Tempus Fugit

Ik moet trouwens dringend mijn pommerance vervangen, versleten tot bijna op het beentje. De keu is nog afkomstig van mijn vader en ik schat dat deze al tegen de 70 jaar oud wordt. Eind jaren veertig, begin jaren vijftig waren er nog een groot aantal clubs in Temse. Bijna elke kroeg had wel een of ander type van biljart staan. Ik weet alleszins nog dat de carambole bij ons thuis, café de Graanmarkt, door de week meestal gebruikt werd door ons om te spelen, niet te biljarten. En omdat ik maar juist boven het biljart kon kijken diende ik vrij veel rond het meubel te lopen. Maar de uren die ik daarop heb gespeeld met de lego zijn niet te tellen. Ook had ik een speelgoed treintje (Fleischmann) gekregen, een doos met een lokomotief en twee wagonnetjes, waarvan het spoor precies tussen de banden viel. Er lag wel altijd een bescherming op het biljart ter voorkoming van schade aan het groene laken. Op het biljart mochten we zeker niet komen, we zouden met ons grote gewicht de banden wel kunnen vervormen! Het was meer in de wintermaanden dat er intensief gebruik werd gemaakt van de binnen speeltuin. Een andere speeltuin bevond zich in het zaaltje boven het café. Met een touwtje over de breedte speelden ik met mijn oudere broer toen al volleybal, wellicht waren we de eerste Temsese club. Helaas begaf de grote kerstbol het al vlug, zodat we op een plastiek geval verder moesten. Dat deed al eens pijn aan de vingers maar vooral, het stootte hier en daar al eens iets om. Hierdoor werd ons moeder dan weer gealarmeerd waardoor de partij ten einde liep. De schade aan de kerstbol werd enkele maanden later vastgesteld. Maar ja, het was dan vredestijd, en de herrie was vlug over. Het is altijd een zaak geweest om goed te kunnen plannen!

Onze grote speeltuin bevond zich uiteraard op de markt en omliggende. De kerk was een geliefkoosd terrein, vooral bij het huiswaarts keren na de cowboy en indianen gevechten achter de kerk, de noord, de kleine kaai en de Dijkstraat. De broers Servotte (Freddy en Roger) en onze Dirk waren meestal de goede cowboy, ik de jongste, lag meestal vastgebonden in het gras tussen de struiken.

In het wijwater vat achteraan konden we rustig onze handen en voeten afspoelen zodat ons moeder niet kon zien dat we tot bijna in de schelde waren geweest. Want haar heilige schrik was water. Den blauwen steen was absoluut verbonden terrein. Allé, als ze erbij was natuurlijk. En soms was het zo plezant om die regel aan je laars te lappen dat je versteende als daar plots die bekende stem over de kaai galmde. Afijn, het heeft me niet weerhouden om graag op het water te vertoeven.

Gisteren avond heb ik nog eens mosselen gegeten. En ze smaakten voortreffelijk, ik heb me drie maal bediend. En niet alleen de mosselen waren goed op smaak, ook de voorgerechtjes en de bijhorende wijnen én de gesprekken maakten het tot een toffe avond. Onze maatschappij is drastisch aan het veranderen, hoe gaan we hiermee om en wat brengt de toekomst. Bedankt L&M.