Het heeft een groot deel van de nacht geregend en een paar keer opgestaan. Ik slaap iets langer dan normaal en sta op. Ik controleer nochmaals alle gegevens ivm weer en weg en moet dan het besluit nemen om te stoppen. Ze geven voor de 5 volgende dagen regen en als de wegen zo blijven als de voorgaande dagen is ten eerste de plezier van stappen voorbij en ten tweede wordt het gevaar voor mij te groot om uit te schuiven en te vallen met alle gevolgen van dien. Ik heb spijt te moeten stoppen maar met een ongeval moeten stoppen zou mijn verdere wandelreizen hypothekeren. Ik begin uit te kijken hoe ik terug in Firenze kan geraken voor verdere planning. Als de andere pelgrims opstaan meld ik hun mijn beslissing en ontbijt ik. Het is wachten tot 8u om thuis te bellen en daar het morgen 24/09 is zouden ze het leuk vinden als ik thuis geraak op mijn verjaardag. Daarvoor moet ik nog veel weg afleggen en dat zal ook maar stap voor stap zijn. Dit lukt mij doordat ik tamelijk gemakkelijk in Firenze geraak met een wandeling van 1 uur terug naar Marmore waar een station is waarvan ik via een tussenstop om 15u30 in Firenze aankom. Ik beslis naar het Ostello te stappen. Ik koop een ijsje en loop verder door de stad van de gewone mensen zonder toerisme en kom langs een speciale plaats. Ik heb geen tijd om het te bezoeken maar het is een kerkhof, van ver gezien met mooie grafstenen waarrond een rondpunt is aangelegd. Voor mij een openbaring en bij toeval ontdekt. Thuis gekomen heb ik het opgezocht en is het Cimitero degli inglesi , een kerkhof van beroemde Engelse poëten. Mijn reis stopt hier maar het geeft mij een kaartje om terug te komen. Ik heb in het totaal 417 km gelopen maar de moeilijkheidsgraad meegerekend moet ik toch meer als 500 km noteren. Ik heb al wat gewandeld maar dit was de zwaarste maar ook mooie reis met veel natuur en een stukje Italië dat weinig wordt bezocht omdat er weinig toerisme is en misschien te rustig voor vele mensen. Ik heb een warm gevoel voor deze streek waar ik uitzonderlijke mensen heb ontmoet en op plaatsen geweest waar je anders nooit zou komen. Misschien is dit wel de reden van zo op reis te gaan.
21/09/2020 : Het is een korte weg van de stilte naar het gewone leven
Deze nacht ben ik opgeschrikt door een verschrikkelijk gefladder in mijn kamer. Ik had voor de verluchting de venster op een kiertje gezet want op deze hoogte zullen en niet zoveel muggen zijn. Het gefladder werd geproduceerd door een vleermuis dat binnen gevlogen was en nu doolde in mijn kamer. Ik kon alleen maar zorgen dat ze weer naar buiten vloog en dat lukte mij nog snel. Ik werd voor de tweede keer wakker van het gezang van de pater die iedereen wakker zong. Om 7 u gaat de klok en dan maar naar de ochtend bezinning. Nadien is het in Silenzio ontbijten. Heel raar want iedereen begint met gebaren te praten. Het is wachten tot iemand opstaat en dat doe ik dan maar. Mijn rugzak nog inpakken en ik kan vertrekken. De andere pelgrims waren al weg als ik nog wat fotos trok en afscheid nam van de gastheer. De weg ging zo steil en was moeilijk begaanbaar dat ik de 2 vertrekkers al snel ingehaald had en verder ging. Er is bij zon afdaling wel wat durf nodig om vooruit te komen. Ook als je met 2 stokken loopt is het moeilijk want je moet iedere keer uw stokken goed plaatsen om grip te hebben. Op elkaar staan wachten is ook geen optie omdat je dan uit uw eigen concentratie geraakt. De afdaling is grimmig en ik ben blij als ik op de gewone asfaltweg kom. Ik ben snel in het dorpje en vraag of er een bar of café is maar maandag is alles gesloten. Rest alleen nog een bank opzoeken om allerlei zaken te regelen nu ik internet heb. Eerst moet ik nakijken waar ik verwacht wordt want bij het gaan slapen had ik een sms ontvangen dat ik welkom was maar wist niet waar. Vervolgens kon ik ook opzoeken waar het gelegen was zodat ik geen km te veel zou lopen. En tenslotte kon ik ook al reserveren voor morgen in Piediluco bij de paters franscicanen. Het is weer een heel mooi dorpje als je er langs moet maar een omweg op vakantie niet waard. Ik daal verder naar de vallei en ga langs de spoorweg lopen. Als ik in de tweede tunnel onder de spoorweg kijk valt mij de straatnaam op. Zonder dat ik het opgezocht had was dit de straat van de B&B. Het was 11 u als ik al aangekomen was, een korte maar lastige trip. Ik kom toe bij een bejaard koppel die alleen Italiaans praten en zodoende schuif ik ën stoel dichter bij en wordt het een leuke babbel. We verstaan elkaar niet maar willen elkaar wel helpen. Ik verwittig ook de Duitse vrouw, Anna, dat als het haar interesseert ze hier ook kan overnachten en ook dat ze goed moet uitkijken dat ze niet te ver loopt. Mijn dag begint voor de tweede keer. Ik vraag aan de oudere vrouw of ze en wasmachine is voor mijn was maar ze verwijst me naar de wasserij, die het vandaag niet kan doen. Ik ontdek de buurt en drink een cappuccino voor ik mij ga douche, scheren en mijn was doe. Ik ben er snel een uur mee kwijt maar de was kan al drogen terwijl ik boodschappen ga doen, eet en rust. Rond 1u30 moet ik een sprintje trekken want de donder wordt regen en mijn was moet binnen. We hebben geluk dat we de berg af zijn want met regen of vochtige wegen zou ik niet weten hoeveel tijd meer we zouden nodig hebben om het te halen. Ik kan mij bezig houden met praktische zaken regelen en de blog bijwerken. Deze avond eten we tesamen ons eigen bereide potje en praten wat, in het Engels dat we beide niet zo goed kennen, over onze trektochten. Het verhaal zoals met de oudere Italianen gastheren wordt voortgezet en we trekken het ons niet aan. Dit is ook een onderdeel en de charme van zo een reis, mensen leren kennen en elkaar proberen te verstaan en helpen. Een rustige dag vandaag maar dat was meer als welkom.
