Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
04-12-2016
December
Beste Lezers,
De vrieskou doet deugd. Bij het stappen loop je niet door de modder en dat is eens iets anders. Donderdag ben ik met de stapmaten naar Oudenaarde getrokken. De treinen reden bijna stipt en dus waren we tegen elven ter plaatse.
Oudenaarde, de parel van de Vlaamse Ardennen, ligt nu niet zover maar het zijn dikwijls de aansluitingen met andere treinen die enige tijd vergen. Vandaar dat te Gent aan de overkant van het St-Pieters station een bezoekje werd gebracht aan den Baziel.
Op het Oudenaardse wapenschild staat een afbeelding van een bril. Volgens een zestiende-eeuwse legende zou keizer Karel V hebben opgedragen om die bril er te zetten, omdat de stadswachter de keizer niet had zien aankomen. De stadswachter, die de geschiedenis zou ingaan als Hanske de Krijger, maar die volgens Charles De Coster Thyl Ulenspiegel was, zou toen in slaap zijn gevallen, omdat hij te veel had gedronken.
In werkelijkheid is het embleem in het wapenschild geen bril maar een gestileerde letter A van Audenaerde.
Tijdens de tocht, die rond de stad liep, konden we steeds de toren van de Sint-Walburgakerk spotten.
Het monument van Tacambaro, op het gelijknamige plein, bestaande uit een liggende vrouw die richting Mexico kijkt. Het monument is vernoemd naar de plaats Tacámbaro de Collados, 55 kilometer ten zuidoosten van Pátzcuaro in Mexico. Het werd opgericht ter nagedachtenis van enkele tientallen Oudenaardse vrijwilligers die omkwamen in het Mexicaanse avontuur van Maximiliaan van Habsburg en Charlotte van België in de periode tussen 1863-1867. Tussen 7 april 1865 en 11 april 1865 vocht het Belgisch Legioen in Tacámbaro de Slag van Tacambaro.
Verder staat er op dit plein ook nog een herdenkingszuil voor de Amerikaanse infanteriesoldaten die in de Eerste Wereldoorlog tijdens de Slag aan de Schelde op 1 november 1918 in Oudenaarde de Schelde overstaken.
De Ronde van Vlaanderen doet elk jaar Oudenaarde aan. Onder meer de beroemde Koppenberg (zie ook Koppenbergcross) ligt in de Oudenaardse deelgemeente Melden. Oudenaarde heeft overigens een museum dat gewijd is aan de Ronde van Vlaanderen en aan de wielersport in het algemeen. Vanaf 2012 is de stad de aankomstplaats van de wedstrijd. De stad Oudenaarde en Flanders Classics hebben besloten de samenwerking nog minstens tot 2023 verder te zetten. Ook de komende jaren zal de winnaar van Vlaanderens Mooiste dus in deze stad over de meet bollen!
De stad was in heel Europa bekend om haar wandtapijtenproductie, een nijverheid die haar bloeiperiode meemaakte in de zestiende eeuw, maar nog bleef voortduren tot in de achttiende eeuw.
De tapijtweefkunst is een bij uitstek specifieke Vlaamse kunst geweest en is ook ontstaan in Vlaanderen.
Verdures (een verdure is een wandtapijt waarvan de achtergrond en eventueel de decoratieve boord volledig gevuld is met decoratief loofwerk) werden voornamelijk in grote aantallen in Oudenaarde, Geraardsbergen en Edingen geproduceerd. Oudenaardse wandtapijten waren gedurende meer dan 400 jaar het voornaamste luxe exportproduct met een wereldwijde afzetmarkt, en namen van de vijftiende tot de achttiende eeuw een belangrijk aandeel van de wereldproductie van verdures voor hun rekening. De Oudenaardse wandtapijten zijn meestal getekend met een brilletje. Er werkten in de stad meer dan 12000 personen in deze industrietak. Een van de meest fameuze producties was "De werken van Hercules, Les travaux d'Hercule". Het is omwille van de verdures dat Oudenaarde zijn populariteit kreeg.
Oudenaarde telde in het begin van de 17de eeuw een groot aantal brouwerijen, deze bevonden zich vnl. in de omgeving van de Schelde (voor de grondstoffen en het lozen van afvalwater). Tot op vandaag zijn er nog vier brouwerijen overgebleven: Brouwerij Roman die al meer dan 4 eeuwen actief is en daarmee de oudste brouwerij van Vlaanderen is. Roman brouwt onder meer Adriaen Brouwer bruin bier en de Ename abdijbieren. Brouwerij Liefmans onderscheidt zich door haar bieren van gemengde gisting in open gistkuipen, zoals onder meer Liefmans Oud Bruin, Goudenband en Liefmans kriek. Brouwerij Smisje is een jonge en kleine ambachtelijke brouwerij die bieren brouwt als Smiske en Smiske bruin met Belgische hop. En tot slot is er brouwerij Cnudde, eveneens een kleine brouwerij bekend omwille van haar bruine bieren en Bizon bier.
Uiteraard mocht een degustatie hier niet ontbreken.
Gisteren heb ik dan het feest van Barbara gevierd bij de collegas van Kruibeke.
Barbara ( 206?) is een christelijke heilige. Zij zou gewoond hebben in Nicomedië in Klein-Azië. Haar heidense vader, Dioscurus, sloot haar op in een toren om haar te vrijwaren van de vele jongemannen die naar haar hand dongen. Ook liet hij een badhuis voor haar bouwen, zodat ze geen gebruik hoefde te maken van de openbare baden. Dit badhuis bevatte oorspronkelijk twee ramen, maar op verzoek van Barbara werden het er drie (zij had zich in het geheim tot het christendom bekeerd en wilde op deze manier de Heilige Drievuldigheid eren). Toen haar vader haar bekering bemerkte, onthoofdde hij haar, maar werd daarop zelf door de bliksem dodelijk getroffen.
Op grond hiervan geldt de H. Barbara als beschermster tegen brand en bliksem en tegen een plotselinge dood. De H. Barbara is ook de beschermheilige van artilleristen, infanteristen, telegrafisten, genisten, ingenieurs, mijnwerkers, brandweerlieden, architecten, boeren, dakdekkers, metselaars, bouwvakkers, klokkengieters, metaalgieters, smeden, steenhouwers, beiaardiers, koks, hoedenmakers, slagers, gevangenen, meisjes, stervenden, torens, vestingen en van inwoners van Vreeswijk. Veel werk voor dat meisje.
Morgen sluit ik de feestelijkheden af met een ontbijt samen met de collegas van Temse.
Grtjs
Hugo
Fotos: De Stapcollegas, Jan en Ronny en de Catsjoe; Sint-Pietersplein; Te koop, het oud station Oudenaarde; Les travaux d'Hercule; De Treurende Vrouw; Herdenkingszuil voor de Amerikanen; Sint-Walburga kerk; Catsjoe heeft kou;6.6% hellingsgraad!
Het voorbije weekend stond in het teken van jeugdclub Broebelke.
Op vrijdag avond werd naar jaarlijkse traditie het jaarboek van het Gemeentemuseum van Temse voorgesteld.
Naar traditie is er een In Galop door 2015, een overzicht van de belangrijkste gebeurtenissen en feiten van het voorbije jaar. De oudste bewoners, in memoriam van bekende figuren, uitzonderlijke sportprestaties, historische boeken, jubileums van verenigingen en vele andere onderwerpen zijn vaste onderdelen van dit overzicht.
Elk jaar staat een of andere gebeurtenis of verhaal als hoofdartikel vermeld.
En dit jaar is de geschiedenis van jeugdclub Broebelke het enige hoofdartikel. Eigenlijk kan je stellen dat het een themanummer is geworden.
Gedurende de jaren 70 van vorige eeuw speelde Broebelke een belangrijke rol voor de jeugd. Het is de post 68 periode met revolutie op de scholen en een zeer verwarrende tijd, een tijd van het opheffen van (stikkende) verboden, een alles overheersende drang naar verandering op allerlei vlakken, alles werd in vraag gesteld. Als jong volwassene (of bijna) bood de jeugdclub een steun en houvast door het contact met leeftijd genoten.
Dat de club wat betekent heeft voor de toenmalige jongeren bewijst het gebeuren van dit weekend.
Op vrijdag werd het themaboek van het Gemeentemuseum voorgesteld, gisteren avond vond een heuse echte Broebelfuif plaats. Het aantal aanwezigen bevestigde de nood om het verhaal van toen te boek te stellen.
En dat het een gezellige fuif is geweest mag dan ook geen verwondering wekken, DJ Rudy stond pal en de dansvloer vol.
Proficiat aan de initiatief nemers Werner M, Rudy B, Erik W en Dirk L. Erik had nog een schat aan fotos en Dirk is de man die de vele getuigenissen noteerde en in een overzichtelijke vorm goot, nu verschenen in het jaarboek. Dat het een immens werk is geweest staat buiten kijf.
De hoes van Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band, LP opgenomen tussen november 1966 tot april 1967, werd enigszins aangepast. Alle hoofden van personen die er op voorkomen zijn vervangen door hoofden van leden van JC Broebelke. Zowaar een heus huzaren stuk, met recht dan ook als cover voor het jaarboek gebruikt. O ja, voor de jonge lezertjes, bedoelde elpee Sgt P L H C B is van The Beatles.
Grtjs
Hugo
Foto's : Dirk een aantal uren voor aanvang van de fuif. Er stonden nog enkele zaken te wachten die dringend een oplossing moesten krijgen. Maar zoals altijd, met vele handen en de nodige vindingrijkheid, kwam alles op zijn pootjes terecht.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik van de titel ook niks zou begrijpen als die zo voor me wordt neergeschreven. Het is de Zwarte Madonna van Czestochowa.
