Op 5 juni hebben we onze laatste Lien-namiddag gepland en we besluiten met haar naar de bioscoop te gaan. Uiteraard mag zij de film kiezen en al snel wordt het duidelijk dat deel 2 zien van Alvin & the Chipmunks wel erg hoog op haar verlanglijstje staat. We nemen nog een drankje en iets lekkers en dan gaan we onze zetels opzoeken. Foto's van haar met Opa Niki en Oma Nana mogen echt niet ontbreken.

Daags na de film vieren we als "goeie militairen" de verjaardag van onze Koning Albert II. Dat doen we in Hasselt waar we gaan lunchen in restaurant "De Goei Goesting" omdat onze vriend Mouche daar werkt.

Tijdens het eten komt deze ons vertellen dat er niemand minder dan Prins Laurent aanwezig is en dat hij vergezeld is door couturier Stijn Helsen. Is de Prins op zoek naar een nieuw pak? Je kan natuurlijk niet zomaar foto's maken van een lunchende Prins en zijn gezelschap dus zochten én vonden we onderstaande foto (uit het archief van couturier Stijn Helsen) op het internet.

Ingrid besluit een weddenschap met mij aan te gaan. Zij beweerd namelijk dat ik het lef niet heb om de Prins gedag te gaan zeggen. Uiteraard moet je zoiets NIET tegen ondergetekende zeggen want dan ben je eraan voor de moeite. Resultaat van ons korte gesprekje...ik had de Prins een naamkaartje gegeven en 2 weken later kwam deze bedankbrief bij ons in het kantoor in Utah aan...ik SUPER fier natuurlijk!!

Zaterdag 8 juni wordt een razend drukke dag met maar liefst 3 afspraken op het agenda. De eerste afspraak is met Leah, een Officers Spouse Club-vriendin (uit Utah) van Ingrid. Haar man Spencer heeft een contract voor 3 jaar bij SHAPE in Bergen. We spreken af aan Café Bens in Tongeren om 10 am.

Na het bijbabbelen en de nodige drankjes nemen we hen mee naar Moerenpoort om de Romeinse muur te bekijken. Vooral Spencer is danig onder de indruk van het feit dat deze muur meer dan 2000 jaar oud is. De "Amerikaanse" geschiedenis staat met z'n 200 jaar eigenlijk nog steeds in zijn "kinderschoenen" om het zo maar eens uit te drukken, vermits de meesten van hun voorouders Europeanen waren!

Onze tweede afspraak is om 4pm en daarvoor begeven we ons naar sporthal "De Kimpel" waar ik Peike zijn proef-examen voor 6de DAN Jiu- Jitsu mag bijwonen als mede jury lid. Ikzelf ben nog menige jaren actief lid geweest bij Ito Okita en hoofd-trainer Rudi (3de DAN) is een goede vriend van ons.

Sparringspartner van Peike is onze al even goede vriend en Judoka Leo. Ook hij is sinds jaar en dag lid van Ito- Okita, maar dat wil daarom niet zeggen dat hij het Peike gemakkelijker wil maken.

Peike voert zijn kata's met veel bravoure uit en naar mijn mening is hij helemaal klaar voor zijn examen. In deze onderstaande foto toont Peike een werptechniek die Leo perfect opvangt. Bravo jongens...

Een groepsfoto mag zeker niet ontbreken en het zijn v.l.n.r.: Peike (Jiu-Jitsu), Leo (Judo/Jiu-Jitsu), ikzelf (Tae-Kwon Do/Jiu- Jitsu/Aikido), Leon (Aikido/Tai-Chi) en Rudi (Jiu-Jitsu).

Voor de foto van het diploma (dat Peike trouwens toch wel zal binnenhalen) moest er een foto van iedere meester in Kimono/Hakima/Dobok en vandaar deze toch wel mooie foto (al moet ik het zelf zeggen).

Onze laatste afspraak voor vandaag sluiten we af bij onze vrienden van de pizzeria Romano. We zitten nog maar net aan tafel als Rosetta ons komt vertellen dat ze hun pizza-restaurantje in Bilzen gaan verkopen. Ze gaan een nieuwe zaak openen in de buurt van Durbuy die uitgebaad zal worden door de dochter Anna.

