Vandaag staat Assissi op het programma, voor veel pelgrims/wandelaars een eindpunt maar ik loop verder naar Roma. Een korte etappe van 15 km maar ik heb voor vandaag een plan. Mijn eindpunt is Rivotorto, een gemeente op de volgende etappe. Ten eerste is 15 km kort maar vooral is Assissi toeristisch en duur en staat het haaks op de kijk op de wereld van St Franscicus. Mijn plan bestaat er in op tijd aankomen aan de basiliek, naar het graf van St Franscicus te gaan en “Dank u’ zeggen en een stempel proberen te bemachtigen op mijn credenziale omdat het mooi oogt. Vervolgens doorstappen naar basiliek St Chiara om het kruis van S. Damiano te aanschouwen dat H.Franscicus aan de H. Clara schonk en wereldbekend is en zelf in onze kerk in Groot-Bijgaarden hangt . Ondertussen loop ik de ganse stad door. Vervolgens verlaat ik de stad en daal ik de heuvel af richting S. Damiano waar de eerste zusters Chiara (Clarissen) hun orde zijn begonnen onder voogdij van St Franscicus. Alles verloopt vlot. Onderweg kom ik het kruis tegen (1st na de eerste blik op de basiliek van Assissi ) en leg ik een kei op de kunstmatige heuvel gebouw door pelgrims. Als ik aan de voet van de stad ben moet ik een brugje over en begint de helling naar de basiliek. De weg is onderbroken en er loopt een pad langsheen de bedding van een beekje naar Assissi toe. Na een tijdje kijk ik op mijn GPS en merk dat ik al veel hoger zou moeten zijn. Via een verlaten weg met veel omgewaaide bomen en aardverschuivingen bereik ik terug het juiste pad. Misschien een hint ? Via een achterpoort kom ik voor de basiliek uit. Nu het plan volgen en tot mijn grote verbazing spreekt niemand mij aan ivm mijn rugzak. Ik vroeg mij al een tijdje af hoe dat zou verlopen maar het ging goed. Op het kantoortje ingericht voor het ontvangen van pelgrims en het overhandigen van documenten hoor ik vlaamse stemmen. Ik vraag mijn stempel en spreek nadien de pelgrims aan. Ook zij (5 personen) zijn op weg naar Rome maar met overdracht van bagage, wat zeker OK is. Ik loop door de verlaten stad Assissi, zo heb ik ze nog nooit gezien om 10u30, verder om mijn plan af te werken en zoals bedacht kaan ik om 12 u eten in een restaurantje waar ik een paar jaar geleden ben gestopt. Prijselijk en als je bedenkt dat je daar alleen maar de straat moet oversteken om 3 maal zoveel te betalen. Het zal zeker beter zijn maar nu zit ik weer tussen de Italianen. Na de maaltijd stap ik verder,150 m, om naar het kerkje te gaan kijken van St Franscicus binnen de basiliek Santa Maria degli Angeli maar ze sluiten tussen 12 u en 15 u. Geen probleem want ik heb het kerkje al meermaals gezien. Dan rest er niets anders over dan door te stappen naar Rivotorto waar ik geboekt heb rechtover het Santuario met basiliek, die gebouwd is over de eerste verblijfplaatsen van Franscicus en zijn eerste volgelingen. Veel minder toeristisch maar wel intens. Hier wordt het werk met de melaatsen in herinnering gebracht. Morgen zien we verder waar de weg ons brengt.
Het was nog een heerlijke avond want de vino Santo en de appeltaart werden nog opgediend. Fantatisch om de dag af te sluiten en de luiken te dichten. De vrederust daalde over de Eremo en de stilte was aandoenlijk onder de sterrenhemel. Om 6u30 werd de volgende episode van ons verblijf aangebracht, een ontbijt om U tegen te zeggen en dat je bijna nooit ziet. Zelfs de 3 Italiaanse dames geloofde hun ogen niet maar lieten het zich wel bevallen. Zij waren al klaar met pakken en na een dankbaar afscheid vertrokken ze. Luigi, de uitbater, wijst er mij op dat ik bij het vertrek een vijgenboom langs loop waar het de moment is verse vijgen te plukken, speciaal van smaak maar lekker en Bio. Volgens de aanduidingen langs de weg zou het maar 14,5 km zijn en ik vertrok zoals voorzien om 8u. Een mooie wandeling en dra zouden we een dalend getand parcours moeten krijgen maar de tanden waren hevig. Kleine afdalingen gevolgd door korte bergopjes. Deze weg is nu ook aangeduid om met een paard af te leggen maar ik vraag mij af wat het paard zou doen met deze hindernissen. Waregem kourse is hiertegen een kleine wedstrijd. Met een muilezel zou het moeten lukken als het zijn dag is. Voor stappers mooi maar vermoeiend. Na dat ik de dames voorbij gelopen ben kom ik nog 2 gepensioneerde mannen met een rieten draagmand op hun rug tegen op zoek naar paddestoelen. Ze tonen graag hun buit en wijzen mijn ook welke niet goed zijn. op mijn vraag of ze ook naar tartufis zoeken vertellen ze me dat het nog te vroeg op het seizoen is en dat deze zoektochten met honden worden gedaan. Ik kijk ook eens rond maar zou zeker geen mand geplukt krijgen, een hobby apart. Eenmaal op de gewone weg kom ik in de geburen van een waterdam waarvan het meer kurkdroog ligt. Waar is al dat water heen ? Op ďie plaats kom ik ook 4 Duitse pelgrims tegen die bijna de 2 rijstroken innamen. Ik voelde onenigheid onder hun en met een Guten dag' was ik ze voorbij. Ik heb in totaal 4u30 gelopen en het deed zich aanvoelen voor 20 km, mijn stappenteller bevestigde mijn gevoel dat overheen kwam met de gegevens van mijn boekje. Geen probleem want ik kon op tijd gaan eten, een Pelgrims menu in het dorpje en daar valt altijd iets te genieten. Vandaag was het een man met zijn vriend die de uitbaatster kwam versieren, eACen waar spektakel .Na wat rusten ga ik boodschappen doen in het stadje en eet ik een ijsje. Als ik op de richting aanwijzers kijk zou ik nu in de helft van de weg naar Rome zijn. We zien wel!!