Even wat toelichting bij de plannen voor een volgende voetreis, zoals je al een tijdje het reisdoel kan zien op mijn blog.
Czestochowa kan in een adem genoemd worden met plaatsen als Lourdes en Fatima. Jaarlijks komen zon vijf (of meer) miljoen gelovigen naar dit bedevaartsoord. Dit alles vanwege het icoon de Zwarte Madonna die zich in het klooster op de heuvel Jasna Gora bevindt.
Dit icoon, in het zuiden van Polen, zorgt ervoor dat jaarlijks miljoenen pelgrims en toeristen naar het klooster komen om haar in levende lijve te zien. Zij is misschien wel het meest vereerde icoon onder de Katholieke gelovigen.
Maar wat maakt haar zo bijzonder, zo bijzonder dat zij ook wel de koningin van Polen wordt genoemd?
In de 14 eeuw werd in Czestochowa op de heuvel Jasna Góra een klooster gesticht door de hertog Wladyslaw van Opole voor de aanhangers van Paulus de Eremiet, een kluizenaar uit de 3e eeuw. Enkele jaren na de oprichting van het klooster, omstreeks 1384, zou het icoon van de Zwarte Madonna haar intrede in het klooster hebben gedaan. Een icoon waarbij de heilige Maria en de baby Jezus in zwarte gelaatstrekken zijn afgebeeld. Vermoedelijk omdat het icoon is gemaakt in het Ottomaanse Rijk, waar het gebruikelijk was Maria in deze kleur af te beelden.
Al snel werd duidelijk dat dit icoon niet zomaar een icoon was. In de Poolse geschiedenis heeft zij een belangrijke plaats gekregen.
De Zwarte Madonna zou Polen hebben behoed voor enkele fatale gebeurtenissen in de geschiedenis. Tijdens een aanval in de 17e eeuw van het Zweedse leger, hield het klooster stand en dat terwijl het leger uit Zweden vele malen groter was dan het kleine leger van Czestochowa. Deze gebeurtenis versterkte het Poolse verzet en zorgde uiteindelijk voor een einde van de Zweedse bezetting. Vlak hierna roemde Koning Jan II Kazimierz Waza het icoon en kroonde hij de Zwarte Madonna tot beschermster en Koningin van Polen.
Heden ten dage trekt de Zwarte Madonna veel gelovigen uit de hele wereld aan die in haar beschermkracht geloven. Een belangrijk figuur is Lech Walesa, de eerste president na het communisme, die tijdens zijn opstand de Zwarte Madonna om bijstand vroeg. Als dank heeft Lech Walesa later zijn oorkonde van de Nobelprijs aan het klooster geschonken. Ook de pausen Johannes Paulus II en Benedictus vereerden de Madonna met een bezoek.
Een koningin kan niet zonder bijpassende kleding. Zo zijn er speciaal voor het icoon een kroon en een jurk ontworpen, die zo nu en dan wordt veranderd. Elke dag krijgt De Zwarte Madonna enkele uren rust van het vele publiek dat haar wilt bekijken en is er een speciale ceremonie waarbij de gordijnen wordt gesloten.
Een andere legende vertelt het volgende verhaal:
In 1430, tijdens een van de vele veldslagen in de middeleeuwen, werd de icoon door hussieten uit het altaar gerukt en ontvreemd. Onderweg leek de icoon steeds zwaarder te worden en toen getracht werd om hem met zwaarden stuk te hakken, begon de icoon te bloeden. Uiteindelijk viel hij in drie stukken uiteen. De koning gaf opdracht hem te restaureren, maar in de linkerwang van Maria lieten ze een litteken zitten.
Sindsdien komen elk jaar duizenden pelgrims naar de Jasna Góra (lichte berg) in Częstochowa om deze afbeelding te zien. Ze noemen de zwarte madonna (in het Pools Czarna Madonna) ook wel Matka Boska (goddelijke moeder) en beschouwen haar als de 'koningin van Polen'.
Volgens de overlevering is deze icoon geschilderd door de evangelist Lucas en gebruikte de evangelist een tafel uit het huis van Maria als ondergrond.
Het vinden van een reisbeschrijving is niet evident. In feite is er gewoon geen. Naar Compostela en Rome kan je bovendien lid zijn van een vereniging die je begeleid en adressen doorspeelt waar je als pelgrim kan overnachten.
Wel heb ik op een Nederlandse site al iets gevonden dat me wel eens nuttig zou kunnen zijn. Alles over wandelen, Trek 11, zoals die site genoemd is, bied misschien een uitweg, weliswaar vanuit Nederland.
Als ik dan op eigen houtje door Frankrijk kan trekken, moet dat in Duitsland ook wel lukken. Wel hebben ze een beschrijving die me goed zou kunnen dienen vanaf het midden van Duitsland.
We zoeken nog even verder.
Wel kan ik ook al melden dat fotoboek Bedevaart Rome 2016 deel II is voltooid. Het is op het ogenblik al gedrukt en onderweg. Het is iets lijviger, maar dat kan je binnenkort zelf ontdekken.
De Cultuurbabbel donderdag avond is goed verlopen. Als gastspreker kon ik drank verkrijgen à volonté. Ik antwoordde dat ik dan toch moest oppassen. Geen nood, Sophie wou me graag naar huis voeren.
Het is alleszins bemoedigend te horen dat ik in ieder geval niet aan mijn lot zou zijn overgelaten.
Maar, het is dus niet gebeurd. Met enkele platte waters en twee pintjes zou het dus moeilijk kunnen.
Dat het goed verlopen is heeft niks vandoen met mijn drink gewoonten. De aandacht waarmee de toehoorders naar me luisterden des te meer. En het blijkt eens te meer dat velen van ver of dichtbij betrokken zijn met het fenomeen van pelgrimeren.
Ik was eerst van plan om te beginnen met enige info in verband met pelgrims, pelgrimeren en het hoe en waarom. Het bleek spoedig veel interessanter om enkel nog mijn eigen voorbereiding in het kort uit de doeken te doen en vlug over te schakelen op het tonen van de fotos. De vragen naar de redenen of de werkwijze kwamen vanzelf.
En hierdoor werden vragen gesteld die ikzelf niet kon voorzien. Wat niet wil zeggen dat ik met mijn mond vol tanden stond. Integendeel, het was juist verrijkend om mijn eigen voorbereiding en werkwijze weer eens te evalueren.
Het was een voor mij best aangename avond, ik hoop voor mijn toehoorders hetzelfde.
Ondertussen zijn we weeral een druk weekend gepasseerd.
Vrijdag algemene quiz van de Nauwe Band, waarin ik met Faux Gras het eigenlijk vrij goed heb gedaan. Het kwam er op een drietal gissingen op aan.
Een rode draad over iets van een rookverbod, ik neem het mezelf kwalijk dat ik Prof Em R Blanpain niet wist. Shame on me!!!
Van vissoorten waren we geen van allen op de hoogte, toch nog 50%, uitstekend. Maar over bijnamen van steden was het gissen in het wilde weg, edoch, weeral 50%.
Met als eindresultaat 15 op 45 ploegen, het is wel eens anders geweest. En dus tevreden over mijn ploeg. Bedankt Nadine, Chris, Isabelle en Jonas om me te willen ondersteunen. Het was vooral een aangename avond. (deel twee)
Zaterdag avond was het mosselavond met de oud-scouts van Tereken. Waarom Tereken zal ik misschien eens vertellen op een andere keer. Wel was deze avond iets speciaals. Het was de eerste keer dat het niet door onze leden zelf werd klaar gemaakt. Ons lid die jaren lang de mosselen heeft klaargemaakt is dit jaar overleden. Norbert, ik hoop dat je hierboven ook de mosselen mag bereiden, ik heb er alleszins wel een Palmke op gedronken. Voor de rijstpap moet ik niet meer wachten, enkel die gouden lepertjes wil ik wel nog een beetje uitstellen.
Aangename avond deel III.
Richard Wagner is muzikaal niet mijn favoriet maar als er een Wagneriaanse opera in je abonnement staat vermeld ga je toch wel kijken. Der Fliegende Höllander kon me niet zo boeien. De man naast me blijkbaar ook niet want hij was in een diepe slaap geraakt. Het eind van het stuk was dan weer meer spektakel. Een vol podium met een koor dat uit volle borst zong, dat geeft altijd wel een kick. Dat wil niet zeggen dat de vertolkingen ondermaats waren, integendeel, de zang was voortreffelijk.
Vandaag heb ik als niet mossel eter voor de tweede maal in enkele dagen toch genoten van een mosselsouper. Ditmaal met de biljartclub GOE, gezellig onder elkaar, en dat was het ook. (GOE is de club van de dinsdag KBCOO is voor maandag avond De K staat voor Koninklijk)
Eigenlijk ben ik deze namiddag toegetreden tot de club van gepensioneerden, dus de ouderlingen. Ik voel me daar niet anders bij, het is gewoon een vaststelling. Ik ben niet gewend om door de week aan feestjes deel te nemen, wellicht is dit de klik. Alles heeft een plaats en alles op zijn tijd.
Dit weekend staat er dan weer Broebelke op de agenda. Vrijdag de voorstelling van het jaarboek van het Gemeentemuseum, hoofdzakelijk handelend over B. En zaterdag avond is er een goed ouderwetse (weer die leeftijd?) Broebelfuif.
Even kijken wat er zondag op het programma staat.
