Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
27-09-2016
Weekend
Beste Lezers,
We zijn het weekend heelhuids doorgekomen. Vrijdagavond een keineig goe feestje gehad. Een laatste bus was er niet meer maar voor 25 ben je veilig thuis met de taxi. Zaterdag was er een bezoekje aan de jaarlijkse BBQ van turnkring Jeroen, de turnvereniging van school broeders Hiëronymieten Sint-Niklaas. Agnes en ikzelf zijn meer dan 20 jaar lang mee geweest op sportkamp, begin augustus, als keukenhulp en meid voor alle werk. Zeer toffe periode waar we met een goed gevoel op terugkijken.
Iets later was er de welkomst drink bij de nieuwe geburen. Jammer genoeg was het verblijf daar van korte duur want tegen achten werden we verwacht op het eetfestijn van BW Kruibeke.
En dat is daar zeer goed meegevallen, gewoon goede kost en prima service. Niettegenstaande het groot aantal deelnemers (360), waren er geen lange wachtrijen en dit dankzij een uitstekende organisatie. Die mensen zouden professioneel kunnen starten. Ook de bediening voor de dranken verliep feilloos. En zoals wel meer gebeurd bij de SPEF, tegen twaalven stonden de voertuigen terug in een propere garage. En zondag morgen waren de vrijwilligers er al weer om ook de kantine op te ruimen.
Wat me opvalt in Kruibeke is dat, ongeacht het sterretje of streepje op de kraag, iedereen de handen uit de mouwen steekt, voor gelijk welke taak.
Proficiat aan de SPEF en alle brandweerlieden-medewerkers.
Zondag was het na de middag wel wat rustiger, savonds bezoek gehad van de familie Lockefeer. Een chinees gaan halen en bij een drankje Agnes haar verjaardag gevierd.
Gisteren stond er dus een wandeling op het programma, een toerke in de buurt van Huldenberg. Mooie en rustige wandeling langs de IJse en de Dijle, uitgezet door de Jan. De Catsjoe was er niet bij en dus ook de Ronny niet. Michel en Marc zijn goed bezig en sparen hun verlof dagen want vanaf vrijdag eerst komend gaan beiden een deel van de Escapardenne lopen.
Alleszins succes en mooi weer toegewenst.
Via Sint-Joris Weert ben je vlug over de taalgrens. Dit wil niet zeggen dat we dan plots Frans spraken, we hebben trouwens slechts een tiental mensen ontmoet op onze tocht. Terug in St-Agatha-Rode, deelgemeente van Huldenberg, kwamen we via de Dijle terecht aan het Grootbroek. De kern van het natuurreservaat wordt gevormd door een complex van voormalige viskweekvijvers met een gezamelijke wateroppervlakte van ongeveer 30 ha.
De vijvers werden vanaf de jaren vijftig aangelegd in functie van viskweek, later werden ze gebruikt voor de jacht op waterwild. De Vlaamse Overheid kocht het vijvercomplex in 2003. Het Grootbroek vormt één van de belangrijkste waterrijke gebieden in het Europees Vogelrichtlijn gebied Dijle Vallei.
Het is nu een voedsel en rustplaats voor vele trekvogels. Er is een vogeltoren gebouwd, niet om te .. maar wel om rustig naar de natuur en de vogels te kunnen turen of te fotograferen.
Via Pécrot (Grez-Doiceau) terug naar Vlaamse Gronden.
(Entre parenthèses, het is vandaag de Franstalige Nationale Feestdag.
La Journée de la Communauté française (27ème Septembre) en Belgique est une fête annuelle de la Communauté française de Belgique; commémorant la victoire (en 1830) des patriotes belges sur les forces gouvernementales dans le parc royal. La fête a été célébrée pour la première fois en 1975.)
De Dijle, (Frans: Dyle, Waals: Tîle) is een rivier die door de Belgische provincies Waals-Brabant, Vlaams-Brabant en Antwerpen stroomt. Ze maakt deel uit van het stroomgebied van de Schelde. Het gebied ten oosten van Brussel, waar de Dijle doorheen komt, heet het Dijleland. De belangrijkste plaatsen aan de Dijle zijn, met de stroom mee, Ottignies-Louvain-la-Neuve, Waver, Leuven en Mechelen.
De rivier heeft een lengte van 86 kilometer.
Ze ontspringt in Houtain-le-Val, een deelgemeente van het Waals-Brabantse Genepiën (Genappe). Aanvankelijk stroomt de Dijle tamelijk ongedwongen in noordoostelijke richting. Ten zuiden van Leuven monden de Thyle, de Train, de Nethen, de Laan en IJse uit in de Dijle; in Leuven zelf ook nog de Voer. In Werchter mondt de Demer uit in de Dijle, die daarna een bocht maakt naar het westen. In Mechelen wordt de Dijle gesplitst in een Binnendijle en een Afleidingsdijle. Uiteindelijk gaat de Dijle, vlak nadat de Zenne in haar loop uitmondt, in Rumst samen met de Nete over in de Rupel.
In het gedeelte van Overijse, waar we doorheen zijn gegaan, hebben we jammer genoeg geen druiven gezien, het zou goed gesmaakt hebben.
Wel zijn we door het natuurpark Rodebos en Laanvallei gestapt. De bomensoorten variëren om de honderd meter en de holle wegen zijn indrukwekkend. Wel wordt je aangeraden om jonge reebok kalfjes niet aan te raken. Ogenschijnlijk zijn de beestjes verlaten maar mama reebok kijkt, ongezien, vanop afstand toe. Door aanraking breng je mensen geur over en daar houden de reebokken helemaal niet van. Het gevolg is dat mama denkt dat het gevaar nabij is en laat haar jong achter.
In plaats van druiven te eten in Overijse heb ik een Orval gedronken bij terugkomst in Huldenberg.
In de gevel van het zuidelijke zijkoor van de Onze-Lieve-Vrouwkerk aldaar
bevindt zich één van de oudste zonnewijzers van de streek (1764).
Onder de uurvermelding verwijst de tekst "De tIJD, heLaes zIet, Vergaet aLs DIt teeCken Vroegh en Laet" naar de vergankelijkheid van de tijd en van dit aardse leven. De roodgeverfde hoofdletters vormen het Latijnse chronogram 1764 (DIJDLIVLDICVL).
Nog dit, Dixie Dansercour is inwoner van Huldenberg en zoals we weten een vurige poolreiziger. Een standbeeld aan het gemeentehuis van de hand van Freddy Cappon verwijst naar de relatie Dansercour en de Inuit. Het beeld draagt de naam Inuit Controversy met daarnaast aan de gevel een spreuk van Dixie,
Hou op met dromen en je zal nog moeilijker in slaap kunnen vallen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Weinig gebruikt pad!; Vogelhut; Het Grootbroek; Kayakers; Beukenlaan; Dennenlaan; Holle weg; Zonnewijzer; Inuit Controversy.