15/09/2020 : Toevallig op de weg van de agriturismo
Zoals gisteren gemeld, las ik 2 dagen wat kortere etappes in om wat rust. Misschien toevallig maar ik zou het einde van een lange etappe vandaag anders niet halen door toevalligheden. Gisterenavond viel het mij veel te laat binnen dat ik nog een adapter moest gaan kopen om mijn fotos over te zetten van een SD kaart naar mijn tablet. Ik ben later wakker geworden, later vertrokken (het was al 8u voorbij) en heb dan ook nog tijd toegegeven aan het nemen van fotos aan de Chiesa di S. Fransceco. Hier wordt vooral zijn ontmoeting met een wolf in de bloemen gezet. Dan toch maar de stad verlaten met spijt dat ik mijn adapter niet had en bij toeval loop ik voorbij een klein winkeltje voor computerassistentie en stopte ik met weinig hoop op een oplossing. Maar ze konden mij helpen. Dan maar weer verder en zo'n 50 m verder zou ik moeten links afdraaien om een kerkje te gaan bekijken en dan schuin terug lopen om op dezelfde weg verder te gaan een omweg voor een kerkje, waarvan er hier duizend in een dozijn zijn, laat ik aan mij voorbij gaan en wandel verder. Nog geen 30 m verder roept een oudere vrouw mij toe uit haar venster op de 1ste verdiep maar ik begrijp haar niet. Het enige dat ik verstond was Attenti. Ze kom op een kruk naar beneden en ze spreekt ook frans wat elkaar verstaan gemakkelijker maakt. Ze verteld me dat ik het kerkje dat ik voorbij liep, moest gaan bezoeken omdat het de plaats is waar S. Fransceco de wolf heeft ontmoet. Ik zei dat ik zou gaan kijken en ze stond erop dat ik nadien een koffie zou komen drinken wat ik met plezier aannam. De koffie ceremonie duurder wat langer dan verwacht maar was fantatisch om mee te maken en ik moet zeggen dat op 90 j ze nog lekkere koffie kon zetten. Zo verlies ik met plezier anderhalf uur maar geniet van deze kleine toevalligheden. In het enig dorpje dat ik langs moet, koop ik bij een bakker brood en drink nog een cappuccino. Ik hoop nu gewoon te kunnen doorstappen om toch nog op tijd aan te komen en snij nog een klein omtoertje af. Als ik terug op mijn weg kom stopt er een Fiat Panda . Een man met laarzen aan stapt uit met een plastiek zak in zijn hand. Mijn nieuwsgierigheid is weer gewekt en stop om te kijken wat de man gaat doen. Hij loopt naar een juist afgezaagde populier en begint te graaien waardoor ik wat dichterbij stap. Aan de voet ervan plukt hij paddenstoelen. Ik snel wat fotos nemen en als ik weer verder stap roept hij mij en wijst mij naar zijn auto waar en nog meer funghis in liggen. Ik moet zo aan mijn schoonvader denken die hiervan ook zou genieten. Nu kom ik op de weg van de Agriturismo. Op deze weg tot aan mijn slaapplaats kom ik er nog heel wat tegen wat normaal is omdat de streek zo mooi is, zo dicht bij grote toeristische plaatsen en vooral heel rustig. Na een mooie wandeling kom ik aan in een verlaten klooster dat gerestaureerd is en nu dienst doet als ostello voor pelgrims onder de vleugels van de conferentie van S. Jacob. Heel mooi en vooral afgelegen. Hier kunnen indien mogelijk 50 mensen overnachten. Vandaag overnachten we met 4 personen. Ik had grote twijfels of ik hier ook zou kunnen eten maar blijkbaar is het mogelijk. Om 18 u komt hij de guardian ons roepen voor de plechtigheid van ontvangst en zegening voor onze reis met voetenwassing. Ik had het al tweemaal meegemaakt maar ook vandaag overmand het mij. Het is zo intens wat die mensen voelen en willen doorgeven. Na de plechtigheid moeten we aan tafel en het is ongelofelijk wat er opgediend wordt, een feestmaal waardig. Het was te verwachten een de geuren die uit de keuken oprezen in de namiddag. Weer een heel mooie ervaring en ik ben dubbel zo blij om hier te overnachten. Soms moet men ver gaan zoeken om iets mooi mee te maken. Dikwijls moet ik aan S. Fransceco denken.
14/09/2020 : Op wandel door de moderne geschiedenis
Gisteren zijn er nog 6 pelgrims toegekomen en moesten bij mr Pastoor ook Corona gegevens achterlaten en hun temperatuur laten controleren. Ik moest de kamer delen met een Italiaan en zijn Japanse vriendin. Ik had ze in Citta di Castelo ook gekruist in de morgen en dan is het goed als iedereen op hetzelfde tijdstip wakker wordt. Allebei zijn ze avonturiers die de wereld rondtrekken en zich niet willen settelen. Eenmaal dit pad ingeslagen is het moeilijk om het gewone leven terug op te pikken maar hun verhalen zijn geweldig. Daar hij verschillende talen spreekt is het voor hem simpel werk te vinden, wat geld op te slaan en verder te trekken. Een keuze die als je jong bent aantrekt maar op 60 j een leeg huis vol herinneringen oplevert. Het is ook zo dat het een virus is, niet dodelijk, die u leven overneemt. Dus deze morgen hebben we samen nog een cappuccino gedronken in een bar en ben ik vertrokken. Al ik al een uur gestapt had haalde ze mij in maar nadien was het viel hun motor stil en heb ik ze niet meer terug gezien. De japanse vrouw kloeg gisteren al van vermoeidheid en elke km dat er bij komt weegt zwaarder door. Deze reis maakt me duidelijk dat het voor mij de ideale formule is van reizen. Als je anders de streek gaat verkennen zou je bijvoorbeeld naar Pietralunga rijden, één uur ronddwalen in de straatjes en verder moeten trekken, terwijl ik er toekom om te overnachten, eten zoek of ga eten en allerlei zaken regel. Het is dan ook avond en met wat ambiance van de avond kan ik mij klaar maken voor de dag nadien en het licht uitdraaien. Gereist, geleefd, vermoeit maar voldaan. Ook vandaag loop ik over heuvels naar Gubbio toe. Onderweg loop ik voorbij gerestaureerde pareltjes en kan ik het reële leven van de mensen opsnuiven. Genieten. Na 4u lopen verlaat ik mijn weg om een koffie te gaan drinken want ik moet maar 7 km meer lopen en op die strook zijn er geen bars meer. Om 12u30 bereik ik Gubbio maar verlaat het ook weer snel want de prijzen zijn hier het dubbelen dan de voorgaande dagen. Het is een mooie stad dat al in de verte zichtbaar is en als je in geburen reist de moeite van een stopplaats waard. Heel goed beschermd en ook de mensen houden van hun stad en bewaren de geschiedenis. Spijtig dat het toerisme soms afbreuk doet aan de ingesteldheid van de bewoners. Het zal simpelweg een pizza worden maar we overleven het wel. Ik kleine dorpen is het eten lekkerder en voor iedereen. Deze avond slaap ik in een oud klooster dat omgevormd is tot bibliotheek en opvangruimte voor pelgrims maar het adres in mijn gids is verkeerd en dusdanig heb ik 2 km meer gelopen. Op die weg heb ik dan winkels en pizzabar gevonden en dus was het de omweg waard. De volgende dagen worden kortere etappes en ook dat is welkom voor het recupereren van de spieren. In die omstandigheden hoef ik misschien geen rustdag te nemen.
