Vandaag zijn met ons vieren eens naar Gent gereden. Het bleek een prachtige dag te worden. De verpleging was wat laat maar geen nood zoals altijd word het een race tegen de klok. We waren rond 11.45 uur bij Tante Non aangekomen. Tante Non had me de weg uitgelegd naar de gratis privé parking, het enige wat je moet doen is de slagboom ontwijken om dan voor de deur van het klooster te arriveren. Ik wou stoer doen en zelf met de rolstoel rijden maar dat was buiten Tante Non gerekend. Binnen in het klooster stonden alle nonnetjes te wachten om me te zien. Nu moet ik een beetje zien hoe ik het zeg maar ik voelde me net een etalageding die effe gekeurd moest worden. Zr. Veronique ken ik van aan de telefoon en de andere nonnetjes zijn voor mij een ? Maar er was een fijn weerzien met Zr Godfrieda. Dat is een nonnetje die me heeft weten geboren worden. Ze heeft altijd met Tante Non in het klooster geweest. Vanop de Keizersvest tot nu in de Molenaarsstraat. Na de Nonnetjes zijn we met Tante Non naar Tante Jul gegaan, we hebben daar lekkere tomatensoep met balletjes en vol au vent met frietjes gegeten. Als dessertje was het een ijsje. Ik had gehoopt Peter, Bart en Kristel te zien maar ze hadden andere verplichtingen. Spijtig maar het zei zo. De jongens hebben fijn buiten gespeeld, want het weer was zalig. De eerste lente zon is een feit. Tante Jul woont aan de spoorlijn Gent-Kust zo passeren er ongeveer 4 treinen per uur ene naar Knokke-Blankenberge, naar Oostende en naar Brugge en natuurlijk al die treinen terug. Lander was zeker in zijn nopjes. Bij Tante Jul hebben we gezellig bijgepraat over mij de vroegere verpleging (hoe belangrijk is goede zorg) enz. over 1 ding waren we het eens Inge was de grote pechvogel van 2011. Iedereen die ik tegenkwam vandaag was toch onder de indruk van wat er was gebeurt en zij die me nu zagen waren blij me te zien in welke staat ook.
De grootste conversatie die me bij is gebleven is over de verpleging. Het is belangrijk om goede verpleging in huis te hebben. Toen er beslist werd voor verpleging kozen we voor een privépraktijk. We hoopten continuïteit en regelmaat. Maar na 6maanden aan te modderen met een privégroep uit Bertem hadden Jo en ik besloten om naar een andere groep te gaan, het werd op aanraden Meerdael. Het is een zalige groep de verpleging is super. Ze zijn lief, vriendelijk en ze luisteren naar je bedenkingen en ik moet geen Pools kennen. Het was een geslaagde dag maar zo alles de eerste keer doen is altijd een beetje krimpen.
Gisteren was een koude dag en we hebben het geweten. Gelukkig was het in huis wat warmer en in bed nog meer. Samen met Volker en Lander in m'n bed tv gekeken. Tja sinds dat ik in een rolstoel zit en wat vroeger op bed ga liggen verhuisd mijn gezinsleven naar mijn bed Lander ligt letterlijk op mij en moet ik over zijn hoofd strelen en Volker zoekt een plekje naast mij onder de dons. Heel leuk, maar dat doet een mens nadenken.
Naar de dierentuin gaan of naar iets anders een pretpark ofzo is zo confronterend. Je merkt direct dat je niet met alles mee kan. Het zijn omwegjes maken, wachten aan de uitgang,.... niet fijn. Zo zal het nu altijd zijn, de nadelen van mijn NAH tja voor iedereen is dat toch een beetje anders. Ik heb het voordeel mijn geheugen is nog goed, mijn babbel is nog goed. Af en toe vergeet ik een woordje maar mijn brein is net nog iets creatief genoeg om toch een alternatief te vinden. Bv. zo zei Jo maak jij een boodschappenlijst (het was 18md geleden) en ik was aan het opzeggen wat we nodig hadden koffie, melk, suiker"blokjes" ik bedoelde dus suikerklontjes.
Enzo zijn er nog situaties die ik kan aanhalen en tevoorschijn kan toveren. Maar die zullen wel komen in de toekomst.
Het is zo confronterend als vrouw niet oud maar ook niet piep meer, met jonge kinderen en jonge maar niet piepjonge man naar een publieke plaats gaan. Ik voel me zo klein Jo duwend en ik ook af en toe geregeld, af en toe Lander op m'n schoot maar steeds een handje gevend.
De mensen kijken soms zich vragen stellend "wat heeft die voor". Want de rolstoel verklapt al op voorhand of dit tijdelijk of permanent is.
Mijn blits groen ding "Kawasaki groen" volgens Joris. verklapt het helemaal. het verklapt het al onder de gordel is niets ok niet stappen, rennen. Alleen maar zitten en staan of stappen met ondersteuning. Er zijn nog nadelen maar daar wil ik niet over praten te gevoelig. Mijn rechterkant heeft ook ne serieuze trek gekregen waardoor ik minder kracht heb, gelukkig ben ik linkshandig. Af en toe heb ik nen trek in m'n schouder maar dat is niet zo erg. alleen grappig, maar niet als ik een glas of tas met vocht in mijn handen heb.
Mijn linker oog en oor doen het ook niet meer en zijn zoals ik tegen de kinderen zeg "het is kapot". Het horen dat er niet meer is, valt nog mee daar leer je mee omgaan. Je wordt zot van teveel impulsen. Grote groepen veel getetter kan ik niet meer zo goed tegen. Al luister ik nog heel graag muziek. M'n oog kan ik mee leven maar ik verlies heel veel links en rechts compenseerd gelukkig de rest. Maar doordat m'n rechteroog alles moet compenseren qua zicht is die soms heel oververmoeid en zie ik alles een beetje dansen. Maandag naar de oogarts eens horen wat ik kan doen. Als ik heel snel mijn hoofd draai dan ben ik heel draaierig. Dat maakt dat ik ook niet meer in aanmerking kom om met de auto te rijden, ook al is hij aangepast aan mijn fysieke handicap. Het kijken op de baan links alles weg en dan de combinatie spiegel midden en opzij is te veel van het goede. Dus 1 ding weg van de lijst wat ik niet meer kan doen. Ik laat me rijden. Je kan zeggen dan mag je drinken maar niets is minder waar, geen alcoholische dranken in mijn lijf. Mag niet met de medicatie. Spijtig want zo eens een ander smaakje zou leuk zijn.