De koninklijke Biljart Club Onder Ons bestaat dit jaar 82 jaar.
Op 20 oktober 1934 werd de club gesticht onder de leiding van:
Voorzitter De Smet Georges
Secretaris Maes August
Schatbewaarder Scherfereel Aloïs
Bestuursleden De Sutter Flor en Van Bruyssel Jos.
Het aantal leden bedroeg toen 13 spelende leden en 5 ere leden. Het aantal spelende leden bleef steeds schommelen tussen 13 en 18. De laatste jaren is dit cijfer gezakt tot 7.
De matchen in clubverband worden op maandag avond gespeeld in de Pocket. Sinds vorig jaar september heeft KBCOO hier zijn stek gevonden.
Vanaf zijn ontstaan tot 2015 was Den Burgerskring de plaats van afspraak voor de biljart liefhebbers. De club had er de beschikking over twee biljart tafels, wat een luxe was, de leden konden elke week zeker spelen.
Niet dat we ons beklagen over het huidige lokaal, de uitbaters (Chantal en Michel) hebben ons fantastisch opgevangen,
De Koninklijke Biljart Club heeft als het ware het ene historische pand geruild voor één met nog grotere historische achtergrond.
Café-restaurant Temsica, ingeplant op de hoek van de Wilfordkaai met de Consciencestraat, volgens gevel opschrift gekend als "NV TEMSICA" van 1922.
Gebouwd als verenigingsgebouw van "De Katholieke Burgerskring" in opdracht van de Naamloze Maatschappij Temsica, naar een ontwerp van architect Hendrik Buytaert. Toelating tot bouwen verleend op 12.12.1922. Opgericht op gronden die gewonnen werden na de demping van het molenwater bij de Watermolen tussen 1908 en 1911. Op dit moment is het gebouw niet beschermd, maar wel vastgesteld als bouwkundig erfgoed. Dit vaststellingsbesluit dateert van 18 november 2012.
Meer dan 82 jaar was de Temsica de ontmoeting en vergader plaats voor vele verenigingen en bedrijven. In eerste instantie dus voor de christelijke middenstandsorganisaties, door de sluiting van de partij lokalen en de veranderde tijdsgeest, waren de laatste decennia alle overtuigingen welkom.
Vele jaren was de Temsica uitgebaat als taverne, restaurant en hotel. In de begin jaren werd Temse regelmatig bezocht door Antwerpenaren die met de Wilfordboten op bezoek kwamen. De eerste gerant kwam trouwens van tStad, Van Geet Cyriel. Midden jaren vijftig van vorige eeuw was Maria Boodts de uitbaatster. Haar echtgenoot, Amedé Verbraeken, was oud-politie commissaris van Temse.
Van de jaren zestig herinner ik me Walter van den Hoeck en Joanna Smeulders. Joanna baatte na het overlijden van Walter de zaak uit tot 1985. Opvolger was Guy Seghers en Erna die op hun beurt werden opgevolgd door Marcel De Moor en Ann Van de Velde. Laatste in het imposante rijtje was François Heyvaert.
Of er nog opvolgers komen is koffiedik kijken, den burgerskring zal wel een begrip blijven in de gemeente.
Dat is ook het geval voor De Belgische Vlag Den Boeres The Pocket.
Hieronder de rede uitgesproken door Burgemeester LDR bij de heropening op 1 maart 2007.
Meer dan 125 jaar jong, heeft het gebouw dat The Pocket huisvest als weinige andere een rol gespeeld in het ontspanningsleven van Temse. Sinds donderdag 1 maart zijn er nieuwe zaakvoerders: Michel Snyers en Chantal Verwilghen.
Voor 1880 bevond zich hier een woning met een watermolen (cf. de langslopende vliet) bestemd voor het malen van cichorei. Brouwer François Nijssens verkocht het huis aan Karel Van Cleemput, die het sloopte en er in 1880 een omvangrijk complex (woongelegenheid + herberg + feestzaal) liet optrekken. Het kreeg de naam De Belgische Vlag, maar ging de geschiedenis en de legende in als het Liberaal Huis en vooral den Boeres. Die volkse naam vond zijn oorsprong in de bijnaam van Karel Van Cleemput: Charel den Boer, bijnaam die hij had gekregen, toen hij als gareel- en zadelmaker een winkel uitbaatte in de Oeverstraat met als uithangbord In den Boer. De zaak van Karel Van Cleemput en Pelagie Van Lombergen groeide uit tot een drukke ontmoetingsplaats, een begrip in de gemeente.
In den Boeres werden verenigingen opgericht die geschiedenis schreven, o.a. turnkring Rust Roest (1887), fanfare (later harmonie) Moed en Volharding (1890) en toneelkring De Winterbloem (1890). Pittig detail: in 1896 werd De Belgische Vlag officieel erkend als volwaardige schouwburg. Van 1904 tot 1912 vonden hier ook de grandioze concerten plaats van de Peter Benoit-vereniging: zij vonden weerklank over heel Vlaanderen. Louis Van Cleemput en Leonie Bauer namen de ouderlijke zaak over. Hun zoon, Albert (1903-1985), een alomgekende, kleurrijke figuur, was houder van een uniek record in Temse: van 1932 tot 1976 nam hij aan alle gemeenteraadsverkiezingen deel: 8!
In 1919 werd De Belgische Vlag eigendom van de Coöperatieve Maatschappij De Belgische Vlag en werd het complex de vaste stek van de liberale beweging (partij, sociale werken, verenigingen). Maar niet enkel partijmensen kwamen over de vloer. Vooral met kermis en jaarmarkt, bij carnavalsvieringen, bals en andere feestelijke gelegenheden was het lokaal een pleisterplaats voor iedereen. Welke Temsenaar is nooit gaan dansen in den Boeres?
Van 1925 tot 1949 was Eduard Van Lancker lokaalhouder, van 1949 tot 1967 Jozef Docx. Na hem kwamen Pierre De Bondt en Liliane Huynen. Na de hoog bloei onder deze laatsten (1967-1973) deemsterde den Boeres weg. In 1979 werd het pand verkocht aan meubelhandel De Kleine Winst, die het aanwendde als magazijn. 1987 bracht de wedergeboorte. Onder de naam The Pocket vormden Patrick Symoens en Luc Goossens het geheel om tot hedendaagse drankgelegenheid en snookerhal. In 1999 werden Gino Gaspar en Carine Cordeel de nieuwe eigenaars-zaakvoerders. Zij zorgden in 2003 voor een grondige vernieuwing met als uithangbord Music Café met American Pool.
Hauman&De Moeite zingen er een liedje over. Den Boeres (Is Nie Meer) verscheen op de CD Water uit 1997.
Waarom ik dit nu allemaal ophaal is eenvoudig, dinsdag avond hebben we met de clubleden en echtgenoten onze kampioenviering gehouden in de Wereldkeuken.