Grtjs
Hugo
Fotos: Eigenlijk geen, maar ik kan het niet laten. Dus enkele fotos van vorige week, toch nog eens naar de Weert gestapt. En nog eentje genomen op zondag bij het afscheid van M Sleen aan de Bib in S/N.
Voor de storm vlug nog een toerke gedaan langs de scheldekant. En ook omdat het eindelijk over was met regenen. En zo tegen valavond, met dit weer is het al om vijven donker, krijg je prachtige schilderijen.
Er is redelijk veel water in de Schelde, niks om je ongerust over te maken. het mag gerust nog wel meer en harder regenen. De voorspelling is echter dat er de komende uren geen neerslag zal zijn. De windrichting is WZW en matig. Morgen en vrijdag is er kans op krachtige tot vrij krachtige wind. Dus moeten we ons geen zorgen maken over de waterstand in de Schelde.
De laatste voorbereidingen zijn achter de rug. Gelukkig kan ik dit terug meedelen. Mijn PC was enkele dagen buiten strijd. Bij het downloaden van een update voor W10 verliep alles prima. Bij het terug opstarten bleef er ergens iets haperen, zeg maar. Na een eerste oplichten van het scherm volgde een kortstondig wit scherm en begon alles weer van voor af aan. Eerst dacht ik nog dat er nog wat wijzigingen dienden verwerkt te worden. Na een paar uurtjes en pogingen met stop en start knoppen moest ik hulp inroepen.
Mijn goede vriend Raoul heeft de laptop genezen en de foutjes rechtgezet met heureusement geen gevolgen voor de instellingen.
Dan doe je al eens iets om je hulpje in goede conditie te houden en blijkt er in het down-geloade file iets fout te zitten.
Bij deze, bedankt Raoul voor de goede zorgen.
En die laatste voorbereidingen betreffen deze voor de cultuur babbel van morgen avond. Daar zal ik spreken over mijn bedevaartstocht naar Rome.
Als gastspreker stel ik in ongeveer 20 minuten mijn project voor aan de tafelgenoten (ca. 7 à 8 personen). Na 20 minuten schuif ik door naar een andere tafel.
Er wordt 4 keer gewisseld zodat de babbelronde in het totaal anderhalf uur duurt. Een pauze met een drankje is voorzien, wellicht geen overbodige luxe voor de stembanden.
Ik zal het hebben over de pelgrim, de beweeg redenen, voorbereiding, kaarten, schoenen, rugzak, stokken . en vooral aan de hand van fotos over hetgeen je onderweg kan tegen- en overkomen.
Ook ben ik nog bezig met deel II van het fotoboek. Van deel I zal ik proberen een link op mijn blog te krijgen.
Grjts
Hugo
Fotos: Tweetal fotos van de wapenstilstand herdenking 11 nov te Rupelmonde; Twee prachtige landschap fotos vanuit Toscane.
Al vele jaren loop ik geregeld langs de slagvelden en begraafplaatsen in de Westhoek, niet alleen omdat het 100 jaar is geleden. Er zijn ondertussen al vele andere oorlogen gevoerd en steeds met hetzelfde resultaat. Geen enkel.
Wel krijg ik tranen in de ogen als ik langs de grafstenen loop en de leeftijden aflees. Zo jong en al verloren of minder jong, vader van een gezin en toch geen toekomst. Het blijft steeds een bijzondere ervaring om deze memorials te betreden en de zinloosheid van oorlog als het ware te proeven. Vieze smaak!
Vele jaren heb ik dan ook de herdenking plechtigheden in Temse of Ieper bijgewoond. (nu Kruibeke) Ieper is zeer indrukwekkend als je onder of in de nabijheid van de Menenpoort kan staan. Ook op een gewone doordeweekse dag, met minder volk blijft dit gebeuren beklijvend.
De fotos geven de negen Belgische begraafplaatsen weer met het aantal graven, waarvan vele bovendien naamloos zijn.
Grjts
Hugo
Fotos: Met enige uitleg:
- Hoogstade - Op de Belgische militaire begraafplaats van Hoogstade liggen 808 Belgische doden begraven. Deze begraafplaats werd tijdens de oorlog aangelegd.
- Oeren - Op de Belgische militaire begraafplaats van Oeren liggen 642 Belgische doden begraven. De begraafplaats werd tijdens de oorlog aangelegd rond het laatgotische kerkje (16de eeuw) in gele baksteen.
De begraafplaats telt nog slechts 5 heldenhuldezerkjes met een Keltisch kruis, een meeuw of Blauwvoet en de letters AVV VVK, ontworpen door frontsoldaat, schilder en tekenaar Joe English.
Ooit stonden er meer van die zerkjes in Oeren, maar in de nacht van 9-10 februari 1918 hebben grafschenners er 38 besmeurd: de letters AVV VVK werden met cement dichtgesmeerd. De Vlamingen reageerden prompt en de nacht erop overschilderden frontsoldaten de gedichte letters met zwarte verf.
Later werd afgesproken elk jaar samen te komen "waar populaire Vlaamse doden begraven lagen":
-1920 - 1ste IJzerbedevaart - Hulde aan Joe English - Steenkerke
1921
- 2de IJzerbedevaart. - Hulde aan de Gebroeders Van Raemdonck - Steenstrate
1922
- 3de IJzerbedevaart. - Hulde aan Renaat De Rudder - Westvleteren
In 1923 vond hier de vierde IJzerbedevaart plaats onder het thema "Eerherstel aan de geschonden graven".
Vanaf het jaar erop vonden alle IJzerbedevaarten te Diksmuide plaats.
- Adinkerke - Op deze begraafplaats liggen Belgische, Britse en Franse doden. De aanleg van de Heldenweg gaf in 1925 aanleiding tot scherp protest. Op bevel van de toenmalige Minister van Landsverdediging werden immers een 130-tal heldenhuldezerkjes verbrijzeld en met rode baksteen vermengd om als ondergrond voor de weg te dienen.
Deze grafschennis zou de rechtstreekse aanleiding zijn voor het oprichten van de IJzertoren te Diksmuide.
Op de begraafplaats staan nu nog 6 heldenhuldezerkjes.
Op de Belgische militaire begraafplaats van Adinkerke liggen 1.717 Belgische doden begraven en 1 Franse militair onder een Belgische grafsteen. Deze begraafplaats werden tijdens de oorlog aangelegd. Heel wat bijzettingen waren overledenen van het militair hospitaal L'Océan in De Panne.
- De Panne - Op de Belgische militaire begraafplaats De Panne liggen 3.152 Belgische doden begraven. Deze begraafplaats is daarmee de grootste Belgische militaire begraafplaats. De aanleg van deze begraafplaats startte tijdens de oorlog. Na de oorlog waren er nog heel wat bijzettingen door ontruiming van kleinere begraafplaatsen in de Westhoek.
- Keiem - De IJzer maakt een bocht ter hoogte van Tervate. Aan de rechteroever ligt Keiem. Daar ligt een Belgische begraafplaats met 628 graven, waarvan meer dan de helft naamloos. Veel van deze soldaten sneuvelden in gevechten op 19 oktober 1914 tijdens een verwarde Belgische terugtocht naar de IJzer. De ijzeren draaibrug werd op 19 oktober 1914 opgeblazen.
In de nacht van 21 op 22 oktober slaagden de Duitsers er toch in om ter hoogte van de huidige brug over de IJzer te komen.
Aan de oude Tervaetebrug (zie de herberg Tervaete en restanten van de kaaimuren) herinnert een naamsteen aan deze gevechten. Deze begraafplaats werd na de oorlog aangelegd.
- Houthulst - Op de Belgische militaire begraafplaats van Houthulst liggen 1.723 Belgische en 81 Italiaanse doden begraven. Deze begraafplaats werd na 1923 (na ruiming van springstoffen en bij het begin van de herbebossing) in een stervorm aangelegd en heeft een oppervlakte van 5 ha 24 a.
De meeste Belgen stierven in de nabije omgeving tijdens het eindoffensief dat begon op 28 september 1918.
De Italianen waren krijgsgevangenen in het Duitse leger. Zij moesten o.a. munitie via de smalspoorlijnen aanvoeren. Velen stierven in die situatie onder het vuur van hun geallieerde bondgenoten. Ze liggen achteraan op de begraafplaats tegen de bosrand begraven.
- Ramskapelle - In Ramskapelle ligt een Belgische militaire begraafplaats met 632 grafstenen, waarvan ongeveer 400 naamloze. Deze begraafplaats werd na de oorlog aangelegd. Achter de indrukwekkende voormuur staan negen boogvormige rijen grafstenen. Ze zijn uit blauwe hardsteen gemaakt, dragen een metalen driekleur en een bronzen identificatieplaat.
- Steenkerke - Op de Belgische militaire begraafplaats van Steenkerke liggen 534 Belgische doden begraven. Deze begraafplaats werd tijdens de oorlog aangelegd. Op deze begraafplaats liggen ook Britten begraven. Negen graven dragen nog het heldenhuldezerkje dat door Joe English ontworpen werd. Deze frontsoldaat die in Vinkem stierf, was oorspronkelijk hier begraven.
De allereerste IJzerbedevaart vond hier in 1920 plaats bij zijn graf. In 1930 werd hij bijgezet in de crypte van de IJzertoren.
- Westvleteren - Op de Belgische militaire begraafplaats van Westvleteren liggen 1.208 Belgische doden begraven. Deze begraafplaats werd tijdens de oorlog aangelegd.
Het blijft druk, hoe deed ik dat vroeger allemaal? Weliswaar heb ik nu meer tijd om andere dingen te doen, fietsen en wandelen, op de PC tokkelen, biljarten in de namiddag,.. En af en toe doe ik nog huishoudelijke taken. Het betekend ook dat ik meer thuis ben savonds. En dat is ook niet slecht.