Vandaag is het vrijdag en het we hadden al het idee opgevat om met ons vieren naar Planckendael te gaan. Rustig wakker geworden rond 8.30 samen met de jongens. De verpleging tel ik niet meer mee die hier al om 6.30 uur stond. De Verzorging en steunkousen aan en ik blijf liggen voor nog een dutje tot dat Volker en Lander beneden komen.
Volker en Lander wisten dat we weg gingen maar het was een raadsel voor hen. Toch maar gezegd en ze waren reuze blij. Alles klaargemaakt pic-nik, drankje,... en weg waren we. We konden ons op de grote parking zetten aan de ingang. Tja in een rolstoel zitten brengt voordelen met zich mee!
We hadden direct een plan we wilden de wolven zien. Wij richting Europa maar we hebben geen wolven gevonden. Giraffen, das, zebra's, penseelaapjes, kinderboerderij, Vogels en toen waren we aan de uitgang effe beslissen doorgaan of langs de wurfslang volgens Lander of naar huis bibberen. Zowel de kinderen als wij wilden naar huis geen discussie maar nog wel het winkeltje binnen. Ze mochten elk iets klein kiezen. Zowel Volker als Lander hebben een aap gekozen. Volker een groter formaat dan zijn aap zelfde kleur en Lander een kindjeaap ook zelfde kleur. Er was geen mogelijkheid om iets anders te kiezen, ze hadden hun gedachte daarop gezet en gekozen. Wij met apen en al de auto in. Alle aapjes Lander, Volker, grote en kleine aap werden de gordel omgedaan.
We zijn nu een uurtje thuis en ik ben nog aan het bibberen, gelukkig hebben we een abonnement op de Zoo zo kunnen we op elk moment naar de dierentuin. 1 nadeel is het geregel met de verpleging of andere therapieën. We moeten dit soms al echt plannen. Wat soms niet fijn is. Ik hou echt van die spontaniteit opstaan en zeggen nu gaan we dit doen of dat doen. Nu gaat dat niet zo er zijn zoveel te dingen die ik moet doen. Het is handig als ik weet wat ik moet doen op een dag en me daar rond plan. Per vakantieweek neem ik 1 dag vrij geen therapie, geen oefeningen alleen iets leuk voor mezelf, Jo en de jongens.
Thuis zijn de jongens voor een schermpje gekropen om effe op te warmen.
Ik ga ne warme choco drinken voor mijn temperatuur de lucht in te jagen.
Vandaag heb ik veel te doen. M'n jongens en ik hebben tot 8.30u geslapen, zalig. Maar voor een keer veel te lang.
Maar we beginnen bij het begin. Gisteren geen tijd gehad om te bloggen, ik had kine en een heel leuk uitstapje in het verschiet. We zijn bij kameraden geweest en het was echt tof met een drankje, pannenkoeken enz. Wij met 2 kinderen, chocolade en koekjes daar binnen. Zij 2 grote mensen en 5 kinderen. 5 toffe kinderen waar de jongens ook aansluiting bij hebben zowel bij de dames als bij de heren. Tegen 19.30 waren we thuis en 22 uur heb ik niet meer gezien.
maar nu is het nu en we zijn donderdag en we hebben een hele drukke dag. Ilse komt voor mij en Volker effe kletsen. Deze middag komt Dominique (de mr. die heel veel regelt) en Leen de kine. dat is zowat m'n dag en dan komt Lieve de verpl. ook nog langs. Dat zou ongeveer een 5 tal uur in beslag nemen. Tof en dat op een donderdag. Het zal maar ten goede komen van mezelf zeker.
Het is een rustige week geweest. Paasmaandag, dinsdag wat ziekjes en gisteren wat herstellen en bekomen van dinsdag. Eergisteren bij de transfer bed - rolstoel heb ik m'n pols verstuikt goed, he. Ah neen, dat is sarcasme het is niet goed. Het doet niet overdreven veel pijn meer als ik het een beetje forceer dan wel. Ik moet wel rondrijden met en beweeg m'n pols wel een beetje veel dus het is doseren, tanden bijten en zalfke smeren. Gelukkig ben ik linkshandig en is het m'n rechter pols. Overdosis beweging komt niet goed.
Lander is in zijn nopjes hij is een echte fietser tegen de zomer kan hij fietsen. Af en toe gaan we tot in het Provinciaal Domein en kan hij met de fiets gaan en trappen dat hij doet, zalig. Hij is een oefenbeest en zit steeds toerkes te doen hier op de koer.
Jo is een echte klusser. Hij heeft zich vandaag helemaal gesmeten om te klussen in huis. Ik zorg voor de muziek en hij voor het werk dat gedaan moet worden. Ik zal uiteindelijk wel zeggen wat we gaan eten en hij zal het waarschijnlijk klaarmaken. Ja, jullie lezen het goed Inge heeft een NIEUWE MAN. Zalig, he. Ik zie jullie jaloerse blikken al.
Deze morgen ben ik opgestaan gelijk ik was gaan slapen. Met hoofdpijn. Deze nacht om 1 uur nog een pijnstiller gevraagd aan Jo en terug in slaap en toch opgestaan rond 8 uur met barstende koppijn. Vandaag kwam ook de chauffagist de verwarmingsketel nakijken. om 6.45 uur stond Joni vrolijk aan m'n bed voor de verzorging. Haar effe laten doen maar gezegd gelijk gisteren ik blijf liggen ik voel me niet goed.
Ok, ik om 8 eruit en de dag begon effe wassen, tanden poetsen en kleren aan. Niet in die volgorde maar we waren op tijd klaar voor de mr. van de chauffage. Barstende koppijn had ik, ik heb moeten overgeven en de dag was mega fantastisch begonnen. Niet dus. Effe de kine een smsje gestuurd met de vraag hoe laat en effe een update van Inge haar gemoedstoestand. Ze heeft m'n nek eens goed losgemaakt. Na de kine ben ik terug m' bed ingeschoven voor een vroege middagdut.
Effe nog Joni op bezoek en een pijnstiller en dan hup m'n bed uit effe buiten een praatje met de buren en de pijn ging weliswaar over, wat een verademing.
Mijn cowboy's zijn met nonkel Marc, Jeroen en Michiel naar het Provinciaal Domein hier in de buurt met de enige echte vrouwenmagneet Molleke een kleine uitgezette vlo. Oh neen, het is een echte chiwawa. Schattig beest maar een beetje klein ik zou dat zo kunnen platrijden en niet eens iets merken.
