Gisterenavond nog lekker gegeten in mijn gevangenis! Ik kon niet meer weg en had er ook geen behoefte meer aan. Lekker stil was het op de kamer. Ik ben nog op zoek geweest naar een slaapplaats voor de volgende nacht maar dat lukte niet meer. Ik had een adres waar ik zou kunnen overnachten in Lama maar kreeg geen gehoor op mijn telefoontjes. Ik durfde het dan niet riskeren gewoon te gaan en dan voor een gesloten deur te staan of voor een duurdere oplossing te moeten kiezen. Om 5 u had ik geboekt en na het ontbijt kon ik met een gerust hart vertrekken. Ik heb deze morgen geen paters meer gezien en dan was het maar gaan stappen. Volgens plan zou er vandaag maar 1 helling op de route zijn, wat hoop geeft. Daar ik op een heuvel logeerde met hoge toeritische allures was de weg naar het dorp mooi geplaveid en kon ik gewoon doorstappen. Boven op het plein waren al een paar stappers aangekomen en onderweg heb ik er nog 2 gekruist. Meestal vrouwen die deze route lopen, nochtans niet zo evident als ik zie waar ik moet doorkruipen. De weg daalt tot aan het riviertje en aan de overzijde begint de beklimming. Pittig maar doenbaar vergeleken met de voorgaande dagen. Een mooie wandeling met dikwijls open plekken waar dieren kunnen foerageren. Na anderhalf uur bereik ik de top waar een Eremo is, ik denk oude kerk dat nu dienst doet als refugio maar zijn kerkelijk verleden niet vergeet. Ik ben dan wel op 1224 m hoogte en als ik denk dat het daarstraks nog 700 m was dan is het weer de moeite. Ik heb nog dikwijls achteruit gekeken om een foto te nemen van de Santuario verstopt in de heuvels. Nu gaat het in dalende lijn maar langszaam want de weg is voorzien voor voertuigen, wel gewoon verhard met grint. Op richtingaanwijzers zie ik dat ik nog 2 u moet dalen. Onderweg zijn er nog een paar rustplaatsen wat erop wijst dat de mensen hier komen picknicken als het warm is in de dorpen en steden. Als ik naar het nieuwe landschap kijk is het zachter aan heuvels met al meer landbouw en verdwijnen de bossen en natuurgebieden. Bij de eerste woningen is ook het asfalt terug, wat heb ik dat gemist. Ik loop een bakker voorbij in een klein gehucht want al mijn hoop is gevestigd op een grotere plaats waar ik tenminste een winkel zal vinden. Om 12u45 kom ik aan in het dorp Caprese Michelangelo en als ik naar rechts kijk ook aan mijn B&B. Ik heb geluk want de gastvrouw is nog aan het opruimen en laat mij binnen. Winkels zijn hier niet meer en de eetgelegenheid is toe. Een attent gastvrouw heeft wat inkopen gedaan voor het ontbijt en zo kan ik deze middag mijn brood beleggen met een lekker omletje. Deze namiddag ga ik het dorp in om even een glimp op te vangen van het geboortehuis van Michelangelo. Wat een toeval dat ik bij de wieg kan staan van de grote kunstenaar van La Pieta en de Sixtijnse kapel. Hoe een klein dorpje een grote naam kan leveren. Ik zie hier autos met veel buitenlandse nummerplaten op zoek naar dat huis. Veel is er ook niet te bezoeken maar het landschap maakt veel goed.
Santuario della Verna Caprese Michelangelo : 18 km
Ik logeer in de B&B La pescora e l'angelo, via Capolungo 72 in Caprese Michelangelo
9/09/2020 : Op weg naar de Santuario door de geboorteplaats van Obelix
Goed geslapen en daar ik de kans had zelf een koffie te maken met hun expressokan was de dag van de slag goed begonnen. Ik doe het vandaag rustig aan daar het niet zover is maar alleen maar klimmen naar het Sanctuario della Verna. Een klooster waar destijds, wanneer er nog niets was, St Fransicus is geweest. Het tweede belangrijkste plaats na Assissi. Het stappen gaat goed en dat is ook belangrijk want de weg gaat steil en ook hier weer is de weg uitgesleten door hat afstromen van het water na zware regens. Na een uur klimmen ben ik op de top beland van de eerste heuvel en dan moet ik verder over een kam naar de volgende heuvel, enz. Het klimmen is dan wel minder en af en toe kan ik aan weerzijde de vallei zien. De weg is breed genoeg om te lopen en bij val is er nog plaats genoeg maar het gaat wel diep. Ik bereik een weg en als ik die overssteek ben ik blijkbaar in een andere wereld waar volgens mijn fantasie Obelix moet geboren zijn met grote keien die beg8roeid zijn met mos in een beukenbos waar ook nog everzwijnen de grond omploegen voor voedsel. Dieren zie je in de bossen niet daar er een wereld bossen zijn en ze ook geen behoefte hebben de mens te ontmoeten. Wel sprookjesachtig dat bos waar ik nog door mag stappen tot ik het Sanctuario bereik. Plots duikt het boven de rotsen op en dan is het doel bijna bereikt. Ik stap opwaarts voor fotos en een stempel en dan pas valt mijn frank dat ik hier heb gereserveerd. Onverdag is het hier een bedevaartsplaats maar deze avond zal het rustig zijn. Zonder het te weten slaap ik in een klooster en wat voor één! Ik wordt pater voor 1 nacht. Ik kan maar pas deze namiddag inchecken maar kan wel deze middag hier eten. Het wordt een dag van rusten en eten want de 2 voorgaande dagen was het niet vet. Gisteren had de vrouw die mij verwelkomde beloofd iets klaar te maken maar ik heb ze niet meer gezien. In de bar hadden ze wel goederen om zelf iets klaar te maken of brood met toespijs maar dat had ik ook en voor mezelf koken is ook wat omslachtig. Deze morgen was er niemand om te betalen en heb ik dan mijn donativo achter gelaten in mijn kamer. Ik ben al blij dat ik kon overnachten en een goede douche nemen.
