Au CD & V, certains prétendent que les partis écologistes pourraient apporter un soutien extérieur à une réforme de l'Etat. Vous en pensez quoi ?
Je ne sais pas très bien où ils sont allés chercher cela. Nous ne disons pas, comme d'autres partis, "non non non" à tout. Il y a des réformes institutionnelles qui peuvent être bénéfiques pour les gens. Pourquoi pas une circonscription unique ? Il y a aussi le refinancement de Bruxelles, en particulier de la Cocof. Il faut se montrer prêt à dialoguer. Mais ce dialogue doit être construit en concertation avec tous les francophones et dans leur intérêt. Ni plus ni moins. Or pour l'instant, il n'y a sur la table que la "shopping list" des partis flamands.
Naar een splitsing van arbeidsmarkt, justitie, gezondheidszorgen, mobiliteit en energie?
Naar een splitsing van arbeidsmarkt, justitie, gezondheidszorgen, mobiliteit en energie?
vr 29/06/07
"Wij hebben genoeg bevoegdheden om te kunnen werken en zijn dus geen vragende partij voor een transfer of regionalisering van bevoegdheden. Alle Franstalige partijen steunen dit", verklaarde hij.
Wallonië wil wel meer overleg tussen de gewesten onderling en de federale overheid. Het bepleit ook een nationaal actieplan voor werkgelegenheid, betaald door de federale overheid.
Het standpunt van het Waalse gewest gaat in tegen dat van Reynders. De informateur ziet aan beide kanten van de taalgrens een opening om extra bevoegdheden aan de gewesten te geven.
De Waalse regering wordt gevormd door socialisten en christendemocraten.
Reynders was bij de koning
Informateur Didier Reynders (MR) bracht vanochtend een bezoek aan koning Albert II voor een laatste tussentijds rapport. Hij heeft een sociaal-economisch programma kunnen opmaken uit zijn gesprekken met politici en het middenveld.
(Belga)
Maar de belangrijkste conclusie van de informatieronde is dat Reynders, in tegenstelling tot Di Rupo, wel een opening ziet in de communautaire gesprekken tussen de verschillende gemeenschappen en gewesten.
De gemeenschappen en gewesten vragen niet alleen meer aandacht voor een betere samenwerking met de federale overheid, ze willen ook meer "homogene bevoegdheden".
Ze bepleiten homogene bevoegheidspakketten voor werk, gezondheid, justitie, mobiliteit en energie.
CD&V wil echter nog niet vooruit lopen op de feiten. "Het belangrijkste is dat een formateur wordt aangesteld om een zo goed mogelijk regeerakkoord te maken", zegt Inge Vervotte.
Maandag gaat Reynders opnieuw langs bij de koning. Dan brengt hij mondeling volledig verslag uit. Woensdag volgt dan een schriftelijk rapport. Mogelijk benoemt de koning daarna Yves Leterme (CD&V) tot formateur.
BLOMMAERT: MEEST NATIONALISTISCHE STREEK VAN EUROPA
Laten we het eerst over de overwinning van rechts hebben. Ziet u een verklaring waarom Vlaanderen verkiezing na vekiezing haar predikaat Beieren aan de Noordzee bevestigt?
Jan Blommaert. Ik denk dat daar een stuk historiek inzit. Vlaanderen is het landsgedeelte dat het na de Tweede Wereldoorlog bijzonder goed heeft gedaan in de moderne economie en is gaan geloven dat de markt fantastisch werkt. We zien onszelf als een ondernemend en dynamisch volk, Lernout & Hauspie ten spijt. Onze Waalse vrienden zijn in de eerste plaats luiaards en profiteurs, u kent het discours.
Daarnaast heb je ook de christen-democratische dominantie, die voor een deel teruggaat op het rurale Vlaanderen, maar zich goed heeft aangepast aan het suburbaan Vlaanderen van de middenklasse. En ten slotte kan je ook niet om de erfenis van de collaboratie heen, die met de Volksunie vanaf de jaren vijftig systematisch de politiek is binnengeslopen. De VU is de enige partij die haar politiek programma volledig heeft uitgevoerd. Als je ziet dat nu ook de N-VA disproportioneel vertegenwoordigd is in de parlementen Het past in de traditie van de VU om meer als lobby te werken dan als politieke partij. En goede deals te maken omdat de anderen jouw stemmen nodig hebben. Maar de macht die de N-VA effectief heeft, staat absoluut niet in verhouding tot het maatschappelijk draagvlak dat die partij heeft.
Lang niet alle kiezers van het kartel CD&V/N-VA dromen van een republiek Vlaanderen.
Jan Blommaert. Evident niet. Er was ook al weinig steun voor de Egmontakkoorden (de eerste aanzet tot federalisering van België, nvdr). Die federaliseringslogica van de Vlaamse beweging is altijd een minderheidsstandpunt geweest, maar kijk eens naar de overwinning die ze geboekt heeft. Ik kan in dit land niet stemmen voor de helft van het parlement dat mij vertegenwoordigt. We zijn zogezegd een democratie met een democratisch deficit van 50%. Ik kan niet kiezen voor Ecolo of PS, wij Vlamingen kunnen niet anders dan Vlaams stemmen. Gevolg: de Vlaamse politici hebben lak aan wat de Walen denken, nodig hebben of willen. Want er is geen enkele Waal die op hen kan stemmen. Vice versa voor onze Franstalige vrienden. Dat is nogal een overwinning voor een partijtje dat op het moment van de Egmontregering slechts een handvol stemmen had, hé. We leven in het meest nationalistische land van Europa.
Ondertussen lijkt er een consensus te bestaan dat het VB aan zijn plafond zit. Is de wens hier niet de vader van de gedachte?
Jan Blommaert. Uiteraard. En bovendien moet je een onderscheid moeten maken tussen extreem-rechtse partijen en extreem-rechtse ideeën. Er zal een moment komen dat we het VB niet meer nodig hebben, net zoals er ooit een moment was dat we de VU niet meer nodig hadden. Omdat het partijprogramma is uitgevoerd. Alle regeringen sinds 1991 hebben daar reeds vlijtig aan bijgedragen. Voor mij is het verkiezingsresultaat van extreem-rechts dus geen waardemeter voor haar macht.
Is het kartel CD&V/N-VA, de grote overwinnaar aan Vlaamse kant, voor u een rechtse formatie? Veel kiezers komen nog steeds uit ACW-hoek.
Jan Blommaert. Er zijn twee manieren om over links en rechts te spreken. Een eerste is een objectief gegeven waarbij je kijkt naar concrete standpunten. Rechts is dan nationalistisch, marktkapitalistisch en xenofoob. Met andere woorden: een partij die geen kritiek meer uitbrengt op ons productiemodel is voor mij een rechtse partij.
Daarnaast heb je een meer populaire manier om over links en rechts te spreken, zoals de media doen. Die slaat nergens op. Dat is een zeer traditionele manier om de partijen te definiëren in een bepaalde hoek van het politieke spectrum. Zoals men nog spreekt over de liberale krant Het Laatste Nieuws en de linkse krant De Morgen. Terwijl het evident is dat die kranten niet meer zijn wat ze pretenderen te zijn. Beide zijn marktproducten, intrinsiek rechtse producten die winst opleveren voor aandeelhouders. De enige die daar beter wordt is Van Thillo (grote baas van De Persgroep, uitgeverij van beide kranten, nvdr). Maar om op uw vraag te antwoorden: voor mij is het kartel CD&V/N-VA dus rechts.
DANK U FEDERALISME: Algemeen bestuur van België te duur
Met dank aan het "federalisme": Algemeen bestuur van België te duur De overheden in België hebben vooral voor 'algemeen bestuur' heel veel personeel, en de efficiëntie van die diensten is laag. Dat is af te leiden uit een rapport van de organisatie van de geïndustrialiseerde landen (Oeso) over de openbare sector in België, donderdag in de Corelio-kranten. (belga) - Met 782.500 ambtenaren (2004) bij zijn verzamelde overheden behoort België niet bij de recordhouders in de Oeso. Ons land heeft alleszins de hoogste score voor het aantal ambtenaren in de klassieke ambtelijke diensten, het 'algemeen bestuur'. 3,5 procent van de Belgen werkt in het algemeen bestuur. 2 à 2,5 procent is een normaal cijfer.
Het aantal ambtenaren is in 10 jaar nog met 8 procent gestegen. Vooral in de gemeenten en de deelstaten. De federale diensten zijn licht gekrompen, maar minder dan de overdracht van bevoegdheden naar de deelstaten deed vermoeden.
Sommige eurosceptici hanteren het argument dat de EU onvergelijkbaar is met de VSA omdat de Amerikanen hun staat en deelstaten vanuit het niets hebben, opgebouwd en dat er in Europa al oude staten bestonden. Zodoende kan men Texas, Ohio of Virginia volgens hen niet vergelijken met Duitsland, Italië of Polen. De redenering om louter op basis van cultuurhistorische argumenten een Europa op federalistische grondslag af te wijzen klopt niet.
Immers, Europese landen als Duitsland en Italië - om er twee te noemen - zijn zélf het resultaat van een opbouw uit oude prinsdommen die honderden jaren lang onafhankelijk waren. Zij kwamen tot stand omdat onder andere het Koninkrijk Beieren, het Groothertogdom Baden en het Hertogdom Anhalt voor wat Duitsland betreft en anderzijds o.a. het Koninkrijk Sardinië of het Hertogdom Parma voor wat Italië betreft hun soevereiniteit afstonden aan grotere gehelen.
Waarom zouden de huidige Europese landen niet in staat zijn tot wat de vorstendommen van eertijds wel konden, namelijk het nationaal belang opzijzetten voor het Europees belang? En zelfs indien men zo'n evolutie niet wenselijk acht, kan men toch moeilijk ontkennen dat deze beweging een Fremdkörper is in de Europese geschiedenis?
Bruno Yammine
Zoals verschenen in De Morgen van 25 juni 2007, p. 12
N-VA-voorzitter Bart De Wever zit enkel aan de onderhandelingstafel voor de volgende federale regering als de staatshervorming het eerste agendapunt vormt. 'Voor ons is een regionalisering van sociaaleconomische bevoegdheden een prioriteit.'
'Naast de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde moet de regionalisering van sociaaleconomische bevoegdheden, zoals fiscaliteit en werkgelegenheid, voorrang krijgen. Het is natuurlijk afwachten hoe en met wie de regeringsonderhandelingen gevoerd zullen worden. Wij zullen enkel aan de onderhandelingstafel plaatsnemen als we garanties voor een verdere staatshervorming hebben. Die garantie is overigens ingeschreven in het politieke akkoord dat wij met onze kartelpartner CD&V hebben afgesloten. We willen ook dat het communautaire luik grondig verloopt bij de regeringsonderhandelingen. Het is beter om drie maanden te onderhandelen waarbij het tot concrete wetsvoorstellen leidt, dan een snelle regeringsvorming waarbij enkel vage principes afgesproken zijn. Dan blijf je vier jaar stilstaan.
Op sociaaleconomisch vlak dringt een hervorming zich op. Beide regio's moeten hun eigen koers varen, want ze staan voor verschillende uitdagingen om hun welvaart te doen groeien. Zo wordt Wallonië sterk benadeeld door de loonvorming die nu met nationale cao's vastgelegd wordt. Daarmee zijn de loonkosten in Wallonië niet in overeenkomst met de productiviteit. Zo kun je geen investeerders aantrekken. Ook de compleet verschillende werkgelegenheidsproblemen in beide regio's kun je niet meer op een unitaire manier oplossen.
We zitten nog met heel wat losse eindjes van de vorige staatshervorming van 1993. Maar die mogen niet aangegrepen worden om de discussie opnieuw van voren af aan te beginnen. Onze coalitiepartners SP.A en Open VLD hebben zich in het Vlaamse regeerakkoord ertoe verbonden om op federaal niveau achter de Vlaamse eisen te staan. Maar of ze zich aan dat akkoord - dat in 2005 door alle partners herbevestigd werd - zullen houden, is zeer de vraag. Bij Open VLD zijn de communautaire eisen duidelijk ondergeschikt aan de ambities van Guy Verhofstadt om premier te blijven.'
NEE
Voorzitter Jan Vercamst van de liberale vakbond ACLVB vreest dat communautaire onderhandelingen te veel tijd zullen kosten bij de regeringsvorming. 'De leefsituatie van de armste inkomens zul je toch niet verbeteren door regionalisering.'
'We vrezen dat de communautaire onderhandelingen na 10 juni te veel tijd in beslag zullen nemen. De volgende federale regering zou die tijd beter besteden aan de echte dossiers, want een staatshervorming zal de problemen toch niet oplossen. Zo gaapt er een enorme loonkloof in België. Bovendien komen de inkomens van de kleinste verdieners en de uitkeringsgerechtigden onder druk. En dat in een tijd waar bedrijven in België recordwinsten boeken. De volgende regering moet dit corrigeren. Wij pleiten daarom voor een leefindex die anders dan de huidige gezondheidsindex een groter gewicht aan de kosten van het wonen toekent en de brandstofprijzen in rekening brengt.
Het lot van de laagste inkomens zul je niet verbeteren met een nieuwe staatshervorming. De sociale zekerheid en het vastleggen van cao's blijf je het best op federaal vlak doen. Voor ons is regionalisering enkel aanvaardbaar als iedere werknemer, werkzoekende en gepensioneerde er beter van wordt. Bovendien mogen die communautaire onderhandelingen niet door de partijen aangegrepen worden om de sociale partners uit de sociaaleconomische besluitvorming te weren. Wij zijn de hoofdrolspelers in dit debat.
De politieke partijen spreken al maanden over een staatshervorming zonder daarbij concreet te zijn. Ze zouden op communautair vlak, net zoals op sociaal vlak, hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Zo wachten we nog altijd op uitvoeringsbesluiten van de laatste staatshervorming van 1993. Nu willen ze terug alles aanpakken. Zo verdrink je in de chaos. Terwijl regionalisering vaak niet nodig is als politici de bestaande federale wetgeving correct zouden uitvoeren. De samenwerking tussen de RVA en VDAB begint haar eerste vruchten af te werpen op vlak van activering van werkzoekenden. Als je de samenwerking en de communicatie tussen de verschillende overheden verbetert, is er weinig behoefte aan een regionalisering.'
'Als de Vlamingen een groot institutioneel akkoord als voorwaarde naar voren schuiven om een regering te kunnen vormen, dan zullen we nog heel lang geduld moeten oefenen,' gelooft gewezen PSC-voorzitter Gérard Deprez (vandaag MCC), oud-strijder van menig communautair gevecht.
Informateur Didier Reynders wil zijn informatieronde maar liefst twee weken rekken. Wat is de zin daarvan?
DEPREZ: Dat is nuttig omdat er veel tijd nodig zal zijn om een regering te vormen. Ik ben ervan overtuigd dat we moeten komen tot een meerderheid van - op zijn minst - christendemocraten en liberalen. Op zijn minst, want ik zou het een goede zaak vinden om ook de groenen in de regering op te nemen. Maar op dit moment zijn de Franstalige christendemocraten volledig stuurloos. Ze hadden hun lot aan de PS verbonden. Aan Franstalige kant zal er dus tijd nodig zijn om de partij van Milquet in staat te stellen zich mentaal aan die nieuwe werkelijkheid aan te passen.
De persoonlijke relaties tussen de top van de MR en het CDH zijn bijzonder slecht, en niet alleen door de harde verkiezingscampagne. Joëlle Milquet is ook niet vergeten dat de liberalen - u hebt daar actief aan meegewerkt - enkele jaren geleden een aantal CDH-mandatarissen hebben weggekocht.
DEPREZ: Goed. Maar toen ik in 1981 met wijlen Jean Gol een regering heb gevormd, hield die niet op mij te vernederen en te beschimpen. Zodra hij me zag, behandelde hij me als een ondergeschikte. Je bent een ellendeling, zei hij dan. Je moet dat meegemaakt hebben. Maar dat heeft mijn keuze toen niet beïnvloed, omdat ik wist dat we samen die regering op de been moesten brengen. Ik kan u verzekeren: Jean Gol was stúkken arroganter dan Didier Reynders. Bovendien heeft Reynders Joëlle Milquet in deze campagne nooit persoonlijk beledigd. Hij heeft alleen harde politieke standpunten ingenomen.
Er zal trouwens minstens evenveel tijd nodig zijn om aan Vlaamse kant plooien glad te strijken. De tijd die nodig is om Yves Leterme en de N-VA te doen inzien dat er geen staatshervorming komt.
Dat er geen staatshervorming komt?
DEPREZ: Geen staatshervorming, nee. Zéker geen akkoord daarover tijdens de regeringsformatie. Niemand wil dat op dit moment toegeven, maar ik garandeer u, er komt er geen.
Hoezo niet?
DEPREZ: Bij de staatshervorming die we in de jaren 1980 hebben doorgevoerd - de eerste waaraan ik heb deelgenomen, toen nog als partijsecretaris van de PSC - vroegen zowel de Vlamingen als de Franstaligen iets. De Franstaligen wilden de definitieve gewestvorming. Tot dan hadden ze het met de voorlopige gewestvorming moeten doen, verworven dankzij François Perin in het midden van de jaren 1970.
Ook bij de staatshervorming van 1988 waren wij vragende partij. Ik wilde een regeling voor het probleem van de talenkennis voor de mandatarissen in gemeenten met een bijzonder statuut, want ik wilde een einde maken aan het circus in de Voerstreek. Tevens had ik aanvaard om het onderwijs naar de gemeenschappen over te hevelen, omdat ik besefte dat we een aantal zaken moesten opentrekken. Guy Spitaels, toenmalig voorzitter van de PS, was toen hevig voorstander van wat hij 'het radicaal regionalisme' noemde. Bevoegdheden, bevoegdheden, bevoegdheden, geld, geld, geld, hij wilde alles wat hij pakken kon - autowegen, waterwegen, laat maar komen.
Ook bij de derde fase van de staatshervorming in 1992-1993 zagen wij er voordeel in om het federale België opnieuw vorm te geven. Het communautaire akkoord onder de eerste regering-Verhofstadt ten slotte, [nota van mij: de zgn. Lambermont- en Lombardakkoorden van 2001]is er gekomen omdat de Franstaligen geld nodig hadden voor hun onderwijs. De Vlamingen hebben daarvan gebruik gemaakt om zichzelf een gewaarborgd aantal verkozenen in Brussel te geven, waardoor Brussel vandaag bijna honderd parlementsleden telt. Stommer kan het niet, maar goed, ook toen kwamen de vragen uit beide kampen. Maar wat vragen de Franstaligen vandaag? Niets. Zero.
Zelfs geen geld?
DEPREZ: Helemaal niets. Niet één cent en niet één bevoegdheid.
En toch. In Brussel vraagt men al geruime tijd extra geld.
DEPREZ: De Brusselaars zouden natuurlijk graag meer inkomsten krijgen, maar ze kunnen wachten. Bovendien kan Brussel op vele manieren worden gefinancierd. Die herfinanciering kan ook een onderdeel zijn van een akkoord over Brussel-Halle-Vilvoorde (B-H-V). Maar ook die kwestie hoeven we niet noodzakelijk te regelen tijdens de formatiebesprekingen. Bovendien kunnen we ook gewoon terugkeren naar de oude situatie. We schaffen die provinciale kieskringen opnieuw af, et en avant. Simpel toch?
Voor Yves Leterme is het ook simpel. Hij stapt niet in een federale regering zonder garanties voor de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.
DEPREZ: We zullen zien wie het eerst door de knieën gaat.
Onderstaand berichtje kreeg ik van Cedric Vloemans, u weet wel, de man die hier naam verwierf door mij - om welke reden dan ook - te beschuldigen van laster. Nu is het een kenmerk van dat soort polemisten dat ze steeds zichzelf laten gaan, meestal in één zinnetje. Lees het onderstaande bericht en oordeel zelf over wat laster is.
Wel, de email die ik naar Bloggen stuurde, was niet zozeer voor mij bedoeld, als wel voor mijn vrienden die niet zo idioot zijn als ik om uw lasterhoekje te bekijken.
Wat jij van mij geschreven hebt, kan me eerlijk gezegd niet veel schelen, maar het is vrij laag van u om andere mensen, van wie je weet dat ze dit niet lezen, zo aan te vallen. Maar ja, hoe lager je komt, hoe meer kans je Bruno Yammine vindt natuurlijk. (...)
Tot voor kort kon u hier de "geschiedenis van de BUB" lezen...
Na een aantal dreigmails van een Ijzerwake-bestormer en van een oud-UNIE kopstuk (www.unie.be), heb ik besloten de bestaande topics die bestonden over de geschiedenis der BUB (2002-juni 2004) in de koelkast te steken.
Sommigen leven volgens het adagium FREE SPEECH FOR ME -- BUT NOT FOR THEE
Iedere dag zegt VDLanotte (sp.a) nu hoe Vlaamsgezind zijn partij wel moet worden. De man wordt nationalistischer dan de nationalisten zelf. Onderstaand citaat komt van de site van het Vlaams Belang...
quote site VB:
http://www.vlaamsbelang.be/0/3415/
De SP.A heeft de trein gemist. Een autonome regio is blijkbaar heel belangrijk voor de burgers en zolang die autonomie niet voor een groot deel gerealiseerd is, verschuiven alle andere problemen naar het achterplan. Onze themas zullen pas goed aan bod komen als de staatshervorming achter de rug is, zegt Vande Lanotte nu.