22/09/2020 : Een mooie waterval beklimmen in Marmore
Wat een heerlijke plaats was dit om te logeren! Deze morgen een lekker ontbijt met een paar cappuccino en we konden de baan op. Vandaag moet ik nog wat km stappen van de vorige etappe naar Terni toe en dat zijn niet de leukste. Daar ik al wat dichter bij de stad ben loop ik langs een drukke weg met voetpadden zodat het wat veilig is. Daar waar de weg onder de autosnelweg/ring rond de stad moet is het veel moeilijker. Zo'n 800 m is het nodig heel attent te zijn want de op- en afritten volgen elkaar snel op zonder voetpad of alternatieve weg en het is de spits. Ik ben blij als ik de stad in loop en ga op zoek naar het startpunt van de volgende etappe. Blijkbaar is dit aan de St Christoffel(patroonheilige van de reiziger) kerk en daar ga ik eens binnen. Naast de oude kerk hebben ze een nieuw deel gebouwd maar het geheel is één. Hier wordt ook de kleine van Praag vereert en dus heb ik bij mijn start al een dubbele slag. Ik volg mijn weg en kom langs een groot metaalbedrijf waar het een aan-en afrijden is van vrachtwagens. Gelukkig hier ook voetpaden en kan ik snel de stad verlaten. Snel is een groot woord daar het een helling is van 20%. Een korte helling maar ik ben blij voorbij Terni en industrie te zijn. Tot wanneer ik een klein gehucht bereik heb ik asfalt en daar ga de overgang naar grint en keien. Doenbaar. Daar ik op een hoogte loop zie weer de omgeving met bruggen en dorpen. Als de weg daalt, gebeurt dit via een trap, wel verweerd en vol bladeren en groenafval maar een trap. Ik ban blij dat het nu niet regent want dit zou het gevaarlijk kunnen zijn. Plots zie ik de cascade die ik zou terugkomen op deze weg. Ik daal verder en bereik 2 uitkijkpunten. Mooi om wat fotos te nemen en de treden worden properder want het zijn er veel en worden nu ook benut vanuit de vallei de uitzichtpunten te bereiken. Aan de hoofdweg moet ik oversteken en mijn weg verderzetten maar hier loopt de weg via een park en moet er inkom betalen worden. Ik heb geen nood aan het bezichtigen van het park maar kan dan ook niet via mijn gps de weg verder zetten. Google maps toont mij een brug wat verder en ik zie een uitweg. Spijtig genoeg hangt die brug 60 m boven het dal en kan je er niet geraken. Ik moet verder op de ingeslagen weg door een dorpje om zo weer te klimmen tot de hoogte van de cascade en het dorpje waar een groot meer in een brede beek eindigt en de waterval voedt. Op de bergop begint het te regenen en kan ik mij nog tijdig omkleden in regenkledij en mijn rugzak beschermen want het is een stortbui. De weg waar ik vanaf het dal omhoog klim is goed begaanbaar en wordt een asfaltweg met dan ook meer verkeer. Wetend dat de water afvoer van de wegen minimaal is moet ik soms in het midden van de straat lopen om niet overpletst te worden door voorbij rijdende wagen of door plassen te moeten lopen. Ik bereik het dorpje, het is 1u, geen eetgelegenheden en tijd voor een koffie. Ze verkopen hier ook gelato en dus is mijn lunch deze middag ijs. Even rusten want ik moet maar 6 km meer lopen en dit rond een vijver, dus geen hellingen meer. Ik kan om 14u30 mijn rugzak neerzetten aan de trap van de kerk van Piediluco om het adres op te zoeken waar ik kan overnachten. Daar het dorp slechts een straat met aan weerzijde huizen voorstelt dat geprangd is tussen het meer en de heuvel is het niet moeilijk zoeken. Toch moet ik wachten tot 15u45 voor ik mij kan aanmelden want de pastoor en zijn meid zijn de kerk aan het poetsen, en zonder herkenning had ik niet uitmaken dat de man pastoor is. Ik ben wel op tijd binnen want het begint weer te regenen. In de ostello verblijft een andere Duitse pelgrim en ik vraag of hij Anne kan bellen om te zien of ze nog ver weg is. Zij komt druipnat toe maar het ergste is voorbij. We moeten niet meer stappen op de kletsnatte keiachtige paden. Met het praten met de andere pelgrim kijk ik na wat de weg wordt, hij loopt een andere weg met betere indicatie, en wat het weer brengt. We wachten om aankopen te gaan doen omdat het weer forser is beginnen regenen en kunnen tussen een rustpauze door shoppen voor het avondeten en ontbijt. Na het eten en de afwas is het bedtijd. De Duitsers keuvelen verder terwijl ik ga dromen.
Zondagmorgen heb ik nog de blog bijgewerkt met uitzondering van fotos omdat het gewoon niet lukte. Het ontbijt was om 7u30 wat laat is als je wat km moet afleggen maar dat is nu eenmaal zo en daar het ontbijt goed was had ik geen spijt dat ik gewacht had. Ik zit rustig te eten als er aan de tafel naast mij een dame komt zitten die hetzelfde boekje heeft als mij. Ik leg de link met de Duitse vrouw die ik 2 dagen geleden ben tegenkomen. Ik vraag waar zij naartoe stapt en of ze ook de gps, verkrijgbaar via het boekje, gebruikt maar zij is nog op stap met het boekje in de hand en ondervindt en wel de nadelen van. Ik zeg haar wat mijn plan is en vertrek. Ze vraagt mij waar ik overnacht en wijs er haar op dat er geen ander oplossing bestaat. Ik weet dan niet wat haar plan is en of ze naar Monteluco zou gaan zoals ze aangaf. Voor een zondag is er veel verkeer op straat en zoals gepland ben ik om 9u30 klaar met de eerste etappe. Dan maar de volgende aansnijden wetend dat het gros van de rit opwaarts loopt. Een asfaltweg breng mij voorbij 2 dorpen in de heuvels, mooi voor een ansichtkaart maar om er te wonen of er geboren te worden, moet het heel wat anders zijn. Niets is er behalve rust, groen en gezonde lucht. Voorbij het tweede dorp wordt de weg verhard kiezel en dan begint de tweede klim van de dag. De weg wordt smaller en weg takelt af zodat er plots geen autos meer kunnen rijden, ook geen mountainbikes. Dezelfde weg al in het begin van mijn reis maar minder stijl. Het wordt weer klauteren maar het is leuk omdat je tussen bomen loopt en schaduw hebt. Ik had in mijn plan ook wat eten voorzien daar met het late vertrek ik zeker niet tijdig zou aankomen om nog s' middags te eten. Weer mijn plan volgen dat ik pas zou eten en rusten als ik de top had bereikt, wat lukte en om 13 uur zette ik mijn rugzak neer. De eerste keer dat mij dat overkomt deze reis maar het is leuk. Mooi weer en picknicken in de berm. Al je denkt dat je de top hebt bereikt dan komt er nog een heuveltje voor het bergaf gaat. Aan deze weg zie ik echt geen eind en mijn vraag wordt steeds krachtiger waar ik ga overnachten. Als ik plots een klein klooster zie is de ontlading groot. Een oase kan je het zeker noemen met rudimentaire zelf voorziende leefstijl en rust. Ik wordt ontvangen door een gemeenschap en een pelgrim die hier ook halt houdt. Mooi om op zon plaats te kunnen overnachten. De groep, bestaande uit een pater franciscaan ( hij heeft de ruïne zoveel geleden met veel arbeid, wilskracht en hulp opgeknapt), wat vrijwilligers, bezoekers, verblijvers en wat pelgrims, wat toch 15 personen telt. Ik kom juist toe als de siësta gaat beginnen maar alles wordt mij nog uitgelegd alsook de leefregels. Een van de regels is dat er weinig water is en dat ik zuinig moet zijn. Ik neem onmiddellijk de beslissing mij niet te wassen, alsook mijn kleren niet. Je zult al ook begrepen hebben dat internet hier nooit zal geraken ook niet mobiel want elektriciteit is hier ook al en schaars gegeven. Er zijn in totaal 10 lampen misschien en 3 stopcontacten. Ik heb ze niet geteld maar ik heb er 1 moeten zoeken. Maar wel ongelofelijk mooi en sereen. Dus blijft er niets anders over dan rusten en in mijn boek lezen. Ik heb wel gevraagd of er zich nog iemand had aangemeld want ik was ongerust of die Duitse vrouw tijdig zou aankomen gezien de aard van de weg en het feit dat ik ze de dag ervoor was voorbij gestapt. Ik rust wat maar slapen lukt niet en dan ga ik maar wat fotos maken als plots die vrouw aankomt. Een tweede opluchting vandaag. Ik zoek iemand die haar opvangt en ga verder met kijken, wat praten en genieten. Om 7 u zal de klok luiden had me mij gemeld en dan is er tijd voor bezinning. In een klein kerkje zitten we samen en de pater leidt de ceremonie. Stilte geeft het ritme aan en de pater geeft zijn gesprek in het Italiaans en Duits wat mij doet vermoeden dat hij ofwel een Duitser is ofwel in Duitsland geleefd heeft. Op het domein lopen 5 honden, golden retrievers, rond die alle vrijheid hebben tot in de kerk. In de eetplaats niet maar voor de rest is het hun domein, ook een van de regels, en daar maken ze handig van gebruik. Nadien is het avondmaal en kunnen we samen genieten van samen zijn en eten bij een glaasje wijn. Als de pater opstaat, zijn hoofdlamp aanzet om naar zijn kamer te gaan, wordt alles opgeruimd en trekt iedereen naar zijn bed. De nacht is al lang aanwezig maar van sterren is geen spraken want de wolken hebben hun bedje gespreid.
