheen waar het bladerendek de zonnestralen tegenhouden en het koel is. Veel valt er niet te vertellen buiten het feit dat ik zoals de ene voet voor de andere moet plaatsen om vooruit te geraken. Zoals ik al zei liep de weg een deel rond het meer en af en toe kon ik het water zien en het buitenverblijf met zijn koepel om naar de sterren te kijken. Ik verlaat het pad rond het meer en kom langsheen een verkaveling dat grenst aan het bos. Buiten wat wandelaars en montainbikers zie ik geen mens als plots voor mij een groepje pelgrims opduiken uit Duitsland, Beieren. Het groepje met religieuzen kruis ik juist aan een bar midden in de bled maar welkom om ons te verfrissen, de priesters met een koel biertje, zusters een ijsje en ik water van de kraan. Ik praat even en kom te weten dat ze de CST ( Cammino di San Tommaso) omgekeerd lopen en georganiseerd, waarbij hun bagage wordt vervoerd van slaapplaats naar slaapplaats. Ik moet door want het is al 11u30 maar heb opgevangen dat zij wel een groot deel hadden moeten klimmen, dus ik mag gaan dalen naar de eerst volgende stad toe. Het is al 13u als ik naar een eetgelegenheid ga zoek maar ben dan wel mijn eerste paddestoelenplukker tegen gekomen. Een gans restaurant, groot, voor mij alleen en de spaghetti a vongole was lekker en een stevige portie. Nadien is het voor mij moeilijk om weer op dreef te komen maar het moet en de slaapplaats ligt niet zo ver meer. Ik ben blijf aangekomen te zijn en ga rusten. De mensen van de B&B zijn verschrikkelijk gastvrij en rijden me zelf naar de winkel om mijn boodschappen te doen. Ik overleef het wel vandaag maar morgen wordt een andere vraag.
1/09/2021 : Roma - Frattochie : Op weg over de Appia Antica
Zo, zo ik ben klaar voor de tocht. Om 6u45 mijn rugzak beginnen maken zodat ik mijn schoenen aan had bij het ontbijt om te kunnen vertrekken. Het weer is nu zalig, niet te warm en een briesje dat deugd doet. Afscheid nemen van deze plek maakt me niet verdrietig want ik kom langs hier terug voor ik naar België terug vlieg. Ik trek de poort dicht en ga op zoek naar mijn route (Camino ). Voorbij Circus Maximo vind ik de eerste nieuwe aanwijzing voor mijn route wat me gerust stelt. Snel loop ik door de grote poort van Rome de via Appia Antica op die mijn rechte weg voor vandaag zal zijn. Ongelooflijk als je bedenkt dat er zoveel mensen over deze stenen zijn gestapt en als we de geschiedenis moeten geloven waren de Romeinen de bouwers en stappers op weg naar nieuwe werelden. Eerst moet ik nog het verkeer trotseren tot ik aan de Catacombe van St Sebastiaan ben en dan valt het verkeer weg en blijven er alleen wandelaars en fietsers over. De Catacombe is nog gesloten maar in de kerk kan ik nog een paar beelden in Carrara marmer bewonderen. En nu maar stappen onder de parasoldennen en kijken waar we de voeten plaatsen want en liggen nog veel stroken met oude stenen waar we over moeten. Wel heel mooi en rustig deze weg waarlangs vroeger, 2000 j geleden , de rijken en heersers werden begraven. Men kan er nog steeds vervallen graftombes bezoeken of aanschouwen maar de latere Romeinen hebben de gebouwen geplunderd voor hun eigen gebouwen zo wat een steengroeve voor hun. Maar links of rechts vallen nog oude getuigen van weleer op zoals een oude kerk of aquaduct in het landschap. Hobbelend kan ik de via Appia Nuova bereiken waar ik vandaag kan overnachten. Ik ben op tijd om mijn rugzak af zetten voor ik kan gaan eten. Deze namiddag rusten en met wat geluk mijn blog bijwerken en overnachtingplaatsen zoeken voor de volgende dagen. Zalig !!! Vandaag ben ik beland in een vormingshuis voor paters. Een goede vibes gaat hier door het huis met vooral paters uit India. Ze verwelkomen mij en dan is het spijtig dat je het Italiaans niet goed kan spreken maar verstaan gaat al veel vlotter. We verstaan elkaar en zij zijn nieuwsgierig naar mijn reis. Grappig om zo thuis te komen in een ander universum.
De nacht was leuk met een fantatisch snurkconcert maar niet geklaagd want vandaag loop ik de eerste km van de Cammino, door Rome. Dus eerst ontbijten en afscheid nemen van de andere mensen voor ik naar St Pieter stap. De eerste etappe begint hier en loopt door het centrum. Daarom heb ik ervoor gekozen die paar km eerst te doen want in Rome wordt je steeds overvallen door mooie plaatjes waar je tijd verliest en slentert ipv te kunnen doorstappen naar je slaapplaats van de dag. Van St Pieter stap ik naar de Engelenburcht en zo naar Piazza Navona. Tweemaal een magisch beeld want de massa toeristen ontbreken. Eens wat anders dan het normale Rome. De GPS wijst me de weg en buiten het binnenlopen van wat kerken bereik ik via het Pantheon, met omweg via Giolitti , Piazza Venezia en Foro Romano het Colosseo . Een mooie wandeling dat ik morgen geen tijd hoef te verliezen. De rest van de dag is rusten want de vorige weken waren heftig en ik had wat slaap gemist. Gelukkig kwam er in de namiddag een Zwitser aan die al een jaar aan het dolen was op allerlei wegen en had ik een verhaal om naar te luisteren. Hij was zelfstandig webmaster geweest en heeft alles verkocht, opgedoekt om zich te herbronnen. Hij is vertrokken in Brussel en gelopen naar de Mont St Michel, Compostela, Fatima in Portugal, Montserrat in Spanje en zo naar Rome. Overmorgen vertrekt hij naar Assissi en zo terug naar zijn ouders in Zwitserland. Ik vrees dat het voor hem heel zwaar, zelf onmogelijk, zal zijn het gewone leven terug op te nemen. Dat was ook de mening van andere wandelaars aan tafel gisteren avond. Hij zelf had geen plan maar wel de moed om verder te stappen want hij wilde voor november de alpen over voor de sneeuw kwam. Hij had zijn eigen weg uitgestippeld via kusten om zo vlak mogelijk te lopen want hij trok zijn rugzak (huis zei hij) achter zich aan. Dus onmogelijk via de wegen die ik dikwijls gelopen heb. Een moedige man op zoek naar Joël ( zijn naam) Al babbelend en filosoferen was het vlug weer avond. Ik vroeg aan de verantwoordelijke of er soms een mis was s morgens bij de zusters want om 6u45 gingen de eerste klokkenspel, maar die was wat vroeg voor haar om 7u15 en wij waren afhankelijk van de verantwoordelijke om de deur van slot te doen, dus niet. Geen nood want begin oktober ga ik er weer langs en met een iets mildere persoon lukt het dan wel. Een goede nacht voor ogen ben ik vertrokken naar dromenland.