De ex-voorzitter probeert dus moeizaam de tanker te keren en de SP.A van een Belgische koers naar Vlaams vaarwater te loodsen. Maar dat wordt een lastige klus. Vande Lanotte krijgt meteen fikse tegenwind. De volbloed-belgicist Freddy Willockx laat verstaan dat er een groot probleem is, als dit het nieuwe project is van de partij. Zelfs al schieten ze me dood op de Grasmarkt, ik ga écht niet akkoord met Johan.
In bijlage enkele tabellen. Drie provincies zijn bestudeerd: Antwerpen, Oost-Vlaanderen en Limburg. Opgenomen verkiezingen zijn: 1999 (federaal/regionaal), 2000 (provinciaal), 2003 (federaal), 2004 (regionaal), 2006 (provinciaal) en 2007 (federaal). De eerste drie verkiezingen staan op naam van het Vlaams Blok, de volgende drie op die van het Vlaams Belang. Interessant om eens te bekijken.
Laat ons effe peilen naar ons politieke "meta-bewustzijn" - het grapje van "de Staatshervorming" is daar gefundenes Fressen voor. Ik begin trouwens meer en meer te vermoeden dat het theorietje over de "obscene intimiteit van de macht" begint te kloppen.
Dat theorietje is ontwikkeld door Achille Mbembe, in een boekje over de mechanismen van de macht zoals die werken in postkoloniale dictaturen. Vandaag wordt het door sommigen toegepast op onze eigen post-ideologische Europese politiek.
Het conceptje stelt dat er helemaal geen "kloof" is tussen burgers en politici, maar dat ze elkaar integendeel samen "opgeilen" rond een gemeenschappelijk imaginair, fantasmatisch doel. Het cirkelen rond dat doel - dat nooit mag verwezenlijkt worden - is identiteitsvormend, en laat collectief genot toe. (In Mbembe's werk wordt dat geïllustreerd aan de hand van het "obscene genot" dat groepen ondervinden wanneer ze zich klaarmaken - opgeilen - naar bijvoorbeeld een genocide; het genot zit in de weg ernaar toe, niet in het hoogtepunt zelf).
Politici en kiezers delen dus één duidelijk verlangen en een fantasie maar zullen dat nooit met zoveel woorden zeggen. In de plaats ervan gebruiken ze een discours doorspekt met verschuivingen, verhullingen, lege betekenaars ("de Staatshervorming") en ironie om te genieten van datgene waarvan ze weten dat het altijd imaginair zal blijven.
Post-ideologische politiek is dus in Mbembe's concept louter een spel van obsceen collectief verlangen. Geen themas, maar puur genieten. Cruciaal hierbij is dat het schijnbare object van dat verlangen (bijvoorbeeld een onafhankelijk Vlaanderen, "de Staatshervorming") maar een omweggetje, een uitvlucht is om rond het echte verlangen te kunnen cirkelen (namelijk een vorm van racisme of haat tegenover "de vijand").
Cruciaal hierbij is dat beide partijen elkaar voortdurend vette knipogen geven, elkaar zeer goed verstaan, en nooit over concrete zaken spreken, maar altijd op een "meta-niveau" rond blijven cirkelen als gieren boven een prooi. Het verlangen bestaat in dat cirkelen zelf, het fantasme mag niet gerealiseerd of daadwerkelijk vervuld worden, want dan verdwijnt het. Zeer subtiel geven beide partijen elkaar daarom hintjes over het echte object van verlangen ("konden we die Walen maar..."). Het zijn die subtiele, "obscene" verwijzingen en het collectief genieten ervan die identiteitsvormend zijn.
Niks kloof tussen wie dan ook. Maar wel één grote stroom van collectieve, gedeelde, van elkaar zeer goed begrepen en aangevoelde politieke geilheid.
Ik vind dat wel een interessante theorie en het is vreemd dat ze nog nooit op ons communautaire politieke landschap is toegepast.
In hoeverre heeft ze gespeeld tijdens de laatste verkiezing?
Nationalisme werd door politieke leiders aangewend vanaf het moment dat het niet (meer) volstond om zich te beroepen op persoonlijke macht en vazallen. Nationalisme is dus een wereldbeschouwing die net als het socialisme, liberalisme, christen-democratie, conservatisme voortvloeit uit de instorting van de feodale maatschappij en de opkomst van het kapitalisme (15de-18de eeuw). Nationalisme is ook een product van de Verlichting, van dan af treedt het in haar actieve fase. De nieuwe maatschappij was geen standenmaatschappij meer, maar een klassenmaatschappij. Sociale mobiliteit werd mogelijk. Zolang de samenleving zich bevindt in een verstard paradigma, t.t.z. in een model waarin iedereen van de wieg tot het graf (bij wijze van spreken) zich bewust is dat zijn plaats (bepaald door God, de Kerk, de Koning...) onverplaatsbaar is, was er voor de leiders van staten geen noodzaak om zichzelf te definiëren anders dan op het Goddelijk Recht (Lodewijk XIV) of op het natuurrecht. De mensen berustten in hun lot. Later veranderde dit. In het Verlicht despotisch model beriepen Keizers en Koningen zich, in West-Europa althans, niet langer op le droit divin, maar wel op Verlichte denkbeelden (alles voor het volk, niets door het volk). Maar de tak van de Verlichting die het zwaartepunt legde bij het dynastische (Voltaire) zou plaats ruimen voor de tak die zegde dat de Verlichting niet alleen van het individu zélf uitging, maar dat groepen individuen ook in staat waren machthebbers te controleren (Locke). Deze denkbeelden zijn al in de Middeleeuwen aanwezig, maar konden pas door de grootschalige introductie van het kapitalisme en het wegvegen van de oude structuren ingang vinden. Nationalisme heeft echter niet alleen het Westen overspoeld, maar door de (de)kolonisatie ook Afrika, Azië, Oceanië, Zuid-Amerika. Niet alleen nationalisme is dus een politieke actie, maar ook een uitvloeisel van die activiteit de soevereine staat is niets natuurlijks, maar wel volledig menselijk bepaald.
Democratie heeft ervoor gezorgd heeft dat nationalistische propaganda een groter draagvlak kon hebben. Niet alleen de behoefte aan propaganda steeg, wel de afzetmarkt. Democratie biedt een afzetmarkt voor allerhande ideeën, net zoals het kapitalisme een afzetmarkt biedt voor allerhande goederen. Te meer het stemrecht uitgebreid werd naar alle lagen van de bevolking, te meer dat nationalisme en nationalistische (of racistische, antisemitische enz.) partijen een steeds breder draagvlak konden vinden.
In een geïndustrialiseerde staat heeft het centraal gezag duidelijke middelen en criteria nodig om beroep te kunnen doen op volkssteun. Het beroepen tot de bescherming van eigen territorium, cultuur, taal enz. wordt pas dan belangrijk[1].
Zelfs wanneer we kijken naar een proto-geïndustrialiseerde staat als de Sovjetunie tussen 1922 en 1930 zien we het nominaal socialisme verdwijnen ten gunste van een autarkisch nationalisme. Het ontstaan dus, kortom van mechanisatie, van centralisatie, van de noodzaak aan tastbare verbondenheid tussen burger en staat, de synthese tussen massificatie en publieke opinie zorgen voor een geïdeologiseerde samenleving. Binnen dat netwerk opereren socialisme, liberalisme enz. elk met hun eigen doelstellingen en binnen dat raamwerk opereert parrallel en simultaan nationalisme. Nationalisme is ontstaan in het Westen, en gezien het Westen 85% van de aardbodem heeft gekoloniseerd heeft op een tijdsspanne van 200 jaar deze ideologie, sterker nog dan elke andere, zich weten te verspreiden en consolideren als een olievlek over de aarde. Sterker dan enige andere, omdat ze moeitelozer is om aan te nemen, omdat ze schijnbaar vanzelfsprekend is.
Hroch heeft heeft in zijn analyse drie fasen onderscheiden binnen hetwelke nationalisme zich ontwikkelt:
Een kleine intellectuele elite van filologen (her)ontdekt de natie, haar verleden, de schoonheid en waarde van de taal. Het volk heeft geen nationaal bewustzijn. (bijv:de Italiaanse gebieden aan het eind van de 18de eeuw)
Minderheidsgroepen stellen programmas op met nationale eisen. Nationalisme treedt in haar politieke fase. Steeds grotere groepen komen onder invloed van het politieke nationalisme. (bijvoorbeeld: de Italiaanse gebieden vanaf de jaren 1830)
Het nationalisme institutionaliseert zich, de natiestaat krijgt vorm. Door instituties als leger en school wordt de volksopvoeding op nationale leest geschoeid. (bijvoorbeeld: Italië vanaf de eenmaking in 1860)
Het is duidelijk dat dit schema nuttig is, maar niet alles zegt over nationalisme, ook niet over haar ontwikkeling en finaliteit. Eigenlijk is nationalisme steeds in een dynamische ontwikkeling waarbij het zich positioneert tegenover andere nationalismen. Nationalisme kan niet bestaan zonder concurrerende nationalismen, zonder interne (volks-vreemden) en externe vijanden. Mensen worden niet alleen op basis van simpele identificaties geïdentificeerd en gecompartimenteerd, de antagonistische compartimenten moeten tevens voortdurend in een strijd met elkaar verkeren. Waarom?
Empirisch kunnen we stellen dat de oprichting van een soevereine natiestaat de hoogste vorm is van nationalistische politieke agitatie. Een zelfbeschikkende staat positioneert zich per definitie tegenover een andere soevereine staat. De staten handelen naar eigen goeddunken en zullen steeds nieuwe middelen opeisen. Vergrote legers, een groter wapenarsenaal, meer kapitaal e.d.m. zijn nodig om de soevereiniteit tegen interne en externe vijanden te verdedigen. De cultus van de natie wordt gesacraliseerd om de burgers intern in het nationaal gareel te houden en om buitenlandse soevereine staten af te schrikken, te imponeren, te overtroeven. In de naam van het nationale wordt alles goedgepraat: oorlogen, plunderingen, moorden, ... De anderen zijn anders. Voor hen gelden dus andere regels. Hoe ver gaan die andere regels? Zijn de nationalistische oorlogen sedert 1815 geen afdoend bewijs dat de wettelijkheid voor de nationalisten vaak enkel voor de eigen staat geldt? IRA-terroristen vermoordden Britten, Basken Spanjaarden, Duitsers Fransen enz. Werd dit gedaan omdat deze mensen ergens schuld aan hadden? Of waren deze misdaden mogelijk omdat men de anderen eerst als Britten, Spanjaarden en Fransen bezag en daardoor hun menszijn reduceerde tot hun vermeende identiteit?
Verschillen worden vastsgesteld, mensen gecompartimenteerd, anders behandeld. In België zijn we door het zgn. federaliseringsproces al zover gekomen. Soms ontaardt die andere behandeling in ontmenselijking en haatcampagnes. Woordgeweld wordt structuurgeweld, structuurgeweld muteert naar fysiek geweld. Fysiek geweld wordt bedreven in oorlogen en volkerenmoorden. Tussen de opdeling van België en de torens van Auschwitz is er slechts een gradueel verschil...
Door het wettelijke land te vernauwen tot de eigen natiestaat wordt buiten de natiestaat een feitelijke wetteloze woestijn geschapen, slechts dienstbaar aan de natiestaat in zoverre ze haar voordeel kan bezorgen. Dit is een belangrijke preconditie tot geweld. Immers, gewettigd geweld door welke overheid dan ook is voor veel meer mensen een toegankelijk feit dan wettelijk verboden geweld.
We stellen volgende definitie voor:
Nationalisme is een vorm van politieke activiteit die zich voordoet als een spontaan, natuurlijk of logisch aanvoelen. Deze activiteit ontstaat bij de overgang van een feodale naar een kapitalistische maatschappij en neemt een eigenheid van een bepaalde bevolking, bepaald door herkenbare criteria (ontsnappend aan de vrije wil) als uitgangspunt, genoemde bevolking woont op een bepaald territorium. Het nationalisme wil een monopolie op het verleden en op het heden (door een ondergeschikt maken van elke ideologie aan het nationalisme). Nationalisme poogt de toekomst te controleren door haar te zien als een natuurlijk en voorspelbaar proces. Het doel van nationalisme is het bezorgen van eigen instellingen en voorrechten aan voornoemde bevolkingsgroep en, mogelijk, in een verder stadium een afgebakend-homogeen territorium dat over soevereiniteit beschikt. Nationalisme is een methode om aardse rijkdommen (materieel en immaterieel) via etnische compartimentering te verdelen en te verwerven. Omwille van haar afwijzing van democratische dialoog met andersdenkenden, haar afwijzing van verschillen en haar afwijzen van een bovenwettelijke rechtsorde in een globaliserende wereld is nationalisme reactionair en antidemocratisch. Nationalisme leidt tot soevereiniteit die andere nationalismen in het leven roept of versterkt, waardoor langs de andere zijde eveneens soevereiniteitsdrang ontstaat, waardoor weer nationalismen opkomen enz.
Wij stellen volgende definitie voor, daar we menen met alle factoren die in de literatuur en via de empirie voorkomen rekening houden. Korter gezegd kan men stellen dat nationalisme een ondemocratische vorm van politieke bedrijvigheid is die mensen op basis van niet-gekozen kenmerken (of een willoze conformering ermee) een eigenheid toemeet teneinde de verleden, hedendaagse en toekomstige geestelijke en materiële realiteit of een deel ervan op een omschreven grondgebied te controleren[2].
Nationalisme in haar hoogste vorm van politieke bedrijvigheid streeft naar de oprichting van een onafhankelijke, soevereine staat. Dit is een weliswaar zeer belangrijk doel van nationalisme, maar niet het doel. Evenzeer kunnen nationalistische activiteiten betrekking hebben op het oprichten van taal-, ras- of religie-homogene partijen, vakbonden, ziekenfondsen, sportbonden, parlementen enz. Voorrechten voor de eigen bevolkingsgroep worden opgeëist. Eigenheid telt. De nationalist streeft onder het mom van een bestuur dichter bij de burger volledig in strijd met zijn werkelijke motief een gecentraliseerde natiestaat naar eigen wetten en instellingen. Geen betere, meer sociale, meer ethische regels en instituties.
[1] Wat niet wegneemt (integendeel zelfs) dat parallel en vaak naast het nationalisme als raison dEtat zich nationalismen ontwikkelden die het staatsgezag in vraag stelden, cf. Polen in Rusland en Duitsland, Ieren in Verenigd Koninkrijk.
[2] Wat dan met het nationalisme dat de vreemdeling uitnodigt om Fransman onder de Fransmannen te zijn, Spanjaard onder de Spanjaarden, Amerikaan onder de Amerikanen ? Beantwoordt dit ook aan deze definitie? Het antwoord hierop is eenvoudig: nationalisme kan slechts bestaan wanneer alle precondities der voorgestelde definitie vervuld worden. Indien de toetreding tot een staatkundige entiteit geen aanzet is om deel uit te maken van een politieke gemeenschap die democratisch, supranationaal recht eerbiedigt in Europa: een democratische federalistische Europese Unie kan er geen sprake zijn van nationalistische activiteit. Het spreekt vanzelf dat elke secessie uit democratische staten onverzoenbaar is, daar zij de stapstenen van een Europese (a fortiori globale) rechtsorde in de naam van het soevereine zelfbeschikkingsrecht wegneemt. Voor democratische fusies van staten geldt dit niet.
Nationalisten houden pertinent vol dat België geen meerwaarde meer inhoudt voor Vlaanderen. Degene die met de nationalist in debat treedt, zal meestal het tegendeel beweren. Hij zal bijvoorbeeld wijzen op het feit dat België een ondeelbare economische eenheid is. Een nogal zwak argument, aangezien voor de grote bedrijven, voor de multinationals een grens meer of minder niet uitmaakt. We zouden bijna zeggen: integendeel, want hoe meer soevereine regios, hoe meer multinationals naar de meest gunstige afzetmarkten kunnen zoeken en als dusdanig regiostaten tegen elkaar kunnen uitspelen, voor gunstigere vestigingsvoorwaarden, voor lagere kosten op arbeid, voor meer soepele milieuregels. Anderen wijzen op de merknaam België. Wellicht houdt die vanuit economisch oogpunt een toegevoerde waarde in. Maar moet men een staat bij elkaar houden om die reden? Vaak hoort men ook dat Vlaanderen Brussel niet mag verliezen, dat België ervoor zorgt dat er een oververtegenwoordiging is per vierkante kilometer in het Europees Parlement. Ze wijzen op de macht, op het aanzien van België, op de glorie van het Koningshuis. Sommige denkers zullen zeggen dat België moet samenblijven omwille van de solidariteit (interpersoonlijke of tussendeelstatelijke?) of omdat België multicultureel is (is Vlaanderen of Wallonië dat dan niet?). Anderen die het nationalistische denken willen tegenspreken zullen wijzen op de culturele en historische banden, dezelfde leefgewoonten die tussen de Belgen bestaan. Ze bedoelen het wellicht allemaal goed. Maar ze vergissen zich in die zin dat ze onbewust in het nationalistische discours zijn meegestapt, dat ze zich op dezelfde golflengte van de nationalistische tegenstrever bevinden.
Ze vergissen zich, want ze vragen niet naar de concrete definitie van meerwaarde, ze geven geen wetenschappelijke inhoud aan het begrip. Meerwaarde in wat? Over wat gaat deze discussie? Over meer- en minwaardes in geld, in macht, in aanzien, in natuurlijke of geestelijke rijkdommen? Al deze dingen zijn onmeetbaar, zijn wetenschappelijk niet vaststelbaar en daarom moet die theorie gewoonweg verworpen worden. Wanneer men zich begeeft in de denkruimte van het nationalisme en dat nationalisme met dezelfde wapens poogt te bestrijden is er zelfs een nog meer evidente reden waarom men bij voorbaat verloren is. De nationalistische spreker zal de antinationalist vragen waarom zijn nationalisme beter is dan het Vlaamse, het Waalse of het Brusselse. Bovendien zal hij niet nalaten te wijzen op de economische verschillen, liefst tussen noord en zuid, in de ondeelbare economische ruimte, op de economische kracht van het rijke en welvarende Vlaanderen, op de mogelijkheid van nieuwe lidstaten om toe te treden in de Europese Unie, op het ondemocratische karakter van de Monarchie, op de culturele verschillen tussen de Belgen, op de noodzaak om niet in het verleden, maar in de toekomst te leven.
Het is dus duidelijk dat de nadruk moet liggen op het onlogische karakter van de nationalistische redenering. Maar daar stopt het niet. Stel immers dat de nationalist meerwaarde toch kan definiëren wat op zich al onmogelijk is. Wat dan? Hier dient men het logische domein te combineren met het ethische. De te stellen vraag is de volgende: Welke meerwaarde houdt Limburg in voor Antwerpen? Het zal bijzonder moeilijk zijn, zelfs onmogelijk om hier een antwoord op te geven. Op dit moment dient de discussie een etische dimensie te verkrijgen: Wat is het politieke doel van het redeneren in meerwaarde theorieën? Houdt het armere Polen een meerwaarde in voor de EU? Mogen, zoals ten tijde van het Derde Rijk of ten tijde van Stalin, mensengroepen die objectief geen meerwaarde meer inhouden voor de maatschappij uitgerangeerd, veracht en vernietigd worden? Ziet de nationalist de gevaarlijke uitspattingen van zijn theoriëen?
Is het arrogantie ? Is het domheid ? Of is het gewoon geilen op macht ?
Enfin, informateur Reynders heeft intussen ook de verliezers van 10 juni ontvangen : Johan Vande Lanotte en Elio Di Rupo. Niet samen natuurlijk : elk apart, net zoals de partijen.
Elio kwam buiten en verklaarde dat Reynders voor een asociale regering kiest, maar dat de PS in geen geval een tweederde meerderheid zou leveren voor een staatshervorming. Goed zo : als socialist is staatshervorming niet je ding. Laat dat aan nationalisten, rechts en hun bondgenoten over. Maar, kameraad voorzitter, je had er goed aan gedaan om vooraf aan te kondigen dat de PS voor de oppositie kiest. Ook de PS is verliezer van de verkiezingen. Ook de PS moet herbronnen : terug naar de wortels van het socialisme. Kiezen voor de werkers en de steuntrekkers, goede en rechtvaardige sociale zekerheid, werk met deftige arbeidsvoorwaarden voor werkzoekenden, solidariteit voorop. Luister naar de militanten !
Johan deed het anders. Nog voor hij binnen ging had hij laten weten dat de sp.a voor de oppositie kiest. Goed zo : de sp.a is één van de verliezers. Herbronnen is nodig : terug naar de wortels van het socialisme. Kiezen voor de werkers en de steuntrekkers, goede en rechtvaardige sociale zekerheid, werk met deftige arbeidsvoorwaarden voor werkzoekenden, solidariteit voorop ! Maar, kameraad voorzitter, meewerken aan een tweederde meerderheid voor de staatshervorming is onverstandig ! Laat dat aan nationalisten, rechts en hun bondgenoten over. Luister naar de militanten !
SP.A-voorzitter Johan Vande Lanotte, die vanmiddag een ontmoeting had met de informateur, zegt dat de steun van de PS niet nodig is om een tweederdemeerderheid te halen.
