Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
05-05-2023
Uit
Beste Lezers,
Verschillende lezers hadden al hun bezorgheid geuit over het uitvallen van de blog. Bedankt voor de attente opmerkzaamheid.
Dit is enkele jaren geleden nog al eens gebeurd. En daar kan ik niks aan doen. Ikzelf beheer enkel wat ik op mijn blog plaats. Wat en hoe en waar dit allemaal wordt verwerkt, daar heb ik geen zicht op.
Toeval wil dat ik pas heb geprobeerd een andere blog op te starten. Omdat ik toch nog eens wou controleren had ik via google mijn titel ingetikt en kwam onmiddelijk op Tempus Fugit terecht. Aha, terug leven in de brouwerij.
In Primeur: de in gebruik name van de nieuwe brandweer kazerne van Kruibeke.
Na enkele jaren in een voorlopige hal te zijn ondergebracht is vandaag de nieuwe kazerne officieus in gebruik genomen.
De brandweer wagens verlieten één na één de voorlopige barak en na een toerke rond de kerk werden ze verwelkomd in hun nagelnieuwe onderkomen.
De laatste weken werd er door de vrijwillige brandweerlieden al heel wat werk verricht voor het overbrengen van het vele materieel en kledij. De officiële opening, met de nodige personaliteiten, is voorzien voor 10 juni e.k. De volgende dag, zondag 11 juni is het open deur. Noteer alvast deze datum in uw agenda, het zal de moeite waard zijn.
Vandaag was er ook, voor allen, het officiële afscheid van de polyvalente zaal. Niet alleen werd hier les gegeven aan oud en jong o.a. de jeugd brandweer, in deze zaal werd menig Barbara feest gehouden, overleg gepleegd, een kaartje gelegd, af en toe door gezakt maar vooral een korps gesmeed. En dat mag er nog steeds zijn. De goede sfeer en de bereidheid om elkaar te helpen is fenomenaal. (dat laatste woord hoor je regelmatig bij de koers verslaggeving door J DC) Maar dat woord is niet zomaar geschreven, dat is ook gemeend. Bijzonder hoe dit korps binnen de regio structuur zijn eigenheid behoud en vooral paraat blijft. Met vrijwilligers! Hoedje af!
Genoeg gestoeft.
De toekomst van deze gemeenschap is verzekerd, de jongste generatie is al aanwezig en zoals ik kan vaststellen zijn er weer jonge brandweer lieden op komst. Goe bezig,
Deze week zijn Agnes en mezelf een dagje lid geweest van het Festivel team.
Op donderdag waren we als vrijwilliger behulpzaam bij het begeleiden van de minder validen op FestiSpecials. Dit is een goed gevulde namiddag voor mensen met een beperking. Dat laatste kan van alles zijn.
Er waren duizend mensen ingeschreven en ze kwamen van einde en verre.
Er zijn weinig events voor deze mensen, vandaar de talrijke opkomst. Wat me vooral opviel was het enthousiasme van de deelnemers én de begeleiders. Want geloof me, het is een hele opgave om een aantal van die mensen in een busje te krijgen en ze kalm te houden. Eens uitgestapt, soms verdeeld over verschillende busjes en personenwagens, is het zaak om ze niet uit het oog te verliezen.
Het geduld en de enorme rust van de begeleiders is bijzonder. Hoe ze het veelvoud aan handelingen, om een rolstoel in en uit een bus krijgen, al die vele gordels en spanbanden checken en steeds opnieuw precies uitvoeren.
Ondertussen blijven ze goed gehumeurd hun kleine en grote kinderen de volle aandacht geven, ik zou bijna van liefde durven te spreken. Opvallend ook is dat de meerderheid van deze begeleiders vrouwen zijn.
Het festival zelf is gratis en de consumpties zijn aan sterk verlaagde prijzen.
Een begeleidster stelt het als volgt: Er mogen meer events zoals dit zijn. Alle aanwezigen kunnen hier zichzelf zijn, dat is prettig op zien.
De lach op het gezicht van de vele dansers, met of zonder rolstoel, is prachtig. En natuurlijk het live optreden is buitengewoon. Of je wel of niet van het genre houdt is absoluut van ondergeschikt belang. Het enthousiasme van de personen op de ruimte voor het podium is aanstekelijk.
Zowel de mij onbekende Yves Segers als de alom bekende Sam Gooris brachten schwung en ambiance, het kot was een kolkende bende. Hier en daar zat er nog eentje zichzelf te wezen, iedereen kan er genieten op zijn eigen manier.
Eentje zal ik niet vergeten.
Een groepje stond nog aan de uitgang te wachten, enkele groepsleden moesten nog toekomen. En eentje, een beer van een vent, stond daar voor zich uit te staren. Met zijn handen voor zijn ogen zei hij dat hij het niet afkon. Tja, hij zou niet mee binnen gaan. De begeleidster verklaarde me dat het pas enkele weken geleden af was met zijn lief. En een ander meisje zag hem niet staan. En toeval, beide dames bleken daar aanwezig te zijn.
Ik zei de dame om maar naar binnen te gaan met de groep, ik zou Len wel in het oog houden.
10 minuutjes later stelde ik hem voor om toch in de voortent te gaan staan, dan zou hij droog zijn mocht het regenen. Weer enige tijd later vroeg ik hem of hij dorst had. En ja, heu, ja dat had hij eigenlijk wel. Tja, dan zou het toch best zijn om tenminste met mij tot aan den toog te gaan. Daarna zouden we terug buiten gaan.
Daar aangekomen kreeg ik hem zover om een rondje door de (grote), tent te lopen. En ook dat lukte alweer. Gelukkig vonden we iets later zijn begeleidster die hem dankbaar overnam.
Rond 10u30 waren we ter plaatse om nog een handje toe te steken. Vanaf 11u arriveerden de gasten, een helpende hand links en rechts en hier en daar begeleiden enzoverder, voor je het wist was het optreden al bezig. Tegen 16u30 verliet de Sam het terrein en waren de meeste mensen al op de terug weg.
Het was een fijne maar vermoeiende dag.
Hoedje af voor de begeleiders en hun entourage en een dikke pluim voor de organisatie van Festivel.
Zowel Yves als Sam gingen, langdurig, graag bij de Meet & Greet op de foto, ook hier een proficiat.
Nee, er is nog geen writers block opgetreden. Het is tijd wat er speelt en natuurlijk ook de goesting om tijd te nemen. In ieder geval, er zijn hulpmiddelen genoeg om dit block op te heffen. Op tinternet vind je meerdere remedies op het euvel op te heffen. Misschien heb ik het wel, dat block in de geest. Ik ben er toch al op zoek naar gegaan!
Nee, het zit hem vooral in het feit dat ik vorige week een artikeltje had voorbereid. Alleen zaten die dikke vingers in de weg en hebben die wellicht dubbel een toets ingedrukt waardoor de hele tekst alweer verdween. Dit is zeker zo erg als een platte tube krijgen in volle finale.
Maar ook dat gaat over. Ondertussen heb ik al twee wedstrijden verloren in het aan gang zijnde drieband tornooi. Niet dat ik slecht speel, nee, integendeel. Maar juist naast is er niet op hé. Afijn, ook hier weer is deelnemen tatata
Vorige week dinsdag had ik dus een artikeltje klaar over het vertrek van Mark C. Die is, te voet, onderweg naar Rome via de Via Francigena. Het kriebelde wel degelijk bij mij. Mark is ondertussen al ruim in Frankrijk aanbeland. Deze week zal hij nog om inlichtingen kunnen in de kathedraal van Reims.
