Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
17-10-2016
Dropping
Beste Lezers,
Weeral was het een druk weekend. Vrijdag was nog rustig maar zaterdag stond er een dropping op het programma.
Messages by owl vlogen binnen alsof het niks was. The Daily Prophet werd nagelezen met een vergrootglas. Was, wat er neergeschreven stond, wel het gene dat werd bedoeld? Gelukkig wisten Dobby&Bobby dat er veel Dreuzels onder de geachte lezers zijn. Daarom zijn enkele belangrijke woorden vertaald naar het Flemisch en afgedrukt in de First-Second Edition van bovenvermelde kwaliteitskrant.
Ik vernoem er enkelen:
Insleeper Kafeebaas
Defaulter Wanbetaler
My Wife Dievanons
I am Dursty Ikemdust
Dementor Dooie Lelijkaard
Pinch Mespuntje
We are Lost Wezijnonzewegkwijt
Teaspoon Koffielepel
Broomstick Nen bustel
Damned Godmiljaardedju
Good Day Djeur.
Ik laat het hierbij. Zoals later zal blijken zijn enkele vertalingen absoluut nodig om de raadsels en doe opdrachten te kunnen uitvoeren.
Sisselspraak daarentegen kan je niet leren of vertalen, die kracht krijg je van thuis mee. Gelukkig kwamen we op onze barre tocht doorheen het Meerdaalbos (Heverleebos en Egenhovenbos), ten zuiden van Leuven, geen snakes tegen.
Onder de titel Magic Potions, designed specially for Black Magic Hunting kon je maar beter de waarschuwing, A well prepared Wizard never leaves his House without his Potion Recipes, op volgen.
Twilight Moonbeams, Alihotsy Draught, Mandrake Restorative, Girding Potion en Wiggenweld potion bleken mengsels te zijn. Elk recept beloofde goed te zijn voor een bepaalde kwaal of gevaar, het kwam er dan ook op aan nauwgezet deze chemische formules te respecteren.
De Ochtenprofeet had nog weten te melden dat A pair of scissors might come in handy during the expedition, en die hadden we dan ook bij.
En dus, kort na het vertrek, kregen we nog enkele raadgevingen mee van Rubeus Hagrid en Albus Dumbledore. Een Magic Stick verscheen, met de nodige geheimzinnigheid, uit een grijs doosje, Gray Rasly genaamd, en werd aan onze Head Girl overhandigd. Als ballast, klassiek bij dergelijke ondernemingen, kregen we een bakje met 16 flesjes, een kaars met stekskes, een mengbeker en enkele Weck potjes met beugelsluiting mee.
Extra was een bord waarop het wapenschild van Gryffindor staat afgebeeld.
De spreuk van de bende luid:With a lion as its crest and Professor McGonagall at its head, Gryffindor is the house which most values the virtues of courage, bravery and determination. Zeg nu zelf.
Wat betreft onze verzamelplaats hoefde je het artikel In the Starting Blocks in The Daily Prophet, ons gebracht door Hedwig, nauwkeurig na te lezen. The Holy Church of Saint-Sulpice, gelegen in Beauvechain was aan de rand van het Verboden bos. De Zweinsteinexpress, die me oppikte voor mijn deur zodat ik niet naar perron 9 ¾ in Kings Cross Station moest, was ruim op tijd. Na nog een laatste Orvalletje in de Renaissance, (misschien een hint?), vatten we, onder een heerlijk nazomers zonnetje, onze queeste aan.
Zonder Tweewegspiegel of een nimbus 2000 op zoek gaan naar .. Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus is inderdaad geen Zwerkbal. Aan de eerste splitsing hing er een flesje aan een paal, vergelijkbaar met de flesjes in ons bakje. De link met het mengsel in het flesje en de recepten, gepubliceerd in The Daily Prophet, was vlug gevonden. Het kwam er dus op aan de nodige brouwsels te fusioneren om te weten dat zuur-links, bitter-rechtdoor en zoet-rechts betekende. Na een half uurke waren de toverdrankjes gereed, de rest van het pad was a piece of cake. Doorheen mooie holle wegen en langs prachtige, in hersfstkleuren gestoken bossen vonden we naadloos onze weg. Eventjes was er toch een moeilijk moment bij een splitsing zonder drankflesje. Bleken de snoodaards van de Ravenclaw het exemplaar naar hogere regionen te hebben verplaatst, met een spreuk gehaald uit het stripboek De Avonturen van Martin Mummels De Dolle Dreuzel.
Onze Head Girl gebruikte de Accio spreuk zodat alles toch goed afliep. Op een 'gelukkig gevonden' platte grond kon je nummertjes zien staan, tenminste als je de magische kaars gebruikte. De tevoorschijn getoverde cijfertjes wezen je de weg naar plaatsen waar puzzle deeltjes te vinden zouden zijn. Eens alle stukjes op hun plaats vormde deze de Magic Amulet. Zoals het woord Magic aanduid, niemand wist wat je daarmee moest aanvangen. De tijd zou het wel uitwijzen.
Het was alsof we door de etalageruit van Lodder&De Krimp waren gelopen (Tonic&Gin!) maar plotsklaps verscheen The Leaky Cauldron uit het niets.
Some people argue that the oldest pub in London is the White Hart on Drury Lane; others that it is the Angel on Bermondsey Wall, or the Lamb and Flag on Rose Street. All of these people are Muggles, and all of them are wrong. The oldest pub in London, as any wizard will tell you, is the Leaky Cauldron on Charing Cross Road.
En daar mochten we genieten van een lekkere hamburger. Enkel diegenen die twee burgers konden verslinden mochten nog een pudding.
Ook al waren alle leden van Gryffindor ouder dan 17 jaar, Boterbier was er niet en de Orval was al gedegusteerd door de vermaladijde klojos van Ravenclaw.
Bij het opkomen van de maan (volgens iemand onder ons, nee, geen naam, stond de zon nog mooi aan het firmament!) zochten we verder onze weg. Blijkbaar was het spelletje zwerkbal nogal slecht gespeeld want regelmatig vonden we achter gebleven snaaien. De letters en cijfers gaven ons dan weer toegang tot de volgende opdracht.
Voor die opdracht kwam onze Magic Stick (sommigen maakten er iets anders van, stoeffers!) goed van pas. Als je de stick goed op een platte grond lei en de windroosbezwering uitsprak lichtte de punt op, zodoende je de goede richting aanwijzend.
En of hij de goede richting aanwees, na enige tijd kwamen we Hagrids aan. En het is geweten, daar kon je niet alleen soup maar ook spirituals verkrijgen. Een Butterbeer deed deugd, de pompoen soupe verwarmde heerlijk.
Ondertussen was het zaak om de Dementors te ontwijken. Na een klein ommetje arriveerden we in the middle of nowhere, tijd dus om een morse berichtje te ontcijferen. En ik moe zegge, morse intikken in je mobieltje, op een knopke drukken en voila, de tekst kan je zomaar aflezen, fluitje van een cent. Al dat gedoe was er om te melden dat je via de codes en de Magic Amulet je weg wel zou vinden. En zo geschiedde tot we terug in de bewoonde wereld kwamen alwaar nog een dreuzel kroeg open was. De frisse pint deed deugd. Genoeg om het laatste gedeelte door het bos rond Zweinstein gezwind te kunnen afleggen. Als je de reflectors kon zien tenminste. Op het glibberige parcours was het niet voor iedereen makkelijk. Gelukkig beheerste iedereen de anti Glisseo spreuk, anders waren er misschien wel enkele onder ons in Sint-Holistos terecht gekomen.
Eind goed al goed, een aantal CM met koffie deden de vermoeidheid vlug vergeten.
Na een verkwikkende (?) korte nachtrust (amai als je moest gaan plassen!) smaakten de boterkoekies alweer.
Toen merkte ja pas goed in welk fantastische locatie we de nacht hadden doorgebracht. Bleek het Sint-Janscollege te Meldert verdraaid goed te laiken op Kasteel Zweinstein, zowel exterior als interior. Ik weet niet of het motto van de school eensluidend is met deze van Zweinstein: Draco Dormiens Nunquam Titillandus ofte Kietel nooit een slapende draak.
Aan de organisatie een dikke proficiat, goed ineen gestoken dropping en fantastische uitwerking en aankleding met geniale vondsten.
Zondagmorgen bijtijds terug te Temse zodat ik nog een dik uurtje kon gaan kaarten bij de vrienden in Kruibeke.
Na de middag eerst nog naar de Watermolen voor een tentoonstelling 75 jaar scouts Sint-Willebord en daarna naar Als ge van Temst zijt in het Lindenhof. Dit laatste is een evenement georganiseerd door de Facebook groep Je bent van Temse als en dit al voor de derde maal.
Zowel de tentoonstelling in de Watermolen als actie in t Lindenhof En da aulemoal om Temsteneijrs toejp te bringen om te klappe en te ziejvere brachten veel volk op de been.
Al bij al weeral een gevuld weekend achter de rug.
Grjts
Hugo
Fotos: La Renaissance; Hagrids House; THE Magic Stick; Ballast met schaartje; Mengen en proeven; Door het bos vol gevaren; Gin&Tonic pauze en voila, Alastor "Dwaaloog" Dolleman ofte Alastor "Mad-Eye" Moody met HP, wiens Invisibility Cloak zijn magische kracht is kwijtgeraakt, zijn onmiddellijk ter plaatse; The Leaky Cauldron; Zon onder of Maan op!.