8/09/2020 : Bella Toscana ontdekken in kleine dorpjes
Vroeg gaan slapen en dus vroeg op. Geniet van het kloosterleven, opgesloten. Maar de rust duurt tot 5u30, tijd om de paters wakker te rinkelen voor het ochtendgebed van 6 u. Ik maak mij klaar en hoop dat de deuren open gaan binnen een half uur, en zo geschiedt het. Ik vertrek zo snel ik kan vooral om zodra ik bereik heb te bellen. Dat lukt en dan daal ik verder naar het hoofdklooster beneden de helling dat veel toeritischer is. Ik ben net buiten de kerk, voor een kruisteken en een paar fotos als de mis begint. Hiervoor heb ik nu geen tijd want de 4de etappe begint hier. Onmiddellijk klimmen de natuur in, gelukkig ben ik opgewarmd en gaat het vlot. Sinds ik wakker ben giert de wind door de bossen en ik hoop dat er geen bomen omver waaien want hier is dat de enige manier waarop een boom geveld wordt. De weg stijgt naar het beukenwoud, de toppen zijn bijna steeds beuken, en ik loop door een laan, door de natuur gecreëerd. Eenmaal ik de refugio voorbij loop weet ik dat de top er aan komt. De eerste heuvel van de dag is realiteit en de afdaling kan beginnen richting stadje. De cappuccino met heerlijke cornetto con chocola smaakt. Een kwartier rust voor de volgende hellîng. Het stijgt snel en hierdoor heb ik een mooi beeld op het stadje. Het is nog een lange wandeling naar mijn eindpunt. Ik loop nog door 3 Borghos en steeds doods. Op gans de dag kom ik 3 wandelaars tegen die in tegenovergestelde richting lopen. Zij willen weten hoever ze nog moeten en ik ben ook nieuwsgierig naar mijn eindpunt. Daar ik nergens toch niets kan nuttigen loop ik maar door naar Biforco waar ik om 14 u aankom. Doods is het dorpje en ik vraag een toevallige voorbijganger waar de casa del peligrino is. 5 min later wordt ik naar mijn kamer geloosd. Wassen, plassen en rusten want tot 16 u is het siësta. Nadien komt het dorp tot leven. Een paar kaartspelers trekken de andacht van alle dorpsgenoten en snel zijn ze met 15 man tot 19u30 want dan is het diner en loop de baar weer leeg. De avond valt en het wordt frisser zoals de vorige avonden.
7/09/2020 : Door een natuurgebied naar de Sacre Eremo
In Villa is alles rustig rond 9u en stilaan gaan ook mijn luiken dicht. Even goed slapen want de toch van morgen ziet er moeilijk uit. Het eerste deel, dat nog een rest is van 3de etappe gaat neerwaarts tot het stadje Stia. Een klein ingesloten stadje langs de Arno, dezelfde rivier die door Firenze vloeit maar dan kleiner want stroom opwaarts en meer lijkend op een bergrivier. Ik was er snel want pas vertrokken om 7u30 was ik er al om 9 u. Vroeg maar tijdig om een koffie te drinken en wat inkopen te doen want in de Sacro Emero is niets. Ik geniet van het rustmoment wetend was er gaat komen. Gedaan met dalen. Ik kijk rond mij omhoog en merk heuvels met op 2 ervan een kasteel, hoog omhoog, prachtig gelegen. Snel ben ik Stia uit via een woonwijk en beland ik op een pad. Ik loop langs het kerkhof en vind gemakkelijk mijn weg. Juist bij het einde van het pad dat uitkomt op een asfaltweg zie ik niet dat er pijlen staan rechtdoor maar merk ik markeringen rechts. De weg daalt en hierdoor is mijn reflex mijn GPS te raadplegen. Geen mens over boord, 100 m terug lopen, het pad vinden en klimmen. Zo bereik ik een gehucht St Anna, een Borgo met kapel maar wel mooie gelegen. Snel moet ik weer de weg verlaten want het pad brengt mij tot het volgende gehucht dat uitgegroeit is tot een nieuw dorp met moderne woningen maar zonder winkels. Inkopen moeten in de stad gebeuren. Tot nu toe ging het klimmen gemakkelijk, geen grote hoogteverschillen maar de 2 burchten van daarnet zijn al op ooghoogte. Bij het verlaten van het dorp merk ik 2 pelgrims aan en onmiddellijk had ik het plan ze te volgen en ze te gebruiken als doelwit zodat ik niet meer hoefde na te denken waar de weg zou lopen. Op de grafiek was wel een neergaande curve te zien en blijkbaar was dit dat deel weg. Smal, padje van 50 cm, met een ravijn naast je en dalend. Snel was ik bij de voorgangers en merkte op dat de vrouw toch wat andere dingen angstiger was bij het dalen. Nadien gezien gaat deze weg voor die mensen een eeuwigheid duren. Ik ben voorzichtig want wil niet in de ravijn belanden. Als ik struikel moet ik de kant van de helling vallen en dat gebeurt ook. Een losliggende steen is voldoende om een0 ongeluk te hebben. Na een tijdje lopen merk ik dat ik nog op hetzelfde niveau ben als het laatste dorp maar dat ik alleen een vallei ben rond gelopen. Volgens het plan moet ik iets verder een dorp bereiken met verschillende overnachtingsmogelijkheden en dus zal er wel animo zijn met winkel, bar, enz. Ik loop het dorp in, het is middag en ik wil wel rusten en iets eten. Niets is minder waar! Ik vraag aan een inwoner waar er een bar is en hij wijst mij naar de fontein. Dan mar verder stappen. Het is nu voor het grootste deel stijgen en dus afzien. Alleen natuur, rust ,stappen en naar adem happen maar het is wondermooi en daarvoor doe ik het. Ze hadden mij verteld dat ik en natuurgebied zou lopen en inderdaad aan de bomen te zien staan ze hier al eeuwen. Ik stap door beukenwouden die hier al eeuwen staan. Onderweg kom ik een ganse groep wandelaars tegen die mij tegemoet komen en verder lopen. Een minuutje rust, voor mij niet gelaten want ik daal. Ik krijg de info dat in de winkel van de Sacre Eremo een drankje te verkrijgen is. Rond 14u45 kom ik toe maar moet nog tot 15 u wachten alvorens ik kan aanmelden. Dan maar snel een bericht sturen naar huis maar dat lukt ook niet. Geen bereik. Eenmaal ik mijn rugzak heb afgezet in de slaapruimte voor 14 personen ga ik vragen of ik misschien internettoegang kan krijgen om thuis mijn aankomst te melden maar dat lukt ook niet. Ik ben eindelijk aan het einde van de wereld aangekomen ! Ik eet wat en rust met een goed boek want dat kan nog wel. Iets later zie ik een 6 tal scouts toekomen en dan is mijn rust voorbij maar nietwaar, de paters hebben nog een andere ruimte waar deze groep kan bivakkeren. De rust heb ik voor de ganse avond en nacht. Om 19 u naar de gebedsviering en dan gaan de poorten toe. Voor mij ook. Tevreden en voldaan maar met grote vrees voor het thuisfront ga ik slapen. De klokken zwijgen ook.