Volgens Vande Lanotte kan dat ook met de steun van de SP.A en de twee groene partijen, of met de Lijst Dedecker.
Vande Lanotte zegt dat hij geen prijs zal vragen voor zijn steun. Hij zegt wel dat de bal nu in het kamp ligt van roomsblauw. Hij wacht op hun voorstellen voor de staatshervorming.
Toen Didier Reynders (MR) de avond van 10 juni - vlak na de verkiezingen dus - kwam afkondigen dat, wat hem betrof, een staatshervorming (i.c. de splitsing van werkgelegenheid) niet kon voor 2009, konden we al meteen weten hoe laat het was. De cruciale zwenking was gebeurd: eerst wilde hij niet (dat was op 9 juni), dan was hij geen vragende partij en, tenslotte, gaf hij impliciet toe wel te willen, en werd het debat gewoon nog een debat over de datum waarop deze nieuwe "staatshervorming" zou uitgevoerd worden. Reeds op dit moment was het zeker dat het kartel CD&V-N-VA zou samenblijven en dat CD&V niet zo stom ging zijn om deze unieke kans te laten liggen. (cf. infra).
Maar er is meer. Ook de MR maakt hierin een tactische blunder van formaat. Immers, de reden die Reynders om een staatshervorming voor 2009 af te wijzen opgaf was dat de PS nu in de Waalse regering zat. Die wilde hij geen bevoegdheden geven. Nu zijn er twee scenario's: ofwel verliest de PS in 2009 en dan komt de MR in de gewestregering. Ofwel winnen ze en dan zal het resultaat zijn dat de MR verweesd achterblijft en toch de bevoegdheden aan de PS kan overhevelen... Er kon eigenlijk geen systeem bedacht worden dat verder afstaat van federalisme, dan het Belgische.
Na vandaag is er hoe dan ook geen reden meer om aan te nemen dat een regering niet snel gevormd kan worden. Dat, op de keper beschouwd, voor het leveren van een benodigde 2/3de meerderheid een partij als CDH niet zou meewillen (wat betwijfelbaar is) omdat een alternatieve meerderheid CD&V-N-VA-SP.A-SPIRIT-GROEN/ECOLO-LDD ook mogelijk is.
157 tt-EEN 157 ma 18 jun politiek
"EEN STAATSHERVORMING NA 2009 KAN"
CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen en N-VA-
voorzitter Bart De Wever lieten na
afloop van hun ontmoeting met informa-
teur Didier Reynders (MR) weten dat
CD&V/N-VA ermee kan leven dat de
staatshervorming pas ingaat na 2009.
De Franstalige liberalen willen pas na
de regionale verkiezingen van 2009 een
nieuwe staatshervorming doorvoeren.
Voor hen kan het niet dat de huidige
Waalse regering met de PS extra
middelen en bevoegdheden zou krijgen.
CD&V/N-VA vraagt wel dat de staats-
hervorming al duidelijk in het regeer-
akkoord staat en wil ook dat er werk
wordt gemaakt van de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.
De leiders van de christelijke vakbond willen geen regionalisering van de sociale zekerheid, evenmin van de cao's, de onderhandelingen tussen werkgevers en bonden.
"De regionalisering van de arbeidsmarkt zal de loon- en arbeidsvoorwaarden in dit land verslechteren omdat de mensen tegen elkaar worden uitgespeeld", aldus De Leeuw. Wij vinden dat de sociale zekerheid haar solidair federaal karakter moet behouden, dat de uitkeringen morgen gegarandeerd moeten blijven, dat de wetten op dat vlak gerespecteerd moeten worden, dat we om de 2 jaar de pensioenen, ziekte-uitkeringen en werkloosheidsuitkeringen kunnen verbeteren", aldus De Leeuw."
Vande Lanotte (sp.a) is een grootstaatsman zegde iemand op deze bladzijden (HLN 12 juni) Zou het? Vande Lanotte meende dat omdat 60% van de Vlamingen op Vlaamsgezinde partijen gestemd hebben, de socialisten vanuit de oppositie een staatshervorming, en meer Vlaamse autonomie moesten steunen.
Hij voegde eraan toe dat het niet kon dat partijen verkiezingen verloren omdat de burgers hen niet begrepen, maar wel dat zij de burgers niet begrepen. Met andere woorden: politici moeten niet meer leiden, ze moeten geleid worden. Deze dubbele uitspraak is mijns inziens het toppunt van het failliet van een politiek discours en van de socialistische en meer globaal een hedendaagse ideologische ethiek.
Stel dat morgen 65% van de Vlamingen op het Vlaams Belang stemt, moeten dan alle liberalen, christen-democraten, socialisten enz. zeggen dat xenofobie een na te streven waarde is?
De realiteit is dat de politici mensen zouden moeten overtuigen niet omdat ze knap, mooi of "tof" zijn, maar omdat ze denken het beste programma te hebben en aan die ideeën vast houden. Dat gebeurt in ons politiek systeem van oneliners en babes niet meer.Waarom moeten we dan nog überhaupt gaan kiezen? Het wordt dringend tijd dat de politici van welke kleur ze ook zijn verkiezingen aangaan op basis van een diepgaand en fundamenteel inhoudelijk debat.
Ik merk dat een aantal mensen kritiek geven op wat ik hier neerschrijf. Mooi zo, en het toont bovendien aan dat deze site bezocht wordt ;) Nu, dit gezegd zijnde, ik zal niet stoppen met schrijven en derhalve zal de kritiek ook niet stoppen.
Wie graag een gepersonaliseerd antwoord wil, kan me altijd persoonlijk aanschrijven op het adres:
bruno232@gmail.com
Ik geef graag antwoord op al uw bedenkingen, ook als u het niet eens bent met me (nobody's perfect ;) ). Aan het einde van de maand zal ik pogen alle kritiek, evenals mijn reacties erop te bundelen.
In de marge van de regeringsvorming is het altijd hetzelfde verhaal: de dag zelf ontploft een bom, er volgen een paar stoere uitspraken en vervolgens is het wachten, wachten en nog eens wachten... er wordt nu al onderhandeld, met de "staatshervorming", met de Staat als inzet...
Sommige bronnen spreken van een staatshervorming waarbij eerst enkel BHV gesplitst wordt en waar de regering zich engageert om voor 2009 andere socio-economische bevoegdheden naar de deelstaten over te hevelen. Weer anderen zeggen dat er moet "toegegeven" worden inzake BHV, teneinde "erger" te voorkomen.
Mijn mening is dat elke staatshervorming die de gewesten en gemeenschappen versterkt volkomen onaanvaardbaar is, omdat ze ons dichter brengt bij de uitvoering van de Resoluties v.h. Vlaams Parlement, ergo bij de splitsing van het Rijk. Die resoluties bepalen namelijk het volgende:
De preambule stelt dat het federale staatsmodel dient gebaseerd te zijn op een fundamentele tweeledigheid op basis van twee deelstaten, met daarnaast Brussel met een specifiek statuut en de Duitstalige Gemeenschap.
Meer concreet vraagt het Vlaams Parlement:
1)Als uitgangsprincipe: Coherente, homogene bevoegdheidspaketten, gebaseerd op het subsidiariteitsbeginsel; bevordering van samenwerking tussen de overheden; overdracht van residuaire bevoegdheden naar de deelstaten; grondwetgevende autonomie voor de deelstaten; een rechtstreekse vertegenwoordiging van de deelstaten in Europese en internationale instellingen De solidariteit tussen gewesten moet behouden blijven op basis van objectieve, duidelijke en doorzichtige mechanismen én omkeerbaarheid. [nota: deze solidariteit gebeurt dus tussen deelstaten, niet tussen burgers]
2)Wat het financiële luik betreft: Fiscale autonomie (m.i.v. de volledige personenbelasting en de vennootschapsbelasting en de onmogelijkheid van de federale Wetgever om ingevoerde belastingen ongedaan te maken)[1]
3)Wat Brussel betreft: Rechtstreekse verkiezingen van de Vlaamse leden van het Brusselse Parlement, gewaarborgde vertegenwoordiging van beide taalgroepen, vervanging bicommunautaire door co-communautaire instellingen, eventuele overdracht biculturele instellingen naar de twee deelstaten, overdracht gemeentelijke bevoegdheden aan het gewest, fusie negentien gemeenten [nota: deze laatste twee zaken zijn ingevoegd om elke vorm van Brusselse autonomie te fnuiken: Brussel moet immers als geheel door de twee deelstaten worden beheerd]
4)Wat bevoegdheden betreft: Overheveling gemeente- en provinciewet naar de deelstaten; de normerings-, uitvoerings- en financieringsbevoegdheid van het gezondheidsbeleid, het gezinsbeleid (m.i.v. de kinderbijslagen) moeten integraal naar de deelstaten worden overgeheveld; de overheveling van het volledige werkgelegenheidsbeleid en de arbeidsmarkt m.i.v. de CAOs naar de deelstaten; de volledige overdracht van het wetenschapsbeleid en technologiebeleid naar de twee deelstaten; de overdracht van het volledige beleid inzake Buitenlandse Handel en ontwikkelingssamenwerking; hetzelfde dient te gebeuren voor telecommunicatie, de NMBS, het gehele landbouw-, tuinbouw- en visserijbeleid en het volledige energiegebeleid; Voorts moet Vlaanderen ook meer economische bevoegdheden krijgen, evenals de volledige bevoegdheid inzake binnenvaart, mobiliteit en justitieel welzijnsbeleid.
5)Als aandachtspunten: Op institutioneel vlak moet de Senaat op basis van de deelstaten worden samengesteld, moeten de deelstaten betrokken worden in het Arbitragehof, de Hoge Raad voor Justitie de Raad van State en het Rekenhof; tenslotte vormen de deelstaten territoriaal onaantastbare eenheden (principe van niet-inmenging ergo splitsing kieskring BHV voor Kamer en Senaat en voor Europees Parlement/splitsing gerechtelijk arondissement BHV, evt. afschaffing faciliteiten); Vlaanderen eist administratief toezicht op over randgemeenten en Voeren.
[1]De vennootschapsbelasting kwam erbij in de zgn. geactualiseerde versie.
In rood staat aangegeven wat al - geheel of gedeeltelijk - door de Lambermont- en Lombardakkoorden (2000-2001) gerealiseerd is.
1) Er zijn drie onafhankelijkheidspartijen: N-VA, Vlaams Belang en Lijst Dedecker. De tijd dat je voor het VB moest stemmen om een Vlaamse stem uit te brengen is voorbij en dat merk je ook aan het resultaat van het VB. Zelfs als je een kartel met een Belgische hoer/Vlaamse maagd CD&V niet zag zitten, had je een alternatief. Enkel een linkse onafhankelijkheidspartij ontbreekt, maar aangezien de linksen van tafel zijn geveegd, is dit voorlopig nog niet erg voor Vlaanderen.
In 2004 haalde het VB 24% van de stemmen, de enige écht konsekwente onafhankelijkheidspartij is met 5% gedaald. In 2003 haalden het VB, N-VA en CD&V samen ook ca. 45% van de stemmen... Dat de "linkse onafhankelijkheidspartij" Spirit uit de Kamer is weggeveegd, doet blijkbaar niet ter zake...
2) Voorlopig is het nog even wachten op de zetelverdeling van CD&V/N-VA, maar ik ga er voor het gemak van uit dat N-VA in elke kieskring een zetel krijgt. Dat wil zeggen dat er 6 N-VA zetels zullen zijn, 5 voor Dedecker en 17 voor het Vlaams Belang. Dat zijn 28 independentistische zetels, is 1/3. Daarbij komen nog de confederalistische zetels...
Dedecker pleit niet eens voor onafhankelijkheid...
3) 55% van de mensen zit er niet mee in op een partij of een kartel te stemmen waar independentisten in zitten en die zich zo ook durven profileren. Blijkbaar liggen ze dan niet zo wakker van het voortbestaan van België als sommige clowns ons willen doen geloven.
Los van het feit dat Walen en Brusselaars vergeten worden, moet men toch concluderen dat partijprogramma's mensen niet interesseren, of verloor CD&V en N-VA in 2003 (toch maar 4 jaar geleden) DOOR hun confederalisme en separatisme? 4) 90% van de mensen heeft gestemd op partijen/kartels die ooit durven het confederalisme of independentisme verdedigen hebben, of toch 1 van hun onderdelen.
5) Retrograde partijen die terug willen naar het Belgique à papa, halen nog 0,13% in Vlaanderen en 0,08% in Wallonië. Blijkbaar zijn de VlaemSSch-Nazionale mediacomplotters nog actiever in de Franstalige media...
Ahzo, ik dacht dat de "Walen" allemaal een unitair België wilden?
6) Partijen die zich Belgisch hadden geprofileerd (zoals VLD) of die gewoon simpelweg belgicistisch waren (SP.A en Groen!) (zie ook http://www.doorbraak.org/115/20102) hebben een zware rekening gepresenteerd gekregen.
Groen! hoort wel bij de winnaars van de verkiezingen en sp.a dat zich helemààl niet belgicistisch profileerde (splitsing arbeidsmarkt) werd gewoon weggeveegd.
7) Blijkbaar is er iets veranderd in Wallonië. Komt het door het nepjournaal van de RTBF dat de Walen beginnen te beseffen dat een stem voor de PS en dus de sociale roofbouw van Vlaanderen het einde van België dichterbij brengt? Als de MR de PS niet meer incontournable kan maken, kan er wel eens werkelijk een reveil van Wallonië komen. Dat is het enige lichtpunt voor de retrograden onder ons, het enige lichtpunt voor België, dat als een klein dwergsterretje staat te verdwijnen naast de Vlaamse zon.
Deze retoriek getuigt van een overwinningsroes. Lees het artikel hieronder van Dave SINARDET.
HOE DE NEDERLAAG VAN DE PS OOK DE NEDERLAAG VAN HET VLAAMS-NATIONALISME IS
HOE DE NEDERLAAG VAN DE PS OOK DE NEDERLAAG VAN HET VLAAMS-NATIONALISME IS
De staatshervorming in Wallonie
Dave Sinardet ziet een historische verschuiving in Wallonië, al wordt dat woord al te snel in de mond genomen als het over verkiezingen gaat. Op wie zullen de Vlaamse separatisten nog sakkeren, als de PS in de oppositie zit, vraagt hij zich af.
Voor de eerste keer sinds 1946 zijn de socialisten niet meer de grootste politieke formatie in Franstalig België. Noch in stemmenaantal, noch in zetels. De liberalen steken hen meteen met drie zetels voorbij. Bovendien lijkt de PS een oppositiekuur tegemoet te gaan. Een historisch feit?
Toch eerst enkele nuances. Zuiver op basis van de cijfers is de nederlaag van de PS niet meteen historisch te noemen. In 1999 haalden de Franstalige socialisten een lager percentage dan nu, evenals een zetel minder (19 toen in plaats van twintig nu). Maar ze bleven wel nipt groter dan de liberalen (achttien zetels) en stapten toch mee in een regering.
Op de lange termijn bekeken is het verlies van hun koppositie bovendien vooral toe te schrijven aan de gestage opgang van de Franstalige liberale partij, die nu - weliswaar mede door de daling van de PS - deze laatste ook effectief voorbijsteekt.
Dat de PS nu wellicht naar de oppositiebanken verhuist, is ook niet uitzonderlijk. Van 1981 tot 1988 (oftewel van Martens V tot VII) had België ook al een rooms-blauwe regering. Het (Vlaamse) beeld van een eeuwig regerende PS valt dus eveneens te nuanceren.
De naakte feiten vertellen dus een iets genuanceerder verhaal. Politiek is echter meer dan rekenwerk, het is vooral ook symboliek. Dat de PS de leiderspositie verliest, wordt in Franstalig België als een historische omwenteling gezien. De uitspraak van MR-kopman Didier Reynders dat het zwaartepunt in de Franstalige politiek verlegd is, vat dat goed samen.
Bovendien brengt het ook het einde van een bepaald soort socialisme dichterbij. Dit resultaat veroorzaakt wellicht de psychologische schok die een veel grondiger opkuis van sommige partijfederaties, met name in Charleroi, mogelijk maakt. Zowel de PS zelf als alle politieke observatoren in Franstalig België leggen de schuld voor het debacle unaniem bij de onophoudelijke stroom schandalen.
Tot nu toe kon of wou Di Rupo daar niet te ver in gaan. Deels omdat de macht van de partijfederaties tegenover de centrale leiding binnen de PS nog steeds vrij sterk is (in tegenstelling tot zijn imago in Vlaanderen is Di Rupo op dat vlak alvast niet almachtig). Deels omdat de hoge electorale scores van de partij in Henegouwen in belangrijke mate aan die oude Carolo-socialisten en consorten te danken zijn.
Dat laatste is nu duidelijk minder het geval. In Charleroi verliest de PS bijna vijftien procent. En zelfs al mogen de gecompromitteerde PS'ers nog stemmen opleveren, het lijkt er sterk op dat ze steeds meer het imago van de hele partij kleuren en zo ook op andere plaatsen voor verlies zorgen.
In die zin kan deze nederlaag voor Di Rupo toch nog een verhulde zegen worden. Als hij er tenminste niet zelf het slachtoffer van wordt. Di Rupo mag de afdeling van Charleroi nu dan wel onder curatele plaatsen en de burgemeester vragen af te treden, dat hij dat niet eerder deed maakt hem tot de eindverantwoordelijke van het slechte verkiezingsresultaat.
Hoewel het woord 'historisch' veel te vaak wordt misbruikt om verkiezingsuitslagen te interpreteren, lijkt het in de huidige Waalse context dus toch niet geheel onbegrijpelijk.
Maar eigenlijk zou je verwachten dat deze Franstalige stembusslag nog sterker als historisch wordt gepercipieerd aan Vlaamse kant, aangezien daar de PS en Wallonië steeds meer tot synoniemen zijn uitgegroeid. Het standpunt van Di Rupo is meestal niet (alleen) het PS-standpunt, maar het Waals standpunt. Dat plotseling de liberalen ruim de grootste partij zijn geworden, strookt dus niet met dat vastgeroeste beeld. Daardoor zou het verrassingseffect groter moeten zijn dan aan Franstalige kant, waar de MR niet noodzakelijk als minder Waals wordt beschouwd dan de PS (behalve door de historiografen van de Waalse beweging).
Het zou ook een tweedeling tussen de Vlaamse voorstanders van meer regionale autonomie sterker aan de oppervlakte kunnen brengen.
Aan de ene kant zijn er separatistische partijen als Vlaams Belang en N-VA, wier politieke streefdoel een onafhankelijk Vlaanderen is, en die de PS als een bruikbaar symbool zien om dat dichterbij te brengen. De gelijkschakeling Di Rupo = PS = Wallonië werd tot nieuwe hoogten gebracht in de N-VA-campagne, waar we door middel van een gevarendriehoek met een strikje erin werden gewaarschuwd voor de boze man in het zuiden die Vlaanderen zou verst(r)ikken.
Dat Vlaams Belang en N-VA zich niet meteen aan dezelfde kant van het ideologische spectrum bevinden als Di Rupo, speelt natuurlijk mee, maar als Wallonië plots rechtser zou kleuren dan Vlaanderen zouden deze partijen er niet minder separatistisch om worden. Hun gefoeter tegen de PS ten spijt, kunnen deze partijen in wezen niet gelukkig zijn met het verlies van Di Rupo.
Aan de andere kant zijn er politici in verschillende Vlaamse partijen, die niet zozeer de staat willen hervormen omdat ze absoluut minder België willen, maar wel omdat ze het gevoel hebben dat met name de PS een rem vormt op een aantal hervormingen die ze voorstaan (en waarvan ze meestal menen dat er in Vlaanderen een consensus over bestaat). Ook deze bevinden zich eerder aan de rechterzijde van het politieke spectrum, maar zeker niet uitsluitend. Zo is het standpunt van de SP.A over de regionalisering van de arbeidsmarkt grotendeels ingegeven door Frank Vandenbroucke die, toen hij minister van Werk was in de federale regering, zich in zijn beleid van activering van werklozen geblokkeerd voelde, omdat de PS dit naar het Frans placht te vertalen als een 'chasse aux chômeurs'. Ook de meeste CD&V-ers behoren, in tegenstelling tot hun kartelgenoten, tot deze strekking.
Komt er een centrum-rechtse regering, dan zou men bijgevolg niet mogen uitsluiten dat aan de verzuchtingen van deze 'pragmatische' staatshervormers deels tegemoet wordt gekomen zonder doorgedreven staatshervorming, omdat op een aantal terreinen een ander beleid kan worden gevoerd.
Alvast Didier Reynders hoopt of anticipeert daar al op, getuige een andere door hem meermaals herhaalde uitspraak: dat de PS niet meer de grootste partij van Wallonië is, is een staatshervorming op zich.
Het is dan ook geen toeval dat het bikkelharde discours van Reynders over de PS tijdens de kiescampagne bij momenten sterk deed denken aan het anti-PS-discours van bepaalde Vlaamse partijen, en met name van Yves Leterme en zijn kartel. In dat licht bekeken zou je met een boutade kunnen stellen dat de standpunten van CD&V en MR over staatshervorming ook weer niet zo gek ver uit elkaar liggen.
Dave Sinardet is politicoloog aan de Universiteit Antwerpen.
Ik vraag me af waarom mensen op CD&V gestemd hebben. Kennen die het communautair programma van die partij wel?