Op maandag had ik genoeg inspiratie opgedaan door Mark te vergezellen op zijn eerste kilometers. Samen zijn we tot de Vredesbrug gestapt. En De Brug Van Willebroek was (toe) gesloten, in dit geval was de weg vrij. Na een koffietje op een terras namen we afscheid. Ik dacht om de trein terug te nemen maar het was zo mooi weer dat ik besloot om via Puurs terug te keren. Maar ook dat is niet gebeurd. Het ging eigenlijk heel goed en dus heb ik de volle afstand te voet afgelegd. Lang geleden dat ik nog eens meer dan dertig paaltjes heb afgemaald.
Bij het terugkomen van Willebroek ben ik langs Hingene via de Zijdeweg en de Vitsdam gepasseerd. Dan rond je het Groot Schoor. Dit kan niet meer betreden worden. Dit gebied van 23 ha wordt ontpolderd en terug gegeven aan de Schelde.
Op deze Schelde heb ik vrijdag ll. een boot tochtje gemaakt. Sloep-Rent had een klein receptie-ke georganiseerd om het vaar seizoen in te luiden. Met Op Stoapel waren we uitgenodigd, vandaar. Met enkele mensen mochten we op het water om één van zijn twee nieuwe aanwinsten uit te testen. We starten zonnig maar waren toch te laat om het korte traject, van de ponton over de gangway naar café De Zaatman, droog af te leggen.
Wel kon ik met het lage tij enkele fotos maken van de voeten van de kraan. Die staan er nog solide bij.
Met de stapmaten, Jan en Ronny, was er op donderdag een uitstap voorzien. Regen of niet, stappen zal er worden gedaan. Maar het bleef wel steeds leuk. En deze keer moest er niet worden ingekort.
Onderweg nog een Bailey brug tegen gekomen.
Een baileybrug is een brug die bestaat uit standaardsegmenten en als zodanig zeer snel opgebouwd kan worden. De basis van het ontwerp is een vakwerkbrug. Dit type brug is in eerste instantie ontworpen voor toepassing door genietroepen van het leger en kan maximaal 60 meter vrij overspannen en zware voertuigen dragen. Dit brugtype is nog steeds in gebruik voor militaire en civiele toepassingen en wordt wereldwijd beschouwd als een knap staaltje militaire techniek.
De brug is ontworpen door de Brit Donald Bailey, die als burger werkzaam was voor het Britse ministerie van Defensie. Hij bouwde modellen van bruggen als hobby. Nadat hij het model aan zijn superieuren toonde werd het ontwerp in 1943 in gebruik genomen in Italië. Hierna werd de productie drastisch opgevoerd in zowel Groot-Brittannië als de Verenigde Staten.
De segmenten van de brug zijn ontworpen om zonder bijzonder gereedschap en zonder een hijskraan geplaatst te kunnen worden. De segmenten zijn licht genoeg om door een aantal mensen getild te worden. De segmenten zijn ook ontworpen met voldoende tolerantie zodat onderdelen, die in verschillende fabrieken gemaakt zijn, onderling uitwisselbaar zijn.
De lengte en draagkracht van de brug kunnen variëren naar de wens van de gebruikers door het plaatsen van extra segmenten, zowel in de lengte als de breedte. Zo kunnen de zijpanelen versterkt worden door er extra panelen tegenaan te bevestigen. Het basiselement is het Bailey-paneel. Indien een grotere draagkracht vereist is kan een dubbele, of zelfs driedubbele brug worden geconstrueerd.
De basiselementen van de brug zijn ca. drie meter lang. Ze bestaan uit een of meerdere zijpanelen (hoofdliggers), stalen draagbalken (dwarsdragers), welke bijna zes meter lang zijn die bevestigd worden tussen de zijpanelen aan beide kanten met daarop stalen profielen in de lengterichting van de brug (langsliggers). Het dek van de brug wordt gemaakt van houten planken die op de langsliggers bevestigd worden.
De brug wordt gebouwd op de plaats waar de brug moet komen. Zodra drie secties van drie meter lengte gereed zijn worden deze een sectielengte op rollers doorgeschoven waarna volgende secties eraan vastgemaakt worden. Dit proces wordt herhaald totdat de brug de overkant van de rivier bereikt heeft. De brug balanceert hierbij steeds op de rollers, waarbij het brugdeel wat nog op de oever ligt uiteraard altijd langer moet zijn dan het vrij uitstekende deel. Om de doorbuiging van het vrije einde te compenseren wordt er een "neus"-constructie aan de brug bevestigd, welke omhoog gericht staat. Na het bereiken van de definitieve ligplaats wordt deze neus afgebroken en wordt het brugdek aangebracht.
In de Tweede Wereldoorlog werden alleen al in Italië ruim 3000 baileybruggen gebouwd met een totale lengte van 90 km. De langste brug, over de Sangro, had een lengte van 343 meter.
Een baileybrug uit de Tweede Wereldoorlog, in nog bijna originele staat, is de dubbele baileybrug in Mol over het Kempens Kanaal.
Voilà, met behulp van tinternet is dit artikeltje alsnog afgeraakt.
Deze week donderdag nog eens een tochtje gemaakt met de stapmaten, toerke tussen Mechelen en Bondheiden.
De geplande kilometers werden echter niet bereikt. De Ronny is volgende week jarig en bracht daarom al een drankje mee. Rond elven was het al tijd voor een stop/aperitief. Dat liep al enigszins uit zodat de middagstop niet veel later volgde.
De trip werd op mijn verzoek dan ook drastisch (14 i.p.v. 23km) ingekort want des avonds wachtte er een vergadering met het biljart verbond. Over het weer viel zeker niet te klagen, de beloofde emmers water werden pas gisteren en vandaag uitgekieperd.
Deze nacht is het alweer omschakeling naar zomertijd. Jammer want nu is het al iets na zessen licht. Langs den anderen kant, savonds later gaan slapen, net zoals de kippen.
Zopas ingeschreven voor de DDT 2023, startnummer is 8045. Vrijdag avond 09u van 11 augustus ga ik voor de 19 keer proberen om die DDT tot een goed eind te brengen.
Gisteravond was het enorm druk bij den Herman. Precies of de lente hing in de lucht. Want deze is dus officieel deze week begonnen. De serre grond is al overvloedig besprenkeld met regenwater uit de ton. Hopelijk brengt de lente de zon mee en meer warmte.
In de fotoreeks kan je o.a. ook kijken naar winterfotos uit de jaren 1920, ik vermoed 1926. Dat heeft te maken met het fotoboek waarin deze fotos stonden. Enkele paginas verder trof ik een andere reeks aan van de inhuldiging van de Belgique.
Op 9 juni 1926 werd Temse en de werf Joseph Boel en Zonen vereerd met het bezoek van Koning Albert I en Koningin Elisabeth.
Vanaf 1922 begon de werf met de bouw van een reeks schepen voor de Congo. Deze schepen werden als bouwpakket geconstrueerd en met bouten in elkaar gezet. Na de bouw werd het schip ontmanteld en in houten kisten verscheept via Antwerpen naar Matadi, in Belgisch Congo. Ter plaatse werden de schepen met klinknagels terug in elkaar gezet.
Het voor blanken gebouwd hospitaalschip Belgique verliet op 12 december 1922 de werf in kisten. De opdrachtgever was het Ministerie van Koloniën bij monde van Maurice Lippens. Deze Maurice Auguste Eugène Charles Marie Ghislain graaf Lippens was de grootvader van Leopold Lippens, burgemeester van Knokke-Heist, en van voormalig Fortis-voorzitter Maurice Lippens.
