-N.a.v. artikel in HLN (week van 25-31 juli) - Deels gepubliceerd in Dialoog in de krant van donderdag 4 augustus. -zie bijlage 3-
Als gewezen taalleerkracht heb ik toch enkele bedenkingen bij de voorstellen van de onderwijsminister (artikel "Engels wordt even belangrijk als Frans"). Zoals enkele lezers stellen : "Verandering is niet altijd verbetering". Voor één keer moet ik nu ook Mieke Van Hecke gelijk geven, die terecht wijst op de vele praktische bezwaren tussen droom en daad. In de "Brief van de dag" legt een juf, die nog steeds enthousiast voor de klas staat, de zwakke schakel bloot in het voorstel van de minister. "De les geschiedenis en aardrijkskunde in het Engels of het Frans. Hoe moet dat dan met de zwakkere leerlingen?" Zelfs een middelmatige of begaafde leerling die geen talenknobbel heeft of gewoon minder sterk in talen is, komt op die manier in de problemen ... met vermindering of verlies van motivatie tot gevolg. En wat met een leerkracht die graag en boeiend geschiedenis geeft, maar minder taalgevoel heeft ? Iemand die over de gave beschikt geschiedenis te geven, maar van talen minder kaas gegeten heeft, blijft dus in de kou staan !
Ben wel akkoord met het voorstel Frans en Engels evenwaardig te behandelen in het secundair onderwijs, MAAR niet ten koste van de lesuren Frans. In ons land is een behoorlijke kennis van het Frans nu eenmaal een MUST. Radicale Vlamingen horen dat niet graag, maar dat is nu eenmaal een feit waar je niet omheen kan. Tijdens mijn loopbaan werd de verhouding tussen hat aantal lesuren Frans en Engels een viertal keer (!) gewijzigd. Motiverend is dat niet, noch voor de leerlingen, noch voor de leerkrachten. In het vrije net krijgen de leerlingen in het secundair onderwijs pas een jaar later Engels in vergelijking met hun leeftijdgenoten in het GO. Je kan je voorstellen hoeveel problemen dergelijke situatie kan opleveren bij jongeren die om een of andere reden van net veranderen. Zeker bij leerlingen die niet zo sterk voor talen voor de dag komen.
Ik vraag mij af wanneer er ooit eens een efficiënte beslissing zal genomen worden wat het talenpakket betreft ! Een beslissing die aan iedereen tegemoet komt, maar dan een die de onderwijswereld alweer niet op haar kop zet met voorstellen waarbij heel wat leerlingen én leerkrachten uit de boot vallen.
In het artikel "Duizend treinen op de tocht" (HLN - juli) worden we geconfronteerd met een vloedgolf van besparingsmaatregelen waarop de NMBS ons binnen afzienbare tijd wil "vergasten". Ooit was er een tijd dat we trots konden zijn op onze Belgische spoorwegen, tot op vandaag allicht nog steeds het dichtste net ter wereld. De laatste jaren is de NMBS echter op een totaal ander spoor terechtgekomen. Je kan het bezwaarlijk "het goeie spoor" noemen, want dat zou inhouden dat in eerste instantie de modale treinreiziger, de pendelaar, de student, ... , naar behoren op zijn bestemming kan gebracht worden. Wat dat betreft is men bij de NMBS blijkbaar al een tijdje het spoor bijster. De "teloorgang" van het spoor wordt vandaag duidelijk geïllustreerd door een reeks aangekondigde besparingsmaatregelen. Als die doorgaan, dan zal alweer een flinke hap genomen worden in het aanbod voor de treinreiziger en reduceert de NMBS zichzelf tot een "tweederangsvervoermiddel". Tot 1000 treinen overweegt men te schrappen bij de Belgische spoorwegen. Zou daar één hogesnelheidstrein bijhoren? Allicht niet, want die maken deel uit van ambitieuze projecten die de top de nodige prestige moeten bezorgen. Besparen, dat moet dan maar gebeuren op de rug van de gewone treinreiziger. En die heeft geen boodschap aan hogesnelheidstreinen. We kunnen dat best schitterende initiatieven noemen, maar daarmee verplaatst de reiziger zich niet naar werk of school. Voorts bekijkt de NMBS hoe ze kan schrappen in het nu al krappe personeelsbestand. Een garantie op een betere en efficiënter dienstbetoon is dat absoluut niet. Last but not least zullen alweer een aantal "bemande stopplaatsen" verdwijnen. Maar het wordt pas echt kafkaïaans als duidelijk wordt dat een aantal onlangs voor heel veel geld vernieuwde stations hun loket zullen verliezen. Een schrijnend voorbeeld van incompetentie, gebrek aan enige vorm van coördinatie én van onverschilligheid ten overstaan van het lot van de treinreiziger. Die blijft voor de zoveelste keer letterlijk en figuurlijk in de kou staan. Zomaar eventjes 38 loketten gaan onherroepelijk dicht en worden door automaten vervangen. Nochtans bleek uit een enquête dat de meerderheid van de reizigers er nog altijd de voorkeur aan geeft een ticket aan het loket te kopen. Een automaat kan je bijlange niet alle informatie bezorgen ; kan je bij het minste foutje met het verkeerde biljet opzadelen. Bovendien kan je er donder op zeggen dat de automaten "met de regelmaat van een klok" buiten strijd" (buiten dienst) zijn. Heel wat mensen (ouderen vooral) hebben een grondige hekel aan dit soort apparaten. En van vandalisme in stations, waar elke vorm van controle ontbreekt, daar hebben ze bij de NMBS blijkbaar nog nooit over gehoord. Terecht stelt senator De Padt dat door het verdwijnen van die loketten de wachtrijen in de stations, waar loketten voorhanden zijn, nog langer zullen worden. Dat betekent dat de service er alleen maar afstandelijker door zal worden.
Als ik dat alles als fervent treinreiziger in overweging neem, dan krijg ik heimwee naar "de trein van toen". Die "ouwe bakken" met hun harde houten zitplaatsen ... ze hadden ook wel vertraging, er waren ook mankementen ... en ze stopten aan zoveel meer kleine stationnetjes ... maar ze reden. Ik kan me niet voorstellen dat de vertragingen toendertijd zo frequent waren als vandaag het geval was. Ze reden en brachten de pendelaars van woonplaats naar werk of school, en omgekeerd. Zelfs de treinstellen uit mijn prille jeugd (met die goeie ouwe locomotief) deden het beter dan hun moderne soortgenoten. Ik hoor nog het dichtklappen van de deuren door de treinbegeleider vlak voor het vertreksignaal, de luide roep "Reizigers instappen". Die loodzware deuren met hun specifieke klink, de ramen die met lederen riem dienden geopend en gesloten te worden. Je moest al een ervaren treinreiziger zijn om daar handig mee te kunnen omspringen. Maar die treinen ... ze reden ! En hoe hard die houten zitplaatsen ook waren, de gezelligheid, het sociale contact tussen de reizigers, het maakte een treinreis zoveel aangenamer dan vandaag het geval is.