Het heeft lang geduurd maar vandaag kon ik weer vertrekken op wandelreis naar Italië. Maanden ben ik er al bezig met informatie te verzamelen voor deze reis die relatief nieuw is en bij vele nog onbekend. Ik heb gekozen voor de Camino di San Tomasso die vertrekt in Rome en Italië oversteekt naar de Adriatische zee en aankomt in Ortona, de stad van de heilige Thomas. De weg is slechts 311 km lang en loopt voor het grootste deel door de Abruzzen, wat betekent heuvelachtig. Ik heb slechts enkele dagen op voorhand de reis in zijn definitieve vorm gekregen. Ik dacht eerst met de wagen naar Rome te rijden, hem daar veiligachter te laten en de weg te lopen maar een auto zolang achter te laten moest hij veilig staan en daar vond ik niet zo snel plaats voor. Dan bleef er maar 1 oplossing en dat was vliegen met al de beperkingen te aanvaarden van zo reizen. Vertrekdatum kiezen en de eerste plaatsen om te overnachten kon ik van thuis uit en alles regelen zodat het thuisfront verder kan, inclusief de pannenkoeken voor Jos zijn verjaardag brengen. De voormiddag was goed gevuld en met een strakke planning en een beetje geluk zou ik nog op tijd in Trastevere moeten zijn voor de voetenwassing van 19u30. Een voorwaarde die de pelgrims worden opgelegd door de vereniging van St Jacob die de rustplaats open houdt. Een gewone ceremonie maar met een beetje inhoud. Dus duimen en doostappen zodat we het zullen halen, en een geluk dat ik wat mijn weg ken zodat ik wat kan doorstappen in de luchthaven en door de stad. Ik was er om 19u15 en kon net nog mijn rugzak wegbrengen, mij inschrijven en mijn voeten spoelen voor de ceremonie. Nadien staat de tafel gedekt en konden 6 pelgrims en 3 verandwoordelijken aanschuiven voor het avondeten. Altijd een gemoedelijke sfeer van aankomende en vertrekkende pelgrims en hun verhalen. Het was een zware dag maar leuk om door te spartelen zodat ik voor het slapengaan een grote OEF kon laten.
Het heeft een groot deel van de nacht geregend en een paar keer opgestaan. Ik slaap iets langer dan normaal en sta op. Ik controleer nochmaals alle gegevens ivm weer en weg en moet dan het besluit nemen om te stoppen. Ze geven voor de 5 volgende dagen regen en als de wegen zo blijven als de voorgaande dagen is ten eerste de plezier van stappen voorbij en ten tweede wordt het gevaar voor mij te groot om uit te schuiven en te vallen met alle gevolgen van dien. Ik heb spijt te moeten stoppen maar met een ongeval moeten stoppen zou mijn verdere wandelreizen hypothekeren. Ik begin uit te kijken hoe ik terug in Firenze kan geraken voor verdere planning. Als de andere pelgrims opstaan meld ik hun mijn beslissing en ontbijt ik. Het is wachten tot 8u om thuis te bellen en daar het morgen 24/09 is zouden ze het leuk vinden als ik thuis geraak op mijn verjaardag. Daarvoor moet ik nog veel weg afleggen en dat zal ook maar stap voor stap zijn. Dit lukt mij doordat ik tamelijk gemakkelijk in Firenze geraak met een wandeling van 1 uur terug naar Marmore waar een station is waarvan ik via een tussenstop om 15u30 in Firenze aankom. Ik beslis naar het Ostello te stappen. Ik koop een ijsje en loop verder door de stad van de gewone mensen zonder toerisme en kom langs een speciale plaats. Ik heb geen tijd om het te bezoeken maar het is een kerkhof, van ver gezien met mooie grafstenen waarrond een rondpunt is aangelegd. Voor mij een openbaring en bij toeval ontdekt. Thuis gekomen heb ik het opgezocht en is het Cimitero degli inglesi , een kerkhof van beroemde Engelse poëten. Mijn reis stopt hier maar het geeft mij een kaartje om terug te komen. Ik heb in het totaal 417 km gelopen maar de moeilijkheidsgraad meegerekend moet ik toch meer als 500 km noteren. Ik heb al wat gewandeld maar dit was de zwaarste maar ook mooie reis met veel natuur en een stukje Italië dat weinig wordt bezocht omdat er weinig toerisme is en misschien te rustig voor vele mensen. Ik heb een warm gevoel voor deze streek waar ik uitzonderlijke mensen heb ontmoet en op plaatsen geweest waar je anders nooit zou komen. Misschien is dit wel de reden van zo op reis te gaan.
21/09/2020 : Het is een korte weg van de stilte naar het gewone leven
Deze nacht ben ik opgeschrikt door een verschrikkelijk gefladder in mijn kamer. Ik had voor de verluchting de venster op een kiertje gezet want op deze hoogte zullen en niet zoveel muggen zijn. Het gefladder werd geproduceerd door een vleermuis dat binnen gevlogen was en nu doolde in mijn kamer. Ik kon alleen maar zorgen dat ze weer naar buiten vloog en dat lukte mij nog snel. Ik werd voor de tweede keer wakker van het gezang van de pater die iedereen wakker zong. Om 7 u gaat de klok en dan maar naar de ochtend bezinning. Nadien is het in Silenzio ontbijten. Heel raar want iedereen begint met gebaren te praten. Het is wachten tot iemand opstaat en dat doe ik dan maar. Mijn rugzak nog inpakken en ik kan vertrekken. De andere pelgrims waren al weg als ik nog wat fotos trok en afscheid nam van de gastheer. De weg ging zo steil en was moeilijk begaanbaar dat ik de 2 vertrekkers al snel ingehaald had en verder ging. Er is bij zon afdaling wel wat durf nodig om vooruit te komen. Ook als je met 2 stokken loopt is het moeilijk want je moet iedere keer uw stokken goed plaatsen om grip te hebben. Op elkaar staan wachten is ook geen optie omdat je dan uit uw eigen concentratie geraakt. De afdaling is grimmig en ik ben blij als ik op de gewone asfaltweg kom. Ik ben snel in het dorpje en vraag of er een bar of café is maar maandag is alles gesloten. Rest alleen nog een bank opzoeken om allerlei zaken te regelen nu ik internet heb. Eerst moet ik nakijken waar ik verwacht wordt want bij het gaan slapen had ik een sms ontvangen dat ik welkom was maar wist niet waar. Vervolgens kon ik ook opzoeken waar het gelegen was zodat ik geen km te veel zou lopen. En tenslotte kon ik ook al reserveren voor morgen in Piediluco bij de paters franscicanen. Het is weer een heel mooi dorpje als je er langs moet maar een omweg op vakantie niet waard. Ik daal verder naar de vallei en ga langs de spoorweg lopen. Als ik in de tweede tunnel onder de spoorweg kijk valt mij de straatnaam op. Zonder dat ik het opgezocht had was dit de straat van de B&B. Het was 11 u als ik al aangekomen was, een korte maar lastige trip. Ik kom toe bij een bejaard koppel die alleen Italiaans praten en zodoende schuif ik ën stoel dichter bij en wordt het een leuke babbel. We verstaan elkaar niet maar willen elkaar wel helpen. Ik verwittig ook de Duitse vrouw, Anna, dat als het haar interesseert ze hier ook kan overnachten en ook dat ze goed moet uitkijken dat ze niet te ver loopt. Mijn dag begint voor de tweede keer. Ik vraag aan de oudere vrouw of ze en wasmachine is voor mijn was maar ze verwijst me naar de wasserij, die het vandaag niet kan doen. Ik ontdek de buurt en drink een cappuccino voor ik mij ga douche, scheren en mijn was doe. Ik ben er snel een uur mee kwijt maar de was kan al drogen terwijl ik boodschappen ga doen, eet en rust. Rond 1u30 moet ik een sprintje trekken want de donder wordt regen en mijn was moet binnen. We hebben geluk dat we de berg af zijn want met regen of vochtige wegen zou ik niet weten hoeveel tijd meer we zouden nodig hebben om het te halen. Ik kan mij bezig houden met praktische zaken regelen en de blog bijwerken. Deze avond eten we tesamen ons eigen bereide potje en praten wat, in het Engels dat we beide niet zo goed kennen, over onze trektochten. Het verhaal zoals met de oudere Italianen gastheren wordt voortgezet en we trekken het ons niet aan. Dit is ook een onderdeel en de charme van zo een reis, mensen leren kennen en elkaar proberen te verstaan en helpen. Een rustige dag vandaag maar dat was meer als welkom.