13/09/2020 : Over een motorcrosscircuit naar Pietralunga
Een mooie stad verlaten in de vroege ochtend doet altijd iets met mij. Zondag en alleen op straat maar het moet. Volgens mijn gids moet ik 30, 2 km stappen op 11uur tijd, wat ik vrij veel vind. Daar ik toch niet kon doorslapen uit angst te laat wakker te zijn heb ik voor vertrek gekeken of het niet korter kon. Ik heb een andere weg uitgestippeld en ben dan maar gaan lopen. Of het korter was weet ik niet en zal ik ook nooit weten maar in mijn hoofd wel. Het was vandaag een heel ongewone rit. Na anderhalf uur kan ik stoppen voor een colasione, koffie met een nog warme chocoladecroissant. Ik loop verder en kom stappers tegen, in een groep. Mensen die via een organisatie delen van een tocht lopen, worden afgezet en opgehaald en die weinig hoeven te dragen want dat wordt voor hun verplaats. Niet gratis maar een mooie uitweg voor een doevakantie met ontdekking en weinig zorgen. Ik ga gewoon verder want stoppen en terug vertrekken kunnen mijn spieren niet de baas. Dat was ook het geval aan een oude kerk deels ostello. Ik vraag er om een koffie maar ben na 10 min wel vertrokken zonder te drinken. De wegen zijn hier minder steil en laten, het gewoon toe om gemakkelijk te stappen, wel langer om de top te bereiken maar milder Ik voor de spieren Ik hoor al de hele morgen motorrijder in de verte wat een vervelend lawaai de stilte verstoord. Als ik ook wat verder op dezelfde pad loop wordt het hels. Ze rijden zeer voorzichtig en zwaaien af en toe maar het stof dat ze produceren en het lawaai maken dat deel van het traject onaangenaam. Ik moet ook super attent zijn dat niemand me aanrijd of dat ik geen steentje toegeworpen krijg. Ik begrijp best dat de omgeving fantatisch is voor hun hobby maar ik liep op de verkeerde plaats. Ik hoop dat ze allemaal honger krijgen en zullen stoppen rond 12 u en zo geschied het ook. Twee jaar geleden kreeg ik een show van Ferrarri’s voor Aosta en dat leek mij wel plezanter maar rustiger en minder luidruchtig. Ik kan rustig verder stappen en als ik Pietralunga zie verrijzen weet ik dat het niet lang zal duren voor ik kan eten. Ik eet en ga dan rusten in het tuintje voor de rifugio. De pastoor maakt mij wakker om mij in te schrijven en geeft mij onderrichtingen voor de aankomende pelgrims die ik hun doorgeef. Alles is gesloten zoals verwacht op zondagnamiddag maar de gelateria, bar en restaurants blijven open. Ik kan brood krijgen in een restaurant en kan voort tot morgen. Ik loop nog even door de stad om foto’s te maken van street art dat hier op kleine deurtje van gas- of watertellers is aangebracht e0̈ roestige deurtjes omtovert i en kunstwerk. Al bij al een mooie dag en mooie beelden opgeslagen op mijn harde schijf.
Van het gesnurk in onze slaapplaats ben ik niet wakker geworden maar ik ben goed ingesteld en om 4u45 ben ik wakker. Het orkest snurkt dapper verder maar ik kon snel verhuizen zonder veel lawaai te maken. Gisteren had ik mijn kledij gewassen maar bij het gaan slapen was alles nog vochtig en ik vreesde dat ik propere voorraad ging moeten boven halen maar dat hoefde niet. Juist een deel van mijn broek voelde nog klam aan maar het ging wel. Mijn voorbereidingen van de dag ervoor loonde en na wat gegeten te hebben zonder koffie kon ik de straat op. De bakker was al bezig en de straatkeerders veegde de trappen van de Duomo in alle stilte als ik voorbij liep de stad uit. Mijn hand omklemde de gps en weg waren we. Ik ontmoette een koppel die ook richting Citta di Castelo vertokken maar namen een andere weg. Wat verder kwam ik ze weer tegen en als mijn weg afdraaide liepen zij voort. Tot later dacht ik, ze waren zeker de helft jonger en dan ervaar je de jaren. Mijn weg liep naar een kerkhof en dan moest ik omhoog door de bossen. Mooi en rustig. Als ik bijna aan de Eremo die Montecassale ben word ik weer voorbij gelopen door de jeugd. Een kort bezoekje aan de kapel en binnenkoer en we kunnen verder. Ik zie ze niet meer terug. Er zijn vele wegen aangeduid en switchen kan ik niet. Ik vertrouw ten volle op mijn gids en gps. De weg loopt verder over achtergelaten wegen en oude gebouwen en het is genieten van de wandeling en omgeving. Na 5u.bereik ik weer de normale werelï en kan ik uitkijken naar een Cappuccino. Nog wat krachten verzamelen om de laatste km te overbruggen. Robot jp wordt ingeschakeld en na 7u stappen kan ik uitkijken waar ik ga eten, en rusten alvorens mij rond 15u30 kan aanmelden. Blij en tevreden kan ik over de voorgaande dagen terug kijken. Onderweg heb ik gemerk dat er veel tabak wordt gekweekt en gedroogd. Niet op de traditionele manier van de bladeren laten drogen in hoge zolders maar met branders drogen. Hier geenszins tomaten maar tabak. Ik kom wat later toe in de stad maar kan nog eten en rusten in het park. Ik kan pas inchecken om 15 u en deze namiddag heeft voor wat er overblijft een drukke agenda.