Nee, de NMBS is echt niet goed bezig en zoekt daar te besparen waar het in feite veel meer zou moeten in investeren.
Lezersbrief : "Voetganger vogelvrij verklaard !" - Brief van de dag in Het Laatste Nieuws van maandag 18juli 2011.
Het is zover. Binnenkort mogen fietsers het rode licht negeren indien ze rechts moeten afslaan. Ten eerste is rood licht een verbodsteken en dat hoort zo te blijven. Leg het maar eens uit aan de allerjongsten, die je voortdurend hebt gewezen op de betekenis van groen en rood licht. Verwarring alom ! Maar ook eender welke voetganger wordt in een situatie gedrongen waarin hij ook bij groen licht gevaar loopt overhoop gereden te worden. De voetganher wordt hier simpelweg vogelvrij verklaard. Die kan bij groen licht best nog eens extra wachten tot de fietsers hun weg hebben kunnen vervolgen. Wachten om een voetganger door te laten zullen die zeker niet doen. Wat met ouderen of mensen die moeilijk te been zijn? Eer zij de kans krijgen over te steken staat het licht voor hen alweer op rood. Bovendien is België geen land om dergelijke maatregel door te voeren, gezien de erbarmelijke siaat van onze fiets-en voetpaden in vergelijking met bijvoorbeeld onze noorderburen. Daarbij ontbreekt bij een groot deel van de fietsers de discipline om rekening te houden met de andere weggebruikers. Maak eens de poef op de som en probeer in een typische fietsstad als Gent een straat over te steken zonder dat een fietser met hoge snelheid voor of achter je voorbijflitst !
Is veiligheid voor ELKE weggebruiker niet primordiaal en zoveel belangrijker dan een beetje sneller op je bestemming te zijn?
Best een leuk en origineel initiatief van wielerfan Steven De Baere om de meest lyrische uitspraken van onze koerscommentatoren op een blog te plaatsen. Valt zeker en vast te pruimen voor de echte wielerliefhebber. Dat de Tour daar het uitgelezen parcours voor vormt, daar twijfelt geen mens aan. Getuige daarvan de talrijke heldhaftige en bijwijlen tragische verhalen die deel uitmaken van de woelige tourgeschiedenis. Wat tragiek betreft hebben wij Belgen in deze Ronde al ruimschoots ons deel gehad. Menig auteur heeft trouwens meer dan zomaar een cursiefje over de Tour de France geschreven, met vaak legendarische cols als hoofdrolspelers. "De Ronde is nu eenmaal de meest poëtische kpers", benadrukt commentator Michel Wuyts. De "koerspoëzie van Steven De Baere lijkt alvast aan te slaan, want geregeld ontvangt de man suggesties om meer uitspraken op zijn blog te plaatsen. Dat onze sportcommentatoren hierdoor eens passend "in the picture" worden geplaatst, is mooi meegenomen. Geen sinecure al die ritten gedurende drie weken op een zo boeiend mogelijke manier van commentaar te voorzien. Zoiets eist enorm veel voorbereiding en opzoekingswerk, want naast het wedstrijdverslag worden we dagelijks getrakteerd op allerlei weetjes over de renners en hun entourage, anekdotes uit het wielerleven, allerhande informatie over de start-en aankomstplaats, over de regio waarlangs de Ronde zich kronkelt. Ook culturele en culinaire weetjes en dies meer maken deel uit van de reportages. "Het is toch hun job", hoor je dan veelal. Ja, maar dan wel een fel onderschatte job, en bovendien worden ze vaak bedacht met de nodige afbrekende kritiek, vooral op de nieuwssites.
Laten we vooral ook het avondprogramma van Karel Vannieuwkerke niet vergten. In zijn talkshow "Tour 2011 - Vive le Vélo" wordt de wielerliefhebber nog eens extra verwend. Op een originele manier volgt op locatie een nabeschouwing van de gereden etappe met hoogtepunten en interviews met de "hoofdrolspelers". Een mix van wedstrijdverslag, een gesprek met telkens twee gasten, meestal twee mensen die op een of andere manier nauw betrokken zijn bij het wielergebeuren. Ook hier doorspekt met reportages over de regio. Een knipoog naar de realiteit, gebracht met de nodige humor. De Ronde is en blijft een fantastisch sportevenement dat weinigen onberoerd laat, en daar hebben onze gedreven commentatoren een aanzienlijk aandeel in. De populariteit van de Tour is dus ook te danken aan hen die dagelijks klaarstaan om de rit in onze huiskamer te brengen. Vive le Vélo !
Het heeft nu toch wel geen haar gescheeld zeker of prins Albert van Monaco had van de paus geen toelating gekregen om met zijn Charlene te huwen. Een aantal zaken moeten de wrevel van het Vaticaan ongetwijfeld opgewekt hebben. Zijn afwezigheid op de zaligverklaring van Johannes-Paulus II ? Omdat de twee al enkele jaren samenwoonden, of last but not least het feit dat de prins enkele onwettige kinderen heeft rondlopen ? Het mag de paus toch niet ontgaan dat enkele van zijn illustere voorgangers absoluut "niet heiliger waren dan de paus" en allicht meer dan één nazaatje op de wereld hebben gezet. Bovendien is het decennialang geen doorn in het oog geweest van het Vaticaan dat talrijke kinderen seksueel misbruikt werden door geestelijken, en zeker niet de minsten. De kerk heeft het oogluikend toegelaten en is de daders een hand boven het hoofd blijven houden. Wat de paus op andere gedachten heeft gebracht om toch nog zijn apostolische goedkeuring te geven, dat zullen we wel niet direct te weten komen. Hypocrisie ten top.
Vervolg op lezersbrief : De ene rechter is de andere niet.
Vervolg op de lezersbrief "De ene rechter is de andere niet"
In die bijdrage werd verwezen naar de man die op 10 oktober vorig jaar vluchtmisdrijf pleegde na een dronken crash tegen een gevel. Een stervende moeder van vier liet hij aan haar lot over en zijn zus liet hij zwaargewond achter op de achterbank. Bovendien probeerde hij de schuld van het ongeval nog in de schoenen te schuiven van zijn vriendin door te beweren : "Mocht ik gereden hebben zou ik niet uit de bocht gevlogen zijn". In de reactie van vorige week stelde ik : "Benieuwd naar het vonnis van 24 juni". Politierechter Peter D'Hondt heeft ondertussen de daad bij het woord gevoegd en Guy Bracke niet gespaard in zijn vonnis. De man was echter niet komen opdagen in de rechtzaal. "Crapuleus en hallucinant, extreem egoïstisch en crimineel". Met die woorden heeft de Dendermondse politierechter D'Hondt de doodrijder tot 10,5 jaar cel veroordeeld. Het is de hoogste straf die iemand ooit kreeg voor een verkeersinbreuk. Hij had uiteraard al een waslijst misdrijven op zijn kerfstok. "Ik heb nog geen enkel woord van spijt gehoord. Door die lafaard moeten nu vier kindjes opgroeien zonder mama, stelt de moeder van het slachtoffer. (Bron : Het Laatste Nieuws).