Neen, natuurlijk. Wel, als Siegfried Bracke zegt dat Vlaamse onafhankelijkheid nog nooit zo dichtbij was, dan is het omdat deze partij volgend programma heeft:
1) Een overheid die zo dicht mogelijk bij de Vlamingen staat en de Vlamingen de mogelijkheid biedt om hun toekomst zelf in handen te nemen en een coherent beleid te voeren.
2) De volledige splitsing van (onder andere!) volgende bevoegdheden:
-gezondheidszorg en gezinsbeleid -werkgelegenheid, -mobiliteit (inclusief de NMBS), -telecommunicatie -wetenschapsbeleid
3) Een eigen beleid inzake personenbelasting en vennootschapsbelasting.
4) Ook in de organisatie van de veiligheidsdiensten en de Justitie moeten de deelstaten over meer autonomie beschikken.
5) Ten gronde wil CD&V een duidelijke, doorzichtige staatsinrichting waarbij het zwaartepunt, zowel qua bevoegdheden als qua middelen, bij de deelstaten komt te liggen. Een moderne democratische staat is van onder naar boven opgebouwd. Dus kiest CD&V ondubbelzinnig voor een verdere confederale evolutie waarin de bevoegdheden van de federale overheid afgelijnd worden en alle andere bevoegdheden de deelstaten toekomen.
6) Daarom pleit CD&V voor een objectieve en doorzichtige solidariteit tussen Vlaanderen en Wallonië. Er moet een einde worden gemaakt aan de voor Vlaanderen nefaste verdeelsleutels bij overheidsinvesteringen en aan de niet objectiveerbare transfers in de sociale zekerheid. Een maximale bestedingsautonomie gekoppeld aan fiscale verantwoordelijkheid voor Vlaanderen en Wallonië moeten zorgen voor een doorzichtig en rechtvaardig solidariteitsmechanisme waarbij beide deelstaten maximale ontplooiingskansen krijgen en met eigen middelen een beleid kunnen voeren naar eigen inzichten.
7) Daarom moeten de Vlamingen aan de Europese beslissingstafel zo snel mogelijk een eigen stem krijgen in de eigen Vlaamse materies. Zo kunnen we zelf onze taal en identiteit en onze visie op de toekomst op Europees niveau verdedigen.
Bij Open VLD komt er geen machtswissel aan de partijtop. Dat heeft het partijbestuur beslist.
Zoals voorspeld in de peilingen leed Open VLD gisteren zwaar verlies. De partij moest 6,6 procent en 7 zetels prijsgeven.
Premier Guy Verhofstadt nam 's avonds al de verantwoordelijkheid op zich voor de nederlaag. Voorzitter Bart Somers verklaarde achteraf dat Verhofstadt had aangekondigd een stapje opzij te zetten.
Maar het partijbureau is er helemaal niet van overtuigd dat de speech van Verhofstadt diens zwanenzang was. "Hij zit nog niet in Toscane", was vandaag te horen.
"Situatie is niet eenduidig negatief"
Overigens is de uitslag van Open VLD slecht, maar niet zo desastreus als de peilingen hadden voorspeld. Bovendien vormen de Vlaamse liberalen samen met de MR de grootste politieke familie.
(Belga)
"De situatie is niet eenduidig negatief, integendeel", vatte Somers het samen. Hij herhaalde dat zijn partij vast van plan is haar vel duur te verkopen, indien ze wordt uitgenodigd om te onderhandelen over een regeringsdeelname.
"Wij hebben geen grote drang per se in de regering te zitten. We zijn principieel bereid verantwoordelijkheid te nemen, maar niet ten koste van eender welke prijs", luidde het.
1) Haalt CD&V-N-VA méér dan de psychologische 30%? 27% is wat anders dan 29.9%. (cijfers op regionaal niveau)? Antwoord: ja voor de Senaat, nee voor de Kamer, maar ook daar zitten ze er dicht tegen aan.
2)Zal OPEN VLD werkelijk zo zwaar verliezen dan gedacht? OPEN VLD scoort ergens tussen 15 en 21% van de stemmen, maar er is een verschil tussen 16% en 20%. (cijfers op regionaal niveau)?
Antwoord: voor de Kamer halen ze ca. 19%, voor de Senaat iets meer dan 20%. Ze verliezen, maar niet zo zwaar als gedacht
3)Houdt open-VLD stand in Brabant, Oost-Vlaanderen en Antwerpen, of worden ze inderdaad weggeveegd? Ze verliezen in Brab/OVla 3 zetels en in Antwerpen 2 zetels (5,7%, en dus geen 12% zoals sommige peilingen voorhielden).
4)Hoe fel gaat de MR vooruit en hoe fel verliest de PS (er is een correlatie tussen de twee). Van de MR wordt minimaal verwacht dat ze standhoudt. Maar wat als ze de grootste partij wordt in Wallonië en Brussel-Halle-Vilvoorde?
Ze gaat over de PS, de hele socialistische familie wordt weggeveegd. Symptomatisch: in de Senaat zetelen er nog 2 socialisten, naast 2 van Spirit...
5)Gaat het Vlaams Belang er voorts op achteruit, en bovendien tov. welke datum: 2003 (770.000 stemmen) of tov. 2004 (981.000 stemmen) of 2006 (980.000 stemmen)?
Ze gaan er tov. 2004 op achteruit (ca. 795.000 stemmen) en verliezen een zetel.
6)Wat doet de CDH in de luwte van het MR-PS conflict?
Ze stabiliseren zich.
7)Welke politieke familie wordt de grootste?
De liberale, met 41 zetels in de Kamer.
8)Welke partij wordt, op zich beschouwd de grootste en heeft het meeste kiezers?
CD&V-N-VA
9)Hoe groot is het groene effect? Kan Groen!/Ecolo verrassen met 10 à 15%?
Helemaal niet, ze halen maar een handvol zetels.
10)Er doen ook heel wat kleine partijen mee: BUB, PVDA, LDD, CAP, RWF enz. Overstijgt iemand van hen de 50.000 stemmen of zelfs 100.000 stemmen?
Prachtige toespraak van Eerste Minister, de Heer Guy Verhofstadt, n.a.v. de verkiezingen van 10 juni 2006
Toespraak Guy Verhofstadt: "Blauwe familie blijft groot"
De kiezers van ons land hebben vandaag een nieuw parlement gekozen. De uitslag van deze verkiezingen zijn duidelijk. De kiezer heeft voor een andere meerderheid gestemd dan diegene die het land de afgelopen 8 jaar bestuurde. Ik wens dan ook de verschillende winnaars van de verkiezingen te feliciteren. In de eerste plaats Yves Leterme en het kartel CD&V/NVA. Ook mijn Franstalige collegas van de MR die in een nek aan nek race verwikkeld zijn om de leidende Franstalige politieke formatie te worden.Vanzelfsprekend dank ik onze vele kiezers. Zij die voor onze Kamerlijsten stemden en in het bijzonder zij die voor de senaatslijst hebben gekozen waarvoor ik kandideerde.
Ik was 8 jaar lang uw eerste minister. Ik denk dat we met deze regering goed werk hebben verricht. En ik wil mijn coalitiepartners van de afgelopen jaren danken voor hun constructieve medewerking. Ik denk trouwens dat ons land in goede economische doen is, ethisch een fundamentele omslag heeft gemaakt en internationaal, ook al zijn we natuurlijk geen grootmacht, vandaag een stem heeft waarnaar wordt geluisterd.
Ik was bij deze verkiezingen ook uw kopman en het gezicht van deze campagne. Ik neem dan ook persoonlijk de verantwoordelijkheid op voor de resultaten.
Wellicht heeft onze partij een prijs betaald voor het leiden van dit land. Dat moeten we erkennen. Maar anderzijds denk ik dat deze uitslag niets afdoet aan de kracht van ons project. Integendeel, het gewicht van de liberale familie is en blijft groot, wie weet het grootst. En ik ben ervan overtuigd dat deze uitslag voor onze partij een nieuw begin kan inluiden. Onder de leiding van Bart Somers, met de ervaring van onze ministers, maar ook met vele nieuwe gezichten, jongeren die voor de eerste maal kandideerden en gekozen zijn, is onze partij klaar voor de toekomst.
Wij hebben de afgelopen maanden gevochten als leeuwen. Tegen de stroom in. Ik wil de militanten en de kandidaten ongelooflijk danken. Danken voor de vriendschap, de kameraadschap, de liefde die ik de voorbije jaren allemaal van jullie heb mogen ontvangen.
Het waren alvast intense jaren. Acht jaren waarin ik de kans had dit land te leiden. Boeiende jaren, inspirerende jaren, baanbrekende jaren. Ik heb daarbij het beste van mezelf gegeven.
Nog dit.
Weet dat dit een prachtig land is. Niet chauvinistisch, misschien soms met iets te weinig fierheid.
En weet vooral dat ik het een ongelooflijke eer heb gevonden dit land en zijn bevolking te hebben kunnen leiden.
Tot slot iets persoonlijk tot u allemaal.
Ik ben trots tot deze prachtige partij te behoren, die we samen boven de doopvont hebben gehouden. Deze partij, die me al die kansen heeft gegeven .
De belangrijkste les uit deze verkiezingen is m.i. de volgende. Abstractie makend van het Waals en het Brussels Gewest, kunnen we m.i. het volgende vaststellen.
In mei 2003 stemden ca. 1800,000 mensen op partijen die - in meer of in mindere mate - Vlaamse onafhankelijkheid voorstaan (te weten CD&V, N-VA en het toenmalige Vlaams Blok). Op Rijksniveau ging dat over 27%.
Vandaag zijn we 4 jaar later, bedraagt dit aantal (wellicht) 35% - d.i. alleszins méér dan 2 miljoen stemmen die CD&V-N-VA, VB en LDD wisten te verzamelen. De democratische partijen - socialisten, ecologisten en liberalen - zijn zeer zwaar afgestraft.
Nochtans bleek uit een peiling (12 maart 2007) van DE STANDAARD dat 92% van de Vlamingen niét wil dat België barst. Vele peilingen bevestigen dit. Een sterke fascistoïde strekking in het noorden staat nu tegen een Zuiden waar liberalen en socialisten wél standhouden. Het CVP-programma van 1961 heeft gewaarschuwd voor de mogelijkheid waarin in een duaal federalisme een overwegend christen-democratisch Vlaanderen tegen een socialistisch Wallonië ging komen te staan. Terecht, zo zal blijken. En nu?
... in Brussel zou de MR de grootste partij worden
... Wat doet VLD met 1/4de van de stemmen geteld?
In Limburg: 20% (21% in 2003) In Antwerpen: 20% (22% in 2003) In Leuven: 24% (27% in 2003) In BHV: 11% (status quo) In Antwerpen: 20% (22% in 2003) In O-Vlaanderen: 28% (30% in 2003) In W-Vlaanderen: 17% (22% in 2003)
...Wat doet Groen! met 1/4de van de stemmen geteld? Overal rond de kiesdrempel
VD Lanotte verliest in zijn eigen thuisbasis (!?) Oostende.
In O-Vlaanderen gaat Groen! kiesdrempel halen, maar waar nog? Alvast niet in West-Vlaanderen...of toch?
Gaat CD&V 30% halen?
Heeft Dedecker de blauwe stemmen in twee gesplitst?
Wordt het niet tijd het algemeen enkelvoudig stemrecht af te schaffen ?
Tendens: liberalen "worden" groter dan socialisten ( ? )
De uitslagen in Wallonië geven aan dat MR vooruitgaat, maar (tot nog toe) onvoldoende.
Francis Van Den Eynde (VB) zegt - terecht - dat het VB vooruitgaat. Potsierlijk hoe men constant zegt dat het VB blijft achteruitgaan en steeds méér mandatarissen heeft ... Die partij kan best verboden worden.
Arrogante Pol VDDriessche (CD&V-N-VA) verklaart zich reeds overwinnaar.
Voorlopige conclusie: In Limburg (12 zetels) houdt OPEN VLD stand, zo blijkt uit de eerste uitslagen.
In West-Vlaanderen gaat LDD de kiesdrempel halen, toch een verrassing. Er komt géén grote groene fractie, dat kunnen we nu reeds zeggen met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.
15h30: Rita DE BONDT (VB) verklaart: wij verwachten méér dan in 2003, zou het?
In West-Vlaanderen, Leuven lijkt LDD de kiesdrempel te gaan halen
Groen! haalt tot nog toe nergens de kiesdrempel...
CD&V-N-VA wint in West-Vlaanderen (maar daar zaten ze al aan 33%)...
De sp.a en de VLD worden blijkbaar weggeveegd... maar is deze tendens voorbarig?
VB dat zogezegd ging verliezen wint overal
Hoe zit het in het Waals Gewest?
Voorlopige conclusie: behoudens een overwinnig van MR in het Waals Gewest en Brussel, waarbij ze daar de PS wegvegen, krijgen we een roomsrode coalitie.
Ca. 13 u ben ik gaan stemmen in Korbeek-Lo. Ik heb zowel voor Kamer als Senaat gestemd op OPEN VLD, de enige rationele en doelgerichte keuze tegen het fascistoïde, nationalistische discours van het Kartel van de Haat.
Voor de Senaat stemde ik op Eerste Minister Guy Verhofstadt, voor de Kamer op de 3de op de lijst: Mevrouw Pascale Vanaudenhove, dochter van één der grootste liberalen uit onze vaderlandse geschiedenis.
In afwachting van de uitslag volgende - hilarische - anekdote:
Deze zaterdag trekken drie vrouwen en twee mannen met me mee. Kaartjes en folders in de hand, petje op het hoofd. We proberen mensen te overtuigen van een zinrijke stem.
Het loopt lekker, behalve dan voor mezelf. De eerste man die ik een kaartje geef, scheldt me pardoes uit: Vuile republikein! Leve de Koning! En dan durf je zelfs nog baas van Royalty zijn! Hoe durf je? Ze moesten je er onder stampen! Ook n goede morgen, denk ik. Getekend: Pol Van Den Driessche.
Voor de eerste keer sedert 1980 wordt er nu ook gesproken over herfederaliseringen. Maar wie wil nu wat herfederaliseren?
1) CHRISTEN-DEMOCRATEN
Volgens de GVA (maart 07) wil CD&V eventueel Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking herfederaliseren als het in het belang is van de deelstaten.
CDH, de zusterpartij van CD&V zegt het volgende:
Refuser tout transfert de compétences aux Régions et Communautés (emplois, sécurité social, etc.) qui ne contribuerait pas à mieux assurer les droits des citoyens mais qui viserait uniquement à servir les desseins dautonomie des collectivités auxquelles ils appartiennent ;
( )
Envisager la refédéralisation de certaines matières si lefficacité le requiert et à condition que cette opération ne conduise pas lEtat fédéral à imposer ses propres vues ou celles dune communauté, comme par exemple dans la matière des nuisances sonores aériennes ;
Mettre en place une circonscription fédérale qui contribuerait à élire une part non négligeable (par exemple, un tiers) des membres du Sénat, étant entendu que la moitié dentre eux devraient être choisis par le collège électoral français et lautre moitié par le collège néerlandais. Ces parlementaires fédéraux, au sens premier du terme, seraient censés être attentifs aux intérêts des diverses communautés. Ils pourraient, dans leur travail quotidien, exprimer aussi lintérêt fédéral.
2) LIBERALEN
OPEN VLD schrijft hierover: Autonomie in een geglobaliseerde wereld kan ook maar werken indien er op een aantal cruciale domeinen ook een zekere federale convergentie is. Zo zouden er minimale rechten aan alle burgers van het land moeten worden gegarandeerd, bijvoorbeeld op het vlak van de gezondheidszorgen met minimale federale rechten voor patiënten. Of het vereisen van minimale inspanningen van de gewesten op het vlak van investe-ringen in innovatie en wetenschapsbeleid. Door middel van het bepalen van vorken op verschillende domeinen kunnen we in elk geval nefaste scheeftrekkingen in het land voorkomen (...)Het ontbreken van dit institutionele evenwicht in ons land is een gemis dat moet worden ingevuld. De vraag is welke van de federatieve elementen voor ons land van toepassing zouden kunnen zijn? Om historische redenen is het invoeren van nationale partijen in ons land geen optie. Over een of meerdere andere opties zoals die in het buitenland bestaan, namelijk een deelstatensenaat, een volwaardig grondwettelijk hof of een federale kieskring, bijvoorbeeld voor een deel van een assemblee, moet ernstig nagedacht worden. Het zijn federatieve elementen die politici van beide zijden van de taalgrens in elk geval zouden aanzetten tot het leren van de andere landstaal, tot het rekening houden met de verzuchtingen van de andere taalgemeenschappen zonder nog langer daarbij in karikaturen te vervallen. Het moet dus ook mogelijk zijn dat bevoegdheden die vandaag regionaal zijn terug naar het federale niveau gaan. Het zou hier moeten gaan om bevoegdheden die duidelijk gewestoverschrijdend of van strategisch belang voor gans het land zijn. Daartoe kan in uitvoering van artikel 35 van de Grondwet, een lijst opgesteld en grondwettelijk vastgelegd worden van bevoegdheden die exclusief federaal zijn en dat ook blijven. In aanmerking komt bijvoorbeeld het stra-tegische energiebeleid waarvan het belang steeds meer groeit en wat ook meer en meer op Europees niveau behandeld wordt. Een verdeelde strategie omtrent energie is geen goede zaak omdat het de positie van ons land ernstig verzwakt. Ook bijvoorbeeld de ganse discussie de voorbije jaren over de geluidsnormen rond de luchthaven van Zaventem toont aan dat die bevoegdheid hierover wellicht beter onder het federale niveau zou vallen.
MR schrijft in haar programma: 1) Dans les années 90, le MR avait défendu la mise en place dun chèque permettant à tous de rétribuer la prestation de services de proximité. ( ) Nous proposons la création des titres services qui ont permis de créer 30.000 emplois, et refédéralisation de la matière, dans la foulée de la Conférence Nationale sur lEmploi
2) Afin daméliorer lefficacité de la politique de prévention des risques de santé, il est prioritaire de donner à celle-ci plus de cohérence, ce qui nécessite de refédéraliserlensemble de la politique de médecine préventive. Cela permettra dappréhender et de combattre de manière globale, de la prévention au traitement des complications, des maladies importantes telles que le cancer ou le diabète.
3) Au minimum, refédéraliserles infrastructures et lhébergement concernant les mineurs délinquants, et ce tout en garantissant laccompagnement éducatif et le renforcement de celui-ci par les Communautés.
3) SOCIALISTEN
Bij de SP.A lezen we nergens iets over herfederaliseringen. Bij de PS wel:
1) Le PS propose de refédéraliserla politique de prévention en matière de santé et de réinvestir significativement, au niveau fédéral, dans la prévention de maladies par une politique de santé publique renforcée et par la lutte contre les inégalités sociales.
2) Les compétences relatives aux institutions pour personnes âgées sont réparties entre le fédéral et les Régions. Afin de garantir un investissement suffisant dans les institutions dhébergement des personnes âgées dans la même logique que les investissements dans les infrastructures hospitalières, le PS propose de refédéraliser le financement aux infrastructures des maisons de repos et des maisons de repos et de soins.
4) GROENEN
GROEN zegt in haar programma het volgende : Klimaatbeleid wordt federaal gecoördineerd via een pact tussen alle regeringen en het middenveld. De doelstellingen worden vastgelegd in een federale klimaatwet. Buitenlandse handel, ontwikkelingssamenwerking en wapenuitvoer willen we terug federaal. (...)Groen! wil een klimaatminister die concreet werk maakt van een klimaatplan.
In een gezamenlijk standpunt werd overigens medegedeeld (29.04.07) : Ecolo et Groen! avancent aussi plusieurs propositions qui pourraient être évoquées dans le cadre d'une réforme de l'Etat. Ils estiment ainsi "souhaitable" d'envisager une "refédéralisation de certaines matières et compétences d'intérêt national commun, telles que le commerce extérieur, y compris le commerce des armes et composants à usage militaire, la coopération au développement, l'aide à la jeunesse, la médecine préventive, ...".
Tenslotte zijn zowel Ecolo als Groen ! voorstander van een nationale kieskring, enkel wil Groen! die niet koppelen aan een splitsing van BHV.
Wellicht zullen discussies over Buitenlandse Zaken niet uitmaken wie op 10 juni de verkiezingen wint. Maar dat betekent niet dat het niet zou gaan over belangrijke bevoegdheden. Ik denk eerlijk gezegd dat, wanneer we terugkijken naar de voorbije acht jaar, eerst met Louis Michel, achteraf met mezelf en met als vaste pion Guy Verhofstadt, dat wij er wel degelijk in geslaagd zijn België opnieuw op de internationale kaart te zetten.
België is opnieuw een land dat Europees meespeelt. Als Guy Verhofstadt het woord neemt in de Europese Raad dan wordt er naar hem geluisterd. Dat betekent nog niet dat men hem automatisch gelijk geeft. Eigenlijk mag hij er fier op zijn dat men hem niet automatisch gelijk geeft, want als je in de Europese raad onmiddellijk gelijk wil krijgen, dan zeg je het liefst de meest vage dingen. Daarvoor doen we het niet. Wij zitten in Europa en in de Europese raad om daar een Europees project te verdedigen.
Een Europees project dat is in eerste instantie een liberaal project. Je kan het liberalisme eigenlijk niet beter samenvatten dan als het vrije verkeer van personen, goederen, diensten, kapitalen en ideeân. De mooiste omschrijving die je van het liberalisme kan vinden, is ook een van de belangrijkste artikels van het Verdrag van Europa.