Sansepolcro- Citta di Castelo : 27 km
Ik overnacht in eenAirB&B La Galeria . Via S. Florido 43 in Citta di Castelo
11/09/2020 : Van het stille Toscane naar het drukke Umbrie
Ik mijn gisteren snel afgewerkt om naar Pizzeria verder in de straat te stappen om te eten. In gans Italië is het buiten de steden bijna onmogelijk pizza te krijgen a Pranzo maar allen a Cena vanaf 19 u. Wel ik heb een pizzeria gevonden die allen op de middag bakt. Dus ik stond er voor niets en ik mijn plan getrokken met wat de gastvrouw in de koelkast geplaats had. Ik heb dat maar nog een omelet gebakken maar dan op getoast brood. Minder lekker maar zo overleven we wel. Daar ik op niets of niemand hoefde te wachten was ik al om 6u30 de straat op. Buiten mijn bed verversen kon me niet zien dat ik er geleefd heb. Vandaag duidelijk de overgang van de bossen naar de gewone omgeving. Ik heb heel hard genoten van de wandeling die mij het beeldgaf dat ik van Toscane gewend ben. Met glooiende heuvels met kleine dorpen, abdijen, akkerland of olijfbomen die de plaats hebben overgenomen van eik, beuk op sparren. Mooi !! Het valt me nu meer op hoeveel ik ontdek en mer in mij opneem door te stappen dan rond te rijden op een 14 daagse vakantie. Bij de eerste tocht was het doel, Rome, bereiken essentieel terwijl ik nu meer geniet. Ik weet nu dat ik zonder ongeluk of pech de eindmeet kan halen en zo valt deze stressfactor weg. Nu is het meer puzzelen om een slaapplaats te vinden. Op mijn vorige routes was dat evident te kunnen slapen op de volgende halte terwijl hier zijn zijn er weinig voorzienigen. Maar tot morgen hebben we al slaapplaats. Het is bijna het eerste punt dat ik tracht op te lossen als ik stop. Voormorgen was het wat zoeken en wat mijn het meest op gevallen is hoeveel pelgrims hier in deze hostel geland zijn deze namiddag. Als ik toekwam verwachtte de uitbater 3 personen maar nu zijn er hier wel 18 geland. Het hebouw waarik verblijf is een oud klooster en dus er ruimte genoeg, deregels voor Corona respecterend. Morgen stappen we verder, ik naar Citta di Castelo, andere na Citerna , blijkbaar komt dat op een andere route van St Fransceco voor. Misschien wordt het zo wat rustiger.
Gisterenavond nog lekker gegeten in mijn gevangenis! Ik kon niet meer weg en had er ook geen behoefte meer aan. Lekker stil was het op de kamer. Ik ben nog op zoek geweest naar een slaapplaats voor de volgende nacht maar dat lukte niet meer. Ik had een adres waar ik zou kunnen overnachten in Lama maar kreeg geen gehoor op mijn telefoontjes. Ik durfde het dan niet riskeren gewoon te gaan en dan voor een gesloten deur te staan of voor een duurdere oplossing te moeten kiezen. Om 5 u had ik geboekt en na het ontbijt kon ik met een gerust hart vertrekken. Ik heb deze morgen geen paters meer gezien en dan was het maar gaan stappen. Volgens plan zou er vandaag maar 1 helling op de route zijn, wat hoop geeft. Daar ik op een heuvel logeerde met hoge toeritische allures was de weg naar het dorp mooi geplaveid en kon ik gewoon doorstappen. Boven op het plein waren al een paar stappers aangekomen en onderweg heb ik er nog 2 gekruist. Meestal vrouwen die deze route lopen, nochtans niet zo evident als ik zie waar ik moet doorkruipen. De weg daalt tot aan het riviertje en aan de overzijde begint de beklimming. Pittig maar doenbaar vergeleken met de voorgaande dagen. Een mooie wandeling met dikwijls open plekken waar dieren kunnen foerageren. Na anderhalf uur bereik ik de top waar een Eremo is, ik denk oude kerk dat nu dienst doet als refugio maar zijn kerkelijk verleden niet vergeet. Ik ben dan wel op 1224 m hoogte en als ik denk dat het daarstraks nog 700 m was dan is het weer de moeite. Ik heb nog dikwijls achteruit gekeken om een foto te nemen van de Santuario verstopt in de heuvels. Nu gaat het in dalende lijn maar langszaam want de weg is voorzien voor voertuigen, wel gewoon verhard met grint. Op richtingaanwijzers zie ik dat ik nog 2 u moet dalen. Onderweg zijn er nog een paar rustplaatsen wat erop wijst dat de mensen hier komen picknicken als het warm is in de dorpen en steden. Als ik naar het nieuwe landschap kijk is het zachter aan heuvels met al meer landbouw en verdwijnen de bossen en natuurgebieden. Bij de eerste woningen is ook het asfalt terug, wat heb ik dat gemist. Ik loop een bakker voorbij in een klein gehucht want al mijn hoop is gevestigd op een grotere plaats waar ik tenminste een winkel zal vinden. Om 12u45 kom ik aan in het dorp Caprese Michelangelo en als ik naar rechts kijk ook aan mijn B&B. Ik heb geluk want de gastvrouw is nog aan het opruimen en laat mij binnen. Winkels zijn hier niet meer en de eetgelegenheid is toe. Een attent gastvrouw heeft wat inkopen gedaan voor het ontbijt en zo kan ik deze middag mijn brood beleggen met een lekker omletje. Deze namiddag ga ik het dorp in om even een glimp op te vangen van het geboortehuis van Michelangelo. Wat een toeval dat ik bij de wieg kan staan van de grote kunstenaar van La Pieta en de Sixtijnse kapel. Hoe een klein dorpje een grote naam kan leveren. Ik zie hier autos met veel buitenlandse nummerplaten op zoek naar dat huis. Veel is er ook niet te bezoeken maar het landschap maakt veel goed.
Santuario della Verna Caprese Michelangelo : 18 km
Ik logeer in de B&B La pescora e l'angelo, via Capolungo 72 in Caprese Michelangelo
9/09/2020 : Op weg naar de Santuario door de geboorteplaats van Obelix
Goed geslapen en daar ik de kans had zelf een koffie te maken met hun expressokan was de dag van de slag goed begonnen. Ik doe het vandaag rustig aan daar het niet zover is maar alleen maar klimmen naar het Sanctuario della Verna. Een klooster waar destijds, wanneer er nog niets was, St Fransicus is geweest. Het tweede belangrijkste plaats na Assissi. Het stappen gaat goed en dat is ook belangrijk want de weg gaat steil en ook hier weer is de weg uitgesleten door hat afstromen van het water na zware regens. Na een uur klimmen ben ik op de top beland van de eerste heuvel en dan moet ik verder over een kam naar de volgende heuvel, enz. Het klimmen is dan wel minder en af en toe kan ik aan weerzijde de vallei zien. De weg is breed genoeg om te lopen en bij val is er nog plaats genoeg maar het gaat wel diep. Ik bereik een weg en als ik die overssteek ben ik blijkbaar in een andere wereld waar volgens mijn fantasie Obelix moet geboren zijn met grote keien die beg8roeid zijn met mos in een beukenbos waar ook nog everzwijnen de grond omploegen voor voedsel. Dieren zie je in de bossen niet daar er een wereld bossen zijn en ze ook geen behoefte hebben de mens te ontmoeten. Wel sprookjesachtig dat bos waar ik nog door mag stappen tot ik het Sanctuario bereik. Plots duikt het boven de rotsen op en dan is het doel bijna bereikt. Ik stap opwaarts voor fotos en een stempel en dan pas valt mijn frank dat ik hier heb gereserveerd. Onverdag is het hier een bedevaartsplaats maar deze avond zal het rustig zijn. Zonder het te weten slaap ik in een klooster en wat voor één! Ik wordt pater voor 1 nacht. Ik kan maar pas deze namiddag inchecken maar kan wel deze middag hier eten. Het wordt een dag van rusten en eten want de 2 voorgaande dagen was het niet vet. Gisteren had de vrouw die mij verwelkomde beloofd iets klaar te maken maar ik heb ze niet meer gezien. In de bar hadden ze wel goederen om zelf iets klaar te maken of brood met toespijs maar dat had ik ook en voor mezelf koken is ook wat omslachtig. Deze morgen was er niemand om te betalen en heb ik dan mijn donativo achter gelaten in mijn kamer. Ik ben al blij dat ik kon overnachten en een goede douche nemen.