Zaterdagavond werd Guy B. door de politie uit een café in Berlare gehaald. Zie artikel uit Nieuwsblad.be - 2 SCANS hieronder.
Nieuwsblad.be (26.06.'11) : STRAATRACE in Zele eist twee jonge levens.
Nieuwsblad.be : "Straatrace in Zele eist twee jonge levens" - 26.06.'11.
1) Reactie op het artikel. 2) Artikel uit Nieuwsblad.be : SCAN 1. 3) Lezersbrief uit 2007 n.a.v. straatracen en Gumballracers : SCAN 2.
1) Reactie op artikel :
De Gumballraces worden al jaren getolereerd door de Europese wetgeving, ook door de Belgische dus. Om de schijn te redden dat "opgetreden" wordt bij de supersnelle passage van de bolides worden hier en daar boetes uitgeschreven ... die de chauffeurs er met de "big smile" bijnemen. Geen nood, want die boetes worden wel door hun sponsors betaald.
Een West-Vlaams rechter vond het vorige week ook absoluut niet nodig een chauffeur te bestraffen die aan 232 km p/u reed ... opdat zijn vriendin naast hem een fotootje zou kunnen nemen van een bolide. NORMVERVAGING alom ...niet in het minst van de rechter.
... In de nacht van zaterdag op zondag zijn in Zele twee tieners omgekomen ten gevolgen van een "straatrace". De heersende normvervaging bij een deel van de magistratuur is m.i. deels verantwoordelijk voor het creëren van een "gevoel van straffeloosheid", inz. bij jongeren, met de gevolgen vandien. Dat betekent niet dat je dit soort tragische gebeurtenissen kan vermijden. Dat zal, jammer genoeg, nooit lukken ... maar een ernstig signaal vanuit de justitiële wereld zou heel wat drama's kunnen vermijden. Tot nader order is politierechter Peter D'Hondt één van de weinigen die dit begrepen heeft.
Nieuwsblad.be : Pedovereniging kan niet vervolgd of verboden worden.
Nieuwsblad.be : Pedovereniging kan niet worden vervolgd of verboden.
1) Eigen reactie. 2) Artikel : Pedovereniging kan niet worden vervolgd of verboden. Nieuwsblad.be van 20 juni 2011. 2 SCANS (onderaan).
1) Reactie : Nederlandse justitie ook in eigen bedje ziek !? Eigenlijk komt het er dus op neer dat justitie niet kan instaan voor de veiligheid van haar burgers, in dit geval voor de veiligheid van de kinderen. Een mens stelt zich dan toch de vraag waarvoor het gerechtelijk apparaat dan wél kan instaan ? In dit geval kunnen we alleen maar cru stellen dat ze bescherming bieden aan mensen die een gevaar betekenen voor de zwakste schakel in de samenleving : het kind. Of moeten we uitgaan van het standpunt dat alle leden van dat "clubje" pedofielen zijn die geen "vlieg" (kind dus) kwaad zouden doen ? Wat als seksueel misbruik van (een) minderjarige(n) van één van de leden aan het licht komt ? Is dat zo denkbeeldig ? In die zin vind ik justitie even "gevaarlijk" als de daders van seksueel misbruik zelf. Of kan justitie de handen nu eenmaal in de onschuld blijven wassen ? Maakt het gerecht zich hier niet schuldig aan SCHULDIG VERZUIM !!??
Het tragische ongeval van vorige dinsdag zindert hier nog na in de gemeente Wetteren. Het stemt inderdaad tot nadenken als je hoort hoe de 43-jarige motard Jochen D'Hooghe als een wildeman en na vier uur cafébezoek inreed op een fietster die zich naar haar werk begaf. Een alleenstaande moeder van 41 met drie kinderen werd opgeschept en meegesleurd door een man die een levenslang rijverbod opgelegd had gekregen voor feiten die niet te minimaliseren zijn : talloze aanrijdingen met zwaargewonden had hij op zijn geweten, meestal met vluchtmisdrijf. Omwille van zijn alcoholverslaving werd hij bovendien lichamelijk ongeschikt bevonden om nog te rijden. Waarom is zoiets dan nog mogelijk? Waarom blijven door een man, die de wetgeving compleet aan zijn laars lapte, drie kinderen nu moederloos achter? Politierechter Peter D'Hondt slaat de nagel op de kop : "Na één jaar is die strenge bestraffing verjaard (is ze dan wel streng?) en riskeert die chauffeur enkel een boete voor rijden zonder papieren". Inderdaad een serieuze lacune in de wet. Maar waarom is daar in al die tijd niets aan gedaan ? Voor figuren als Jochen D'Hooghe was de afschrikking om achter het stuur te kruipen dus volledig weg. Je durft je bijna niet af te vragen hoeveel kereltjes van zijn kaliber zo rondrijden vandaag. Goed dat politierechter D'Hondt hier de vinger op de wonde legt.
In de weekendkranr lees ik "Doodrijder riskeert 10,5 jaar cel". Een 26-jarige wegpiraat werd in 8 jaar tijd al tienmaal veroordeeld voor verkeersdelicten, waaronder ongevallen met gewonden en zelfs vluchtmisdrijf in 2009. Toen hij in Massemen (Wetteren) aan hoge snelheid dronken tegen een tuinmuur knalde liet hij zijn vriendin zwaargewond achter in een tuin (de vrouw overleed later) en liet zijn om hulp schreeuwende zuster aan haar lot over op de achterbank. Uitgerekend politierechter Peter D'Hondt las de man de levieten en het Openbaar Ministerie vroeg een recordstraf van 10,5 jaar. "Nog nooit hadden ze zo'n zware verkeerscrimineel voor zich gehad", verklaarden rechter en OM. Om iets tegen de familie van het slachtoffer te zeggen, daar 'stond zijn hoofd niet naar !' Benieuwd naar het vonnis van 24 juni.
Zoiets lezen geeft je dan weer een beetje meer vertrouwen in Moeder Justitia. Maar enkele bladzijden verder in mijn weekendkrant was dat beetje vertrouwen al gesmolten als sneeuw voor de zon. "Geen straf voor 232 km/u", lees ik ergens onderaan pagina 15. Een 44-jarige man werd vorig jaar tijdens de doortocht van de de Gumball 3000 veroordeeld voor deze snelheidsovertreding. Hij wou alleen maar zijn vriendin een fotootje laten nemen van één van de bolides, bestuurd door mensen die door Europa scheuren en al meerdere dodelijke slachtoffers hebben gemaakt. De race wordt echter verder" getolereerd" door de overheden. Logisch natuurlijk dat heel wat chauffeurs (niet alleen jongeren) dan maar eens hun eigen Gumball race willen rijden. Ergerlijk is het om lezen dat de advocaat van de "racer" met succes in beroep ging voor, je raadt het, alweer een procedurefout. En wat voor een ? De agent die de man onderschepte was opgeroepen door collega's in een flitswagen. Het PV is daardoor nietig ! Dat mensenlevens in gevaar werden gebracht door de roekeloze chauffeur, dat is van bijkomstig belang. 232 km/u op de openbare weg door de heren en dames racers, die zich volgens de Europese wetgeving blijkbaar een en ander mogen permitteren, en een evenhoge snelheid van de roekeloze Torhoutenaar. "Het was toch op de E4O", hoor je dan. Dat is absoluut geen excuus, want als je dit toelaat, dan accepteer je dat snelheidsduivels om het even waar, ook in het centrum van de gemeente, hun duivels kunnen loslaten. Er is geen afschrikkingseffect meer, en daar heeft de rechter in West-Vlaanderen vlijtig aan meegewerkt.