Met Op Stoapel hebben we ook al enkele schepen in bezit. Een aanwinst van enkele jaren geleden is na enkele omzwervingen gered van de sloop. Mack heeft er zijn werk van gemaakt en de Conrad, een maquette gemaakt door Adolf Sijs, in zijn glorie hersteld. Verleden dinsdag ben ik dit bootje gaan ophalen en hebben we dit een plaatske gegeven in de stuurhut. De officiële doop plechtigheid zal worden gehouden bij de volgende bestuursvergadering, elke tweede zaterdag van de maand.
Deze dag is het precies 98 jaar geleden dat de Nautic Club van Temse werd opgericht.
Toevallig ook vandaag dat ik deze precieze datum te weten kom. Voorheen werd er steeds van uit gegaan dat de oprichtingsdatum 12 oktober 1928 was. Maar in de (Boelwerf) archieven van de gemeente zijn nog enkele kranten bewaard die melding maken van deze feiten.
In krant De Schelde van zaterdag 21 maart 1925 staat bij Gemengd Nieuws hieromtrent te lezen:
De Nautic Club werd opgericht op zaterdag 14 maart 1925.
Het voorlopig bestuur bestond uit:
- voorzitter den heer Joseph Boel
- ondervoorzitter den heer Werner Hellebaut
- schatbewaarder den heer Joseph Van der Gucht
- secretaris den heer Achiel De Wree.
De datum 12 oktober 1928 slaat op de goedkeuring van de statuten.
Verder vervolgt de schrijver:
De Nautic Club zal tot doel hebben, het beoefenen en bevorderen van het zwemmen, roeien en al wat het watersport aangaat.
Welaan, gij, Temscheÿs liefhebbers van de schoone watersport, draal niet om U te vereenigen aan ons Temsche Sportkring afdeling Nautic Club.
De eerste bijeenkomst en stichtingsvergadering vond plaats in De Zeedijk. Dit café/restaurant was gelegen tussen de kleine en grote kaai, in de Zeedijkstraat. Daar kon men gaan zwemmen in de Schelde, toen nog een propere rivier. Er was een duikplank geplaatst.
Temse heeft de oudste weekbladen uit de gemeente, de Gazette van Temsche en De Schelde, gedigitaliseerd.
De Gazette van Temsche, later ook gekend als Nieuwsblad van Temse, verscheen van 1861 tot 1960. Het blad was eigendom van de familie Schuerman. De collectie is door de familie aan de gemeente geschonken.
De Schelde was een weekblad uitgegeven door E. De Landtsheer, Oeverstraat 17, Temsche en verscheen van 1882 tot 1940. De exemplaren van dit blad zijn dankzij Clemens De Landtsheer beschikbaar.
Carnaval 2023 was weeral een topper. De reclame stoet was niet te lang, dat was al een opluchting. Voor de meeste kinderen echter is dit het mooiste van alles. Springen en vlug de gestrooide snoepjes rapen is dan ook bijzonder leuk. Als ouders is het wel steeds opletten want dat springen gaat vliegensvlug en langs alle kanten.
Aan mijn, beter is het te schrijven: onze, deur (en binnen) was het een drukte van belang. Familie en vrienden waren met hun talrijke kroost langsgekomen. We hadden onze voorzorgen genomen, dat moet wel als je langs het parcours woont. Er waren voldoende bakken voorzien en voor de hongerige was een hotdog (met of zonder choucroute) beschikbaar. En natuurlijk was er mosterd.
De weergoden waren Temse Carnaval goed gezind. Prins Lili I kon eindelijk haar triomftocht door de gemeente maken. Zoals steeds zorgden de Strooien Hoedjes voor de muzikale omlijsting. De leiding van deze amusante bende ligt bij kozzen Franky.
Korte geschiedenis van de Strooien Hoedjes.
Net als elk jaar nam Recht Door Zee in 1981 deel aan de carnavalsviering in Temse. Het motto waaronder toen werd deelgenomen, was De Gondeliers en de muzikanten waren dan ook uitgedost in witte gondelierstrui met rode band en getooid met een strooien of plastiek hoedje.
Na die carnavalsviering nam René Van Broeck het initiatief tot de oprichting van een beperkt muziekgezelschap in de schoot van Recht Door Zee. Het doel was optredens te verzorgen op allerhande feestelijkheden binnen en buiten de gemeente en zodoende geld te verwerven om de consumpties te betalen bij de uitstappen van Recht door Zee (de zogenaamde bierkas). De naam werd ontleend aan de Gentse Streetband De Strooien Hoedjes, die dat jaar optrad tijdens de Gentse Feesten.
In 1982 ging het gezelschap voor het eerst op stap in uniform: strooien hoed, rode ondervest, strikje en grijze broek. Sindsdien zijn De Strooien Hoedjes vertrouwde gasten geworden op tal van feestelijkheden.
De Strooien Hoedjes zijn mettertijd geëvolueerd naar een zelfstandige muziekvereniging met een eigen bestuur en eigen middelen. Sinds het opdoeken van R.D.Z. (Recht Door Zee) en het ontstaan van H.O.T. (Harmonie Orkest Temse) is de band volledig zelfstandig.
De eerste bedoeling van De Strooien Hoedjes was de carnavalsviering luister bij te zetten, doch na enige tijd werden allerlei andere uitstappen aangenomen of georganiseerd. Gemiddeld zijn er jaarlijks bijvoorbeeld 7 uitstappen i.v.m. carnaval. Zij verzorgen tevens de vis- en folklorefeesten te Mariekerke, Dodentocht te Bornem en nog vele andere feestelijkheden gaande van braderij tot familiefeestjes. In totaal worden er jaarlijks gemiddeld circa 25 uitstappen geteld.
Sinds 2006 gaan ze ook jaarlijks voor een verlengd weekend naar het buitenland op stap, samen met echtgenotes en sympathisanten.
Enkele weken terug kon ik al een beetje de sfeer van het carnaval opsnuiven. Het boek: 4x11 jaar Temse Carnaval werd op 4 februari ll. voorgesteld op het Gemeentehuis. Heel wat met pins en medailles omhangen personen tekenden present.
Het lijvige boek is al uitverkocht, mogelijks volgt nog een tweede uitgave.
Het monument van een document vertelt de 45 jarige geschiedenis van Carnaval Temse.
Schepen van Feestelijkheden en Toerisme, Désiré Van Riet, stampte het feest in 1977 uit de grond. Désiré wordt dan ook als de vader van Carnaval bestempeld. Toen hij in 1983 Burgemeester werd droeg hij het voorzitterschap van het Carnavalcomité over aan Hugo Smet. Later volgden Alajos Van Peteghem en Dirk Mettepenningen hem op. Deze laatste is al sinds 2005 de voorzitter.
Het boek beantwoord alle mogelijke vragen ivm Temse carnaval en is een uitzonderlijk naslagwerk. Eveline Claus, de auteur, heeft monnikenwerk verricht.
Maar ik herinner me ook heel goed het jaar 1971. Toen maakte ik deel uit van de Musketiersgarde van Prins Omar I. Dit was een eerste aanzet om carnaval in Temse aan te zwengelen. (Onvergetelijke periode in mijn korte bestaan.) Zes jaar later werd het Carnavalscomité opgericht, dit onder druk van de fusie gemeenten. Steendorp, Tielrode en Elversele kenden hun carnavalsstoeten en feesten en de centrum gemeente kon dus niet achterblijven. Alleen was vanaf het begin in Temse de stoet enorm. Mede dank zij ook de deelname van vele Eupense groepen.
Het is een prachtig boek. Wel vind ik er geen enkele foto in terug van een zeer befaamde groep, De Brandweer. Ons optreden was toen meer als protest, maar niettemin met veel plezier. Ik herinner me dat we met een boot hebben rondgetoerd. Een tweede maal hadden we een wagen met erop in primeur het AC De Zaat. Burgemeester was toen niet bijzonder tevreden. Of was het omdat ik met een burgemeesters lint om de schouder een diplomaten koffer ging overhandigen met daarin het geld voor de (om)bouw van het nieuwe administratieve centrum. De vermelde som op de carnachere oversteeg uiteraard met veeele nullen het begrootte bedrag. Al eens iemand sigaren zien eten?