6/09/2020 : Door de bossen naar een zeldzame Villa
Goed geslapen en dat was niet moeilijk! Het is stil op straat want zondag. Ik loop de oude stad terug door en vind makkelijk de weg. In de gids was aangeduid dat het opwaarts ging en men kan zich daar iets bij voorstellen maar wat er komen zal is toch een verrassing. Als je de gids bekijkt zie je etappes van 17 km of 15 km en dan heb je al wat gestapt en herverdeel je ze om gemakkelijk te kunnen overnachten of om andere redenen, zoals de plaats. Ik heb vandaag de etappe verlengd met de helft van de volgende omdat vandaag klimt en morgen de grafiek een dalende lijn geeft. Geen haar op mijn hoofd heeft naar de hoogtemeters gekeken. Onmiddellijk begint het te stijgen en niet zomaar een beetje. Ik zie in de verte een mooi dorp verschijnen in de schemering en volg de weg omhoog. Dikwijls stop ik om adem te happen en gebruik deze momenten om fotos te nemen. Onderweg kan ik ook genieten van de woningen die er zijn of van restauraties. Blijven stijgen en zo bereik ik het eerste dorp. Te vroeg voor een koffie en zet mijn gedachten op Consuma, het dorp gelegen aan de Col di Consuma. De weg wordt vlakker bij het verlaten van Diacceta en mijn hoop groeit dat het zwaarste voorbij is. Plots gaat de weg links af het bos in en dan begint het echte werk pas. Dikwijls moet ik adem happen maar het stijgingspercentage is dan ook geweldig. Hier kom je geen mensen tegen en begrijpelijk. Er valt niets te rapen, ik vrees zelf dat de bomen nooit worden gerooid want de hellingen zijn te stijl en de afgronden diep. Met af en toe te rusten lukt het mij Consuma te bereiken, tijd voor een koffie. De eerste bar is gesloten voor vakantie, aan de bakker staat een rij wachtenden en aan de Col, waar een bar/chalet is lijkt het wel een samenkomst van motard. Ze willen allen iets eten of drinken, dus lange wachtrijen. Dus maar doorstappen met de kennis dat het dalend zal zijn. Dalen is nog ellendiger dan klimmen qua voorzichtigheid. Ik ben al wat moe, de wegen zijn uitgesleten beekjes vol los liggende keien en de stress steekt zijn kop op. Het dalen is ingezet maar onderweg kom ik toch nog wat hellingen tegen. De laatste blaast mijn energie weg en dan is het wilskracht dat ik robot verder stap. Gelukkig weet ik dat het niet ver meer is en tijdsaanduidingen bevestigen dat. Veel te laat naar mijn goesting bereik ik de refusio waar ik kan overnachten. De trip is wondermooi in de natuur maar loodzwaar. Ik ben blij aangekomen te zijn en na een maaltijd en rust kan ik mijn was doen en werken op mijn tablet. Als ik de hoogtemeter controleer vandaag heb ik meer dan 1500 m geklommen op pakweg 15km. Morgen wordt het ook zwaar en ik begrijp nu waarom de gids kortere etappes voorstel. Ik probeer terug op hun geplande indelingen te geraken en zal die dan volgen, wat minder belastend is en ook wat meer laat genieten van dit avontuur,
Gisterenavond was er grote commotie in het Ostello want zaterdag moet er een huwelijk door gaan en de tuin moet nog worden gemaaid en opgeruimd. Ik was in de balie aan het werken aan mijn blog als de manager mij kwam vragen of ik wilde mensen ontvangen die laattijdig hadden geboekt. Een kleine moeite en ik was daar toch bezig. Rond 21u15 kwamen 2 Nederlandse dames toe om in te checken en als de manager geroepen was zat mijn taak erop. De dames wouden nog graag wat eten en wijn drinken en hoffelijk dat Italianen zijn was dat snel geregeld. Spijtig genoeg hadden ze grote dorst en een avond/deel nacht was toch geen probleem om tijd vrij te maken en een babbeltje te doen. Als ik om 2u30 wakker werd was de party nog bezig en moest ik wel wat meeluisteren. Het gevolg was dat ik om 7u30 ging ontbijten zoals afgesproken en de baas en personeel nog verder moesten werken om te trachten rond 11u klaar te zijn, het tijdstip dat de familie zou toe komen. Het ontbijt was minder dan de dag ervoor maar ik kon erop leven. Om 8u kon ik vertrekken en het eerste doel was de uitgestippelde route terug te vinden want het Ostello lag iets van de weg af. Mr GPS heeft zijn taak goed uitgevoerd. Die GPS tracking is heel handig want zo kan je alle omliggende wegen zien en volgen tot de weg. Zonder zou het niet lukken. Mijn smartphone plakt aan mijn hand. Mooi ! We weten allemaal wat we kunne verwachten van Toscane met de begroeide heuvels, verlaten gehuchten, mooie panorama's maar als je er stappend doorheen moet is het nog veel mooier. Vandaag was het resterend deel van de eerste etappe en zodoende was ik vrij snel in de stad waar ik zou overnachten. Bij het binnenlopen van de stad komt het pad uit aan een Benedictessen klooster. Ik veronderstel dat het een slot klooster moet zijn want bij de inkom heb je er alleen een bel en een draaitrommel met kijkgat. De enige manier van contact met de buitenwereld en meestal gebruikt om giften te overhandigen. Ik heb het al meerdere malen gezien bij kloosters. Wel was mijn verrassing groot als ik er een vrouw naartoe zag komen en er aan bellen. Ik bleef kijken want mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Na wat over en weer gepraat begon het luik te draaien en de vrouw kon er een pakje uithalen. Dus de zusters zijn mee met hun tijd en ze doen dienst als afhaalpunt voor pakjes. Goed gezien en super handig want ze zijn toch steeds aanwezig, het zal hun wat opbrengen en in de trommel zullen ze nadien nog wel iets vinden. Dan maar verder naar mijn B&B waar ik aan al mijn praktische daden kon beginnen. Zo heeft de uitbater op mijn vraag een slaapplaats kunnen regelen in een oude kluizenarij die opgekuist is en dienst doet als refugio voor wandelaar lang het Via di St Fransceco. Leuk dat ik er mag overnachten maar zoals morgen moet ik alle voedsel dat ik wil nuttige meenemen want in de buurt is er niets, geen winkel, geen bar juist een kerkje. Dit is voor morgen ook het geval maar de inkopen liggen al klaar. Deze namiddag ga ik de stad bezoeken met als toetje een ijsje en als het mogelijk is een mis meevieren.
