Onlangs ging ik vroeg slapen en ik was nog even bezig met mijn tablet op bed. Ik voelde dat ik moe werd en legde alles aan de kant en deed het licht uit en vrij direct vielen ook mijn ogen dicht. Ik lag nog in relaxhouding rug omhoog benen in een knik en donsje op mij. Ik was blijkbaar te moe om mijn op-en-neerbakje te nemen en mijn bed plat te leggen. 4 uren later werd ik wakker en ik lag nog steeds in dezelfde houding en dat is toch iets wat ik niet zo fijn vind. Ik lag nog steeds op dezelfde manier als ik inslaap viel. Ik kan uren op dezelfde manier liggen maar dan vooral met mijn onderlichaam. Mijn benen, mijn bekken. Ik moet dan wakker worden om me anders te leggen en bij een bepaalde posities moet ik echt opbouwend werken. Poep naar links, linkerbeen over mijn rechterbeen terwijl ik een draaiende beweging maak nog even mijn poep naar links en zorgen dat mijn linkerbeen iets meer naar voren ligt. Wat een gedoe altijd om even te gaan liggen hoe ik zelf wil.
Vroeger was ik een fervente buikslaper en ik vond dit de beste houding om te slapen. Arm vooruit, been opgetrokken net in de startpositie als Superman.
Ik mis het toch wel hoor mijn gerelaxte leven van vroeger. Hoe hectisch het ook kon zijn hoe fel ik kon genieten van de kleine dingen die ik nu af en toe mis. In de zetel hangen met leuk gezelschap van mijn jongens en mijn been onder mijn poep geparkeerd en mijn andere been over mijn andere been en af en toe viel ik gewoon eens om zalig. Aan tafel zitten en mijn benen op de steunplank zetten en dan eten. We hadden 2 banken aan onze eettafel en rustig gaan zitten en hangen in een stoel zat er niet bij. Je moest steeds recht zitten. Want er stonden geen stoelen aan mijn tafel, dus ook geen rugleuning.
Ook met de auto rijden mis ik soms. Instappen gordel aan, starten, koppeling induwen in de 1ste versnelling zetten koppeling lossen en dan ondertussen vertrekken terwijl je op de gas duwt en als die pakt ben je weg het is gewoon een balansoefening. En dan moet je schakelen koppeling- schakelen naar 2de, koppeling- schakelen naar 3de en op een de snelweg ging je naar de 5de versnelling. De kunst was om ook op de motor te remmen. Dat was beter voor je remschijven. Ik voelde me er echt goed mee. Op die enkele jaren dat ik met de auto reed heb ik nooit een ongeluk gehad of heb ik een boete gekregen. Wat was ik toch een voorbeeldige chauffeur. Nu is auto rijden geen optie meer want met 1 oog kan ik het andere verkeer moeilijk inschatten, ook de borden, fietsen, voetgangers en de weg in het oog houden is echt teveel gevraagd voor mijn toch wel beschadigd hoofd.
Nu laat ik me rijden en ik voel me er best wel goed bij. Al is het soms eenzaam daar alleen in de achterbak. Al heb ik een heel goed contact met mijn chauffeurs. Zo fietste ik ook zo goed als dagelijks naar het werk en ik kon kiezen een stuk tussendoor langs De Dijle of langs de Vaart. Alle 2 waters en als het mooi weer was vond ik het wel heel leuk. De vlakke weg deed me wel heel snel gaan. Als ik de ochtend had dan probeerde ik wel eens een andere weg te nemen. Want opzich moest ik 1 gevaarlijke weg over en dat was aan- de oprit Kessel-Lo. Als ik van thuis kwam begon ik met een serieuze helling om dan snelheid te maken maar onder de brug moest je al aan je rem trekken want dan was er de afrit en dan schoten ze wel eens op het voetpad. Maar het fietsen ik mis het wel.
Luc van Join To Bike vroeg me of ik ook geen zin had om mee te gaan fietsen en langs de ene kant zou ik dit wel willen maar door de ossificaties kan ik mijn benen niet goed spreiden in mijn schouders ben ik zo beperkt zodat ik niet voldoende kan trappen met mijn armen en dan nog eens de schokken op de baan met de ossificaties dat vergt teveel van mijn lichaam. Neen ik kan er niet aan beginnen ook al zou ik dit willen. Ik hou me aan de conditietraining: er is sociaal contact, je sport op eigen tempo en buiten wat stijf zijn de volgende dag is er niet echt veel al is dat stijf zijn toch al verleden tijd de volgende dag. Het kan er heel intensief eraan toegaan.