Enkele foto's om het bericht ivm de dropping af te ronden.
grtjs
Hugo
Foto's: Magic Stick: Soup and Butterbeer; Te vermijden; Morse, waarheen?; Betekenis?; De oplossing; Het slechte pad, datgene waarop je loopt; Zweinstein (in België); Gryffindor.
Ooit heb ik nog het vak "statistiek" gekregen op school (Mechelen). Ik dacht dat het eigenlijk meer gokken was. Na een tijdje begon het toch te dagen dat er heel wat meer bij kwam kijken. Niettemin is en blijft statistiek een bezigheid die nooit iets met 100% zekerheid zal kunnen voorspellen, wel heel dicht tegen.
De statistiek die ik bedoel zijn degene die zijn opgemaakt door Bloggen.be aangaande van alles en nog wat in verband met mijn Tempus Fugit. En dat zijn naakte cijfers in een . statistiek gezet, ofte een kolom. Als je leest 'verwachte dit of dat' is dit het resultaat van de dagen dat ik de blog al bewerk. Ik geef niet alles mee, het moet een beetje plezant blijven hé.
Allez vooruit,
Meting sinds: 19-3-2015
Huidige tijd: 14-10-2016 16:42:54
Totaal aantal dagen: 575.7
Totaal aantal pageviews tot nu toe: 15.879
Totaal aantal unieke bezoekers tot nu toe: 8.601
Dag met meeste pageviews tot nu toe: 1-5-2015
Aantal pageviews toen: 212
Dag met meeste bezoekers tot nu toe: 3-5-2015
Aantal bezoekers toen: 88
Dag met minste pageviews tot nu toe: 2-12-2015
Aantal pageviews toen: 1
Dag met minste bezoekers tot nu toe: 2-12-2015
Aantal bezoekers toen: 1
Statistieken vandaag:
Aantal pageviews vandaag tot nu toe: 14
Aantal bezoekers vandaag tot nu toe: 13
Aantal pageviews laatste uur (sinds 15:00u): 15.879
Aantal bezoekers laatste uur (sinds 15:00u): 8.601
Het maken van een fotoboek in verband met de pelgrimstocht naar Rome geeft me nog meer kopzorgen dan die naar Santiago.
Dat komt omdat ik sinds vorig jaar meer oog en goesting heb om fotos te maken.
Vroeger had ik soms wel een fototoestel bij maar vergat dat meestal te gebruiken. Bij thuiskomst bleken er dan enkel klassieke kiekjes te zijn gemaakt, genre Agnes met gelati of Hugo voor een berg. De gelati was wellicht wel lekker maar wazig op de foto, net als de berg in de achtergrond.
Dus de interesse was gewekt om eens vlugger naar het kodakske te grijpen en meer oog te hebben voor het algehele plaatje.
Dat is de reden dat de problemen bij het samenstellen van het fotoboek zijn geëscaleerd. Had ik voor mijn Santiago voetreis nog de keuze uit een goede 1400 fotos dan is dit aantal bijna verdubbeld, 3700.
Natuurlijk kan je sowieso al de helft schrappen, tistezeggen, niet geschikt voor in het boek. Blijven er nog steeds 1800 te sorteren. En tenzij ik een missaal wil maken, qua dikte, moet ik dus streng selecteren. Ik herinner me trouwens nog levendig uit mijn misdienaars periode dat die dingen heel zwaar zijn en moeilijk op je schoot blijven liggen.
Schrappen en selecteren is dus de boodschap. En daar ben ik al een tijdje mee zoet geweest. Maar uiteindelijk dien je toch een beslissing te nemen. En dan stelt zich de vraag, hoe belangrijk vind je zelf een bepaalde foto. Is het de vriendschap die ervan af straalt of zijn het de mooie zichten die de doorslag gaan geven.
De mooie zichten kan je dagelijks maken, bijna achter elke hoek. Typische en verassende fotos zijn moeilijker te schieten, omdat het momentum al voorbij is tegen dat je het toestel uit je zak hebt of omdat je iets niet (of te laat) opmerkt.
Daarom ook dat men geneigd is om meer fotokes te nemen, het is tenslotte digitaal. Met als resultaat het grote aantal.
Ik kom er wel uit, maar telkens als ik een aantal fotos bekijk van een bepaalde dag, zo staan ze gesorteerd, komt het hele verhaal weer voorbij en wil ik soms drie à vier kiekjes kiezen.
Grjts
Hugo
Fotos: Enkele die er zeker bij horen, de vriendschap.
Zandkastelen bouwen op het strand is altijd al een leuke bezigheid geweest. Ook nu we al een redelijke leeftijd hebben bereikt blijft het spannend om te zien welk fort er het langst blijft staan. Dit spelletje hebben de jonge leden van de Nauwe Band dit weekend gespeeld op het strand van Oostduinkerke.
Het was onderdeel van het jaarlijks weekend dat steeds begin oktober plaats vindt.
Met 43 leden kwamen we vrijdagavond samen in La Rose des Sables. Na het avondmaal is er meestal de tijd om bij een drankje op verhaal te komen.
De zaterdag volgt er meestal een fysieke activiteit, dit jaar een mooi fietstochtje door de Moeren. Tegen de middag is er dan ergens wel een halte voorzien. Dit jaar was dit in Steenkerke alwaar in Café Kunstemaecker het inwendige kon versterkt worden.
Savonds volgde dan de traditionele kwis, gewonnen door het ijzersterke team van Agnes. Dit team won dezelfde namiddag al de kastelen race, hun 'Fort' hield ruim vier minuten langer stand dan de vier overige. Toevallig sierde de Duitse vlag hun kantelen.
In Steenkerke is, achter de kerk, een Belgisch militaire begraafplaats alwaar twee Temsese vrijwilligers uit WOI begraven liggen. De namen ken ik al jarenlang, deze worden elke 11 november herdenking voorgelezen aan het memoriaal. Hier in Steenkerke liggen Polydoor Van Britsom en August De Meirleir begraven. Polydoor sneuvelde in Kaaskerke op 31 oktober 1917, August op 4 april 1917 te Stuivekeskerke. Volgend jaar is het dan ook 100 jaar geleden dat beide Temsenaars het leven lieten.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog stierven ongeveer 41.000 Belgen in militaire dienst. Ongeveer de helft ervan rust vandaag op een militaire begraafplaats of militair ere perk. De anderen werden, meestal in de jaren 20, gerepatrieerd en liggen vandaag over het hele land verspreid op burgerlijke begraafplaatsen.
Velen kennen het dodenregister van de Commonwealth War Graves Commission.
Voor België kan je via http://www.be14-18.be/nl/defensie/oorlogsslachtoffers zoeken waar een familielid begraven ligt.
De gebroeders Liessens stierven beiden tijdens deze verschrikkelijke oorlog, Joseph Arthur op 10/09/1918 in Frankrijk (Manéglise (FR) dep. Seine-Maritime gemeentelijke begraafplaats), Pierre François in Boezinge maar hij is begraven te West-Vleteren.
Je vindt o.a. van Frans nog volgende gegevens terug via de link.
MIJN LEVEN VOOR DE OORLOG
Geboortedatum: 13/06/1894
Geboorteplaats: Temse
Woonplaats: Temse, Paters Recolettenstraat
Naam vader: Joseph Amedee
Naam moeder: VERGAUWEN Philomena
Getrouwd met: ongehuwd
MIJN MILITAIRE LOOPBAAN
Datum overlijden: 09/08/1916
Doodsoorzaak: verwondingen (gasintoxicatie)
Plaats hospitalisatie: Boezinge, C.A. 5 D.A., 1916/08/09
Plaats overlijden: Boezinge (C.A. 5 D.A.)
Begraafplaats: Westvleteren Sint Maartensstraat militaire begraafplaats graf nr 66 (er zijn op deze plaats 1208 belgische graven)
Graad en hoedanigheid: Soldaat Tweede Klasse mil 1914
Stamnummer: 126/55195
Eenheid: 2 Ch à P 2/4 (8 Cie)
Boezinge is ook de plaats waar een herdenkingsplaat is opgericht ter ere van Francis Ledwidge (Slane, 19 augustus 1887 - Boezinge, 31 juli 1917). Hij was een Iers nationalist en Engelstalig dichter. Als autodidact had hij het, in zijn dichtkunst, over de natuur en het Ierse landschap.
Ledwidge werd geboren in een arm gezin en werkte als boerenknecht, mijnwerker en als stratenmaker. Hoewel aangetrokken tot het Ierse zelfbewustzijn verkoos hij toch om dienst te nemen in het Engelse leger. Hij werd eerst uitgestuurd naar Turkije om daar uitgeput in de hospitalen van Saloniki en Caïro te belanden.
Nadien kwam zijn eerste bundel Songs of the Fields uit.
Eind 1916 werd Ledwidge naar het Vlaamse front gestuurd om er te werken als stratenmaker. De eerste dag van De Slag om Passendale kwam hij bij een beschieting in Boezinge op 31 juli 1917 om het leven.
Op de plaats van zijn overlijden kwam er in 1998 een monument. Onderaan staat het gedicht van hem, Soliloquy, dat hij kort voor zijn dood schreef. Daarbij staat de vertaling Alleen door Benno Barnard.
Nu ligt Ledwidge begraven op het zeer nabije Artillery Wood Cemetery in Boezinge.
Francis Ledwidge died in Flanders Fields, Belgium and not France!