22/09/2020 : Een mooie waterval beklimmen in Marmore
Wat een heerlijke plaats was dit om te logeren! Deze morgen een lekker ontbijt met een paar cappuccino en we konden de baan op. Vandaag moet ik nog wat km stappen van de vorige etappe naar Terni toe en dat zijn niet de leukste. Daar ik al wat dichter bij de stad ben loop ik langs een drukke weg met voetpadden zodat het wat veilig is. Daar waar de weg onder de autosnelweg/ring rond de stad moet is het veel moeilijker. Zo'n 800 m is het nodig heel attent te zijn want de op- en afritten volgen elkaar snel op zonder voetpad of alternatieve weg en het is de spits. Ik ben blij als ik de stad in loop en ga op zoek naar het startpunt van de volgende etappe. Blijkbaar is dit aan de St Christoffel(patroonheilige van de reiziger) kerk en daar ga ik eens binnen. Naast de oude kerk hebben ze een nieuw deel gebouwd maar het geheel is één. Hier wordt ook de kleine van Praag vereert en dus heb ik bij mijn start al een dubbele slag. Ik volg mijn weg en kom langs een groot metaalbedrijf waar het een aan-en afrijden is van vrachtwagens. Gelukkig hier ook voetpaden en kan ik snel de stad verlaten. Snel is een groot woord daar het een helling is van 20%. Een korte helling maar ik ben blij voorbij Terni en industrie te zijn. Tot wanneer ik een klein gehucht bereik heb ik asfalt en daar ga de overgang naar grint en keien. Doenbaar. Daar ik op een hoogte loop zie weer de omgeving met bruggen en dorpen. Als de weg daalt, gebeurt dit via een trap, wel verweerd en vol bladeren en groenafval maar een trap. Ik ban blij dat het nu niet regent want dit zou het gevaarlijk kunnen zijn. Plots zie ik de cascade die ik zou terugkomen op deze weg. Ik daal verder en bereik 2 uitkijkpunten. Mooi om wat fotos te nemen en de treden worden properder want het zijn er veel en worden nu ook benut vanuit de vallei de uitzichtpunten te bereiken. Aan de hoofdweg moet ik oversteken en mijn weg verderzetten maar hier loopt de weg via een park en moet er inkom betalen worden. Ik heb geen nood aan het bezichtigen van het park maar kan dan ook niet via mijn gps de weg verder zetten. Google maps toont mij een brug wat verder en ik zie een uitweg. Spijtig genoeg hangt die brug 60 m boven het dal en kan je er niet geraken. Ik moet verder op de ingeslagen weg door een dorpje om zo weer te klimmen tot de hoogte van de cascade en het dorpje waar een groot meer in een brede beek eindigt en de waterval voedt. Op de bergop begint het te regenen en kan ik mij nog tijdig omkleden in regenkledij en mijn rugzak beschermen want het is een stortbui. De weg waar ik vanaf het dal omhoog klim is goed begaanbaar en wordt een asfaltweg met dan ook meer verkeer. Wetend dat de water afvoer van de wegen minimaal is moet ik soms in het midden van de straat lopen om niet overpletst te worden door voorbij rijdende wagen of door plassen te moeten lopen. Ik bereik het dorpje, het is 1u, geen eetgelegenheden en tijd voor een koffie. Ze verkopen hier ook gelato en dus is mijn lunch deze middag ijs. Even rusten want ik moet maar 6 km meer lopen en dit rond een vijver, dus geen hellingen meer. Ik kan om 14u30 mijn rugzak neerzetten aan de trap van de kerk van Piediluco om het adres op te zoeken waar ik kan overnachten. Daar het dorp slechts een straat met aan weerzijde huizen voorstelt dat geprangd is tussen het meer en de heuvel is het niet moeilijk zoeken. Toch moet ik wachten tot 15u45 voor ik mij kan aanmelden want de pastoor en zijn meid zijn de kerk aan het poetsen, en zonder herkenning had ik niet uitmaken dat de man pastoor is. Ik ben wel op tijd binnen want het begint weer te regenen. In de ostello verblijft een andere Duitse pelgrim en ik vraag of hij Anne kan bellen om te zien of ze nog ver weg is. Zij komt druipnat toe maar het ergste is voorbij. We moeten niet meer stappen op de kletsnatte keiachtige paden. Met het praten met de andere pelgrim kijk ik na wat de weg wordt, hij loopt een andere weg met betere indicatie, en wat het weer brengt. We wachten om aankopen te gaan doen omdat het weer forser is beginnen regenen en kunnen tussen een rustpauze door shoppen voor het avondeten en ontbijt. Na het eten en de afwas is het bedtijd. De Duitsers keuvelen verder terwijl ik ga dromen.