8/09/2020 : Bella Toscana ontdekken in kleine dorpjes
Vroeg gaan slapen en dus vroeg op. Geniet van het kloosterleven, opgesloten. Maar de rust duurt tot 5u30, tijd om de paters wakker te rinkelen voor het ochtendgebed van 6 u. Ik maak mij klaar en hoop dat de deuren open gaan binnen een half uur, en zo geschiedt het. Ik vertrek zo snel ik kan vooral om zodra ik bereik heb te bellen. Dat lukt en dan daal ik verder naar het hoofdklooster beneden de helling dat veel toeritischer is. Ik ben net buiten de kerk, voor een kruisteken en een paar fotos als de mis begint. Hiervoor heb ik nu geen tijd want de 4de etappe begint hier. Onmiddellijk klimmen de natuur in, gelukkig ben ik opgewarmd en gaat het vlot. Sinds ik wakker ben giert de wind door de bossen en ik hoop dat er geen bomen omver waaien want hier is dat de enige manier waarop een boom geveld wordt. De weg stijgt naar het beukenwoud, de toppen zijn bijna steeds beuken, en ik loop door een laan, door de natuur gecreëerd. Eenmaal ik de refugio voorbij loop weet ik dat de top er aan komt. De eerste heuvel van de dag is realiteit en de afdaling kan beginnen richting stadje. De cappuccino met heerlijke cornetto con chocola smaakt. Een kwartier rust voor de volgende hellîng. Het stijgt snel en hierdoor heb ik een mooi beeld op het stadje. Het is nog een lange wandeling naar mijn eindpunt. Ik loop nog door 3 Borghos en steeds doods. Op gans de dag kom ik 3 wandelaars tegen die in tegenovergestelde richting lopen. Zij willen weten hoever ze nog moeten en ik ben ook nieuwsgierig naar mijn eindpunt. Daar ik nergens toch niets kan nuttigen loop ik maar door naar Biforco waar ik om 14 u aankom. Doods is het dorpje en ik vraag een toevallige voorbijganger waar de casa del peligrino is. 5 min later wordt ik naar mijn kamer geloosd. Wassen, plassen en rusten want tot 16 u is het siësta. Nadien komt het dorp tot leven. Een paar kaartspelers trekken de andacht van alle dorpsgenoten en snel zijn ze met 15 man tot 19u30 want dan is het diner en loop de baar weer leeg. De avond valt en het wordt frisser zoals de vorige avonden.
7/09/2020 : Door een natuurgebied naar de Sacre Eremo
In Villa is alles rustig rond 9u en stilaan gaan ook mijn luiken dicht. Even goed slapen want de toch van morgen ziet er moeilijk uit. Het eerste deel, dat nog een rest is van 3de etappe gaat neerwaarts tot het stadje Stia. Een klein ingesloten stadje langs de Arno, dezelfde rivier die door Firenze vloeit maar dan kleiner want stroom opwaarts en meer lijkend op een bergrivier. Ik was er snel want pas vertrokken om 7u30 was ik er al om 9 u. Vroeg maar tijdig om een koffie te drinken en wat inkopen te doen want in de Sacro Emero is niets. Ik geniet van het rustmoment wetend was er gaat komen. Gedaan met dalen. Ik kijk rond mij omhoog en merk heuvels met op 2 ervan een kasteel, hoog omhoog, prachtig gelegen. Snel ben ik Stia uit via een woonwijk en beland ik op een pad. Ik loop langs het kerkhof en vind gemakkelijk mijn weg. Juist bij het einde van het pad dat uitkomt op een asfaltweg zie ik niet dat er pijlen staan rechtdoor maar merk ik markeringen rechts. De weg daalt en hierdoor is mijn reflex mijn GPS te raadplegen. Geen mens over boord, 100 m terug lopen, het pad vinden en klimmen. Zo bereik ik een gehucht St Anna, een Borgo met kapel maar wel mooie gelegen. Snel moet ik weer de weg verlaten want het pad brengt mij tot het volgende gehucht dat uitgegroeit is tot een nieuw dorp met moderne woningen maar zonder winkels. Inkopen moeten in de stad gebeuren. Tot nu toe ging het klimmen gemakkelijk, geen grote hoogteverschillen maar de 2 burchten van daarnet zijn al op ooghoogte. Bij het verlaten van het dorp merk ik 2 pelgrims aan en onmiddellijk had ik het plan ze te volgen en ze te gebruiken als doelwit zodat ik niet meer hoefde na te denken waar de weg zou lopen. Op de grafiek was wel een neergaande curve te zien en blijkbaar was dit dat deel weg. Smal, padje van 50 cm, met een ravijn naast je en dalend. Snel was ik bij de voorgangers en merkte op dat de vrouw toch wat andere dingen angstiger was bij het dalen. Nadien gezien gaat deze weg voor die mensen een eeuwigheid duren. Ik ben voorzichtig want wil niet in de ravijn belanden. Als ik struikel moet ik de kant van de helling vallen en dat gebeurt ook. Een losliggende steen is voldoende om een0 ongeluk te hebben. Na een tijdje lopen merk ik dat ik nog op hetzelfde niveau ben als het laatste dorp maar dat ik alleen een vallei ben rond gelopen. Volgens het plan moet ik iets verder een dorp bereiken met verschillende overnachtingsmogelijkheden en dus zal er wel animo zijn met winkel, bar, enz. Ik loop het dorp in, het is middag en ik wil wel rusten en iets eten. Niets is minder waar! Ik vraag aan een inwoner waar er een bar is en hij wijst mij naar de fontein. Dan mar verder stappen. Het is nu voor het grootste deel stijgen en dus afzien. Alleen natuur, rust ,stappen en naar adem happen maar het is wondermooi en daarvoor doe ik het. Ze hadden mij verteld dat ik en natuurgebied zou lopen en inderdaad aan de bomen te zien staan ze hier al eeuwen. Ik stap door beukenwouden die hier al eeuwen staan. Onderweg kom ik een ganse groep wandelaars tegen die mij tegemoet komen en verder lopen. Een minuutje rust, voor mij niet gelaten want ik daal. Ik krijg de info dat in de winkel van de Sacre Eremo een drankje te verkrijgen is. Rond 14u45 kom ik toe maar moet nog tot 15 u wachten alvorens ik kan aanmelden. Dan maar snel een bericht sturen naar huis maar dat lukt ook niet. Geen bereik. Eenmaal ik mijn rugzak heb afgezet in de slaapruimte voor 14 personen ga ik vragen of ik misschien internettoegang kan krijgen om thuis mijn aankomst te melden maar dat lukt ook niet. Ik ben eindelijk aan het einde van de wereld aangekomen ! Ik eet wat en rust met een goed boek want dat kan nog wel. Iets later zie ik een 6 tal scouts toekomen en dan is mijn rust voorbij maar nietwaar, de paters hebben nog een andere ruimte waar deze groep kan bivakkeren. De rust heb ik voor de ganse avond en nacht. Om 19 u naar de gebedsviering en dan gaan de poorten toe. Voor mij ook. Tevreden en voldaan maar met grote vrees voor het thuisfront ga ik slapen. De klokken zwijgen ook.