Onze kampioen van vorig seizoen is meteen ook de speler die het langst aangesloten is bij de club, liefst 57 jaar al. Proficiat Louis M.
Grtjs
Hugo
Fotos: Menukaart ter gelegenheid van het 65 jarige bestaan in 1999; Algemene vergadering eind 22 augustus 2016.
Het blijft mooi weer, aangenaam om te fietsen of wandelen. Het laatste ga ik komende maandag weer doen, in de buurt van Huldenberg, bij Leuven.
Deze week ben ik al een paar keer gaan fietsen, ook deze morgen nog. En het valt op dat de nachten langer worden, het gras en de bladeren zijn nog flink nat rond tienen. Als de zon er niet aan kan is het nog later. En sommige bomen krijgen een ander kleurtje. De paden liggen bezaaid met afgevallen bladeren, ditmaal niet van de droogte. Met andere woorden, de herfst komt in het land. Volgens de weerkundigen is dit niet precies op de 21e september.
Voor mij begint het derde jaargetijde als het frisser wordt en je de zon recht in je ogen krijgt op bepaalde banen.
De Krijgsbaan smorgens en de Kouter- , Schoolstraat savonds zijn soms bijzonder gevaarlijk op er te rijden, zowel met de auto als de fiets zie je soms niks.
Geniet van de fotos, allemaal genomen in Temse. Van sommige beelden zou je kunnen denken dat ze genomen zijn in verre oorden.
Als kleinzoon van een landbouwer heb ik me steeds aangetrokken gevoeld tot het boeren leven. Mijn kennis van bloemen en planten èn de veestapel is weliswaar uiterst beperkt. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds respect heb voor het harde leven op de boerderij. Ik weet wel dat er een enorme evolutie is gebeurd in deze sector, de tijd van de kleine veehouders is al lang voorbij.
Ik herinner me nog zeer goed hoe mijn grootouders, langs moederszijde, in een klein boerderijtje woonden. Het erf was redelijk van oppervlakte, het woonhuis echter zou naar hedendaagse normen onbewoonbaar worden verklaard. Een leefkamer waar je rechtstreeks binnenkwam, een tweede plaatske langs waarlangs je de zolder kon bereiken met daar achter een opperkamerke, boven de vochtige kelder. En bij vrieskou stond er ijs op de spiegel, zeker onder de pannen, waar met houten panelen twee kamers waren gecreëerd. Aan de Leuvense stoof kon je je voeten lekker warmen, er wel op lettend dat je kousen niet verbrandde. Het toilet was een plaats waar in die dagen de krant niet werd gelezen. De stallen waren groot genoeg voor enkele koeien, een paard, wat varkens en kippen. Een konijnenhok en een duiventil maakten het geheel compleet.
Toch behoud ik fijne herinneringen aan de vele vakanties die ik op de Velle mocht doorbrengen.
En daarom heb ik gisteren mijn namiddag doorgebracht in Tielrode. De landelijke Gilde, KVLV en KLJ Tielrode en Elversele hadden in het teken van de Dag van de Landbouw een gezinsfietstocht georganiseerd waarbij je een bezoek kon brengen aan een melkvee- en een tuinbouwbedrijf.
Van het fietsen en het bezoek is niet veel in huis gekomen, wel hebben Agnes en ikzelf genoten van een rustige namiddag op de hoeve van de familie Kris Beck in de Molenstraat. Daar was voor randanimatie gezorgd en uiteraard kon je er goed eten en drinken. De Koninklijke Harmonie St-Cecilia van Tielrode zorgde voor de muzikale toets.
Ik heb gehoord dat er 280 deelnemers waren aan de zoektocht, niet mis. De vijfhonderd stoelen die voorzien waren voor de bezoekers waren bezet, een succes dus voor de organisatie.
De Nauwe Band heeft dit weekend 2000 plantjes verkocht voor de actie Kom op Tegen Kanker. Zowel gezamenlijk als individueel werden de azaleas aan de man gebracht door een schare enthousiaste medewerkers. Ook een succes!
Zo, het weekend is weeral voorbij gevlogen. En volgende week zal het niet rustiger zijn! Ik zie al uit naar mijn pensionering!
Grtjs
Hugo
Fotos: Tielrode; Pony ritjes voor de kinderen; Paardentram; Gezellige drukte; De laatste fietsers zijn in aantocht; K H St-Cecilia; Evolutie van de laatste 30 jaar.
Vandaag dus plantjes gaan verkopen voor KOTK. En zoals al vermeld voor de 22e keer dat De Nauwe Band dit doet, net zoveel maal als de actie bestaat. Alleen al daarvoor een dikke proficiat aan de vereniging.
En geloof me vrij, alles verloopt op vrijwillige basis, de vereniging stopt er nog geld aan toe!
Dat de leden verkopers er ook plezier aan beleven is een surplus, de strijd tegen kanker is niet alleen maar ellende, het is ook hoop!
Maar er zijn meerdere acties waarvoor in onze maatschappij geld wordt ingezameld. Niet alles kan door de overheid worden georganiseerd. De tijden dat alle miserie maar naar het klooster werd gestuurd is ook voorbij. Ook al was dit goed georganiseerd, er zijn geen gratis werkkrachten meer. En de staat heeft geen geld voor sociale doelen, wel voor zak vul toestanden, jammer, het overheidsgeld (belastinggeld) gaat bijna integraal naar jobs, jobs en jobs.
Ik wil me niet als politieker zien, ik weet het soms ook niet, maar dat zwart niet altijd zwart is kan alleen in kringen die iets anders afspreken dan het gene ze beloven.
Soit, ik krijg er ook soms stenen kl van. Maar ik krijg het er ook van als het kleurtje bepalend is hoe je als mens bent. Spreek en je zult gezond worden is Bijbel taal. Realiteit is, spreek en je zult een mens worden onder de mensen.
Ik geloof in de goedheid van de mens maar niet in de goedgelovigheid.
Tot daar het uurtje van de Pelgrim.
Triestig nieuws, Kai de geleidehond van Miranda, zie mijn blog van vorig jaar augustus, is plots overleden. Voor Miranda en haar man Pieter is dit een groot verlies. Dit verlies in niet alleen maar zo een dier, het is een vriend, een dierbare die je bijstaat.
En daarom wil ik, iets vroeger dan gepland, de mensen sensibiliseren en
de actie Drop je Dopje nog eens promoten.
Dit initiatief bestaat uit de verkoop van ingezamelde plastic dopjes aan een recyclagebedrijf dat er duurzame paletten van maakt. Alleen plastic dopjes van drankflessen komen hiervoor in aanmerking! Iedereen kan hieraan meewerken. U verzamelt thuis de dopjes en brengt deze naar een ophaalpunt in uw buurt. (zie website dopjesactie - o.a. het containerpark)
Het BCG heeft enkele vrijwillers die ervoor zorgen dat de dopjes opgehaald worden bij de verschillende verzamelpunten. Wekelijks komt een groep van vrijwilligers te Tongeren samen om de opgehaalde dopjes te sorteren. Daarna worden de dopjes proper afgeleverd.