Ostello di Bigallo - Pontaviesse : Naar schatting 14 km
3-4/09/2020 : Firenze bezoeken en de eerste km lopen naar Rome
Het was laat gisterenavond laat als we konden eten. Een gezin van vier personen, een Nederlander en ik. De Nederlander was hier gisterenavond geland op zoek naar een slaapplaats voor één nacht omdat hij vandaag naar een huwelijk moet van een vriend in Arezzo. Leuk zon binnevaller als je alleen verblijft in een groot hostel. We konden wat praten en ook samen eten. De pasta met pesto was niet al te groot maar lekker en misschien genoeg voor het gaan slapen. Je voelt hier heel goed wat Corona met de economie doet en de mensen hebberig ziet worden, alles om te overleven. Deze morgen om 8u30 was iedereen ook op de afspraak voor het ontbijt wat voor Italië ruim was en lekker. Na mij klaar gemaakt te hebben ben ik dan op zoek gegaan naar de bushalte en dito ticketverkoper voor mijn rit naar Firenze. Ik was ruim op tijd in de stad want vele museums gaan maar rond 10u30 open en op de startplaats van mijn voetreis, Basilica di Santa Croce waar de paters Fransicanen een onderkomen hebben en ik mijn eerste stempel moest bemachtigen, was alles nog gesloten. Gelukkig liep er iemand van de bewaking rond die me kon helpen. Eerste opdracht van de dag vervult. Ik kon nu rustig nog wat ontdekken in de stad alvorens naar de Ponte Vecchio te gaan waar ik een afspraak had met Tom en Kelly om samen te gaan eten. Wat een toeval dat ze door omstandigheden hun reis hadden veranderd en ook 2 dagen Firenze kwamen ontdekken. Het was leuk bij praten en samen eten in zon leuk kader in het centrum van Firenze was al ware een sprookje. Ik had gepland om rond 14 u te vertrekken en vandaag had ik 2 uitzwaaiers. De bewaker had mij deze morgen verteld dat ik gratis in de basiliek kon geraken als ik er zou gaan bidden. Dus voor mijn vertrek heb ik dat ook geprobeerd en ik werd begeleid tot aan mijn zitplaats. Opwindend want ik had grote twijfels of dat wel zou lukken. Een moment rust en dan kon ik vertrekken. Het plan was om vandaag terug te lopen naar de hostel dat op de weg naar Pontassieve ligt. Zo kan ik morgenvroeg rustig starten na het ontbijt en is de afstand dat ik moet overbruggen niet meer zoveel. Twee dagen opwarming zijn misschien gepast na de lockdown van de Corona periode. Een geluk dat ik een gids had gekocht waar ik gratis een GPS track van de voetreis kon verkrijgen want dat was nodig. Het was nu makkelijk om de weg te volgen en de stad te verlaten. Eens buiten de stad , toch wel 5 km, wandelde ik door steegjes die aan beide zijden een muur hadden die de olijfgaarden afsloten. Mooi en onmiddellijk een landelijk karakter. Het was van daar ook klimmen naar het hostel. Voor mooie beelden en panorama moet men iets over hebben. Ik was zoals voorzien op tijd aangekomen want veel verder stappen in de warmte zou moeilijk worden. Mr GPS heeft zijn taak vandaag vervult want ik denk dat er wel 5 wegen zijn die naar La Verna gaan en die kruisen elkaar en de tekens zijn dikwijls afwezig. Deze avond wordt het rustig alleen in het hospitaal
Firenze - Ostello del Bigallo : Naar schatting 10 km
Zo, een nieuwe blog, een nieuw verhaal. Ik heb deze blog aangemaakt om het jullie lezers gemakkelijker te maken en nieuwe lezers meer info te geven. Nieuwe lezers zijn zoals ik die op het web informatie gaan zoeken naar informatie, in mijn geval het Fransicuspad en weinig vinden zeker over een onderwerp dat heel weinig gekend is. Dus daarom deze blog dat mij wat meer werk gaat geven maar voor de volgende stappers veel hulp, hoop ik.
Het plan is dat ik vanuit Firenze vertrek naar La Verna, doorstap naar Rome via Assissi. Een deel van de wegen die de H. Fransicus heeft bewandeld tijdens zijn leven onder de mensen. Wel in een toeristisch kleedje gestopt voor onze moderne tijden. De plaatsen die ik ga aanlopen zijn teruggevonden in zijn biografie maar de wegen zullen dan iets anders geweest zijn. Al bij al een avontuur waar ik hoop veel te genieten van het landschap en afgelegen plaatsen waar rust de bovenhand heeft.