Zondagmorgen heb ik nog de blog bijgewerkt met uitzondering van fotos omdat het gewoon niet lukte. Het ontbijt was om 7u30 wat laat is als je wat km moet afleggen maar dat is nu eenmaal zo en daar het ontbijt goed was had ik geen spijt dat ik gewacht had. Ik zit rustig te eten als er aan de tafel naast mij een dame komt zitten die hetzelfde boekje heeft als mij. Ik leg de link met de Duitse vrouw die ik 2 dagen geleden ben tegenkomen. Ik vraag waar zij naartoe stapt en of ze ook de gps, verkrijgbaar via het boekje, gebruikt maar zij is nog op stap met het boekje in de hand en ondervindt en wel de nadelen van. Ik zeg haar wat mijn plan is en vertrek. Ze vraagt mij waar ik overnacht en wijs er haar op dat er geen ander oplossing bestaat. Ik weet dan niet wat haar plan is en of ze naar Monteluco zou gaan zoals ze aangaf. Voor een zondag is er veel verkeer op straat en zoals gepland ben ik om 9u30 klaar met de eerste etappe. Dan maar de volgende aansnijden wetend dat het gros van de rit opwaarts loopt. Een asfaltweg breng mij voorbij 2 dorpen in de heuvels, mooi voor een ansichtkaart maar om er te wonen of er geboren te worden, moet het heel wat anders zijn. Niets is er behalve rust, groen en gezonde lucht. Voorbij het tweede dorp wordt de weg verhard kiezel en dan begint de tweede klim van de dag. De weg wordt smaller en weg takelt af zodat er plots geen autos meer kunnen rijden, ook geen mountainbikes. Dezelfde weg al in het begin van mijn reis maar minder stijl. Het wordt weer klauteren maar het is leuk omdat je tussen bomen loopt en schaduw hebt. Ik had in mijn plan ook wat eten voorzien daar met het late vertrek ik zeker niet tijdig zou aankomen om nog s' middags te eten. Weer mijn plan volgen dat ik pas zou eten en rusten als ik de top had bereikt, wat lukte en om 13 uur zette ik mijn rugzak neer. De eerste keer dat mij dat overkomt deze reis maar het is leuk. Mooi weer en picknicken in de berm. Al je denkt dat je de top hebt bereikt dan komt er nog een heuveltje voor het bergaf gaat. Aan deze weg zie ik echt geen eind en mijn vraag wordt steeds krachtiger waar ik ga overnachten. Als ik plots een klein klooster zie is de ontlading groot. Een oase kan je het zeker noemen met rudimentaire zelf voorziende leefstijl en rust. Ik wordt ontvangen door een gemeenschap en een pelgrim die hier ook halt houdt. Mooi om op zon plaats te kunnen overnachten. De groep, bestaande uit een pater franciscaan ( hij heeft de ruïne zoveel geleden met veel arbeid, wilskracht en hulp opgeknapt), wat vrijwilligers, bezoekers, verblijvers en wat pelgrims, wat toch 15 personen telt. Ik kom juist toe als de siësta gaat beginnen maar alles wordt mij nog uitgelegd alsook de leefregels. Een van de regels is dat er weinig water is en dat ik zuinig moet zijn. Ik neem onmiddellijk de beslissing mij niet te wassen, alsook mijn kleren niet. Je zult al ook begrepen hebben dat internet hier nooit zal geraken ook niet mobiel want elektriciteit is hier ook al en schaars gegeven. Er zijn in totaal 10 lampen misschien en 3 stopcontacten. Ik heb ze niet geteld maar ik heb er 1 moeten zoeken. Maar wel ongelofelijk mooi en sereen. Dus blijft er niets anders over dan rusten en in mijn boek lezen. Ik heb wel gevraagd of er zich nog iemand had aangemeld want ik was ongerust of die Duitse vrouw tijdig zou aankomen gezien de aard van de weg en het feit dat ik ze de dag ervoor was voorbij gestapt. Ik rust wat maar slapen lukt niet en dan ga ik maar wat fotos maken als plots die vrouw aankomt. Een tweede opluchting vandaag. Ik zoek iemand die haar opvangt en ga verder met kijken, wat praten en genieten. Om 7 u zal de klok luiden had me mij gemeld en dan is er tijd voor bezinning. In een klein kerkje zitten we samen en de pater leidt de ceremonie. Stilte geeft het ritme aan en de pater geeft zijn gesprek in het Italiaans en Duits wat mij doet vermoeden dat hij ofwel een Duitser is ofwel in Duitsland geleefd heeft. Op het domein lopen 5 honden, golden retrievers, rond die alle vrijheid hebben tot in de kerk. In de eetplaats niet maar voor de rest is het hun domein, ook een van de regels, en daar maken ze handig van gebruik. Nadien is het avondmaal en kunnen we samen genieten van samen zijn en eten bij een glaasje wijn. Als de pater opstaat, zijn hoofdlamp aanzet om naar zijn kamer te gaan, wordt alles opgeruimd en trekt iedereen naar zijn bed. De nacht is al lang aanwezig maar van sterren is geen spraken want de wolken hebben hun bedje gespreid.
Buiten het herstellen van mijn broek heb ik nog een actieve avond gehad. Tijdens het verorberen van mijn pizza heb ik naar het nieuws gekeken op mijn terras en wat gekeken waar de volgende etappes naartoe gingen. Ik kwam tot de vaststelling dat ik vandaag dus naar een klooster van de Franscicanen zou stappen boven in de heuvels van Spoleto, daar zou overnachten zoals besteld en de dag nadien gewoon de berg naar beneden moeten stappen om mijn route verder te zetten. Ietje van krankzinnigheid heb ik in mij maar dit is zot als je weet dat je 1u45 moet klimmen en 1u30 moet dalen met de rugzak. Ik had de optie overwogen mijn rugzak achter te laten in de stad maar als ik alleen mijn waardevolle en nodige zaken zou meenemen dan kom ik ook aan ¾ van mijn last. Aan het einde van de volgende etappe is het ook moeilijk om te overnachten en die route kan ingekort worden door een variant. DUS !! Heb ik nog een plaats gezocht in Spoleto en ga ik 2 volgende etappes samenvoegen, dan kom ik in een kleine plaats zonder iets aan maar ik wordt verwacht en ik kan er eten. Een gans verhaal en veel voorbereiding maar ik kan verder. In mijn agenda noteer ik dat ik zeker terug kom om Spello en Spoleto te bezoeken en naar de Franscicanen te rijden om naar de mis te gaan.