Nog enkele gegevens:
Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
Sint-Truidersteenweg 309
3700 Tongeren
tel: 012 / 23 43 19
www.geleidehond.be
Het moet niet altijd een grote inspanning zijn, ook kleine steentjes zijn belangrijk.
Grtjs
Hugo
Fotos: KAI; Kai, Miranda, ouders en acteurs op de actie vorig jaar; Drop je Dopje! Super Sales Woman; Not Only Gin/Tonic shakers!.
Het was voorspeld en ook uitgekomen, het was warm! Ondanks dat we al half september zijn kan je de temperaturen, zowel nacht als dag, bijna tropisch noemen.
En al mag je eigenlijk onder zulke omstandigheden niet te veel fysieke inspanningen doen, met de bende zijn we er toch op uitgetrokken voor een voettochtje in de buurt van Weerde.
Jan is zopas grootvader geworden en een klein kadoke voor Staf mocht er wel bij zijn. Ook werd er een glaasje op gedronken, zo hoort het te zijn.
Het was bijna tien uur als we aan onze tocht begonnen, maar dat kon geen kwaad.
Het parcours liep langs de E19 tot bijna in Mechelen. Op de middag konden we op een bank aan de rand van een rugby terrein onze boterhammetjes opeten. Iedereen had deze dan ook in een koelzak gestoken zodat het geen kleffe bedoening werd. Iets later konden we in Hombeek een verfrissing nemen. Het terras lag naar het Zuiden gericht en ondanks de luifel verdampten de pinten zeer vlug.
Het parcours werd een beetje ingekort, een extra rustpauze werd ingelast, dit allemaal om tegen zessen niet uitgedroogd de trein huiswaarts te moeten nemen. (voor mij was het file volgen omdat ik dacht vlugger met de auto thuis te geraken)
22ste Plantjesweekend
Het Plantjesweekend staat al 21 jaar garant voor een driedaags succesverhaal.
Op 16-17 en 18 september 2016 staan duizenden vrijwilligers klaar om azalea's te verkopen ten voordele van Kom op tegen Kanker.
Ook De Nauwe Band staat weer paraat om de azaleas aan de vrouw/man te brengen op de gekende verkooppunten in Temse.
Koop een plantje en maak mee een vuist tegen kanker!
Dinsdag ben ik mijn laatste stempel gaan halen op de gemeente. Mijn stempelboekjes van de Via Francigena zijn nu compleet.
Het verhaal is wel nog niet ten einde, het fotoboek dient nog gerealiseerd te worden. Er is nog werk aan de winkel.
Grtjs
Hugo
Fotos: Opa Jan; Op weg; Langs de Zenne, zonder stank!; Curieuze foto!; 14 koeien in de schaduw van 1 boom; Rustpauze aan een kapel; Rustpauze aan De Kroeg; Ook de Catsjoe wordt niet vergeten; Zie nota!.
Nota: Normaliter is dit een idyllisch plaatsje aan de rand van het water (Egleghemvijver uitgegraven voor de aanleg van de E19). In onze moderne Alles Mag samenleving is het een stort. Op de foto kan je onmogelijk alle vuiligheid tegelijk laten zien.
De titel komt van een song van de Proclaimers. Zopas nog eens op Radio 2 gehoord.
Het is al drie jaar geleden dat het refrein op de hoes van onze CD stond geprint, CD gemaakt ter gelegenheid van ons 40 jarig huwelijks jubileum. In de top 30, gekozen door de gasten van het jubileumfeest, staat de song 500 miles evenwel niet vermeld. Maar er staan andere pareltjes tussen. Op 29 staan The Beatles gevolgd door The Rolling Stones. Gelukkig staat op 28 een Belgische groep met een fantastisch nummertje: The Way to Your Hart van Soul Sister.
Het blijft een aanstekelijk melodietje waarop je niet stil kan zitten.
Ikzelf kan me helemaal vinden in de voting. Wel zouden Roy Orbison (In Dreams) en Stealers Wheel (Stuck in the Middle) vooraan prijken. Niet dat ik Laat de zon in je hart zijn goede rangschikking niet gun, integendeel.
Waarheen ga je volgend jaar? Is de vraag die altijd komt. En het antwoord is steevast: ik weet het al maar zeg het nog niet! En ik wil gerust nog een dikke 800 km gaan stappen, eventjes een cirkel trekken en zien wat er te bereiken valt. Maar dat is voor later, eerst de conditie op peil houden.
Gisteren was het heel wat minder, tot na de middag was de pot niet ver uit de buurt. Gelukkig was savonds de druk van de ketel en heb ik kunnen genieten van de basket derby tussen BBC Scheldejeugd en Sint-Niklase Condors.
Genieten was er door de spanning, niet door het getoonde spel. Beide coachen hebben nog wat werk om de machine geolied te laten lopen.
Trouwens, Scheldejeugd Temse heeft zaterdag zijn 66 jarig bestaan gevierd, opgericht op 22 juni 1950 met stamnummer 548. (info identificatiegegevens Vlaamse Sportfederatie)
Hieronder kort de historie in verband met de oprichting van de club, overgenomen van de website van Scheldejeugd.
'Onder impuls van de Dhr Victor Noël. en Dhr Jos Van Hemelen werd op 21 juni 1950 overgegaan tot de oprichting van de eerste basketballclub van Temse, Scheldejeugd genaamd.
Deze beide heren (ze waren van waalse afkomst) hadden toen in hun gemeente (Esneux) kennis gemaakt met de nieuwste en veelbelovende sporttak, het basketball.
Ze wilden graag de Temsese sportieve inwoners laten proeven van deze, toen nog jonge, sporttak en al vlug vonden ze in de familie De Pauw Egon De Cauwer Elisa de ijverige medewerkers welke nodig waren om de basketballploeg te laten functioneren.
Bij de oprichtingsvergadering werden volgende bestuursfuncties vastgelegd;
Voorzitter; Goossens Florent, Ondervoorzitter; De Bruyn Eduard, Schrijver; De Bondt Francois, Schatbewaarder; Servotte Gabriël, Hulpschatbewaarder; Lijssens Jan, Oefenmeester; Noël Victor, Leden; Breynaert Karel, De Maere Willy, Mijs Jozef.
Bij de spelers van het eerste uur vinden we onder andere Egon De Pauw, die later zelf jarenlang voorzitter zou worden van onze club.
In 1950 werd gestart met een herenploeg in de 3 provinciale reeks van de K.B.B.B. afdeling Oost-Vlaanderen, het eerste seizoen werd meteen afgesloten met een schitterende 3de plaats in de algemene rangschikking.