*********************
Onderaan : SCANS (uit Het Nieuwsblad.be en Het Laatste Nieuws) :
1) "Motorrijder met levenslang rijverbod rijdt fietster dood (Wetteren)" - Het Nieuwsblad.be (vrijdag 17 juni 2011). SCANS : 3. 2) Titel artikel + foto Jochen D'Hooghe - Het Laatste Nieuws (vrijdag 17 juni 2011). SCANS : 2. 3) "Geen straf voor 232 km p/u" - Het Laatste Nieuws (zaterdag 18 juni). SCANS : 1.
Lezersbrief : Tia Hellebaut. -gepubliceerd in Het Laatste Nieuws van vrijdag 17 juni als "Brief van de dag".
Onderaan : SCANS (2). 1) Lezersbrief uit de krant ("Dialoog") - bijna volledig weergegeven. 2) Artikel uit HLN van 16 juni waarop reactie is gebaseerd : "Meningen over tweede comeback". Natuurlijk zou het een zege voor de Belgische atletiek zijn indien Tia Hellebaut een comeback realiseert. In eender welk land zouden ze een gat in de lucht springen indien ze over een talentrijk hoogspringster als de Olympische kampioene van 2008 zouden beschikken. Ivan Sonck stelt dat ze zich belachelijk zou maken in geval ze niet door de kwalificaties geraakt of geen medaille haalt. Alsof er nooit kampioenen in eender welke sport zijn afgegaan. Dat op de online nieuwssites onze topsporters door een bepaalde categorie "PC-atleten" voortdurend de grond ingeboord worden, tot daar aan toe. Dat moet een Belgisch verschijnsel zijn. Wint een topatleet van bij ons, dan wordt zijn of haar prestatie geminimaliseerd omdat de tegenstand te zwak is. Bij verlies struikel je zowaar over de negatieve reacties en plan je een comeback, dan doe je dat gegarandeerd alleen maar voor het geld. Het zal m.a.w. ook nooit goed zijn ! We zouden blij en trots moeten zijn dat iemand met haar mogelijkheden aan een comeback werkt en mikt op deelname aan de Olympische Spelen. Daar is niet alleen talent, maar ook veel moed en doorzettingsvermogen voor nodig. Tia Hellebaut en haar trainer/partner zullen zeker niet over één dag ijs gegaan zijn. "Ze zullen op training eerst wel nagegaan hebben of Tia er fysiek klaar voor is", stelt Memorialbaas Wilfried Meert. Ook Kim Gevaert uit zich in positieve zin : "Ze heeft zich fysiek goed onderhouden en volgens mij kan ze snel haar oude niveau halen". Woorden van iemand die het weten kan, toch ! Bovendien mogen we niet vergeten dat Tia Hellebaut niet alleen Olympisch kampioene hoogspringen is. Ook als meerkampster heeft ze haar sporen méér dan verdiend : Goud in de vijfkamp op het WK Indoor 2008. Is het niet zo dat atleten die aan een meerkamp deelnemen als allroundatleten kunnen beschouwd worden ? Zij kunnen immers in diverse disciplines (en dat zijn niet de minste) op hoog niveau presteren. Een atlete van dat kaliber kan wel degelijk voor een geslaagde comeback zorgen. Verder behaalde Tia Hellebaut ook nog eens goud op het EK 2006 en het EK Indoor 2008, telkens in het hoogspringen. Een palmares om u tegen te zeggen ! Als ik op een nieuwssite lees dat haar Olympische titel niet meer was dan een "lucky shot", dan stel ik me de vraag of de persoon die zoiets schrijft wel enige kaas van sport heeft gegeten. Dat tikkeltje geluk en het tactische spel, het maakt deel uit van elke topsport. Een Olympische kampioene die aanwezig is op de volgende afspraak, vier jaar later dus, dat is altijd mooi. En neen, haar aureool als kampioene zal er niet minder om worden indien ze zou falen. Alle respect om zo'n uitdaging aan te durven gaan. Laten we onze topsporters koesteren dus, in plaats van ze voortdurend te bekritiseren. Vandaag kan ik nog steeds genieten van dat sublieme moment op die mooie augustusdag tijdens de Spelen in China van 2008, toen ze in Bejing over 2m05 sprong ... een sprong naar goud ! Ik zou zeggen : "Go for it, Tia !"
Uit "de Zondag" : Walter van Steenbrugge aan het woord.
Uit "de Zondag" : Walter Van Steenbrugge aan het woord.
Zie scans (7) hieronder.
Enkele opmerkelijke uitspraken uit het interview :
-"In de geschriften van het Vaticaan staat zelfs dat mensen die feiten melden aan gerechtelijke of wereldlijke overheden, het risico lopen om geëxcommuniceerd te worden".
-"De schadevergoeding is zeer belangrijk voor de slachtoffers. Maar zij willen in de eerste plaats dat een rechter duidelijk maakt dat de paus en de bisschoppen aansprakelijk zijn voor de gemaakte fouten : ERKENNING dus".
-T.a.v. de kwatongen die beweren dat het schandaal van de kerk gouden reclame is voor mijzelf en mijn kantoor : 'Denkt men echt dat die mensen zich voor de kar laten spannen van een advocaat die een publiciteitscampagne voert ? Als je zo denkt, beschouw je de slachtoffers als marionetten en behandel je hen OPNIEUW respectloos'.