Door de corona epidemie heb ik besloten de reis naar Firenze met de auto te maken zodat ik weinig contact zou hebben met andere personen, wat ik ook onderweg zal hebben. Een verre reis maar echt vakantie. Ik geniet ten volle van de weg en wat mij overkomt. Vele kleine zaken zijn toevallen maar een ganse resem toevallen doet toch nadenken. Ik ga niet alleen deze weg want ik hoop dat de Frans /François mee volgt. Zoals die vrouw vorige reis zei dat ik op reis was als de Cavallo di San Fransceco. Zijn paard waren zijn voeten!!!! Onderweg veel plaatsnamen gezien waar ik op weg naar Rome overnacht heb zoals Pavia, Piazenca, Siena en Fidenza. Veel mooie herinneringen. Ook in Firenze heb ik goede herinneringen, de laatste keer met de tentoonstelling van Jan Fabre. Wonderlijk in deze stad. Telkens als ik hier kom parkeer ik de auto aan een mooie kerk met begraafplaats op een heuvel buiten de stad met een fantastisch zicht op de stad. Er wonen nog paters en het kerkhof heeft veel bekende personen zoals Carlo Collodi, auteur van Pinokkio. De wandeling naar de stad is ook mooi en onderweg kan je de rozentuin met beelden van Michel Folon bezoeken. Een rustige plaats met zicht op de stad en geurig als de rozen bloeien. Dan nog het centrum herontdekken met de wonderlijke Duomo waar je kunt blijven naar kijken. Nu veel minder volk dan een paar jaar geleden en ik hoop begin oktober, als ik terug kom een paar museums te kunnen bezoeken. Nu verblijf ik een 9 tal km buiten de stad ik een oud hospitaal zijnde Antico Ostello del Bigallo met in de verte Firenze, mooi. Mijn eerste stopplaats ik een goed bewaard gebouw dat geschikt was om als hostel te dienen. De Italianen zijn meesters in het bewaren van erfgoed en er een tweede leven voor te creëren. Morgen ga ik naar de stad toe en wie weet welk toeval mij dan overkomt.
Adres hostel: Ostello del Bigallo, Via del Bigallo e Apparita 14 ,50012 Bagno a Ripoli 0039 055 63 09 07
Ontwaken in Porto na een zalige nachtrust, het kon niet beter. 4u45 las ik van mijn uurwerk en dus was ik op tijd o het nieuws van 6u in België te volgen. Nadien het weerbericht en dan tussen mijn warme dekens wat lezen want de bakker gaat maar open om 7u. Het is stil in huis en ik kan plannen. De luchthaven ligt 10 km van mijn slaapplaats en dus te overwinnen op 2u. Ik bekijk de weg en vooral waar Ik kan warm eten onderweg. Na mijn ontbijt maak ik het meeste klaar en slaap dan een uurtje. Om 11 u de straat op met mr Smartphone in de hand. Ik ben nog maar juist vertrokken en zie een gele pijl op mijn weg. Ben ik nu aan het dromen? Nee, de weg naar het vliegveld is voor 90 % de weg naar Santiago, zeeroute. Leuk om vandaag nog een deel van het parcours af te stappen. Ik kom mooie plekjes tegen wat je in de meeste steden hebt. Na een uur had ik een adres aangevinkt om te kunnen eten restaurante S. Tiago maar iets voor ik er ben zie ik een klein restaurant met de maaltijd geafficheerd en twijfel ik geen seconde om er binnen te stappen vooral omdat ik onderweg verschillende zaken gesloten heb gezien verwijzend aan hun voordeur naar de maatregelen die de regering neemt. Een kleine zaak van zó n 10 tafels van 2 die maar voor de helft gedekt zijn. Ik eet er typisch Portugees en geniet nog 1 keer voor ik de luchthaven bereik. Ik verlaat de stad en kom nog wat akkers tegen vooraleer de vliegveld bedrijven de omgeving inpalmen. Toch heb ik nog mooie beelden kunnen maken kasseienplaatsers, een oude aquaduct of bruggetje. Niet zomaar naar de luchthaven stappen maar genieten. Veel te vroeg aangekomen en dus moet ik maar wachten voor ik mijn bagage kan afgeven en genieten van de rust. Ik kan ook nog wat beelden bekijken en gelukkig terug blikken op de voorbije 14 dagen. Ik moet nog eens terug om het volgende deel af te stappen. Aan de incheckbalie kom ik een pelgrim tegen die ik in Coimbra heb ontmoet. Iedereen stopt en tracht thuis te geraken. Oost west thuis best.