Dus vandaag kan ik vroeg vertrekken en volgens de grafiek gaan het dalen, nadien vlak en een lichte bergop naar Spoleto basso. Mijn adres is Via intero del Mura en dus juist binnen de stadsmuren. De afdaling uit de stad is geweldig, 20% zal niets zijn maar zo ben ik snel tussen de olijfbomen en wordt de stad snel weer kleiner. Vroeg in de morgen is het fris en is er weinig gevaar voor verkeer. Onderweg draait mijn route af om langs een kerk te gaan en nadien terug te keren naar dezelfde weg. Het is 40 m dalen en dan ook 40 m stijgen. Dit laat ik aan mij voorbij gaan want het is pas 7u en alles is nog op slot. Ik daal naar de vallei waar er een park gebouwd is rondom bronnen. Voor de inwoners van de streek zeker een uitstap waard aan de parkings te zien. Eenmaal voorbij ruïnes van een oude kerk zie ik mensen op een akker iets oogsten en ik stap er heen om te zien wat. Oudere mensen komen precies rucola of een soort spinazie bladeren steken voor een maaltijd. Zakken vol en blijkbaar is het een gewas dat pas kiemt en groeit van zodra het andere gewas geoogst is. Mijn reis zet ik verder en ik moet langs St Giacomo een klein dorpje dicht bij Spoleto. Van in de verte zie ik het kerkhof met allemaal dezelfde daken. Ik moet er langs en dus ga ik toch kijken. Het is net een kleine stad waar allemaal steegjes zijn met rijen capella maar verschillend in kleur en stijl. Mooi en dan zien hoe die familie capella’s versiert zijn van binnen is ongelofelijk. Weer een ontdekking qua kerkhoven. Als ik in het dorpje aankom moet ik verbaasd kijken naar blijkbaar een oude burcht maar het is een micro stad waar de mensen destijds en nu nog wonen. Geweldig!! De mensen hebben begrepen dat het iets uniek is want ze zijn het geheel aan het restaureren. Het stadje doet mij denken aan het kerkhof met nauwe steegjes maar dan wel 5 maal hoger. Ik kom dan op een weg naar Spoleto speciaal aangelegd voor wandelaars en fietsers die de kronkelende beek volgt. Veel mensen zijn er in beweging want het is zaterdag en voor ik het weet ben ik in de stad. Mr smartphone moet de laatste dagen goed werken want zonder zou het niet te doen zijn. Deze namiddag probeer ik een ijsje te scoren in de stad en neem ik de eerste beelden op van Spoleto. Nu zie ik in de verte wat ik gemis heb aan klimuitdaging door de abdij af te bellen!
18/09/2020 : Olijfgaarden doen mij laveren naar Trevi
Ik heb voor vanavond al een kamer geboekt in Trevi, een stadje op de volgende etappe al en die op een heuvel ligt zodanig dat ik de dag nadien bergaf kan starten. Ik heb wel een probleem want deze morgen ontdekte ik dat de naad van mijn broek het begeven had en ik dus aan herstellen toe ben. Ofwel een nieuwe broek kopen, maar waar? Ofwel aan een naald en draad geraken en zelf herstellen, de opdracht van de dag ! Ik loop het dorpje uit en de weg brengt mij op een evenwijdige weg maar wel wat hoger dan de vallei en veel veiliger. Ik heb een mooi zicht op de vallei en de weg laveert tussen de olijfgaarden, ik kan het vandaag een olijfwandeling noemen met aziendas waar je olie kan kopen en persbedrijfjes om aan de olie te geraken. Mooi en rustig op de heuvel. Regelmatig zie ik ook wandelaars die ook komen genieten. Na een uurtje bereik ik een stadje Spello, voor mij onbekend en volg mijn weg. Ik moet door het stadje en sta aan elke hoek verbaasd van de schoonheid van de stad dat gans opgekuist lijkt en ook geweldig toeristisch is met veel galerijen en restaurants natuurlijk. Ook hier is het kalm op straat maar ik ben misschien wat vroeg. Ik zou hier langer willen blijven maar moet doorlopen met in mijn achterhoofd dat ik zeker terug kom. Het is een geweldige ontdekking en doordat het een hangende stad is de moeite om nog meer te ontdekken. Ik vervolg mijn weg en kan terug mijn oude gewoonte opnemen om een cappuccino te drinken maar dan wel in de volgende stad Foligno. De stad ligt in de vallei en dus heb je hier meer winkels en een levende binnenstad. Op de hoofdplaats staan veel mensen te wachten tot het bruidspaar ut het gemeentehuis komt. Veel volk is veel gezegd want met de maatregelen moet iedereen afstand houden en zo is een plein snel gevuld. Ik zie publiciteitspanelen van Decathlon maar de winkel ligt uit mijn koers en ik zou er teveel tijd mee verliezen. Dan maar doorstappen langs landerijen om Trevi te bereiken en te hopen dat er daar ook wat winkels zijn. Ik moet daarvoor door een oude stadje, grote boerderij, met 2 poorten en enkele gebouwen die goed bewaard zijn en waar rondom een nieuwe gemeente is gebouwd. Uniek. Ik moet terug de helling op en de rust na de drukte van de stad keert weer. Nog 1u30 stappen om mijn einddoel te bereiken en heb ondertussen ogen te kort om al de kleine gehuchten, abdijen of grote boerderijen op de heuvel te aanschouwen. Het doet de tijd vergeten en zo bereik ik mijn overnachtingsplaats rond 13 u. Mijn eerste indruk als ik kwam aanlopen was dat deze hangende stad, Spello zou overklassen maar buiten het stadcentrum met zijn 8 restaurants zijn er een paar kleine winkeltjes maar weinig speciaals. Ik heb het geluk dat ik al op mijn kamer mag en zoals de naam het doet vermoeden is het een oud gebouw, waar ik een ruime kamer wordt aangewezen met terrasje. In het langslopen kon ik al de menu nazien en dat doet mij zwichten om deze middag niet warm te eten maar gezellig op mij terrasje mijn wijntje drinken en mijn voorraad aan te spreken. Na mijn rust en ook die van de stad kan ik inkopen gaan doen en kijken waar ik vanavond een pizza kan verkrijgen. Ook naald en draad heb ik kunnen aanschaffen en i.p.v. mijn blog bij te werken kan ik mijn broek herstellen. Een grote naam heeft dit stadje met zijn bekende fontein in Rome maar voor bezoekers te klein om te bezoeken. Hier weeral mijn troefkaart van mijn reis boven gehaald. Ik kan genieten van mijn kamer en 9 voor de volgende dagen.