Maar het belangrijkste is de pijn is weg voor mezelf. De jongens zijn gaan spelen en ik ben alleen met Jo thuis zalig geen lawaai rond mijn lijf, geen drukte niets. Gewoon Jo, ik en een rustige omgeving zelfs geen muziekje effe en geen tv. Gewoon rust. Dat mag ook wel eens, he.
Zo is een drukke dag in m'n hoofd toch wel wat rustiger geworden. Morgen en overmorgen heb ik een super drukke agenda, bezoekjes, therapie en therapie.
Vrijdag dierentuin maar stilletjes tegen de jongens en zondag gaan we normaal naar Gent
Het is geen grap maar het is mooi weer en achter glas is het heel gezellig, buiten is het een lichte frisse wind. Zowel Volker als Lander een plakker op hun luie oogje en dan naar buiten voor afleiding. Lander op zijn fiets met zijwieltjes en Volker op zijn nieuwe grote jongens fiets. Effe m'n spullen aan de kant en ik ben "mee" gaan genieten, maar neen geen genot het deed pijn aan m'n hartje. Ik had gehoopt dit een uurtje vol te houden maar na 15 min ben ik huilend naar binnen gekomen. Effe achter de pc voor wat Sims en gedachten op een andere frequentie. Het zal nog even duren voor ik dat allemaal verwerkt heb. De pech en de gedachte dat ik nooit meer met de fiets kan rijden, de gedachte dat ik nooit meer in de tuin zal ravotten op de trampoline dat doet pijn daarvoor hou ik van de koude winter om samen dan een gezelschapsspel aan tafel te spelen maar de zomer is zoveel mooier. De bloesems, het groene gras, de vogels die fluiten, kinderen die spelen in de tuin zowel hier als in de tuin van de buren.
M'n jongens vragen ook vaak kom je mee buiten en ok ik doe dat dan niet altijd maar af en toe laat ik het toe en dan knaagt het aan mijn stomme lijf. Ik kan niet eens tegemoet komen om eens deftig te tennissen of tegen een bal te sjotten neen het zit er niet in. Dat is effe balen. Voor mij, voor Jo en zeker voor Volker en Lander.
Weet je het maakt me zo moe om erover na te denken dat ik denk stop met denken erover en doe gewoon het zal voor iedereen makkelijker zijn en soms lukt me dat al maar op een dag besluipt je dat gevoel weer en BAF je ligt er weer.
Wat is er leuker dan op een gewone maandag uit te slapen. De jongens hebben tot 8.30 geslapen en ik tot 9.30 en dat deed deugd. Heel veel deugd. Gisteren een middagdutje gedaan van 12.30 tot 16 uur en om 22 uur gaan slapen met het al bekende resultaat. De verpleging stond hier wel al om 7.15 maar ik heb gezegd doe je ding onder de gordel en voor de rest tot straks en bedankt. Joni was wel blij en zo zat ze zeker op schema Lander heeft zich nog een uurtje bezig gehouden met Bad Piggies en Volker met filmpjes kijken op internet W817 en FC de kampioenen. Maar wel leuk natuurlijk Jo was in de buurt.
Gisteren avond was het wel effe lachen ik zat nog aan de PC en Jo in bad de jongens keken naar Ketnet om de avond af te ronden. Toen Jo in bad zat kreeg hij bezoek van Lander en Lander vroeg of Jo geen speelgoed moest hebben in bad om te spelen. De gekkerd. Er was meer gezegd maar daar ga ik niet over uit wijden maar het was lachen en Jo heeft alle kleuren gezien. Maar het komt er op neer dat Lander nog vele bokes moet eten.
Pasen is weer voorbij en ik denk Volker op een dieet te zetten. Hij is zeker niet te dik, maar constant vraagt hij eten en het liefste koek en snoep. Soms vraagt hij onder lichte "dwang" van ons een stuk fruit. Hij eet goed warm maar er staat geen grens op.
Gisteren feestdag dus frietjes op de menu. Hij vroeg constant frietjes bij en hij was en is niet te stoppen, hij vraagt ook niet of een ander nog moet hebben. Hij blijft maar scheppen. Een half uurtje later vraagt hij zijn dessert nu ja dat is wachten 16 uur.
Om 17.30 eten we bokes en dan eet hij met moeite 1 boterham en dan heeft mr. genoeg maar 15 minuten later, laten we raden mag ik een dessert en dan blijft hij vragen. Op voorhand vragen we en zeggen we zou je niet nog een boke eten want 1 boke is wel te weinig hoor.
Maar neen gaan spelen en straks dessert. Zo vraagt hij via Lander zijn dessert en na een uurtje vraagt hij nog eens mag ik mijn dessert. Als je zegt je hebt je dessert al gekregen ah neen he dat heeft Lander gevraagd. Ok goed kroket, NEEN het moet maar eens stoppen.
Want mijn keuken is genen DRIVE INN die altijd open is m'n keuken is s'morgen effe open voor bokes, s'middags ook en s'avonds ook. Tussendoor gaat die effe open voor een koek, een snoep of een stuk fruit. Fruit moet zeker 1 à 2 keer per dag. Het voordeel is Volker eet heel flink beleg en eet niet zoveel choco ofzo
Als je zelf al naar de keuken gaat om bv. vlees uit te zetten dan knipperen z'n ogen al. Wie weet krijg ik eten.
Als we naar de winkel gaan moeten we op voorhand zeggen neen je krijgt niets. Ok duidelijke afspraken zijn belangrijk maar als we naar de winkel gaan moet er niet steeds iets aan vast hangen. Zou ik denken.
Aan tafel heb ik het gevoel soms om met een beest aan tafel te zitten. Eten met z'n vingers ik zeg er al jaren iets van maar er komt geen betering in. We hebben het beloningssysteem dat dient en toch hervalt hij steeds iemand ideeën mail maar door
teveel willen snoepen en willen onbegrensd eten
deftig eten niet als een beestje
De grillen van een normaal huisgezin, het zal wel overal hetzelfde zijn denk ik of hoop ik.
We werden wakker in een huis vol chocolade grote kleine maar allemaal van Kinder reepjes eitjes... Tja als we echte eieren kopen van bij den bakker eten we met sinterklaas nog eieren. Dus verwennen we onze kids met echt eikes. Maar toen zei Volker Papa legt die eieren en papa koopt die. Ik nog geprobeerd te redden en te zeggen dat de paashaas een deel eieren zelf maakt en een deel koopt. Want ja voor alle kinderen eitjes maken dan heeft het beestje nooit vrij en zolang blijven eieren niet goed best grappig. Maar op een moment kwam hij met een zak van de verpakkingen en met de rekening. De rekening afgepakt en hij vroeg wat hebben jullie gekocht en ik sigaretten voor papa, koffie, suiker en zo van die dingen maar "geen eieren" en da koste zoveel euro zo rap en met komma kan hij nog niet rekenen.
