Het is toch elke ochtend even slikken als ik tot stand kom om mijn tanden te poetsen. Sinds ik alleen tot stand kan komen vanuit de rolstoel in de keuken aan mijn aanrecht sta ik erop om mijn tanden als staande te poetsen. Vroeger deed ik dit enkel als de kinesist er was en anders zat ik in de rolstoel mijn tanden een poetsbeurt te geven.
Het geeft een super gevoel van vrijheid en door mijn doorzettingsvermogen mag ik fier zijn op wat ik heb bereikt. Het gevoel van al staande je tanden te poetsen is fantastisch. Voor velen een gewoonte, routine, vanzelfsprekend!!! Voor mij een ware beproeving en grenzen verleggen.
De gedachte van te staan en mijn tanden te poetsen en dan met een beker mijn mond spoelen zalig. Mijn hand onder de kraan houden en dan zo even mijn mond afkuisen. Ok kan ik tot stand komen om dan zo mijn haren te wassen al vraagt dit iets meer voorbereiding. Handdoek, washand en shampoo bij de hand, mijn mouwen opstropen en dan hoofd onder de kraan, haren nat maken, shampoo op de washand en dan maar wassen. Ik moet me echt wel in verschillende bochten wringen want ik kan niet overal aan met mijn hand omdat de mobiliteit niet 100% is. Maar het lukt me mits ondersteuning van het aanrecht. Terug hoofd onder de kraan en dan kom ik er wel. Een trui met een kap dat maakt het iets moeilijker maar dan is mijn trui gewoon nat en dat droogt wel. Ik ben al lang blij dat ik het kan en dat geeft me een enorme vrijheid.
Ik zei onlangs nog tegen mijn gezinshulp ik ben altijd blij als ik even tot stand kan komen ze bekeek me en ik zei erna oh ja, jij zegt ik ben blij als ik even kan zitten
Tja staan het voelt toch fantastisch aan en het is een hele mijlpaal in mijn revalidatie. Niemand had dit ooit gedacht en ik dacht dat het bij dromen ging blijven. Toch niet, want ik zeg ook sinds een tijdje NEVER GIVE UP. Never give up: je mag dromen maar sommige dromen kunnen realiteit worden en dat maakt dat opgeven geen optie is.
Iedereen heeft andere dromen en ik droom van een leven waar ik meer kan en waar ik op sommige momenten mijn leven van vroeger kan oppikken. Ik weet als ik realistisch denk dat het nooit zal worden als vroeger daarvoor heb ik teveel moeten opgeven. Soms vergeet ik de rolstoel en weet ik dit is een deel van mij. Maar als ik sta of in mijn bed lig dan zie ik de rolstoel staan en moet ik even slikken en denk ik pff dit wou ik niet.
Ik weet dat ik nooit zonder zal kunnen en als ik buiten kom dan vind ik het echt niet fijn om te voelen dat mensen me bekijken en aan de kant springen.
Want dat is een persoon in een rolstoel en daar moet je voor aan de kant is ons zo geleerd. Maar vroeger stapte ik en er liep iemand rond op zijn GSM te smsen en die liep tegen me aan dan kreeg je met moeite een sorry.
Maar kom ik aan in de rolstoel dan springen ze opzij en mensen zeggen even we moeten aan de kant. Heel hoffelijk maar loop niet zomaar te smsen op straat en als je dit doet kijk uit je doppen. Sta je in groep even te praten- ga dan even aan de kant staan zodat iedereen kan voorbij lopen.
Je moet dit niet alleen voor mensen met een beperking doen maar voor iedereen denk ik dan. Nu ja ik denk soms dat je in een bepaalde tijdgeest opgroeit en zo in de wereld staat hoe je je opgevoed bent en welke mentaliteit je hebt. Ik zou al een ganse dag sorry zeggen tegen iedereen.
Maar die rolstoel het blijft toch een hulpmiddel dat ik liever niet had. 2016 is ook het jaar dat ik nieuwe krijg via het RIZIV. Om de 4 jaar krijg ik een nieuwe best wel eng denk ik want als je dit krijgt is het alweer 4 jaar voorbij waarbij ik de rolstoel spijtig genoeg nodig hebt.