Dit vinden wij natuurlijk vreselijk jammer, want het waren echt wel goede vrienden geworden EN ze hadden heel goede pizza's en andere deegwaren. Dus tijd om nog wat sfeerbeelden te maken, het zullen de laatste zijn...

We sluiten deze gezellige avond af met een allerlaatste foto in Pizzeria Romano met vlnr ikzelf, Raimondo, Ingrid, Anna en Rosetta.

Raymond et Rosetta après 25 ans d'être des bon clients, nous tenons vous remercier pour tous les superbe repas et les longues mais belles soirées que nous avons pu faire l'expérience avec vous. Soyez sûr que nous pouvons venir visiter à Durbuy!!

Dominique & Ingrid

08-06-2013 om 00:00 geschreven door Ingrid

Onze vrienden Theo & José zijn mensen die in Utah bij ons woonden, maar inmiddels alweer een jaartje terug in het Nederlandse Goes bij Zeeland wonen. We hebben afgesproken dat we hen gaan opzoeken zodat zij ons rondleiden in "hun" stad en dat gaat vandaag gebeuren! Hiervoor moeten we vroeg uit de veren want we gaan met de trein naar Antwerpen waar Theo & José ons tegen de middag komen oppikken. Eens aangekomen in hun huis maakt José voor ons een lekkere uitsmijter klaar en daarna gaan we samen Goes ontdekken. Goes is ontstaan in de 10de eeuw en kreeg zijn naam door de beek "de Korte Gos". Het duurde echter tot de 15de eeuw vooraleer het Stadsrechten verkreeg door Willem VI van Holland.



We wandelen door de eeuwenoude straten zoals de Sint Jacobsstraat, Pyntorenstraat, Korte Kerkstraat en talrijke smalle steegjes zoals deze...



Aan het eind van het smalle steegje lopen we via dit oude poortje (uit 1655) de Zusterstraat in. Het speciale aan deze poort is dat het Wapenschild van Goes - de witte gans - erin verwerkt zit. Maar blijkbaar waren de mensen toen toch wel een heel stuk kleiner (of ben ik gewoon véél te groot)?



Vanaf de Stadshaven hebben we een prachtig zicht over de vaart en plots merken we op dat er hier een paar flessen Moët klaar staan...jammer genoeg zijn díe helaas niet voor ons!!



Dus zetten we meteen onze tocht maar verder richting het Marktplein. Het Stadhuis aan de markt dateert uit de 15de eeuw en is in Gotische stijl gebouwd. Deze foto mag uiteraard niet ontbreken en meer over de stad Goes kun je lezen op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Goes



Nu we toch op het gezellige marktplein zijn - en zéér dorstig geworden zijn van het vele wandelen - gaan we uiteraard een "pilsje" happen. De zon is van de partij en dat maakt alles zoveel aangenamer. Ik herinner met nog dat Theo héél, héél erg graag "Palm" drinkt, dus krijgt hij die bij deze aangeboden.



Dat Theo een grappenmaker is, is geen onbekend nieuws en dat een frisse Palm smaakt is alom bekend. Dus wie zijn biertje als eerste uit heeft...dát wordt nog eens flink onderlijnt door de grapjas himself!



Ook de dames genieten van het weerzien en er wordt flink bijgebabbeld. Topics zijn vooral de verhuis, de algemene aanpassing, het verschil tussen het leven, het klimaat en de omgeving in Utah en dat in Nederland en/of België en het terug moeten wennen aan rekenen euro's ipv. dollars.



Nog vlug een laatste foto bij het verlaten van dit gezellige marktplein. Via allerhande kleine gezellige straatjes lopen we terug naar de auto aan het Kolverniershof en vlakbij de oude muziekschool.



Eenmaal terug bij Theo & José aangekomen, is het tijd voor een bakje koffie en lekkere taart en nemen we nog een foto van z'n allen gezellig op de bank. We vullen de resterende namiddag met nog vele herinneringen ophalen van onze 3-jarige periode die we samen mochten meemaken in Utah.



Het is weer tijd om afscheid te nemen en zoals we gekomen zijn, zo vertrekken we weer. Theo & José brengen ons tot Antwerpen en vandaar gaat het met de trein richting Hoeselt.