Maar hij weet het ik heb moeten uitleggen op een leuke manier dat hij de magie voor Lander nog niet mag doorbreken en hij snapte het.
Dit jaar gaat hij ook door hebben van de Sint. Spijtig want het is een leuke magie om te beleven zowel voor de jongens als voor ons de mama en de papa. Bij de mama en papa start het al bij het uitkiezen van cadeautjes en Jo en ik vinden het naar de winkel gaan al even spannend. zoeken uitkiezen... 2 maanden op voorhand gaan Jo, ik en de jongens eens naar de Fun om gewoon eens te kijken naar speelgoed dozen draaien en keren om te zien wat er in de aanbieding is en dan kan er gekozen worden prenten knippen, plakken en brieven schrijven + versturen naar de bevoegde persoon.
In het weekend dat de sint op ronde is schoenen zetten en als ze opstaan zo een zalige snoetjes. Oh mama ik wou dit al jaren "fantastisch toch"
Spijtig want cadeautjes tijd valt allemaal op 1 maand Sint, Kerst en hun verjaardag. Als ze een lijst hebben en ze verjaren hebben ze de hele lijst in hun bezit
Gisteren had ik echt een leuke tijd. Ik had afgesproken met Sofie en ik had die jaren niet meer gezien. Wel gehoord via Facebook (tja sociale media is heel belangrijk voor me) Maar gisteren hebben we elkaar nog eens gezien en het was leuk heel leuk. Sofie het was top.
Het is de eerste dag van de vakantie de laatste echt vakantie voor de grote vakantie, dat wil zeggen dat ik bijna een jaar thuis ben. Ik vind het super knap van mezelf. Veel controles bij dokters, kine volgen en super veel andere dingen doen. Maar het belangrijkste is ik ben thuis bij mijn kerels. Ik heb ze moeten missen 16 maanden van m'n leven Volker, Lander en Jo thuis en ik in Gasthuisberg en dan in Pellenberg. Elke dag moesten ze over en weer, een hele prestatie. Soms gingen we in de cafetaria frietjes eten. ik samen met de jongens. Elke avond ook effe bellen om slaapwel te zeggen. Zo belde rond 8 uur ook mijn Tante Non elke avond om te horen hoe het was. Ik vond het fantastisch. Ik heb echt mijn Tante Non leren kennen als heel zachte persoon (ook al wist ik al dat ze zo was). Ze had ook haar medische zorgen en toch zette ze die opzij voor mij door er te zijn voor mij. Ik kon mijn gedachten eens kwijt goede en kwade bedenkingen, advies over de school van Volker alles gewoon ze is een vrouw van deze wereld. Ik ben blij dat ik haar kan benoemen als mijn Tante Non.
Ze was er voor mij maar ook voor Jo en de kinderen.
Moest ze eens komen dan weet ik dat hier alles opgeruimd en netjes is. Ik kan m'n verhaal kwijt en ze zal zeker tijd steken in de jongens rekenen, schrijven er zijn geen geheimen voor haar want een nonnetje op rust die les gaf in de lagere school is gewoon een luxe.
Volker heeft ook de verantwoordelijkheid van de verzorging van de dieren van de buren op zich genomen. alles is goed begonnen tot hij de vijver zag en zot deed. Met als resultaat een natte broek schoen en kous. Resultaat na verwittiging een rode bol op zijn beloningskalender.
Volker heeft een beloningssysteem. Hij kan elke dag 1 ster verdienen en daarvoor moet hij beleefd, flink, geen ruzie maken,...Volker is heel wispelturig qua gedrag van heel lief naar heel boertig is maar een kleine sprong. Daarom dit beloningssysteem bij 10 sterren mag hij een koek, een snoep of fruit kiezen in de winkel. Hij kan ook een rode bol krijgen bij 3 rode bollen krijgt hij geen ster. Als hij s' morgen een rode bol krijgt kan hij zich steeds herpakken.
Voor Lander hebben we hetzelfde systeem maar met kaka in de broek.
Het is een hele verademing sinds dat is ingevoerd geen kaka's meer in de broek of misschien 1à2 keer per maand en he boertige van volker is ook 1à2 bollen effectief per maand wekelijks moet hij zich 2à3 keer herpakken.
Tja kindjes grootbrengen is een fascinerende opdracht en vanuit een zittende positie soms zwaar. Volker weet dat ik in een zwakkere positie zit maar gelukkig kan ik me verbaal wel weren en dat voelen de jongens wel.
Dat is gelijk weggaan. De jongens moeten luisteren en ik moet op ze kunnen rekenen. Ze mogen niet zomaar oversteken. Vroeger grabbelde ik ze vast nu ben ik niet snel genoeg. Ze moeten bij mij blijven of zich aan de afspraken houden en dat doen ze super.
Vandaag Goede Vrijdag of zoiets. De jongens
zijn naar de oogarts geweest en moeten hun oogje afplakken. Volker wilt dit
niet op school dus doen wij dat thuis vanaf het moment dat hij van school komt
huiswerk maken en dan duwen we hem voor de pc en dan moet zijn oogje wel
werken. Lander valt goed mee en als die dat op school wilt doen ok anders ook
thuis en we duwen hem voor de pc.
Onverwachts is Katleen komen binnen waaien en
ik was heel aangenaam verrast. Effe gebabbeld over deze week en de kinderen
vinden het zalig om haar op te eisen. Volker was super schattig. Hij vroeg aan
Katleen blijf je mee-eten. Haar antwoord was als er genoeg is. Volker zei
spontaan dan eet ik een beetje minder. Kei lief gewoon.
Het is nu paasweekend en we zijn helemaal niet
in de paassfeer. Het is veel te KOUD!!! Echt koud de Paashaas zijn sjaal ligt
klaar in de gang want hij zal wel wat eieren brengen niet te veel maar toch
genoeg, anders eten we met Sinterklaas nog paaseieren. Maar sinds een jaar
of 2 kopen we alleen Kindersurprise dat is chocolade dat ze echt graag eten. Zo
brengt dat konijn ook fruit voor de jongens.