Het onverwachte succes van dit aanvangsjaar had tot gevolg dat er reeds vanaf het 2de seizoen ook een damesploeg onder leiding van Elisa De Cauwer en haar zussen Gerardine en Madeleine van start ging in de competitie (2de provinciale).
De damesafdeling kende een grote bloei maar bestond slechts 10 jaar.
Tijdens deze tien seizoenen haalden zij wel 3 kampioenentitels binnen, waardoor zij het tot in de 2de nationale reeks brachten. Er waren zelfs topwedstrijden waarvoor maar liefst 700 toeschouwers kwamen opdagen!
Het mocht echter niet zijn, na tien succesvolle seizoenen moesten zij noodgedwongen (te weinig speelsters) allen de basketballschoenen aan de haak hangen.'
Grtjs
Hugo
Fotos: Vanmorgen heb ik dan de laatste krampen weggefietst, rustig langs Wintam, Oppuurs en St-Amands en over de dijk terug naar Temse.
En ik ben verkwikt terug thuis gekomen!
Het nieuwe biljart seizoen is gisteren van start gegaan. Mijn eerste match was al niet denderend, pas na 9 beurten er eindelijk eens op. Gelukkig stokte het bij mijn tegenstander, Staf, zodat ik op het eind toch nog een gemiddelde van 1 haalde. Enfin, daarna heb ik toch nog enkele mooie driebandjes kunnen maken.
Jullie weten wellicht al dat ik een regelmatige opera bezoeker ben. De vereniging Opera Ballet Vlaanderen geeft 4x per jaar het blad Insight uit. Hierin wordt vooruitgeblikt op voorstellingen van zowel opera als ballet. In de eerste uitgave van het seizoen 2016-2017 bespreekt men o.a. het ballet Scheherazade.
In tkort:
Scheherazade vertelde gedurende 1001 nachten verhalen om de moordlust van de Sultan te bezweren en haar hachje te redden. Ze bleef in leven bij gratie van wat ze kon opdiepen en vertellen. Het was geen overlevingsinstinct, maar een nobele daad van een activiste. Scheherazade, die de dochter van de grootvizier was, kon niet langer aanzien hoe de Sultan, als wraak voor het bedrog van zijn vrouw, nacht na nacht een nieuwe bruid offerde. Ze smeekte haar vader om haar aan de dolgedraaide tiran uit te huwelijken en trok met woorden ten strijde. Ze vertelde zich naar een happy end. Nu ja, ze werd gelukkig met de Sultan en hij met haar.
Vandaag, in tijden dat vrouwen en hun vrijheid zwaar onder vuur liggen, is er een nieuwe generatie Scheherazades opgestaan. Jonge, intelligente vrouwen die zich verzetten tegen het oprukkend fundamentalisme en veelal via sociale media hun boodschap de wereld insturen. Ze willen onze aandacht en hulp. Zolang ze posten, zijn ze niet uitgewist.
Het blad vervolgt verder onder de hoofdding: Ontsluierd.
Een slordige halve eeuw van vervrouwelijking is niets in het licht van de wereld-geschiedenis, hooguit een intermezzo. Een anekdote in de marge van de grote lijnen. Het beeld van de vrijgevochten vrouw die zonder schroom is over haar seksuele noden, dreigt straks als een posttraumatische dwaling na WOII in de voetnoten te belanden. Een beetje zoals de 12e eeuw, waarin de mystiek welig tierde, die voor vrouwen een korte time-out bood uit de onderdrukking en het bijhorende demoniseren van het vrouwelijke.
Even, waarna de grote middel-eeuwse excessen qua perverse vrouwenhaat nog moesten komen.
Een beetje zoals Iran en Irak waar vrouwen nog maar één generatie geleden de universiteiten bevolkten en een actief leven leidden vooraleer ze werden uitgegomd. Niets is ooit voorgoed gewonnen, zo blijkt. Ook al staat het gelijkheidsbeginsel ingeschreven in de Universele Rechten van de Mens die als onvervreemdbaar gelden, het is geen evidentie. Noch vrijheid van meningsuiting, van denken en handelen of vrijheid tout court. Toch steken er in die golf van versluiering vrouwen moedig de kop op en doen hun verhaal om onze ogen te openen. Sommigen bepleiten hun zaak, anderen confronteren ons met het gigantisch onrecht dat hen tekende.
Stuk voor stuk indringende getuigenissen.
Aesha Mohammedzai, het meisje met de afgesneden neus.
Malala Yousafzai, kinderrechtenactiviste en Nobelprijswinnaar.
Ensaf Haider, houdt het verhaal van haar man levend.
Zineb El Rhazoui, Charlie Hebdo-journaliste in gevaar.
Ik vermeld ook de aangrijpende verhalen van Miriam Ali en Zana Muhsen (over de almacht van mannen in Jemen en de onwil van mannen in Engeland):
Uit naam van mijn dochters en Vechten voor Nadia.
De verhalen of getuigenissen zijn om koude rillingen van te krijgen. De wereld is onrechtvaardig maar wij hebben hier zeker niet te klagen.
Te voet naar Jeruzalem is de titel van het boek dat voor me op de tafel ligt. Het leest aangenaam en het verhaal is er een van vertrouwen.
De auteur, Sebastien de Fooz, heeft deze tocht gedaan in 2005. In zijn reisverslag beschrijft hij de moeilijkheden die hij ondervindt, moeilijkheden in verband met de afstand, het weer en hoe en waar te slapen. En steeds opnieuw lukt het hem om een onderdak te vinden en voldoende te eten te krijgen.
Overal waar hij komt ontmoet hij vriendelijke mensen die hem gastvrij ontvangen. Mensen die het zelf niet breed hebben, vervolgd zijn geweest (of nog gediscrimineerd worden) en soms verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt. (ouderen die tijdens WOII vanuit Rusland naar Polen, Oost-Duitsland, Tjeschië en bijvoorbeeld Roemenië moesten uitwijken).
Serviërs die de verschrikkingen van de Balkanoorlog hebben meegemaakt, zowel als burger of als militair, en nu vergeten worden door het rijke Westen. Maar de echte oorlogsmisdadigers zijn meestal de dans ontsprongen en leven in weelde in verre oorden.
Het is makkelijk om van hieruit over mensen te spreken in bepaalde termen, als je de achtergrond niet kent is de kans op een verkeerde visie uitermate groot. Daarom is reizen, zeker te voet, een grote levenservaring.
Dinsdag ll ben ik met de stapmaten een tochtje gaan doen rond Tongeren, de oudste stad van het land. Het decor was gewoonweg prachtig, zeker als de zon van de partij is en je in korte 'flok' kan paraderen.
Onmiddellijk na de stad betraden we het natuurgebied de Kevie waardoor de Jeker stroomt.