Kortom, carnaval is altijd leute en een tijd om te schimpen. Maar dat mag niet persoonlijk zijn!
Grtjs
Hugo
Straks nog een Désiréke drinken, Alaaf! Alaaf! Alaaf!
Ik heb vandaag mijn handen nog eens echt vuil gemaakt. Een drietal fietsen werden onder handen genomen. Remblokjes vervangen waar nodig of een versnellingsapparaat reinigen en smeren, het geeft steeds een diep zwarte kleur aan de handen. Nochtans heb ik geprobeerd om fijne werkhandschoenen te dragen. Maar die gaan bij het eerste vijsje of werkstuk dat valt alweer uit. En dat was na enkele minuten.
Goed, de fietsen zijn alweer in orde voor het komende seizoen.
Dat het koud was de voorbije week, zeker weten. de lente is zeker in aantocht.
En koud was het zeker, de wind kwam/komt uit het noord oosten en dan weer je het.
Maar het deed zowel woensdag als gisteren toch deugd om een tochtje te maken. Woensdag was het eerder beperkt tot het RK in Sint-Niklaas en gisteren was het een toerke in de buurt van Lier.
Graag verwijs ik voor een aangepast verslagje van de forten tocht naar Voetstappen in Vaderlandsche Bodem.
Vanavond is er de officiële opening van het toeristisch seizoen. Alweer is een week supersnel voorbij. Tempus .....
Gedurende een tweetal jaren, tot mijn pensionering, was het de buikriem een gaatje meer aanspannen. Niet dat het nu heel royaal leven is, maar ik klaag niet.
Hoeveel ontvang je met SWT? Dat bedraagt 60 % van je begrensde laatste brutoloon. Je krijgt de uitkering van de RVA. De bedrijfstoeslag van je werkgever of van een fonds maken dat je ongeveer terug op je niveau komt. Het is in ieder geval een pak minder. Je weet dat en past je daaraan aan.
Ik heb nu echter wel problemen als ik dat cijfer 60% zie. Ik begrijp dat niet iedereen evenveel verdient. Dat dat echter ook wordt doorgetrokken naar een systeem als den dop, tja, daar kan je wel een kanttekening bij maken. Zeker als je praat over een loon van 100.000 of meer.
Het systeem van werkloosheid is nu eenmaal zo dat je moet ontslagen worden om daar toegang tot te krijgen. Alleen iemand die ontslagen is, heeft recht op een werkloosheidsuitkering. Die werkloosheidsuitkering is een onderdeel van dat brugpensioen. Als werkgever en werknemer het eens zijn dat de loopbaan van de werknemer ten einde loopt zal je wel ontslag krijgen. Ook in mijn geval was dat zo.
Dat de heer Leemans op deze manier op den dop komt, geen probleem. Ook geen probleem als zijn werkgever, ACV ofte de vakbond, zo handelt en dan ook de bedrijfstoeslag aan hem uitbetaald. Hoeveel krijgt Marcske dan van den dop? Bijkomend betaald de vakbond, met geld van zijn leden hoop ik dan toch, nog een hele hoop.
Ik hoop dat de cijfers begrensd zijn.
Deontologie?
Hoe zit het met de arbeidersklasse en zijn verenigingen. De managers van de vak- ziekenbonden zijn vergeten waar ze vandaan komen. Sinds de kinderen van de -strijders- diplomas hebben behaald is het steeds bergaf gegaan met de vakverenigingen, ziekenbonden en vooral hun dienst verlening.
Ahja, manaagers rationaliseren en besparen, behalve in hun eigen portemonnee. De sociale neergang is ingezet door de onwil en het eigenbelang van enkelen. Jammer voor de vele turn, muziek, toneel, sport en andere verenigingen. De basis uit melken heet het dan.
Dit brengt me alweer naadloos bij de politiek. Want onze vaderlandsche staat België wordt mede gedomineerd door wat ik hierboven heb aangehaald.
En weeral ergo: ik weet niet of er iets meer op mijn bankrekening wordt gestort? Halo! Enkele maandlonen van een werkman/vrouw. En dat komt allemaal van U en mij!
Weerom worden sociaal incapabele hardwerkende politiekers bedolven onder de supplementjes. En waar halen ze hun voorrechten vandaan? Nog straffer, ze vinden het normaal!
De uitzonderingen bevestigen de regel, maar het wordt zoeken.
Vorige week is Abt Leo in de leeftijd van 83 jaar overleden. Pas onlangs nog heb ik mijn blog titel aangepast met de spreuk van Armand Van Schaverbeeck, de wereldlijke naam van pater Leo.
Het is maar twee weken geleden dat we de abdij van Bornem hebben bezocht. En pas een week geleden hebben we in de kapittel zaal van het klooster een ‘erotische verhalen’ avond meegemaakt.
Bij deze mijn condoleance aan de organisator van deze bezoeken en avonden, Pia. Zij droeg de abt een warm hart toe, ze zal een maatje missen.
Waarom schrijf ik over deze Abt? Wel omdat ik ook een beetje fier ben op deze Temsenaar. Hij kan gerust in het rijtje van Temsenaar van de 21e eeuw.
Ook in Koksijde kennen ze abt Leo, sinds 1994 verzorgde hij er de bedevaart en openluchtmis ter ere van de Zalige Idesbald.
In 2017 werd abt Leo ereburger van de gemeente. Burgemeester Marc Vanden Bussche: Abt Leo was terecht een ereburger van Koksijde. Hij was de verpersoonlijking van de rijke geschiedenis van onze Duinenabdij! De abt was een innemende man en gaf het gevoel een echte Duinenheer te zijn!
Leo Van Schaverbeeck werd in 1967 priester gewijd in de Sint-Bernarudusabdij, in december 1993 werd hij er verkozen tot abt. Toen hij hier in de jaren zestig intrad, telde deze gemeenschap nog een veertigtal leden, met twintig paters en tien broeders verbleven ze in de abdij. Nog eens tien paters werkten en woonden als priester in een parochie of hadden een functie in een klooster in het buitenland.
Abt Leo:
Het samen bidden en zingen in het koorgestoelte nam in onze abdijgemeenschap een bijzondere plaats in, ook voor mij. Na het overlijden van broeder Rafael mocht ik jarenlang de koorzang begeleiden op het orgel of het harmonium. Jammer genoeg zag ik doorheen de jaren het aantal leden van onze gemeenschap almaar verminderen. Het werd altijd weer loslaten van bepaalde prioriteiten en gewoonten. We moesten ons constant aanpassen aan de omstandigheden, tot het moment waarop moest beslist worden over de toekomst van de abdij. In samenspraak met toenmalig burgemeester Jo Van Eetvelt werd uitgekeken naar een model waarbij de gemeente het abdijcomplex kon kopen om er woningen te maken en het gelijkvloers een nieuwe bestemming te geven.
Ik hoor van de nieuwe bewoners dat het hier stil en rustig is en dat ze hier graag wonen.
Op het gelijkvloers is hard gewerkt, de buitenkant is gerestaureerd, de omgeving mooi aangelegd en ik ben blij dat het beeld van Sint-Bernardus een plaats kreeg aan de hoofdingang en dat het abdijpark nu toegankelijk is voor het publiek.