Wel zijn we al bijna half november en de agenda is weeral vol. Ik som even op: wapenstilstand herdenking, naar de garage, de autokeuring, de cultuur babbel, algemene kwis NB, mosselsouper OS, opera, mosselsouper GOE, etentje VOB, gaan stappen, voorstelling Jaarboek Temse, Broebel fuif, Barbara feest, en we zijn in December aanbeland. Er resten nog twee bezette weekends en dan is het al Kerstmis.
Zo erg is dat niet hoor, maar het lijkt wel alsof de tijd voorbij raast. Tempus Fugit ofte Czes Leci!
De voorbereiding is al gestart met het bekijken van de kaart van Duitsland en een stukje Polen. Een bezoek aan Oswiecim staat al rood aangevinkt.
Gisteren nog eens een goed tochtje gedaan tussen Knokke en de Nederlandse grens, meer bepaald in het Zwin, de zeearm die Brugge met de Noordzee verbond. De regenvoorspelling was gisteren ochtend voor de regio 65% kans op regen. Wel de ervaring was enigszins anders, het was een 100 procent regendag. Ach, het mocht de pret niet drukken, wel gelukkig dat we op de middag terecht konden onder een grote luifel van een spiksplinter nieuw gebouw, het Zwin Natuur Park, geopend op 10 juni 2016 door de provincie West-Vlaanderen en het Agentschap voor Natuur en Bos.
Het Zwin Natuur Park moet dé nieuwe natuurgerichte topattractie aan de kust worden. De bezoeker krijgt er de gelegenheid om de typische en bijzondere Zwinnatuur op een attractieve en prikkelende manier te ontdekken en te beleven, interactief of via rechtstreeks contact met de natuur.
Dit kan zowel in het nieuwe bezoekers- en natuureducatiecentrum als in het natuurpark en de van daaruit toegankelijke Zwinvlakte.
Een andere blikvanger is het kijkcentrum van waaruit de bezoeker bij alle weersomstandigheden de Zwinvlakte en het getij kan beleven.
Nog Zwin in verandering :
Dit voorjaar startte de Vlaamse overheid de uitbreidingswerken in het Zwin: het grensoverschrijdend natuurgebied wordt tegen 2019 niet alleen 120 hectare groter, het wordt ook veiliger en waardevoller. Onder andere door het verbreden en het verdiepen van de Zwingeul wordt de verzanding aangepakt, een nieuwe dijk zal de kustveiligheid verhogen.
De uitbreiding wordt uitgevoerd door het Agentschap voor Maritieme Dienstverlening en Kust en het Agentschap voor Natuur en Bos van de Vlaamse Overheid, in samenwerking met de Provincie Zeeland.
Hierdoor dienden we onze tocht nog een beetje langer te maken daar Retranchement enkel te bereiken is via de weg. Omdat we diezelfde weg dienden terug te nemen, het nog steeds regende en de klok al naar vier uur wees, besloten we terug op Knokke af te stevenen.
Bij het verlaten van onze zitplaats in etablisement De Junior, lag er een grote plas onder de tafel en stoelen. Het was eigenlijk wel tijd om eventjes te kunnen drogen.
Grjts
Hugo
Fotos: RDZ (Zee, Duinen en Regen); Broed gebied in het Zwin, tot tegen Cadzand; Misschien beter niet tegenkomen in het donker; Picnic uit de regen, wel in de drogende wind-brr; Zwin Natuur Park, zwart en toch onopvallend gebouw; België-Nederland , kost ook veel geld maar dient tot iets, in tegenstelling tot de 1-1; Terug bij Tijl en Nele; Op die meetpaal ben ik nog geweest, wel bij prachtig weer.
Gisteren mocht ik vanuit Italië een mail ontvangen van Francesco G. De laatste drie weken op de VF hebben we stukje bij beetje elkaar leren ontdekken. Hij is ook de man die me het leven op de route veel eenvoudiger heeft gemaakt.
In zijn JumboMail, vergelijkbaar me WeTransfer, heeft hij enkele fotos gedeeld. Niet zo maar fotos van de Via Francigena maar Aqaurellen. Het zijn meesterwerkjes die een goede evocatie geven van hetgeen we zijn tegengekomen op onze weg, zoals de PO vlakte.
Het werkje waarop hijzelf is te zien achter een rol hooi is heel bijzonder.
Ik wist dat Francesco een technisch geschoold man was en zeer geïnteresseerd in geschiedenis en kunst. Elke avond nam hij de tijd om zijn ervaringen en gedachten aan het papier toe te vertrouwen. Dit had ik echter niet verwacht.
Het is alleszins een mooie verassing. Proficiat Francesco.
Ik vond dat ik dit moest vermelden in mijn blog, een mooie aanvulling bij mijn eigen ervaringen.
Belofte maakt schuld, dus hierbij het stukje over de/mijn stamboom.
Van Ludo H heb ik de Bloed Verwantschapslijn doorgestuurd gekregen.
Als je deze volgt kom je zo halfweg de jaren 700 uit bij Karel I De Grote.
Karel de Grote, afkomstig uit het geslacht der Karolingen, was vanaf 9 oktober 768 koning der Franken en vanaf 25 december 800 keizer van het Westen.
De stamboom van Karel de Grote:
* Overgroot ouders:
-Pepijn van Herstal(* ca. 635 - 714) Frankische hofmeier & Alpaida ( voor 714) Friedelehe
-Liutwin ( ca. 717 in Reims) bisschop Trier,Reims en Laon & NN (zie Rotrude van Trier)
* Grootouders:
-Karel Martel (* ca. 689 - 741) Frankische hofmeier & Rotrude van Trier (* 690 - 724)
-Charibert, (* 680 - 747) graaf van Laon & Gisele van Aquitanië (zie Bertrada van Laon)
* Ouders:
-Pepijn de Korte (* 714 - 768) koning van de Franken & Bertrada van Laon (* ca. 725 - 783)
Pepijn (of Pippijn) is geboren in Jupille-sur-Meuse, 714 en overleden in Saint-Denis, 24 september 768, Hij werd de Korte (of de Jongere) genaamd, was vanaf 741 hofmeier en vanaf 751 tot zijn dood de eerste koning der Franken uit het Karolingische huis.
Karel de Grote (* ca. 747 - 814) Koning der Franken, Keizer van het Heilige Roomse Rijk
Ik stam dus af van de eerste Keizer van het Heilige Roomse Rijk. Geen enkel van de woorden in Heilig Roomse Rijk zijn van toepassing op mezelf.
Andreas is dus een verre nazaat van deze "Pater Europae" ("Vader van Europa") volgens het epos Karolus Magnus et Leo Papa, van eind 8e eeuw. Karel de Grote wordt beschouwd als de persoon die het collectief Europees historisch bewustzijn heeft vormgegeven.
Waarom we dan ook geen koning of prins zijn begrijp ik niet, de Frankische edelen zwoeren, op straffe van excommunicatie, om alleen nakomelingen van Pepijn de Korte als koning te kiezen. (Pepijn beloofde op zijn beurt aan de paus een eigen staat rond Rome, onder zijn bescherming. Deze gift van land staat bekend als de Donatie van Pepijn.)
Wie is Andreas Van Britsom.
Wel, hij is de
zoon van: Ruben en Veronique
kleinzoon van: Franky en Anne-Marie
achterkleinzoon van: Wilfried en Irene.
Hij is de top van het viergeslacht Van Britsom.
Proficiat aan allen.
Grjts
Hugo
Nota:
Nomen nescio (NN of N.N.) is een Latijnse uitdrukking die betekent 'ik weet de naam niet' of informeel 'naam onbekend'.
Op de foto klikken voor meer leesbaarheid.
En het eerste deel van het fotoboek is klaar, (Van Temse tot Col du Grand Bernard).
De herfst is nu wel volop begonnen. Maandag een toerke gewandeld met Jan. We zijn tot Kallo gereden om vanaf daar via de Melkader tot Liefkenshoek fort te wandelen. Het is doorheen het havengebied met zijn druk verkeer en over de sluis. De weg terug liep over de dijk, dat was al veel beter. De tussenstop in de kantine van de golfclub liet zich smaken. Net zoals de verdere tocht langs mooie natuurgebieden tot Fort St Marie. Daar kon je niet veel meer zien tenzij de gebouwen aan de ingang, waar de vluchtelingen verblijven. Doorheen het groot Rietveld en het Rietveld Kallo terug tot het oud gemeentehuis waar ons vervoermiddel stond. Het was een fris maar mooi tochtje.
Wegens tijdsgebrek (!) verwijs ik graag naar de blog van Jan: voetstappen in vaderlandsche bodem. Daar kan je trouwens ook het relaas al lezen van onze tocht, gisteren, door de scheldevallei rond Melle. Zie de link in de rechterkolom van de pagina.
Volgende week kom ik terug met een verhaal over de stamboom.
Na de dropping is het deze week vrij rustig geweest. Op dinsdag voor de regenbui nog vlug een toerke met de fiets afgewerkt en voor de rest als sport enkele malen geoefend met biljarten. En dat is nodig want mijn vertoning is niet om over naar huis te schrijven.
Ik moet trouwens dringend mijn pommerance vervangen, versleten tot bijna op het beentje. De keu is nog afkomstig van mijn vader en ik schat dat deze al tegen de 70 jaar oud wordt.