Buiten het herstellen van mijn broek heb ik nog een actieve avond gehad. Tijdens het verorberen van mijn pizza heb ik naar het nieuws gekeken op mijn terras en wat gekeken waar de volgende etappes naartoe gingen. Ik kwam tot de vaststelling dat ik vandaag dus naar een klooster van de Franscicanen zou stappen boven in de heuvels van Spoleto, daar zou overnachten zoals besteld en de dag nadien gewoon de berg naar beneden moeten stappen om mijn route verder te zetten. Ietje van krankzinnigheid heb ik in mij maar dit is zot als je weet dat je 1u45 moet klimmen en 1u30 moet dalen met de rugzak. Ik had de optie overwogen mijn rugzak achter te laten in de stad maar als ik alleen mijn waardevolle en nodige zaken zou meenemen dan kom ik ook aan ¾ van mijn last. Aan het einde van de volgende etappe is het ook moeilijk om te overnachten en die route kan ingekort worden door een variant. DUS !! Heb ik nog een plaats gezocht in Spoleto en ga ik 2 volgende etappes samenvoegen, dan kom ik in een kleine plaats zonder iets aan maar ik wordt verwacht en ik kan er eten. Een gans verhaal en veel voorbereiding maar ik kan verder. In mijn agenda noteer ik dat ik zeker terug kom om Spello en Spoleto te bezoeken en naar de Franscicanen te rijden om naar de mis te gaan.
Dus vandaag kan ik vroeg vertrekken en volgens de grafiek gaan het dalen, nadien vlak en een lichte bergop naar Spoleto basso. Mijn adres is Via intero del Mura en dus juist binnen de stadsmuren. De afdaling uit de stad is geweldig, 20% zal niets zijn maar zo ben ik snel tussen de olijfbomen en wordt de stad snel weer kleiner. Vroeg in de morgen is het fris en is er weinig gevaar voor verkeer. Onderweg draait mijn route af om langs een kerk te gaan en nadien terug te keren naar dezelfde weg. Het is 40 m dalen en dan ook 40 m stijgen. Dit laat ik aan mij voorbij gaan want het is pas 7u en alles is nog op slot. Ik daal naar de vallei waar er een park gebouwd is rondom bronnen. Voor de inwoners van de streek zeker een uitstap waard aan de parkings te zien. Eenmaal voorbij ruïnes van een oude kerk zie ik mensen op een akker iets oogsten en ik stap er heen om te zien wat. Oudere mensen komen precies rucola of een soort spinazie bladeren steken voor een maaltijd. Zakken vol en blijkbaar is het een gewas dat pas kiemt en groeit van zodra het andere gewas geoogst is. Mijn reis zet ik verder en ik moet langs St Giacomo een klein dorpje dicht bij Spoleto. Van in de verte zie ik het kerkhof met allemaal dezelfde daken. Ik moet er langs en dus ga ik toch kijken. Het is net een kleine stad waar allemaal steegjes zijn met rijen capella maar verschillend in kleur en stijl. Mooi en dan zien hoe die familie capella’s versiert zijn van binnen is ongelofelijk. Weer een ontdekking qua kerkhoven. Als ik in het dorpje aankom moet ik verbaasd kijken naar blijkbaar een oude burcht maar het is een micro stad waar de mensen destijds en nu nog wonen. Geweldig!! De mensen hebben begrepen dat het iets uniek is want ze zijn het geheel aan het restaureren. Het stadje doet mij denken aan het kerkhof met nauwe steegjes maar dan wel 5 maal hoger. Ik kom dan op een weg naar Spoleto speciaal aangelegd voor wandelaars en fietsers die de kronkelende beek volgt. Veel mensen zijn er in beweging want het is zaterdag en voor ik het weet ben ik in de stad. Mr smartphone moet de laatste dagen goed werken want zonder zou het niet te doen zijn. Deze namiddag probeer ik een ijsje te scoren in de stad en neem ik de eerste beelden op van Spoleto. Nu zie ik in de verte wat ik gemis heb aan klimuitdaging door de abdij af te bellen!
18/09/2020 : Olijfgaarden doen mij laveren naar Trevi
Ik heb voor vanavond al een kamer geboekt in Trevi, een stadje op de volgende etappe al en die op een heuvel ligt zodanig dat ik de dag nadien bergaf kan starten. Ik heb wel een probleem want deze morgen ontdekte ik dat de naad van mijn broek het begeven had en ik dus aan herstellen toe ben. Ofwel een nieuwe broek kopen, maar waar? Ofwel aan een naald en draad geraken en zelf herstellen, de opdracht van de dag ! Ik loop het dorpje uit en de weg brengt mij op een evenwijdige weg maar wel wat hoger dan de vallei en veel veiliger. Ik heb een mooi zicht op de vallei en de weg laveert tussen de olijfgaarden, ik kan het vandaag een olijfwandeling noemen met aziendas waar je olie kan kopen en persbedrijfjes om aan de olie te geraken. Mooi en rustig op de heuvel. Regelmatig zie ik ook wandelaars die ook komen genieten. Na een uurtje bereik ik een stadje Spello, voor mij onbekend en volg mijn weg. Ik moet door het stadje en sta aan elke hoek verbaasd van de schoonheid van de stad dat gans opgekuist lijkt en ook geweldig toeristisch is met veel galerijen en restaurants natuurlijk. Ook hier is het kalm op straat maar ik ben misschien wat vroeg. Ik zou hier langer willen blijven maar moet doorlopen met in mijn achterhoofd dat ik zeker terug kom. Het is een geweldige ontdekking en doordat het een hangende stad is de moeite om nog meer te ontdekken. Ik vervolg mijn weg en kan terug mijn oude gewoonte opnemen om een cappuccino te drinken maar dan wel in de volgende stad Foligno. De stad ligt in de vallei en dus heb je hier meer winkels en een levende binnenstad. Op de hoofdplaats staan veel mensen te wachten tot het bruidspaar ut het gemeentehuis komt. Veel volk is veel gezegd want met de maatregelen moet iedereen afstand houden en zo is een plein snel gevuld. Ik zie publiciteitspanelen van Decathlon maar de winkel ligt uit mijn koers en ik zou er teveel tijd mee verliezen. Dan maar doorstappen langs landerijen om Trevi te bereiken en te hopen dat er daar ook wat winkels zijn. Ik moet daarvoor door een oude stadje, grote boerderij, met 2 poorten en enkele gebouwen die goed bewaard zijn en waar rondom een nieuwe gemeente is gebouwd. Uniek. Ik moet terug de helling op en de rust na de drukte van de stad keert weer. Nog 1u30 stappen om mijn einddoel te bereiken en heb ondertussen ogen te kort om al de kleine gehuchten, abdijen of grote boerderijen op de heuvel te aanschouwen. Het doet de tijd vergeten en zo bereik ik mijn overnachtingsplaats rond 13 u. Mijn eerste indruk als ik kwam aanlopen was dat deze hangende stad, Spello zou overklassen maar buiten het stadcentrum met zijn 8 restaurants zijn er een paar kleine winkeltjes maar weinig speciaals. Ik heb het geluk dat ik al op mijn kamer mag en zoals de naam het doet vermoeden is het een oud gebouw, waar ik een ruime kamer wordt aangewezen met terrasje. In het langslopen kon ik al de menu nazien en dat doet mij zwichten om deze middag niet warm te eten maar gezellig op mij terrasje mijn wijntje drinken en mijn voorraad aan te spreken. Na mijn rust en ook die van de stad kan ik inkopen gaan doen en kijken waar ik vanavond een pizza kan verkrijgen. Ook naald en draad heb ik kunnen aanschaffen en i.p.v. mijn blog bij te werken kan ik mijn broek herstellen. Een grote naam heeft dit stadje met zijn bekende fontein in Rome maar voor bezoekers te klein om te bezoeken. Hier weeral mijn troefkaart van mijn reis boven gehaald. Ik kan genieten van mijn kamer en 9 voor de volgende dagen.
