Het weekend is voorbij, de jongens naar school en vandaag heb ik een Multi Disciplinaire Raadpleging in PB. Een raadpleging met de revalidatiearts, kinesisten Sabien, Annemie, Jozefien en wij, om te zien hoe ik aan het vorderen ben. Ik heb nu 1 keer per week kine in PB en de rest 4 dagen een half uur per dag thuis. Tussendoor doe ik ook nog oefeningen op mezelf. Actief zitten, soms staan met ondersteuning niet zo vaak maar als ik wil stoefen direct. Ik probeer ook de flexibiliteit in m’n knieën  te verhogen. Maar zoals altijd zal ik daar binnen gaan als een geslagen hondje, vooral luisterend en s’ avonds doodmoe m’n bed in van te piekeren.

Het doet me soms denken aan 8 december ’11. Om de zoveel tijd heb je in PB ronde tafel dat wil zeggen dat ze je situatie schetsen op een eerlijke manier en wat de plannen nog zijn qua revalidatie. Iedereen had goed nieuws buiten Peter de kine. Hij vertelde met een prop in de keel “Inge je bent heel goed bezig en ik weet dat je zei ik kom hier stappend buiten maar daar wringt het schoentje. Er is nog veel mogelijk maar stappen zit er niet meer in zeker niet op de manier dat jij denkt”. Dat was het moment dat de hemel letterlijk op mijnen kop viel en ik was enorm verschoten ook al wist ik wat ze gingen zeggen. Die dag heb ik me afgesloten van iedereen geen zin meer, geen therapie niets meer alleen maar zitten en huilen en denken waarom doe ik dit allemaal.

Maar toch moest ik mijn moed bijeen sprokkelen en er voor gaan want ik heb mijn 2 knulletjes en Jo. Een paar dagen later heb ik dat ook gedaan maar 8 december staat in mijn geheugen gegrift gelijk die beruchte dag in februari. Enkele keren per jaar zal ik merken dat alle moed in m’n schoenen is gezakt. Een dag waar alles me gestolen kan worden en waar ik me opsluit in mezelf maar beseffende dat ik moet doorgaan is het niet voor mezelf dan is het voor mijn mannen klein en groot. J

Straks of morgen zal ik het resultaat neerschrijven. Maar iedereen duimen, he.