6/09/2020 : Door de bossen naar een zeldzame Villa
Goed geslapen en dat was niet moeilijk! Het is stil op straat want zondag. Ik loop de oude stad terug door en vind makkelijk de weg. In de gids was aangeduid dat het opwaarts ging en men kan zich daar iets bij voorstellen maar wat er komen zal is toch een verrassing. Als je de gids bekijkt zie je etappes van 17 km of 15 km en dan heb je al wat gestapt en herverdeel je ze om gemakkelijk te kunnen overnachten of om andere redenen, zoals de plaats. Ik heb vandaag de etappe verlengd met de helft van de volgende omdat vandaag klimt en morgen de grafiek een dalende lijn geeft. Geen haar op mijn hoofd heeft naar de hoogtemeters gekeken. Onmiddellijk begint het te stijgen en niet zomaar een beetje. Ik zie in de verte een mooi dorp verschijnen in de schemering en volg de weg omhoog. Dikwijls stop ik om adem te happen en gebruik deze momenten om fotos te nemen. Onderweg kan ik ook genieten van de woningen die er zijn of van restauraties. Blijven stijgen en zo bereik ik het eerste dorp. Te vroeg voor een koffie en zet mijn gedachten op Consuma, het dorp gelegen aan de Col di Consuma. De weg wordt vlakker bij het verlaten van Diacceta en mijn hoop groeit dat het zwaarste voorbij is. Plots gaat de weg links af het bos in en dan begint het echte werk pas. Dikwijls moet ik adem happen maar het stijgingspercentage is dan ook geweldig. Hier kom je geen mensen tegen en begrijpelijk. Er valt niets te rapen, ik vrees zelf dat de bomen nooit worden gerooid want de hellingen zijn te stijl en de afgronden diep. Met af en toe te rusten lukt het mij Consuma te bereiken, tijd voor een koffie. De eerste bar is gesloten voor vakantie, aan de bakker staat een rij wachtenden en aan de Col, waar een bar/chalet is lijkt het wel een samenkomst van motard. Ze willen allen iets eten of drinken, dus lange wachtrijen. Dus maar doorstappen met de kennis dat het dalend zal zijn. Dalen is nog ellendiger dan klimmen qua voorzichtigheid. Ik ben al wat moe, de wegen zijn uitgesleten beekjes vol los liggende keien en de stress steekt zijn kop op. Het dalen is ingezet maar onderweg kom ik toch nog wat hellingen tegen. De laatste blaast mijn energie weg en dan is het wilskracht dat ik robot verder stap. Gelukkig weet ik dat het niet ver meer is en tijdsaanduidingen bevestigen dat. Veel te laat naar mijn goesting bereik ik de refusio waar ik kan overnachten. De trip is wondermooi in de natuur maar loodzwaar. Ik ben blij aangekomen te zijn en na een maaltijd en rust kan ik mijn was doen en werken op mijn tablet. Als ik de hoogtemeter controleer vandaag heb ik meer dan 1500 m geklommen op pakweg 15km. Morgen wordt het ook zwaar en ik begrijp nu waarom de gids kortere etappes voorstel. Ik probeer terug op hun geplande indelingen te geraken en zal die dan volgen, wat minder belastend is en ook wat meer laat genieten van dit avontuur,
Gisterenavond was er grote commotie in het Ostello want zaterdag moet er een huwelijk door gaan en de tuin moet nog worden gemaaid en opgeruimd. Ik was in de balie aan het werken aan mijn blog als de manager mij kwam vragen of ik wilde mensen ontvangen die laattijdig hadden geboekt. Een kleine moeite en ik was daar toch bezig. Rond 21u15 kwamen 2 Nederlandse dames toe om in te checken en als de manager geroepen was zat mijn taak erop. De dames wouden nog graag wat eten en wijn drinken en hoffelijk dat Italianen zijn was dat snel geregeld. Spijtig genoeg hadden ze grote dorst en een avond/deel nacht was toch geen probleem om tijd vrij te maken en een babbeltje te doen. Als ik om 2u30 wakker werd was de party nog bezig en moest ik wel wat meeluisteren. Het gevolg was dat ik om 7u30 ging ontbijten zoals afgesproken en de baas en personeel nog verder moesten werken om te trachten rond 11u klaar te zijn, het tijdstip dat de familie zou toe komen. Het ontbijt was minder dan de dag ervoor maar ik kon erop leven. Om 8u kon ik vertrekken en het eerste doel was de uitgestippelde route terug te vinden want het Ostello lag iets van de weg af. Mr GPS heeft zijn taak goed uitgevoerd. Die GPS tracking is heel handig want zo kan je alle omliggende wegen zien en volgen tot de weg. Zonder zou het niet lukken. Mijn smartphone plakt aan mijn hand. Mooi ! We weten allemaal wat we kunne verwachten van Toscane met de begroeide heuvels, verlaten gehuchten, mooie panorama's maar als je er stappend doorheen moet is het nog veel mooier. Vandaag was het resterend deel van de eerste etappe en zodoende was ik vrij snel in de stad waar ik zou overnachten. Bij het binnenlopen van de stad komt het pad uit aan een Benedictessen klooster. Ik veronderstel dat het een slot klooster moet zijn want bij de inkom heb je er alleen een bel en een draaitrommel met kijkgat. De enige manier van contact met de buitenwereld en meestal gebruikt om giften te overhandigen. Ik heb het al meerdere malen gezien bij kloosters. Wel was mijn verrassing groot als ik er een vrouw naartoe zag komen en er aan bellen. Ik bleef kijken want mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Na wat over en weer gepraat begon het luik te draaien en de vrouw kon er een pakje uithalen. Dus de zusters zijn mee met hun tijd en ze doen dienst als afhaalpunt voor pakjes. Goed gezien en super handig want ze zijn toch steeds aanwezig, het zal hun wat opbrengen en in de trommel zullen ze nadien nog wel iets vinden. Dan maar verder naar mijn B&B waar ik aan al mijn praktische daden kon beginnen. Zo heeft de uitbater op mijn vraag een slaapplaats kunnen regelen in een oude kluizenarij die opgekuist is en dienst doet als refugio voor wandelaar lang het Via di St Fransceco. Leuk dat ik er mag overnachten maar zoals morgen moet ik alle voedsel dat ik wil nuttige meenemen want in de buurt is er niets, geen winkel, geen bar juist een kerkje. Dit is voor morgen ook het geval maar de inkopen liggen al klaar. Deze namiddag ga ik de stad bezoeken met als toetje een ijsje en als het mogelijk is een mis meevieren.