Om het weekend af te sluiten bracht de groep een bezoek aan het Hopmuseum te Poperinge. Nadat we alles over de Hommel te weten waren gekomen volgde nog een heerlijk middagmaal. Eens de rekeningen voldaan ging ieder op zijn eigen tempo terug naar het Waasland.
k zien t gat af, toet in droai.
Hugo
Fotos: Steenkerke Belgische begraafplaats; Hier liggen meer dan 600 soldaten, een klein kerkhof; Polydoor Van Britsom; August De Meirleir; Kanaal Nieuwpoort-Duinkerke; En maar graven; Het water komt nu wel dichtbij; Duitse vlag blijft als laatste staan; De overwinnaars van het weekend.
Gisteren morgen verliep het verkeer in het Waasland precies niet heel vlot.
We hadden met enkele stapmaten afgesproken om een Toerke Makkegemse Bossen in Merelbeke te gaan lopen, zo rond de 21 km.
Uitzonderlijk zouden we me de auto naar de vertrekplaats rijden. Normaliter nemen we de trein. Als we dan per uitzondering al eens een pintje drinken hoeft zich niemand zorgen te maken.
De verkeersberichten op de radio hadden iets gemeld over moeilijk verkeer vanaf Lokeren naar Gent. Maar vermits we pas om 09u15 vertrokken vermoeden we dat het meeste leed geleden zou zijn. Dat was dan duidelijk verkeerd gegokt. Bij het verlaten van het klaverblad zagen we meteen een file voor onze neus opduiken. Het is te zeggen, de file was al aangegroeid ver voor het klaverblad, vanaf afrit Haasdonk. Dus onmiddellijk weer van de E17 wegrijden. Dat deden we ook niet alleen, vooral truckers dachten via de oude baan sneller vooruit te komen. Het resultaat was een lange colonne zware vrachtwagens, meer stilstaand.
Rond half elf kwam eindelijk Lokeren in zicht. Daar Merelbeke al lang geen optie meer was voor een dagtocht besloten we in de nabijheid een verkorte wandeling te doen. En dus kwam het Molsbroek in het vizier. Afijn, tegen elven stonden we geparkeerd voor café het Breimachien. Er vlakbij ligt het natuurpark Het Molsbroek.
Het Molsbroek is een natuurreservaat van zo'n 80 hectare. Het is een moerasgebied met een grote biodiversiteit. Het staat bekend om zijn in het wild levende watervogels en moerasplanten.
Het natuurgebied ligt ten oosten van de stadskern van Lokeren en wordt omringd door een 4,5 km lange verharde wandeldijk. Ten noordwesten van het Molsbroek ligt het reservaat De Buylaers, en ten noorden daarvan liggen het Verloren Bos en het stedelijk Bospark.
De bescherming van het natuurgebied verliep stapsgewijs vanaf de jaren 60. Op 16 december 1984 kreeg het Molsbroek als een van de twee eerste gebieden in Vlaanderen het statuut van erkend natuurreservaat. Daarnaast is het Molsbroek gerangschikt als landschap. De regionale natuurvereniging vzw Durme, opgericht in 1969, beheert het reservaat. Vzw Durme heeft 2,40 ha van het Molsbroek in eigendom en 75,81 ha in beheer. Maaien, hooien, beperkt begrazen, wilgen knotten en groen aanplanten behoren tot het beheersplan van vzw Durme.
Daarnaast organiseert de vereniging onder andere begeleide wandelingen door het reservaat.
Sinds 1986 is er een bezoekerscentrum aan de oostrand van het reservaat, in de Molsbergenstraat.
En het is aan het bezoekerscentrum dat we meteen ons middagmaal hebben klaargemaakt (ballast vermijden als je kan). Jan had voor de nodige ingredienten gezorgd om een pan paella te bereiden. Onze gasvuurtjes, achter een windscherm, deden de verse ajuin al vlug verkleuren. Met een bouillon van kip werden de rijst, de garnalen, de mosselkes, spekskes en de groenten, die al voorbereid waren, op temperatuur gebracht. Eens de ajuin het juiste kleurtje had werd de rijst in de pan gekieperd. Het geheel werd afgewerkt met de nodige kip en voorzien van een fris kleurtje bij middel van peterselie en tomaatjes.
Voila, een heerlijke maaltijd en een lekker glaasje wijn zorgden voor voldoende kracht om de wandeling aan te vatten.
Zoals al aangehaald, de tocht zou maar een tochtje worden. Tegen drie uur hadden we al postgevat op de markt van Lokeren. Het zonnetje deed deugd en het pintje, een Primus, smaakte voortreffelijk.
Bij aankomst aan het vertrekpunt volgde nog een tweede biertje, ditmaal een Palmke. De totale afstand bedroeg een elf kilometers, beter dan niks.
Het was, ondanks alles, toch weeral een leuke dag. Bedankt aan Jan Paella, Ronny Catsjoe en de weergoden.
Als je even wil uitwaaien, het Molsbroek is niet ver en het is er mooi wandelen.
Hugo
Fotos: Breimachien; Het Molsbroek; Paella in een niet paellapan; Mooi weertje; Zes op een rij; Voor de Catsjoe, een varkensoor of een kiekepoot én twee kommekes water; De Durme in Lokeren; De Ronny gaat om Lokerse Paardenworsten, de Catsjoe wacht geduldig; Toch iets te weinig water, dus dringend regen gevraagd.
Ik kan me nog zeer goed de hoera stemming herinneren bij het ondertekenen van het contract (eind 1973) voor de bouw van een gastanker, in die tijd de grootste ter wereld. En dat hiervoor een groot dok zou gebouwd worden. De enorme uitbreiding van de werf (van 40 naar 80 ha) en daarmee de uitbreiding van de tewerkstelling zijn twee bijzondere kenmerken die worden verbonden aan de bouw van de LNG tanker.
Gedurende enkele jaren konden we dan vanop de dwarshelling de werkzaamheden, achteraan in de polder, vanuit de verte aanschouwen. Hoe het groen plaats maakte voor het beton, maar dat was toen nog volledig ten voordele van de bevolking.
En er kwamen inderdaad meer banen. Alleen, vooraan op de werf kwamen de hellingen er langzaam eenzaam bij te liggen. En het aantal werknemers begon weer af te kalven.
Er zijn dus meerdere schepen gebouwd in het droogdok. In de eerste dokhelft was dit dus de Methania. De Ortelius, een containerschip in opdracht van de CMB met een capaciteit van 2458 20 voet containers, volgde als tweede schip in het achterste gedeelte van de dok. Dit geeft meteen een idee over de omvang van de bouwplaats, 560 m lang en 55 m breed. Wellicht heeft de bouw van dit immense dok er ook voor gezorgd dat de scheepsbouw iets langer in onze contreien is gebleven.
Niettemin blijft het jammer dat er slechts één gastanker van het Invar membraan type is gebouwd en niet de vele die de tewerkstelling voor minstens tien jaar zou garanderen.
De Methania was en zal voor mij altijd een unicum blijven. Dit heeft alles te maken met enkele factoren zoals er zijn: de afmetingen, de voortstuwing, de techniek van de isolatie en ook met mezelf.
De afmetingen waren ongezien voor een schip gebouwd op de Boelwerf te Temse.
De afmetingen van het schip: 280 m x 41.66 m 27.5 m en een diepgang van 11 m, Capaciteit: 131.264 m³ Natural Liquid Gaz, Stoomturbine van 45.000 Hp (33.098 Kw).
Met deze afmetingen is/was het schip te vergelijken met een olietanker van 150.000 ton dw.
Zoals al vermeld in vorige alinea, de stoomturbine ontwikkelde een maximum vermogen van 45.000 Hp op 108 tr/min langs een reductiekast. De snelheid bij 36.000 Hp kon ca. 20 knopen bedragen of ongeveer 37km/u.
De Invar mebraan techniek voor transport van gekoeld aardgas is ontwikkeld begin jaren 60 van vorige eeuw. De Franse firma SOFRAMA ontwikkelde the self-supporting tank technique voor het transport over zee.
Het eerste vaartuig dat gebruikt maakte van deze techniek was de Jules Verne. Dit schip had een capaciteit van 25.000 m³ en kwam in de vaart in maart 1965 (gesloopt in Alang in 2008). Nog een aantal schepen werden gebouwd vòòr de Methania: Polar Alaska en Arctic Tokyo met een inhoud van 71.500 m³ in 1969 en 1970, Hassi RMel van 40.000 m³ in 1972, in 1975 de Geomitra van 76.000m³.
In 1975 waren er 18 LNG carriers in aanbouw of in bestelling. De markt was dus goed wat dit soort schepen betrof. Wel ging het hier dus over schepen met het Invar mebraan techniek, die onder licentie gebouwd werden. In datzelfde jaar hadden reeds 21 scheepswerven een overeenkomst met de firma Soframa.
Boelwerf was er dus een van.
Vanuit de directie was dit dus een goede stap naar de toekomst. Jammer genoeg is het niet gelukt voor Boelwerf en gelukkig wel voor de rederij Exmar.
De constructie van de scheepshuid moet met een dubbele wand zijn. De opstelling van de binnentank bestaat uit de primaire barrière (in contact met de vloeistof - samengedrukt natuurlijk gas op min 162°C) en een primaire isolatie (kist) en een secundaire barrière met een secundaire isolatie (in contact met de dubbele wand).