Eind jaren veertig, begin jaren vijftig waren er nog een groot aantal clubs in Temse. Bijna elke kroeg had wel een of ander type van biljart staan. Ik weet alleszins nog dat de carambole bij ons thuis, café de Graanmarkt, door de week meestal gebruikt werd door ons om te spelen, niet te biljarten. En omdat ik maar juist boven het biljart kon kijken diende ik vrij veel rond het meubel te lopen. Maar de uren die ik daarop heb gespeeld met de lego zijn niet te tellen. Ook had ik een speelgoed treintje (Fleischmann) gekregen, een doos met een lokomotief en twee wagonnetjes, waarvan het spoor precies tussen de banden viel. Er lag wel altijd een bescherming op het biljart ter voorkoming van schade aan het groene laken. Op het biljart mochten we zeker niet komen, we zouden met ons grote gewicht de banden wel kunnen vervormen!
Het was meer in de wintermaanden dat er intensief gebruik werd gemaakt van de binnen speeltuin.
Een andere speeltuin bevond zich in het zaaltje boven het café. Met een touwtje over de breedte speelden ik met mijn oudere broer toen al volleybal, wellicht waren we de eerste Temsese club. Helaas begaf de grote kerstbol het al vlug, zodat we op een plastiek geval verder moesten. Dat deed al eens pijn aan de vingers maar vooral, het stootte hier en daar al eens iets om. Hierdoor werd ons moeder dan weer gealarmeerd waardoor de partij ten einde liep.
De schade aan de kerstbol werd enkele maanden later vastgesteld. Maar ja, het was dan vredestijd, en de herrie was vlug over. Het is altijd een zaak geweest om goed te kunnen plannen!
Onze grote speeltuin bevond zich uiteraard op de markt en omliggende. De kerk was een geliefkoosd terrein, vooral bij het huiswaarts keren na de cowboy en indianen gevechten achter de kerk, de noord, de kleine kaai en de Dijkstraat. De broers Servotte (Freddy en Roger) en onze Dirk waren meestal de goede cowboy, ik de jongste, lag meestal vastgebonden in het gras tussen de struiken.
In het wijwater vat achteraan konden we rustig onze handen en voeten afspoelen zodat ons moeder niet kon zien dat we tot bijna in de schelde waren geweest. Want haar heilige schrik was water. Den blauwen steen was absoluut verbonden terrein. Allé, als ze erbij was natuurlijk. En soms was het zo plezant om die regel aan je laars te lappen dat je versteende als daar plots die bekende stem over de kaai galmde. Afijn, het heeft me niet weerhouden om graag op het water te vertoeven.
Gisteren avond heb ik nog eens mosselen gegeten. En ze smaakten voortreffelijk, ik heb me drie maal bediend. En niet alleen de mosselen waren goed op smaak, ook de voorgerechtjes en de bijhorende wijnen én de gesprekken maakten het tot een toffe avond. Onze maatschappij is drastisch aan het veranderen, hoe gaan we hiermee om en wat brengt de toekomst. Bedankt L&M.
Volgende week staan er dan weer twee wandeldagen op het programma, telkens een goede 23 km, moet lukken.
En eindelijk ben ik gestart met het maken van het fotoboek. Nu is het doorbijten en niet meer omkijken. سنرى - Sanraa we zien wel
Grjts
Hugo
Fotos: Vrijdag eerste frisse dag met mist van dit jaar.
Schip gaat achterwaarts onder de brug door, kapitein is niet honderd procent zeker van de doorvaar hoogte.
Weeral was het een druk weekend. Vrijdag was nog rustig maar zaterdag stond er een dropping op het programma.
Messages by owl vlogen binnen alsof het niks was. The Daily Prophet werd nagelezen met een vergrootglas. Was, wat er neergeschreven stond, wel het gene dat werd bedoeld? Gelukkig wisten Dobby&Bobby dat er veel Dreuzels onder de geachte lezers zijn. Daarom zijn enkele belangrijke woorden vertaald naar het Flemisch en afgedrukt in de First-Second Edition van bovenvermelde kwaliteitskrant.
Ik vernoem er enkelen:
Insleeper Kafeebaas
Defaulter Wanbetaler
My Wife Dievanons
I am Dursty Ikemdust
Dementor Dooie Lelijkaard
Pinch Mespuntje
We are Lost Wezijnonzewegkwijt
Teaspoon Koffielepel
Broomstick Nen bustel
Damned Godmiljaardedju
Good Day Djeur.
Ik laat het hierbij. Zoals later zal blijken zijn enkele vertalingen absoluut nodig om de raadsels en doe opdrachten te kunnen uitvoeren.
Sisselspraak daarentegen kan je niet leren of vertalen, die kracht krijg je van thuis mee. Gelukkig kwamen we op onze barre tocht doorheen het Meerdaalbos (Heverleebos en Egenhovenbos), ten zuiden van Leuven, geen snakes tegen.
Onder de titel Magic Potions, designed specially for Black Magic Hunting kon je maar beter de waarschuwing, A well prepared Wizard never leaves his House without his Potion Recipes, op volgen.
Twilight Moonbeams, Alihotsy Draught, Mandrake Restorative, Girding Potion en Wiggenweld potion bleken mengsels te zijn. Elk recept beloofde goed te zijn voor een bepaalde kwaal of gevaar, het kwam er dan ook op aan nauwgezet deze chemische formules te respecteren.
De Ochtenprofeet had nog weten te melden dat A pair of scissors might come in handy during the expedition, en die hadden we dan ook bij.
En dus, kort na het vertrek, kregen we nog enkele raadgevingen mee van Rubeus Hagrid en Albus Dumbledore. Een Magic Stick verscheen, met de nodige geheimzinnigheid, uit een grijs doosje, Gray Rasly genaamd, en werd aan onze Head Girl overhandigd. Als ballast, klassiek bij dergelijke ondernemingen, kregen we een bakje met 16 flesjes, een kaars met stekskes, een mengbeker en enkele Weck potjes met beugelsluiting mee.
Extra was een bord waarop het wapenschild van Gryffindor staat afgebeeld.
De spreuk van de bende luid:With a lion as its crest and Professor McGonagall at its head, Gryffindor is the house which most values the virtues of courage, bravery and determination. Zeg nu zelf.
Wat betreft onze verzamelplaats hoefde je het artikel In the Starting Blocks in The Daily Prophet, ons gebracht door Hedwig, nauwkeurig na te lezen. The Holy Church of Saint-Sulpice, gelegen in Beauvechain was aan de rand van het Verboden bos. De Zweinsteinexpress, die me oppikte voor mijn deur zodat ik niet naar perron 9 ¾ in Kings Cross Station moest, was ruim op tijd. Na nog een laatste Orvalletje in de Renaissance, (misschien een hint?), vatten we, onder een heerlijk nazomers zonnetje, onze queeste aan.
Zonder Tweewegspiegel of een nimbus 2000 op zoek gaan naar .. Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus is inderdaad geen Zwerkbal. Aan de eerste splitsing hing er een flesje aan een paal, vergelijkbaar met de flesjes in ons bakje. De link met het mengsel in het flesje en de recepten, gepubliceerd in The Daily Prophet, was vlug gevonden. Het kwam er dus op aan de nodige brouwsels te fusioneren om te weten dat zuur-links, bitter-rechtdoor en zoet-rechts betekende. Na een half uurke waren de toverdrankjes gereed, de rest van het pad was a piece of cake. Doorheen mooie holle wegen en langs prachtige, in hersfstkleuren gestoken bossen vonden we naadloos onze weg. Eventjes was er toch een moeilijk moment bij een splitsing zonder drankflesje. Bleken de snoodaards van de Ravenclaw het exemplaar naar hogere regionen te hebben verplaatst, met een spreuk gehaald uit het stripboek De Avonturen van Martin Mummels De Dolle Dreuzel.
Onze Head Girl gebruikte de Accio spreuk zodat alles toch goed afliep. Op een 'gelukkig gevonden' platte grond kon je nummertjes zien staan, tenminste als je de magische kaars gebruikte. De tevoorschijn getoverde cijfertjes wezen je de weg naar plaatsen waar puzzle deeltjes te vinden zouden zijn. Eens alle stukjes op hun plaats vormde deze de Magic Amulet. Zoals het woord Magic aanduid, niemand wist wat je daarmee moest aanvangen. De tijd zou het wel uitwijzen.
Het was alsof we door de etalageruit van Lodder&De Krimp waren gelopen (Tonic&Gin!) maar plotsklaps verscheen The Leaky Cauldron uit het niets.
Some people argue that the oldest pub in London is the White Hart on Drury Lane; others that it is the Angel on Bermondsey Wall, or the Lamb and Flag on Rose Street. All of these people are Muggles, and all of them are wrong. The oldest pub in London, as any wizard will tell you, is the Leaky Cauldron on Charing Cross Road.
En daar mochten we genieten van een lekkere hamburger. Enkel diegenen die twee burgers konden verslinden mochten nog een pudding.
Ook al waren alle leden van Gryffindor ouder dan 17 jaar, Boterbier was er niet en de Orval was al gedegusteerd door de vermaladijde klojos van Ravenclaw.
Bij het opkomen van de maan (volgens iemand onder ons, nee, geen naam, stond de zon nog mooi aan het firmament!) zochten we verder onze weg. Blijkbaar was het spelletje zwerkbal nogal slecht gespeeld want regelmatig vonden we achter gebleven snaaien. De letters en cijfers gaven ons dan weer toegang tot de volgende opdracht.
Voor die opdracht kwam onze Magic Stick (sommigen maakten er iets anders van, stoeffers!) goed van pas. Als je de stick goed op een platte grond lei en de windroosbezwering uitsprak lichtte de punt op, zodoende je de goede richting aanwijzend.