Ostello di Bigallo - Pontaviesse : Naar schatting 14 km
3-4/09/2020 : Firenze bezoeken en de eerste km lopen naar Rome
Het was laat gisterenavond laat als we konden eten. Een gezin van vier personen, een Nederlander en ik. De Nederlander was hier gisterenavond geland op zoek naar een slaapplaats voor één nacht omdat hij vandaag naar een huwelijk moet van een vriend in Arezzo. Leuk zon binnevaller als je alleen verblijft in een groot hostel. We konden wat praten en ook samen eten. De pasta met pesto was niet al te groot maar lekker en misschien genoeg voor het gaan slapen. Je voelt hier heel goed wat Corona met de economie doet en de mensen hebberig ziet worden, alles om te overleven. Deze morgen om 8u30 was iedereen ook op de afspraak voor het ontbijt wat voor Italië ruim was en lekker. Na mij klaar gemaakt te hebben ben ik dan op zoek gegaan naar de bushalte en dito ticketverkoper voor mijn rit naar Firenze. Ik was ruim op tijd in de stad want vele museums gaan maar rond 10u30 open en op de startplaats van mijn voetreis, Basilica di Santa Croce waar de paters Fransicanen een onderkomen hebben en ik mijn eerste stempel moest bemachtigen, was alles nog gesloten. Gelukkig liep er iemand van de bewaking rond die me kon helpen. Eerste opdracht van de dag vervult. Ik kon nu rustig nog wat ontdekken in de stad alvorens naar de Ponte Vecchio te gaan waar ik een afspraak had met Tom en Kelly om samen te gaan eten. Wat een toeval dat ze door omstandigheden hun reis hadden veranderd en ook 2 dagen Firenze kwamen ontdekken. Het was leuk bij praten en samen eten in zon leuk kader in het centrum van Firenze was al ware een sprookje. Ik had gepland om rond 14 u te vertrekken en vandaag had ik 2 uitzwaaiers. De bewaker had mij deze morgen verteld dat ik gratis in de basiliek kon geraken als ik er zou gaan bidden. Dus voor mijn vertrek heb ik dat ook geprobeerd en ik werd begeleid tot aan mijn zitplaats. Opwindend want ik had grote twijfels of dat wel zou lukken. Een moment rust en dan kon ik vertrekken. Het plan was om vandaag terug te lopen naar de hostel dat op de weg naar Pontassieve ligt. Zo kan ik morgenvroeg rustig starten na het ontbijt en is de afstand dat ik moet overbruggen niet meer zoveel. Twee dagen opwarming zijn misschien gepast na de lockdown van de Corona periode. Een geluk dat ik een gids had gekocht waar ik gratis een GPS track van de voetreis kon verkrijgen want dat was nodig. Het was nu makkelijk om de weg te volgen en de stad te verlaten. Eens buiten de stad , toch wel 5 km, wandelde ik door steegjes die aan beide zijden een muur hadden die de olijfgaarden afsloten. Mooi en onmiddellijk een landelijk karakter. Het was van daar ook klimmen naar het hostel. Voor mooie beelden en panorama moet men iets over hebben. Ik was zoals voorzien op tijd aangekomen want veel verder stappen in de warmte zou moeilijk worden. Mr GPS heeft zijn taak vandaag vervult want ik denk dat er wel 5 wegen zijn die naar La Verna gaan en die kruisen elkaar en de tekens zijn dikwijls afwezig. Deze avond wordt het rustig alleen in het hospitaal
Firenze - Ostello del Bigallo : Naar schatting 10 km
Zo, een nieuwe blog, een nieuw verhaal. Ik heb deze blog aangemaakt om het jullie lezers gemakkelijker te maken en nieuwe lezers meer info te geven. Nieuwe lezers zijn zoals ik die op het web informatie gaan zoeken naar informatie, in mijn geval het Fransicuspad en weinig vinden zeker over een onderwerp dat heel weinig gekend is. Dus daarom deze blog dat mij wat meer werk gaat geven maar voor de volgende stappers veel hulp, hoop ik.
Het plan is dat ik vanuit Firenze vertrek naar La Verna, doorstap naar Rome via Assissi. Een deel van de wegen die de H. Fransicus heeft bewandeld tijdens zijn leven onder de mensen. Wel in een toeristisch kleedje gestopt voor onze moderne tijden. De plaatsen die ik ga aanlopen zijn teruggevonden in zijn biografie maar de wegen zullen dan iets anders geweest zijn. Al bij al een avontuur waar ik hoop veel te genieten van het landschap en afgelegen plaatsen waar rust de bovenhand heeft.
Door de corona epidemie heb ik besloten de reis naar Firenze met de auto te maken zodat ik weinig contact zou hebben met andere personen, wat ik ook onderweg zal hebben. Een verre reis maar echt vakantie. Ik geniet ten volle van de weg en wat mij overkomt. Vele kleine zaken zijn toevallen maar een ganse resem toevallen doet toch nadenken. Ik ga niet alleen deze weg want ik hoop dat de Frans /François mee volgt. Zoals die vrouw vorige reis zei dat ik op reis was als de Cavallo di San Fransceco. Zijn paard waren zijn voeten!!!! Onderweg veel plaatsnamen gezien waar ik op weg naar Rome overnacht heb zoals Pavia, Piazenca, Siena en Fidenza. Veel mooie herinneringen. Ook in Firenze heb ik goede herinneringen, de laatste keer met de tentoonstelling van Jan Fabre. Wonderlijk in deze stad. Telkens als ik hier kom parkeer ik de auto aan een mooie kerk met begraafplaats op een heuvel buiten de stad met een fantastisch zicht op de stad. Er wonen nog paters en het kerkhof heeft veel bekende personen zoals Carlo Collodi, auteur van Pinokkio. De wandeling naar de stad is ook mooi en onderweg kan je de rozentuin met beelden van Michel Folon bezoeken. Een rustige plaats met zicht op de stad en geurig als de rozen bloeien. Dan nog het centrum herontdekken met de wonderlijke Duomo waar je kunt blijven naar kijken. Nu veel minder volk dan een paar jaar geleden en ik hoop begin oktober, als ik terug kom een paar museums te kunnen bezoeken. Nu verblijf ik een 9 tal km buiten de stad ik een oud hospitaal zijnde Antico Ostello del Bigallo met in de verte Firenze, mooi. Mijn eerste stopplaats ik een goed bewaard gebouw dat geschikt was om als hostel te dienen. De Italianen zijn meesters in het bewaren van erfgoed en er een tweede leven voor te creëren. Morgen ga ik naar de stad toe en wie weet welk toeval mij dan overkomt.