Ik groeide op in Temse, toen al kwamen we met het gezin regelmatig de Sint-Bernardusabdij in Bornem bezoeken. Als lagere schoolkind al trok het leven hier mij aan, er was heel snel sprake van een keuze in die richting. Als tiener ging ik in een weverij werken, maar na drie jaar besloot ik toch weer te gaan studeren. In september 1960 ben ik ingetreden, na één jaar noviciaat legde ik in '61 mijn tijdelijke gelofte af. Na studies filosofie en theologie én de verplichte legerdienst werd ik uiteindelijk in 1967 priester.
Ik koos heel bewust voor een leven in deze gemeenschap, omdat ik niet alleen als priester in een parochie wou wonen. Dat samenleven met anderen, het gezamenlijke gebed, het voorspelbare ritme van elke dag... was voor mij heel belangrijk. Toch kreeg ik -gedurende drie jaar- de parochie Oppuurs toegewezen, en het werd eerlijk gezegd een heel mooie periode. Ik was er nauw betrokken bij de verschillende jeugdbewegingen, ging mee met die enthousiaste jongeren op kamp, ... Ik koester prachtige herinneringen aan die tijd. Er zijn natuurlijk ook moeilijke momenten geweest, daar wordt iedereen wel eens mee geconfronteerd en ook een abt ontsnapt daar niet aan. Maar de twijfel was nooit groot genoeg om te stoppen. Mocht ik opnieuw dezelfde keuze kunnen maken, ik zou geen andere weg inslaan.
In 1973 werd ik onderpastoor in de Bornemse abdijkerk, in 1982 pastoor. Intussen ben ik al zeven jaar met pensioen, maar ik blijf doorgaan zo lang ik kan en gezond blijf. Al tientallen jaren ga ik élke dag de eucharistieviering voor, in het weekend meermaals, reken daar nog de uitvaarten en meer bij: alles samen gaat het om duizenden diensten. En toch deed ik het nog niet één keer met tegenzin. Er is nooit sprake van 'sleur', in tegendeel zelfs, die regelmaat geeft me net rust en houvast. Elke eucharistieviering blijft een beleving, en voor tien aanwezigen moet de dienst even verzorgd zijn als voor honderd mensen. Al zie ik natuurlijk liever wat meer volk in mijn kerk.
Niet enkel het aantal kerkgangers is de voorbije jaren sterk afgenomen. Ook binnen onze abdijgemeenschap kwamen er maar weinig nieuwelingen bij. Ik heb de voorbije jaren heel wat van mijn medebroeders moeten begraven. Dat dalende aantal heeft ook grote gevolgen voor het dagelijkse leven en onze werking. Zo zongen we vroeger veel, en begeleidde ik graag de vieringen op het orgel. Nu moet ik zelf voorgaan, dus lukt muziek maken simpelweg niet meer.
REQUIESCAT IN PACE.
Leo Van Schaverbeeck werd geboren aan de oevers van de Schelde. Hij kwam op 7 december 1939 ter wereld in Temse en verhuisde later naar Bornem, waar hij in 1960 intrad in de Sint-Bernardusabdij. In 1967 werd hij er tot priester gewijd en in 1993 werd hij verkozen tot abt. Dat bleef hij tot 2017, toen de abdij overgedragen werd aan de gemeente Bornem.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot: Mack is de Sijs Maquette aan het herstellen, hiervoor is een archief soms nuttig.
Juist doordat ik niet heb stilgezeten is het al een tijdje stil op mijn blog.
Het is een feit, hoe meer tijd hoe minder.
Nen pensioen man/vrouw heeft meer tijd, ge kunt nu eindelijk doen wat ge wilt. Dat laatste klopt ook. Dat klopt ook terug.
In het begin doe je de al jaren uitgestelde klussen. Die opgespaarde klusjes werden bewaard om die zeeën van tijd op te vullen. Maar de oceanen zijn dan wel groot, het huis is eerder beperkt.
En dan zijn er de hobbys van vroeger die je wat meer activeert. Voor je het weet zijn je dagen gevuld.
Soms denk je waarvoor doe ik het allemaal. Wel, thuis zitten roesten is ook niet de bedoeling.
Want dat wordt er ook niet beter op, de fysiek.
Al enkele maanden sukkel ik met mijn bloeddruk. Volgens de dokter van het Rode Kruis lag die de laatste maanden iets te hoog. Niet om zorgen over te maken maar als het naar de 15 neigt bij sysdruk (systole of bovendruk) slaan ze bij het RK toch alarm. Net zoals dat ijzergehalte. Het moment dat je aan de randwaarde zit wordt er vanuit Brussel RK hoofdkwartier een brief verstuurd.
Kom je met die brief bij je huisdokter terecht krijg je als eerste een diepe zucht. Zijn de daar weer klinkt het dan. Gewoonlijk volstaat het om dan een donker pilletje te nemen en de zaak kan weer vooruit. Ondertussen ken je de trukken van de foor, een Fero-gradumet om de maand en klaar (gezond?) is kees.
Wat die sys betreft, ik zit nu aan een combinatie van twee pillen waardoor die waarde zelfs iets lager is als de voorheen vaststaande 13. Nu dinsdag volgt een bezoek aan de vrouw in het wit et, et Nous verrons.
Deze week er toch nog een dagje stappen kunnen uitpuren. Met de Jan en nieuwkomer Mark C hebben we een deel van Bosvoorde en Terhulpen verkend, vooral in het bos. Prachtige omgeving.
Toch weer iets bijgeleerd. Als je via de app van de NMBS naar station Terhulpen zoekt krijg je niet bekend als bericht. La Hulpe echter komt wel in hun computer voor. Idem als je, zoals Jan een, ticket bestelt en vraagt naar Terhulpen. Als je nu niet weet dat Terhulpen, ook wel La Hulpe, is vraag dan maar hulp aan de kuisman/vrouw. Die zijn meestal bilingue gezien hun grote verdienste. Een typische Belgenmop. Pour rire ou pleurer.
Geen gezeur, vanavond is het feest, Le petit écrivain of t Schrijverke is sinds 1 februari 2008 in handen van Herman Brijs. En vijfentwintig jaar een fijne kroeg runnen op een prachtige, menselijke en liefdevolle wijze, dat mag gevierd worden. Bij deze van harte proficiat aan Herman.
We hopen nog vele jaren ons weekend in te zetten in t Schrijverke, omringt door nen toffe cafébaas en zijn toffe bezoekers.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot: - Uitgebreid verslagje wandeltocht is te lezen op Jans gekende blog.
- BC The Pocket (min ploegsje) heeft zijn eerste interclub wedstrijd gewonnen met slechts twee caramboles verschil. Best spannend!
Nog een weekje en de dagen beginnen duidelijk te lengen. 2 februari komt eraan, met pannekoeken of pannenkoeken, als er maar siroop of bruin suiker op kan. Natuurlijk is de winter dan niet voorbij. Dat hebben we, Jan en ikzelf, ondervonden vorige vrijdag.
Een tochtje vanuit Kieldrecht over Meerdonk en Verrebroek en zo weer terug, in het gure weer, zorgde voor een uitstekende nachtrust en een beetje rode wangen. Een bank voor een dokters cabinet was de ideale plaats voor de middagstop. Het flesje ontbrak uiteraard niet. De mensen in de wachtzaal dachten wellicht iets anders. Wie loopt er nu in deze gure omstandigheden met een paraplu in de ronde.
Een kleine kilometer voorbij onze picknick plaats liepen we pardoes op een restaurant. Godbetert in de velden rond Meerdonk konden we, warm, van een frisse Orval genieten. Het was dan ook de eerste keer in mijn leven dat ik in deze straat passeerde anders was onze stop iets later uitgevallen.
Zoals steeds kan je alles over deze trip lezen op Voetstappen in Vaderlandsche Bodem.