Lieve Theo & José, bedankt voor het fijne en gastvrije onthaal. Het was geweldig om jullie terug te zien en herinneringen op te halen. We wensen jullie nog alle geluk toe in NL. 
Jullie Belgische Utah vrienden, Do & Ingrid

03-06-2013 om 00:00 geschreven door Ingrid

Vandaag is het "Liendag" en dat betekend dat we de ganse dag vrij gehouden hebben om er met onze kleindochter Lien op uit te trekken. We gaan naar "Monde Sauvage" dat een safaripark/zoo is. Ik ben er als kind wel al eens geweest, maar voor Lien wordt het vast en zeker één groot avontuur.



Bij de ingang wordt er al meteen een foto gemaakt die we na afloop kunnen kopen en vermits het "haar" dagje is, hoort de foto bij het hele verhaal en zal ze hem straks ook als kadootje mogen gaan ophalen.



Het eerste gedeelte van het park is er eentje waar je met je eigen auto (of per bus en mét begeleiding) binnenrijdt, midden tussen de dieren die op sommige momenten zooooo erg nieuwschierig worden dat ze hun kop aan het raam insteken om die vreemde toeristen eens van dichtbij te bekijken..."misschien hebben die iets lekkers bij" moet deze Afrikaanse Elandantilope gedacht hebben!





Er zijn hier uiteraard wel meerdere dieren te zien, maar helaas kan ik niet van allemaal een foto posten. Ik moet helaas een grondige keuze maken want dit programma laat maar 18 foto's per verhaal toe.

Na onze rondrit parkeren we de auto en gaan we tevoet de rest van de zoo en het park verkennen. Via de witte wolven (eigenlijk zijn het best wel mooie beesten) gaan we verder naar de zeeleeuwen-show want die staat hoog op het "to-do"-lijstje van Lien en terplaatse maken we oa. deze foto's.







Van de zeeleeuwen gaan we op zoek naar de roofvogel-show en zo passeren we de ijsberen...



Bij de roofvogel-show aangekomen worden we getrakteerd op een demonstratie van de plaatselijke valkeniers die te paard de gasten verwelkomen. Het lijkt wel een scéne uit een ridderfilm.



Na de valken worden de uilen losgelaten. Het lijkt misschien niet zo spectaculair om dat te lezen, maar als je daar als toeschouwer zit en die uilen vlak bij je worden losgelaten, is het toch wel spannend om te zien waar ze precies zullen komen zitten. Deze 2 Laplanduilen besluiten dat héél dicht bij ons te doen...



Als "kers op de taart" krijgen we de Amerikaanse Zeearend (Bald Eagle) te zien. Die vogel is hét symbool van de US en geloof het of niet, maar het doet ons spontaan aan "thuis" denken.



Bij het zien van de volgende foto zou je haast gaan denken dat Lien écht bij het jachtluipaard is gaan zitten, maar dat is niet zo. Gelukkig zit er tussen haar en dat beest een dikke laag veiligheidsglas!! Het prachtige dier van de 2de foto lijkt op een lynx, maar is het niet. Het is een caracal kat...





De papegaaien van de volgende show spelen een partijtje basketbal en vliegen zo dicht boven onze hoofden dat je zou denken dat ze dat balletje in je schoot zullen komen droppen.



We wandelen terug richting onze auto en komen voorbij de giraffen. Die zijn natuurlijk wel heel erg groot en daarom hebben ze in "Monde Sauvage" een toren gebouwd die we gaan beklimmen zodat we de giraffen vanuit de hoogte kunnen observeren terwijl die vlak bij ons aan de takjes komt knabbelen.



De maki-aapjes zijn echte deugnietjes die mekaar opzoeken voor een spelletje "pak me dan, als je kan" maar als het spel dreigt stil te vallen is er altijd wel eentje die opnieuw begint. Niki slaagt er in een rustig, intiem moment tussen moeder en jong op foto vast te leggen net vóór ook zij weer gestoord worden. Een paar minuten later is dit tafereel voorbij en moet zij zoek naar een ander rustig plekje.





De dag is bijna voorbij en de meeste bezoekers hebben het park al verlaten als ook wij ons huiswaarts begven. Bij het verlaten van het park komen we voorbij de neushoorns die naar binnengelokt worden voor de nacht en met dit plaatje ronden we het verhaal van Monde Sauvage af. Voor de geïnteresseerden zet ik hier nog even de website van het park erbij : http://www.mondesauvage.be



Ziezo...het wordt de hoogste tijd dat we Lien terug naar huis brengen. Het zijn dagen als deze - dagen die we met onze keindochter doorbrengen en waar we samen met haar van genieten - waar we steeds tijd voor proberen maken als we in België zijn want we moeten haar al teveel missen.
 