De Jeker ontspringt in de buurt van Lens-Saint-Servais in de provincie Luik en meandert daarna door het landschap van de Haspengouw, alternerend tussen Vlaanderen en Wallonië. Aan de bovenloop van de rivier liggen onder andere de plaatsen Geer, Darion, Hollogne-sur-Geer, Grand-Axhe, Petit-Axhe, Borgworm, Hartenge, Liek, Lantremange, Bergilers (Belliek), Grandville (Nederliek), Lens-sur-Geer, Wouteringen, Lauw, Koninksem, Offelken en Tongeren.
Aan de benedenloop van de Jeker (vanaf Tongeren) liggen onder andere de plaatsen Mal, Sluizen, Glaaien (Glons), Beurs (Boirs), Rukkelingen-aan-de-Jeker (Roclenge-sur-Geer), Bitsingen (Bassenge), Wonk, Eben-Emael en Kanne.
Het Jekerdal is een vallei en natuurgebied in het stroomgebied van de rivier de Jeker in België en Nederland.
Het Jekerdal ligt voor een groot gedeelte in de Belgische Haspengouw en wordt gescheiden van het Maasdal door het Plateau van Caestert. Langs de Jeker liggen diverse monumentale kastelen en watermolens, alsmede de historische steden Tongeren en Maastricht.
Een infobord in de Kevie vermeld volgende:
Aan het eind van de jaren 60 van de vorige eeuw werden de Jeker en de Oude Jeker rechtgetrokken, verbreed en verdiept. De Jekerarm naar de Blaarmolen werd volledig gedempt. Deze maatregelen versnelden de waterafvoer waardoor het valleigebied volledig verdroogde, en stroomafwaarts de kans op wateroverlast toenam. De Blaarmolen raakte ook volledig geïsoleerd van de Jeker.
De Vlaamse Milieumaatschappij herstelde, met financiële steun van het EU-project Aquadra en het visserijfonds, de oude meanders op de Jeker en sloot de oude Jekerarm opnieuw aan op de Blaarmolen. Hierdoor volgt de Jeker nu opnieuw zijn oude tracé en kan de beschermde molen opnieuw maalvaardig worden.
Dankzij dit project worden verschillende doelstellingen bereikt:
- Het valleigebied kan meer water vasthouden en bergen waardoor de afwaarts gelegen gebieden minder gevoelig zijn voor overstromingen.
- De leefomgeving van waterminnende planten en dieren verbetert en is gevarieerder.
- Alle vismigratieknelpunten op de Jeker teer hoogte van de Kevie zijn opgelost.
- De landschappelijke en belevingswaard van de vallei is toegenomen.
Spijtig genoeg was ik mijn kodakske vergeten. Gelukkig heb je daarvoor maten die wel hun fototoestel bij hebben (en wat voor een!) en die bereid zijn om hun fotos te delen.
Alleen brengt dit weeral een heleboel werk met zich mee, Flickr en One Drive zijn nu weer niet dé termen die bij me op het eerste gehoor een belletje doen rinkelen.
Flickr-fotos heb ik ondertussen al op mijn eigen laptop kunnen zetten. One Drive is geïnstaleerd maar daar is toch nog wat werk aan om er mee weg te kunnen. Alvast één foto heb ik het weet niet meer precies toch via OD toch in mijn verslagje gekregen. Als je verder kijkt snap je wel waarom precies deze. (als het lukt)
Grtjs
Hugo
Fotos: (Doorheen het wisselende landschap rond Tongeren en gedeeltelijk langs De Jeker.) Welkom in de Kevie; Blaarmolen; Middagpauze met Ronny en Jan; En de Catsjou, de trouwe en gehoorzame vriend van Ronny; Pad tussen de akkers; Peren, die niet naar Rusland gaan; Kasteel van Betho, bijna in Tongeren; Ambiorix; Einde.
Zware inspanningen zijn te mijden en je moet voldoende drinken. Dat laatste is dus geen probleem. En die inspanning beperkt zich tot fotos uitzoeken voor het samenstellen van een fotoboek Voettocht naar Rome.
Amai, als je een keuze moet maken uit een drieduizend fotos én je wil een verhaal vertellen, wel, dat is niet makkelijk.
Toch gisteren tijd gehad om (vooral Agnes) een BBQ voor te bereiden voor het bezoek van nonkel en tante. Dat was ook al jaren dat dit was afgesproken maar nooit in de praktijk omgezet. En op een warme zomerse dag viel de hitte van de gloeiende kolen best mee, natuurlijk met een verfrissing binnen handbereik.
Het was gezellig en de avond was vlug voorbij. En omdat de nacht geen afkoeling bracht ben ik onder de sterren hemel blijven zitten/slapen.
Een fietstochtje heeft er nog niet ingezeten deze week, een voettocht evenmin. Volgende week dinsdag trek ik er nog eens op uit met de stapmaten, tochtje in de buurt van Tongeren. En als ik op tijd wakker ben morgenvroeg (vroeg!) zit er een ritje met de fiets wel in, hopelijk nu zonder lekke band.
Ik heb mijn Italiaanse vrienden een mailtje gestuurd om mijn medeleven te betuigen bij de rampspoed die in hun land is gebeurd. Als vrijwillig brandweer man jeukt het dan om onmiddellijk naar daar te trekken en te helpen zoeken en graven naar overlevenden.
Het aantal bezoekers aan mijn blog is deze week over de kaap van 15000 gegaan. Dit is voor mij een gigantisch getal. Het eerste jaar kwam het aantal bezoekers met moeite in de buurt van de 5000, de laatste zes maanden is de boel zo een beetje ontploft.
Beste volgers: bedankt!
Ben zopas terug thuis van een bezoekje aan de Beverse feesten. Er was een heleboel te zien en te beleven. De verschillende straat animaties zijn een schot in de roos, grappig en mooi om zien. Mede door het mooie weer was het op de koppen lopen.
Ik verwacht dan voor vandaag en morgen ook een grote toeloop voor Temse in de Wolken.
Grtjs
Hugo
Fotos: BBQ (2x), Foto genomen in : Mormants, Sivizzano, Pontremoli, Pietrasanta, Poscari, Altopascio en Bolsena.
Gelukkig heb ik echte fans die mijn blog regelmatig lezen. En ook nieuwsgierig zijn naar mijn fotos. Hieronder enkele foto's van tattoo's.
Tattoos zijn heden ten dage een ware rage. In kranten of tijdschriften wordt er regelmatig aandacht aan besteed. En ik moet toegeven, op de Dodentocht viel mijn oog op enkele tatoeages die op de kuiten van enkele deelnemers te zien zijn. Het zijn mooie tekeningen die een voorliefde van de drager uitdragen. Vermits mijn blik op de kuiten was gericht heb ik er niet zoveel kunnen spotten. Hieronder een vijftal kunstwerkjes vergezeld van enkele verkeerde fotos.
Het resultaat van dit tekort aan mogelijkheden heb je in vorig bericht al kunnen bewonderen.