15/03/2020 : Albergaria-e-Nova / Sao Joao da Madeira : Spoorlopen
Mijn vriend de Japanner heeft een moeilijke nacht achter de rug door de informatie die ik hem gisterenavond briefde, zijnde dat Spanje in lockdown ging en het leven er stil viel. Hij is meerdere malen opgestaan en terug komen slapen maar ik vrees dat hij veel gepiekerd heeft. Vooral door zijn gebrek aan informatie en het opzoeken ervan bleek hij meer op een blinde in de jungle. Deze morgen hebben we afscheid genomen en ik ben gaan stappen naar de bakkerij voor een ontbijt. Ik stap vandaag naar het volgend etappe punt en neem daar de trein richting Porto. Ik was snel op de juiste weg en hem volgen was ook niet moeilijk. Alhoewel ik mij dikwijls vragen heb gesteld. Plots moest langs de sporen gaan lopen !!!!! Ik wandelde dan door kleine dorpen met weinig mensen op straat en vandaag zonder veel natuur. Enkel asfalt wegen maar die leiden mij ook naar mijn doel. Je ziet onderweg weinig nieuws maar af en toe heeft het oog ook zijn nut. Ik zie een auto iets voor mij op een wegje stoppen met erachter een loods. Ik loop er voorbij en op de brug die ik dan over moet staat een grote schelp gehouwen uit marmer. Ik loop stilletjes terug en merk dat de loods in feite een beeldhouwatelier is . Ik krijg toelating om een paar fotos de maken en voel mij zó gelukkig in dit kleine paradijs. Over de brug merk ik een smal gebouw op dat volgens mij dienst deed als voedselopslag vroeger ter verdediging tegen knaagdieren. De weg volgend op en neergaande in dit golvend landschap kruis ik dikwijls de spoorweg maar zie nooit een trein. Op een bepaald punt moet ik door de treintunnel lopen. Plots zie en hoor ik dan toch een trein als ik de volgende stad nader. Ik denk dat de trein niet meer verder rijdt dan dit stadje en dat de sporen verderop opgegeven zijn er daarom aan spoorlopen mag worden gedaan. Het stadje is al iets groter maar veel beweging is er niet door de Coronavirus natuurlijk. Het is zelfs zoeken naar een café om even te rusten. Daar is het een komen en gaan maar de mensen houden toch wat meer afstand. Ik zet mijn reis verder maar aan een stempel onderweg geraak ik niet. Veel zaken hebben gesloten uit voorzorg denk ik en op andere plaatsen hebben ze geen stempel. De volgende grote stad is mijn einddoel voor vandaag en deze periode. Nu rest mij nog het avontuur met de trein. Het klein stationnetje heeft geen balie en een automaat ook niet. Wel een scherm dat aankondigde wanneer de trein langskomt. Bij de bakker vraag ik waar ik een ticket kan kopen ende vrouw verteld mij dat dit op de trein kan maar dat ik dat niet zou kunnen omdat de controleur niet langskomt. En zo geschied het. Bij het vertrekken van de trein staat de deur nog open maar sluit dan toch bij het maken van wat snelheid. De trein slingert zich door de vallei zoals ook mijn weg vandaag geslingerd heeft trachtend de sporen te volgen. Aan de terminus moet iedereen afstappen om 500m te lopen naar het volgend station om daar de trein te nemen naar Porto. Het stappen tussen de twee stations duid ook de overgang van de antieke naar de moderne tijd. Ongelofelijk hoe groot deze werelden verschillen en toch zo dichtbij lijken. Hier moet ik dan een ticket kopen en voor de trein te nemen valideren aan een toestel. In Porto kies ik ervoor naar albergue te stappen om de stad zo op te snuiven. Hier wonen de mensen maar ook hier is het stil. Ik de albergue heb ik een kamer waar er normaal 12 mensen overnachten voor mij alleen. Ik kan mij nu rustig klaarmaken om morgen naar huis te vliegen. Ik vraag mij af hoe het met Yoschi zou zijn want voor hem wordt het met de dag moeilijker.
Wauw !!! Al ik deze morgen de gordijnen opentrok was het heel en al mist. Het was 6u30 als ik goed gekleed vertrok en daar het zaterdag is heel stil op straat. Vandaag maar 22 km dus relax. Eenmaal van de grote weg loop ik door een dorp met mooie huizen uit vervlogen tijden. Een laatste herinnering aan rijkdom dat nu wat meer verdeeld is onder velen. Maar mooi om naar te kijken. Het is volgens mij de eerste dorp dat ik doorkruis waar zó n gebouwen nog staan. Over de weg valt weinig te vertellen maar een geluk dat Mr Monet zich er vandaag mee moeit zodat ik even in zijn schilderijen kan wandelen. Het is van korte duur en halfweg mijn trip heb ik een café aangestipt waar ik even kan rusten. Café Leonel is gelegen in een klein dorpje met ernaast een dorpswinkel, van dezelfde familie denk ik. Ik stap er binnen, heel gezellig en blijkbaar heeft hij er een plekje voor pelgrims van gemaakt. Misschien wel de lekkerste koffie met melk dat ik in Portugal heb gedronken en de vrouwen van het dorp zullen mijn uitspraak beamen. Ik zat nog maar net neer of de stoet kwam op gang. Een bepaald moment heb ik getwijfeld om een foto te nemen maar dat leek mij ongepast. Ik durf wel veel maar dit net niet. Nadien doen zij hun boodschappen in de winkel en zo weet iedereen alles vaan het dorp. Gezellig zou ik zo zeggen. Kijk eens op Casa Leonel en hun facebook en misschien sta ik tussen zijn foto's. Voor ik vertrok wou hij nog een foto van mij nemen voor op zijn figuur van pelgrims dat er gestopt zijn. Ik stap verder en de weg kronkelt zich van eucalyptusbos naar eucalyptusbos met daartussen nog 1 stadje. Rustig kan ik zeggen maar daar stopt het want de eentonigheid van die bomen in rijen aangeplant of juist gerooid kunnen mij niet bekoren. In de eerste apotheek dat ik tegenkom stap ik binnen om een mondmasker te kopen, je weet maar nooit op het vliegveld, maar alles is uitverkocht. Het levert mij wel een mooie foto van een oude kast met oude apotheekpoten. Ik ben dan snel op mijn eindplaats voor vannacht, 11u30. Ik vraag naar een restaurant en daarvoor moet ik 1 km verderop zijn. Geen probleem, zo ontdek ik het dorp. Als ik bij een kruidenier binnenstap voor wat aankopen waan ik mij terug op Cuba. De schappen hadden minder goederen dan ginder. Ik vraag naar het restaurant en hij wijst mij naar de overkant van de straat waar een deur iets open staat. Je zou het nooit weten dat je er iets kan eten of drinken maar binnen staan er tafels met een rood tafelkleed gedekt. Ik vraag of ik er kan eten en dat wordt mij bevestigd. Ik zit er alleen en alles gaat er traag. De tafels worden blijkbaar op mijn commando gedekt en iets later zitten we er al met 15 te eten. Heel lekker. Als dessert krijg ik er 2 soorten kaas met vijgenconfituur geserveerd dat vergezeld wordt met een glaasje porto. Ik kan alleen maar zulke plaatjes aanraden maar het is telkens weer een gok. Vandaag in mijn voordeel. Als ik terugloop naar de albergue ontdek ik een heel moderne ,Italiaans ogende, bakkerij waar ik morgenvroeg langs kan voor een ontbijt en verder bij een wasplaats een vrouw die hare was komt doen. Ik heb al veel wasplaatsen gezien en ook heel mooie maar nog nergens die van de vandaag nog gebezigd worden. Ik heb er een foto van maar weet niet of ik ze kan overbrengen van mijn smartphone naar mijn tablet. Het lukt mij zeker als ik thuis ben volgende week.