We hebben in de voorbije acht jaar veel trachten te doen voor Europa, op een ogenblik dat het met Europa niet zo goed gaat. Op een ogenblik dat er veel twijfel is over Europa, dat er veel twijfel is over de zin van de uitbreiding bijvoorbeeld. Wij hebben die uitbreiding altijd verdedigd. En terecht denk ik. Europa is er sinds de val van de Berlijnse muur in geslaagd de vrijheid over Europa uit te spreiden van 15 naar in totaal 27 en wellicht straks naar 30 landen. Dat is een ongelofelijk succes van de Unie.
In die zelfde periode hebben we ons volledig ingezet voor de liberalisering van het Europees landbouwbeleid. De Doha ronde, die startte toen Annemie Neyts het voorzitterschap namens Belgiâ had, wordt stilaan een succes. In die zelfde periode hebben we het ook gehad over de grondwet. Spijtig genoeg is dat geen succes geworden, maar het heeft wel de richting aangegeven. De richting aangegeven waarin Europa moet vooruitgaan. De verklaring van Brussel, is geloof ik sinds het Verdrag van Rome dat ook in Brussel werd voorbereid, de belangrijkste tekst die ooit over de Europese integratie gemaakt is. En dan laat ik nog de dienstenrichtlijn, en de vele andere stappen vooruit die in Europa gezet zijn buiten beschouwing. Belangrijke stappen waar Belgiâ aan de kar heeft getrokken en ook geduwd als het noodzakelijk was.
Ik denk dat België ook meetelt in de wereld. Ik heb het er altijd lastig mee wanneer men het heeft over Belgiâ als een klein land. We zijn natuurlijk niet groot op de wereldkaart, maar we zijn nog altijd het land dat de tiende grootste producent is van industriâle producten en de twaalfde grootste producent van diensten in de Wereld, ook al zijn we maar een speldenprik groot op de wereldkaart.
Wij hebben, in de voorbije jaren, inderdaad met succes geprobeerd om Belgiâ terug een echte plek op die wereldkaart te geven. Vorig jaar als voorzitter van de OVSE, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa. Dit jaar en volgend jaar als lid van de Veiligheidsraad. We zitten niet zomaar in die Veiligheidsraad. Nee, we worden daar geapprecieerd. Het moet ook u opgevallen zijn, dat het Belgiâ is die de missie naar Kosovo heeft geleid om zich ter plaatsen te vergewissen van de problemen die zich nog stellen voor het onafhankelijk kan worden. Wellicht zal de ganse discussie over Kosovo deze maand in de Veiligheidraad losbranden, net op het ogenblik dat wij het voorzitterschap hebben. En het zal in juni niet alleen gaan over Kosovo, het zal ook gaan over Soedan, het zal gaan over Darfour. Ik geloof dat wij ook daar een bijdrage kunnen leveren om in die vreselijke situatie in West-Soedan, een beetje licht aan het einde van de tunnel te brengen.
De liberalen hebben in de internationale politiek altijd eigen accenten gelegd. Dankzij de deelname van de Open VLD in de regering, zijn wij nooit naar Irak gegaan. Met een andere regeringssamenstelling, hadden we wellicht in Irak gezeten. We hebben ook in de internationale politiek een concept op de voorgrond gebracht dat volgens mij essentieel is als je bijvoorbeeld in Afrika iets wil realiseren en dat is goed bestuur. DÇ sleutel om Afrika uit de uitzichtloze situatie te krijgen waarin het nu zit is inderdaad goed bestuur en wij zijn daarvoor opgekomen. Ook al heb ik daar op een bepaald ogenblik eens zeven uur in de wachtzaal van president Kabila voor moeten zitten.
We hebben ook geprobeerd de FOD Buitenlandse Zaken nieuwe impulsen te geven, nieuwe impulsen in de richting van de economische diplomatie bijvoorbeeld. Als wij de welvaart die we in Belgiâ hebben willen behouden, dan moeten we die voor een groot stuk in het Buitenland verdienen door goederen te exporteren, door diensten te exporten, door te investeren in het buitenland en door er voor te zorgen dat het Buitenland bij ons investeert. Ik geloof dat Buitenlandse Zaken daarin samen met de gewesten een zeer belangrijke essentiâle rol kan spelen. Het is me onder andere opgevallen dat een Duitse ambassade georganiseerd is als een economische vechtmachine die tot doel heeft dat Duitsland zo goed mogelijk aan zijn trekken komt in het buitenland. Wij moeten dat, geloof ik, ook nog meer doen dan in het verleden het geval is geweest. Niet om de grootse exporteur ter wereld te worden, want dat zijn we. Maar om nog te groeien, om nog beter te worden en op die manier er voor te zorgen dat ook de volgende generaties het zo goed zouden hebben als wijzelf.
Ik ben ondertussen in meer dan 100 landen geweest en ik ben op zoek naar een land waar het beter is dan in België. Ik ben daar echt naar op zoek. Het probleem is, ik vind er geen. Ik wil gerust nog 4 jaar blijven zoeken naar zo een land, maak u niet ongerust, maar ik denk dat ik het niet ga vinden. Sta me toe dat ik u daarover een kleine anekdote vertel.
In mei liep ik in Khartoem, de hoofdstad van Soedan, 2 West-Vlamingen tegen het lijf. Een man en een vrouw, die alle twee verlof zonder wedde hadden genomen en die bijna een jaar op stap waren. Ze zouden nog verder doorreizen naar Kenia en pas 2 maand later terug naar België komen, dus te laat voor de verkiezingen. Dat zegden ze me ook: "ja, we kunnen voor u niet stemmen want, bon, we zijn maar na de verkiezingen terug". Dat vond ik natuurlijk spijtig. Maar wat ze mij ook zegden en zonder dat ik het hen gevraagd heb, was: "we zijn nu in zoveel landen geweest he meneer, maar nergens kunnen ze maar ruiken aan wat België is" en ik denk dat dat inderdaad een enorme boodschap is. Wij leven in een land van belofte. Laten we dat alstublieft zo houden.
In een misschien onopgemerkt voorbijgegaan stuk televisie - onterecht overigens - op VRT hebben de leiders der Vlaamse socialisten, liberalen en christen-"democraten" gesproken over de "staatshervorming". Hieronder vindt U een zo waarheidsgetrouw mogelijke transcriptie.
Uitgangspunt redactie: Het viel op dat hierover amper gesproken werd. We schuiven enkele themata naar voren.
Brussel-Halle-Vilvoorde
Leterme : Die splitsingmoet er komen, dat is evident en er moet bij aanvang van de volgende regering een afspraak zijn.
VDL: Ik heb er, spijtig genoeg, ervaring mee na de Vlaamse regeringsvorming (noot: in 2004); De Franstaligen deden toen glorieus, wegens geen oplossing. Wel, dit is een boomerang na 2005; Het is onverstandig om een regering te beginnen zonder oplossing.
Verhofstadt: Dit oplossen kan enkel als onderdeel van een groter geheel. Het is een illusie te denken dat dit op vijf minuten zomaar te regelen is (noot: verwijst naar uitspraak Leterme uit 2004 "vijf minuten politieke moed volstaat) We moeten een aantal zaken aan mekaar koppelen. (noot: Verhofstadt verandert nu subtiel van onderwerp). De staatshervorming mag niet op een monoloog van één taalgroep gestoeld zijn, noch van Nederlandstaligen, noch van Franstaligen. Het moet een dialoog zijn. Problemen stellen zich, waaronder de aanpassing der financieringswet, misschien het moeilijkste thema van allemaal misschien;bijkomende overdrachten van bevoegdheden lijken evident, bijvoorbeeld arbeidsmarkt (noot: in "Laatste Ronde 07" later die avond sprak Verhofstadt over de noodzaak om misschien bevoegdheden over te dragen) Maar er is een derde element dat vaak vergeten wordt en dat ik er altijd aan toevoeg, anders komt er nooit een oplossing, en dat element is de noodzaak van de versterking van de federale staat. Het is een illusie te denken dat men eeuwig regios bevoegdheden kan geven -splitsen, splitsen, splitsen - en vervolgens te beweren dat de Koning, de Monarchie, de Eerste Minister en het Overlegcomité het land bijeen gaan houden. (noot: in het eerder genoemde "Laatste Ronde 07" had Verhofstadt kritiek op de Overlegcomités die niet sterk genoeg waren volgens hem om de eenheid van het land te garanderen)
Leterme: Er stond wel een staatshervorming in het regeerakkoord van 2003, maar die is niet uitgevoerd, jammer genoeg.
Arbeidsmarkt
Leterme: Dit is het meest essentiële probleem. Het sociaal-economische verschil in België, tussen de regio's wordt niet kleiner, maar, integendeel: het groeit. Door het federaal beleid, door haar eigen beleid en door de gunstige economische conjunctuur heeft Vlaanderen een werkloosheidsgraad van 6%, aan de andere kant van de taalgrens bedraagt die 17%, in Brussel meer dan 20%. Concreet moet de sanctionering en het loopbaanbeleid e best overgeheveld worden naar de Gewesten. En, ik voeg daaraan toe, wat mij betreft, mogen er ook meer impulsen gegeven worden bij het nemen van verantwoordelijkheden. Het gewest dat niets doet, moet de gevolgen dragen, maar wie investeert (premies), moet een deel van de opbrengst krijgen. Bijvoorbeeld: 1000 euro Vlaamse uitgave om werkloze te helpen aan werk -zoals vandaag - betekent, minder uitgaven voor RVA die de uitgave niet moet betalen. Deel daarvan moet aan regio's toekomen.
Verhofstadt: De regering heeft fundamentele zaken gedaan: de stempelcontrole afgeschaft, opvolgingstrajecten doorgevoerd. Ik heb niets tegen een verdere regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, maar dan wel op drie voorwaarden. Ten eerste: er mag geen muur worden opgetrokken, Waalse werklozen moeten verplicht worden te werken in het Vlaams Gewest. Er moet een federale loonorm komen. En, ten derde, er moet een federale beperking zijn in de tijd van de werkloosheid.
VDL: Wij hebben dit voorstel indertijd, in 2005, geïntroduceerd. Het Vlaams Gewest moet jobs aanbieden, Waalse mensen moeten in Vlaanderen tewerkgesteld worden. Langdurige werklozen moeten premies krijgen om zich terug in de arbeidsmarkt te integreren. Ik pleit voor méér autonomie, maar ook voor méér samenwerking.
Gezondheidsbeleid
Leterme: Deel kostencompenserende elementen moeten overgeheveld worden naar gemeenschappen, terugbetaling bijvoorbeeld. Er zijn inderdaad minder transfers, maar dat is nog geen reden om niet aan maatwerk te doen. De vragen en opties verschillen immers van Gemeenschap tot Gemeenschap. En dan is er de complexiteit van de regelgeving, de chaotische bevoegdheidsverdeling. Daarom moeten de curatieve en preventieve gezondheidszorg zoveel mogelijk in één hand terechtkomen.
Complexiteit regelgeving
VDL: Wij willen een efficiënter systeem. De ziekteverzekering gaat meer kosten door de vergrijzing. Op dit moment moeten we het niet méér verschillend maken, niet communuautariseren, maar wel meer uniform. Naast die uniformisering moet er een differentiatie komen in beleid tussen zorgregio's, bijvoorbeeld tussen de Westhoek en het Meetjesland. uniformisering én differentiatie tussen zorgregios, bijv. Westhoek<Meetjesland
Verhofstadt: Ik merk dat in het verleden de drang om te splitsen groter was. Waarom is bij beide heren de drang vandaag veel minder? Dit ligt aan het goede beleid op federaal vlak, dat vlak waar iedereen kritiek op heeft. Welnu, de uitgaven zijn onder controle. Er is een beheersing vvan de kosten. Het gezondheidsbeleid is het voorbeeld van een goed federaal beleid, waarin de transferten trouwens afgebouwd werden. Ik neem aan dat in de toekomst, in de komende decennia we misschien het curatief en preventief beleid beter kunen afstemmmen... (Leterme onderbreekt hier: correcties zijn geen argument tegen maatwerk inzake ziektekosten; mensen betalen nu méér in ziektekosten. Verhofstadt repliceert: Dat is niet juist, het maximumfactuur geldt nu voor alle mensen vroeger was dat niet zo, we mogen fier zijn op onze gezondheidszorg)
Fiscaliteit
Leterme: Vlaanderen geeft nu subsidies en premies, het is beter rechtstreeks zelf vennootschapsbelasting te innen op regionaal niveau voor economische stimulansen. Overigens is het voor de eenheid van ons land - waar daarnet over gesproken werd - van cruciaal belang om de economie op elkaar af te stemmen. Naast die eenheid spelen ook menselijke factoren daarin een rol.
VDL: Vennootschapsbelasting regionaliseren is geen goed idee. Bedrijven gaan hun zetel dan verplaatsen zetel naar de plek waar het het goedkoopst is; De huidige bevoegdheden die de regio's hebben inzake afcentiemen gebruiken is in eerste plaats belangrijk voor werk. Onze prioriteit is ook inzake staatshervorming: liever zoveel mogelijk op arbeidsmarkt, in plaats van een beetje in andere symbooldossiers.
Verhofstadt: (commentator:) ik hoor u bijna zeggen: hoe méér geld voor regios, hoe meer men ons uitkleedt (Verhofstadt reageert niet en ontwijkt de opmerking) ik ben voor meer fiscale autonomie. Deze regering maakte daar overigens werk van, op premies die door de gewesten worden geheven wordt geen vennootschapsbelasting meer betaald. Maar we zijn alweer bezig met één verhaal, het verhaal van splitsen, splitsen, splitsen, het verhaal van meer autonomie. Niet de monarchie, noch de Eerste Minister, noch de interministeriële conferenties gaan de eenheid van het land voldoende waarborgen. Wat dan wel? Drie zaken: ten eerste: meer samenwerking tussen de regio's. Ten tweede: een gelijke toepassng der wetten in heel België. Ten derde: een nationale kieskring, wat ik een heel goed voorstel vind.
"Ook de staatshervorming wordt nu in vraag gesteld, maar dat zou zeer onverstandig zijn. Het rottingsproces wordt in een koelkast niet gestopt en onze democratische instellingen werken onvoldoende efficiënt om ze ongewijzigd te laten. Alles laten zoals het nu is, zal vroeg of laat leiden tot een geweldige uitbarsting."
Luc VAN DER KELEN (lid BPlus!!! www.bplus.be) in HLN van 7 juni
In mijn vorige rubriek "de inzet" (d.d. 7 juni 2007) ging ik dieper in op wat ik vond dat de inzet der verkiezingen moest zijn, te weten een inhoudelijk debat i.p.v. oppervlakkige nonsens. Yves Leterme (CD&V) en Johan Van De Lanotte (sp.a) debateerden vandaag op VTM. Op een bepaald punt zegde Leterme dat hij kieskampagnes niet zo belangrijk vond, toch niet zo belangrijk als besturen. Zelden zag ik zo een openlijke minachting voor verkiezingen. De zogenaamde socialist Van De Lanotte vond het zelfs niet nodig hierop te repliceren dat er mensen gevallen zijn voor de uitbreiding van het kiesrecht, voor het Algemeen Stemrecht. Mooi.
Misschien ligt Rooms-Rood inderdaad in het verschiet. Tenzij natuurlijk de kiezers er voor zorgen dat OPEN VLD - en in het Zuiden de MR - sterker wordt. Tot nog toe deed OPEN VLD het erg slecht in de peilingen. De krachtsverhoudingen zouden in het Vlaamsche land zo liggen (VRT-peiling d.d. 21.05.07):
1) CD&V-N-VA 30%
2) VB 21%
3) SP.A-SPIRIT 20%
4) OPEN VLD 17%
5) GROEN 8%
6) LDD 2%
7) ANDERE 1%
Een nieuwere peiling van LLB (7 juni 2007) wijst op een - zij het zeer lichte maar toch significante - kentering:
1) CD&V-N-VA 28% (2003: beide partijen samen: 26%)
2) VB 23%
3) SP.A-SPIRIT 19% (2003: 24%)
4) VLD 19% (2003: 26%)
5) GROEN 6%
6) LDD 2%
7) ANDERE 2%
CD&V-N-VA zou dus niet zoveel meer halen nu dan na hun nederlaag van 2003. Stel dat het kartel 2% zakt en pakweg OPEN VLD er 2% bijdoet? Dan krijgen we een écart van amper 5% tussen liberalen en katholieken in het noorden - al wat anders dan die 13% van de VRT-peiling. Voor een kartel dat beloofde de liberalen te zullen vernietigen, bezwaarlijk een straf resultaat. Sterker nog, CD&V blijkt niet zo sterk, gezien het zich volgens deze peiling op een paar luttele procenten van de ramp van 2003 bevindt (28%-5% N-VA stemmen=23%). Men kan niet zeggen dat deze verkiezingen niet spannend zijn. Ondertussen zou, nog volgens LLB, MR de sterkste partij worden in Brussel (en dus in B-H-V) en zich op 6% van de PS bevinden in het Waals Gewest (27% versus 33%). Maar... die peiling werd dan weer afgenomen voor de Sarkozy-achtige campagne van de MR die alles nog dreigt te doen omslaan in de ene of de andere richting. Overigens heeft de MR in het Waals Gewest 10% meer dan de CDH en in Brussel zelfs méér dan het dubbel van de CDH. In Brussel stemt 32% op VLD-MR tegenover 15% voor CDH-CD&V. Nu ja, kosmopolieten waren altijd al verstandiger ;)
p.s.: morgen is er een peiling van VRT/D.S. Het zou me niet verbazen als OPEN VLD daar plots 16% haalt en CD&V 31%. Manipulatie heet zoiets...
Straks nog een peiling (VRT/DS) waarin weer "objectief" gaat worden vastgesteld dat Leterme nen "hele goeie" is en dat CD&V-N-VA oooooover de 30% gaat en dat Verafstoot bij het groot huisvuil der Vlamingen staat en dat den sp.a aan 20% zit (goed heeeeeeeeeee) .............
Nochtans zou dit tegen de trend ingaan van... VRT/DS zelf. (afbeelding links: klik om te vergroten)
Het democratiseringsproces waaraan ons land sinds het einde van de vorige eeuw onderhevig is, alsmede de opeenvolgende Staatshervormingen hebben herhaaldelijk de vraag doen rijzen of de rol en de betekenis van de monarchie nog enigszins aansluiting kunnen vinden met de vereisten van een democratie in een moderne tijd.
Het ontstaan van politieke partijen, de invoering van het kiesstelsel van evenredige vertegenwoordiging, het algemeen enkelvoudig stemrecht en de internationalisering van beleidsdomeinen maken dat, zonder grondwetswijziging, de monarchie heden een meer representatieve en symbolische functie vervult.
Voor Open Vld ligt het belang van de rol van een grondwettelijke vorst dan ook vooral besloten in de matigende invloed die hij binnen de uitvoerende macht kan uitoefenen. Dit impliceert dat de Koning als politiek niet verantwoordelijke boven de normale en democratische conflicten staat en op onpartijdige wijze als element van matiging en verzoening kan optreden.
De flexibiliteit van het Belgisch grondwettelijk stelsel heeft het dan ook mogelijk gemaakt dat het koningschap zich heeft kunnen inschrijven in de nieuwe wijzigingen van het politiek bestel.
Het concept: in een andere rubriek had ik 50 vragen over België gesteld. Een Vlaamsgezinde antwoordde (schuingedrukt). En ik dien hem van antwoord op 20/50 vragen (rood)...
1. Waarom pleit men voor Vlaamse onafhankelijkheid en niet voor Limburgse of Antwerpse?
Vlaanderen is een autonome regio met naast een culturele eenheid, ook een sociaal-economische. De Vlaamse provincies maken (ondanks verschillen) deel uit van deze dubbele eenheid. België is zowel op sociaal-economisch als op cultureel vlak geen eenheid. Vandaar dat een Vlaamse onafhankelijkheidseis logisch en gerechtvaardigd is.
Hier staan zoveel sofismen en illogismen in. De auteur vindt sociaal-economische eenheid en een culturele eenheid een reden tot afscheiding én hij constateert dat er op beide vlakken verschillen zijn tussen Vlaamse provincies. Waarom dan geen onafhankelijkheid voor Limburg? Ten gronde: waarom zijn verschillen een reden tot scheiding i.p.v. een fundament der democratie?
2. Zou men voor de splitsing van België zijn, indien alle Walen het Nederlands als moedertaal hadden?
Een hypothetische en dus zinloze vraag. Maar goed, indien dit het geval zou zijn, zou de culturele verscheidenheid aanzienlijk kleiner zijn, maar dan nog zijn er de sociaal-economische verschillen die de vraag tot scheiden rechtvaardigen.
Sociaal-economische verschillen zijn dus een reden tot scheiding. Wederom: leve het onafhankelijke Limburg!?
3. Waarom is men tegen het unitaire België en niet tegen het unitaire Vlaanderen?
De meeste Vlaamsgezinden zijn ook tegen een unitair Vlaanderen. Het subsidiariteitsprincipe blijft gelden, ook na België.
Het VB bestaat dus niet uit Vlaamsgezinden.
Mooi. Leve het onafhankelijke Limburg (tris repetita placet!)