De zoektocht van het Davidsfonds is en blijft een moeilijke zoektocht. Je moet in groep op zoek gaan en alle kleine hoekjes en kantjes bekijken. Alle vragen zijn nog niet opgelost, een tweede ronde dient zich dus aan.
Tijdens de Dodentocht nam ik dus fotos van de kieten (kuiten) met een tattoo. Vermits er niet zo veel te bespeuren vallen dacht ik, tijdens het staren naar de achterwerken, waarom ook geen fotokes van de poepkes nemen. En daar zijn er dus wel genoeg van. Maar daar is dan ook weer niet zo veel aan. En dus moesten het poepkes worden van de minderheid van de deelnemers, kwestie van deze minderheid eens in de aandacht te brengen.
Want vergis u niet, beste lezer, die minderheid is zeker niet van de zwakste hé. Ik heb er meerdere van me weg zien gaan én met een flinke sterke pas. Voor mezelf ging, van het moment dat mijn aandacht daarop was gericht, de tocht plots veel aangenamer vooruit. Uiteraard zonder mijn aandacht ten opzichte van de kieten te verliezen hé. De kilometers gingen gestaag en zonder problemen voorbij, het was eigenlijk al jammer dat ik aan de Boomstraat arriveerde!
Deze week met het mooie weer al drie fietstochten gemaakt, De Cling Nienamen Kieldracht/ Beveren Bornem/ Dendermonde Schellebelle, telkens goed moe savonds.
En dan nog een beetje de OS volgen, als ik niet in slaap val tenminste.
En niet te vergeten, thuis ook nog enkele karweitjes op knappen!
Morgen naar Roeselare voor de zomerzoektocht van het Davidsfonds.
Grtjs
Hugo
Fotos: Een greep uit de honderden foto's die ik heb genomen, niet makkelijk om een keuze te maken. Er zit er ene tussen die enigszins uit de toon valt.
Deze titel heb ik niet zelf verzonnen, maar het had gekund.
In de krant van 13 augustus, die ik heb gelezen na thuiskomst van de Dodentocht, is een artikel gepubliceerd dat handelt over de behandeling van patiënten met het syndroom (opgelet) CRPS-1.
Het syndroom doet zich voor na een verwonding of operatie en zorgt voor pijn aan handen en voeten. En die pijn kan moeilijk bestreden worden en maakt het leven van de getroffene erg moeilijk. Iemand die last heeft aan zijn voeten wil zo weinig mogelijk wandelen.
Dat laatste, die voeten, is iets waar ik kan van meespreken, en ik niet alleen! En ik ben uitermate tevreden dat mijn gezegde doen alsof er geen blijnen zijn ook klopt. En of! Onderzoekers aan de universiteit van de KU Leuven hebben vastgesteld dat je beter de pijn kan omarmen, en zo veel mogelijk wandelen, om er daarna minder last van te hebben.
Wat ik natuurlijk heb aangevoeld en in de praktijk heb gebracht wordt nu bevestigd. Joepie!!
Uiteraard gaat dit niet op voor alle ongemakken en pijnen die mensen kunnen lijden.
Grtjs
Hugo
Fotos: Aanmoedigingen langs het parcours, door allerlei verenigingen of particulieren, maar alleszins tof. Ook kennissen die je ontmoet geven altijd een boost, en de vele kinderen die je iets aanbieden of gewoon een handklap geven, fantastisch toch.
Joepie, het is weer gelukt. Met dank aan de goede hulp van mijn volgers.
Filip doet dit al vele jaren, precies weet hij het niet meer, maar het getal 30 zit in de buurt. Hij deed het al voor zijn schoonvader, Pierre, toen die zovele jaren geleden op pensioen ging en de Dodentocht wou doen. Die schoonvader heeft dat vele jaren volgehouden. En omdat de camionette dan toch op de baan was kon er gerust nog iemand zijn bagage bij. Eerst was er mijn leermeester Karel, dan kwam er nog een oud-collega van Pierre.
Toen ik erbij kwam was het voor Filip toch wel eventjes heel druk, zeker als die wandelaars dan redelijk uit elkaar begonnen te lopen.
Mijn eerste keer durfde ik niet rusten uit vrees om niet meer recht te kunnen van stijfheid. Het gevolg is dat ik op den duur bijna een uur voorsprong had op de rest. Om dan met de wagen naar het volgende punt te rijden kwam Filip krap in de tijd te zitten. En daardoor had hijzelf dan ook helemaal geen rust.
Nu was ik maar alleen en dat was voor de volgers, Agnes en Filip, heel wat makkelijker. Op bijgaande fotos krijg je hiervan een impressie.
Grtjs
Hugo
Fotos: Rust in Steenhuffel; Siesta in Puurs; Branst, nog steeds attent (zie nabijheid BW); Shirt en kousen nog te wisselen hé man!; Nog enkele meters; Nagenieten!.
Joepie, het is weer gelukt. Iedereen denkt dat het voor mij een piece of cake is maar dat is helemaal niet zo.
Net zo als bij vrijwel iedereen is het na 50 km dat de Dodentocht pas begint.
De pijntjes (voor sommigen pijn) laten manifesteren zich overal, een knie, een voet, de nek, de armen, de rug, om nog te zwijgen aan het gebrek aan slaap.
En ook al zijn mijn voeten goed getraind, al na 30 km waren er op beide kleine tenen blaren gevormd.
Na het drinken van een Palm en het wisselen van het schoeisel is er toch nog een blaar bijgekomen, op de zijkant van de rechtse grote teen. Deze was al in voorbereiding voor de schoenwissel.
En ook al had ik met die wandelpantoffels al heel wat kilometers gelopen, voor mij gaat er niets boven stevige bottinnen.
Ondanks de pijn bij elk vertrek, die hoge schoenen geven meer steun. Niettemin kon ik bij het stoten op een steen de juiste plaats van de blaren wel degelijk voelen. Maar zoals al eerder aangehaald, als je doet alsof er geen blaren zijn valt het uiteindelijk allemaal nog goed mee.
Vanaf kilometer 60 zijn de afstanden tussen de verschillende posten beperkt tot ongeveer 5 km. Dat geeft moed omdat men ongeveer om het uur kan eten en drinken of rusten. Voor mezelf had ik niet zo veel rust meer nodig, het ging goed en rust roest, dus in beweging blijven was de boodschap.
Ondertussen kon ik me bezighouden met het maken van fotos van verschillende onderwerpen. Hierover kan je meer vernemen in volgende berichtjes.
grtjs
Hugo
Fotos:(Sfeerbeelden van de tocht in Bornem en langs de omloop.)
Centrum Bornem voor de start, drukte overal; Internationaal; Wachten; Aanschuiven aan de bagage controle, nieuwigheid als gevolg .; 21u00 start aan de abdij; Lippelo, al wat minder stappers, wel nog een drukte o.a. door de supporters en volgers; Nog een dagtocht!; Animatie langs alle kanten, hier door ATOR; Zitten en een verfrissing nemen!