Vandaag staat Assissi op het programma, voor veel pelgrims/wandelaars een eindpunt maar ik loop verder naar Roma. Een korte etappe van 15 km maar ik heb voor vandaag een plan. Mijn eindpunt is Rivotorto, een gemeente op de volgende etappe. Ten eerste is 15 km kort maar vooral is Assissi toeristisch en duur en staat het haaks op de kijk op de wereld van St Franscicus. Mijn plan bestaat er in op tijd aankomen aan de basiliek, naar het graf van St Franscicus te gaan en “Dank u’ zeggen en een stempel proberen te bemachtigen op mijn credenziale omdat het mooi oogt. Vervolgens doorstappen naar basiliek St Chiara om het kruis van S. Damiano te aanschouwen dat H.Franscicus aan de H. Clara schonk en wereldbekend is en zelf in onze kerk in Groot-Bijgaarden hangt . Ondertussen loop ik de ganse stad door. Vervolgens verlaat ik de stad en daal ik de heuvel af richting S. Damiano waar de eerste zusters Chiara (Clarissen) hun orde zijn begonnen onder voogdij van St Franscicus. Alles verloopt vlot. Onderweg kom ik het kruis tegen (1st na de eerste blik op de basiliek van Assissi ) en leg ik een kei op de kunstmatige heuvel gebouw door pelgrims. Als ik aan de voet van de stad ben moet ik een brugje over en begint de helling naar de basiliek. De weg is onderbroken en er loopt een pad langsheen de bedding van een beekje naar Assissi toe. Na een tijdje kijk ik op mijn GPS en merk dat ik al veel hoger zou moeten zijn. Via een verlaten weg met veel omgewaaide bomen en aardverschuivingen bereik ik terug het juiste pad. Misschien een hint ? Via een achterpoort kom ik voor de basiliek uit. Nu het plan volgen en tot mijn grote verbazing spreekt niemand mij aan ivm mijn rugzak. Ik vroeg mij al een tijdje af hoe dat zou verlopen maar het ging goed. Op het kantoortje ingericht voor het ontvangen van pelgrims en het overhandigen van documenten hoor ik vlaamse stemmen. Ik vraag mijn stempel en spreek nadien de pelgrims aan. Ook zij (5 personen) zijn op weg naar Rome maar met overdracht van bagage, wat zeker OK is. Ik loop door de verlaten stad Assissi, zo heb ik ze nog nooit gezien om 10u30, verder om mijn plan af te werken en zoals bedacht kaan ik om 12 u eten in een restaurantje waar ik een paar jaar geleden ben gestopt. Prijselijk en als je bedenkt dat je daar alleen maar de straat moet oversteken om 3 maal zoveel te betalen. Het zal zeker beter zijn maar nu zit ik weer tussen de Italianen. Na de maaltijd stap ik verder,150 m, om naar het kerkje te gaan kijken van St Franscicus binnen de basiliek Santa Maria degli Angeli maar ze sluiten tussen 12 u en 15 u. Geen probleem want ik heb het kerkje al meermaals gezien. Dan rest er niets anders over dan door te stappen naar Rivotorto waar ik geboekt heb rechtover het Santuario met basiliek, die gebouwd is over de eerste verblijfplaatsen van Franscicus en zijn eerste volgelingen. Veel minder toeristisch maar wel intens. Hier wordt het werk met de melaatsen in herinnering gebracht. Morgen zien we verder waar de weg ons brengt.
Het was nog een heerlijke avond want de vino Santo en de appeltaart werden nog opgediend. Fantatisch om de dag af te sluiten en de luiken te dichten. De vrederust daalde over de Eremo en de stilte was aandoenlijk onder de sterrenhemel. Om 6u30 werd de volgende episode van ons verblijf aangebracht, een ontbijt om U tegen te zeggen en dat je bijna nooit ziet. Zelfs de 3 Italiaanse dames geloofde hun ogen niet maar lieten het zich wel bevallen. Zij waren al klaar met pakken en na een dankbaar afscheid vertrokken ze. Luigi, de uitbater, wijst er mij op dat ik bij het vertrek een vijgenboom langs loop waar het de moment is verse vijgen te plukken, speciaal van smaak maar lekker en Bio. Volgens de aanduidingen langs de weg zou het maar 14,5 km zijn en ik vertrok zoals voorzien om 8u. Een mooie wandeling en dra zouden we een dalend getand parcours moeten krijgen maar de tanden waren hevig. Kleine afdalingen gevolgd door korte bergopjes. Deze weg is nu ook aangeduid om met een paard af te leggen maar ik vraag mij af wat het paard zou doen met deze hindernissen. Waregem kourse is hiertegen een kleine wedstrijd. Met een muilezel zou het moeten lukken als het zijn dag is. Voor stappers mooi maar vermoeiend. Na dat ik de dames voorbij gelopen ben kom ik nog 2 gepensioneerde mannen met een rieten draagmand op hun rug tegen op zoek naar paddestoelen. Ze tonen graag hun buit en wijzen mijn ook welke niet goed zijn. op mijn vraag of ze ook naar tartufis zoeken vertellen ze me dat het nog te vroeg op het seizoen is en dat deze zoektochten met honden worden gedaan. Ik kijk ook eens rond maar zou zeker geen mand geplukt krijgen, een hobby apart. Eenmaal op de gewone weg kom ik in de geburen van een waterdam waarvan het meer kurkdroog ligt. Waar is al dat water heen ? Op ďie plaats kom ik ook 4 Duitse pelgrims tegen die bijna de 2 rijstroken innamen. Ik voelde onenigheid onder hun en met een Guten dag' was ik ze voorbij. Ik heb in totaal 4u30 gelopen en het deed zich aanvoelen voor 20 km, mijn stappenteller bevestigde mijn gevoel dat overheen kwam met de gegevens van mijn boekje. Geen probleem want ik kon op tijd gaan eten, een Pelgrims menu in het dorpje en daar valt altijd iets te genieten. Vandaag was het een man met zijn vriend die de uitbaatster kwam versieren, eACen waar spektakel .Na wat rusten ga ik boodschappen doen in het stadje en eet ik een ijsje. Als ik op de richting aanwijzers kijk zou ik nu in de helft van de weg naar Rome zijn. We zien wel!!
15/09/2020 : Toevallig op de weg van de agriturismo
Zoals gisteren gemeld, las ik 2 dagen wat kortere etappes in om wat rust. Misschien toevallig maar ik zou het einde van een lange etappe vandaag anders niet halen door toevalligheden. Gisterenavond viel het mij veel te laat binnen dat ik nog een adapter moest gaan kopen om mijn fotos over te zetten van een SD kaart naar mijn tablet. Ik ben later wakker geworden, later vertrokken (het was al 8u voorbij) en heb dan ook nog tijd toegegeven aan het nemen van fotos aan de Chiesa di S. Fransceco. Hier wordt vooral zijn ontmoeting met een wolf in de bloemen gezet. Dan toch maar de stad verlaten met spijt dat ik mijn adapter niet had en bij toeval loop ik voorbij een klein winkeltje voor computerassistentie en stopte ik met weinig hoop op een oplossing. Maar ze konden mij helpen. Dan maar weer verder en zo'n 50 m verder zou ik moeten links afdraaien om een kerkje te gaan bekijken en dan schuin terug lopen om op dezelfde weg verder te gaan een omweg voor een kerkje, waarvan er hier duizend in een dozijn zijn, laat ik aan mij voorbij gaan en wandel verder. Nog geen 30 m verder roept een oudere vrouw mij toe uit haar venster op de 1ste verdiep maar ik begrijp haar niet. Het enige dat ik verstond was Attenti. Ze kom op een kruk naar beneden en ze spreekt ook frans wat elkaar verstaan gemakkelijker maakt. Ze verteld me dat ik het kerkje dat ik voorbij liep, moest gaan bezoeken omdat het de plaats is waar S. Fransceco de wolf heeft ontmoet. Ik zei dat ik zou gaan kijken en ze stond erop dat ik nadien een koffie zou komen drinken wat ik met plezier aannam. De koffie ceremonie duurder wat langer dan verwacht maar was fantatisch om mee te maken en ik moet zeggen dat op 90 j ze nog lekkere koffie kon zetten. Zo verlies ik met plezier anderhalf uur maar geniet van deze kleine toevalligheden. In het enig dorpje dat ik langs moet, koop ik bij een bakker brood en drink nog een cappuccino. Ik hoop nu gewoon te kunnen doorstappen om toch nog op tijd aan te komen en snij nog een klein omtoertje af. Als ik terug op mijn weg kom stopt er een Fiat Panda . Een man met laarzen aan stapt uit met een plastiek zak in zijn hand. Mijn nieuwsgierigheid is weer gewekt en stop om te kijken wat de man gaat doen. Hij loopt naar een juist afgezaagde populier en begint te graaien waardoor ik wat dichterbij stap. Aan de voet ervan plukt hij paddenstoelen. Ik snel wat fotos nemen en als ik weer verder stap roept hij mij en wijst mij naar zijn auto waar en nog meer funghis in liggen. Ik moet zo aan mijn schoonvader denken die hiervan ook zou genieten. Nu kom ik op de weg van de Agriturismo. Op deze weg tot aan mijn slaapplaats kom ik er nog heel wat tegen wat normaal is omdat de streek zo mooi is, zo dicht bij grote toeristische plaatsen en vooral heel rustig. Na een mooie wandeling kom ik aan in een verlaten klooster dat gerestaureerd is en nu dienst doet als ostello voor pelgrims onder de vleugels van de conferentie van S. Jacob. Heel mooi en vooral afgelegen. Hier kunnen indien mogelijk 50 mensen overnachten. Vandaag overnachten we met 4 personen. Ik had grote twijfels of ik hier ook zou kunnen eten maar blijkbaar is het mogelijk. Om 18 u komt hij de guardian ons roepen voor de plechtigheid van ontvangst en zegening voor onze reis met voetenwassing. Ik had het al tweemaal meegemaakt maar ook vandaag overmand het mij. Het is zo intens wat die mensen voelen en willen doorgeven. Na de plechtigheid moeten we aan tafel en het is ongelofelijk wat er opgediend wordt, een feestmaal waardig. Het was te verwachten een de geuren die uit de keuken oprezen in de namiddag. Weer een heel mooie ervaring en ik ben dubbel zo blij om hier te overnachten. Soms moet men ver gaan zoeken om iets mooi mee te maken. Dikwijls moet ik aan S. Fransceco denken.
