|
Deze middag rond 11.30 was ik doodmoe, echt moe. Patricia was hier vroeg en voor mij net op tijd en na de verzorging ben ik op bed blijven liggen. Ik heb met Jo afgesproken wanneer ik terug ging opstaan. Een uurtje later was het zover en het eerste wat ik zei was "nog een half uurtje". Effe wakker worden en dan uit bed. Jo was dingen aan het opzoeken en ik ben dan ook beginnen zoeken. Effe samen apart eten (elk voor een schermpje). door te zoeken zijn we beginnen praten over wat er gebeurt was met mij, wat het gedaan heeft met Jo en de kinderen. 1 ding daar waren we het eens om het was niet eerlijk. Ieder van ons heeft het verwerkt op zijn of haar manier. Jo heeft veel aan zijn 2 zussen en zijn broer gehad en ik aan mijn broer en zussen. Het was voor iedereen anders. We namen elk ons eigen vlees en bloed in vertrouwen wat ook wel logisch was. Mijn zus Els kwam bijna wekelijks tot in PB, An kwam dagelijks als ze moest werken in GHB, Gerda kwam om de zoveel tijd van Gent naar Leuven voor een bezoekje en Marc kwam ook geregeld langs. Maar op zo een momenten leer je de mensen kennen die je dierbaar zijn. Jo en de kinderen komen op de allereerste plaats. Er zijn mensen die af en toe langskomen en anderen die weg blijven maar de wegblijvers tja die kan je niet als vrienden beschouwen. Ik weet het was allemaal een beetje eng. In het begin kon ik niet bewegen, alleen praten. Ik kan me voorstellen dat het allemaal een beetje eng is maar het was nu zo. Gelukkig weet ik niet zoveel meer van mijn verblijf in GHB. Een periode van veel zwart- grijze momenten. Ik kan me momenten herinneren fraaie en minder fraaie momenten. Maar sommige mensen heb ik echt leren kennen.
Maar nu thuis en vergeet de enge dingen van het verleden. Leef nu en naar de toekomst!!! Inge je hebt Jo en de jongens en dat zijn de grootste schatten.
Jo en ik hebben effe gebabbeld over de periode van GHB en PB. Het rakelde zoveel gevoeligheden op, zoveel herinneringen. Niet fijn, ik was graag in PB (thuis is wel beter) ik heb er nieuwe mensen leren kennen mensen die ik in het echte leven niet zou leren kennen en die ik geen kans zou geven (te jong te oud, andere interesses) Maar door maanden samen te leven leer je de mensen kennen en te waarderen. Wat ik wel gemerkt heb je begint minder in vakjes te denken. Ik heb geleerd dat mensen ieder zich maar 1 doel hadden stappend buitengaan. De ene is erin geslaagd de andere zit nog in een rolstoel of stapt met ondersteuning. Iedereen heeft zijn pech moment gekend een ongeluk, een CVA iedereen heeft zijn of haar verhaal. Je kan niet zeggen jij bent erger het is allemaal even erg maar een ander verhaal een andere uitkomst. Mijn kamergenotes Godelieve is er heel goed uitgekomen ze moest wel naar een rusthuis, ze heeft problemen met haar geheugen waardoor ze niet meer thuis alleen kan leven. Lisa die een zwaar ongeluk heeft gehad ze kan stappen maar ze is toch geraakt in haar hoofd. Het is een hele domper op haar hele toekomst. Er rijzen vragen kan ze alleen verder gaat ze een toffe gast tegen komen met het nodige geduld. Ik heb mijn gedachten op een rij herinneringen en al maar stappen neen. Ik had het altijd gezegd ik ga stappend buiten. Daarover ging het vandaag met Jo. Het rakelde heel wat gevoelens op bij Jo en mij en dan merk je aan jezelf dat het nog niet zo goed verteerd is . Jo en ik vragen ons nog steeds af waarom gij. Volker en Lander zijn gespaard van de griep en longontsteking. Jo heeft wel de longontsteking gehad en is een paar dagen in GHB geweest. En ik ik heb de volle lading gehad. Zowel Jo als ik vragen ons nog steeds af waarom Inge. Maar een antwoord gaan we niet krijgen. Ik moet er ook niet naar zoeken want we gaan het nooit weten. Sorry aan alle verplegers en verpleegsters ik wou dat jullie job overbodig was want niemand verdient het om ziek te worden of te zijn. Iedereen heeft recht op een leven vol gezondheid, plezier. Geen zorgen, geen stress,...
|