Een membraam (barrière) bestaat uit invar en is een 36% nikkel staal legering welke de eigenschap bezit bijna (zero) ongevoelig te zijn voor thermische uitzetting. Hieruit volgt dat het metaal vlak blijft over grote lengten en dus niet begint te frommelen. Ook behoud het zijn sterkte en taaiheid in cryogene omstandigheden. Ideaal dus voor het bekleden van de isolatie kisten. (het staal was gebreveteerd door Creusot-Loire Imphy Departement Steel Makers een Franse maatschappij, teloor gegaan, na vele fusies, in 1984)
De isolatie bestaat uit boxes, die de lading dragen en de krachten overbrengen naar de dubbele wand. De invar stroken voorkomen lading lekken.
Die kisten zijn gemaakt uit multiplex, binnen in versterkt door langs en dwars schotten. Ze worden gevuld met een isolerend poeder dat bestaat uit geëxpandeerd perliet. Dit perliet is met een silicone behandeling waterafstotend gemaakt. De afmetingen van deze kisten zijn heel precies 1 x 0.5 x 0.2 m. Deze afmetingen moeten juist zijn omdat de invar stroken ook precies de afmeting 0.5 m heeft (met tweemaal 0.20 m flens om te lassen) met een dikte van 7 mm. De lengte varieert volgens de grootte van de tanks.
De secundaire kisten worden bevestigd met behulp van bouten. De bevestigings materialen hebben minstens dezelfde kwaliteit als de huidplaten of zijn gemaakt uit cryogenic staal. Tenslotte komt de primaire laag die wordt vastgehouden met invar stroken en eveneens bekleed met het invar membraam
Destijds heeft men voor de multiplex kisten gekozen (gevuld met perliet en geperforeerd) omdat deze makkelijk inert of gasvrij zijn te maken. Bovendien kan men het gewicht en de sterkte van de boxes aanpassen aan de afmetingen van de LNG schepen (meer of minder tussenschotten) terwijl de buiten afmetingen dezelfde blijven.
De ruimten van de primaire en de secundaire ruimten werden dus inert gemaakt met stikstofgas onder een kleine overdruk, ongeveer 3 millibar.
Het gaat hier wel duidelijk over een kleine overdruk in de kisten en niet in de ruimen, daar heerst een normale barometrische druk.
Het inert maken heeft te maken met het opsporen van lekken. Sensoren zijn in de primaire én secundaire isolatie aangebracht. Elke verandering in samenstelling van het gas of drukverschil in de ruimte van de isolatie kisten wordt geregistreerd.
Nog even iets over de dubbele romp van de ruimen. Bij een eventuele lekkage (spillage) aan dek, bij het overpompen, kunnen de beschadigde dekplaten makkelijk worden vervangen zonder dat er aan het eigenlijk ruim (binnen tank) geraakt wordt.
Een aantal voorwaarden dienden nog vervuld te worden in verband met de stress die optreed in de huidplaten en schotten bij het varen op zee. De gemiddelde stress ontstaan door de doorbuiging van het schip op zee mag niet meer zijn dan 8 kg/mm2 en er moet monitoring zijn van deze stress op de scheepshuid door middel van een computer. Voor andere schepen met dergelijke afmetingen mag de stress factor oplopen tot 14 à 15 kg/mm2.
Alhoewel voorzien voor het vervoer van gas tussen Algerije en Europa voldeed het schip, buiten de classificatie van Lloyds Register of Shipping, eveneens aan de eisen van de U.S. Coast Guard voor vreemde schepen in Amerikaanse havens.
De Methania heeft het behoorlijk lang uitgehouden. Dat start was een beetje aarzelend. De terminal in Zeebrugge was nog niet klaar, het schip heeft daarom een tijd in een Noorse fjord doorgebracht alvorens effectief te worden ingezet.
Dus vele jaren pendelde het schip tussen Algerije en België voor Distrigaz.
De branders van de slopers waren al voor de eerste keer ontstoken toen het schip werkloos afgemeerd lag in Groot-Brittanië tussen 2008 en 2011. Een plotse heropleving van de gasmarkt redde de Methania van de sloophamer. Sindsdien voer het af en toe nog voor charter opdrachten. Door zijn leeftijd en eerder kleine afmetingen was de weg richting uitgang definitief ingeslagen.
Op 18 augustus 2014 meerde het schip aan te Brest waar het roerloos bleef liggen. (Soms zag je op AIS Marine Traffic dat er een andere ligplaats was opgezocht, meestal in de Middelandse Zee. De laatst waargenomen ligging betrof de haven van Marseille.)
Was het schip nog beschikbaar voor charters? Was het schip te koop? Was de oude LNG tanker rijp voor de sloop? Dit soort schepen werd door de band niet ouder dan 30 jaar, de Methania was er reeds 36.
In 2014 waren 22 LNG carriers in bestelling of af te leveren voor einde van het jaar. Daarvan had ongeveer de helft al geen vracht in het vooruitzicht.
De Methania is ook voor mij persoonlijk een stukje geschiedenis. Een aantal nieuwe jobs zouden gecreëerd worden om de binnen tanks op te bouwen. Hiervoor kregen een aantal jonge medewerkers de kans om als brigadier te worden opgeleid. Na een jaar lang, wekelijks een halve dag, technische en pedagogische opleidingen te hebben bijgewoond, volgde een stage in Duinkerken. Twee weken lang kon je de mensen ter plaatse volgen en vragen stellen. Ikzelf was uitgekozen om de lassers van de secundaire isolatie te begeleiden. Na die veertien dagen in Frankrijk vond ik voor mezelf dat ik die job niet wou uitoefenen. Zoals aangehaald in de vele groepsgesprekken en privé gesprekken wou ik absoluut niks te maken hebben met lassen. Ik heb helemaal niks tegen lassen of nog minder tegen lassers, alleen ik heb het gevoel niet en het is niet mijn ding. Volgens de opleiding, door het externe bureau, was het helemaal niet nodig om het beroep of de stiel te kennen om leiding te geven. Het kwam er eigenlijk maar op aan om de mensen onder druk te zetten. Dus ik paste.
Dat er gevolgen zouden zijn, of ik er wel goed over had nagedacht, al deze waarschuwingen ten spijt, ik bedankte voor de job. Toen ben ik enkele maanden van hot naar heir gestuurd, allerlei minder leuke jobs gedaan om dan uiteindelijk in de onderhoud te belanden. Later heb ik het genoegen mogen hebben om een totaal andere klok te mogen horen luiden: het is een voorwaarde om enige stielkennis te hebben om goed leiding te kunnen geven!
Ik ben dus nooit nog in aanmerking gekomen om brigadier te worden. Het genoegen was geheel aan mijn kant.
Hugo
Fotos: De Jules Verne; LNG schip; Self supporting tanks; Doorsnede ruim; Bevestiging Boxes; Met laser af te schrijven en uitlijnen!; Invar spiegel ruim; 1977 Methania in de dok; Methania laatst gespot in Zeebrugge 16 januari 2013.
Later names:Methani in mei 2016 en Ethan in juni2016
Broken Up since: 14/06/2016 at Aliaga (TUR).
Shipbreaker : Ege Celik Gemi Sokum AS
Het leest als een overlijdens bericht. De Methania wordt afgebroken. In memoriam volgt later.
Grtjs
Hugo
Fotos: Niet al te beste fotos maar toch bewijs dat het echt is. De derde foto moest het schip nog tot leven worden gewekt. De laatste foto zet ik op het overlijdensbericht.
We zijn het weekend heelhuids doorgekomen. Vrijdagavond een keineig goe feestje gehad. Een laatste bus was er niet meer maar voor 25 ben je veilig thuis met de taxi. Zaterdag was er een bezoekje aan de jaarlijkse BBQ van turnkring Jeroen, de turnvereniging van school broeders Hiëronymieten Sint-Niklaas. Agnes en ikzelf zijn meer dan 20 jaar lang mee geweest op sportkamp, begin augustus, als keukenhulp en meid voor alle werk. Zeer toffe periode waar we met een goed gevoel op terugkijken.
Iets later was er de welkomst drink bij de nieuwe geburen. Jammer genoeg was het verblijf daar van korte duur want tegen achten werden we verwacht op het eetfestijn van BW Kruibeke.
En dat is daar zeer goed meegevallen, gewoon goede kost en prima service. Niettegenstaande het groot aantal deelnemers (360), waren er geen lange wachtrijen en dit dankzij een uitstekende organisatie. Die mensen zouden professioneel kunnen starten. Ook de bediening voor de dranken verliep feilloos. En zoals wel meer gebeurd bij de SPEF, tegen twaalven stonden de voertuigen terug in een propere garage. En zondag morgen waren de vrijwilligers er al weer om ook de kantine op te ruimen.
Wat me opvalt in Kruibeke is dat, ongeacht het sterretje of streepje op de kraag, iedereen de handen uit de mouwen steekt, voor gelijk welke taak.
Proficiat aan de SPEF en alle brandweerlieden-medewerkers.
Zondag was het na de middag wel wat rustiger, savonds bezoek gehad van de familie Lockefeer. Een chinees gaan halen en bij een drankje Agnes haar verjaardag gevierd.
Gisteren stond er dus een wandeling op het programma, een toerke in de buurt van Huldenberg. Mooie en rustige wandeling langs de IJse en de Dijle, uitgezet door de Jan. De Catsjoe was er niet bij en dus ook de Ronny niet. Michel en Marc zijn goed bezig en sparen hun verlof dagen want vanaf vrijdag eerst komend gaan beiden een deel van de Escapardenne lopen.
Alleszins succes en mooi weer toegewenst.