En of hij de goede richting aanwees, na enige tijd kwamen we Hagrids aan. En het is geweten, daar kon je niet alleen soup maar ook spirituals verkrijgen. Een Butterbeer deed deugd, de pompoen soupe verwarmde heerlijk.
Ondertussen was het zaak om de Dementors te ontwijken. Na een klein ommetje arriveerden we in the middle of nowhere, tijd dus om een morse berichtje te ontcijferen. En ik moe zegge, morse intikken in je mobieltje, op een knopke drukken en voila, de tekst kan je zomaar aflezen, fluitje van een cent. Al dat gedoe was er om te melden dat je via de codes en de Magic Amulet je weg wel zou vinden. En zo geschiedde tot we terug in de bewoonde wereld kwamen alwaar nog een dreuzel kroeg open was. De frisse pint deed deugd. Genoeg om het laatste gedeelte door het bos rond Zweinstein gezwind te kunnen afleggen. Als je de reflectors kon zien tenminste. Op het glibberige parcours was het niet voor iedereen makkelijk. Gelukkig beheerste iedereen de anti Glisseo spreuk, anders waren er misschien wel enkele onder ons in Sint-Holistos terecht gekomen.
Eind goed al goed, een aantal CM met koffie deden de vermoeidheid vlug vergeten.
Na een verkwikkende (?) korte nachtrust (amai als je moest gaan plassen!) smaakten de boterkoekies alweer.
Toen merkte ja pas goed in welk fantastische locatie we de nacht hadden doorgebracht. Bleek het Sint-Janscollege te Meldert verdraaid goed te laiken op Kasteel Zweinstein, zowel exterior als interior. Ik weet niet of het motto van de school eensluidend is met deze van Zweinstein: Draco Dormiens Nunquam Titillandus ofte Kietel nooit een slapende draak.
Aan de organisatie een dikke proficiat, goed ineen gestoken dropping en fantastische uitwerking en aankleding met geniale vondsten.
Zondagmorgen bijtijds terug te Temse zodat ik nog een dik uurtje kon gaan kaarten bij de vrienden in Kruibeke.
Na de middag eerst nog naar de Watermolen voor een tentoonstelling 75 jaar scouts Sint-Willebord en daarna naar Als ge van Temst zijt in het Lindenhof. Dit laatste is een evenement georganiseerd door de Facebook groep Je bent van Temse als en dit al voor de derde maal.
Zowel de tentoonstelling in de Watermolen als actie in t Lindenhof En da aulemoal om Temsteneijrs toejp te bringen om te klappe en te ziejvere brachten veel volk op de been.
Al bij al weeral een gevuld weekend achter de rug.
Grjts
Hugo
Fotos: La Renaissance; Hagrids House; THE Magic Stick; Ballast met schaartje; Mengen en proeven; Door het bos vol gevaren; Gin&Tonic pauze en voila, Alastor "Dwaaloog" Dolleman ofte Alastor "Mad-Eye" Moody met HP, wiens Invisibility Cloak zijn magische kracht is kwijtgeraakt, zijn onmiddellijk ter plaatse; The Leaky Cauldron; Zon onder of Maan op!.
Enkele foto's om het bericht ivm de dropping af te ronden.
grtjs
Hugo
Foto's: Magic Stick: Soup and Butterbeer; Te vermijden; Morse, waarheen?; Betekenis?; De oplossing; Het slechte pad, datgene waarop je loopt; Zweinstein (in België); Gryffindor.
Ooit heb ik nog het vak "statistiek" gekregen op school (Mechelen). Ik dacht dat het eigenlijk meer gokken was. Na een tijdje begon het toch te dagen dat er heel wat meer bij kwam kijken. Niettemin is en blijft statistiek een bezigheid die nooit iets met 100% zekerheid zal kunnen voorspellen, wel heel dicht tegen.
De statistiek die ik bedoel zijn degene die zijn opgemaakt door Bloggen.be aangaande van alles en nog wat in verband met mijn Tempus Fugit. En dat zijn naakte cijfers in een . statistiek gezet, ofte een kolom. Als je leest 'verwachte dit of dat' is dit het resultaat van de dagen dat ik de blog al bewerk. Ik geef niet alles mee, het moet een beetje plezant blijven hé.
Allez vooruit,
Meting sinds: 19-3-2015
Huidige tijd: 14-10-2016 16:42:54
Totaal aantal dagen: 575.7
Totaal aantal pageviews tot nu toe: 15.879
Totaal aantal unieke bezoekers tot nu toe: 8.601
Dag met meeste pageviews tot nu toe: 1-5-2015
Aantal pageviews toen: 212
Dag met meeste bezoekers tot nu toe: 3-5-2015
Aantal bezoekers toen: 88
Dag met minste pageviews tot nu toe: 2-12-2015
Aantal pageviews toen: 1
Dag met minste bezoekers tot nu toe: 2-12-2015
Aantal bezoekers toen: 1
Statistieken vandaag:
Aantal pageviews vandaag tot nu toe: 14
Aantal bezoekers vandaag tot nu toe: 13
Aantal pageviews laatste uur (sinds 15:00u): 15.879
Aantal bezoekers laatste uur (sinds 15:00u): 8.601
Het maken van een fotoboek in verband met de pelgrimstocht naar Rome geeft me nog meer kopzorgen dan die naar Santiago.
Dat komt omdat ik sinds vorig jaar meer oog en goesting heb om fotos te maken.
Vroeger had ik soms wel een fototoestel bij maar vergat dat meestal te gebruiken. Bij thuiskomst bleken er dan enkel klassieke kiekjes te zijn gemaakt, genre Agnes met gelati of Hugo voor een berg. De gelati was wellicht wel lekker maar wazig op de foto, net als de berg in de achtergrond.
Dus de interesse was gewekt om eens vlugger naar het kodakske te grijpen en meer oog te hebben voor het algehele plaatje.
Dat is de reden dat de problemen bij het samenstellen van het fotoboek zijn geëscaleerd. Had ik voor mijn Santiago voetreis nog de keuze uit een goede 1400 fotos dan is dit aantal bijna verdubbeld, 3700.
Natuurlijk kan je sowieso al de helft schrappen, tistezeggen, niet geschikt voor in het boek. Blijven er nog steeds 1800 te sorteren. En tenzij ik een missaal wil maken, qua dikte, moet ik dus streng selecteren. Ik herinner me trouwens nog levendig uit mijn misdienaars periode dat die dingen heel zwaar zijn en moeilijk op je schoot blijven liggen.
Schrappen en selecteren is dus de boodschap. En daar ben ik al een tijdje mee zoet geweest. Maar uiteindelijk dien je toch een beslissing te nemen. En dan stelt zich de vraag, hoe belangrijk vind je zelf een bepaalde foto. Is het de vriendschap die ervan af straalt of zijn het de mooie zichten die de doorslag gaan geven.
De mooie zichten kan je dagelijks maken, bijna achter elke hoek. Typische en verassende fotos zijn moeilijker te schieten, omdat het momentum al voorbij is tegen dat je het toestel uit je zak hebt of omdat je iets niet (of te laat) opmerkt.
Daarom ook dat men geneigd is om meer fotokes te nemen, het is tenslotte digitaal. Met als resultaat het grote aantal.
Ik kom er wel uit, maar telkens als ik een aantal fotos bekijk van een bepaalde dag, zo staan ze gesorteerd, komt het hele verhaal weer voorbij en wil ik soms drie à vier kiekjes kiezen.
Grjts
Hugo
Fotos: Enkele die er zeker bij horen, de vriendschap.
Zandkastelen bouwen op het strand is altijd al een leuke bezigheid geweest. Ook nu we al een redelijke leeftijd hebben bereikt blijft het spannend om te zien welk fort er het langst blijft staan. Dit spelletje hebben de jonge leden van de Nauwe Band dit weekend gespeeld op het strand van Oostduinkerke.
Het was onderdeel van het jaarlijks weekend dat steeds begin oktober plaats vindt.
Met 43 leden kwamen we vrijdagavond samen in La Rose des Sables. Na het avondmaal is er meestal de tijd om bij een drankje op verhaal te komen.
De zaterdag volgt er meestal een fysieke activiteit, dit jaar een mooi fietstochtje door de Moeren. Tegen de middag is er dan ergens wel een halte voorzien. Dit jaar was dit in Steenkerke alwaar in Café Kunstemaecker het inwendige kon versterkt worden.
Savonds volgde dan de traditionele kwis, gewonnen door het ijzersterke team van Agnes. Dit team won dezelfde namiddag al de kastelen race, hun 'Fort' hield ruim vier minuten langer stand dan de vier overige. Toevallig sierde de Duitse vlag hun kantelen.
In Steenkerke is, achter de kerk, een Belgisch militaire begraafplaats alwaar twee Temsese vrijwilligers uit WOI begraven liggen. De namen ken ik al jarenlang, deze worden elke 11 november herdenking voorgelezen aan het memoriaal. Hier in Steenkerke liggen Polydoor Van Britsom en August De Meirleir begraven. Polydoor sneuvelde in Kaaskerke op 31 oktober 1917, August op 4 april 1917 te Stuivekeskerke. Volgend jaar is het dan ook 100 jaar geleden dat beide Temsenaars het leven lieten.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog stierven ongeveer 41.000 Belgen in militaire dienst. Ongeveer de helft ervan rust vandaag op een militaire begraafplaats of militair ere perk. De anderen werden, meestal in de jaren 20, gerepatrieerd en liggen vandaag over het hele land verspreid op burgerlijke begraafplaatsen.
Velen kennen het dodenregister van de Commonwealth War Graves Commission.