Vandaag staat Assissi op het programma, voor veel pelgrims/wandelaars een eindpunt maar ik loop verder naar Roma. Een korte etappe van 15 km maar ik heb voor vandaag een plan. Mijn eindpunt is Rivotorto, een gemeente op de volgende etappe. Ten eerste is 15 km kort maar vooral is Assissi toeristisch en duur en staat het haaks op de kijk op de wereld van St Franscicus. Mijn plan bestaat er in op tijd aankomen aan de basiliek, naar het graf van St Franscicus te gaan en “Dank u’ zeggen en een stempel proberen te bemachtigen op mijn credenziale omdat het mooi oogt. Vervolgens doorstappen naar basiliek St Chiara om het kruis van S. Damiano te aanschouwen dat H.Franscicus aan de H. Clara schonk en wereldbekend is en zelf in onze kerk in Groot-Bijgaarden hangt . Ondertussen loop ik de ganse stad door. Vervolgens verlaat ik de stad en daal ik de heuvel af richting S. Damiano waar de eerste zusters Chiara (Clarissen) hun orde zijn begonnen onder voogdij van St Franscicus. Alles verloopt vlot. Onderweg kom ik het kruis tegen (1st na de eerste blik op de basiliek van Assissi ) en leg ik een kei op de kunstmatige heuvel gebouw door pelgrims. Als ik aan de voet van de stad ben moet ik een brugje over en begint de helling naar de basiliek. De weg is onderbroken en er loopt een pad langsheen de bedding van een beekje naar Assissi toe. Na een tijdje kijk ik op mijn GPS en merk dat ik al veel hoger zou moeten zijn. Via een verlaten weg met veel omgewaaide bomen en aardverschuivingen bereik ik terug het juiste pad. Misschien een hint ? Via een achterpoort kom ik voor de basiliek uit. Nu het plan volgen en tot mijn grote verbazing spreekt niemand mij aan ivm mijn rugzak. Ik vroeg mij al een tijdje af hoe dat zou verlopen maar het ging goed. Op het kantoortje ingericht voor het ontvangen van pelgrims en het overhandigen van documenten hoor ik vlaamse stemmen. Ik vraag mijn stempel en spreek nadien de pelgrims aan. Ook zij (5 personen) zijn op weg naar Rome maar met overdracht van bagage, wat zeker OK is. Ik loop door de verlaten stad Assissi, zo heb ik ze nog nooit gezien om 10u30, verder om mijn plan af te werken en zoals bedacht kaan ik om 12 u eten in een restaurantje waar ik een paar jaar geleden ben gestopt. Prijselijk en als je bedenkt dat je daar alleen maar de straat moet oversteken om 3 maal zoveel te betalen. Het zal zeker beter zijn maar nu zit ik weer tussen de Italianen. Na de maaltijd stap ik verder,150 m, om naar het kerkje te gaan kijken van St Franscicus binnen de basiliek Santa Maria degli Angeli maar ze sluiten tussen 12 u en 15 u. Geen probleem want ik heb het kerkje al meermaals gezien. Dan rest er niets anders over dan door te stappen naar Rivotorto waar ik geboekt heb rechtover het Santuario met basiliek, die gebouwd is over de eerste verblijfplaatsen van Franscicus en zijn eerste volgelingen. Veel minder toeristisch maar wel intens. Hier wordt het werk met de melaatsen in herinnering gebracht. Morgen zien we verder waar de weg ons brengt.
Het was nog een heerlijke avond want de vino Santo en de appeltaart werden nog opgediend. Fantatisch om de dag af te sluiten en de luiken te dichten. De vrederust daalde over de Eremo en de stilte was aandoenlijk onder de sterrenhemel. Om 6u30 werd de volgende episode van ons verblijf aangebracht, een ontbijt om U tegen te zeggen en dat je bijna nooit ziet. Zelfs de 3 Italiaanse dames geloofde hun ogen niet maar lieten het zich wel bevallen. Zij waren al klaar met pakken en na een dankbaar afscheid vertrokken ze. Luigi, de uitbater, wijst er mij op dat ik bij het vertrek een vijgenboom langs loop waar het de moment is verse vijgen te plukken, speciaal van smaak maar lekker en Bio. Volgens de aanduidingen langs de weg zou het maar 14,5 km zijn en ik vertrok zoals voorzien om 8u. Een mooie wandeling en dra zouden we een dalend getand parcours moeten krijgen maar de tanden waren hevig. Kleine afdalingen gevolgd door korte bergopjes. Deze weg is nu ook aangeduid om met een paard af te leggen maar ik vraag mij af wat het paard zou doen met deze hindernissen. Waregem kourse is hiertegen een kleine wedstrijd. Met een muilezel zou het moeten lukken als het zijn dag is. Voor stappers mooi maar vermoeiend. Na dat ik de dames voorbij gelopen ben kom ik nog 2 gepensioneerde mannen met een rieten draagmand op hun rug tegen op zoek naar paddestoelen. Ze tonen graag hun buit en wijzen mijn ook welke niet goed zijn. op mijn vraag of ze ook naar tartufis zoeken vertellen ze me dat het nog te vroeg op het seizoen is en dat deze zoektochten met honden worden gedaan. Ik kijk ook eens rond maar zou zeker geen mand geplukt krijgen, een hobby apart. Eenmaal op de gewone weg kom ik in de geburen van een waterdam waarvan het meer kurkdroog ligt. Waar is al dat water heen ? Op ďie plaats kom ik ook 4 Duitse pelgrims tegen die bijna de 2 rijstroken innamen. Ik voelde onenigheid onder hun en met een Guten dag' was ik ze voorbij. Ik heb in totaal 4u30 gelopen en het deed zich aanvoelen voor 20 km, mijn stappenteller bevestigde mijn gevoel dat overheen kwam met de gegevens van mijn boekje. Geen probleem want ik kon op tijd gaan eten, een Pelgrims menu in het dorpje en daar valt altijd iets te genieten. Vandaag was het een man met zijn vriend die de uitbaatster kwam versieren, eACen waar spektakel .Na wat rusten ga ik boodschappen doen in het stadje en eet ik een ijsje. Als ik op de richting aanwijzers kijk zou ik nu in de helft van de weg naar Rome zijn. We zien wel!!