Langs deze weg druk ik de hoop uit dat de levensgevaarlijk gewonde trambestuurder het haalt en herstelt van de opgelopen verwondingen. Ook voor de overige slachtoffers, de kinderen, de hoogtewerker, spoedig beterschap. Wat aan de basis van dit bijzonder tragische ongeval lag is vooralsnog niet geweten. "Een menselijke fout, een technisch mankement, we sluiten niets uit", luidt het bij De Lijn. Het is dus wachten op de resultaten van het onderzoek en voorbarige conclusies zijn absoluut uit den boze. Terecht ergert de moeder van de trambestuurder zich aan de uitspraken van enkele zogezegde ooggetuigen, die vanop een terras menen gezien te hebben dat de tram te snel reed. Zoiets moet pijn doen, want ondertussen is wel al geweten dat de tram slechts 28 km p/u reed en dat geprobeerd werd een noodstop uit te voeren. Ook op diverse krantenforums werd de kusttram niet van kritiek gespaard. In de pers wordt niet nagelaten te vermelden dat dit reeds het 63'ste ongeval is met de kusttram dit jaar. Waarom wordt daar niet bij vermeld dat een groot gedeelte van die ongevallen te wijten is aan het roekeloze gedrag van andere weggebruikers (voetgangers, fieters en autobestuurders)? Bovendien neemt de verkeersdrukte alsmaar toe en worden tijdens het seizoen meer trams ingelegd om aan het toerisme tegemoet te komen. Jaarlijks maken trouwens vele miljoenen mensen gebruik van de kusttram. Natuurlijk moeten we oog blijven hebben voor allerlei tekortkomingen. Maar misschien moet de leiding van De Lijn ook eens meer haar oor te luisteren leggen bij de mensen op het terrein, de trambestuurders dus. Als zij mankementen te melden hebben dient daar ook binnen de kortste keren rekening mee gehouden te worden, wat het ook kost. Toch dient gezegd dat de tramstellen van vandaag al heel wat veiliger zijn dan hun robuuste voorgangers en dat het aanleggen van "zigzagdoorgangen" of "- oversteekplaatsen" ter hoogte van de sporen voetgangers en fietsers tot voorzichtigheid aansporen. Laten we dus ook maar een positieve noot doen weerklinken. Op het meer dan 125 jaar bestaan zijn er relatief weinig slachtoffers gevallen, zeker als je de vergelijking maakt met andere vervoermiddelen. Bovendien is de Belgische kusttram een unicum, want waar ergens ter wereld vind je een tramlijn die zovele kustplaatsjes over een traject van amper 70km verbindt ? Staan we zelden bij stil, vooral omdat het trendy is vandaag het openbaar vervoer met de grond gelijk te maken. We mogen niet vergeten dat de kusttram van onschatbare waarde is geweest op velerlei gebied. Vandaag in eerste instantie voor het toerisme en de verplaatsing naar werk en school. En ja, ook hier wordt al eens gemopperd over vertragingen en plaatsgebrek ... Maar ... een heel klein beetje geduld en daar is de volgende tram al. Nee, de kusttram mag er best zijn en heeft ook een hele, soms bewogen geschiedenis achter de rug. Het is en blijft een unicum in "de wereld van het openbaar vervoer".
**************************
PS. : Enkele fragmenten komen uit het artikel over de kusttram, dat in oktober van vorig jaar in mijn blog werd geplaatst.
DE KUSTTRAM ============ We moeten er niet aan twijfelen dat het openbaar vervoer eerstdaags weer feller en feller onder vuur zal komen te liggen ... als dat nu al niet het geval is. Misschien het moment om ook even een positieve noot te laten horen en eventjes hulde te brengen aan onze kusttram. 125 jaar bestaat hij al. Een "luxepaardje" is het niet altijd geweest en van kritiek werd de kusttram zeker niet altijd gespaard. Maar een unicum, dat is het zeker, want waar ergens ter wereld vind je een tramlijn die zovele kustplaatsjes over een traject van een kleine 70km met elkaar verbindt? Staan we zelden bij stil, allicht omdat het trendy is de dag van vandaag het openbaar vervoer voortdurend met de grond gelijk te maken. En een aantal beslissingen aan de top werken de ergernis en kritiek uiteraard in de hand. Zijn het niet bepaalde lijnen of stationnetjes die afgeschaft worden, dan begint men te leuteren over het afschaffen van loketten, terwijl aan een automaat evengoed een rij ongeduldige mensen kan staan wachten, die automaat het helemaal niet doet. En dan zwijgen we over mensen die met dat ding helemaal niet overweg kunnen, en dat zijn er meer dan we wel denken. Of men kondigt alweer eens nieuwe prijsstijgingen aan en ... Nee, laten we het maar verder over ons kusttrammetje hebben ! Haar (zou het ook vrouwelijk zijn, of alleen mannelijk en onzijdig - heb het niet opgezocht !) belang is voor het hele kustgebied van onschatbare waarde geweest op velerlei gebied. Terecht merkte de Oostendse historicus Raymond Vancraeynest op : "De tram maakte de kust." En eigenlijk mag het zinnetje best ook in de tegenwoordige tijd geplaatst worden. In 2009 maakten zelfs viermaal meer reizigers dan in 1987 gebruik van de kusttram. 12.583.462 om precies te zijn. Indrukwekkend, niet ! Voor verplaatsing naar werk en school, maar vooral voor het toerisme is de kusttram vandaag niet meer weg te denken uit "het leven aan onze Belgische kust" - om de separatisten te ... vertik ik het om Vlaamse kust te zeggen, want hoe moeten we anders een Belgenmop nu gaan noemen ... ? Maar laten we bij ons trammetje blijven ! Wie een vakantie aan de kust doorbrengt kan eender welke activiteit in eender welk kust- plaatsje gemakkelijk bijwonen. "En met vertraging erbij, zeker", hoor ik die eeuwige criticasters al zeggen. Geen nood. In de winter heb je een tram om zowat 20 minuten, in de andere periodes zelfs om de 10 of 15 minuten. En een panne ... dat kan je met de wagen ook voorhebben, hé ! "Plaatsgebrek", houden de critici koppig vol. Op bepaalde tijdstippen en hoogdagen, ja. Even wachten tot de volgende tram en probleem opgelost. 