Voor België kan je via http://www.be14-18.be/nl/defensie/oorlogsslachtoffers zoeken waar een familielid begraven ligt.
De gebroeders Liessens stierven beiden tijdens deze verschrikkelijke oorlog, Joseph Arthur op 10/09/1918 in Frankrijk (Manéglise (FR) dep. Seine-Maritime gemeentelijke begraafplaats), Pierre François in Boezinge maar hij is begraven te West-Vleteren.
Je vindt o.a. van Frans nog volgende gegevens terug via de link.
MIJN LEVEN VOOR DE OORLOG
Geboortedatum: 13/06/1894
Geboorteplaats: Temse
Woonplaats: Temse, Paters Recolettenstraat
Naam vader: Joseph Amedee
Naam moeder: VERGAUWEN Philomena
Getrouwd met: ongehuwd
MIJN MILITAIRE LOOPBAAN
Datum overlijden: 09/08/1916
Doodsoorzaak: verwondingen (gasintoxicatie)
Plaats hospitalisatie: Boezinge, C.A. 5 D.A., 1916/08/09
Plaats overlijden: Boezinge (C.A. 5 D.A.)
Begraafplaats: Westvleteren Sint Maartensstraat militaire begraafplaats graf nr 66 (er zijn op deze plaats 1208 belgische graven)
Graad en hoedanigheid: Soldaat Tweede Klasse mil 1914
Stamnummer: 126/55195
Eenheid: 2 Ch à P 2/4 (8 Cie)
Boezinge is ook de plaats waar een herdenkingsplaat is opgericht ter ere van Francis Ledwidge (Slane, 19 augustus 1887 - Boezinge, 31 juli 1917). Hij was een Iers nationalist en Engelstalig dichter. Als autodidact had hij het, in zijn dichtkunst, over de natuur en het Ierse landschap.
Ledwidge werd geboren in een arm gezin en werkte als boerenknecht, mijnwerker en als stratenmaker. Hoewel aangetrokken tot het Ierse zelfbewustzijn verkoos hij toch om dienst te nemen in het Engelse leger. Hij werd eerst uitgestuurd naar Turkije om daar uitgeput in de hospitalen van Saloniki en Caïro te belanden.
Nadien kwam zijn eerste bundel Songs of the Fields uit.
Eind 1916 werd Ledwidge naar het Vlaamse front gestuurd om er te werken als stratenmaker. De eerste dag van De Slag om Passendale kwam hij bij een beschieting in Boezinge op 31 juli 1917 om het leven.
Op de plaats van zijn overlijden kwam er in 1998 een monument. Onderaan staat het gedicht van hem, Soliloquy, dat hij kort voor zijn dood schreef. Daarbij staat de vertaling Alleen door Benno Barnard.
Nu ligt Ledwidge begraven op het zeer nabije Artillery Wood Cemetery in Boezinge.
Francis Ledwidge died in Flanders Fields, Belgium and not France!
Om het weekend af te sluiten bracht de groep een bezoek aan het Hopmuseum te Poperinge. Nadat we alles over de Hommel te weten waren gekomen volgde nog een heerlijk middagmaal. Eens de rekeningen voldaan ging ieder op zijn eigen tempo terug naar het Waasland.
k zien t gat af, toet in droai.
Hugo
Fotos: Steenkerke Belgische begraafplaats; Hier liggen meer dan 600 soldaten, een klein kerkhof; Polydoor Van Britsom; August De Meirleir; Kanaal Nieuwpoort-Duinkerke; En maar graven; Het water komt nu wel dichtbij; Duitse vlag blijft als laatste staan; De overwinnaars van het weekend.
Gisteren morgen verliep het verkeer in het Waasland precies niet heel vlot.
We hadden met enkele stapmaten afgesproken om een Toerke Makkegemse Bossen in Merelbeke te gaan lopen, zo rond de 21 km.
Uitzonderlijk zouden we me de auto naar de vertrekplaats rijden. Normaliter nemen we de trein. Als we dan per uitzondering al eens een pintje drinken hoeft zich niemand zorgen te maken.
De verkeersberichten op de radio hadden iets gemeld over moeilijk verkeer vanaf Lokeren naar Gent. Maar vermits we pas om 09u15 vertrokken vermoeden we dat het meeste leed geleden zou zijn. Dat was dan duidelijk verkeerd gegokt. Bij het verlaten van het klaverblad zagen we meteen een file voor onze neus opduiken. Het is te zeggen, de file was al aangegroeid ver voor het klaverblad, vanaf afrit Haasdonk. Dus onmiddellijk weer van de E17 wegrijden. Dat deden we ook niet alleen, vooral truckers dachten via de oude baan sneller vooruit te komen. Het resultaat was een lange colonne zware vrachtwagens, meer stilstaand.
Rond half elf kwam eindelijk Lokeren in zicht. Daar Merelbeke al lang geen optie meer was voor een dagtocht besloten we in de nabijheid een verkorte wandeling te doen. En dus kwam het Molsbroek in het vizier. Afijn, tegen elven stonden we geparkeerd voor café het Breimachien. Er vlakbij ligt het natuurpark Het Molsbroek.
Het Molsbroek is een natuurreservaat van zo'n 80 hectare. Het is een moerasgebied met een grote biodiversiteit. Het staat bekend om zijn in het wild levende watervogels en moerasplanten.
Het natuurgebied ligt ten oosten van de stadskern van Lokeren en wordt omringd door een 4,5 km lange verharde wandeldijk. Ten noordwesten van het Molsbroek ligt het reservaat De Buylaers, en ten noorden daarvan liggen het Verloren Bos en het stedelijk Bospark.
De bescherming van het natuurgebied verliep stapsgewijs vanaf de jaren 60. Op 16 december 1984 kreeg het Molsbroek als een van de twee eerste gebieden in Vlaanderen het statuut van erkend natuurreservaat. Daarnaast is het Molsbroek gerangschikt als landschap. De regionale natuurvereniging vzw Durme, opgericht in 1969, beheert het reservaat. Vzw Durme heeft 2,40 ha van het Molsbroek in eigendom en 75,81 ha in beheer. Maaien, hooien, beperkt begrazen, wilgen knotten en groen aanplanten behoren tot het beheersplan van vzw Durme.
Daarnaast organiseert de vereniging onder andere begeleide wandelingen door het reservaat.
Sinds 1986 is er een bezoekerscentrum aan de oostrand van het reservaat, in de Molsbergenstraat.
En het is aan het bezoekerscentrum dat we meteen ons middagmaal hebben klaargemaakt (ballast vermijden als je kan). Jan had voor de nodige ingredienten gezorgd om een pan paella te bereiden. Onze gasvuurtjes, achter een windscherm, deden de verse ajuin al vlug verkleuren. Met een bouillon van kip werden de rijst, de garnalen, de mosselkes, spekskes en de groenten, die al voorbereid waren, op temperatuur gebracht. Eens de ajuin het juiste kleurtje had werd de rijst in de pan gekieperd. Het geheel werd afgewerkt met de nodige kip en voorzien van een fris kleurtje bij middel van peterselie en tomaatjes.
Voila, een heerlijke maaltijd en een lekker glaasje wijn zorgden voor voldoende kracht om de wandeling aan te vatten.
Zoals al aangehaald, de tocht zou maar een tochtje worden. Tegen drie uur hadden we al postgevat op de markt van Lokeren. Het zonnetje deed deugd en het pintje, een Primus, smaakte voortreffelijk.
Bij aankomst aan het vertrekpunt volgde nog een tweede biertje, ditmaal een Palmke. De totale afstand bedroeg een elf kilometers, beter dan niks.
Het was, ondanks alles, toch weeral een leuke dag. Bedankt aan Jan Paella, Ronny Catsjoe en de weergoden.
Als je even wil uitwaaien, het Molsbroek is niet ver en het is er mooi wandelen.
Hugo
Fotos: Breimachien; Het Molsbroek; Paella in een niet paellapan; Mooi weertje; Zes op een rij; Voor de Catsjoe, een varkensoor of een kiekepoot én twee kommekes water; De Durme in Lokeren; De Ronny gaat om Lokerse Paardenworsten, de Catsjoe wacht geduldig; Toch iets te weinig water, dus dringend regen gevraagd.
Ik kan me nog zeer goed de hoera stemming herinneren bij het ondertekenen van het contract (eind 1973) voor de bouw van een gastanker, in die tijd de grootste ter wereld. En dat hiervoor een groot dok zou gebouwd worden. De enorme uitbreiding van de werf (van 40 naar 80 ha) en daarmee de uitbreiding van de tewerkstelling zijn twee bijzondere kenmerken die worden verbonden aan de bouw van de LNG tanker.
Gedurende enkele jaren konden we dan vanop de dwarshelling de werkzaamheden, achteraan in de polder, vanuit de verte aanschouwen. Hoe het groen plaats maakte voor het beton, maar dat was toen nog volledig ten voordele van de bevolking.
En er kwamen inderdaad meer banen. Alleen, vooraan op de werf kwamen de hellingen er langzaam eenzaam bij te liggen. En het aantal werknemers begon weer af te kalven.
Er zijn dus meerdere schepen gebouwd in het droogdok. In de eerste dokhelft was dit dus de Methania. De Ortelius, een containerschip in opdracht van de CMB met een capaciteit van 2458 20 voet containers, volgde als tweede schip in het achterste gedeelte van de dok. Dit geeft meteen een idee over de omvang van de bouwplaats, 560 m lang en 55 m breed. Wellicht heeft de bouw van dit immense dok er ook voor gezorgd dat de scheepsbouw iets langer in onze contreien is gebleven.