15/09/2020 : Toevallig op de weg van de agriturismo
Zoals gisteren gemeld, las ik 2 dagen wat kortere etappes in om wat rust. Misschien toevallig maar ik zou het einde van een lange etappe vandaag anders niet halen door toevalligheden. Gisterenavond viel het mij veel te laat binnen dat ik nog een adapter moest gaan kopen om mijn fotos over te zetten van een SD kaart naar mijn tablet. Ik ben later wakker geworden, later vertrokken (het was al 8u voorbij) en heb dan ook nog tijd toegegeven aan het nemen van fotos aan de Chiesa di S. Fransceco. Hier wordt vooral zijn ontmoeting met een wolf in de bloemen gezet. Dan toch maar de stad verlaten met spijt dat ik mijn adapter niet had en bij toeval loop ik voorbij een klein winkeltje voor computerassistentie en stopte ik met weinig hoop op een oplossing. Maar ze konden mij helpen. Dan maar weer verder en zo'n 50 m verder zou ik moeten links afdraaien om een kerkje te gaan bekijken en dan schuin terug lopen om op dezelfde weg verder te gaan een omweg voor een kerkje, waarvan er hier duizend in een dozijn zijn, laat ik aan mij voorbij gaan en wandel verder. Nog geen 30 m verder roept een oudere vrouw mij toe uit haar venster op de 1ste verdiep maar ik begrijp haar niet. Het enige dat ik verstond was Attenti. Ze kom op een kruk naar beneden en ze spreekt ook frans wat elkaar verstaan gemakkelijker maakt. Ze verteld me dat ik het kerkje dat ik voorbij liep, moest gaan bezoeken omdat het de plaats is waar S. Fransceco de wolf heeft ontmoet. Ik zei dat ik zou gaan kijken en ze stond erop dat ik nadien een koffie zou komen drinken wat ik met plezier aannam. De koffie ceremonie duurder wat langer dan verwacht maar was fantatisch om mee te maken en ik moet zeggen dat op 90 j ze nog lekkere koffie kon zetten. Zo verlies ik met plezier anderhalf uur maar geniet van deze kleine toevalligheden. In het enig dorpje dat ik langs moet, koop ik bij een bakker brood en drink nog een cappuccino. Ik hoop nu gewoon te kunnen doorstappen om toch nog op tijd aan te komen en snij nog een klein omtoertje af. Als ik terug op mijn weg kom stopt er een Fiat Panda . Een man met laarzen aan stapt uit met een plastiek zak in zijn hand. Mijn nieuwsgierigheid is weer gewekt en stop om te kijken wat de man gaat doen. Hij loopt naar een juist afgezaagde populier en begint te graaien waardoor ik wat dichterbij stap. Aan de voet ervan plukt hij paddenstoelen. Ik snel wat fotos nemen en als ik weer verder stap roept hij mij en wijst mij naar zijn auto waar en nog meer funghis in liggen. Ik moet zo aan mijn schoonvader denken die hiervan ook zou genieten. Nu kom ik op de weg van de Agriturismo. Op deze weg tot aan mijn slaapplaats kom ik er nog heel wat tegen wat normaal is omdat de streek zo mooi is, zo dicht bij grote toeristische plaatsen en vooral heel rustig. Na een mooie wandeling kom ik aan in een verlaten klooster dat gerestaureerd is en nu dienst doet als ostello voor pelgrims onder de vleugels van de conferentie van S. Jacob. Heel mooi en vooral afgelegen. Hier kunnen indien mogelijk 50 mensen overnachten. Vandaag overnachten we met 4 personen. Ik had grote twijfels of ik hier ook zou kunnen eten maar blijkbaar is het mogelijk. Om 18 u komt hij de guardian ons roepen voor de plechtigheid van ontvangst en zegening voor onze reis met voetenwassing. Ik had het al tweemaal meegemaakt maar ook vandaag overmand het mij. Het is zo intens wat die mensen voelen en willen doorgeven. Na de plechtigheid moeten we aan tafel en het is ongelofelijk wat er opgediend wordt, een feestmaal waardig. Het was te verwachten een de geuren die uit de keuken oprezen in de namiddag. Weer een heel mooie ervaring en ik ben dubbel zo blij om hier te overnachten. Soms moet men ver gaan zoeken om iets mooi mee te maken. Dikwijls moet ik aan S. Fransceco denken.
14/09/2020 : Op wandel door de moderne geschiedenis
Gisteren zijn er nog 6 pelgrims toegekomen en moesten bij mr Pastoor ook Corona gegevens achterlaten en hun temperatuur laten controleren. Ik moest de kamer delen met een Italiaan en zijn Japanse vriendin. Ik had ze in Citta di Castelo ook gekruist in de morgen en dan is het goed als iedereen op hetzelfde tijdstip wakker wordt. Allebei zijn ze avonturiers die de wereld rondtrekken en zich niet willen settelen. Eenmaal dit pad ingeslagen is het moeilijk om het gewone leven terug op te pikken maar hun verhalen zijn geweldig. Daar hij verschillende talen spreekt is het voor hem simpel werk te vinden, wat geld op te slaan en verder te trekken. Een keuze die als je jong bent aantrekt maar op 60 j een leeg huis vol herinneringen oplevert. Het is ook zo dat het een virus is, niet dodelijk, die u leven overneemt. Dus deze morgen hebben we samen nog een cappuccino gedronken in een bar en ben ik vertrokken. Al ik al een uur gestapt had haalde ze mij in maar nadien was het viel hun motor stil en heb ik ze niet meer terug gezien. De japanse vrouw kloeg gisteren al van vermoeidheid en elke km dat er bij komt weegt zwaarder door. Deze reis maakt me duidelijk dat het voor mij de ideale formule is van reizen. Als je anders de streek gaat verkennen zou je bijvoorbeeld naar Pietralunga rijden, één uur ronddwalen in de straatjes en verder moeten trekken, terwijl ik er toekom om te overnachten, eten zoek of ga eten en allerlei zaken regel. Het is dan ook avond en met wat ambiance van de avond kan ik mij klaar maken voor de dag nadien en het licht uitdraaien. Gereist, geleefd, vermoeit maar voldaan. Ook vandaag loop ik over heuvels naar Gubbio toe. Onderweg loop ik voorbij gerestaureerde pareltjes en kan ik het reële leven van de mensen opsnuiven. Genieten. Na 4u lopen verlaat ik mijn weg om een koffie te gaan drinken want ik moet maar 7 km meer lopen en op die strook zijn er geen bars meer. Om 12u30 bereik ik Gubbio maar verlaat het ook weer snel want de prijzen zijn hier het dubbelen dan de voorgaande dagen. Het is een mooie stad dat al in de verte zichtbaar is en als je in geburen reist de moeite van een stopplaats waard. Heel goed beschermd en ook de mensen houden van hun stad en bewaren de geschiedenis. Spijtig dat het toerisme soms afbreuk doet aan de ingesteldheid van de bewoners. Het zal simpelweg een pizza worden maar we overleven het wel. Ik kleine dorpen is het eten lekkerder en voor iedereen. Deze avond slaap ik in een oud klooster dat omgevormd is tot bibliotheek en opvangruimte voor pelgrims maar het adres in mijn gids is verkeerd en dusdanig heb ik 2 km meer gelopen. Op die weg heb ik dan winkels en pizzabar gevonden en dus was het de omweg waard. De volgende dagen worden kortere etappes en ook dat is welkom voor het recupereren van de spieren. In die omstandigheden hoef ik misschien geen rustdag te nemen.