'k Weet het, heel wat senioren laten zich graag eens vervoeren van het ene kustplaatsje naar het andere en terug ... en terug. En dan? Moet toegeven dat ik het ook al gedaan heb. Als we nu de historiek eens doornemen (soms vrij "woelig"!), dan besef je welk enorm impact de kusttram heeft gehad op het gehele gebied. Veel badplaatsen ontstonden aan nabij de zee gelegen haltes. Eén van de mooiste voorbeelden is het ontstaan van DeHaan rond de tot op heden goed bewaarde tramhalte. Een stationnetje dat bij menig reiziger nostalgie naar boven brengt. Duitse toeristen zijn verzot op De Haan ... maar laat hun nostalgie nu niet te groot worden (sorry, niet netjes!). Ernstig nu, want de kusttram heeft ook een enorme invloed gehad op de vastgoedontwikkeling. Het heeft de prijzen wel serieus de hoogte ingejaagd, en ja, het kostenplaatje van aankoop of de huurprijs is misschien wel een minpunt voor onze Belgische kust. Maar wie een beetje uitkijkt vindt altijd wel iets goedkoper, een goed en toch prijselijk restaurantje of een cafeetje waar de prijs van je pintje of de koffie nog niet de pan uitswingt. Even terug naar de geschiedenis. Uiteraard heeft de kusttram ook een rol gespeeld in beide wereldoorlogen. We gaan er hier niet over uitbreiden. Interessante artikels zijn er genoeg daarover en even googelen brengt je wel op het juiste spoor. Leuk is het ook om lezen hoe dat volledige traject van 67km tot stand is gekomen. Hoe de tram evolueerde, van de "tram van de boerkes" (de stoomtram) enerzijds en de electrische "tram van de rijken" anderzijds, met zelfs een periode waarin Leopold II zijn eigen koninklijk rijtuig ter beschikking kreeg om hoge gasten te ontvangen - einde 19'de eeuw. Zou het geen goed idee zijn dat onze "verduidelijker" en zijn gesprekspartners hun gesprekken eens verder proberen te zetten tijdens een tramrit van Knokke naar De Panne? Tijd zat om tot een vergelijk te komen ! Weeral afgeleid ! Toen in de jaren '50 koning auto onze wegen veroverde zag het er even benard uit voor de kusttram. Er werd nauwelijks nog in geïnvesteerd. De heropleving begon eind jaren '70-begin jaren '80 toen de bovenleiding vernieuwd werd en nieuwe stellen hun opwachting maakten. Sindsdien heeft de tram een ongelooflijke opmars gekend. Critici (ze zijn nooit ver weg) wezen wel eens, terecht eigenlijk, op een aantal gevaren rond veiligheid in het verkeer. Daar werd, gelukkig maar, de laatste jaren veel in geïnvesteerd. Een treffend voorbeeld vormen de oversteekplaatsen die fietsers en voetgangers zigzaggend moeten volgen. De stellen zijn ondertussen ook al heel wat veiliger dan hun robuuste voorgangers. Toch blijven sensibiliseringscampagnes belangrijk gezien elk jaar talrijke toeristen afzakken naar onze kust en heel wat onder hen nemen het niet altijd nauw met de verkeersreglementen. Herhaalde malen onderworpen aan bepaalde situaties in de geschiedenis (WO I en II), aan het klassenverschil, slachtoffer van besparingen, bijna genekt door een megalomaan voorstel van een minister die de tram op een monorail door de lucht wou laten zoeven ... de kusttram heeft het allemaal overleefd. Mag deze tekst dus een ode zijn aan dit "pareltje van ons openbaar vervoer" ? **
Bisschop Johan Bonny rekent op de bijdrage van gelovigen voor het vergoeden van de slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken. Het IPD (Interdiocesaan Pastoraal Overleg), een overlegorgaan van Vlaamse leken in de katholieke kerk, wijst dit voorstel prompt van de hand. In Dialoog van de zaterdagkrant (4 juni) stelt Jessie Van Ranst : "Als praktiserend katholiek heb ik met al die VERMEENDE (?) pedofiliezaken niets te maken en ik wil dan ook niet dat mijn stoelgeld daaraan zou worden VERGOOID (?)". Akkoord dat niet de gelovige moet opdraaien voor de daders van seksueel misbruik, maar het gebrek aan enige vorm van empathie tegenover de slachtoffers stuit me hier wel even tegen de borst "Vermeende pedofiliezaken" : Ten eerste zijn de dossiers die werden ingediend geen "vermeende pedofiliezaken". Slachtoffers gaan niet zomaar over één dag ijs om hun zaak van seksueel misbruik bekend te maken of over te dragen aan het parket. Wat hen is overkomen kan je niet minimaliseren, want de realiteit zal allicht nog veel erger geweest zijn dan wij ons kunnen voorstellen. Ook al vind ik niet dat schadevergoeding door bijdragen van gelovigen moet betaald worden, het woord "vergooid' duidt toch op een vorm van misprijzen en onbegrip tegenover de slachtoffers. "Als er misdaden zijn gepleegd, dan zijn het de daders die daarvoor, zonder onderscheid van rang of stand, moeten opdraaien. Niet de kerk", lees ik verder. Nu ontbreekt toch een heel belangrijke schakel in die redenering. Is het niet de kerk die vele tientallen jaren de ogen heeft dichtgeknepen voor dikwijls verregaand en langdurig seksueel misbruik van kinderen door geestelijken en hun beschermelingen ? Zijn het geen kerkelijke autoriteiten die ouders van misbruikte kinderen meermaals onder druk hebben gezet om toch maar geen klacht in te dienen ? De schande voor de familie, weet je wel. Machtsmisbruik, het loopt als een rode draad doorheen alle vormen van seksueel misbruik (al dan niet door geestelijken, bij incest, bij kindermishandeling). Is het niet de kerk die onderzoeken naar seksueel misbruik, door haar onderdanen gepleegd, heeft tegengewerkt ? Hoeveel zaken werden in het verleden door justitie niet in handen van het bisdom gegeven ? Bijna allemaal, of er moest sprake zijn van ernstige fysieke letsels bij het slachtoffer. Het bisdom kon vrij beschikken over het lot van de pedofiele geestelijken. De strafmaat bleef dan ook beperkt tot overplaatsing naar een andere (soms niet eens veel verder gelegen) parochie of school, of naar het buitenland. Moet je dat dan niet onder de noemer "schuldig verzuim" plaatsen ? M.a.w. dient de kerk niet de volle verantwoordelijkheid te nemen bij het vergoeden van de slachtoffers ? Klinkt het bovendien niet een beetje lachwekkend dat de kerk zich ineens zo arm als Job voordoet ? Erg armzalig ziet de woonst van een bisschop er niet uit, om maar één voorbeeld te geven. Ook het Vaticaan heeft nooit de indruk gegeven in armoede te leven, dacht ik. Nee, niet de gewone gelovige, maar wel het instituut Kerk dient de schadevergoeding van de slachtoffers op zich te nemen. Daarom vind ik die uitspraak van de Antwerpse bisschop heel hypocriet. Hij zal ook wel beseffen dat hij met zijn uitspraak de gelovigen op stang jaagt en de slachtoffers van seksueel misbruik daardoor bij hen in een slecht daglicht plaatst. De vele negatieve reacties op allerlei nieuwsforums liegen er niet om.
Een lezer smeekt als het ware Justine Henin om terug te keren. Dat Justine een groot talent was, dat staat buiten kijf. Toch vind ik de uitspraak denigrerend voor al het andere talent op wereldniveau waarover we beschikken. Kim Clijsters heeft bijvoorbeeld zo dikwijls bewezen dat ze tot de besten ter wereld hoort. Zo'n zware nederlagen heeft Justine Henin ook moeten verwerken, alle toppers trouwens. Yanina Wickmayer is nog jong en zal nog gensters slaan op de court. En laten we de aanstormende jeugd niet vergeten, zoals Ann-Sofie Mestach e.a. Onze tennisdames worden gewaardeerd over de hele wereld. Alleen in eigen land probeert men hun prestaties altijd te minimaliseren.
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig - nabeschouwing.
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig.
Nabeschouwing.