De Toeristische Dienst van de gemeente wil in de toekomst ook groepsbezoeken aanbieden die meer specifiek het thema Boelwerf behandelen. Er is blijkbaar meer vraag naar. Om te beginnen nu vrijdag 10 februari zou er al een groep van 50 personen naar Temse afzakken voor een rondleiding. En vermits we met Op Stoapel de geschiedenis van Boel levendig willen houden zal er wellicht ook een beroep worden gedaan op gidsen met ervaring. Of is het ervaren gidsen met een werf verleden?
Deze week volgt er met de Toeristische Dienst een bespreking. In ieder geval zal het met plezier gedaan worden.
Nog iets in verband met het biljarten. Mijn club The Pocket heeft zijn eerste wedstrijd verloren. Geen schande hé. We zijn de kleinste club met de minste mogelijkheden maar we gaan ons vel duur verkopen.
Nu zaterdag organiseert BC Onder Ons een Open Pouletornooi, om precies te zijn het 2de Invitatietornooi Vlaams Poelen.
Het gebeuren is in ons lokaal - Biljartcafé The Pocket - Kasteelstraat 75 Temse.
Inschrijven, geheel gratis, vanaf 13u30 en het spel loopt van 14u tot 17u.
Het tornooi richt zich tot dames en heren van alle leeftijden.
Kennis van de biljartsport is niet vereist, een demo wordt ter plekke gegeven.
Omdat het aantal deelnemers gelimiteerd is vragen wij u vooraf in te schrijven via een eenvoudig mailtje naar verhulst.luc@skynet.be .
Deze week zijn er weeral enkele dagen gevuld met Op Stoapel gerelateerde bezigheden. Het archief, dat nog steeds aandacht vereist, en een bezoek met interview aan een gewezen Boelwerf werknemer.
Dat archief is wellicht a never ending story. Deze week beginnen we met catalogiseren/fotograferen van alle min of meer waardevolle stukken en voorwerpen teneinde een lijst met geschatte waarden te kunnen voorleggen aan de verzekering. We zijn uiteraard verzekerd voor de activiteiten, ons lokaal en de inboedel. Maar in geval het misloopt, wat is die inboedel dan wel waard? En zoals met alle verzekeringen, het kost geld en je hoopt er nooit beroep op te moeten doen.
Ziezo, de laatste week van januari zal nog koud zijn. Geniet ervan!
Gisteren is het Boelwerfparcours plechtig ingelopen. Dat lopen moet met een korrel worden genomen. Het was geen weer om een hond door te jagen, vandaar dat het virtueel lopen is geworden. Na de toespraken van Schepen Debby Vermeiren (Toerisme), Boris Dewolf, coördinator Toerisme Oost-Vlaanderen en een dubbel gesprek tussen Schepen Lieve Truyman (cultuur en erfgoed) en voorzitter Op Stoapel Eddy Van Grevelinge was het mijn beurt. Ik zou een toerke hebben gemaakt met de genodigden via de verschillende ankerpunten. Nu gebeurde het via een PPT en enige commentaar van mijnentwege.
Een kaartje met daarop de 7 ankerpunten aangeduid kan je bekomen op de toeristische dienst. Een geleide wandeling is steeds mogelijk, ofwel via Toeristische Dienst ofwel via Op Stoapel.
Op deze plechtigheid heb ik ook het originele schild van de vriendenkring van de onderhoudsdienst geschonken aan Op Stoapel. Het moto was en is: Onderhoud Altijd Paraat.
Ik vond dit schildje terug na het faillisement van de werf. Toen ik in het lege onderhouds gebouw ging (voorheen spinnerijen Van der Schueren) om een brandweer oefening voor te bereiden, zag ik het op de plaats waar ik het jaren voordien zelf had gehangen. Omdat het nogal hoog aan een haakje was bevestigd is het wellicht aan vernieling ontsnapt. Ik heb het dan meegenomen. Nu, na bijna 30 jaar mijn werkmanspaleis te hebben versierd, zal het een plaatsje vinden in de stuurhut.
Ooit zal het een blikvanger zijn in een Boelmuseum.
Nu woensdag start ook de interclub biljart competitie. Ikzelf zal waarschijnlijk niet deelnemen, mijn ploeg is gevormd en enkel indien nodig kom ik in actie. Sinds December ll ben ik namelijk voorzitter geworden van BC The Pocket. Ik blijf wel lid van BC Onder Ons.
Grtjs
Hugo
ps: Vorige week heb ik wel een toerke gewandeld met Jan, zie zijn blog.
Ondanks de koude is de tocht van Mobile School in de buurt rond Leuven door gegaan. Op het eind, als de kleinsten aansloten, bestond de groep uit meer dan vijfhonderd wandelaars. En de meesten waren uitgedost met lichtjes en of droegen lampions. Het omgehaalde bedrag in euros was ook weeral goed te noemen: 33.000.
Op vrijdag reden de treinen, ondanks de stakingen, wel en op tijd. Iets na vijven in de namiddag was ik aangekomen in de Brabançonnestraat. Na het deponeren van mijn rugzak met mijn slaapgerief in het bureel van Mobile School, kon ik nog even helpen bij de opbouw van de feestelijk ingerichte speelplaats van de school rechtover. Ean andere vrijwilleger bracht de deelnemers aan de Challenge naar Mechelen.
Iets voor achten konden we de tocht naar Leuven aanvangen. Wim, de organisator van alles en nog wat en dus ook die challenge, had bedacht om met de kano af te wisselen. Stappen en kanovaren tot Leuven, leek me wel een heel eind, zeker in het donker. Maar de titel verwijst er al naar, door de vrieskoude was het wateroppervlak veranderd in een ijspel. Een ijslaag is niet zomaar met een paddel te doorbreken en nog minder is een boot te sturen. Na enkele kilometers waren de vaarders door hun beste armkrachten heen en werd wijselijk besloten om de kano aan de kant te halen.
Ook een zeer wijze gedachte van Wim was om een vuurtje en een kom soep mee te nemen. Ik kan je verzekeren dat een warme beker soep en een broodje welkom waren. Bij aankomst in de stad Leuven, rond 01u, was deze nog zeker niet verlaten. Voor ons was er geen kroeg maar een warme zaal waar we ons te ruste konden leggen. De vloer verwarming van de Mobile School deed deugd. Zonder extra kleding middelen in de slaapzak rusten is zalig. Ook goed is dat je kleding kan drogen, gewoon op de vloer.
En omdat de organisatie zijn startpunt had in hetzelfde lokaal was het reeds voor zevenen opstaan geblazen. Niks erg hoor, de korte nacht had ons, Wim, Lieve en Gerlinde, opgeknapt om de volgende dertig kilometer aan te vatten. Zeker als de met muziek kan.
De tocht zelf loodste ons zuidelijk van Leuven tot St-Joris Weert en doorheen het Meerdalwoud. Prachtig met dit weer en ook nergens modder te vinden!
Drank en spijs waren ruim voorzien en alle deelnemers genoten van het geheel.
De aankomst, alweer te Leuven, verliep ondanks de kerstdrukte via het imposante stadhuis. Afsluitend was er dus het feestje in de Brabançonnestraat. Dit werd opgeluisterd door een verwarmende vuurspuwer en het dansritme van een fantastische drumband. Jammer was de koude hier een spelbreker. Gezinnen met jonge kinderen bliezen rap de aftocht echter niet voordat Arnaud Raskin even in de bloemen werd gezet. Hij is immers de oprichter van deze organisatie en schuwt de spotlight waar hij hier niet kon ontkomen.
Op donderdag hebben Agnes en mezelf een nocture bijgewoond in de Abdij van Bornem. Ook dit was goed georganiseerd en gespekt met waargebeurde feiten die nog als eens in een klooster gebeuren.
grtjs
Hugo
Het is nog geen lente maar alleszins wel positief.