Lien...zodra we terug in België wonen gaan we vast en zeker een keertje meer "samen opstap"! We hebben wel nog een extra dagje voor jou vrijgehouden, maar voor ons is dit een hele fijne dag geweest. We hopen dat jij er net zo van genoten hebt als wij?!

We houden heel veel van jou!
Oma Nana en Opa Niki

02-06-2013 om 00:00 geschreven door Ingrid

Na de drukte rond het feest van Ma & Pa is het tijd geworden om een beetje ontspanning te zoeken. Op uitnodiging én in gezelschap van ons "gastgezin" Inge & Gunther en vriend des huizes Mouche zijn we gaan bowlen. Niki heeft serieus uitgepakt dat ik in Utah bij een bowlingteam ben en dát willen onze vrienden wel eens 'life' zien. Inge kijkt nog even heel bedenkelijk van 'ik kan dat wel niet', maar gaat er toch maar aan beginnen. Na Inge zijn haar man Gunther (die hier eens wil bewijzen dat hij het wél kan!) en onze vriend Mouche (die duidelijk al meer gebowld heeft) aan de beurt... 







Daarna ben ik aan de beurt maar ik ga me hier echt niet onder druk laten zetten hoor! Gelukkig wordt er niet al te veel aandacht aan mijn spel besteedt. Kijk maar...achter mijn rug zitten de hogervernoemde mannen te facebooken terwijl Dominique foto's maakt en Inge haar gezelschap bestudeerd!



Niki speelt eigenlijk geen bowling, maar vandaag doet hij voor één keertje toch mee. Het gaat er spannend aan toe als je ziet hoe iedereen de stand in de gaten houdt. Maar Gunther mag gerust zijn...hij kan op beide oren slapen want hij heeft gewonnen en dat zullen we geweten hebben!





We gaan de namiddag afsluiten met een zéér lekker etentje bij Gino & Els. En ook daarvan horen de nodige foto's hier op mijn blog te komen staan. Als eerste een foto van de bowlers natuurlijk en dat zijn vlnr. Dominique, Gunther, Mouche, ik en Inge.



Inge wil héél graag hier op mijn blog een foto zien verschijnen van ons 2-tjes en dus krijgt ze wat ze wil. Maar Mouche - die aan de andere kant naast mij zit - wil óók graag 'zijn' foto...et voilà!





De service in het restaurant was zoals gewoonlijk heel goed en als bedankje krijgt deze dame een wel zeer bijzondere 'tip'...een kus van Niki en een bank vooruit...hahaha!



Last but not least krijgen we dan ook de mensen te zien die ons de hele avond op culinair vlak wel erg verwend hebben en uiteraard hoort daar ook een foto bij. Vlnr. zien we dit keer Gunther, Gino, Niki, Els, Mouche, ik en Inge...allemaal vrienden bij mekaar!



Wat wij nog niet wisten - maar 's anderendaags te zien én te proeven krijgen - is dat onze gastheer Gunther zo'n voortreffelijke 'hobby'-kok is. Als een volleerd chef-kok neemt hij bezit van de keuken en toverd een uitstekend gerecht op tafel. Op foto 1 zie je hem zeer geconcentreerd aan 't werk, maar als ik foto 2 zelf eens goed bekijk ben ik blij dat ik dit verhaal vanuit Utah schrijf, want de schrik slaat mij nog om het hart als ik mijn vriendje met dat grote mes naast me zie staan (hahaha!).





En dan gaan we aan tafel waar we nog snel de laatste foto voor dit verhaal maken.



Jongens wat was dat LEKKER!! Dank je wel Gunther voor dit overheerlijk dineetje. En dank jullie wel alle 2 voor de gezelligheid, voor het verblijf bij jullie maar vooral voor jullie vriendschap!

Morgen is het 'Liendag' en met haar gaan we een dagje naar 'Monde Sauvage'.
En voor diegenen die niet weten wat dát is...het verhaal komt er zometeen aan...
Ingrid

01-06-2013 om 00:00 geschreven door Ingrid