Wat mij bezighield bij het herlezen van dit verhaal is het volgende : Als een 18-jarige niet naar buiten durft te komen met dergelijke erge feiten, die dan nog konden bewezen worden aan de hand van de vele verwondingen en de zwangerschap, hoe verschrikkelijk moeilijk en bijwijlen zelfs onmogelijk moet het dan wel niet zijn voor pakweg een 12-jarige om met seksueel misbruik (pedofilie, incest, mishandeling) naar buiten te komen ? De redenen die in het verhaal aangehaald werden : SCHAAMTE, SCHULDGEVOEL, DE ANGST VOOR DE SCHANDE, MACHTSMISBRUIK (vader, priester-leraar, ... ) , het zijn allemaal factoren die als een rode draad doorheen al de verhalen over seksueel misbruik lopen. Daarom blijf ik "bitsig" reageren op diegenen die in lezersbrieven en op krantenforums hun kritiek op slachtoffers niet sparen en hen het verwijt naar het hoofd slingeren dat ze maar niet zo lang hadden moeten wachten om met hun verhaal naar buiten te komen, dat het hen te doen is om de aandacht in de media. Ik schrijf dit nu misschien al voor de vijfde, zesde keer op mijn blog ... dat het ongecontroleerde "cowboyverhalen zijn van een halve eeuw geleden" (zoals een lezer in Dialoog van HLN in april 2O1O liet verstaan). "Verhalen die in de eerste plaats dienen om het instituut kerk te beschadigen", luidde het toen. Kort na de reactie van dit heerschap brak het schandaal rond bisschop Roger Van Gheluwe los ... de etterbuil was opengesprongen. De wonde is vandaag verre van proper ... schijnaar proper misschien. Ergelijk waren de reacties van sommigen op krantenforums. die openlijk twijfelden aan de geloofwaardigheid van slachtoffers, Daarom ook blijf ik er van overtuigd dat er nog heel wat verborgen leed is, leed dat voor altijd verborgen zal blijven, of het nu over seksueel misbruik van minderjarigen gaat, al dan niet door geestelijken, of incest. De angst door bepaalde mensen uit je omgeving niet geloofd te worden is veelal sterker dan de drang om uiteindelijk het misbruik bekend te maken. Ja, er is nog heel wat verborgen leed, maar het is goed dat veel mensen nu eindelijk beseffen wat het topje van die enorme ijsberg nu precies inhoudt. Geen "cowboyverhalen", maar grauwe realiteit die hele levens vergald heeft.
Nieuwsblad.be (28.05.'11) : "Meisje van 14 jaar verkocht en als prostituee misbruikt".
-Eigen commentaar (gegeven op Facebook). -Verhalen (10) : "Scrupules wijken voor geld" (zie Archief blog : 21 en 28.03.'11). -Scans (2) : Artikel uit Nieuwsblad.be : zie onderaan.
**********
-Eigen commentaar (Facebook) : Jammer genoeg iets van alle tijden. Heb in de notities van vader veel dergelijke verhalen gevonden. Eén ervan werd enkele maanden geleden op dit blog geplaatst : Verhalen (10) : "Scrupules wijken voor geld". Archief : 21 en 28.05.'11. Er is ongetwijfeld nog ontzettend veel werk aan de winkel wat de bescherming van minderjarigen tegen (eender welk) seksueel misbruik betreft, eender waar en in eender welke cultuur.
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig - deel 3 (slot).
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig (slot).
We waren erg onder de indruk van de brief, maar we mochten geen tijd meer verliezen en begaven ons zo snel mogelijk naar de Heideweg in N. ... Het was nog pikdonker toen we daar aankwamen ; nergens beweging in het dorp. In de woning van het gezin G. was geen lichtje te bespeuren. Indien het meisje persoonlijk de brief onder de deur van de gendarmerie heeft geschoven, dan kon zij toch nog niet zo lang geleden thuisgekomen zijn, speelde het door ons hoofd. We mochten niet aarzelen ... iedere seconde kon van levensbelang zijn. We klopten aan ... maar het bleef muisstil in de woning ... we konden niets anders doen dan bliksemsnel een ruit stukslaan. Binnen de kortste keren stonden we in het kleine keukentje. Aangezien er nog steeds geen reactie was gekomen op ons geklop en het stukslaan van de ruit, maakte het vermoeden dat er iets heel ernstig was gebeurd zich van ons meester. We durfden niets tegen elkaar zeggen, maar we dachten allebei hetzelfde. Beneden viel geen spoor van Lisette te bespeuren. Er kwam maar geen antwoord op ons geroep. Op het keukentafeltje zagen we een kadertje met een foto van de overleden moeder staan. Daarnaast lag een foto van de vader ... in stukken gescheurd. Akelig stil was het in de woonkamer. Dat voorspelde weinig goeds. Langs een smalle, steile trap begaven we ons naar de twee slaapkamers ... maar ook daar troffen we niemand aan. We bleven het ergste vermoeden ... en zagen plots een trap die naar de zolder moest leiden. Met benepen hart gingen we de trap op, openden het luik dat ons in de zolderruimte bracht. Het beeld dat we in de lichtstraal van onze zaklampen te zien kregen zullen ik en mijn collega nooit vergeten. We stonden enkele seconden als aan de grond genageld en geen van ons kon een woord uitbrengen. Voor ons, op nog geen drie meter afstand, zagen we het lichaam van het meisje, bengelend aan een touw dat ze aan een dwarsbalk vastgemaakt had. Zo snel mogelijk sneden we het touw door en legden het meisje neer. We probeerden haar nog tot leven te wekken ... maar tevergeefs ... we waren te laat. De 18-jarige Lisette had zich door verhanging om het leven gebracht. Het meisje moet allicht direct na haar thuiskomst haar plan uitgevoerd hebben. Een akelig zicht was het, dat jonge meisje daar zo te zien liggen ... tong uit de mond, blauw aangezicht, uitpuilende ogen, dat touw om de hals, ... Een jong leven vernietigd door de schuld van haar eigen vader. De gedachte dat Lisette kort daarvoor in de barre koude en duisternis naar Landen was gestapt om een brief onder de deur van de kazerne te schuiven was voor ons ondraaglijk. Waarom had ze niet aangebeld ? Ze had klacht kunnen neerleggen tegen haar vader. Die zou zijn straf niet ontlopen zijn. De sporen van gewelddadig optreden waren duidelijk ... en er was de zwangerschap van het meisje. Maar de schaamte, de angst voor de schande, het schuldgevoel waarmee de onwaardige vader zijn dochter had opgezadeld, het was allemaal teveel geweest.
...
Een arts werd opgeroepen om de dood van Lisette vast te stellen. Daarna werd het meisje op een bed in de slaapkamer gelegd. Volgens de geneesheer was de dood ingetreden rond zes uur. Lisette had een lange koord (een soort waskoord) over een dikke dwarsbalk van de zoldering geworpen. Vervolgens moet het meisje op een stoel geklauterd zijn ... en eens de strop om de hals moet ze de stoel wel zes meter verder getrapt hebben. ... In de loop van de ochtend werd het stoffelijk overschot overgebracht naar het dodenhuisje van N., in afwachting dat een lijkschouwing zou uitgevoerd worden. Het hoeft geen betoog dat gans het dorp in rep en roer stond, want niemand had zoiets zien aankomen.