13/09/2020 : Over een motorcrosscircuit naar Pietralunga
Een mooie stad verlaten in de vroege ochtend doet altijd iets met mij. Zondag en alleen op straat maar het moet. Volgens mijn gids moet ik 30, 2 km stappen op 11uur tijd, wat ik vrij veel vind. Daar ik toch niet kon doorslapen uit angst te laat wakker te zijn heb ik voor vertrek gekeken of het niet korter kon. Ik heb een andere weg uitgestippeld en ben dan maar gaan lopen. Of het korter was weet ik niet en zal ik ook nooit weten maar in mijn hoofd wel. Het was vandaag een heel ongewone rit. Na anderhalf uur kan ik stoppen voor een colasione, koffie met een nog warme chocoladecroissant. Ik loop verder en kom stappers tegen, in een groep. Mensen die via een organisatie delen van een tocht lopen, worden afgezet en opgehaald en die weinig hoeven te dragen want dat wordt voor hun verplaats. Niet gratis maar een mooie uitweg voor een doevakantie met ontdekking en weinig zorgen. Ik ga gewoon verder want stoppen en terug vertrekken kunnen mijn spieren niet de baas. Dat was ook het geval aan een oude kerk deels ostello. Ik vraag er om een koffie maar ben na 10 min wel vertrokken zonder te drinken. De wegen zijn hier minder steil en laten, het gewoon toe om gemakkelijk te stappen, wel langer om de top te bereiken maar milder Ik voor de spieren Ik hoor al de hele morgen motorrijder in de verte wat een vervelend lawaai de stilte verstoord. Als ik ook wat verder op dezelfde pad loop wordt het hels. Ze rijden zeer voorzichtig en zwaaien af en toe maar het stof dat ze produceren en het lawaai maken dat deel van het traject onaangenaam. Ik moet ook super attent zijn dat niemand me aanrijd of dat ik geen steentje toegeworpen krijg. Ik begrijp best dat de omgeving fantatisch is voor hun hobby maar ik liep op de verkeerde plaats. Ik hoop dat ze allemaal honger krijgen en zullen stoppen rond 12 u en zo geschied het ook. Twee jaar geleden kreeg ik een show van Ferrarri’s voor Aosta en dat leek mij wel plezanter maar rustiger en minder luidruchtig. Ik kan rustig verder stappen en als ik Pietralunga zie verrijzen weet ik dat het niet lang zal duren voor ik kan eten. Ik eet en ga dan rusten in het tuintje voor de rifugio. De pastoor maakt mij wakker om mij in te schrijven en geeft mij onderrichtingen voor de aankomende pelgrims die ik hun doorgeef. Alles is gesloten zoals verwacht op zondagnamiddag maar de gelateria, bar en restaurants blijven open. Ik kan brood krijgen in een restaurant en kan voort tot morgen. Ik loop nog even door de stad om foto’s te maken van street art dat hier op kleine deurtje van gas- of watertellers is aangebracht e0̈ roestige deurtjes omtovert i en kunstwerk. Al bij al een mooie dag en mooie beelden opgeslagen op mijn harde schijf.
Van het gesnurk in onze slaapplaats ben ik niet wakker geworden maar ik ben goed ingesteld en om 4u45 ben ik wakker. Het orkest snurkt dapper verder maar ik kon snel verhuizen zonder veel lawaai te maken. Gisteren had ik mijn kledij gewassen maar bij het gaan slapen was alles nog vochtig en ik vreesde dat ik propere voorraad ging moeten boven halen maar dat hoefde niet. Juist een deel van mijn broek voelde nog klam aan maar het ging wel. Mijn voorbereidingen van de dag ervoor loonde en na wat gegeten te hebben zonder koffie kon ik de straat op. De bakker was al bezig en de straatkeerders veegde de trappen van de Duomo in alle stilte als ik voorbij liep de stad uit. Mijn hand omklemde de gps en weg waren we. Ik ontmoette een koppel die ook richting Citta di Castelo vertokken maar namen een andere weg. Wat verder kwam ik ze weer tegen en als mijn weg afdraaide liepen zij voort. Tot later dacht ik, ze waren zeker de helft jonger en dan ervaar je de jaren. Mijn weg liep naar een kerkhof en dan moest ik omhoog door de bossen. Mooi en rustig. Als ik bijna aan de Eremo die Montecassale ben word ik weer voorbij gelopen door de jeugd. Een kort bezoekje aan de kapel en binnenkoer en we kunnen verder. Ik zie ze niet meer terug. Er zijn vele wegen aangeduid en switchen kan ik niet. Ik vertrouw ten volle op mijn gids en gps. De weg loopt verder over achtergelaten wegen en oude gebouwen en het is genieten van de wandeling en omgeving. Na 5u.bereik ik weer de normale werelï en kan ik uitkijken naar een Cappuccino. Nog wat krachten verzamelen om de laatste km te overbruggen. Robot jp wordt ingeschakeld en na 7u stappen kan ik uitkijken waar ik ga eten, en rusten alvorens mij rond 15u30 kan aanmelden. Blij en tevreden kan ik over de voorgaande dagen terug kijken. Onderweg heb ik gemerk dat er veel tabak wordt gekweekt en gedroogd. Niet op de traditionele manier van de bladeren laten drogen in hoge zolders maar met branders drogen. Hier geenszins tomaten maar tabak. Ik kom wat later toe in de stad maar kan nog eten en rusten in het park. Ik kan pas inchecken om 15 u en deze namiddag heeft voor wat er overblijft een drukke agenda.
Sansepolcro- Citta di Castelo : 27 km
Ik overnacht in eenAirB&B La Galeria . Via S. Florido 43 in Citta di Castelo
11/09/2020 : Van het stille Toscane naar het drukke Umbrie
Ik mijn gisteren snel afgewerkt om naar Pizzeria verder in de straat te stappen om te eten. In gans Italië is het buiten de steden bijna onmogelijk pizza te krijgen a Pranzo maar allen a Cena vanaf 19 u. Wel ik heb een pizzeria gevonden die allen op de middag bakt. Dus ik stond er voor niets en ik mijn plan getrokken met wat de gastvrouw in de koelkast geplaats had. Ik heb dat maar nog een omelet gebakken maar dan op getoast brood. Minder lekker maar zo overleven we wel. Daar ik op niets of niemand hoefde te wachten was ik al om 6u30 de straat op. Buiten mijn bed verversen kon me niet zien dat ik er geleefd heb. Vandaag duidelijk de overgang van de bossen naar de gewone omgeving. Ik heb heel hard genoten van de wandeling die mij het beeldgaf dat ik van Toscane gewend ben. Met glooiende heuvels met kleine dorpen, abdijen, akkerland of olijfbomen die de plaats hebben overgenomen van eik, beuk op sparren. Mooi !! Het valt me nu meer op hoeveel ik ontdek en mer in mij opneem door te stappen dan rond te rijden op een 14 daagse vakantie. Bij de eerste tocht was het doel, Rome, bereiken essentieel terwijl ik nu meer geniet. Ik weet nu dat ik zonder ongeluk of pech de eindmeet kan halen en zo valt deze stressfactor weg. Nu is het meer puzzelen om een slaapplaats te vinden. Op mijn vorige routes was dat evident te kunnen slapen op de volgende halte terwijl hier zijn zijn er weinig voorzienigen. Maar tot morgen hebben we al slaapplaats. Het is bijna het eerste punt dat ik tracht op te lossen als ik stop. Voormorgen was het wat zoeken en wat mijn het meest op gevallen is hoeveel pelgrims hier in deze hostel geland zijn deze namiddag. Als ik toekwam verwachtte de uitbater 3 personen maar nu zijn er hier wel 18 geland. Het hebouw waarik verblijf is een oud klooster en dus er ruimte genoeg, deregels voor Corona respecterend. Morgen stappen we verder, ik naar Citta di Castelo, andere na Citerna , blijkbaar komt dat op een andere route van St Fransceco voor. Misschien wordt het zo wat rustiger.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