4. Waarom is men tegen meertalige Belgische partijen en voor meertalige Europese fracties of partijen?
De EU is een bovennationale organisatie waarin verschillende landen met elkaar trachtten samen te werken. Het feit dat dit werkt ondanks de vele talen zegt veel over België waar dit niet werkt. Bent u misschien al vergeten waarom er geen unitaire partijen meer zijn?
Geen antwoord ten gronde: is de auteur voor een diplomatieke of een democratische EU? Hij lijkt er tegen. Is het omdat er geen unitaire partijen meer zijn dat dit eeuwig zou moet blijven?
5. Hoort Vlaanderen dan bij Nederland? Aanvaardt men in deze constructie wel meertaligheid (Fries/Frans en Nederlands) en de monarchie?
Vlaanderen hoort vandaag de dag niet bij Nederland. Maar de gemeenschappelijke taal en geschiedenis maken dat een goede samenwerking tussen Vlaanderen en Nederland zeker wenselijk is. Wat Nederland met haar monarchie en taalkundige minderheid doet is niet de zaak van Vlaanderen.
Alsof België geen gemeenschappelijke geschiedenis heeft... (is dit een argument?)
6. Ligt de toekomst van de mensheid in eentalige staten? Wat gaat men dan doen met Europa, waar slechts twee eentalige staten zijn (Portugal en IJsland)? Is een wereld met 10.000 staten (zoveel als er taalgroepen zijn) leefbaar?
De toekomst van de mensheid ligt in goed bestuurde kleine staten (lees "the size of nations" van Dr. Spolaore). België wordt slecht bestuurt door de Vlaams-Waalse tegenstellingen in ongeveer alle beleidsdomeinen. Beide regio's zouden beter af zijn met volwaardig zelfbestuur.
Het is bestuur"d", niet "bestuur't'". Er zijn overal tegenstellingen, tussen mannen en vrouwen, arbeiders en universitairen, jongeren en ouderen, West- en Oost-Vlaanderen enz. Volgens de VN is België één van de tien welvardendste landen ter wereld.De toekomst is aan kleine staten? Leve België! Op de kern van de zaak, m.n; of een wereld met 10,000 staten LEEFBAAR is, wordt niet ingegaan.
7. Waarom kan er meertalig Europees recht gecreëerd worden indien er geen Belgisch recht kan bestaan?
Meertalig recht is inderdaad mogelijk. Al tonen de Europese gerechtshoven aan dat dit zeker geen evidentie is. Het probleem met Belgisch recht zou niet de meertaligheid zijn, maar wel het feit dat Vlaanderen en Wallonië al reeds lang verschillende accenten (willen) leggen op vlak van justitie.
Alsof Finnen, Portugezen en Ieren, Limburgers en Antwerpenaren enz. geen verschillende accenten willen leggen.
8. Waarom zijn de provincies geen goede entiteiten om de nationale wetgeving uit te voeren i.p.v. de gewesten? Waarom zou een provinciale decentralisatie het probleem van de Belgische bipolariteit niet oplossen?
Opnieuw: subsidiariteit! België is een overtollig niveau. De bevoegdheden waarvoor België te klein is moeten naar Europa gaan. Al het overige kan op Vlaams niveau efficiënter worden uitgeoefend. Vervolgens kan men kijken wat beter door provincies en gemeenten kan gedaan worden.
Wie bepaalt welk nivo overtollig is? Waarom nog een Nederlandse staat? Groningen en Friesland zijn ook niet te klein om onafhankelijk te zijn.
9. Wat moet er met Brussel gebeuren indien België zou uiteenvallen? Is er dan geen risico voor het Nederlands in Brussel? Wat moet er met de faciliteitengemeenten gebeuren? Mag daar het democratische element spelen?
Brussel is verfranst doordat het de hoofdstad van België is geworden. Er zijn meerdere scenario's voor Brussel mogelijk. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar Brussel als Europese hoofdstad, naar vb. van Washington DC. De faciliteiten in bepaalde gemeenten rond Brussel waren als uitdovend bedoeld. Het is m.a.w. hoog tijd dat ze uitdoven. Franstaligen die in Vlaanderen komen wonen moeten respect opbrengen voor hun nieuwe regio en de plaatselijke taal aanleren, net zoals Vlamingen die gaan wonen al jaren doen.
Brussel kan niet de hoofdstad zijn van een drietalig land, maar wel van een vijfentwintigledige Europese Unie, waarvan de auteur in (4) zegt dat ze niet werkt! 10. Zal een onafhankelijk Vlaanderen geen nieuwe tegenstellingen kennen tussen gelovigen en vrijzinnigen of tussen democraten en racisten? Zoeken bepaalde politici niet voortdurend en bewust naar tegenstellingen in de maatschappij, nieuwe of oude?
In elk land en elke regio zijn er tegenstellingen. Een onafhankelijk Vlaanderen heeft hier geen invloed op.
Als tegenstellingen normaal zijn, dan kan België derhalve blijven bestaan. Il n'y a pas deux logiques.
11. In de economie fuseren bedrijven. Problemen zoals milieuvervuiling, armoede, globalisering... spelen zich op grotere schaal af dan lands-, laat staan taalgrenzen. Moet de politiek zich niet aanpassen aan deze grotere dimensies in plaats van te streven naar kleinere staatkundige entiteiten?
Zie antwoord op vraag 8
Auteur wil onderwerping aan multinationals en niet-aanpassing democratie aan veranderde dimensies.
12. Waarom desintegreren staten als Duitsland en Frankrijk niet onder invloed van de theorie van het Europa der regio's?
Duitsland heeft enerzijds een sterke culturele eenheid en anderzijds is het zeer sterk gefederaliseerd. Deze structuur is voor een staat als Duitsland een ideaal evenwicht. Voor Frankrijk is het anders. Frankrijk is een centralistisch bestuurde staat waar meerdere regio's meer autonomie of zelfstandigheid willen (Bretagne, Corsica, Baskenland, Elzas, ...). Franse "desintegratie" zal er ongetwijfeld ook nog aankomen.
De theorie van het Europa der regio's wordt dus niet verdedigd. Terecht: ze berust ook op niets.
13. Wat zeggen Vlaams-nationalisten over het feit dat de Nederlandstalige en Franstalige cultuur in België stilaan door de Angelsaksische cultuur worden vervangen?
Dit is een grove overdrijving. De Angelsaksische taal (daarom niet cultuur) heeft op korte tijd een belangrijke invloed verworven in alle Europese landen. Met de nodige waakzaamheid hoeft dit geen gevaar te betekenen voor het voortbestaan van o.a. het Nederlands.
Dit antwoord blinkt uit in vaagheid.
14. Is het beter budgetten in twee te splitsen om grote overheidsprojecten te financieren?
Ja! Op die manier kan elke regio zelf het efficiëntst zijn budget aanwenden. Dit is een veel logischere manier van werken dan de huidige Belgische wafelijzerpolitiek.
100/2= 200 zegt de auteur
15. Waarom wil men in Europa nog een grens bijtrekken wanneer de grenzen binnen de EU vervagen?
Waarom vervagen grenzen binnen de EU? Omdat steeds meer bevoegdheden naar het Europees niveau gaan. Voor de overige bevoegdheden, zie opnieuw het subsidiariteitsprincipe. Een paar nieuwe "zachte" grenzen in Europa, zal de EU meer goed dan kwaad doen. Tot tegenstelling wat sommigen denken, gaat Vlaanderen geen massale grenscontroles uitvoeren na Vlaamse onafhankelijkheid.
De auteur vergeet dat de EU er gekomen is om nationalisme te counteren, niet om nieuw nationalisme in het leven te roepen.
16. Hoe kan men tegen het Vlaams Belang zijn wanneer men deze partij volledig gelijk geeft in zijn bestaansreden en belangrijkste punt?
Bizarre vraag. Wie geeft het Vlaams Belang volledig gelijk in haar bestaansreden?
U, want u wil die bestaansreden - Vlaamse onafhankelijkheid - verwezenlijken.
17. Waarom moet men als er verschillen zouden zijn, splitsen? Zijn verschillen net geen reden tot meer solidariteit? Is het bovendien niet interessanter om meerdere visies op hetzelfde probleem te hebben?
Zeker en vast. Daarom ben ik ook grote voorstander van een verregaande solidariteit op Europees vlak. Want waarom zou Vlaanderen wel solidair moeten zijn met Wallonië en niet met bv. Letland?
Waarom moeten Limburgers solidair zijn met Antwerpenaren?
18. Welke "nieuwe" staten waren in het verleden nog nooit een entiteit of staat (ttz: voor 1789)?
Staten komen en staten gaan. België is als staat/bestuursniveau totaal voorbij gestreefd. Momenteel is een onafhankelijk Vlaanderen in een sterke EU de beste structuur. Binnen een paar honderd jaar is misschien weer een andere formule beter. M.a.w. er is geen enkel land of staatsstructuur het eeuwige leven beschoren.
Geen antwoord op vraag. 19. Waarom ontkent of verzwijgt men dat Limburg meer gedeelde geschiedenis heeft met Luik dan Limburg met Antwerpen?
Dit klopt ten dele, door haar Nederlandstalige karakter had Limburg eveneens zeer goede banden met Brabant en Nederlands Limburg. Hoe dan ook de huidige situatie is nu anders en men moet zich daarop baseren. Zie ook vorig antwoord.
De huidige situatie is dat 96% der Belgen tegen separatisme (DS maart 07) is.
20. Is het bewezen dat een onafhankelijk Vlaanderen beter zou werken dan een unitair België? Hoe kan men dit bewijzen?
Het unitaire België is al meer dan 75 jaar stelselmatig uiteen aan het vallen. Dat alleen al is een bewijs dat het niet werkt.
Los van het waarheidsgehalte van die bewering: moet men omdat vrede niet werkt voor oorlog zijn?
Sommigen denken dat deze verkiezingen in wezen gaan over wie de nieuwe Premier wordt. Zij dwalen. Premiers worden in België aangeduid (nominaal door de Koning, de facto helaas door partijbureaus). Weer anderen hebben het over een strijd tussen OPEN VLD versus CD&V-N-VA, of tussen de PS en de MR. Is dit de inzet van de verkiezingen? Oppervlakkig gezien misschien wel. Een paar zetels zullen wel hier en daar verschuiven, maar komt er ook een essentiële verandering in het beleid? Het valt te betwijfelen.
Verkiezingen behoren niet of zouden niet behoren te gaan over wie de jongste, de vlotste, de mooiste enz. is. De essentie van een democratie is de uitwisseling van ideeën. Ten tweede: de echte strijd speelt zich niet af tussen democratische ideologieën. Socialisten, liberalen, christen-democraten, groenen... zeggen elk op hun manier nuttige dingen. De inzet van deze parlementsverkiezingen zou in feite de strijd moeten zijn tussen enerzijds democraten en anderzijds nationalisten. De eerste groep kan iedereen bekeren tot zijn ideeën, de tweede groep gebruikt het agressieve, maar niet om mensen op betere ideeën te brengen.
Partijen als de N-VA, Spirit, het VB, CD&V, het FDF... voeren geen ideeën-campagne, ze doen aan politieke agitatie gericht tegen een bevolkingsgroep: de Walen, allochtonen, Vlamingen, niet-Brusselaars e.d.m. Wie op één van die partijen stemt, moet bedenken dat hij of zij in essentie stemt voor een maatschapprijproject stemt dat de grenzen van (democratische) politieke besluitvorming afbakent bij de taalgrens of bij de staatsgrens. Is dit de toekomst van Europa of van de wereld? Misschien. Is het een wenselijke toekomst? Neen, het is een asociale, onethische, racistische enz. samenleving die deze partijen ophangen. Ook al zouden hun doelen onvermijdelijk zijn dat vertellen ze zelf toch zo graag , dan nog is dit geen reden om niet tegen Vlaamse onafhankelijkheid, tegen taaltoestanden in Brusselse ziekenhuizen, tegen de inpalming van grondgebied (B-H-V)... te zijn. Of moet men soms voor oorlog zijn omdat oorlog nu eenmaal bestaat?
1. Waarom pleit men voor Vlaamse onafhankelijkheid en niet voor Limburgse of Antwerpse?
2. Zou men voor de splitsing van België zijn, indien alle Walen Nederlands als moedertaal hadden?
3. Waarom is men tegen het unitaire België en niet tegen het unitaire Vlaanderen?
4. Waarom is men tegen meertalige Belgische partijen en voor meertalige Europese fracties of partijen?
5. Hoort Vlaanderen dan bij Nederland? Aanvaardt men in deze constructie wel meertaligheid (Fries/Frans en Nederlands) en de monarchie?
6. Ligt de toekomst van de mensheid in eentalige staten? Wat gaat men dan doen met Europa, waar slechts twee eentalige staten zijn (Portugal en Ijsland)? Is een wereld met 10.000 staten (zoveel als er taalgroepen zijn) leefbaar?
7. Waarom kan er meertalig Europees recht gecreëerd worden indien er geen Belgisch recht kan bestaan?
8. Waarom zijn de provincies geen goede entiteiten om de nationale wetgeving uit te voeren i.p.v. de gewesten? Waarom zou een provinciale decentralisatie het probleem van de Belgische bipolariteit niet oplossen?
9. Wat moet er met Brussel gebeuren indien België zou uiteenvallen? Is er dan geen risico voor het Nederlands in Brussel? Wat moet er met de faciliteitengemeenten gebeuren? Mag daar het democratische element spelen?
10. Zal een onafhankelijk Vlaanderen geen nieuwe tegenstellingen kennen tussen gelovigen en vrijzinnigen of tussen democraten en racisten? Zoeken bepaalde politici niet voortdurend en bewust naar tegenstellingen in de maatschappij, nieuwe of oude?
11. In de economie fuseren bedrijven. Problemen zoals milieuvervuiling, armoede, globalisering... spelen zich op grotere schaal af dan lands-, laat staan taalgrenzen. Moet de politiek zich niet aanpassen aan deze grotere dimensies in plaats van te streven naar kleinere staatkundige entiteiten?
12. Waarom desintegreren staten als Duitsland en Frankrijk niet onder invloed van de theorie van het Europa der regio's?
13. Wat zeggen Vlaams-nationalisten over het feit dat de Nederlandstalige en Franstalige cultuur in België stilaan door de Angelsaksische cultuur worden vervangen?
14. Is het beter budgetten in twee te splitsen om grote overheidsprojecten te financieren?
15. Waarom wil men in Europa nog een grens bijtrekken wanneer de grenzen binnen de EU vervagen?
16. Hoe kan men tegen het Vlaams Belang zijn wanneer men deze partij volledig gelijk geeft in zijn bestaansreden en belangrijkste punt?
17. Waarom moet men als er verschillen zouden zijn, splitsen? Zijn verschillen net geen reden tot meer solidariteit? Is het bovendien niet interessanter om meerdere visies op hetzelfde probleem te hebben?
18. Welke "nieuwe" staten waren in het verleden nog nooit een entiteit of staat (ttz: voor 1789)?
19. Waarom ontkent of verzwijgt men dat Limburg meer gedeelde geschiedenis heeft met Luik dan Limburg met Antwerpen?
20. Is het bewezen dat een onafhankelijk Vlaanderen beter zou werken dan een unitair België? Hoe kan men dit bewijzen?
21. Waarom pleiten nationalistische partijen en politici nooit op een ondubbelzinnige wijze voor een referendum over België?
22. Waarom stellen journalisten, politici en opiniemakers die vinden dat de publieke opinies Vlaanderen en Wallonië uit elkaar groeien zich nooit de vraag of zijzelf hiervoor verantwoordelijk zijn?
23. Welke toekomst heeft Europa indien men in het Europees Parlement wekelijks de verschillen tussen Frankrijk en Duitsland zou benadrukken? Gaat men daar ook vragen voor frontvorming, compensaties en meer autonomie?
24. Zijn "eigen" wetten, maatregelen en belastingen noodzakelijk beter, rechtvaardiger en juister?
25. Als België een kunstmatige staat is, welke staten zijn dan natuurlijk?
26. Bestaat er een vorm van meertalig fascisme? Is racisme of fascisme mogelijk zonder nationalisme?
27. Zijn er niet meer argumenten te vinden om te zeggen dat Vlamingen en allochtonen niet kunnen samenleven en -besturen dan Vlamingen en Walen?
28. Is het moreel juist de Vlamingen te vertellen dat ze zichzelf moeten verheffen door minachtend te spreken over de Franstalige Belgen?
29. Als het Noorden van België op bepaalde gebieden performanter is, loont het dan niet de moeite deze gedachten, technieken enz. ook voor het Zuiden toegankelijk te maken?
30. Als men bekommerd is om verspilling en corruptie in het Zuiden, kan men die dan niet best tegengaan door een eengemaakt beleid?
31. Waarom aanvaardt men de Brusselse, tweetalige samenleving en niet de Belgische meertalige samenleving?
32. Volgens separatisten zijn de Franstalige (of omgekeerd de Nederlandstalige) bewindsvoerders enkel bekommerd om eigenbelang. Daarom zou er moeten gesplitst worden. Als dit zo zou zijn, wat niet bewezen is, zijn zij dus nationalistisch, net als diegenen die de splitsing vragen. Valt hieruit niet af te leiden dat niet de leiders van de andere taalgroep, maar wel het nationalisme bestreden moet worden?
33. Volgens het Verdrag van Rome (1957) moeten de Europese lidstaten geharmoniseerd worden. Hoe kan men dan pleiten voor een opsplitsing van een lidstaat?
34. Als separatisme progressief is, is het Vlaams Belang dan de meest progressieve partij van België?
35. Kleine(re) staten functioneren beter, zegt men wel eens. Is België nog niet klein genoeg in deze gemondialiseerde samenleving? Is dit niet net anderzijds een argument voor de opsplitsing van Vlaanderen/Wallonië in nog kleinere entiteiten (provincies of arrondissementen)?
36. Als Brussel onafhankelijk wordt, wie gaat dan opdraaien voor de kosten van de administratie? Of wordt Brussel een stadsstaat waar enkel de superrijken mogen wonen (zoals Monaco)?
37. Wat is het verschil in ideologie tussen de N-VA en het FDF?
38. Waarom mag Brussel van separatisten kiezen om bij Vlaanderen te horen en Wallonië niet?
39. Wat is het verschil tussen de anschluss van Oostenrijk en het Sudetenland bij Duitsland en het streven naar taalhomogene staten?
40. Als bepaalde francofone politici pleiten voor een uitbreiding van het Brussels Gewest, noemt men dit onverantwoord. Anderzijds pleiten Vlaams-nationalisten zélf voor de aanhechting van heel het Brussels Gewest bij het Vlaamse. Hoe kan men deze tegenstelling rijmen?
41. In 1830 waren er enkel Zuidnederlandse dialecten. In Nederland was er na 1830 maar één taal: het Nederlands, ondanks het bestaan van het Fries dat toen als dialect werd beschouwd. Waarom moest België toen dialecten als staatstaal erkennen, terwijl Nederland een taal als dialect beschouwde?
42. Waarom willen nationalisten het Brussels Gewest afschaffen, maar niet de andere twee Gewesten?
43. Waarom vergelijkt men altijd in alle domeinen "Vlaanderen" met "Wallonië" en nooit Antwerpen met Limburg, stad met platteland, ouderen met jongeren, enz.
44. Als men bepaalde "verschillen" te groot vindt, waarom dan nog verkiezingen houden? Is een democratie niet gebouwd op het erkennen van tegenstellingen?
45. Welke argumenten biedt het verleden? Moet men vandaag België splitsen omdat men vindt dat Nederlandstaligen in de 19de eeuw "onderdrukt" werden? Werden de zwarten in de VSA of in Zuid-Afrika niet oneindig meer onderdrukt?
46. België biedt geen meerwaarde aan Vlaanderen zegt men. Bedoelt men meerwaarde in geld, macht, aanzien...? Welke meerwaarde biedt Antwerpen aan Limburg? Gebruikte men in de jaren '30 niet hetzelfde "argument" tegen Joden en mindervaliden?
47. Indien men tegen het meertalige België is en voor het eentalige Vlaanderen, is men dan ook tegen de taalwetten die van België een meertalige staat gemaakt hebben? Maw: Is men dan ook voor het eentalig Frans België van de 19de eeuw?
48. Waarom het meertalige Europa op een democratische manier één willen maken en tegelijk het meertalige België ontmantelen?
49. Hoe kan men tegen meertalig onderwijs zijn en tegelijk klagen over Nederlandsonkundigheid van Franstaligen?
50. Als er zou blijken dat er (enorme) geldoverdrachten bestaan tussen Vlaams-Brabant en Limburg, moet Limburg dan uit Vlaanderen gestoten worden?
Een nieuw debat over de staatshervorming is onvermijdelijk. «Ho, ho, ho.» Is dat 'Non! Non! Non!'? «Neen. We zullen rond de tafel zitten en nagaan wat de voordelen voor de mensen Vlamingen, Walen en Brusselaars zijn van elk voorstel. Niemand zegt dus 'non'. Maar waarom zou een politicus iets doen waarbij hij voelt dat het zijn bevolking schade zal berokkenen? De Vlamingen zullen komen met dossiers, en ze zijn vrij om te vragen wat ze willen. Elk dossier zal rustig bekeken worden. Maar dat gaat tijd kosten. Wij vragen niks. We kunnen perfect leven met de wetten zoals ze vandaag bestaan. Laten we het federalisme nu maar wat rijpen en volwassen worden.» Bart De Wever stapt niet in de regering als er geen uitgeschreven wetsontwerpen aan het regeerakkoord hangen. «Je moet niet voor hem stemmen, denk ik dan, want dat zijn verloren stemmen. Als hij niet wil komen onderhandelen, blijft hij maar in zijn bureau hé. Niemand zal hem daar komen halen. Ik in ieder geval niet.