14/09/2020 : Op wandel door de moderne geschiedenis
Gisteren zijn er nog 6 pelgrims toegekomen en moesten bij mr Pastoor ook Corona gegevens achterlaten en hun temperatuur laten controleren. Ik moest de kamer delen met een Italiaan en zijn Japanse vriendin. Ik had ze in Citta di Castelo ook gekruist in de morgen en dan is het goed als iedereen op hetzelfde tijdstip wakker wordt. Allebei zijn ze avonturiers die de wereld rondtrekken en zich niet willen settelen. Eenmaal dit pad ingeslagen is het moeilijk om het gewone leven terug op te pikken maar hun verhalen zijn geweldig. Daar hij verschillende talen spreekt is het voor hem simpel werk te vinden, wat geld op te slaan en verder te trekken. Een keuze die als je jong bent aantrekt maar op 60 j een leeg huis vol herinneringen oplevert. Het is ook zo dat het een virus is, niet dodelijk, die u leven overneemt. Dus deze morgen hebben we samen nog een cappuccino gedronken in een bar en ben ik vertrokken. Al ik al een uur gestapt had haalde ze mij in maar nadien was het viel hun motor stil en heb ik ze niet meer terug gezien. De japanse vrouw kloeg gisteren al van vermoeidheid en elke km dat er bij komt weegt zwaarder door. Deze reis maakt me duidelijk dat het voor mij de ideale formule is van reizen. Als je anders de streek gaat verkennen zou je bijvoorbeeld naar Pietralunga rijden, één uur ronddwalen in de straatjes en verder moeten trekken, terwijl ik er toekom om te overnachten, eten zoek of ga eten en allerlei zaken regel. Het is dan ook avond en met wat ambiance van de avond kan ik mij klaar maken voor de dag nadien en het licht uitdraaien. Gereist, geleefd, vermoeit maar voldaan. Ook vandaag loop ik over heuvels naar Gubbio toe. Onderweg loop ik voorbij gerestaureerde pareltjes en kan ik het reële leven van de mensen opsnuiven. Genieten. Na 4u lopen verlaat ik mijn weg om een koffie te gaan drinken want ik moet maar 7 km meer lopen en op die strook zijn er geen bars meer. Om 12u30 bereik ik Gubbio maar verlaat het ook weer snel want de prijzen zijn hier het dubbelen dan de voorgaande dagen. Het is een mooie stad dat al in de verte zichtbaar is en als je in geburen reist de moeite van een stopplaats waard. Heel goed beschermd en ook de mensen houden van hun stad en bewaren de geschiedenis. Spijtig dat het toerisme soms afbreuk doet aan de ingesteldheid van de bewoners. Het zal simpelweg een pizza worden maar we overleven het wel. Ik kleine dorpen is het eten lekkerder en voor iedereen. Deze avond slaap ik in een oud klooster dat omgevormd is tot bibliotheek en opvangruimte voor pelgrims maar het adres in mijn gids is verkeerd en dusdanig heb ik 2 km meer gelopen. Op die weg heb ik dan winkels en pizzabar gevonden en dus was het de omweg waard. De volgende dagen worden kortere etappes en ook dat is welkom voor het recupereren van de spieren. In die omstandigheden hoef ik misschien geen rustdag te nemen.
13/09/2020 : Over een motorcrosscircuit naar Pietralunga
Een mooie stad verlaten in de vroege ochtend doet altijd iets met mij. Zondag en alleen op straat maar het moet. Volgens mijn gids moet ik 30, 2 km stappen op 11uur tijd, wat ik vrij veel vind. Daar ik toch niet kon doorslapen uit angst te laat wakker te zijn heb ik voor vertrek gekeken of het niet korter kon. Ik heb een andere weg uitgestippeld en ben dan maar gaan lopen. Of het korter was weet ik niet en zal ik ook nooit weten maar in mijn hoofd wel. Het was vandaag een heel ongewone rit. Na anderhalf uur kan ik stoppen voor een colasione, koffie met een nog warme chocoladecroissant. Ik loop verder en kom stappers tegen, in een groep. Mensen die via een organisatie delen van een tocht lopen, worden afgezet en opgehaald en die weinig hoeven te dragen want dat wordt voor hun verplaats. Niet gratis maar een mooie uitweg voor een doevakantie met ontdekking en weinig zorgen. Ik ga gewoon verder want stoppen en terug vertrekken kunnen mijn spieren niet de baas. Dat was ook het geval aan een oude kerk deels ostello. Ik vraag er om een koffie maar ben na 10 min wel vertrokken zonder te drinken. De wegen zijn hier minder steil en laten, het gewoon toe om gemakkelijk te stappen, wel langer om de top te bereiken maar milder Ik voor de spieren Ik hoor al de hele morgen motorrijder in de verte wat een vervelend lawaai de stilte verstoord. Als ik ook wat verder op dezelfde pad loop wordt het hels. Ze rijden zeer voorzichtig en zwaaien af en toe maar het stof dat ze produceren en het lawaai maken dat deel van het traject onaangenaam. Ik moet ook super attent zijn dat niemand me aanrijd of dat ik geen steentje toegeworpen krijg. Ik begrijp best dat de omgeving fantatisch is voor hun hobby maar ik liep op de verkeerde plaats. Ik hoop dat ze allemaal honger krijgen en zullen stoppen rond 12 u en zo geschied het ook. Twee jaar geleden kreeg ik een show van Ferrarri’s voor Aosta en dat leek mij wel plezanter maar rustiger en minder luidruchtig. Ik kan rustig verder stappen en als ik Pietralunga zie verrijzen weet ik dat het niet lang zal duren voor ik kan eten. Ik eet en ga dan rusten in het tuintje voor de rifugio. De pastoor maakt mij wakker om mij in te schrijven en geeft mij onderrichtingen voor de aankomende pelgrims die ik hun doorgeef. Alles is gesloten zoals verwacht op zondagnamiddag maar de gelateria, bar en restaurants blijven open. Ik kan brood krijgen in een restaurant en kan voort tot morgen. Ik loop nog even door de stad om foto’s te maken van street art dat hier op kleine deurtje van gas- of watertellers is aangebracht e0̈ roestige deurtjes omtovert i en kunstwerk. Al bij al een mooie dag en mooie beelden opgeslagen op mijn harde schijf.