Spijtig dat het zo een weer is want we hadden
graag wat buiten gaan zitten om te spelen. Maar je bibbert gewoon weg. Volgende
vrijdag gaan we wel een dagje naar Planckendael en/of Zoo Antwerpen. We zeggen
nog niets aan de jongens want het is een geheimpje. Met ons abonnementje gaan
we ervoor.
Het voordeel is met dit weer is je doet geen extra
centjes op aan ijsjes extra drankjes, maar wel aan een nieuwe droogtrommel. Ze zijn ze vandaag komen
leveren we hebben iets meer betaald maar ze is een klasse A. Hopelijk zijn we
er super blij mee want met 2 kerels en ik dan is het geen luxe om een
droogtrommel te hebben. Gisteren stuk
gegaan vandaag een nieuwe geleverd. Goed gedaan Jo en Inge
Vandaag had ik een gesprek met mn psy en ze
merkte echt wel op dat ik boos was op alles en iedereen maar niemand
persoonlijk. Ik voel me echt gefaald in mn zijn. Vroeger was ik echt blij en
vrolijk en nu ben ik nog wel blij maar toch weer niet ik heb zo van die mood
swings. Heel raar, ik wil er zijn voor iedereen maar aan de andere kant wil ik
da niet en wil ik gewoon alleen zijn. Me opsluiten in een kooitje. Mensen
moeten ook geen medelijden hebben met me maar ze moeten me nu ook niet
ophemelen alsof er niets gebeurt is. Er is veel gebeurt en ik zou er wat minder
moeten bij stilstaan. Het is wat het is.
De kine zegt je moet, je moet moet moet. Ok ik
moet maar er zijn grenzen. Ik heb 2 kerels die hier ook rondlopen en die ik
niet mag vergeten. Ik oefen wat ik kan. Maandag Pellenberg: nu-step, statafel
en stappen tussen 2 parallelle baren. Dinsdag en donderdag kine met Jozefien:
evenwicht, staan, balans, stappen met ondersteuning en fijne motoriek. Woensdag met Annemie; stappen met ondersteuning,
onderhoud van de spieren en comforttherapie. Best wel indrukwekkend als je het
bekijkt. Tussendoor werk ik ook aan mn motoriek bv. deze blog typen (beweging
vingers) en eventueel effe een game spelen. Ik doe ook aan brain training: een
sudoku, kruiswoordraadsel, lezen, Ik
probeer ook af en toe eten te maken voor mn mannen en het lukt de kinderen
vinden het super Wafeltjes bakken met Lander, cake bakken met Volker en
spaghettisaus maken voor iedereen. Het leuke is dat Volker vraagt is het de saus
van mama want die is super lekker. J Het flatteert.
Uiteindelijk kom ik al van een heel eind van
hero to zero in een paar minuten maar omgekeerd duurt al meer dan 2 jaar en het
is hard heel hard alle diagnoses zeker de slechte. De trage vooruitgang, de
confrontatie met de realiteit. Wat sommige mensen en soms wetend te denken wat
je omgeving denkt (eergisteren bij het oudercontact van Volker passeerde er een
meisje ocharme die heeft haar been gebroken) ik zei nog tegen Jo was het maar
waar ze moest eens weten. We zullen nog eens praten over een paar jaar.
Goedemorgen maatjes. Vandaag en gisteren is Lander thuis gebleven van school. Hij heeft geen koorts maar heeft wel warm en hij speelt maar niet lang. Hij kan uren tv kijken (Toy Story 1, 2 en 3). Maar een beetje kwaliteit met mama is zalig vele knuffels en samen dingen doen en samen wachten op de dokter. Ondertussen is Ilse de gezinshulp hier en maakt alles weekend klaar.
Jo is naar de winkel. Inge haar verslaving ondersteunen COLA. Het is beter dan roken.
En ik zit tussen Lander en de PC een beetje een pech week droogkast kapot, een pech gevoel deze week met de Leie kabbelend door het huis.
Het kan gebeuren als er veel tegenvalt dan crash ik ook. Het is een beetje de naslag van maandag dat deint.
Maar ik moet en zal doorzetten ik mag me niet laten gaan en ik moet verder doen met wat ik bezig ben. Laat iedereen maar praten ik weet wat ik moet doen en ik ga misschien traag vooruit maar ik ga vooruit. Wat ze ook zeggen ik doe mijn best.
Ik weet het, Jo Volker en Lander weten het, oma, Tante Non, Marc, An, Els, Gerda en al mijn maatjes weten het. En IK moet doorgaan voor mezelf en niet voor een ander puur voor mezelf met supporters aan m'n zij.
Gisteren was het oudercontact van Volker Jo en ik opgepept naar daar want we hadden het 1 en ander te bespreken. We waren eerst en vooral verschoten Volker heeft voor taal een inhaalbeweging gedaan en zit bij het lezen niveau einde 2 leerjaar dus voor op schema. Woordjes schrijven loopt goed maar blijven oefenen. Rekenen daar maakt de juf zich nu zorgen om maar daar gaat hij extra ondersteund worden. Zowel van thuis uit als op school.
We hebben wel laten vallen van z'n agenda voor de 100ste keer schrijf zijn agenda in, wat niet in de agenda staat moet je niet doen volgens Volker. Ook al verwachten de juffen dat je dat doet elke dag zoals lezen. Dus de boodschap aan de juffen gegeven rekenen oefenen moet in de agenda. Blijkbaar kan hij zijn tafels goed, deel tafels minder en de brug heeft hij ook niet door. We gaan erop oefenen.
Hij is een leuke leerling en heeft iedereen graag het is geen haantje op school (thuis is hij een hele haan).
De juffen gaan zijn huistaken nakijken en dat ze ook bij de juf geraken waar het hoort. Zodat zijn taken weken later niet meer in zijn boekentas zitten. Het was een geslaagd oudercontact.
Ik heb vandaag een boze mail gestuurd naar de kine vooral. Dat ik het gevoel heb dat ik mijn best niet doe in hun ogen. Ik kan niet meer doen dan dat ik doe. Ik heb ook Jo, Lander en Volker en ik mag die zeker niet vergeten. Mijn kerels komen op de eerste plaats. Ze hebben me 16 maanden gemist, nu ben ik thuis en ik wil dat ze een leuk leven hebben en niet een leven waar dat revalideren een centraal woord is. Revalideren is belangrijk maar ik heb ook een gezinsleven en mijn gezin heeft voorrang.