Mijn GSM heeft deze avond de geest gegeven. Het ding heeft jarenlang goed dienst gedaan, ik ben er dus niet kwaad op. Het betekend wel dat ik redelijk onbereikbaar ben, fysiek was ik het sowieso al, en dat aanmoedigingen me niet zullen bereiken.
Voor diegenen die het toch willen doen, Agnes volgt me en kan me dan zo informeren.
Er was rond de klok van drie al een gezellige drukte in Bornem. Dranghekken plaatsen was al grotendeels gedaan, de laatste werden geplaatst aan de start in de Kloosterstraat. Op het Cardijnplein was/is het aanschuiven. En de weersomstandigheden gaan de goede kant op, misschien zijn er wel weeral meer deelnemers dan vorige editie.
De leden van ATOR, vereniging waarvoor ik sponsorgeld ophaal, is volop aan het voorbereiden. Indien je in Bornem bent vandaag of morgen en je ziet een stand met veel roze, ga dan gerust eens langs.
De vorm is er, het weer zit goed, ik moet enkel op mezelf letten en vooral niet te vlug starten. Het geheim is rustig te stappen de eerste 30 à 40 km. Niet proberen om met de massa mee te gaan.
Nu nog een beetje rusten, nog een doucheke, wat eten en me scheren en dan zal het vlug tegen achten zijn, tijd om naar Bornem te trekken.
Grtjs
Hugo
Fotos: Al druk; Rijtje volgen voor de inschrijving; TODO winkel draait goed; ATOR, ballonnen opblazen; In Temse schijnt de zon al, Bornem ligt er goed voor; Scoutsdomein in de Kloosterstraat is omgetoverd in een heuse camping; Bachen nog hangen aan de dranghekken; Het zenuwcentrum is al paraat; Voor als je de weg kwijt bent.
Straks is het dan weer zover, morgenavond om negen uur begin ik er weer aan. En eigenlijk helpt wel een beetje als je van tijd tot tijd de knop eens kan omdraaien. Want zeg nu zelf, om zo maar 100 km te stappen binnen 24 uur, een beetje zot niet. Gelukkig ben ik dan ook niet alleen. En gelukkig weet ik dat velen me steunen.
Daarom dat ik ook altijd verklaar dat iedereen dat kan. Een klein beetje trainen tot men makkelijk 30 à 35 km kan zonder moeite. Vanaf 50 km krijgt iedereen het op de een of andere manier, minder of meer, moeilijk en is het zaak om dat knopje te switchen.
De truk zit hem erin om te doen alsof. Alsof je niet moe bent, alsof je benen en voeten niet onwillig worden, alsof je geen slaap hebt en vooral alsof je er bijna bent (ook al is het nog steeds 20 km als je in Puurs bent). Belangrijk is dat je goed kan blijven eten en drinken. Niet te veel zoetigheid, gewoon afwissend eten, ook fruit, en zeker niet te veel. Langs het parcours is voldoende te eten en te drinken. Wat ik doe is iets zout eten, frikandon is zo, tegen dat het licht wordt, een goede gewoonte geworden. Het geeft je als het ware een boost.
Dat heb ik geleerd van Karel, die zelf 42 keer de Dodentocht met succes heeft gestapt. Helaas kan hij door ziekte niet meer meedoen, maar geestelijk heb ik het gevoel dat we nog steeds samen stappen.
Nog een goede nachtrust, eventueel morgen namiddag nog een lange siesta en dan kan ik er tegenaan. En ik geloof in een goede afloop, omdat de weergoden ons goed gezind zijn en de training van vorige week heel goed is verlopen.
Maar zoals al meer verkondigd, wat voor weer het ook is, de eindmeet is mijn doel!
Grtjs
Hugo
Nota: In de linkerkolom zie je als extra link een verwijzing naar het parcours. Zo kan je me niet alleen kan volgen maar ook visueel zien waar ik ergens ronddool.
Zoals aangekondigd heb ik gisteren nog een oefentochtje gestapt. Het tochtje was wel iets verder dan gepland. Als je boven de 40 gaat is dat toch niet mis. De conditie (voor stappen) is goed want na de douche voelde ik enkel nog mijn dijspieren. Dat komt vooral omdat de snelheid aan de hoge kant lag, 6 km/u is voor mij te snel. En deze morgen was er van stijfheid niks te merken. Ik ben dus gerust voor de Dodentocht, wel blijft de term oppassen wel van kracht.
Op mijn dagtocht gisteren was ik gelukkig in Beveren onderdak toen de regenbuien los barsten. Op enkele druppels na ben ik droog thuis gekomen.
Vanaf het fort van Haasdonk volgde ik het tracé van de Wegom. Onderaan laat ik een drietal fotos zien van het pad. Omdat ik er regelmatig langskom kan ik de veranderingen vaststellen.
Een eerste is dat op sommige plaatsen de begaanbaarheid is verbeterd. De diepe en modderige poelen zijn blijkbaar gedempt want na de regen van de laatste dagen kon ik tussen de Korte Landmolenstraat en de Haagdam goed stappen.
Tweedens, vanaf de Haagdam tot de Krijgsbaan is het soms zoeken naar het pad. Gisteren was het zo goed als droog. In de morgen (dauw) of als het regent krijg je gegarandeerd natte voeten, als je al je voeten goed kan plaatsen.
Het pad is zo smal geworden dat je als het ware op een koord moet lopen. Dat er nogal wat tingelen tussen staan is niet zo erg, althans voor mij, ik heb er niet danig veel last van. Voor de zondags wandelaar is dit denkelijk wel iets anders.
Ik heb op mijn tocht naar Rome ook wel een aantal smalle paden bewandeld maar je kon wel met beide voeten naast elkaar staan.
Afijn, als de Wegom nog eens passeert is het ganse boeltje weer eens platgetreden en misschien een ietsje breder geworden.
Grtjs
Hugo
Fotos:
Eerst een drietal fotos van het Wegompad;
Eerste pint met de bende op 12 juni in Sivizzani;
Toen was het nog niet verloren maar ik zit wel als enige Belg te supporteren op 13 juli in Berceto;
Van Lucca naar Altopascio op 19 juni, de kortste weg is rechtdoor!;
Ergens halfweg diezelfde 19 juni, tijdens een plensbui rond 10u, tijd voor koffie en gebak. De televisie vertoond een zangprogramma, voorloper van The Voice, uit de jaren 1980. Het programma is eigenlijk niet om aan te zien, zo slecht van montage èn ook zang, maar des te hilarischer. Het ging eigenlijk meer over borsten en billen;
Ook mijn voeten werden gewassen in het Hospitalis S.Cirini ac S.Jacobi in Abadia Isola (op 23 juni);
Afscheidsfoto van Erica en Matteo, Frances (de Ierse) en Bas in Sienna. Genomen in de Via del Porrione, de straat naast het beroemde plein Il Campo.