Van het gesnurk in onze slaapplaats ben ik niet wakker geworden maar ik ben goed ingesteld en om 4u45 ben ik wakker. Het orkest snurkt dapper verder maar ik kon snel verhuizen zonder veel lawaai te maken. Gisteren had ik mijn kledij gewassen maar bij het gaan slapen was alles nog vochtig en ik vreesde dat ik propere voorraad ging moeten boven halen maar dat hoefde niet. Juist een deel van mijn broek voelde nog klam aan maar het ging wel. Mijn voorbereidingen van de dag ervoor loonde en na wat gegeten te hebben zonder koffie kon ik de straat op. De bakker was al bezig en de straatkeerders veegde de trappen van de Duomo in alle stilte als ik voorbij liep de stad uit. Mijn hand omklemde de gps en weg waren we. Ik ontmoette een koppel die ook richting Citta di Castelo vertokken maar namen een andere weg. Wat verder kwam ik ze weer tegen en als mijn weg afdraaide liepen zij voort. Tot later dacht ik, ze waren zeker de helft jonger en dan ervaar je de jaren. Mijn weg liep naar een kerkhof en dan moest ik omhoog door de bossen. Mooi en rustig. Als ik bijna aan de Eremo die Montecassale ben word ik weer voorbij gelopen door de jeugd. Een kort bezoekje aan de kapel en binnenkoer en we kunnen verder. Ik zie ze niet meer terug. Er zijn vele wegen aangeduid en switchen kan ik niet. Ik vertrouw ten volle op mijn gids en gps. De weg loopt verder over achtergelaten wegen en oude gebouwen en het is genieten van de wandeling en omgeving. Na 5u.bereik ik weer de normale werelï en kan ik uitkijken naar een Cappuccino. Nog wat krachten verzamelen om de laatste km te overbruggen. Robot jp wordt ingeschakeld en na 7u stappen kan ik uitkijken waar ik ga eten, en rusten alvorens mij rond 15u30 kan aanmelden. Blij en tevreden kan ik over de voorgaande dagen terug kijken. Onderweg heb ik gemerk dat er veel tabak wordt gekweekt en gedroogd. Niet op de traditionele manier van de bladeren laten drogen in hoge zolders maar met branders drogen. Hier geenszins tomaten maar tabak. Ik kom wat later toe in de stad maar kan nog eten en rusten in het park. Ik kan pas inchecken om 15 u en deze namiddag heeft voor wat er overblijft een drukke agenda.
Sansepolcro- Citta di Castelo : 27 km
Ik overnacht in eenAirB&B La Galeria . Via S. Florido 43 in Citta di Castelo
11/09/2020 : Van het stille Toscane naar het drukke Umbrie
Ik mijn gisteren snel afgewerkt om naar Pizzeria verder in de straat te stappen om te eten. In gans Italië is het buiten de steden bijna onmogelijk pizza te krijgen a Pranzo maar allen a Cena vanaf 19 u. Wel ik heb een pizzeria gevonden die allen op de middag bakt. Dus ik stond er voor niets en ik mijn plan getrokken met wat de gastvrouw in de koelkast geplaats had. Ik heb dat maar nog een omelet gebakken maar dan op getoast brood. Minder lekker maar zo overleven we wel. Daar ik op niets of niemand hoefde te wachten was ik al om 6u30 de straat op. Buiten mijn bed verversen kon me niet zien dat ik er geleefd heb. Vandaag duidelijk de overgang van de bossen naar de gewone omgeving. Ik heb heel hard genoten van de wandeling die mij het beeldgaf dat ik van Toscane gewend ben. Met glooiende heuvels met kleine dorpen, abdijen, akkerland of olijfbomen die de plaats hebben overgenomen van eik, beuk op sparren. Mooi !! Het valt me nu meer op hoeveel ik ontdek en mer in mij opneem door te stappen dan rond te rijden op een 14 daagse vakantie. Bij de eerste tocht was het doel, Rome, bereiken essentieel terwijl ik nu meer geniet. Ik weet nu dat ik zonder ongeluk of pech de eindmeet kan halen en zo valt deze stressfactor weg. Nu is het meer puzzelen om een slaapplaats te vinden. Op mijn vorige routes was dat evident te kunnen slapen op de volgende halte terwijl hier zijn zijn er weinig voorzienigen. Maar tot morgen hebben we al slaapplaats. Het is bijna het eerste punt dat ik tracht op te lossen als ik stop. Voormorgen was het wat zoeken en wat mijn het meest op gevallen is hoeveel pelgrims hier in deze hostel geland zijn deze namiddag. Als ik toekwam verwachtte de uitbater 3 personen maar nu zijn er hier wel 18 geland. Het hebouw waarik verblijf is een oud klooster en dus er ruimte genoeg, deregels voor Corona respecterend. Morgen stappen we verder, ik naar Citta di Castelo, andere na Citerna , blijkbaar komt dat op een andere route van St Fransceco voor. Misschien wordt het zo wat rustiger.
Gisterenavond nog lekker gegeten in mijn gevangenis! Ik kon niet meer weg en had er ook geen behoefte meer aan. Lekker stil was het op de kamer. Ik ben nog op zoek geweest naar een slaapplaats voor de volgende nacht maar dat lukte niet meer. Ik had een adres waar ik zou kunnen overnachten in Lama maar kreeg geen gehoor op mijn telefoontjes. Ik durfde het dan niet riskeren gewoon te gaan en dan voor een gesloten deur te staan of voor een duurdere oplossing te moeten kiezen. Om 5 u had ik geboekt en na het ontbijt kon ik met een gerust hart vertrekken. Ik heb deze morgen geen paters meer gezien en dan was het maar gaan stappen. Volgens plan zou er vandaag maar 1 helling op de route zijn, wat hoop geeft. Daar ik op een heuvel logeerde met hoge toeritische allures was de weg naar het dorp mooi geplaveid en kon ik gewoon doorstappen. Boven op het plein waren al een paar stappers aangekomen en onderweg heb ik er nog 2 gekruist. Meestal vrouwen die deze route lopen, nochtans niet zo evident als ik zie waar ik moet doorkruipen. De weg daalt tot aan het riviertje en aan de overzijde begint de beklimming. Pittig maar doenbaar vergeleken met de voorgaande dagen. Een mooie wandeling met dikwijls open plekken waar dieren kunnen foerageren. Na anderhalf uur bereik ik de top waar een Eremo is, ik denk oude kerk dat nu dienst doet als refugio maar zijn kerkelijk verleden niet vergeet. Ik ben dan wel op 1224 m hoogte en als ik denk dat het daarstraks nog 700 m was dan is het weer de moeite. Ik heb nog dikwijls achteruit gekeken om een foto te nemen van de Santuario verstopt in de heuvels. Nu gaat het in dalende lijn maar langszaam want de weg is voorzien voor voertuigen, wel gewoon verhard met grint. Op richtingaanwijzers zie ik dat ik nog 2 u moet dalen. Onderweg zijn er nog een paar rustplaatsen wat erop wijst dat de mensen hier komen picknicken als het warm is in de dorpen en steden. Als ik naar het nieuwe landschap kijk is het zachter aan heuvels met al meer landbouw en verdwijnen de bossen en natuurgebieden. Bij de eerste woningen is ook het asfalt terug, wat heb ik dat gemist. Ik loop een bakker voorbij in een klein gehucht want al mijn hoop is gevestigd op een grotere plaats waar ik tenminste een winkel zal vinden. Om 12u45 kom ik aan in het dorp Caprese Michelangelo en als ik naar rechts kijk ook aan mijn B&B. Ik heb geluk want de gastvrouw is nog aan het opruimen en laat mij binnen. Winkels zijn hier niet meer en de eetgelegenheid is toe. Een attent gastvrouw heeft wat inkopen gedaan voor het ontbijt en zo kan ik deze middag mijn brood beleggen met een lekker omletje. Deze namiddag ga ik het dorp in om even een glimp op te vangen van het geboortehuis van Michelangelo. Wat een toeval dat ik bij de wieg kan staan van de grote kunstenaar van La Pieta en de Sixtijnse kapel. Hoe een klein dorpje een grote naam kan leveren. Ik zie hier autos met veel buitenlandse nummerplaten op zoek naar dat huis. Veel is er ook niet te bezoeken maar het landschap maakt veel goed.