Ik kan m'n leven instellen op 100% revalideren maar dan heb ik geen leven meer en wat gaat het opleveren, ik zit nu op de maximum qua revalideren. Enkel wat meer soepelheid in mijn romp en benen. Stappen gaat met ondersteuning en daar stopt het dan, he. Het is nu onderhoud van m'n lichaam. Ze willen heel veel en ik ook maar ik zit denk ik op mijn grens. Ik weet dat is balen maar het is nu eenmaal zo. Ik weet nu ongeveer wat ik wil maar een fijne gedachte is het niet. Ik wil in bad, ik wil dingen doen om mijn gezin gelukkig te maken en die dingen zal ik zelf wel doen niet met derden erbij. Ik moet uitmaken samen met Jo wat we willen voor ons gezin. Zowel Jo en ik vinden dat Volker en Lander op de eerste plaats komen.
Effe een slechte dag of week maakt niet uit maar het moet er effe uit
Dit jaar
hebben we besloten om nog niet op vakantie te gaan. Normaal gaan we 1 keer per
jaar een weekje vakantieparken. Liefst aan zee. Nu met de rolstoel zie ik dat
nog niet zitten. De zorg verschuiven naar zee of ardennen. Uitstappen met
rolstoel bweeuuk super eng Samen met de jongens naar het strand ok waar eindig
ik dan aan de rand van de dijk terwijl Jo en de jongens op het strand kunnen
gaan spelen ravotten, zandkastelen bouwen en in het water spelen. Er stoppen
zoveel dingen plots voor me. Normaal gaan we dan ook steeds eens op bezoek bij
een bende kabouters, piraten, een hond, in Plopsaland. Daar stopt het bij mij
aan de ingang van elke attractie. Met die stomme NAH ben ik heel rap duizelig
bij snelle hoofdbewegingen. Dus geen attracties meer voor Inge het zou wat
geven. Maar als compensatie hebben wel een abonnement van de Zoo Antwerpen-
Planckendael genomen.
Als een
gezin met 2 volwassenen en waarvan 1 persoon een invaliditeit heeft van meer
dan 66% krijg je korting je moet dit wel aantonen. Geen probleem we hadden alles mee. Eens aan
ons, vertelde we wat we wilden en toen heb ik jo zijn neus nagekeken en hij de
mijne of we onze neus nog hadden. Die man aan de balie zei je moet dat wel
bewijzen, he. Op een heel boertige manier. Jo super vriendelijk oh mr. is een
papier van de FOD voldoende of moet u nog een papier hebben en hij haalde zijn
bundeltje boven. Die man sloeg al alle kleuren uit. Maar met de juiste pasjes
in de hand wij de dierentuin binnen. Het was koud maar droog en we hebben
leeuwen, giraffen, olifanten met Kay Mook en volgens onze jongste
spruit hebben we een echte wurfslanggezien. Ook al zeiden we het is een wurgslang hij
bleef bij wurfslang. Zalig de taal van een kereltje van 5 jaar. Het leuke is dat
wij dat taaltje ook overnemen en hij ons verbeterd mama het is wel een
wurfslang, he hij denk echt wel dat hij het juist zegt. Maar op taal krijgen
ze allebei een 10 op 10.
Wat een rare nacht. Veel gepiekerd maar wel dood moe van de emoties. Alles is bezonken maar niet beklonken. Dat elektrisch motorke is nog steeds neen en maakt me heel verdrietig. Is dat nu zo moeilijk te begrijpen "neen ik wil dat niet". Om mijn oefeningen bij de kine te vergemakkelijken heb ik nu een katapultkussen onder m'n poep. Best grappig als ik omhoog ga krijg ik een extra zetje en schiet ik in de lucht. Dat is de opbrengst van de dag bij Sabien. We hebben ook een orthese getest voor mijn voet te ondersteunen het ging maar dat ding was net iets te groot (tja, ik heb kleine voetjes)
Vandaag is het oudercontact bij Volker op school ik zal vriendelijk moeten zijn, maar het wringt een beetje. Volker heeft problemen met taal en rekenen ok maar als je zijn agenda nakijkt heeft hij nooit huiswerk. Ik heb de juf hier al over aangesproken en ze heeft daar "geen tijd" voor. Ok wat is er belangrijk 5 min langer speeltijd dus 20 minuten of agenda invullen en maar een kwartier zorgeloos spelen. Spelen is belangrijk maar leren is ook belangrijk en stomweg je agenda invullen en wetend wat je moet doen na school is ook belangrijk. Wat er niet in de agenda staat moet je niet maken ,he mama. Lezen gaat goed maar tafels en woordpakketen dat is een zorgekindje bij ons. Ok onze jongens hebben veel meegemaakt maar ze zijn goed bezig en met de juiste structuur geraken ze er wel. Maar het moet opgevolgd worden door bv. zijn agenda in te vullen en zijn huiswerk op te vragen.
Tja, het is niet altijd rozengeur en manenschijn ten huize Jo en Inge
Wat ik
dacht is zo gegaan alleen een beetje erger dan verwacht. Het waren niet alle disciplines bij
elkaar maar dokter apart en kinesiste Sabien apart ( Sabien heeft 13 maanden kine
oefeningen gedaan in Pellenberg met mij). Annemie is gans de tijd bij ons
gebleven. Ok
we weten dat de flexibiliteit achteruit is gegaan sinds mijn ontslag in juni 12. Maar dit is normaal minder oefeningen dus een
passiever leven en maar 30 min kine. Tegenover ± 3 uren oefenen in PB per dag. Bij
de dokter ging het wel niet veel nieuws onder de zon nu naar boven voor de kine
bij Sabien. Om het wat sneller te laten gaan vroeg ik aan Jo geef eens een
zetje. Dat was tegen de zin van de kine en begon prompt over een elektrisch aangedreven
motortje voor de rolstoel. Dit was een discussie die ik niet wou voeren niet
opnieuw. Ik ben 38 jaar en ik kan nog dingen, ik heb niet alle kracht meer in mn
armen maar wel nog kracht en zolang ik die kracht heb ga ik ervoor. Dus het was
niet het van het vandaag. Morgen gaat de dokter en Sabien samen zitten. Hoe het
verder moet weet ik niet want er staan geen verdere afspraken geplant.
Het leuke
was dat er iemand hallo zei in het binnen gaan en ik had dat niet gezien (ja
links is mijn gezichtsveld weg). We mochten direct binnen bij de dokter maar de
dokter was er niet en ik was een beetje nieuwsgierig en ben terug gegaan om te
kijken. Het was een oud kamergenote uit de Limburg. Ze kwam op controle ze zag
er goed uit en ze was heel blij me te zien. Spijtig dat ik haar naam niet meer
weet. Even wat bijgepraat en gelachen. Ze vertelde ook kei luid dat ze me op de
tv had gezien.
