5 jaar geleden 2011 ging het licht bij me uit. De dag of de tijd dat ik coma ben gegaan weet ik niet maar de laatste herinnering is dat ik het ziekenhuis binnen ging met een bakje bloed en andere vieze dingen, maar de kleur was vooral rood. Ongeveer 10 weken later werd ik wakker maar die periode zijn vooral momenten van dingen die ik me herinner en dingen die ik me niet meer herinner. Vooral dat laatste. Ik leefde niet in de realiteit en dacht ik dat ik s nachts uit het ziekenhuis sloop en dat ik voor dag en dauw terug naar het ziekenhuis ging. Ik kon niet eens bewegen, he. Ik leefde in een roes en dacht toen echt oprecht dat ik na het ziekenhuis huppelend naar huis kon gaan want in mijn beleving zat ik er nog maar een paar dagen en dat ik mijn leven terug kon oppikken zoals daarvoor.
Af en toe drong het tot me door van wat ik had. Toen ontdekte ik ook dingen die ik niet meer kon. En ook al zwegen ze angstvallig van wat ik had ik hoorde af en toe dingen en het was niet altijd even tactisch laat staan positief.
Het niet kunnen praten waar ik me bijna niets herinner, het blind zijn aan 1 oog zelf ontdekt in Gasthuisberg, doof aan mijn linker zijde heb ik Pellenberg ontdekt De ronde tafels waar alles werd verteld en waar ik af en toe toch wel even van mijn wolk werd getrokken want ik had zoveel dromen.
Na 5 jaar droom ik nog steeds, maar ik heb geleerd dat je moet blijven dromen en sommige dromen komen uit en andere dromen blijven gewoon leuke gedachten maar dromen kan je bijstellen of deels laten uitkomen. Sommige dromen komen anders uit dan dat je het zelf droomde en dat blijven drijfveren ook na 5 jaar.
Het is een hele hobbelige weg geweest: Ziek worden en vechten voor mijn leven Revalideren Thuis komen in de echte wereld en vechten voor je plekje Een relatiebreuk Alleen gaan wonen en alles een nieuwe plekje geven en zoeken naar oplossingen Nieuwe doelen stellen Maar ik ben er geraakt op mijn eigen wilskracht. Waar ik best trots op mag zijn. Maar ik ben blij dat deze dag weer voorbij is.
Maar het is toch alweer 5 jaar geleden dat ik mijn laatste zelfstandige stapjes heb gezet en de laatste keer dat ik met de auto of fiets heb gereden.
Mijn wil om te leven was sterker en ben ik opzoek gegaan naar een schuldige? Neen, omdat het geen nut had. Ik heb me wel vragen gesteld waarom net ik maar in die 5 jaar ben ik blijven vechten voor de jongens en mezelf en dat doe ik nog steeds en daar ga ik voor. voor ons 3 maar ook voor mijn familie en vrienden die 100% achter me staan.