Via Sint-Joris Weert ben je vlug over de taalgrens. Dit wil niet zeggen dat we dan plots Frans spraken, we hebben trouwens slechts een tiental mensen ontmoet op onze tocht. Terug in St-Agatha-Rode, deelgemeente van Huldenberg, kwamen we via de Dijle terecht aan het Grootbroek. De kern van het natuurreservaat wordt gevormd door een complex van voormalige viskweekvijvers met een gezamelijke wateroppervlakte van ongeveer 30 ha.
De vijvers werden vanaf de jaren vijftig aangelegd in functie van viskweek, later werden ze gebruikt voor de jacht op waterwild. De Vlaamse Overheid kocht het vijvercomplex in 2003. Het Grootbroek vormt één van de belangrijkste waterrijke gebieden in het Europees Vogelrichtlijn gebied Dijle Vallei.
Het is nu een voedsel en rustplaats voor vele trekvogels. Er is een vogeltoren gebouwd, niet om te .. maar wel om rustig naar de natuur en de vogels te kunnen turen of te fotograferen.
Via Pécrot (Grez-Doiceau) terug naar Vlaamse Gronden.
(Entre parenthèses, het is vandaag de Franstalige Nationale Feestdag.
La Journée de la Communauté française (27ème Septembre) en Belgique est une fête annuelle de la Communauté française de Belgique; commémorant la victoire (en 1830) des patriotes belges sur les forces gouvernementales dans le parc royal. La fête a été célébrée pour la première fois en 1975.)
De Dijle, (Frans: Dyle, Waals: Tîle) is een rivier die door de Belgische provincies Waals-Brabant, Vlaams-Brabant en Antwerpen stroomt. Ze maakt deel uit van het stroomgebied van de Schelde. Het gebied ten oosten van Brussel, waar de Dijle doorheen komt, heet het Dijleland. De belangrijkste plaatsen aan de Dijle zijn, met de stroom mee, Ottignies-Louvain-la-Neuve, Waver, Leuven en Mechelen.
De rivier heeft een lengte van 86 kilometer.
Ze ontspringt in Houtain-le-Val, een deelgemeente van het Waals-Brabantse Genepiën (Genappe). Aanvankelijk stroomt de Dijle tamelijk ongedwongen in noordoostelijke richting. Ten zuiden van Leuven monden de Thyle, de Train, de Nethen, de Laan en IJse uit in de Dijle; in Leuven zelf ook nog de Voer. In Werchter mondt de Demer uit in de Dijle, die daarna een bocht maakt naar het westen. In Mechelen wordt de Dijle gesplitst in een Binnendijle en een Afleidingsdijle. Uiteindelijk gaat de Dijle, vlak nadat de Zenne in haar loop uitmondt, in Rumst samen met de Nete over in de Rupel.
In het gedeelte van Overijse, waar we doorheen zijn gegaan, hebben we jammer genoeg geen druiven gezien, het zou goed gesmaakt hebben.
Wel zijn we door het natuurpark Rodebos en Laanvallei gestapt. De bomensoorten variëren om de honderd meter en de holle wegen zijn indrukwekkend. Wel wordt je aangeraden om jonge reebok kalfjes niet aan te raken. Ogenschijnlijk zijn de beestjes verlaten maar mama reebok kijkt, ongezien, vanop afstand toe. Door aanraking breng je mensen geur over en daar houden de reebokken helemaal niet van. Het gevolg is dat mama denkt dat het gevaar nabij is en laat haar jong achter.
In plaats van druiven te eten in Overijse heb ik een Orval gedronken bij terugkomst in Huldenberg.
In de gevel van het zuidelijke zijkoor van de Onze-Lieve-Vrouwkerk aldaar
bevindt zich één van de oudste zonnewijzers van de streek (1764).
Onder de uurvermelding verwijst de tekst "De tIJD, heLaes zIet, Vergaet aLs DIt teeCken Vroegh en Laet" naar de vergankelijkheid van de tijd en van dit aardse leven. De roodgeverfde hoofdletters vormen het Latijnse chronogram 1764 (DIJDLIVLDICVL).
Nog dit, Dixie Dansercour is inwoner van Huldenberg en zoals we weten een vurige poolreiziger. Een standbeeld aan het gemeentehuis van de hand van Freddy Cappon verwijst naar de relatie Dansercour en de Inuit. Het beeld draagt de naam Inuit Controversy met daarnaast aan de gevel een spreuk van Dixie,
Hou op met dromen en je zal nog moeilijker in slaap kunnen vallen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Weinig gebruikt pad!; Vogelhut; Het Grootbroek; Kayakers; Beukenlaan; Dennenlaan; Holle weg; Zonnewijzer; Inuit Controversy.
De koninklijke Biljart Club Onder Ons bestaat dit jaar 82 jaar.
Op 20 oktober 1934 werd de club gesticht onder de leiding van:
Voorzitter De Smet Georges
Secretaris Maes August
Schatbewaarder Scherfereel Aloïs
Bestuursleden De Sutter Flor en Van Bruyssel Jos.
Het aantal leden bedroeg toen 13 spelende leden en 5 ere leden. Het aantal spelende leden bleef steeds schommelen tussen 13 en 18. De laatste jaren is dit cijfer gezakt tot 7.
De matchen in clubverband worden op maandag avond gespeeld in de Pocket. Sinds vorig jaar september heeft KBCOO hier zijn stek gevonden.
Vanaf zijn ontstaan tot 2015 was Den Burgerskring de plaats van afspraak voor de biljart liefhebbers. De club had er de beschikking over twee biljart tafels, wat een luxe was, de leden konden elke week zeker spelen.
Niet dat we ons beklagen over het huidige lokaal, de uitbaters (Chantal en Michel) hebben ons fantastisch opgevangen,
De Koninklijke Biljart Club heeft als het ware het ene historische pand geruild voor één met nog grotere historische achtergrond.
Café-restaurant Temsica, ingeplant op de hoek van de Wilfordkaai met de Consciencestraat, volgens gevel opschrift gekend als "NV TEMSICA" van 1922.
Gebouwd als verenigingsgebouw van "De Katholieke Burgerskring" in opdracht van de Naamloze Maatschappij Temsica, naar een ontwerp van architect Hendrik Buytaert. Toelating tot bouwen verleend op 12.12.1922. Opgericht op gronden die gewonnen werden na de demping van het molenwater bij de Watermolen tussen 1908 en 1911. Op dit moment is het gebouw niet beschermd, maar wel vastgesteld als bouwkundig erfgoed. Dit vaststellingsbesluit dateert van 18 november 2012.
Meer dan 82 jaar was de Temsica de ontmoeting en vergader plaats voor vele verenigingen en bedrijven. In eerste instantie dus voor de christelijke middenstandsorganisaties, door de sluiting van de partij lokalen en de veranderde tijdsgeest, waren de laatste decennia alle overtuigingen welkom.
Vele jaren was de Temsica uitgebaat als taverne, restaurant en hotel. In de begin jaren werd Temse regelmatig bezocht door Antwerpenaren die met de Wilfordboten op bezoek kwamen. De eerste gerant kwam trouwens van tStad, Van Geet Cyriel. Midden jaren vijftig van vorige eeuw was Maria Boodts de uitbaatster. Haar echtgenoot, Amedé Verbraeken, was oud-politie commissaris van Temse.
Van de jaren zestig herinner ik me Walter van den Hoeck en Joanna Smeulders. Joanna baatte na het overlijden van Walter de zaak uit tot 1985. Opvolger was Guy Seghers en Erna die op hun beurt werden opgevolgd door Marcel De Moor en Ann Van de Velde. Laatste in het imposante rijtje was François Heyvaert.
Of er nog opvolgers komen is koffiedik kijken, den burgerskring zal wel een begrip blijven in de gemeente.
Dat is ook het geval voor De Belgische Vlag Den Boeres The Pocket.
Hieronder de rede uitgesproken door Burgemeester LDR bij de heropening op 1 maart 2007.
Meer dan 125 jaar jong, heeft het gebouw dat The Pocket huisvest als weinige andere een rol gespeeld in het ontspanningsleven van Temse. Sinds donderdag 1 maart zijn er nieuwe zaakvoerders: Michel Snyers en Chantal Verwilghen.
Voor 1880 bevond zich hier een woning met een watermolen (cf. de langslopende vliet) bestemd voor het malen van cichorei. Brouwer François Nijssens verkocht het huis aan Karel Van Cleemput, die het sloopte en er in 1880 een omvangrijk complex (woongelegenheid + herberg + feestzaal) liet optrekken. Het kreeg de naam De Belgische Vlag, maar ging de geschiedenis en de legende in als het Liberaal Huis en vooral den Boeres. Die volkse naam vond zijn oorsprong in de bijnaam van Karel Van Cleemput: Charel den Boer, bijnaam die hij had gekregen, toen hij als gareel- en zadelmaker een winkel uitbaatte in de Oeverstraat met als uithangbord In den Boer. De zaak van Karel Van Cleemput en Pelagie Van Lombergen groeide uit tot een drukke ontmoetingsplaats, een begrip in de gemeente.
In den Boeres werden verenigingen opgericht die geschiedenis schreven, o.a. turnkring Rust Roest (1887), fanfare (later harmonie) Moed en Volharding (1890) en toneelkring De Winterbloem (1890). Pittig detail: in 1896 werd De Belgische Vlag officieel erkend als volwaardige schouwburg. Van 1904 tot 1912 vonden hier ook de grandioze concerten plaats van de Peter Benoit-vereniging: zij vonden weerklank over heel Vlaanderen. Louis Van Cleemput en Leonie Bauer namen de ouderlijke zaak over. Hun zoon, Albert (1903-1985), een alomgekende, kleurrijke figuur, was houder van een uniek record in Temse: van 1932 tot 1976 nam hij aan alle gemeenteraadsverkiezingen deel: 8!