Santuario della Verna Caprese Michelangelo : 18 km
Ik logeer in de B&B La pescora e l'angelo, via Capolungo 72 in Caprese Michelangelo
9/09/2020 : Op weg naar de Santuario door de geboorteplaats van Obelix
Goed geslapen en daar ik de kans had zelf een koffie te maken met hun expressokan was de dag van de slag goed begonnen. Ik doe het vandaag rustig aan daar het niet zover is maar alleen maar klimmen naar het Sanctuario della Verna. Een klooster waar destijds, wanneer er nog niets was, St Fransicus is geweest. Het tweede belangrijkste plaats na Assissi. Het stappen gaat goed en dat is ook belangrijk want de weg gaat steil en ook hier weer is de weg uitgesleten door hat afstromen van het water na zware regens. Na een uur klimmen ben ik op de top beland van de eerste heuvel en dan moet ik verder over een kam naar de volgende heuvel, enz. Het klimmen is dan wel minder en af en toe kan ik aan weerzijde de vallei zien. De weg is breed genoeg om te lopen en bij val is er nog plaats genoeg maar het gaat wel diep. Ik bereik een weg en als ik die overssteek ben ik blijkbaar in een andere wereld waar volgens mijn fantasie Obelix moet geboren zijn met grote keien die beg8roeid zijn met mos in een beukenbos waar ook nog everzwijnen de grond omploegen voor voedsel. Dieren zie je in de bossen niet daar er een wereld bossen zijn en ze ook geen behoefte hebben de mens te ontmoeten. Wel sprookjesachtig dat bos waar ik nog door mag stappen tot ik het Sanctuario bereik. Plots duikt het boven de rotsen op en dan is het doel bijna bereikt. Ik stap opwaarts voor fotos en een stempel en dan pas valt mijn frank dat ik hier heb gereserveerd. Onverdag is het hier een bedevaartsplaats maar deze avond zal het rustig zijn. Zonder het te weten slaap ik in een klooster en wat voor één! Ik wordt pater voor 1 nacht. Ik kan maar pas deze namiddag inchecken maar kan wel deze middag hier eten. Het wordt een dag van rusten en eten want de 2 voorgaande dagen was het niet vet. Gisteren had de vrouw die mij verwelkomde beloofd iets klaar te maken maar ik heb ze niet meer gezien. In de bar hadden ze wel goederen om zelf iets klaar te maken of brood met toespijs maar dat had ik ook en voor mezelf koken is ook wat omslachtig. Deze morgen was er niemand om te betalen en heb ik dan mijn donativo achter gelaten in mijn kamer. Ik ben al blij dat ik kon overnachten en een goede douche nemen.
8/09/2020 : Bella Toscana ontdekken in kleine dorpjes
Vroeg gaan slapen en dus vroeg op. Geniet van het kloosterleven, opgesloten. Maar de rust duurt tot 5u30, tijd om de paters wakker te rinkelen voor het ochtendgebed van 6 u. Ik maak mij klaar en hoop dat de deuren open gaan binnen een half uur, en zo geschiedt het. Ik vertrek zo snel ik kan vooral om zodra ik bereik heb te bellen. Dat lukt en dan daal ik verder naar het hoofdklooster beneden de helling dat veel toeritischer is. Ik ben net buiten de kerk, voor een kruisteken en een paar fotos als de mis begint. Hiervoor heb ik nu geen tijd want de 4de etappe begint hier. Onmiddellijk klimmen de natuur in, gelukkig ben ik opgewarmd en gaat het vlot. Sinds ik wakker ben giert de wind door de bossen en ik hoop dat er geen bomen omver waaien want hier is dat de enige manier waarop een boom geveld wordt. De weg stijgt naar het beukenwoud, de toppen zijn bijna steeds beuken, en ik loop door een laan, door de natuur gecreëerd. Eenmaal ik de refugio voorbij loop weet ik dat de top er aan komt. De eerste heuvel van de dag is realiteit en de afdaling kan beginnen richting stadje. De cappuccino met heerlijke cornetto con chocola smaakt. Een kwartier rust voor de volgende hellîng. Het stijgt snel en hierdoor heb ik een mooi beeld op het stadje. Het is nog een lange wandeling naar mijn eindpunt. Ik loop nog door 3 Borghos en steeds doods. Op gans de dag kom ik 3 wandelaars tegen die in tegenovergestelde richting lopen. Zij willen weten hoever ze nog moeten en ik ben ook nieuwsgierig naar mijn eindpunt. Daar ik nergens toch niets kan nuttigen loop ik maar door naar Biforco waar ik om 14 u aankom. Doods is het dorpje en ik vraag een toevallige voorbijganger waar de casa del peligrino is. 5 min later wordt ik naar mijn kamer geloosd. Wassen, plassen en rusten want tot 16 u is het siësta. Nadien komt het dorp tot leven. Een paar kaartspelers trekken de andacht van alle dorpsgenoten en snel zijn ze met 15 man tot 19u30 want dan is het diner en loop de baar weer leeg. De avond valt en het wordt frisser zoals de vorige avonden.
7/09/2020 : Door een natuurgebied naar de Sacre Eremo
In Villa is alles rustig rond 9u en stilaan gaan ook mijn luiken dicht. Even goed slapen want de toch van morgen ziet er moeilijk uit. Het eerste deel, dat nog een rest is van 3de etappe gaat neerwaarts tot het stadje Stia. Een klein ingesloten stadje langs de Arno, dezelfde rivier die door Firenze vloeit maar dan kleiner want stroom opwaarts en meer lijkend op een bergrivier. Ik was er snel want pas vertrokken om 7u30 was ik er al om 9 u. Vroeg maar tijdig om een koffie te drinken en wat inkopen te doen want in de Sacro Emero is niets. Ik geniet van het rustmoment wetend was er gaat komen. Gedaan met dalen. Ik kijk rond mij omhoog en merk heuvels met op 2 ervan een kasteel, hoog omhoog, prachtig gelegen. Snel ben ik Stia uit via een woonwijk en beland ik op een pad. Ik loop langs het kerkhof en vind gemakkelijk mijn weg. Juist bij het einde van het pad dat uitkomt op een asfaltweg zie ik niet dat er pijlen staan rechtdoor maar merk ik markeringen rechts. De weg daalt en hierdoor is mijn reflex mijn GPS te raadplegen. Geen mens over boord, 100 m terug lopen, het pad vinden en klimmen. Zo bereik ik een gehucht St Anna, een Borgo met kapel maar wel mooie gelegen. Snel moet ik weer de weg verlaten want het pad brengt mij tot het volgende gehucht dat uitgegroeit is tot een nieuw dorp met moderne woningen maar zonder winkels. Inkopen moeten in de stad gebeuren. Tot nu toe ging het klimmen gemakkelijk, geen grote hoogteverschillen maar de 2 burchten van daarnet zijn al op ooghoogte. Bij het verlaten van het dorp merk ik 2 pelgrims aan en onmiddellijk had ik het plan ze te volgen en ze te gebruiken als doelwit zodat ik niet meer hoefde na te denken waar de weg zou lopen. Op de grafiek was wel een neergaande curve te zien en blijkbaar was dit dat deel weg. Smal, padje van 50 cm, met een ravijn naast je en dalend. Snel was ik bij de voorgangers en merkte op dat de vrouw toch wat andere dingen angstiger was bij het dalen. Nadien gezien gaat deze weg voor die mensen een eeuwigheid duren. Ik ben voorzichtig want wil niet in de ravijn belanden. Als ik struikel moet ik de kant van de helling vallen en dat gebeurt ook. Een losliggende steen is voldoende om een0 ongeluk te hebben. Na een tijdje lopen merk ik dat ik nog op hetzelfde niveau ben als het laatste dorp maar dat ik alleen een vallei ben rond gelopen. Volgens het plan moet ik iets verder een dorp bereiken met verschillende overnachtingsmogelijkheden en dus zal er wel animo zijn met winkel, bar, enz. Ik loop het dorp in, het is middag en ik wil wel rusten en iets eten. Niets is minder waar! Ik vraag aan een inwoner waar er een bar is en hij wijst mij naar de fontein. Dan mar verder stappen. Het is nu voor het grootste deel stijgen en dus afzien. Alleen natuur, rust ,stappen en naar adem happen maar het is wondermooi en daarvoor doe ik het. Ze hadden mij verteld dat ik en natuurgebied zou lopen en inderdaad aan de bomen te zien staan ze hier al eeuwen. Ik stap door beukenwouden die hier al eeuwen staan. Onderweg kom ik een ganse groep wandelaars tegen die mij tegemoet komen en verder lopen. Een minuutje rust, voor mij niet gelaten want ik daal. Ik krijg de info dat in de winkel van de Sacre Eremo een drankje te verkrijgen is. Rond 14u45 kom ik toe maar moet nog tot 15 u wachten alvorens ik kan aanmelden. Dan maar snel een bericht sturen naar huis maar dat lukt ook niet. Geen bereik. Eenmaal ik mijn rugzak heb afgezet in de slaapruimte voor 14 personen ga ik vragen of ik misschien internettoegang kan krijgen om thuis mijn aankomst te melden maar dat lukt ook niet. Ik ben eindelijk aan het einde van de wereld aangekomen ! Ik eet wat en rust met een goed boek want dat kan nog wel. Iets later zie ik een 6 tal scouts toekomen en dan is mijn rust voorbij maar nietwaar, de paters hebben nog een andere ruimte waar deze groep kan bivakkeren. De rust heb ik voor de ganse avond en nacht. Om 19 u naar de gebedsviering en dan gaan de poorten toe. Voor mij ook. Tevreden en voldaan maar met grote vrees voor het thuisfront ga ik slapen. De klokken zwijgen ook.