Het weekend
is voorbij, de jongens naar school en vandaag heb ik een Multi Disciplinaire
Raadpleging in PB. Een raadpleging met de revalidatiearts, kinesisten Sabien,
Annemie, Jozefien en wij, om te zien hoe ik aan het vorderen ben. Ik heb nu 1
keer per week kine in PB en de rest 4 dagen een half uur per dag thuis.
Tussendoor doe ik ook nog oefeningen op mezelf. Actief zitten, soms staan met
ondersteuning niet zo vaak maar als ik wil stoefen direct. Ik probeer ook de
flexibiliteit in mn knieën te verhogen.
Maar zoals altijd zal ik daar binnen gaan als een geslagen hondje, vooral
luisterend en s avonds doodmoe mn bed
in van te piekeren.
Het doet me
soms denken aan 8 december 11. Om de zoveel tijd heb je in PB ronde tafel dat
wil zeggen dat ze je situatie schetsen op een eerlijke manier en wat de plannen
nog zijn qua revalidatie. Iedereen had goed nieuws buiten Peter de kine. Hij
vertelde met een prop in de keel Inge je bent heel goed bezig en ik weet dat
je zei ik kom hier stappend buiten maar daar wringt het schoentje. Er is nog
veel mogelijk maar stappen zit er niet meer in zeker niet op de manier dat jij
denkt. Dat was het moment dat de hemel letterlijk op mijnen kop viel en ik was
enorm verschoten ook al wist ik wat ze gingen zeggen. Die dag heb ik me
afgesloten van iedereen geen zin meer, geen therapie niets meer alleen maar
zitten en huilen en denken waarom doe ik dit allemaal.
Maar toch
moest ik mijn moed bijeen sprokkelen en er voor gaan want ik heb mijn 2
knulletjes en Jo. Een paar dagen later heb ik dat ook gedaan maar 8 december
staat in mijn geheugen gegrift gelijk die beruchte dag in februari. Enkele
keren per jaar zal ik merken dat alle moed in mn schoenen is gezakt. Een dag
waar alles me gestolen kan worden en waar ik me opsluit in mezelf maar
beseffende dat ik moet doorgaan is het niet voor mezelf dan is het voor mijn
mannen klein en groot. J
Straks of
morgen zal ik het resultaat neerschrijven. Maar iedereen duimen, he.
24 maart het heeft gesneeuwd en het is lente het is echt het eerste jaar dat ik dit weer niet leuk vind. M'n kerels vinden het ook niet leuk meer onze tuin staat vol sneeuwmannen en het is koud. Met de rolstoel buiten rijden brengt veel strepen met zich mee. Gelukkig hebben we een tv en een console voor de kinderen, ook al spelen ze heel vaak met de Lego, Playmobil en treinen. Creativiteit genoeg in dit gezin. De rollen worden omgedraaid Jo kookt en ik speel af en toe met de jongens. Een gezelschapsspel, kleuren en met de grootste maak ik huiswerk. Het is soms lachen hoor maar ook hebben we echt ruzie. Hij snapt het soms niet en hij is een beetje koppig om te luisteren en dan begint het geroep en het getier. Om der na bij te leggen want die ruzies zijn voor niets nodig. Vandaag ging het super goed.
De kleinste wilt geen kleren aandoen, maar dan wel sokken hij wel sokken aandoen want mr. wilt geen sloffen. De nukken van een 5 jarige.
We gaan een rustige zondag tegemoet. hoop ik.
Ik ga de wereld vertellen dat ik een blog ben begonnen met nieuwe ervaringen maar ook ervaringen uit het verleden van het ziekenhuis. Mijn ervaringen als mama, partner en vriendin
Ik ben Inge
38 jaar en kom hier mn verhaal een beetje vertellen. Hopelijk word het geen
klaagzang maar gewoon een leuke blog waar mijn ervaringen in staan als mama na
een vreselijke tijd. Ik ben gehuwd en heb 2 zonen van 5 j Lander en 8 j Volker.
Het begon
op een doordeweekse woensdag ik voelde me wat grieperig en was al naar de
huisarts geweest. Je kan al raden wat ze zei mevr. pak maar een Dafalgan of
Ibuprofen, een paar dagen en je voelt je al een heel ander mens. Die woensdag
lag ik in de zetel tv te kijken met mn jongens en ik had het gevoel te moeten
overgeven, wetende dat ik niet aan de wc geraakte maar wetende dat er naast mij
een nierbekken stond van onze oudste zijn operatie aan de amandelen. Het bakje
stond er en is ideaal om potloden in te leggen.J Ik nam het bakje en daar kwam het. Wat ik zag was niet goed het overgeefsel zag
rood, rood van het bloed. Ik vertelde dit aan Jo, mn man en we regelden opvang voor de kinderen.
Oma in alle staten de jongens nog een snelle knuffel en kus en zonder bij na te
denken zei ik tot straks. Maar dit afscheid zou voor een hele tijd zijn. Jo en
ik zijn vertrokken naar Gasthuisberg (GHB) en toen ging het snel heel snel. Ik
had me verwacht aan lang wachten zoals steeds maar niets was minder waar op een
uurtje was er bloed genomen, fotos van
de longen, enz. De koorts swingde de pan uit en de fotos ware niet zo best. Ik
kon mn kleren uitdoen en kreeg zo een zielig kleedje en een bed. Ik besefte nog steeds niet dat dit wel eens lang ging
duren. Er kwam een dokter bij me en vertelde me mevr. boven op de griep heeft u
ook een zware longontsteking en oh je griep is de Mexicaanse griep. Ik wist niet dat ik een meelopertje was. Er werd een infuus gestoken met medicatie die
niet meteen aansloeg en de uren erna gingen aan mij voorbij. Er werden
beslissingen genomen boven mn hoofd samen met Jo maar 1 ding was duidelijk ze
vochten voor me. De dokters besloten om een deel van mijn long weg te nemen
omdat mijn long vol ether zat, tja eens een ettertje altijd een ettertje. J De operatie was op zich geslaagd
maar er was een complicatie die niet te over zien was. Een hersenstaminfarct: een herseninfarct in de hersenstam (pons). Een bloedpropje verhinderd de
doorbloeding van het deel van de hersenen die de signalen verstuurt naar het
ruggenmerg. Inge werd niet wakker maar gleed in een coma.