In 1919 werd De Belgische Vlag eigendom van de Coöperatieve Maatschappij De Belgische Vlag en werd het complex de vaste stek van de liberale beweging (partij, sociale werken, verenigingen). Maar niet enkel partijmensen kwamen over de vloer. Vooral met kermis en jaarmarkt, bij carnavalsvieringen, bals en andere feestelijke gelegenheden was het lokaal een pleisterplaats voor iedereen. Welke Temsenaar is nooit gaan dansen in den Boeres?
Van 1925 tot 1949 was Eduard Van Lancker lokaalhouder, van 1949 tot 1967 Jozef Docx. Na hem kwamen Pierre De Bondt en Liliane Huynen. Na de hoog bloei onder deze laatsten (1967-1973) deemsterde den Boeres weg. In 1979 werd het pand verkocht aan meubelhandel De Kleine Winst, die het aanwendde als magazijn. 1987 bracht de wedergeboorte. Onder de naam The Pocket vormden Patrick Symoens en Luc Goossens het geheel om tot hedendaagse drankgelegenheid en snookerhal. In 1999 werden Gino Gaspar en Carine Cordeel de nieuwe eigenaars-zaakvoerders. Zij zorgden in 2003 voor een grondige vernieuwing met als uithangbord Music Café met American Pool.
Hauman&De Moeite zingen er een liedje over. Den Boeres (Is Nie Meer) verscheen op de CD Water uit 1997.
Waarom ik dit nu allemaal ophaal is eenvoudig, dinsdag avond hebben we met de clubleden en echtgenoten onze kampioenviering gehouden in de Wereldkeuken.
Onze kampioen van vorig seizoen is meteen ook de speler die het langst aangesloten is bij de club, liefst 57 jaar al. Proficiat Louis M.
Grtjs
Hugo
Fotos: Menukaart ter gelegenheid van het 65 jarige bestaan in 1999; Algemene vergadering eind 22 augustus 2016.
Het blijft mooi weer, aangenaam om te fietsen of wandelen. Het laatste ga ik komende maandag weer doen, in de buurt van Huldenberg, bij Leuven.
Deze week ben ik al een paar keer gaan fietsen, ook deze morgen nog. En het valt op dat de nachten langer worden, het gras en de bladeren zijn nog flink nat rond tienen. Als de zon er niet aan kan is het nog later. En sommige bomen krijgen een ander kleurtje. De paden liggen bezaaid met afgevallen bladeren, ditmaal niet van de droogte. Met andere woorden, de herfst komt in het land. Volgens de weerkundigen is dit niet precies op de 21e september.
Voor mij begint het derde jaargetijde als het frisser wordt en je de zon recht in je ogen krijgt op bepaalde banen.
De Krijgsbaan smorgens en de Kouter- , Schoolstraat savonds zijn soms bijzonder gevaarlijk op er te rijden, zowel met de auto als de fiets zie je soms niks.
Geniet van de fotos, allemaal genomen in Temse. Van sommige beelden zou je kunnen denken dat ze genomen zijn in verre oorden.
Als kleinzoon van een landbouwer heb ik me steeds aangetrokken gevoeld tot het boeren leven. Mijn kennis van bloemen en planten èn de veestapel is weliswaar uiterst beperkt. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds respect heb voor het harde leven op de boerderij. Ik weet wel dat er een enorme evolutie is gebeurd in deze sector, de tijd van de kleine veehouders is al lang voorbij.
Ik herinner me nog zeer goed hoe mijn grootouders, langs moederszijde, in een klein boerderijtje woonden. Het erf was redelijk van oppervlakte, het woonhuis echter zou naar hedendaagse normen onbewoonbaar worden verklaard. Een leefkamer waar je rechtstreeks binnenkwam, een tweede plaatske langs waarlangs je de zolder kon bereiken met daar achter een opperkamerke, boven de vochtige kelder. En bij vrieskou stond er ijs op de spiegel, zeker onder de pannen, waar met houten panelen twee kamers waren gecreëerd. Aan de Leuvense stoof kon je je voeten lekker warmen, er wel op lettend dat je kousen niet verbrandde. Het toilet was een plaats waar in die dagen de krant niet werd gelezen. De stallen waren groot genoeg voor enkele koeien, een paard, wat varkens en kippen. Een konijnenhok en een duiventil maakten het geheel compleet.
Toch behoud ik fijne herinneringen aan de vele vakanties die ik op de Velle mocht doorbrengen.
En daarom heb ik gisteren mijn namiddag doorgebracht in Tielrode. De landelijke Gilde, KVLV en KLJ Tielrode en Elversele hadden in het teken van de Dag van de Landbouw een gezinsfietstocht georganiseerd waarbij je een bezoek kon brengen aan een melkvee- en een tuinbouwbedrijf.
Van het fietsen en het bezoek is niet veel in huis gekomen, wel hebben Agnes en ikzelf genoten van een rustige namiddag op de hoeve van de familie Kris Beck in de Molenstraat. Daar was voor randanimatie gezorgd en uiteraard kon je er goed eten en drinken. De Koninklijke Harmonie St-Cecilia van Tielrode zorgde voor de muzikale toets.
Ik heb gehoord dat er 280 deelnemers waren aan de zoektocht, niet mis. De vijfhonderd stoelen die voorzien waren voor de bezoekers waren bezet, een succes dus voor de organisatie.
De Nauwe Band heeft dit weekend 2000 plantjes verkocht voor de actie Kom op Tegen Kanker. Zowel gezamenlijk als individueel werden de azaleas aan de man gebracht door een schare enthousiaste medewerkers. Ook een succes!
Zo, het weekend is weeral voorbij gevlogen. En volgende week zal het niet rustiger zijn! Ik zie al uit naar mijn pensionering!
Grtjs
Hugo
Fotos: Tielrode; Pony ritjes voor de kinderen; Paardentram; Gezellige drukte; De laatste fietsers zijn in aantocht; K H St-Cecilia; Evolutie van de laatste 30 jaar.
Vandaag dus plantjes gaan verkopen voor KOTK. En zoals al vermeld voor de 22e keer dat De Nauwe Band dit doet, net zoveel maal als de actie bestaat. Alleen al daarvoor een dikke proficiat aan de vereniging.
En geloof me vrij, alles verloopt op vrijwillige basis, de vereniging stopt er nog geld aan toe!
Dat de leden verkopers er ook plezier aan beleven is een surplus, de strijd tegen kanker is niet alleen maar ellende, het is ook hoop!
Maar er zijn meerdere acties waarvoor in onze maatschappij geld wordt ingezameld. Niet alles kan door de overheid worden georganiseerd. De tijden dat alle miserie maar naar het klooster werd gestuurd is ook voorbij. Ook al was dit goed georganiseerd, er zijn geen gratis werkkrachten meer. En de staat heeft geen geld voor sociale doelen, wel voor zak vul toestanden, jammer, het overheidsgeld (belastinggeld) gaat bijna integraal naar jobs, jobs en jobs.
Ik wil me niet als politieker zien, ik weet het soms ook niet, maar dat zwart niet altijd zwart is kan alleen in kringen die iets anders afspreken dan het gene ze beloven.
Soit, ik krijg er ook soms stenen kl van. Maar ik krijg het er ook van als het kleurtje bepalend is hoe je als mens bent. Spreek en je zult gezond worden is Bijbel taal. Realiteit is, spreek en je zult een mens worden onder de mensen.
Ik geloof in de goedheid van de mens maar niet in de goedgelovigheid.
Tot daar het uurtje van de Pelgrim.
Triestig nieuws, Kai de geleidehond van Miranda, zie mijn blog van vorig jaar augustus, is plots overleden. Voor Miranda en haar man Pieter is dit een groot verlies. Dit verlies in niet alleen maar zo een dier, het is een vriend, een dierbare die je bijstaat.
En daarom wil ik, iets vroeger dan gepland, de mensen sensibiliseren en
de actie Drop je Dopje nog eens promoten.
Dit initiatief bestaat uit de verkoop van ingezamelde plastic dopjes aan een recyclagebedrijf dat er duurzame paletten van maakt. Alleen plastic dopjes van drankflessen komen hiervoor in aanmerking! Iedereen kan hieraan meewerken. U verzamelt thuis de dopjes en brengt deze naar een ophaalpunt in uw buurt. (zie website dopjesactie - o.a. het containerpark)
Het BCG heeft enkele vrijwillers die ervoor zorgen dat de dopjes opgehaald worden bij de verschillende verzamelpunten. Wekelijks komt een groep van vrijwilligers te Tongeren samen om de opgehaalde dopjes te sorteren. Daarna worden de dopjes proper afgeleverd.
Nog enkele gegevens:
Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
Sint-Truidersteenweg 309
3700 Tongeren
tel: 012 / 23 43 19
www.geleidehond.be
Het moet niet altijd een grote inspanning zijn, ook kleine steentjes zijn belangrijk.
Grtjs
Hugo
Fotos: KAI; Kai, Miranda, ouders en acteurs op de actie vorig jaar; Drop je Dopje! Super Sales Woman; Not Only Gin/Tonic shakers!.
