Vandaag had ik een gesprek met m’n psy en ze merkte echt wel op dat ik boos was op alles en iedereen maar niemand persoonlijk. Ik voel me echt gefaald in m’n zijn. “Vroeger” was ik echt blij en vrolijk en nu ben ik nog wel blij maar toch weer niet ik heb zo van die mood swings. Heel raar, ik wil er zijn voor iedereen maar aan de andere kant wil ik da niet en wil ik gewoon alleen zijn. Me opsluiten in een kooitje. Mensen moeten ook geen medelijden hebben met me maar ze moeten me nu ook niet ophemelen alsof er niets gebeurt is. Er is veel gebeurt en ik zou er wat minder moeten bij stilstaan. Het is wat het is.

De kine zegt je moet, je moet moet moet. Ok ik moet maar er zijn grenzen. Ik heb 2 kerels die hier ook rondlopen en die ik niet mag vergeten. Ik oefen wat ik kan. Maandag Pellenberg: nu-step, statafel en stappen tussen 2 parallelle baren. Dinsdag en donderdag kine met Jozefien: evenwicht, staan, balans, stappen met ondersteuning en fijne motoriek.  Woensdag met Annemie; stappen met ondersteuning, onderhoud van de spieren en comforttherapie. Best wel indrukwekkend als je het bekijkt. Tussendoor werk ik ook aan m’n motoriek bv. deze blog typen (beweging vingers) en eventueel effe een game spelen. Ik doe ook aan brain training: een sudoku, kruiswoordraadsel, lezen,…  Ik probeer ook af en toe eten te maken voor m’n mannen en het lukt de kinderen vinden het super Wafeltjes bakken met Lander, cake bakken met Volker en spaghettisaus maken voor iedereen. Het leuke is dat Volker vraagt is het de saus van mama want die is “super” lekker. J Het flatteert.

Uiteindelijk kom ik al van een heel eind van hero to zero in een paar minuten maar omgekeerd duurt al meer dan 2 jaar en het is hard heel hard alle diagnoses zeker de slechte. De trage vooruitgang, de confrontatie met de realiteit. Wat sommige mensen en soms wetend te denken wat je omgeving denkt (eergisteren bij het oudercontact van Volker passeerde er een meisje ocharme die heeft haar been gebroken) ik zei nog tegen Jo was het maar waar ze moest eens weten. We zullen nog eens praten over een paar jaar.