Waar ik gisteren gestopt ben met mijn verhaal moet ik wel verder gaan. Bij mijn terugkomst van het winkelen was er een andere pelgrim toegekomen. Hij leek mij heel onrustig en zat constant naar informatie te zoeken op zijn smartphone. Zoals het bij pelgrims aan toe gaat hebben we een reeks standaard vragen om wat informatie uit te wisselen. Hij was 7 december vertrokken in Genua, zijn thuisstad, naar Santiago en nu verder naar .......stop. Hij meldde me dat heel veel zaken dicht gingen ivm corona maar ik wuifde het probleem weg. Ik zou verder stappen. Bij het vertrek zeiden we elkaar Bom Caminhos, Yoschi zou naar Agueda komen maar wist nog niet hoe met zijn rugprobleem en de Italiaan zou trachten bij vrienden in Barcelona te geraken. Het was vandaag ook niet de mooiste wandeling, dikwijls door industriegebieden, maar wij volgen parallel de grote weg met veel vrachtvervoer naar Porto. Dus is het nog het best wat meer meters te moeten stappen en door niet zó n mooie plaatsen maar veilig te kunnen gaan. Het is dan wel zoeken naar zaken voor de herinneringsdoos. De ooievaars brachten soelaas met een spectaculair gevecht voor de schoorsteen. Dit is ook één van de grote uitdagingen voor Portugal, de oudere verlaten industriegebieden recycleren en ontmantelen. Zo was er een plaats gans platgelegd en opgekuist en juist de mooie schoorsteen hadden ze laten staan. Plots duikte er een ooievaar op en ging er opstaan waarop 5 andere aanvallen plaatsen om zij daar een nest te kunnen bouwen. Een mooi spektakel en de eerste ooievaar hield stand waarop de andere wegvlogen en hij/zij al klapperend met de snavel de overwinning vierde. Het mooiste deel was nog het stuk weg dat langs wijnhuizen loopt met hun kelders. Nog steeds stel ik mij de vraag waarvan ze wijn maken want als ik vandaag 1 ha heb gezien dan zal het veel zijn. Bossen, verlaten gronden, beton, bedrijven, noem maar op maar geen wijngaarden. Bij mijn tussenstop bij een bakker voor de koffie en gebak stond de televie op journaal met steeds maar informatie ivm de Coronavirus. Iedereen is er mee bezig en praat erover. De bakkerin sprak er mij over aan maar het portugees kan ik nog niet analyseren. Dan maar verder naar Agueda waar ik rond 12 aankwam. Dus eerst eten want de albergue is 1km verder en buiten een Lidl onderweg is er niets en moet je terug 1,5 km stappen naar de eerst volgende gelegenheid. Bij mijn aankomst werden alle veiligheidsmaatregelen nauwkeurig opgevolgd en al snel was het enige gespreksonderwerp de Corona. De eigenares hielp mij naar volgende onderkomen te informeren en moest meermaals negatieve info geven. Daar zij zelf de dag na ons, Yoschi en ik, zou sluiten en de informatie verderop negatief was raadde ze me stilletjes aan huiswaarts te keren. Na even te rusten heb ik dan maar samen met het thuisfront de knoop doorgehakt en ben ik een regeling gaan treffen om terug te keren. Dit heeft wel wat tijd gekost met als gevolg dat ik niet meer aan bloggen toekwam.
12/03/2020 : Coimbra - Mealhada : toch wat mooie beelden
De verassingen stapelen zich snel op, als je op deze manier reist brengt iedere dag wel iets mee. lk had gisteren mijn verhaal al geplaatst of er kwam wat nieuws. Ik moest nog naar de winkel om wat inkopen te doen en zag een pelgrim de berg aflopen. Later bij mijn terugkomst vernam ik dat de Japanse pelgrim ook in de albergue verbleef. De man 74j jong was deze morgen 4 km verder vertrokken dan ik en had er 5 u meer over gelopen. Hij is van de klassieke stempel zonder boekje noch smartphone, alleen maar vertrouwend op wegmarkering. Hij was moe en had de moed niet meer om nog naar de winkel te gaan. Zoals ik al schreef zou ik nog naar de lichtjes gaan kijken en bij de balie , 19u30 savonds stond een jonge vrouw zich in te schrijven en bleek zij een Belgische te zijn. Zij had over dezelfde afstand als de japanees nogeens 4 u langer gelopen, ook, zij was uitgeblust. Veel woorden kwamen er niet meer uit en het was snel stil in de slaapvertrekken. Ik was deze morgen niet de eerste wakker want onze Japanner zat al lustig te schrijven in de keuken. Ik had er al mijn rugzak klaargezet om weinig lawaai te maken en kwam er binnen met mijn slaapgerei en waardevolle zaken. Ik heb wel de eerste foto van de dag mogen maken van onze vriend. ¾ uur later kon ik al stappen richting stad. Mijn laatste pijltje zag ik voor de brug naar de stad en dan was ik gelukkig dat ik het boekje had om de stad ik te komen. Het moet een mooie stad zijn om te bezoeken maar daar komt weinig van in huis op ons pad. Misschien kom ik later eens terug. Bij het verlaten van de stad hebben ze alle pijltjes op 1 affiche geplakt om zich te verontschuldigen, denk ik. Een mooie wandeling was het vandaag niet maar dat is dikwijls zo bij het inlopen en verlaten van een stad, met veel verkeer en drukte. Ook wat omgeving was het niet zo fraai en dan moest ik toch een tandje bijsteken om wat leuke fotos te schieten en mij te vermaken. Een deeltje van de weg verliep door een bos waar de signalisatie weer ontbrak maar vandaag heb ik de juiste keuze gemaakt. Ik had gisteren van de albergueverantwoordelijke een supplementaire opdracht gekregen zijnde 2 stempels per dag op mijn credenziale te krijgen omdat anders het overnachten in gemeentelijke plaatsen zou kunnen geweigerd worden. Daar bovenop werd mij gemeld dat verschillende plaatsen al gesloten waren. Gelukkig lopen er nu niet zoveel pelgrims rond maar voor de volgende dagen zal ik wel tijdig moeten reserveren. De Coronavirus slaat overal toe. Vandaag was het de hele dag mistig en rond de middag is de zon er wel doorgebroken en nu is het zalig. Ik was op tijd in de stad om te kunnen lunchen, een groot verschil met Clotilde met minder beweging maar qua eten zeker even lekker . Na wat rusten ga ik nu douche en nadien nog wat boodschappen doen wat mij nog eens 3 km stapplezier zal opleveren, deze zonder rugzak.