Het is fris aan de rits is een uitdrukking om aan te duiden dat het vriest. Lang geleden dat de temperatuur ook overdag niet boven het vriespunt uitkomt. De weergoden kiezen wel de kant van P blijkbaar. Jarenlang zachte winters en nu, als het niet moet, duiken de temperaturen en stijgen de energieprijzen.
Op De Zaat nadert het Boelparcour, een wandeling doorheen de geschiedenis, zijn afwerking. Ook aan de kraan zijn de borden geplaatst. De tripods werden al enkele maanden eerder verankerd. Ondertussen is het punt aan de Paneellaan en Tekenlaan reeds aan herstelling toe. Een onverlaat heeft een paal en bijhorende plaat vervormd.
Volgende maand wordt dit parcour, gerealiseerd door Toeristische Dienst van de gemeente met ondersteuning van de provincie en uiteraard Op Stoapel, officieel geopend.
In de namiddag volgt op 14 januari 2023 de algemene vergadering van Op Stoapel in AC De Zaat. Tevens zal er dan een wandeling worden gemaakt langs het parcour en de klinknagelpad. Dit pad loopt langs de Monteerderslaan en de Paswerkerslaan. Vanaf het Georges Van Dammeplein tot den Esch en tussen beide lanen zou de Methania juist passen. Zelfs de gebouwen langs dit Methania klinkerpad zijn minder hoog dat de gewezen gastanker.
Vorige vrijdag hebben Jan en ikzelf een frisse neus gehaald bij een toerke Oostende. Het deed deugd om die frisse zeelucht op te snuiven. En fris was het zeker. Gelukkig kon onze picque-nique doorgaan in het kapelletje van OLVrouw Ter Duinen, Bredene. Hier worden vele vissers herdacht die hun leven lieten op zee. En juist op die plek en dat tijdstip viel de regen voor die dag.
Voor aanstaande vrijdag staat de Duwmee Challenge op de agenda. Reeds enkele jaren, buiten coronatijd, doe ik mee aan deze uitdaging, toen tijdens de Warmste Week.
Dit jaar bestaat Mobile School 20 jaar. Daarom organiseert Duwmee de Viermee, een tocht in en om Leuven. Op zaterdag kan je kiezen tussen vier afstanden, 30, 18, 13 en 5 km en je laten sponsoren naargelang de afstand. De challenge start op vrijdag avond te Mechelen en loopt via het kanaal Leuven-Dijle de 30 km naar Leuven.
De start op zaterdag is aan het Mobile School kantoor in de Brabançonnestraat 26, 3000 Leuven. Voor de andere startplaatsen zie Duwmee.be.
Voor wie wenst te sponsoren geef ik hier de nodige gegevens: (fiscaal attest vanaf 40)
Voor de wet is blijkbaar niet iedereen gelijk. Koning voetbal is iets minder gelijk dan de rest. Omkoping, witwaspraktijken, valsheid in geschrifte en met uw kloten spelen -matchfixing- mag blijkbaar allemaal als je maar begint te wenen over de toekomst van het bedrijf, genaamd voetbal. Een kleine afkoopsom en het is, om in de terminologie te blijven, weeral gefikst.
Dat de belastingbetaler al redelijk wat bijdraagt aan de RMZ van de vet betaalde heren, al redelijk wat bijdraagt voor de beveiliging op privé terrein is niet voldoende. De man in de straat wordt als tweederangsburger beschouwd door de uitspraak van de Belgische Justitie. Het is hoog tijd dat alle partijen die, weeral vernieuwing preken, zich eens richten naar deze klasse justitie. Bwah!
Gelijk welk onderwerp is beter dan aan dit onderwerp, je weet wel, je tijd te besteden.
Het vrouwenbasketbal is van een ander niveau. Tweemaal winnen met een century score is alleszins, ook tegen een op papier zwakke tegenstander, beter voor de moraal.
Ben gisteren namiddag een toerke gaan stappen, Weert tot overzet driegoten en terug over Tielrode, tegen donker thuis. Allé in deze tijden just als het donker is. Bij regenweer is het al donker tegen vijven.
Tja, de donkere weken zijn er bijna. Gelukkig duurt deze periode niet te lang en tegen half januari keert het tij. (De overzet bracht me naar de overkant, ik was één van de twee gisteren.)
De huidige generatie spreekt niet meer over de -donkere zes weken-. Een overvloed van elektrisch licht, zowel buiten als binnen, heeft de ongemakken en de onzekerheid van de duisternis uitgebannen.
Het verband met de natuur, zoals onze voorouders en veler onder ons in hun jeugd hebben gekend, bestaat niet meer.
Ten tijde dat men zich moest verhelpen met ne quinquet, toen was het wat anders. Met het vallen van de avond moesten de meeste activiteiten worden stopgezet. En men diende ervoor te zorgen dat alles wat men voor het verder verloop van de dag of voor de volgende morgen nodig had, binnen was en dicht bij de hand (kolen en brandhout, eten, water ). Men zorgde ervoor dat men zo weinig mogelijk het woonvertrek moest verlaten, want daarbuiten lag de onzekere duisternis.
Men zag er werkelijk tegen op als men savonds met een walmende kaars of bij het licht van een paar lucifers iets moest halen of zoeken op de voute, in de beste kamer of waar ook.
In die tijd werd er in de leuring, ofte schemertijd, vlug rondgesprongen om nog een en ander te doen vooraleer de volledige duisternis intrad.
De periode van de kortste dagen was een dieptepunt in het leven van de mens.
Late klaar en vrieg donker en alst donker is zij je nauwers beter dan in je bedde. Je zit daar toch en tis verloren vier en keerselicht.
Die periode noemde men de -donkere zes weken- De oudere generatie zal vertellen dat de -donkere zes weken- het tijdvak omsluiten van drie weken vóór Kerstmis, tot drie weken na Kerstmis. In feite is dat niet helemaal juist. De kortste dag van het jaar valt op 21 december en de zes weken met de kortste dagen van het jaar lopen van drie weken vóór 21 december tot drie weken na 21 december, dus van 1 december tot 12 januari. Maar omdat Kerstmis een zeer markante dag was en dicht bij 21 december was gelegen, plaatste men Kerstmis juist te midden van de -donkere zes weken-.
Als klein manneke bij pit en peteren naar thuizeke gaan in den donkere en de kou, best wel spannend. Maar het ging wel vlugger!
Grtjs
Hugo.
Niettemin mogen die gasten vanaf nu wel alles winnen.
Het circus is begonnen. Het land dat 210 miljard investeert om het wereldkampioenschap van een rijkeluis organisatie te organiseren is te gierig om buitenlandse arbeiders een faire vergoeding te geven voor hun arbeid. Terwijl deze mensen niet voor het plezier naar een dergelijk land gaan werken. En niet alleen deze verguisde gastarbeiders (die op hun kop worden gepist) zijn de dupe. Ook hun families delen in de klappen, door de zeer lange periodes van afwezigheid of doordat er een plastiek zak terug komt.
En voor levensverzekeringen was het budget uiteraard te krap.
Om te zwijgen over het feit dat bepaalde afspraken op de valreep worden terug gedraaid. Geen alcohol meer op en rond het stadion is nog te begrijpen. Ik vraag me enkel af of harde kernen of hooligans ook maar enige kans maken om zich te tonen.
De afspraak dat iedereen welkom is draait enigszins anders uit. Sommigen zijn meer welkom dan anderen.
Of helemaal niet!
Het woordje protest ligt ook al bijzonder moeilijk. Zelfs over een armbandje, dat godgeklaagd na lang gezever door de rijkeluis jongetjes zou worden gedragen, valt nu een veto.