Het was voorspeld en ook uitgekomen, het was warm! Ondanks dat we al half september zijn kan je de temperaturen, zowel nacht als dag, bijna tropisch noemen.
En al mag je eigenlijk onder zulke omstandigheden niet te veel fysieke inspanningen doen, met de bende zijn we er toch op uitgetrokken voor een voettochtje in de buurt van Weerde.
Jan is zopas grootvader geworden en een klein kadoke voor Staf mocht er wel bij zijn. Ook werd er een glaasje op gedronken, zo hoort het te zijn.
Het was bijna tien uur als we aan onze tocht begonnen, maar dat kon geen kwaad.
Het parcours liep langs de E19 tot bijna in Mechelen. Op de middag konden we op een bank aan de rand van een rugby terrein onze boterhammetjes opeten. Iedereen had deze dan ook in een koelzak gestoken zodat het geen kleffe bedoening werd. Iets later konden we in Hombeek een verfrissing nemen. Het terras lag naar het Zuiden gericht en ondanks de luifel verdampten de pinten zeer vlug.
Het parcours werd een beetje ingekort, een extra rustpauze werd ingelast, dit allemaal om tegen zessen niet uitgedroogd de trein huiswaarts te moeten nemen. (voor mij was het file volgen omdat ik dacht vlugger met de auto thuis te geraken)
22ste Plantjesweekend
Het Plantjesweekend staat al 21 jaar garant voor een driedaags succesverhaal.
Op 16-17 en 18 september 2016 staan duizenden vrijwilligers klaar om azalea's te verkopen ten voordele van Kom op tegen Kanker.
Ook De Nauwe Band staat weer paraat om de azaleas aan de vrouw/man te brengen op de gekende verkooppunten in Temse.
Koop een plantje en maak mee een vuist tegen kanker!
Dinsdag ben ik mijn laatste stempel gaan halen op de gemeente. Mijn stempelboekjes van de Via Francigena zijn nu compleet.
Het verhaal is wel nog niet ten einde, het fotoboek dient nog gerealiseerd te worden. Er is nog werk aan de winkel.
Grtjs
Hugo
Fotos: Opa Jan; Op weg; Langs de Zenne, zonder stank!; Curieuze foto!; 14 koeien in de schaduw van 1 boom; Rustpauze aan een kapel; Rustpauze aan De Kroeg; Ook de Catsjoe wordt niet vergeten; Zie nota!.
Nota: Normaliter is dit een idyllisch plaatsje aan de rand van het water (Egleghemvijver uitgegraven voor de aanleg van de E19). In onze moderne Alles Mag samenleving is het een stort. Op de foto kan je onmogelijk alle vuiligheid tegelijk laten zien.
De titel komt van een song van de Proclaimers. Zopas nog eens op Radio 2 gehoord.
Het is al drie jaar geleden dat het refrein op de hoes van onze CD stond geprint, CD gemaakt ter gelegenheid van ons 40 jarig huwelijks jubileum. In de top 30, gekozen door de gasten van het jubileumfeest, staat de song 500 miles evenwel niet vermeld. Maar er staan andere pareltjes tussen. Op 29 staan The Beatles gevolgd door The Rolling Stones. Gelukkig staat op 28 een Belgische groep met een fantastisch nummertje: The Way to Your Hart van Soul Sister.
Het blijft een aanstekelijk melodietje waarop je niet stil kan zitten.
Ikzelf kan me helemaal vinden in de voting. Wel zouden Roy Orbison (In Dreams) en Stealers Wheel (Stuck in the Middle) vooraan prijken. Niet dat ik Laat de zon in je hart zijn goede rangschikking niet gun, integendeel.
Waarheen ga je volgend jaar? Is de vraag die altijd komt. En het antwoord is steevast: ik weet het al maar zeg het nog niet! En ik wil gerust nog een dikke 800 km gaan stappen, eventjes een cirkel trekken en zien wat er te bereiken valt. Maar dat is voor later, eerst de conditie op peil houden.
Gisteren was het heel wat minder, tot na de middag was de pot niet ver uit de buurt. Gelukkig was savonds de druk van de ketel en heb ik kunnen genieten van de basket derby tussen BBC Scheldejeugd en Sint-Niklase Condors.
Genieten was er door de spanning, niet door het getoonde spel. Beide coachen hebben nog wat werk om de machine geolied te laten lopen.
Trouwens, Scheldejeugd Temse heeft zaterdag zijn 66 jarig bestaan gevierd, opgericht op 22 juni 1950 met stamnummer 548. (info identificatiegegevens Vlaamse Sportfederatie)
Hieronder kort de historie in verband met de oprichting van de club, overgenomen van de website van Scheldejeugd.
'Onder impuls van de Dhr Victor Noël. en Dhr Jos Van Hemelen werd op 21 juni 1950 overgegaan tot de oprichting van de eerste basketballclub van Temse, Scheldejeugd genaamd.
Deze beide heren (ze waren van waalse afkomst) hadden toen in hun gemeente (Esneux) kennis gemaakt met de nieuwste en veelbelovende sporttak, het basketball.
Ze wilden graag de Temsese sportieve inwoners laten proeven van deze, toen nog jonge, sporttak en al vlug vonden ze in de familie De Pauw Egon De Cauwer Elisa de ijverige medewerkers welke nodig waren om de basketballploeg te laten functioneren.
Bij de oprichtingsvergadering werden volgende bestuursfuncties vastgelegd;
Voorzitter; Goossens Florent, Ondervoorzitter; De Bruyn Eduard, Schrijver; De Bondt Francois, Schatbewaarder; Servotte Gabriël, Hulpschatbewaarder; Lijssens Jan, Oefenmeester; Noël Victor, Leden; Breynaert Karel, De Maere Willy, Mijs Jozef.
Bij de spelers van het eerste uur vinden we onder andere Egon De Pauw, die later zelf jarenlang voorzitter zou worden van onze club.
In 1950 werd gestart met een herenploeg in de 3 provinciale reeks van de K.B.B.B. afdeling Oost-Vlaanderen, het eerste seizoen werd meteen afgesloten met een schitterende 3de plaats in de algemene rangschikking.
Het onverwachte succes van dit aanvangsjaar had tot gevolg dat er reeds vanaf het 2de seizoen ook een damesploeg onder leiding van Elisa De Cauwer en haar zussen Gerardine en Madeleine van start ging in de competitie (2de provinciale).
De damesafdeling kende een grote bloei maar bestond slechts 10 jaar.
Tijdens deze tien seizoenen haalden zij wel 3 kampioenentitels binnen, waardoor zij het tot in de 2de nationale reeks brachten. Er waren zelfs topwedstrijden waarvoor maar liefst 700 toeschouwers kwamen opdagen!
Het mocht echter niet zijn, na tien succesvolle seizoenen moesten zij noodgedwongen (te weinig speelsters) allen de basketballschoenen aan de haak hangen.'
Grtjs
Hugo
Fotos: Vanmorgen heb ik dan de laatste krampen weggefietst, rustig langs Wintam, Oppuurs en St-Amands en over de dijk terug naar Temse.
En ik ben verkwikt terug thuis gekomen!
Het nieuwe biljart seizoen is gisteren van start gegaan. Mijn eerste match was al niet denderend, pas na 9 beurten er eindelijk eens op. Gelukkig stokte het bij mijn tegenstander, Staf, zodat ik op het eind toch nog een gemiddelde van 1 haalde. Enfin, daarna heb ik toch nog enkele mooie driebandjes kunnen maken.
Jullie weten wellicht al dat ik een regelmatige opera bezoeker ben. De vereniging Opera Ballet Vlaanderen geeft 4x per jaar het blad Insight uit. Hierin wordt vooruitgeblikt op voorstellingen van zowel opera als ballet. In de eerste uitgave van het seizoen 2016-2017 bespreekt men o.a. het ballet Scheherazade.
In tkort:
Scheherazade vertelde gedurende 1001 nachten verhalen om de moordlust van de Sultan te bezweren en haar hachje te redden. Ze bleef in leven bij gratie van wat ze kon opdiepen en vertellen. Het was geen overlevingsinstinct, maar een nobele daad van een activiste. Scheherazade, die de dochter van de grootvizier was, kon niet langer aanzien hoe de Sultan, als wraak voor het bedrog van zijn vrouw, nacht na nacht een nieuwe bruid offerde. Ze smeekte haar vader om haar aan de dolgedraaide tiran uit te huwelijken en trok met woorden ten strijde. Ze vertelde zich naar een happy end. Nu ja, ze werd gelukkig met de Sultan en hij met haar.
Vandaag, in tijden dat vrouwen en hun vrijheid zwaar onder vuur liggen, is er een nieuwe generatie Scheherazades opgestaan. Jonge, intelligente vrouwen die zich verzetten tegen het oprukkend fundamentalisme en veelal via sociale media hun boodschap de wereld insturen. Ze willen onze aandacht en hulp. Zolang ze posten, zijn ze niet uitgewist.
Het blad vervolgt verder onder de hoofdding: Ontsluierd.
Een slordige halve eeuw van vervrouwelijking is niets in het licht van de wereld-geschiedenis, hooguit een intermezzo. Een anekdote in de marge van de grote lijnen. Het beeld van de vrijgevochten vrouw die zonder schroom is over haar seksuele noden, dreigt straks als een posttraumatische dwaling na WOII in de voetnoten te belanden. Een beetje zoals de 12e eeuw, waarin de mystiek welig tierde, die voor vrouwen een korte time-out bood uit de onderdrukking en het bijhorende demoniseren van het vrouwelijke.