Na een week of 10 was ik het beu en werd ik wakker. Tja wakker als je dat
wakker kan noemen al een geluk weet ik er niets van buiten een paar flarden, de
herinneringen komen stilletjes terug. Er werd een eerste diagnose gesteld
Locked In Syndroom. Je kan je niet voorstellen wat het is maar het was
vreselijk.Locked In Syndroom is geen ziekte maar een toestand waarin men zich kan
bevinden. Hierbij is men niet of nauwelijks in staat het lichaam te bewegen,
terwijl het bewustzijn volledig is bewaard. Men zit opgesloten in het eigen
lichaam. De ene scan
volgende de andere op tot op een moment weer een scan en de radioloog vroeg
moeten we mevr. niet vast leggen zodat ze stil ligt. Neen zei de assistent die
erbij was mevr. is quadriplegie= geen controle hebben over de ledematen. Ik kon niets zeggen, kon
niet bewegen maar mijn verstand werkte nog aan 110% dat was effe een slag in
mn gezicht
Stilletjes
aan kwam mijn spraak terug en kon ik terug communiceren met mijn jongens en Jo
maar bewegen zat er niet in. Van intensieve werd ik naar de Mid- Care gebracht
ook wel een afdeling met veel controle maar met minder bliepjes. Ik lag plat op
mijn rug en kreeg een afstandsbediening in mijn handen. Ok wat kan ik daarmee
doen ik kon niet bewegen laat staan zappen de tv stond op één en ik heb vaak de
herhaling van het journaal gezien. Soms kwamen de kinderen op bezoek en ze
zagen hun mama daar liggen vechtend om toch hun handje eens aan te raken maar
niets. Drinken deed ik aan een flesje met een rietje als ik het vroeg, voeding
werd naar mijn mond gebracht en zo ging dit weken door. Na een tijdje wringen
kon ik 1 vinger bewegen. Ik kon bijna niets bewegen en toch had ik pijn veel
pijn. Ik kreeg 2 keer per dag kine om mijn ledematen soepel te houden.
Na 3
maanden werd ik naar een revalidatie centrum gebracht UZ Pellenberg (PB) Ik lag
daar op een kamer alleen er kwam een kinesist, een ergotherapeut, logopediste
en een psychologe.De tijd was goed
gevuld. Maar tussen de therapieën door had ik veel tijd om te piekeren. De tv
was anders ne flat screen zonder afstandsbediening maar met touchscreen dus opnieuw wringen om te zappen en weerom
heb ik weer heel veel herhalingen gezien. Na een week of 2 werd ik in een
rolstoel gezet gepositioneerd en recht gehouden door kussens. Ik ben toen na maanden
eens buiten geweest. Het was mei en ik vertelde dat ik naar de laatste
schooldag van de jongens ging gaan maar niemand durfde eerlijk zijn tegen me.
Ik had me voor genomen om stappend met af zonder krukken buiten te stappen.
Maar heel wat dromen werden toen aan diggelen geslagen. De zomer vakantie 2011
werd in de PB doorgebracht en de eerste keer dat ik terug naar huis ging voor
een 1 dag het was in oktober 8 maanden na mijn opname in februari. Ik werd met
speciaal vervoer opgehaald en teruggebracht. Ik heb toen geleerd te genieten
van mn weekends en als de bel ging niet meer achterom te kijken. In PB werd je
verplicht om tussen de mensen te komen gaan eten therapie volgen. Je leefde
niet in die tijd je werd geleefd. Gelukkig was er Mireille de poetsvrouw van de
gang die een oude bekende was van mij. Het was de vrouw van de krantenwinkel
vroeger in de buurt. Ze kwam dagelijks langs voor te poetsen en dat was een
leuke afwisseling. Er werd gewerkt hard gewerkt met resultaat. Mijn spraak was
al terug maar mijn handfunctie keerde stilletjes aan terug, de handeling maar niet de volle kracht. Ondertussen werd steeds meer duidelijk wat de blijvende defecten er
gingen blijven bij mij. Doof en blind aan de linkerkant, omdat de druk in mn
hoofd steeds te hoog was hebben ze een shunt gestoken. Ik werd en nog steeds
ben ik snel duizelig. Na maanden oefenen kan ik nu staan met ondersteuning
(looprekje of 2personen) in en uit bed komen met hulp en schuifplank bed-
rolstoel. Ik weet dat ik nooit een marathon zal lopen maar een paar meter met
ondersteuning zit erin en het zou fijn zijn moest ik terug in bad kunnen. 16
maanden ziekenhuis/revalidatie het is snel gegaan en nu ben ik sinds juni thuis
bij mijn jongens en het gaat met vallen en opstaan. Daarom ook deze blog om te
laten zien dat je nog kan functioneren met een Niet Aangeboren Hersenletsel
(NAH) Want op zich heb ik niets fysiek opgelopen alleen door die bloedprop is
er nu een slechte communicatie met mijn hersenen en mijn ledematen wat maakt
dat ik nu in een rolstoel zit.
De jongens vinden
dit wel een voordeel want als ze moe zijn kunnen ze op mn schoot zitten
terwijl de papa duwt J Mama speelt nu gezelschapsspellekes. Er zijn
ook nadelen Ik zal ze nooit meer te bed kunnen leggen omdat ze boven slapen.
Nooit meer op een attractie in een pretpark maar we zoeken wel een andere
uitdaging. Tja ooit ben ik vertrokken en ik had een kleuter van net 6 jaar en
een peuter- kleuter instapklas van net 3 jaar en ik kreeg een 2 lrj kereltje
terug van bijna 8 en een stoere kerel van bijna 5 jaar terug. Ik heb veel gemist
maar ik hoop nog op veel leuke momenten met mijn 2 kerels en Jo.
Het zal een
hele opgave zijn gelukkig dat ik er nog ben en dat ons gezin compleet mama,
papa en 2 kindjes maar het zal zoeken zijn naar creatieve oplossingen om alles
in goede banen te leiden.
Ik hoop dat
jullie dit leuk gaan vinden je zal het reilen en zeilen van ons gezin volgen
met ups en downs. Er zullen leuke dingen instaan versprekingen van mn jongens
en gebeurtenissen maar ook mijn medische toestand. Veel leesplezier. Inge
 "Very Happy"){kind=icon}
Lander heeft zich nog een uurtje bezig gehouden met Bad Piggies en Volker met filmpjes kijken op internet W817 en FC de kampioenen. Maar wel leuk natuurlijk Jo was in de buurt.
ik heb moeten uitleggen op een leuke manier dat hij de magie voor Lander nog niet mag doorbreken en hij snapte het. 