En FIFA, de geld machine voor een corrupte bende, volgt weeral gedwee. Maar wat kan je verwachten van een organisatie waar gewetenloze managers de plak zwaaien. Als een voorzitter zich de vriend van die Russische tsaar noemt, niks aan toe te voegen.
t Is niet aan ons. Niet aan ons geliefde staatshoofd of zijn vertegenwoordiger. ER zou eigenlijk geen enkele Belg naar Q mogen, voor gelijk welke reden ook. Geld smeert niet alles!
Ik vraag me af wat Flup zijn dochter er van vindt. Of komt het nieuws niet tot op de elitaire school in Great Old England. Zou kunnen.
Dit stukje over het wereld circus sluit ik af met een zin van Jan Van Rompaey uit de krant van zaterdag ll.
Met hoevelen zouden ze zijn, de weerlozen die door toedoen van de onzichtbare machthebbers,
ver weg, in hun ongeluk worden gestort?-
Kijken of niet? Het zou mooi zijn indien dit World Game tot de essentie zou worden terug gebracht. Eenvoudige gedachten voor een eenvoudig spelletje.
Vandaag zijn er ook eenvoudige dingen die een mens weleens gelukkig kunnen maken, al is het zeer materieel. Een groene kaart voor een oude wagen.
Minder gelukkig met:
Afscheid nemen van Marie-Thérèse Raemdonck, weduwe van André Brijs, Madre van Herman, Hilde&Tommy en van t Schrijverke.
Ook afscheid nemen van Eddy Acke, voorzitter van BC The Pocket, schatbewaarder van het Biljartverbond van Temse én vertegenwoordigder van dit verbond in de gemeentelijke sportraad.
Donderdag was het nog eens van dat. Met de stapmaten op stap. Allez, toch al met zen drieën. Marc zat bij de geburen in Duitsland en Ronny zat nog op zijn dak.
Jan had alweer een stukje van zijn Streek GR Haspengouw op kaart gezet. De Michel was er ook bij, hij kreeg een dag verlof van zijn eega. Dat komt omdat hij een opdracht aan het verwerken is die tegen Kerst af moet zijn. Enkele planken zijn gezaagd en bij elkaar gebracht. Op een getoonde foto zie je al de contouren van een poppenhuis met daarin al een prachtig laddertje. Doe zo voort Michel en probeer toch regelmatig een verlof dag te versieren.
De weergoden stonden alweer aan onze zijde. Nu moeten we de treingoden nog overtuigen om vriendelijker naar oude mensen toe te worden. Zo zouden ze in het hoofdkantoor, met een vrouwelijke CEO, toch eens het verbod voor senioren om voor negen uur te reizen, aan goedkoop ticket weliswaar, moeten afschaffen. Zelfs als je na dit uur de trein neemt is het goed mogelijk om op bepaalde lijnen recht te staan. Trouwens, er zijn savonds ook werknemers die de trein nemen.
De trein huiswaarts liep over Leuven. In de studentenstad namen we deze naar Berchem om vandaar naar Sint-Niklaas te sporen. Welnu, bij het betreden van de trein in L zat deze al vol. Veelal jonge mensen met grote tassen of valiezen en een I-phone in de hand. Na een opmerking over de vuile was kwam er toch enige conversatie opgang. Waarom ze op een donderdag naar huis togen. Ah mijnheer, tis den 11e november hé. Ja, wat is er dan te doen? Ah, verlof dag hé. Ja, maar waarom precies? Ah, euh iets met de oorlog, euh ja, het einde van den . Tweede oorlog hé! Ja, bijna just. In Mei wordt het einde van WOII herdacht maar morgen is het wel herdenking van de wapenstilstand van WOI. Ah Euh Oowh!!
Tja, vaderlandsche geschiedenis hé. Gelukkig is er nog Jan zijn blog Voetstappen in Vaderlandsche Bodem waar je regelmatig een Vaderlandsche historie kan lezen. Ook een verslagje van onze tocht is er terug te vinden.
Voor mij was het weeral een geslaagde tocht met vertrekplaats Alken. Maar omdat de trein -primo duur is voor negen uur en -secundo weeral vertraging opliep was het al voorbij elven bij de start van de voorziene 23 kilometers. Na een tweetal kilometers waren we in het Centrum van de brouwersstad. Een bezoekje aan de Sint-Aldegondis kapel bracht ons precies op de juiste plaats, tussen de kerk, het stadhuis en de woonst van de dienst Vrije Tijd. (Sint-Aldegondis komt voor in het wapenschild van Alken. Ze wordt aangeroepen in de hoop kanker te genezen, kaarsje ontstoken.)
De wijzers van de torenklok stonden omhoog, iets uiteen en het plekje in de zon was niet te versmaden, dus drank en spijs verschenen op de tafel.
Een dame die voorbij kwam wenste ons smakelijk maar kon het aangeboden glaasje wijn niet aannemen want de dagtaak was niet ten einde. (Wat een gelukzakken zijn we toch!) Ze verdween in het huis van de vrije tijd.
Even later verscheen een andere dame ten tonele. Zij kwam uit het gebouw waarin de eerste was verdwenen en toog rechttoe rechtaan naar onze picknick tafel.
Oeioei, waar waren we fout geweest. Maar het viel reuze mee. De vriendelijke mevrouw werkte voor de dienst Toerisme en wou enkel weten welke wandeling we deden. Het woord treinstapper klonk ons niet vreemd in de oren. Alken-Sint Truiden als onderdeel van de SGR Haspengouw klonk haar niet onbekend in de oren. Of we, doorwinterde treinstappers, haar konden informeren over het traject, of de bewegwijzering voldoende was en andere nuttige informatie. Jan en ikzelf deelden onze blog adressen.
Als mevrouw vrije tijd dit leest, het volgende. Zonder een plannetje of gps is het soms moeilijk de juiste route te lopen. Er zijn onvoldoende bewegwijzeringen en/of slecht zichtbaar. Wel bijzonder mooi parcours! En ik veronderstel dat er op de dienst toerisme wel goede informatie kan bezorgd worden.
We zijn al goed gevorderd in het jaar en ondanks de warme en zonnige najaar dagen korten de dagen wel snel. Daarom besloten we om de tocht een beetje in te korten. Vreemd genoeg troffen we in de stationsbuurt van St Truiden weinig (of geen open) caféetjes aan. Het stationsbuffet tapte vele bieren behalve een Christal. Jammer, maar een ribbeke Stella smaakte ook hoor.
De parel van Limburg.
De maand mei van het jaar 1928 staat voor eeuwig aangestipt in de biergeschiedenis van België. De Limburgse brouwerij van Alken lanceerde het pils Cristal. Het product werd als revolutionair onthaald.
De merkenportefeuille van Alken-Maes bestaat momenteel uit de pilsbieren Maes Pils en Cristal Alken, de abdijbieren Affligem, Postel, en Grimbergen, lambiekbieren Mort Subite, de sterke blonde bieren Judas en Hapkin, Op-Ale, Ciney en Watneys Scotch Ale. De brouwerij van Alken behoort sinds 1988 tot de Belgische brouwerijgroep Alken-Maes. Sinds 2008 maakt Alken-Maes dan weer deel uit van de brouwerijgroep Heineken. Het productiecentrum in Alken produceert niet enkel Cristal Alken, maar concentreert zich ook op het brouwen van het andere pilsbier Maes.
De treinen reden op tijd en tegen achten was ik thuis.
In verband met de herdenking van WOI lees ik vandaag een prachtig boek met getuigenissen van diegenen die het aan den lijve hebben ondervonden en overleeft.
VERGETEN STEMMEN van Max Arthur is een aangrijpend verplicht te lezen boek voor alle studenten aan de unief. Basta!
Goed weekend aan alle lezers en de rest van de wereld.