Er is de laatste tijd nogal wat te doen omtrent de banden tussen racisme, fascisme, populisme en nationalisme. Karel De Gucht doet dit in in zijn nieuwste boek Pluche. Luckas Vander Taelen en andere democraten in de opiniebladzijden van De Morgen denken hier eveneens over na. Het zou van een intellectuele oneerlijkheid getuigen om (Vlaams-)nationalisme, totalitarisme, fascisme en racisme over één en dezelfde kam te scheren. Maar is het daarom verboden de raakpunten onderzoeken?
De hedendaagse denkers in België die solidariteit, individuele vrijheid en openheid hoog in het vaandel dragen, doen er goed aan eens stil te staan bij het begrip nationalisme, de grootste hinderpaal om een progressieve en vrijheidslievende samenleving te bereiken. Ludo Dierickx (Groen!) heeft dit jaren geleden met name in 1964 reeds al op exhaustieve wijze gedaan in één van de meest briljante werken uit de naoorlogse Belgische politieke geschiedenis: Belgen op de tweesprong. Wat Das Kapital voor de socialistische beweging was, Rerum Novarum voor de christen-democratie en Poppers De open samenleving voor het liberalisme, had Dierickx boek moeten zijn voor het nationalistische vraagstuk in ons land en zelfs in Europa. Zover kwam het niet, ondanks de rijkdom van de ideeën die in het boek staan. Men kan nochtans niet zeggen dat een debat over nationalisme in België een onnodige luxe was of is.
We hebben alleszins nood aan definities. Velen spreken en schrijven over nationalisme, maar gaan voorbij aan de betekenis van het begrip. Nationalisme is geen aanvoelen, maar een vorm van politieke bedrijvigheid die zich van alle universalistische ideologiëen onderscheidt omdat het mensen compartimenteert op basis van kenmerken die aan de vrije wil ontsnappen, zoals taal, huidskleur of godsdienst. Het abstracte sociale contract tussen vrije mensen wordt verworpen en ingeruild voor een organische visie. De samenleving is zogezegd een lichaam, de mensen bestaan slechts bij de gratie hiervan.Als criterium om tot dit wereldbeeld te behoren volstaat het om op een bepaalde bodem te wonen en om, bijvoorbeeld, een bepaalde moedertaal te spreken. Nationalisten vragen dus geen bijzondere inspanning aan het individu om hun denkstroming aan te hangen. De nationalistische doelen kunnen verschillend zijn: het kan gaan om het wensen van eigen parlementen, vakbonden, sportbonden, wetten, vaak om een eigen soevereine staat. Maar ook de inlijving van territoria, de ongebreidelde walvisvangst, de niet-ratificatie van het Kyoto-protocol, kortom alles wat voortvloeit uit soevereiniteitsuitoefening, zijn voorbeelden van nationalistische activiteiten. Deze dingen zijn mogelijk omdat er een gebrek is aan een democratische wereldrechtsorde. Welk is nu de verhouding tussen democratie, racisme en totalitarisme?
Nationalisme en democratie
Het nationalisme vertoont enkele kenmerken die niet in overeenstemming kunnen gebracht worden met een democratie. Onder democratie verstaan we het systeem dat aan aan haar participandi toelaat om deel te nemen aan het politieke besluitvormingsproces. Deze bestuursvorm is allereerst gebaseerd op een wederzijdse dialoog. Hierdoor probeert men aan binnenstaatste of supranationale politieke besluitvorming te doen. Dialoog vereist een voorafgaand respect voor de anderen, veronderstelt het luisteren naar argumenten, het bijschaven van eigen meningen en theoriëen, het kunnen verzaken aan het eigen grote gelijk. Het nationalisme beweegt zich buiten het klassieke democratische veld. Men kan immers geen ongelijk hebben als het gehanteerde waarheidscriterium het behoren tot deze of gene natie is.
Nationalisten willen en kunnen niet op een democratische manier dialogeren. Ze willen dit niet, omdat hun doel niet het overtuigen van de andere is, maar wel het afstoten van een andere regio, het verdrijven van verdrukkers, het oprichten van een cultuurhomogene en soevereine natiestaat. Ze kunnen dit niet, omdat hun criteria waarmee ze aan politiek doen niets te maken hebben met vrije wil die noodzakelijk is om te dialogeren, maar wel met het toekennen van een geografisch imperatief mandaat dat aan de leiders van een territoriaal onderscheiden deel van de bevolking toelaat een ander deel uit te sluiten van een democratische politieke belangengemeenschap. Maar er is meer. Nationalisme verwerpt bij voorbaat het fundament van elke democratische rechtsstaat: het bestaan van verschillen. Verschillen zijn misschien mogelijk binnen de eigen volksgemeenschap, maar zijn te groot om te bestaan tussen identificeerbare mensen die zichtbaar anders zijn. Nationalisten kwantificeren en simplificeren verschillen, dramatiseren ze en zien er een scheidingsgrond in. Denken we maar aan de eindeloze, bipolaire transferdiscussie. Wie niet in staat is om met grote verschillen om te gaan, en aan divergenties politieke conclusies vasthangt is echter per definite geen democraat. Nationalisten bestrijden derhalve geen meningen, maar wel mensen. Blijkbaar hebben ze op dit vlak alvast geen moeite om een zekere vorm van totalitarisme te gedogen en zelfs actief te ondersteunen.
Nationalisme en racisme
Het moderne racisme vindt zijn oorsprong aan de vooravond van de Franse revolutie. Europeanen die in contact kwamen met vreemde beschavingen door een steeds verder schrijdend kolonialisme gingen net als planten en dieren, ook mensen classificeren. Toen in de 19de eeuw denkers als de Gobinault en Chamberlain aan de indeling van mensen bepaalde eigenschappen begonnen toe te schrijven trad het racisme in zijn politiek stadium. Nationalisme en racisme laven zich aan dezelfde identitaire bron. Beangstigend als je bedenkt dat het hele Belgische institutionele kader is gebouwd op het etnische criterium taal. Racisten delen de wereld op in rassen, nationalisten in taalgroepen. Beiden gaan ze uit van de strategie van de etnificatie, van de compartimentering, van het verdelen van de mensheid op zichtbare criteria: taal, afkomst, ras, godsdienst.
De holocaust en de stalinistische goelags tonen aan hoe een geleidelijke osmose en kruisbestuiving van nationalisme, etnificatie en racisme miljoenen kan uitroeien. Hoewel de Duitse joden sedert Napoleon geëmancipeerd waren, werden ze in de Duitse nationalistische bewegingen voor maar vooral na de Duitse eenmaking (1870) als zondebokken afgeschilderd voor alle verderf van de moderniteit. Het antisemitisme was rondom de eeuwwisseling een eerbare vorm van politiek tjdverdrijf geworden. In zijn boek spreekt Karel De Gucht van het opruiende discours van de Oostenrijkse antisemiet Lueger, in dewelke hij, niet ten onrechte, parallellen ziet met het huidige rechts-populisme van een partij als het Vlaams Belang, maar ook met de N-VA en de geradicaliseerde CD&V.
Economisch waren de joden zogenaamd schuldig aan de hyperinflatie in Duitsland, godsdienstig waren ze anders, historisch waren ze verantwoordelijk voor de dood van Christus en ideologisch voor de komst van het communismedat Duitsland in november 1918 de dolkstoot gegeven had, vanuit raciaal oogpunt was het onzindelijk om met hen samen te leven. Steeds weer ontdekten radicaal-rechtse Duitse politici, de nazis voorop, verschillen tussen de Duitsers en de joden. De joden waren zogezegd tegelijk de bankiers, de grootkapitalisten, de huisjesmelkers maar ook de pooiers, de socialistische oproerkraaiers, de bedreigers van de orde enz. Met zon mensen kon niet samengeleefd worden en daarom streefden de nazis een naar eigen zeggen zakelijke oplossing na van het jodenvraagstuk. Vele congressen, boeken, publicaties, manifesten werden gewijd aan de aard en de oplossing van het gewichtige vraagstuk, tot men uiteindeljk besliste de joden te verdrijven uit de maatschappij. Omdat een onafhankelijke staat (in Palestina) en een deportatie naar Madagaskar o.a. door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog onmogelijk geworden waren, besliste men de joden te venietigen. De gelijkenis in symptomatologie tussen wat in de jaren 30 in Duitsland, Italië, de USSR enz. gebeurde en tussen wat we vandaag in België meemaken, baart zorgen. Velen herkennen de simplistische drogredeneringen het ontleden van verschillen staat ook bij ons centraal die nationalisten en racisten nu al meer dan 200 jaar hanteren, maar staren zich wellicht blind op het zuivere racisme. De nationalistische argumenten tegen het stuk meertalige en pluriculturele democratie dat België heet ontkrachten ontkrachten, gebeurt meestal niet, ook niet door zij die beter zouden moeten weten, maar in taalgesplitste partijen opereren. Sommigen willen door het leven gaan als goede Europeanen, maar pleiten in één adem voor soevereiniteit én beschimpen Belgische Franstaligen als zijnde parasieten, dieven en profiteurs.
Nationalisme en totalitarisme
Nationalisme schept de idee van een groep en de indeling in groepen en de daaruit voortvloeiende mogelijkheid en noodzaak van het individu om zich met de groep te identificeren en om tevens aan die groep goede kenmerken toe te schrijven. Welke nationalist gaat er prat op dat zijn natie ook maar één duister kantje bezit? Heel dit denken ligt aan de basis van de exaltatie van het eigene en de verwerping van verschillen die we niet alleen in het racisme, maar ook in het totalitarisme terugvinden.
De kruistochten en pogroms van de Middeleeuwen, de honderdjarige oorlog enz. waren dynastieke, religieuze, economische of prekapitalische conflicten. Door de Franse en industriële Revolutieen met name door de conservatieve reactie daarop ontstond het nationalisme. Dit denken gaat hand in hand met een zeker conservatisme dat betoogt in wezen dat de maatschappij niet maakbaar is en dat individuele vrijheid een gevaarlijke illusie is. Het gezin, de familie en op macropolitiek vlak de regio, de natie, het ras... al deze natuurlijke gegevenheden zijn zogezegd het ware referentiekader van de mens. Het Vlaams Belang zegt dit in België, maar ook mensen als Wouter Beke, de partij-ideoloog van CD&V, beweren dat wanneer de mens de slavernij van de groep aanvaardt, pas écht vrij is. Nationalisten vertellen ons dat het onzin is te denken dat we zonder groep kunnen. Inderdaad, de mens is een groepswezen. Daar gaat het hem niet om. Wat wél van belang is, is ofen waarom men de (ideële) groep an imagined community zegt Benedict Anderson als politiek uitgangspunt moet nemen.
Het gevaar op ontsporing is alleszins reëel, maar niet verwonderlijk. Verschillen binnen naties zijn immers niet gewenst en in feite ook onmogelijk omdat enkel een een-en-ondeelbare natiestaat maar kan bestaan als zijnde fundamenteel verschillend van de andere niet-nationale groepen of naties. Door die accuentering van het verschil met een andere entiteit versterkt men tegelijk ook het geëigend conformisme van de eigen groep. De minachting voor mensen van nationalistische leiders is immers niet alleen zichtbaar bij de manier waarop ze omgaan metvolksvreemden, maar ook in de manier waarop de volkseigenen herleid worden tot hersenloze radertjes in een almachtig staatsapparaat. In haar uiterste maar logische vorm geeft dit denken aanleiding tot een totalitarisme, waarbij de leider, de partij, de staat, de natie samenvallen. Zij beslissen wat goed is voor de burger, die een onderdeel is geworden in één staatsmachine. Dit is uiteraard enkel mogelijk door de totale primauteit van het groepsdenken waardoor duideljk wordt dat nationalisme als het al niet aan de basis ligt van totalitarisme, dan toch er een onlosmakelijk geheel mee vormt.
Het fascisme en de diktatuur van het proletariaat, de twee belangrijkste vormen van 20ste eeuws totalitarisme werden enkel maar mogelijk gemaakt door de overheersing van de groep op het individu. In een fascistische staat werd het individu aangespoord tot een corporatistisch en (mogelijkerwijs) raciaal denken, in een stalinistische staat moest hij voortdurendop zoek gaan naar interne en externe klassenvijanden, waarbij de eigen klassesamenviel met de partij en in fine met de nationale staat.
De mens die onkritisch dienstbaar gemaakt aan een met veel klaroengeschal ontvouwde identitaire ideologie dat elke andersdenkende mening ridiculiseert, banaliseert en mogelijkerwijs finaal verbant is tot veel in staat. Jarenlange indoctrinatie kunnen van vele mensen zelfmoordterroristen, nazistische partijbureaucraten of gewetenloze beulen maken. Het valt op hoe men van (vermeende) feitelijkhedensteeds weer impliciete, politieke conclusies poogt te trekken, gericht op de (leiders van) een hele groep. Eens deze stap is gezet en door massale propaganda op uiterlijk dezelfde mensen wordt losgelaten, spreken we van een nationalistische dijkbreuk. Of die ontaardt tot totalitair fascisme, tot een absolute dictatuur van het proletariaat, tot een nazistisch racisme, kortom tot een staat waarin het individu niets meer betekent is slechts een kwestie van politieke opportuniteiten en economische mogelijkheden. Ironisch eigenlijk, dat het radikaal en comprisloos islamisme en het Vlaams Belang zich eigenlijk op dezelfde waarheidscriteria beroepen. Wat is het verschil tussen Waalse ratten, rol uw matten en dood aan het westen (buiten het graduele)?
Een mogelijke ontsporing
De Amerikaanse Professor Dr. Stanton, die voor de VN o.a. bij de volkerenmoord in Ruanda en Burundi meewerkte aan resoluties van de Veiligheidsraad, onderscheidt acht fases in het genocidale proces. Allereerst de classificatie: wie is hutu, tutsi, Bosniër, Vlaming, Waal. Vervolgens de symbolisatie: de kromme neus wordt symbool voor de jood, het strikje voor de Waal. De derde fase is de ontmenselijking: de anderen zijn dieven, verspillers en parasieten en moeten uit de maatschappij geweerd worden. Eens deze denkbeelden op grote schaal geïmplementeerd zijn, volgt de mogelijkheid om de volgende fases aan te vatten. Deze zijn: organisatie al dan niet in strakke vorm en extreme polarisatie. In de laatste fasen vindt de genocide plaats: de uitroeiing wordt planmatig voorbereid (dit kan omdat de individuen zijn gecompartimenteerd) en, tenslotte, op grote schaal uitgevoerd. Daarna volgt de ontkenning (Wir haben es nicht gewusst).
Natuurlijk is er een immens verschil tussen de holocaust of de genocide op de Armeniërs na Wereldoorlog I en het communautariserings- en regionaliseringsproces in België, maar het onderscheid bestaat louter in het graduele aspect, niet in het denkproces dat eraan voorafgaat. In oorlogen en terroristische aanslagen sterven mensen, niet omdat ze iets misdaan hebben, maar wel omdat ze het ongeluk hebben om tot deze of gene natie of groep te behoren. In België willen Vlaamse nationalisten de oprichting van een onafhankelijk Vlaanderen, terwijl ze zeer goed beseffen dat een splitsing van de S.Z. Waalse zwakkeren zal treffen. Je zal maar het ongeluk hebben in Henegouwen geboren te zijn.
In eigen land bevinden we ons momenteel nog steeds in de fase van het woordgeweld en van het structuurgeweld, niet in die van het fysieke geweld. Zullen de Belgen bestand blijven tegen een ongebreidelde diabolisering langs beide kanten van de taalgrens? Is het geen tijd om het nationalisme dat door wederzijdse revendicaties wordt aangewakkerd frontaal aan te vallen in plaats van op een suggestieve manier bevolkingsgroepen, die binnen één staat in vrede willen leven, tegen elkaar op te zetten? Guy Verhofstadt zegde ooit terecht: niet je afkomst telt, wel waar je naartoe gaat. De Belgische, democratische politici staan voor een historische verantwoordelijkheid om een actuele invulling voor die woorden te vinden, in hun staatsstructuur, maar ook (en vooral) in hun denken.
De Heer Geraerts (HBVL 4 juni) schrijft dat Belgisch unitarisme een
achterhaald concept is. Volgens hem is de toekomst aan twee
nieuwe taalhomogene staten, te weten Vlaanderen en Wallonië. Zulk denken vindt
hij progressief. De bedenking roept volgende vragen op.
Allereerst, is het in overeenstemming met wat de Belgen
willen? Neen, zo blijkt uit alle peilingen waarin het separatisme als
optie slechts leeft bij een zeer kleine groep.
Ten tweede: worden meer meer welvaart, minder vervuiling, meer kansen
binnen een vrije markt mogelijk door de creatie van een paar duizend
taalhomogene staten of door grotere, meertalige ruimtes
zoals België, de Benelux en de EU?
Het antwoord is dat het behouden, a fortiori optrekken, van nieuwe
grenzen - bijvoorbeeld tussen de Belgische Gewesten - niet aangepast is aan een
probleemanalyse op de plaats waar ze zich stellen, d.i. op een
meertalig, Europees en globaal niveau. Economie en ecologie stoppen immers niet
aan de taalgrens. Op economish gebied leidt nationalisme naar
protectionisme en globale verarming, op
ecologisch gebied naar massale vervuiling omdat iedere staat
doet wat het wil, zonder achting voor de wereld.
Op staatkundig vlak is nationalisme levensgevaarlijk. Een
voorbeeld uit de actualiteit verduidelijkt dit. Twee Russische
oblasten (deelgebieden) zullen geen kernwapens op elkaar afschieten, ook al
beschikt één oblast wel over kernwapens en de andere niet. Dit komt omdat de
twee gebieden binnen één staat liggen en derhalve onderworpen zijn aan dezelfde
wetten. Rusland als staat echter kan wel met vijandige bedoelingen kernwapens
richten op Europese steden - zoals de Russische president dit thans wil - net
omdat Rusland zoals het V.K., Frankrijk en Duitsland een soevereine staat is.
Soevereine staten met nationalistische oogmerken oprichten of behouden en
het afwijzen van democratische meertalige gehelen leidt tot oorlog en dictatuur.
In Europa hebben we hier ervaring mee. De onbillijke maatregelen die een
soevereine en niet gedecentraliseerde staat - en unitarisme sluit geen
decentralisatie uit - kan meebrengen ondervinden we trouwens ook vandaag in
eigen land.
De Heer Geraerts heeft ongelijk: Brussel beslist nog
steeds "alles": maar dit geldt ook voor Brussel als hoofdstad van Vlaanderen. Of
heeft het Vlaams Gewest soms geen quasi-absolute zeggingschap over milieu,
ruimtelijke ordening, buitenlandse handel, woonbeleid en landbouw?
Debat tussen mij en Geert Lambert (Spirit) in DE STANDAARD
Debat tussen mij en Geert Lambert (Spirit) in DE STANDAARD
Volgende brief van mij op 30 mei in DE STANDAARD:
Spirit
De partij Spirit beweert dat progressief denken en regionalisme niet onverzoenbaar zijn. Spirit wil zich zo distantiëren van de N-VA en van Vlaams Belang.
De partij heeft daarover een brochure uitgegeven. Het pamflet bevat '17 slechte redenen om het communautaire debat niet ernstig te nemen'. Enkele voorbeelden.
'België is al zo klein', lees: Vlaanderen is niet te klein om onafhankelijk te zijn. Dat klopt, Limburg ook niet. Waarom pleit Spirit daar dan niet voor, Limburg is toch ook een regio, of niet?
Voorts meent de partij ook dat België een paspoort is, maar geen identiteit. Waarom voelt de meerderheid van de Vlamingen zich dan Belg? Mogen we nog zelf over onze identiteit beslissen? Onbewust zet Spirit zich op één golflengte met het Vlaams Belang die een minister van Vlaamse identiteit wilt.
Een andere bewering van Spirit luidt dat regionalisme een tendens is die zich parallel ontwikkelt met de Europese eenmaking. Alsof het taalnationalisme in België nog niet bestond voor er nog maar sprake was van de Europese eenmaking.
Ten slotte komt één vraag jammer genoeg niet voor: wat is het verschil in visie inzake bevoegdheidsverdeling op het vlak van mobiliteit, ziekteverzekering, werkgelegenheid enz. tussen enerzijds Spirit en anderzijds het Vlaams Belang of de N-VA?
Bruno Yammine (Kessel-Lo)
(zeer ontwijkende) Reactie Spirit-voorziiter op 31 mei in dezelfde krant:
Regionalisme
Lezer Bruno Yammine van de Belgicistische vzw B-plus heeft onze brochure 'Ons landje is al zo klein (en 16 andere drogredenen voor een communautair status-quo)' gelezen, maar jammer genoeg verkeerd begrepen (DS 30 mei).
In de brochure leggen we uit dat regionalisme niet gelijk hoeft te staan met conservatisme. Te veel bevoegdheden worden in België centralistisch beheerd en uitgevoerd. Dat is inefficiënt en conservatief beleid.