11/03/2020 : Zambuja - Coimbra : de verandering van natuur naar stad
Weer een nacht woelen achter de rug en nochtans ik had een mooi, knus onderkomen waar het gezellig verblijven was. Ik heb van de avond genoten en dacht aan een goede nachtrust. Bij het vertrekken uit mijn cocoon was de VOLLE maan aan het ondergaan en dat zou mijn slecht slapen kunnen verklaren. Zoals de wandeling gisteren abrupt stopte voor míjn slaapplek kon ik deze morgen gewoon verder stappen langs dezelfde wegen. Het dorp waar ik verbleef was doods en ik was al snel wat verder . Om 7 uur hoorde ik nogeens de klokkentoren rimrammen en zo kon ik de vorige etappe afsluiten. Een mooie wandeling langs verlaten gehuchten maar met een mooie natuur, gewoonweg prachtig. Dan kwam er nog een beek meanderen langsheen de weg die het plaatje compleet maakte. In de zomer zou ik zeker eens in dat beekje gesprongen zijn om af te koelen maar deze morgen kon ik alleen maar mijn handen diep in de zakken van mijn fleece verbergen, zó koud was het. De eerste koffie kon ik bestellen bij het verlaten van deze wonderlijke 30 km. Ik kwam stilaan bij een grotere stad en de bebouwing groeide aan. Nu werd het meer wandelen van dorp naar dorp door een vlakte met ook wat wegen, soms snelwegen, die rust deden vergeten. Ik had mijn boekje deze morgen al opgeborgen daar de wegen goed aangegeven waren en toch moest het mis lopen. Sinds Lissabon heb ik steeds 2 pijlen, een gele en een blauwe, meestal samen maar voorbij het stadje Cernache moesten ze toch wat verschil inwerken. De weg naar Santiago ging plots anders lopen maar ik had het niet opgemerkt. Als ik het door had was ik al wat verder en dan heb ik gewoon mijn achteruitkijkspiegel gebezigd om de weg naar Fatima omgekeerd te lopen. Het einddoel van de weg naar Compostela vandaag ik de start van de caminhos di Fatima vandaag, dus ergens gingen ze elkaar wel tegenkomen. Dat heeft dan voor mij zó n 3 km geduurd en daar waren de gele pijlen weer. Ik moest nog wel een helling op om zo Coimbra te zien opduiken in het dal. Heel mooie dat uitzicht. Nu afdalen en onder de resten van een Aquaduct lopen om Coimbra binnen te lopen. Ik moest wel voor de poorten van de stad stoppen om mij in te schrijven in het Albergo Ranja Santa Isabel waar ik overnacht met een prachtige balkon op de stad. Ik ga deze avond alvast voor het slapen naar de lichtjes kijken.
10/03/2020 : Ansiao - Zambujal : Misschien wel de mooiste wandeling
Deze morgen als ik de gordijnen open deed was alles mistig. Bij het stappen kwam daar nog eens de kilte bij. Je zou voor minder gaan treuren. Een warme koffie deed deugd en al gauw zag ik de mist langzaam optrekken en werd de omgeving zonnerig. De mist gaf de natuur waar ik doorheen moest een supplementaire etiket, wat abstract. Mooie wegen en rustige paden moest ik begaan en ik moet zeggen dat het misschien wel de mooiste etappe is tot nu toe. Geen eucalyptusbossen meer maar eik- en dennenbossen stilaan overgaande naar gewoon natuur waar geen bossen willen groeien maar alleen lage beplanting en bloemen. Hierdoor werden de ruimtes ook veel groter en kon ik verder kijken. Daar de wegen golvend over het landschap gingen was het echt betoverend. Onderweg slechts 2 dorpen. Na 10 km kwam ik hey eerste tegen met volgens mijn boekje 2 cafés maar ik heb er maar 1 gevonden. Wel 2 verdwaalde Belgische toeristen die net als ik niet konden ontdekken in het dorpje. Als je dan niet kijkt naar de mensen en hun leefwereld loop je verloren rond. Het 2de dorpje was 5 km van mijn slaapgelegenheid en daar moest ik alles regelen voordat ik doorstapte want in Zamanbuja is niets, geen winkel en een café dat niet geregeld open is. Dit had ik dus gelezen en en planning zo opgesteld dat ik voor de middag nog wat aankopen zou doen in het dorp en dan zou eten Cantinho da Clotilde. Een hele ervaring en zeker niet te missen als je in de omgeving bent. Ik stap er binnen en wacht samen met andere mensen. Ik om er te eten terwijl 3 andere personen eten komen afhalen. In de zaal zitten al wat mensen ook te wachten, maar eerst worden de afhakers gediend. Dit duurt wel 10 minuten maar ondertussen mag ik al een tafel in nemen. Met 3 zijn ze om deze refter (kantine) te verzorgen, ik den moeder en 2 dochters. 1 dochter achter het fornuis, de tweede bediend en moeder loopt, zomaar wat rond. Veel kiezen is er niet en nog maar goed ook. Ondertussen blijven de mensen maar toestromen en die beginnen ongedekte tafel te dekken en wachten net als wij. Een mooi tafereel maar in België onmogelijk. Ik geniet ervan zo ondergedompeld te worden bij de locals. Hier gaat alles veel gemoedelijker en bij de koffie gaat de fles snapt mee de zaal rond. Het is nadien nog maar 5 km lopen tot mijn overnachtigplaats zonder heuvels. De zon is vandaag gans de dag van de partij geweest en de eigenaar had een sleutel klaargelegd zodat ik binnen kon waar ik zo snel als mogelijk mijn was heb gedaan om nadien nog tijdig droog te krijgen vooraleer de zon zou ondergaan. Tijd om hem nu binnen te halen en verder van de avond te genieten.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