Niettemin blijft het jammer dat er slechts één gastanker van het Invar membraan type is gebouwd en niet de vele die de tewerkstelling voor minstens tien jaar zou garanderen.
De Methania was en zal voor mij altijd een unicum blijven. Dit heeft alles te maken met enkele factoren zoals er zijn: de afmetingen, de voortstuwing, de techniek van de isolatie en ook met mezelf.
De afmetingen waren ongezien voor een schip gebouwd op de Boelwerf te Temse.
De afmetingen van het schip: 280 m x 41.66 m 27.5 m en een diepgang van 11 m, Capaciteit: 131.264 m³ Natural Liquid Gaz, Stoomturbine van 45.000 Hp (33.098 Kw).
Met deze afmetingen is/was het schip te vergelijken met een olietanker van 150.000 ton dw.
Zoals al vermeld in vorige alinea, de stoomturbine ontwikkelde een maximum vermogen van 45.000 Hp op 108 tr/min langs een reductiekast. De snelheid bij 36.000 Hp kon ca. 20 knopen bedragen of ongeveer 37km/u.
De Invar mebraan techniek voor transport van gekoeld aardgas is ontwikkeld begin jaren 60 van vorige eeuw. De Franse firma SOFRAMA ontwikkelde the self-supporting tank technique voor het transport over zee.
Het eerste vaartuig dat gebruikt maakte van deze techniek was de Jules Verne. Dit schip had een capaciteit van 25.000 m³ en kwam in de vaart in maart 1965 (gesloopt in Alang in 2008). Nog een aantal schepen werden gebouwd vòòr de Methania: Polar Alaska en Arctic Tokyo met een inhoud van 71.500 m³ in 1969 en 1970, Hassi RMel van 40.000 m³ in 1972, in 1975 de Geomitra van 76.000m³.
In 1975 waren er 18 LNG carriers in aanbouw of in bestelling. De markt was dus goed wat dit soort schepen betrof. Wel ging het hier dus over schepen met het Invar mebraan techniek, die onder licentie gebouwd werden. In datzelfde jaar hadden reeds 21 scheepswerven een overeenkomst met de firma Soframa.
Boelwerf was er dus een van.
Vanuit de directie was dit dus een goede stap naar de toekomst. Jammer genoeg is het niet gelukt voor Boelwerf en gelukkig wel voor de rederij Exmar.
De constructie van de scheepshuid moet met een dubbele wand zijn. De opstelling van de binnentank bestaat uit de primaire barrière (in contact met de vloeistof - samengedrukt natuurlijk gas op min 162°C) en een primaire isolatie (kist) en een secundaire barrière met een secundaire isolatie (in contact met de dubbele wand).
Een membraam (barrière) bestaat uit invar en is een 36% nikkel staal legering welke de eigenschap bezit bijna (zero) ongevoelig te zijn voor thermische uitzetting. Hieruit volgt dat het metaal vlak blijft over grote lengten en dus niet begint te frommelen. Ook behoud het zijn sterkte en taaiheid in cryogene omstandigheden. Ideaal dus voor het bekleden van de isolatie kisten. (het staal was gebreveteerd door Creusot-Loire Imphy Departement Steel Makers een Franse maatschappij, teloor gegaan, na vele fusies, in 1984)
De isolatie bestaat uit boxes, die de lading dragen en de krachten overbrengen naar de dubbele wand. De invar stroken voorkomen lading lekken.
Die kisten zijn gemaakt uit multiplex, binnen in versterkt door langs en dwars schotten. Ze worden gevuld met een isolerend poeder dat bestaat uit geëxpandeerd perliet. Dit perliet is met een silicone behandeling waterafstotend gemaakt. De afmetingen van deze kisten zijn heel precies 1 x 0.5 x 0.2 m. Deze afmetingen moeten juist zijn omdat de invar stroken ook precies de afmeting 0.5 m heeft (met tweemaal 0.20 m flens om te lassen) met een dikte van 7 mm. De lengte varieert volgens de grootte van de tanks.
De secundaire kisten worden bevestigd met behulp van bouten. De bevestigings materialen hebben minstens dezelfde kwaliteit als de huidplaten of zijn gemaakt uit cryogenic staal. Tenslotte komt de primaire laag die wordt vastgehouden met invar stroken en eveneens bekleed met het invar membraam
Destijds heeft men voor de multiplex kisten gekozen (gevuld met perliet en geperforeerd) omdat deze makkelijk inert of gasvrij zijn te maken. Bovendien kan men het gewicht en de sterkte van de boxes aanpassen aan de afmetingen van de LNG schepen (meer of minder tussenschotten) terwijl de buiten afmetingen dezelfde blijven.
De ruimten van de primaire en de secundaire ruimten werden dus inert gemaakt met stikstofgas onder een kleine overdruk, ongeveer 3 millibar.
Het gaat hier wel duidelijk over een kleine overdruk in de kisten en niet in de ruimen, daar heerst een normale barometrische druk.
Het inert maken heeft te maken met het opsporen van lekken. Sensoren zijn in de primaire én secundaire isolatie aangebracht. Elke verandering in samenstelling van het gas of drukverschil in de ruimte van de isolatie kisten wordt geregistreerd.
Nog even iets over de dubbele romp van de ruimen. Bij een eventuele lekkage (spillage) aan dek, bij het overpompen, kunnen de beschadigde dekplaten makkelijk worden vervangen zonder dat er aan het eigenlijk ruim (binnen tank) geraakt wordt.
Een aantal voorwaarden dienden nog vervuld te worden in verband met de stress die optreed in de huidplaten en schotten bij het varen op zee. De gemiddelde stress ontstaan door de doorbuiging van het schip op zee mag niet meer zijn dan 8 kg/mm2 en er moet monitoring zijn van deze stress op de scheepshuid door middel van een computer. Voor andere schepen met dergelijke afmetingen mag de stress factor oplopen tot 14 à 15 kg/mm2.
Alhoewel voorzien voor het vervoer van gas tussen Algerije en Europa voldeed het schip, buiten de classificatie van Lloyds Register of Shipping, eveneens aan de eisen van de U.S. Coast Guard voor vreemde schepen in Amerikaanse havens.
De Methania heeft het behoorlijk lang uitgehouden. Dat start was een beetje aarzelend. De terminal in Zeebrugge was nog niet klaar, het schip heeft daarom een tijd in een Noorse fjord doorgebracht alvorens effectief te worden ingezet.
Dus vele jaren pendelde het schip tussen Algerije en België voor Distrigaz.
De branders van de slopers waren al voor de eerste keer ontstoken toen het schip werkloos afgemeerd lag in Groot-Brittanië tussen 2008 en 2011. Een plotse heropleving van de gasmarkt redde de Methania van de sloophamer. Sindsdien voer het af en toe nog voor charter opdrachten. Door zijn leeftijd en eerder kleine afmetingen was de weg richting uitgang definitief ingeslagen.
Op 18 augustus 2014 meerde het schip aan te Brest waar het roerloos bleef liggen. (Soms zag je op AIS Marine Traffic dat er een andere ligplaats was opgezocht, meestal in de Middelandse Zee. De laatst waargenomen ligging betrof de haven van Marseille.)
Was het schip nog beschikbaar voor charters? Was het schip te koop? Was de oude LNG tanker rijp voor de sloop? Dit soort schepen werd door de band niet ouder dan 30 jaar, de Methania was er reeds 36.
In 2014 waren 22 LNG carriers in bestelling of af te leveren voor einde van het jaar. Daarvan had ongeveer de helft al geen vracht in het vooruitzicht.
De Methania is ook voor mij persoonlijk een stukje geschiedenis. Een aantal nieuwe jobs zouden gecreëerd worden om de binnen tanks op te bouwen. Hiervoor kregen een aantal jonge medewerkers de kans om als brigadier te worden opgeleid. Na een jaar lang, wekelijks een halve dag, technische en pedagogische opleidingen te hebben bijgewoond, volgde een stage in Duinkerken. Twee weken lang kon je de mensen ter plaatse volgen en vragen stellen. Ikzelf was uitgekozen om de lassers van de secundaire isolatie te begeleiden. Na die veertien dagen in Frankrijk vond ik voor mezelf dat ik die job niet wou uitoefenen. Zoals aangehaald in de vele groepsgesprekken en privé gesprekken wou ik absoluut niks te maken hebben met lassen. Ik heb helemaal niks tegen lassen of nog minder tegen lassers, alleen ik heb het gevoel niet en het is niet mijn ding. Volgens de opleiding, door het externe bureau, was het helemaal niet nodig om het beroep of de stiel te kennen om leiding te geven. Het kwam er eigenlijk maar op aan om de mensen onder druk te zetten. Dus ik paste.
Dat er gevolgen zouden zijn, of ik er wel goed over had nagedacht, al deze waarschuwingen ten spijt, ik bedankte voor de job. Toen ben ik enkele maanden van hot naar heir gestuurd, allerlei minder leuke jobs gedaan om dan uiteindelijk in de onderhoud te belanden. Later heb ik het genoegen mogen hebben om een totaal andere klok te mogen horen luiden: het is een voorwaarde om enige stielkennis te hebben om goed leiding te kunnen geven!
Ik ben dus nooit nog in aanmerking gekomen om brigadier te worden. Het genoegen was geheel aan mijn kant.
Hugo
Fotos: De Jules Verne; LNG schip; Self supporting tanks; Doorsnede ruim; Bevestiging Boxes; Met laser af te schrijven en uitlijnen!; Invar spiegel ruim; 1977 Methania in de dok; Methania laatst gespot in Zeebrugge 16 januari 2013.