Korte tijd nadien werd de vader van zijn werk in Luik gehaald. Toen hij hoorde wat er voorgevallen was begon hij te roepen en te huilen. In het dodenhuisje mocht hij een laatste keer zijn kind zien, alvorens overgebracht te worden naar de gevangenis van Luik. De rijkswachters hadden alle moeite van de wereld om de man te beschermen tegen de woedende dorpelingen. En ook ons kostte het moeite om dit "beest" de nodige bescherming te bieden bij het overbrengen. ... Bij de onderzoeksrechter te Luik kreeg Peter G. lezing van de brief die zijn 18-jarige dochter had achtergelaten. De man werd lijkbleek toen hij hoorde van de zwangerschap van Lisette en begon te huilen als een kind. Op bevel van de onderzoeksrechter werd hij vervolgens geboeid overgebracht naar de gevangenis te Luik. We hoorden hoe hij huilend zichzelf verwenste ... maar voor zijn dochter kwam spijt te laat. ...
De lijkschouwing op de 18-jarige Lisette werd uitgevoerd in het klooster van N. en diende door ons bijgewoond te worden. Die wees uit dat er 23 blauwe plekken voorkwamen op haar lichaam, als gevolg van geweld gepleegd op haar persoon. Ook verschillende brandwonden werden vastgesteld, wonden veroorzaakt door brandende sigaretten. Een drie maand oude zwangerschap werd vastgesteld en de vrucht werd uit het lichaam verwijderd. Verschrikkelijke beelden waren het, die ons voor de rest van ons leven zouden bijblijven. Maar ook woede tegenover de vader maakte zich van ons meester, een gevoel van onmacht omdat wij te laat waren om het meisje nog te kunnen redden ... het waren gevoelens die we nooit meer van ons zouden kunnen afzetten. ... Toen Peter G. al een drietal maanden in de cel zat werd op een "eigenaardige" manier weerwraak op hem genomen door de plaatselijke bevolking. De woning werd op een "onverklaarbare manier" door een brand vernield. De dieren ... konijnen, kippen, schapen en duiven waren al eerder openbaar verkocht geworden. Een en ander wees op vrijwillige brandstichting, maar dat kon nooit bewezen worden. Veel moeite om dit grondig te onderzoeken werd er ook niet gedaan. De plaatselijke bevolking hield de lippen stijf op elkaar en daar hadden wij alle begrip voor. ... Tot hoeveel jaar cel de vader veroordeeld werd ben ik niet meer te weten gekomen. Het was volle oorlogstijd en korte tijd nadien waren we al aan de slag in een andere brigade aan de andere kant van het land.
Het verhaal (3) "De onderpastoor gaf voorlichting" speelde zich ongeveer in dezelfde periode af in een Oost-Vlaams Leiedorpje.
Smeken op mijn knieën ... wenen ... het hielp allemaal niet. Integendeel, vader werd nog heviger. Hij handelde als een beest, zelfs als hij nuchter was. U kunt denken hoe hij was als hij te veel gedronken had. Ik kon hem niet meer aanzien als mijn vader. Het gebeurde dat hij 's nachts op mijn kamer kwam en mij uit mijn bed sleurde. Hij sleepte mij dan naar zijn kamer. Hij stelde zich dan vlak voor mij met zijn mannelijkheid in zijn hand. Ik heb altijd geweigerd zijn mannelijkheid vast te nemen en heb daarom veel slaag gekregen. Ik verborg mij steeds onder de dekens, maar hij trok alles weg zodat ik daar in mijn nachthemdje lag. Vervolgens kwam hij naast mij liggen. Hij pakte mij vast en ik begon dan tegen te stribbelen. Maar met al zijn macht overrompelde hij mij, trok mijn nachthemdje helemaal omhoog ... en voor de zoveelste maal werd ik verkracht. Nooit of nooit heb ik toegestemd. Ik ben altijd blijven wenen en heb hem zo dikwijls gesmeekt er mee op te houden. Hij begon dan te vloeken en schreeuwde : "Ge moet moeder vervangen en daarmee uit !". Ik heb eens de kast voor mijn slaapkamerdeur geduwd om hem de toegang tot mijn kamer te beletten, maar dan reageerde hij als een razende. Hij stampte de deur in en sloeg van colère ook andere meubels aan stukken. Mijn eigen vader kwam mij twee tot drie maal per week verkrachten en moest daar steeds veel geweld voor gebruiken. Hij beet in mijn armen, borsten en dijen ... en deed mij dikwijls veel pijn in mijn vrouwelijkheid. Ik wist niet meer wat ik moest doen ... klacht neerleggen, weglopen ... ik moest iets doen, want zo kon het niet blijven duren. Niemand kon mij helpen. Ik schaamde mij voor iedereen en was bang dat vader mij slecht zou maken bij de mensen. Op de duur kwam ik bijna niet meer buiten. Op zekere dag kwam vader redelijk bedronken thuis. Hij wilde mij seffens in zijn bed hebben en trok mij de kleren van het lichaam omdat ik maar bleef tegenwerken. Op een bepaald moment heb ik een asbak naar zijn hoofd gegooid, maar heb hem niet kunnen raken. Hij is dan als een wild dier boven op mij gesprongen en heeft me afgeranseld met zijn broeksriem en met de blote hand. Blauwe littekens bleven vele dagen goed zichtbaar op mijn armen, benen, borsten en op mijn buik. Hij wist mij steeds te dwingen op een of andere brutale manier ... slagen, stampen of brandende sigaretten die hij tegen mijn dijen en buik duwde. De brandwonden van de sigaretten zijn nu nog zichtbaar. Hij martelde mij zolang ik tegenstand bood. Ik voel me ongelukkig en alleen met mijn miserie. De jongen waar ik eens mee babbelde kende ik nauwelijks en ik durfde hem niets vertellen over de brutale handelingen van mijn vader. Ik had veel te veel schrik voor wat er dan zou gebeuren. Ik ben wel op zekere dag naar de dokter gegaan ... en wat ik al een tijdje vreesde werd bevestigd : Ik was zwanger van mijn bloedeigen vader, want niemand anders had mij aangeraakt. Ik heb vader niets verteld, maar ik was de wanhoop nabij. Alle dagen slagen, mishandelingen ... en nu dat nog. Ik werd ziek van schaamte. Wat stond er mij allemaal nog te wachten ? Iedereen zou schande spreken over mij in het dorp, waar iedereen iedereen kende. Ik werd met de dag wanhopiger en heb beslist voor altijd bij mijn overleden moeder te gaan. Commandant, het is mijn laatste beslissing. Wat u met mijn vader doet laat mij koud. Hij is toch al maanden mijn papa niet meer ... na alles wat hij mij heeft aangedaan. Wanneer u deze brief zal gelezen hebben ben ik, Lisette G., Heideweg te N., niet meer van deze wereld ... maar ben ik wel bij mijn brave moeder. Lisette G.
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