6/09/2020 : Door de bossen naar een zeldzame Villa
Goed geslapen en dat was niet moeilijk! Het is stil op straat want zondag. Ik loop de oude stad terug door en vind makkelijk de weg. In de gids was aangeduid dat het opwaarts ging en men kan zich daar iets bij voorstellen maar wat er komen zal is toch een verrassing. Als je de gids bekijkt zie je etappes van 17 km of 15 km en dan heb je al wat gestapt en herverdeel je ze om gemakkelijk te kunnen overnachten of om andere redenen, zoals de plaats. Ik heb vandaag de etappe verlengd met de helft van de volgende omdat vandaag klimt en morgen de grafiek een dalende lijn geeft. Geen haar op mijn hoofd heeft naar de hoogtemeters gekeken. Onmiddellijk begint het te stijgen en niet zomaar een beetje. Ik zie in de verte een mooi dorp verschijnen in de schemering en volg de weg omhoog. Dikwijls stop ik om adem te happen en gebruik deze momenten om fotos te nemen. Onderweg kan ik ook genieten van de woningen die er zijn of van restauraties. Blijven stijgen en zo bereik ik het eerste dorp. Te vroeg voor een koffie en zet mijn gedachten op Consuma, het dorp gelegen aan de Col di Consuma. De weg wordt vlakker bij het verlaten van Diacceta en mijn hoop groeit dat het zwaarste voorbij is. Plots gaat de weg links af het bos in en dan begint het echte werk pas. Dikwijls moet ik adem happen maar het stijgingspercentage is dan ook geweldig. Hier kom je geen mensen tegen en begrijpelijk. Er valt niets te rapen, ik vrees zelf dat de bomen nooit worden gerooid want de hellingen zijn te stijl en de afgronden diep. Met af en toe te rusten lukt het mij Consuma te bereiken, tijd voor een koffie. De eerste bar is gesloten voor vakantie, aan de bakker staat een rij wachtenden en aan de Col, waar een bar/chalet is lijkt het wel een samenkomst van motard. Ze willen allen iets eten of drinken, dus lange wachtrijen. Dus maar doorstappen met de kennis dat het dalend zal zijn. Dalen is nog ellendiger dan klimmen qua voorzichtigheid. Ik ben al wat moe, de wegen zijn uitgesleten beekjes vol los liggende keien en de stress steekt zijn kop op. Het dalen is ingezet maar onderweg kom ik toch nog wat hellingen tegen. De laatste blaast mijn energie weg en dan is het wilskracht dat ik robot verder stap. Gelukkig weet ik dat het niet ver meer is en tijdsaanduidingen bevestigen dat. Veel te laat naar mijn goesting bereik ik de refusio waar ik kan overnachten. De trip is wondermooi in de natuur maar loodzwaar. Ik ben blij aangekomen te zijn en na een maaltijd en rust kan ik mijn was doen en werken op mijn tablet. Als ik de hoogtemeter controleer vandaag heb ik meer dan 1500 m geklommen op pakweg 15km. Morgen wordt het ook zwaar en ik begrijp nu waarom de gids kortere etappes voorstel. Ik probeer terug op hun geplande indelingen te geraken en zal die dan volgen, wat minder belastend is en ook wat meer laat genieten van dit avontuur,
Gisterenavond was er grote commotie in het Ostello want zaterdag moet er een huwelijk door gaan en de tuin moet nog worden gemaaid en opgeruimd. Ik was in de balie aan het werken aan mijn blog als de manager mij kwam vragen of ik wilde mensen ontvangen die laattijdig hadden geboekt. Een kleine moeite en ik was daar toch bezig. Rond 21u15 kwamen 2 Nederlandse dames toe om in te checken en als de manager geroepen was zat mijn taak erop. De dames wouden nog graag wat eten en wijn drinken en hoffelijk dat Italianen zijn was dat snel geregeld. Spijtig genoeg hadden ze grote dorst en een avond/deel nacht was toch geen probleem om tijd vrij te maken en een babbeltje te doen. Als ik om 2u30 wakker werd was de party nog bezig en moest ik wel wat meeluisteren. Het gevolg was dat ik om 7u30 ging ontbijten zoals afgesproken en de baas en personeel nog verder moesten werken om te trachten rond 11u klaar te zijn, het tijdstip dat de familie zou toe komen. Het ontbijt was minder dan de dag ervoor maar ik kon erop leven. Om 8u kon ik vertrekken en het eerste doel was de uitgestippelde route terug te vinden want het Ostello lag iets van de weg af. Mr GPS heeft zijn taak goed uitgevoerd. Die GPS tracking is heel handig want zo kan je alle omliggende wegen zien en volgen tot de weg. Zonder zou het niet lukken. Mijn smartphone plakt aan mijn hand. Mooi ! We weten allemaal wat we kunne verwachten van Toscane met de begroeide heuvels, verlaten gehuchten, mooie panorama's maar als je er stappend doorheen moet is het nog veel mooier. Vandaag was het resterend deel van de eerste etappe en zodoende was ik vrij snel in de stad waar ik zou overnachten. Bij het binnenlopen van de stad komt het pad uit aan een Benedictessen klooster. Ik veronderstel dat het een slot klooster moet zijn want bij de inkom heb je er alleen een bel en een draaitrommel met kijkgat. De enige manier van contact met de buitenwereld en meestal gebruikt om giften te overhandigen. Ik heb het al meerdere malen gezien bij kloosters. Wel was mijn verrassing groot als ik er een vrouw naartoe zag komen en er aan bellen. Ik bleef kijken want mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Na wat over en weer gepraat begon het luik te draaien en de vrouw kon er een pakje uithalen. Dus de zusters zijn mee met hun tijd en ze doen dienst als afhaalpunt voor pakjes. Goed gezien en super handig want ze zijn toch steeds aanwezig, het zal hun wat opbrengen en in de trommel zullen ze nadien nog wel iets vinden. Dan maar verder naar mijn B&B waar ik aan al mijn praktische daden kon beginnen. Zo heeft de uitbater op mijn vraag een slaapplaats kunnen regelen in een oude kluizenarij die opgekuist is en dienst doet als refugio voor wandelaar lang het Via di St Fransceco. Leuk dat ik er mag overnachten maar zoals morgen moet ik alle voedsel dat ik wil nuttige meenemen want in de buurt is er niets, geen winkel, geen bar juist een kerkje. Dit is voor morgen ook het geval maar de inkopen liggen al klaar. Deze namiddag ga ik de stad bezoeken met als toetje een ijsje en als het mogelijk is een mis meevieren.
Ostello di Bigallo - Pontaviesse : Naar schatting 14 km
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