Adres hostel: Ostello del Bigallo, Via del Bigallo e Apparita 14 ,50012 Bagno a Ripoli 0039 055 63 09 07
Ontwaken in Porto na een zalige nachtrust, het kon niet beter. 4u45 las ik van mijn uurwerk en dus was ik op tijd o het nieuws van 6u in België te volgen. Nadien het weerbericht en dan tussen mijn warme dekens wat lezen want de bakker gaat maar open om 7u. Het is stil in huis en ik kan plannen. De luchthaven ligt 10 km van mijn slaapplaats en dus te overwinnen op 2u. Ik bekijk de weg en vooral waar Ik kan warm eten onderweg. Na mijn ontbijt maak ik het meeste klaar en slaap dan een uurtje. Om 11 u de straat op met mr Smartphone in de hand. Ik ben nog maar juist vertrokken en zie een gele pijl op mijn weg. Ben ik nu aan het dromen? Nee, de weg naar het vliegveld is voor 90 % de weg naar Santiago, zeeroute. Leuk om vandaag nog een deel van het parcours af te stappen. Ik kom mooie plekjes tegen wat je in de meeste steden hebt. Na een uur had ik een adres aangevinkt om te kunnen eten restaurante S. Tiago maar iets voor ik er ben zie ik een klein restaurant met de maaltijd geafficheerd en twijfel ik geen seconde om er binnen te stappen vooral omdat ik onderweg verschillende zaken gesloten heb gezien verwijzend aan hun voordeur naar de maatregelen die de regering neemt. Een kleine zaak van zó n 10 tafels van 2 die maar voor de helft gedekt zijn. Ik eet er typisch Portugees en geniet nog 1 keer voor ik de luchthaven bereik. Ik verlaat de stad en kom nog wat akkers tegen vooraleer de vliegveld bedrijven de omgeving inpalmen. Toch heb ik nog mooie beelden kunnen maken kasseienplaatsers, een oude aquaduct of bruggetje. Niet zomaar naar de luchthaven stappen maar genieten. Veel te vroeg aangekomen en dus moet ik maar wachten voor ik mijn bagage kan afgeven en genieten van de rust. Ik kan ook nog wat beelden bekijken en gelukkig terug blikken op de voorbije 14 dagen. Ik moet nog eens terug om het volgende deel af te stappen. Aan de incheckbalie kom ik een pelgrim tegen die ik in Coimbra heb ontmoet. Iedereen stopt en tracht thuis te geraken. Oost west thuis best.
15/03/2020 : Albergaria-e-Nova / Sao Joao da Madeira : Spoorlopen
Mijn vriend de Japanner heeft een moeilijke nacht achter de rug door de informatie die ik hem gisterenavond briefde, zijnde dat Spanje in lockdown ging en het leven er stil viel. Hij is meerdere malen opgestaan en terug komen slapen maar ik vrees dat hij veel gepiekerd heeft. Vooral door zijn gebrek aan informatie en het opzoeken ervan bleek hij meer op een blinde in de jungle. Deze morgen hebben we afscheid genomen en ik ben gaan stappen naar de bakkerij voor een ontbijt. Ik stap vandaag naar het volgend etappe punt en neem daar de trein richting Porto. Ik was snel op de juiste weg en hem volgen was ook niet moeilijk. Alhoewel ik mij dikwijls vragen heb gesteld. Plots moest langs de sporen gaan lopen !!!!! Ik wandelde dan door kleine dorpen met weinig mensen op straat en vandaag zonder veel natuur. Enkel asfalt wegen maar die leiden mij ook naar mijn doel. Je ziet onderweg weinig nieuws maar af en toe heeft het oog ook zijn nut. Ik zie een auto iets voor mij op een wegje stoppen met erachter een loods. Ik loop er voorbij en op de brug die ik dan over moet staat een grote schelp gehouwen uit marmer. Ik loop stilletjes terug en merk dat de loods in feite een beeldhouwatelier is . Ik krijg toelating om een paar fotos de maken en voel mij zó gelukkig in dit kleine paradijs. Over de brug merk ik een smal gebouw op dat volgens mij dienst deed als voedselopslag vroeger ter verdediging tegen knaagdieren. De weg volgend op en neergaande in dit golvend landschap kruis ik dikwijls de spoorweg maar zie nooit een trein. Op een bepaald punt moet ik door de treintunnel lopen. Plots zie en hoor ik dan toch een trein als ik de volgende stad nader. Ik denk dat de trein niet meer verder rijdt dan dit stadje en dat de sporen verderop opgegeven zijn er daarom aan spoorlopen mag worden gedaan. Het stadje is al iets groter maar veel beweging is er niet door de Coronavirus natuurlijk. Het is zelfs zoeken naar een café om even te rusten. Daar is het een komen en gaan maar de mensen houden toch wat meer afstand. Ik zet mijn reis verder maar aan een stempel onderweg geraak ik niet. Veel zaken hebben gesloten uit voorzorg denk ik en op andere plaatsen hebben ze geen stempel. De volgende grote stad is mijn einddoel voor vandaag en deze periode. Nu rest mij nog het avontuur met de trein. Het klein stationnetje heeft geen balie en een automaat ook niet. Wel een scherm dat aankondigde wanneer de trein langskomt. Bij de bakker vraag ik waar ik een ticket kan kopen ende vrouw verteld mij dat dit op de trein kan maar dat ik dat niet zou kunnen omdat de controleur niet langskomt. En zo geschied het. Bij het vertrekken van de trein staat de deur nog open maar sluit dan toch bij het maken van wat snelheid. De trein slingert zich door de vallei zoals ook mijn weg vandaag geslingerd heeft trachtend de sporen te volgen. Aan de terminus moet iedereen afstappen om 500m te lopen naar het volgend station om daar de trein te nemen naar Porto. Het stappen tussen de twee stations duid ook de overgang van de antieke naar de moderne tijd. Ongelofelijk hoe groot deze werelden verschillen en toch zo dichtbij lijken. Hier moet ik dan een ticket kopen en voor de trein te nemen valideren aan een toestel. In Porto kies ik ervoor naar albergue te stappen om de stad zo op te snuiven. Hier wonen de mensen maar ook hier is het stil. Ik de albergue heb ik een kamer waar er normaal 12 mensen overnachten voor mij alleen. Ik kan mij nu rustig klaarmaken om morgen naar huis te vliegen. Ik vraag mij af hoe het met Yoschi zou zijn want voor hem wordt het met de dag moeilijker.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