Even, waarna de grote middel-eeuwse excessen qua perverse vrouwenhaat nog moesten komen.
Een beetje zoals Iran en Irak waar vrouwen nog maar één generatie geleden de universiteiten bevolkten en een actief leven leidden vooraleer ze werden uitgegomd. Niets is ooit voorgoed gewonnen, zo blijkt. Ook al staat het gelijkheidsbeginsel ingeschreven in de Universele Rechten van de Mens die als onvervreemdbaar gelden, het is geen evidentie. Noch vrijheid van meningsuiting, van denken en handelen of vrijheid tout court. Toch steken er in die golf van versluiering vrouwen moedig de kop op en doen hun verhaal om onze ogen te openen. Sommigen bepleiten hun zaak, anderen confronteren ons met het gigantisch onrecht dat hen tekende.
Stuk voor stuk indringende getuigenissen.
Aesha Mohammedzai, het meisje met de afgesneden neus.
Malala Yousafzai, kinderrechtenactiviste en Nobelprijswinnaar.
Ensaf Haider, houdt het verhaal van haar man levend.
Zineb El Rhazoui, Charlie Hebdo-journaliste in gevaar.
Ik vermeld ook de aangrijpende verhalen van Miriam Ali en Zana Muhsen (over de almacht van mannen in Jemen en de onwil van mannen in Engeland):
Uit naam van mijn dochters en Vechten voor Nadia.
De verhalen of getuigenissen zijn om koude rillingen van te krijgen. De wereld is onrechtvaardig maar wij hebben hier zeker niet te klagen.
Te voet naar Jeruzalem is de titel van het boek dat voor me op de tafel ligt. Het leest aangenaam en het verhaal is er een van vertrouwen.
De auteur, Sebastien de Fooz, heeft deze tocht gedaan in 2005. In zijn reisverslag beschrijft hij de moeilijkheden die hij ondervindt, moeilijkheden in verband met de afstand, het weer en hoe en waar te slapen. En steeds opnieuw lukt het hem om een onderdak te vinden en voldoende te eten te krijgen.
Overal waar hij komt ontmoet hij vriendelijke mensen die hem gastvrij ontvangen. Mensen die het zelf niet breed hebben, vervolgd zijn geweest (of nog gediscrimineerd worden) en soms verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt. (ouderen die tijdens WOII vanuit Rusland naar Polen, Oost-Duitsland, Tjeschië en bijvoorbeeld Roemenië moesten uitwijken).
Serviërs die de verschrikkingen van de Balkanoorlog hebben meegemaakt, zowel als burger of als militair, en nu vergeten worden door het rijke Westen. Maar de echte oorlogsmisdadigers zijn meestal de dans ontsprongen en leven in weelde in verre oorden.
Het is makkelijk om van hieruit over mensen te spreken in bepaalde termen, als je de achtergrond niet kent is de kans op een verkeerde visie uitermate groot. Daarom is reizen, zeker te voet, een grote levenservaring.
Dinsdag ll ben ik met de stapmaten een tochtje gaan doen rond Tongeren, de oudste stad van het land. Het decor was gewoonweg prachtig, zeker als de zon van de partij is en je in korte 'flok' kan paraderen.
Onmiddellijk na de stad betraden we het natuurgebied de Kevie waardoor de Jeker stroomt.
De Jeker ontspringt in de buurt van Lens-Saint-Servais in de provincie Luik en meandert daarna door het landschap van de Haspengouw, alternerend tussen Vlaanderen en Wallonië. Aan de bovenloop van de rivier liggen onder andere de plaatsen Geer, Darion, Hollogne-sur-Geer, Grand-Axhe, Petit-Axhe, Borgworm, Hartenge, Liek, Lantremange, Bergilers (Belliek), Grandville (Nederliek), Lens-sur-Geer, Wouteringen, Lauw, Koninksem, Offelken en Tongeren.
Aan de benedenloop van de Jeker (vanaf Tongeren) liggen onder andere de plaatsen Mal, Sluizen, Glaaien (Glons), Beurs (Boirs), Rukkelingen-aan-de-Jeker (Roclenge-sur-Geer), Bitsingen (Bassenge), Wonk, Eben-Emael en Kanne.
Het Jekerdal is een vallei en natuurgebied in het stroomgebied van de rivier de Jeker in België en Nederland.
Het Jekerdal ligt voor een groot gedeelte in de Belgische Haspengouw en wordt gescheiden van het Maasdal door het Plateau van Caestert. Langs de Jeker liggen diverse monumentale kastelen en watermolens, alsmede de historische steden Tongeren en Maastricht.
Een infobord in de Kevie vermeld volgende:
Aan het eind van de jaren 60 van de vorige eeuw werden de Jeker en de Oude Jeker rechtgetrokken, verbreed en verdiept. De Jekerarm naar de Blaarmolen werd volledig gedempt. Deze maatregelen versnelden de waterafvoer waardoor het valleigebied volledig verdroogde, en stroomafwaarts de kans op wateroverlast toenam. De Blaarmolen raakte ook volledig geïsoleerd van de Jeker.
De Vlaamse Milieumaatschappij herstelde, met financiële steun van het EU-project Aquadra en het visserijfonds, de oude meanders op de Jeker en sloot de oude Jekerarm opnieuw aan op de Blaarmolen. Hierdoor volgt de Jeker nu opnieuw zijn oude tracé en kan de beschermde molen opnieuw maalvaardig worden.
Dankzij dit project worden verschillende doelstellingen bereikt:
- Het valleigebied kan meer water vasthouden en bergen waardoor de afwaarts gelegen gebieden minder gevoelig zijn voor overstromingen.
- De leefomgeving van waterminnende planten en dieren verbetert en is gevarieerder.
- Alle vismigratieknelpunten op de Jeker teer hoogte van de Kevie zijn opgelost.
- De landschappelijke en belevingswaard van de vallei is toegenomen.
Spijtig genoeg was ik mijn kodakske vergeten. Gelukkig heb je daarvoor maten die wel hun fototoestel bij hebben (en wat voor een!) en die bereid zijn om hun fotos te delen.
Alleen brengt dit weeral een heleboel werk met zich mee, Flickr en One Drive zijn nu weer niet dé termen die bij me op het eerste gehoor een belletje doen rinkelen.
Flickr-fotos heb ik ondertussen al op mijn eigen laptop kunnen zetten. One Drive is geïnstaleerd maar daar is toch nog wat werk aan om er mee weg te kunnen. Alvast één foto heb ik het weet niet meer precies toch via OD toch in mijn verslagje gekregen. Als je verder kijkt snap je wel waarom precies deze. (als het lukt)
Grtjs
Hugo
Fotos: (Doorheen het wisselende landschap rond Tongeren en gedeeltelijk langs De Jeker.) Welkom in de Kevie; Blaarmolen; Middagpauze met Ronny en Jan; En de Catsjou, de trouwe en gehoorzame vriend van Ronny; Pad tussen de akkers; Peren, die niet naar Rusland gaan; Kasteel van Betho, bijna in Tongeren; Ambiorix; Einde.
Zware inspanningen zijn te mijden en je moet voldoende drinken. Dat laatste is dus geen probleem. En die inspanning beperkt zich tot fotos uitzoeken voor het samenstellen van een fotoboek Voettocht naar Rome.
Amai, als je een keuze moet maken uit een drieduizend fotos én je wil een verhaal vertellen, wel, dat is niet makkelijk.
Toch gisteren tijd gehad om (vooral Agnes) een BBQ voor te bereiden voor het bezoek van nonkel en tante. Dat was ook al jaren dat dit was afgesproken maar nooit in de praktijk omgezet. En op een warme zomerse dag viel de hitte van de gloeiende kolen best mee, natuurlijk met een verfrissing binnen handbereik.
Het was gezellig en de avond was vlug voorbij. En omdat de nacht geen afkoeling bracht ben ik onder de sterren hemel blijven zitten/slapen.
Een fietstochtje heeft er nog niet ingezeten deze week, een voettocht evenmin. Volgende week dinsdag trek ik er nog eens op uit met de stapmaten, tochtje in de buurt van Tongeren. En als ik op tijd wakker ben morgenvroeg (vroeg!) zit er een ritje met de fiets wel in, hopelijk nu zonder lekke band.
Ik heb mijn Italiaanse vrienden een mailtje gestuurd om mijn medeleven te betuigen bij de rampspoed die in hun land is gebeurd. Als vrijwillig brandweer man jeukt het dan om onmiddellijk naar daar te trekken en te helpen zoeken en graven naar overlevenden.
Het aantal bezoekers aan mijn blog is deze week over de kaap van 15000 gegaan. Dit is voor mij een gigantisch getal. Het eerste jaar kwam het aantal bezoekers met moeite in de buurt van de 5000, de laatste zes maanden is de boel zo een beetje ontploft.
Beste volgers: bedankt!
Ben zopas terug thuis van een bezoekje aan de Beverse feesten. Er was een heleboel te zien en te beleven. De verschillende straat animaties zijn een schot in de roos, grappig en mooi om zien. Mede door het mooie weer was het op de koppen lopen.
Ik verwacht dan voor vandaag en morgen ook een grote toeloop voor Temse in de Wolken.
Grtjs
Hugo
Fotos: BBQ (2x), Foto genomen in : Mormants, Sivizzano, Pontremoli, Pietrasanta, Poscari, Altopascio en Bolsena.
