Tempus Fugit

Ik weet niet goed welke titel ik zal zetten bovenaan. Testimonium lijkt alleszins een goede kans te maken. Mes zou dit ook kunnen zijn, Via Triomfale ook.

Ik zal verder schrijven, tijd brengt raad. Ik zit dit nu te typen op hotel. Een ostellero had ook gekund, maar dan zou ik morgenvroeg nog een heel eind moeten rijden met openbaar vervoer. Dat is overdag al een beetje zoeken, laat staan dit ik dan rond 05u zou moeten aanvangen. Zodoende ben ik met bus en trein tot in Ciampino geraakt.

Aan de infotoerist zei de vriendelijke dame me om de bus tot Rome Termini te nemen. Mijn voorstel dat het niet zo ver was wimpelde ze af, neem bij deze temperatuur maar de bus hield ze vol. Ze had volkomen gelijk, de temperatuur was gestegen tot een rustige 35°C! En ik had het eigenlijk niet in de gaten. De afstand naar het station was zeker zwaar geweest, niet alleen warm maar ook steeds opwaarts! Gelukkig heb ik geluisterd!

Grappig is dan weer dat ik een ticket had gekocht. Veel mensen stappen op en af zonder wat dan ook uit te voeren. Ik vraag me vaak af of die bussen gratis rijden. Bij aankomst juist voor de bushalte aan station Termini ging enkel de voordeur open. Drie in uniform geklede personen kwamen aan boord en het spel zat direct op de wagen.

De eerst gecontroleerde persoon had geen geldig vervoer bewijs, paspoort afgeven. Een andere dame begon koortsachtig te zoeken in haar handtas maar vond uiteraard niks. Voor mij geen probleem, alleen had ik twee tickets op zak. Toen ik het vervallen ticket toonde zag ik aan het gezicht dat ik vlug het tweede diende boven te halen.

Va was het antwoord, en ik mocht van de bus. In Termini vond ik niet onmiddellijk het juiste station aan de billiet machine. Dus even vragen aan de info balie. Shit, geen nummerke getrokken, maar ook de goede verstaanders (It) niet. Het probleem heb ik opgelost. Het bordje waarop je werd aangemaand een numero te trekken was gedraaid. Een gebaar doet soms meer dan vele woorden want de wachtrij achter mij begon plots naar het ticket machientje te lopen.

Een ticket voor regionale treinen koop je gewoon in de Tabacheria. Jammer genoeg was mijn trein juist vertrokken, een minuutje te laat. Eigen schuld, ik wou nog vlug een flesje water kopen. Aan de kassa van betrokken bar werkte slechts één kas, waardoor de wachtrij om te betalen iets te lang was en ik dus die twee minuten te laat kwam.

Terug naar de vertrekhal, afstand ongeveer 600 meter!!, en op zoek naar volgende mogelijkheid. Een trein met veertig minuten vertraging passeerde ook Ciampino en die kon ik nog net halen. Met nog vijf minuten vertraging is die dan toch op de rails geraakt.

Nog een beetje info: temp op de trein 27°C, buiten 35°C. Zodoende was het al vlug 16u45 toen ik mijn verblijf dichter bij de luchthaven bereikte.

Het afprinten van mijn vliegticket (boardingcard) nam ook even tijd in beslag. Dank zij de goede zorgen van Agnes is alles dan toch in orde gekomen.

Gisteren zijn we met zijn vieren gaan eten, niet buiten gewoon, maar gewoon gewoon, zoals het een pelgrim past. Francesco heeft ons nog enkele tips gegeven wat betreft eten en specialiteiten van Rome.

Vanmorgen hebben we een eind de trein genomen. Zoals elders zijn de voorsteden niet echt een aantrekkelijk gebied om door te trekken. Rond tienen bereikten we dan ons eind doel, het Sint-Pietersplein. Dit tot ieders tevredenheid en blijheid.

Blijkbaar heb je niet zoveel papier werk nodig om op voorhand een afspraak te regelen in het Vaticaan. De Heilige deur bleek zo maar toegankelijk te zijn. Julien had de dag ervoor haar afspraak nog gewijzigd zodat we met zijn allen toegang zouden hebben. Ze heeft daar echt veel moeite en ge-internet voor moeten doen. De bevestiging dat we met zijn vieren rond 16u30 welkom waren kreeg ze op mobile binnen. En nu kon het zomaar?

Ik vraag voor alle zekerheid of dat kan met onze rugzak. Geen probleem, er is gezorgd voor een bagage plaats. Iets verder is er security controle via scanning. Ik denk nog steeds, luchthaven gewijs, geen probleem. Toen mijn rugzak door de scanner was gepasseerd vroeg de man achter de machine of ik een mes in mijn rugzak had. Ja, natuurlijk, een klein. Ook de andere pelgrims hadden een mes bij. Iedereen moest zijn mes afgeven, je kon het later terug ophalen.

Mijn mes is al dertig jaar mijn trouwe gezel op reis, maar wel een vlindermes. Op geen enkele luchthaven ooit een probleem geweest maar nu dus wel. VERBODEN in Italië zegt de man, dus wel een probleem. Even opzij staan aub. En het spelletje begint.

De eerste in graad roept er zijn overste bij, die komt volk bij tot een half uur later er eindelijk iemand bijkomt met enig gezag. Al die tijd bekijken ze me regelmatig zonder me aan te spreken.

Ik toon mijn credential aan de hoogste in rang, die tot bij met komt. Hij herhaalt dat het eigenlijk een wapen is. Ik erken dit en zeg dat ik militair ben geweest. (niet gelogen) Ja zegt hij, ik moet het in beslag nemen. Ik antwoord dat dit jammer is (al veertig jaar mijn mes) maar dat ik het wel begrijp. Hij geeft me de hand en zegt dat ik kan passeren. Gelukkig hebben mijn collegas pelerins er ook begrip voor.

Na het ophalen van onze testimoniums nemen we nog een foto. (blijkbaar is ook een paspoort niet duidelijk genoeg, weeral is mijn naam Bristom!)

Afscheid nemen doet steeds een beetje pijn en Alaska is niet bij de deur. Bologna en de Ardêche zijn wel nog vlot bereikbaar. De vrienden halen nog hun messen op terwijl ik richting oude stad trek.

Ik dien nog een belofte na te komen. Via een aantal bekende plaatsen bereik ik de Trefi fontein. Die is volledig droog en afgesloten voor het publiek. Mijn belofte ben ik dan nagekomen in de kerk van San Ignatio di Loyola. Weer een bijzonder prachtig versierde kerk. Als je vanuit de basiliek in deze kerk toekomt en weer OOH! zegt, dan weet je het wel.

Zo, het zit er bijna op. Het ging bijzonder vlug, niet alleen stapsgewijs, ook in mensen tegenkomen, opeenvolging van steden, vergeten van dagen en datums, kortom, het leven buiten de maatschappij.

Morgen dus opnieuw aanpassen, ook aan mijn nieuwe straat. En morgenavond mosselen met friet! Klaargemaakt door mijn zoons, het zal smaken!

Fotos : Apero op laatste avond samen; Monte Mario, Rome in het vizier; Arrivo!; Koepelke; Die man zijn voeten blinken; Aqua, Palm(tak); Pink, Afscheid; Pantheon; Droge Trefi fontein, jammer.

Via Triomfale, Mes of Testimonium, ik hou het op het eerste, al is het niet triomferend in de zin van de Caesers. Ik ben gewoon tevreden dat ik de tocht heb mogen doen, dank Agnes. Dank ook de vele volgers en sponsors.