Vlaanderen en Wallonië hebben een zeer verschillend sociaal-economisch profiel. Kunnen kiezen voor maatwerk is dan ook de eerste stap voor goed beleid. Is er dan nog plaats voor België? Wallonië blijft onze buurregio en samenwerking zal er altijd zijn. België zal dus waarschijnlijk blijven bestaan, maar enkel volgens het subsidiariteitsprincipe - de beslissingen worden best zo dicht mogelijk bij de burger genomen.
Het regionalisme ontwikkelt zich parallel met de Europese eenmaking. Yammine ziet daar de logica niet van in. Welnu: een Europese Unie die samenwerkt met partners die dicht bij de burgers staan, vergroot haar draagvlak en efficiëntie. Die partners zijn voor ons in de eerste plaats de regio's. Yammine vraagt zich af waarom Vlaanderen niet verder moet verdeeld worden in subregio's, en geeft het voorbeeld van Limburg. Wel, Europa werkt met Euregio's, onder meer de regio Maas-Rijn, en het draagvlak voor deze projecten blijkt zeer groot. Stelt B-plus dan voor om deze Euregio's af te schaffen en alles vanuit het centralistische Brussel te organiseren?
Yammine vraagt uitleg over onze visie inzake bevoegdheidsverdelingen. In de brochure geven we die. Yammine beweert de brochure doorgenomen te hebben. Ik raad hem een tweede lezing aan.
1)Vereenvoudig uw doelstellingen: Versimpel uw doelen in termen die voor iedereen duidelijk en helder te begrijpen zijn. Probeer uw programma zoveel mogelijk in zo kort mogelijke, ad-remme soundbites en one-liners te gieten; (Ontkennende termen zoals 'niet' of 'geen' in slogans zijn uit den boze; Het publiek onthoudt alleen de kern van de zin en vergeet de ontkenning);
2) Speel in op basale fantasieën, visualiseer; Verpak uw doelstellingen luchtig: Politieke slogans en programma's hebben het meeste effect als ze worden omgeven met een gemakkelijk inslikbaar laagje suikergoed;
3) Gebruik humor en entertainment als glijmiddel om uw boodschap over te brengen;
4) Wees stellig: Des te stelliger u uw argumenten of dogma's naar voren brengt, des te geloofwaardiger en overtuigender u overkomt; Nuanceringen gaan verloren in het grote gekrakeel;
5) Vraag altijd om niet of nauwelijks mogelijk te leveren tegenbewijs;
6) Gebruik moeilijk te controleren of te achterhalen bronnen om uw verhaal te ondersteunen; Gebruik de logica in uw voordeel: Reageer of argumenteer altijd in twee of drie punten en benoem ze; dat geeft het publiek het idee dat u problemen logisch en analytisch benadert, ook als u feitelijk slechts uzelf herhaalt;
7) Oefen verschillende vormen om hetzelfde te zeggen;
8) Sla altijd als eerste: Probeer altijd uw opponenten voor te zijn, want de eerste fase is de inprentingsfase; Mooie, lange en zeer genuanceerde standpunten die als mosterd na de maaltijd verschijnen, hebben minder effect dan de eerste rake klap;
9) Massaproduceer: Heerlijk heldere herhaling; Herhaal de korte, duidelijke one-liners zo vaak mogelijk, totdat zelfs de domste toehoorder ze in zijn slaap kan opzeggen;
10) Produceer alleen voor eigen gebruik: Gebruik alleen argumenten die úw gelijk aantonen, nooit dat van uw tegenstanders; Wees nooit uitgebalanceerd of genuanceerd;
11) Gebruik rustig gelegenheidsargumenten zolang u op de zegekar kunt springen; "Al is de waarheid nog zo snel ...": De leugen verspreidt zich net zo snel en gemakkelijk als de waarheid; Zorg er wel voor dat u ingedekt bent;
12) Dicteer het nieuws en de agenda: Elk nieuws is goed nieuws; Zorg ervoor dat u continu in de aandacht staat; Zet een spektakel op, creëer taboes en breek ze vervolgens, schoffeer een gezaghebbend persoon of raak verzeild in een handgemeen;
13) Wentel u in historische successen: Probeer u altijd te associëren met succesverhalen en grote denkers of doeners uit het verleden;
14) Omgeef u met gezag: Doe een beroep op gezagsargumenten met bijbehorend jargon; Gebruik een argument omdat wetenschappers, captains of industry, helden, historische persoonlijkheden of andere aanzienlijken het gebruiken en wijs onophoudelijk op bron van het argument; Fabriceer uw eigen waarheid: Verzamel eigen experts, denktanks, media, auteurs, opinieleiders om u heen die gewillig zijn standpunten te ontwikkelen en uit te dragen die in uw straatje passen;
15) Pas feiten aan aan uw waarheid; Zweer bij cijfers en statistieken;
16) "Algemeen belang eerst": Formuleer uw eigen belang altijd in termen van algemeen belang en presenteer u daarin als onmisbaar; Laat nooit merken dat uw eigen belangen voor u heilig zijn, maar acteer een vader des vaderlands die zijn hele carrière overheeft voor de (publieke) zaak;
17) Zoek naar een gemeenschappelijke vijand voor versterking van interne cohesie;
18) Claim hot items: Trek trendy, populaire items naar u toe en leg ze exclusief vast; Probeer het publiek zo te conditioneren dat men bij een bepaald onderwerp direct aan u denkt;
19) Zet uzelf neer als praktijkman: Creëer een omgeving voor uzelf waarin u zich als praktijkgerichte, handen-uit-de-mouwen-stekende doener kunt afficheren; Harde werkers doen het goed bij het publiek, in tegenstelling tot bleke, wijsneuzerige studeerkamergeleerden; Refereer terloops en gedoseerd aan uw prestaties en successen, of beter: laat uw medewerkers u de gouden veren in uw achterste steken;
20) "Hear no evil, see no evil, talk no evil": Ongeacht wat u weet, bediscussieer het nooit zomaar. Als het niet wordt gevraagd of gerapporteerd, bestaat het niet, is het nooit gebeurd en hoeft u er geen rekenschap voor af te leggen;
21) Verwurg met wolligheid: Ook wel "belubberen" geheten, naar de uitvinder van deze tactiek, oud- minister-president Lubbers; Kapsel uw tegenstanders tegenargumenten in met enerzijds-anderzijds verhalen, wollige zijpaden en andere niet ter zake doende uitweidingen;
22) Zoek de zwakste schakel en bijt toe: Analyseer de zwakste plek in de argumentatie of, beter en gemakkelijker nog, imago van uw opponent, vergroot de belangrijkheid uit, ontmantel het, acteer een overwinnaar en trek daarmee de overwinning over de gehele discussie naar u toe; Regel de thermostaat: Het imago van de kalme persoonlijkheid die alles onder controle heeft, doet het goed bij het publiek;
23) Zorg ervoor dat u altijd koel blijft en probeer uw tegenstander te verleiden zich emotiononeel uit te laten; Personaliseer de tegenpartij: Construeer een vijandsbeeld van uw politieke of economische tegenstanders op basis van negatieve aspecten in het profiel van hun leider; Zet uw tegenstander op het verkeerde been met negatieve associaties: Associeer uw opponent met impopulaire zaken of label hem met termen die een negatieve connotatie hebben; laat hem meer bezig zijn zichzelf schoon te praten dan zich te bekommeren om zijn en - belangrijker - úw standpunten; Stel motieven van uw tegenstanders ter discussie: Verdraai of versterk elk feit waaruit kan blijken dat uw opponent vanuit een verborgen agenda of vooroordeel opereert;
24) Doe aan dossiervorming en creëer geruchten: Probeer zoveel mogelijk over uw politieke of economische tegenstanders te weten te komen en leg een dossier aan; Gebruik de informatie, eventueel gehuld in halve waarheden en suggesties, op het moment dat het noodzakelijk is; Laat het via niet naar u traceerbare kanalen uitlekken, ga achterover leunen en laat het Publieke Monster gehakt van uw opponent maken; Repareer met enerzijds-anderzijds-methode: Als u de eerste slag hebt gemist, is het verstandig tegen u gerichte aanvallen te benaderen volgens de enerzijds-anderzijds-methode; Laat uw kant van de zaak zien met open vizier, speel op het gemoed en het publiek zal begrip voor uw standpunt tonen; Feiten die tegen u pleiten, worden zo teruggebracht tot een mening. U kunt daar dan vervolgens uw eigen mening tegenover plaatsten, waardoor het lijkt alsof de feiten slechts onderwerp van discussie zijn. Als u het slim aanpakt, kunt u vervolgens de verontwaardiging in de richting van uw tegenstanders verleggen;
25) Maak van aanklacht een voordeel: Ga nooit op elk aspect van een aanklacht in, maar pik er iets uit dat niet door openbare feiten in de weg gezeten wordt en dus gemakkelijk tot een (kwaadaardig) gerucht te herleiden zou kunnen zijn; Speel vervolgens overtuigend slachtoffer van een leugenmachinatie; Vaccineer uzelf (en associeer aanval van opponent met oud nieuws): Creëer gladde schouders waar elke toekomstige aanklacht vanaf glijdt door een mogelijk struikelblok in sterk verzwakte vorm uit te laten lekken en het onder het maken van brede, aandacht trekkende gebaren op te lossen; Laat het voorkomen alsof een latere aanklacht van uw opponent oud nieuws is dat al geen issue meer is en u allang hebt overleefd; De aanklacht van uw opponent zal ook eerder op de aanklager zelf terugslaan als u zijn motieven in twijfel trekt;
26) Leid de aandacht af van bressen in uw verdediging: Verander het onderwerp van dicussie, creëer afleidingen of eis complete oplossingen van uw tegenstander; Houd u van de domme: Ongeacht welk bewijs of logisch argument wordt aangeleverd, vermijd discussie en ontken altijd elke geloofwaardigheid, logica, externe ondersteuning of aanwijzing; Ook al stapelen de bewijzen zich huizenhoog op, blijf ontkennen; Van bekennen is namelijk nog nooit iemand beter geworden; Bekwaam u in schadebeperking: Instigeer vertragingstactieken zoals het instellen van extra onderzoek, fabriceer aan de lopende band nieuwe, voor u gunstige gegevens, vraag tegenbewijs dat onmogelijk te leveren is;
27) Schilder de situatie af als te moeilijk om op te lossen en vraag uw tegenstanders om complete oplossingen; Rek de zaak net zo lang totdat het publiek de zaak moe is, de belangstelling verliest en haar verontwaardiging omkeert; Laat in het uiterste geval bewijsmateriaal verdwijnen en getuigen onder druk zetten;
Volgens de nationalisten zijn de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië al meteen een reden tot splitsing van het land. Dat er verschillen bestaan tussen de Belgische gewesten klopt en is normaal. Er bestaan ook verschillen tussen Limburg en Antwerpen. In alle staten zijn er trouwens gelijkaardige divergenties tussen streken - denken we maar aan één significant voorbeeld: Noord- en Zuid-Italië. Moeten alle Europese landen, behalve het eentalige IJsland en Portugal, dan ook maar desintegreren?
Het is een intellectuele dwaling om, zoals de nationalisten dat doen, alle verschillen te benaderen vanuit een exclusief Vlaams-Waalse invalshoek. Die dient om de burger de realiteit vanuit een nationalistische bril te doen zien. Wanneer men de beleidsdomeinen uitsplitst op subregionaal niveau blijkt dat een aantal Franstalige provincies eerder aanleunt bij het Vlaams dan bij het Waals gemiddelde. Bovendien zwijgt men in alle talen over politieke breuklijnen binnen het Vlaams Gewest, alsof de Antwerpse grootstad hetzelfde beleid zou nodig hebben als de landelijke Westhoek.
Omgaan met verschillen is de bestaansreden van een democratie. Het is veel verrijkender om meer dan één kijk op hetzelfde probleem te hebben en vervolgens naar democratische akkoorden te zoeken. De vicieuze cirkel is bekend: hoe meer men splitst, hoe meer verschillen men creëert en vice versa. De voorgestelde uitbouw van de confederale structuren zal die nefaste dynamiek uiteraard versterken. Wie bekommerd is om zijn medemens, maakt andere keuzes.
Dan geldt dat hoe groter de kloof is tussen deelgebieden, hoe hoger de nood wordt aan meer federaal gecontroleerde solidariteit. Die brede harmonisering staat trouwens ingeschreven in het Verdrag van Rome (1957), dat aan de basis van de Europese Unie ligt. Nochtans zeggen de nationalisten dat uitgerekend het meertalige Brussel een grote toekomst tegemoet gaat, als het tenminste de contraproductieve interne bestuursgrenzen opheft. Daar kan dat dus vreemd genoeg wel.
Inzake gezondheidsbeleid stelt men voor in het Brussels Gewest beide gemeenschappen autonoom te laten optreden. Gaat men pleiten voor een subnationaliteit? Wat zal de EU, die alleen staten erkent, daarvan vinden? De nationalisten wensen Brussel onder voogdij te plaatsen van de twee grote deelstaten. Wie had het weer over Franstalig imperialisme? De nationalisten kiezen voor een multiculturele Europese Unie, terwijl de Belgische meertalige samenleving maar moet barsten. Zijn zij voorstander van een Europa dat bestaat uit 400 onafhankelijke taalregio's of vinden ze gewoon dat meertalige gehelen niet democratisch kunnen functioneren? Wat ook hun optie is, ze moeten alvast zeker de EU opdoeken.
Dat de deelstaten meer fiscale slagkracht zouden nodig hebben is een opmerkelijke stellingname, te meer omdat de kabinetschef van de premier nog maar net heeft geoordeeld dat de deelstaten al te veel geld krijgen en de federale staat te weinig. De achteruitgang van Justitie, de verwaarlozing van de openbare diensten zoals de brandweer zijn daarvan sprekende bewijzen.
Met de responsabilisering waarvoor de nationalisten pleiten, doelen ze eigenlijk op machtsuitbreiding van de gemeenschappen, zonder democratische controle van de staat, die net als het algemeen belang een louter ceremoniële functie toebedeeld krijgt. Een belangrijke reden voor deze hervorming zou zijn dat de deelstaten zich nu niet moeten verantwoorden voor hun kiezerskorps, gelet op het federale karakter van hun dotaties. Een rationele geest zou dan pleiten voor nationale partijen en één federale kieskring. De eersten die dit pleidooi zouden moeten toejuichen zijn overigens voornoemde nationalisten. De zogenaamde ondoorzichtigheid van de transfers die ze aanklagen kan immers alleen maar bestaan door een gesplitst kiessysteem dat ervoor zorgt dat politici van het ene deel van het land geen verantwoording dienen af te leggen aan de bevolking van het andere landsdeel.
Het transferplaatje van de nationalisten is tweeledig gekleurd. Over de geldstromen naar het Brussels Gewest, over die tussen provincies, rijken en armen, mannen en vrouwen of tussen stad en platteland wordt met geen woord gerept. Het voorstel van de nationalisten om de solidariteit tussen de Belgische burgers te vervangen door een solidariteit tussen deelstaten kadert in een gezagslogica. De rijkere regio kan immers, vanuit haar actuele machtspositie, steeds weer bepalen hoe 'solidair' ze zal zijn.
Solidariteit wordt dus onderhandeld. Er is geen federale controle meer. De parlementaire democratie wordt gekortwiekt, het veelbesproken democratisch deficit zal toenemen. De rijkere deelstaat zal in staat zijn om chantage te plegen door bijvoorbeeld ermee te dreigen de geldkraan toe te draaien als de andere partner zijn politiek niet wenst te volgen. De welvaart bewaren door het zwakkere zuiden af te stoten is een uiterst kortzichtige en zelfs asociale stellingname.
Zal ,,Vlaanderen'' een betere rechtsbedeling garanderen? Lijkt een defederalisering van Justitie niet eerder op een nodeloze versnippering van krachten en een uitholling van de fundamentele rechtsgelijkheid tussen de Belgische burgers? Gaan we meer middelen hebben wanneer overheidsbudgetten gesplitst worden? Hoe zullen een gesplitste arbeidsmarktpolitiek, gesplitste loononderhandelingen en dergelijke de solidariteit tussen mensen versterken? En waarom zouden de deelstaten een beter beleid voeren? De catastrofale toestand van onder meer het 'Vlaamse' milieu, erkend op internationaal niveau, is in elk geval geen toonbeeld van goed bestuur. Het voorgestelde Vlaamse beleid is gewoonweg niet aantoonbaar beter, socialer of ethischer. De enige 'verdienste' van dat beleid zal zijn dat het zogezegd eigen is.
De manier waarop men deze zoveelste staatshervorming wil realiseren is trouwens allesbehalve democratisch, aangezien ze een oproep bevat aan de Vlaamse partijen om niet in een regering te stappen als aan de radicale eisen van de nationalisten niet voldaan wordt. Over de verpletterende meerderheid van de mensen die geen splitsing van het land wil, wordt blindelings heen gewalst. Het is voorts hallucinant dat mensen die als intellectueel wensen beschouwd te worden enerzijds pleiten voor een opsplitsing van België in twee volledig soevereine (deel)staten en anderzijds zeggen dat een status-quo de snelste weg tot separatisme is. Men moet dus, volgens de nationalisten, kiezen voor secessie om separatisme tegen te gaan. Immobilisme is natuurlijk niet gewenst. Het federale niveau mag integendeel niet langer aan de gratie van dubieuze mechanismen overgeleverd zijn. Denken we maar aan samenwerkingsakkoorden die gesloten worden in overlegcomités die zich geruisloos onttrekken aan de parlementaire democratie.
Het taalregionalistisch verhaal is door de feiten achterhaald. Steeds meer politici en zeker burgers slopen voor het eerst in decennia openlijk nationalistische taboes en willen een versterkt België. Zij die de Belgische meertalige democratie verdedigen binnen grotere meertalige cirkels zijn de ware vooruitstrevenden, Europees denkenden en, zelfs, de enige échte Vlaamsgezinden. Het beogen van een versnippering van de Zuidelijke Nederlanden is immers niet alleen bijzonder naïef maar speelt bovenal het imperialisme van de grote staten in de kaart. Willen voorgaande nationalisten soms een Franse staat aan de grenzen van Vlaanderen waardoor de gerechtvaardigde strijd voor het behoud van het Nederlands volledig in het gedrang komt? Willen zij dat Brussel en zijn Rand worden gereduceerd tot een Frans departement in de onzekere veronderstelling dat ze deze status wordt toebedeeld?
We weten dat ons democratisch pleidooi op hevige weerstand zal stuiten van taalregionalisten en nationalisten, zowel ten noorden als ten zuiden van de taalgrens. De tijd is niettemin rijp voor een nieuw meertalig denken gebaseerd op taalneutrale solidariteit. Het zou goed zijn het volledige politieke denken eindelijk te democratiseren door definitief afstand te nemen van de irrationele, tweeledige en gevaarlijke taallogica.
Met deze blog treed ik in het moderne tijdperk. Ik heb er wel nog een andere, die U kan raadplegen op www.bruno.web-log.nl.
Veel leesplezier,
Mbg
Bruno
Wie ben ik? Naam: Bruno Yammine
Geboorteplaats: Leuven Geboortedatum: 9 november 1980
Opleiding: Lat-Grieks, Lat-Wetenschappen, Lic. Moderne Geschiedenis, Doctorandus Moderne Geschiedenis
Verschenen werk: Anti-Sovjetpropaganda in België (1941-1944), 2 dln., Leuven, 2003
De macht van de eendracht (De Standaard, mei 2004) Arbeiders aller landen, verdeel U? (De Tijd, oktober 2005) Ouvriers de tous pays, divisez-vous? (L'Echo, november 2005) Le Manifeste du groupe du Warande est asocial (Le Soir, décembre 2005) Confederalisme is achteruitgang (De Standaard, februari 2007) Manifest voor méér België (hoofdred.) (De Standaard, maart 2007) Nationaliisme (De Standaard, mei 2007)
Varia: Politiek actief binnen BPLus, Pro Belgica, BUB, redactielid maandblad "Delta"; bekroning van het publiek op de Nacht van de Melancholie (organisatie: Historia, Kring voor Moderne Geschiedenis voor het proza-stuk Tractaat n°17) in 1999; 2de prijs van de jury en van het publiek in het welsprekendheidstornooi van het KVRG (2001), les gegeven bij repetitiebureau D'Hondt in 2004-2005, geslaagd in eerste kandidatuur met voldoening, tweede kandidatuur met voldoening, 1ste licentie met onderscheiding, 2e licentie met onderscheiding, Thesis met grote onderscheiding; Werktitel Doctoraat: Perceptie van de Belgische pers op Oost-Europa (1890-1914)
Muzikale voorkeur: grosso modo popmuziek tussen 1964 en 1974, met speciale vermeldingen voor The Beatles, The Beach Boys, The Kinks, The Doors en The Velvet Underground
Film: Zeer frequente filmkijker. Bewonderaar van Stanley Kubrick.
Ik was 8 jaar lang uw eerste minister. Ik denk dat we met deze regering goed werk hebben verricht. En ik wil mijn coalitiepartners van de afgelopen jaren danken voor hun constructieve medewerking. Ik denk trouwens dat ons land in goede economische doen is, ethisch een fundamentele omslag heeft gemaakt en internationaal, ook al zijn we natuurlijk geen grootmacht, vandaag een stem heeft waarnaar wordt geluisterd.
?
