Het taalnationalisme bezondigt zich aan een cruciale fout tegen de logica en de moraal zelve. Mensen uit de N-VA, het VB, maar ook uit andere traditionele partijen nemen vaak feiten als uitgangspunt voor hun politieke redeneringen. Het gaat dan om het bestaan van transfers, om (eenzijdig benaderde) verschillen, om het niet (meer) bestaan van nationale partijen, om de nieuw verworven onafhankelijkheid van bepaalde, vaak Oost-Europese staten ...
Steeds gaat het hier om feiten of gebeurtenissen die vaak voorgesteld worden als (natuurlijke) evoluties. Feiten en gebeurtenissen kunnen echter nooit een uitgangspunt zijn om een ideologisch standpunt uit af te leiden. Het is niet omdat iets plaatsvindt, dat iets daardoor an sich goed of juist is. Het is niet omdat partijen gesplitst zijn dat deze evolutie niet betreurd worden mag. Een ideologie die een morele basis heeft moet vertrekken vanuit een analyse van de gebeurtenissen en van daaruit haar epistemologisch begrippenarsenaal opbouwen. De analyse impliceert de vaststelling en de toetsing van deze vaststelling aan het algemeen belang. De vaststelling op zich is in epistemologisch kader onvoldoende. Zo is de redenering: Vlaanderen en Wallonië/Franstalig België hebben andere partijen → Ze vormen dus twee democratieën → België moet gesplitst worden intellectueel onvoldragen.
Volgende vragen worden niet gesteld: waarom bestaan er andere partijen? Is dit een goede zaak in Belgische en Europese context (gegeven bijv. het feit dat bedrijven transnationaal fuseren en dat problemen zich op afspelen op steeds grotere niveaus)? ... Nemen we bijvoorbeeld volgende redeneringen: Er zijn sociale ongelijkheden (15% leeft onder het armoede-niveau) → Deze kloof bestaat → Laten we dit aanvaarden en ons richten op de 85% die wel over voldoende bestaansmiddelen of nog: Er is oorlog in de wereld → De wereld is een onveilige plaats → Laten we ons hierbij (op politiek vlak althans bij) neerleggen. Niemand zal aanvechten dat onderstaande twee redeneringen immoreel zijn. Zij maken immers niets de sprong van het feit naar een beschouwing over dat feit. Idem zo voor de separatistische theorie.
N.a.v. de nieuwe staatshervorming: Brieven naar kranten!
STAATSHERVORMING OF BOEDELSCHEIDING?
De term "staatshervorming" is een bedrieglijk neologisme. De staat werd sedert 1980 niet "hervormd", ze werd en wordt stelselmatig afgebroken. De Belgen zijn vandaag mede door hun onvoorstelbare passiviteit stilzwijgend getuige van een fluwelen scheiding naar Tsjechoslovaaks model. De Raad van "Wijzen" is een zoveelste schimmig comité die in navolging van de intergemeenschappelijke Dialoog (1993) en de Costa (2001) ver van het parlement de definitieve boedelscheiding voorbereidt. Een taalgrens die ook een landbouw-, verkeers-, telecommunicatie-, buitenlandse handels-, ruimtelijke ordenings-, openbare werken-, sport-, enz. grens is, wordt een staatsgrens. De Vlaams-nationalisten en Waalse regionalisten spelen het spel op een geniale wijze door steeds weer hervormingen door te voeren die afzonderlijk beschouwd zo klein zijn en schijnbaar zo traag gaan dat ze niemand opvallen. Ondertussen is het machtscentrum in België verschoven naar hun regionale en communautaire parlementen. Men kijke maar naar de Vlaamse regering die op 24 uur een grote staatshervorming wist af te dwingen door het dreigement de federale staat fiscaal te laten doodbloeden. Natuurlijk worden de Belgen hierover niet geconsulteerd, sterker nog: de vrààg naar een mogelijk referendum wordt niet eens gesteld, i.t.t. de periode van besprekingen aangaande de Europese Grondwet. Zegt dat niet genoeg over de "grote" aanhang van het separatistisch gedachtegoed?
KOSOVO AAN DE NOORDZEE
Wie nuchter kijkt naar de voorbije staatshervormingen, ziet dat deze weldegelijk een einddoel (separatisme) hebben en geen "dynamisch" proces zijn. Alleen de voorbije jaren al werden talloze bevoegdheden gesplitst. Zo gingen in 2001 landbouw, buitenlandse handel, ontwikkelingssamenwerking en de gemeente- en provinciewet al voor de bijl. Vandaag oogt het lijstje splitsingen even indrukwekkend: o.a. de wegcode, de ikea- en huurwetgeving, de sociale economie en het telecommunicatiebeleid. Terloops worden ook stapsgewijs en geruisloos de federale instellingen geliquideerd. Dat onze politici een Kosovo aan de Noordzee willen is erg. Dat ze er niet openlijk voor durven uitkomen is ronduit schandalig.
SPLITSINGEN
Men kan toch enkele kritische bedenkingen maken bij het recente akkoord omtrent de zoveelste staatshervorming. Allereerst is het niet duidelijk hoe een splitsing in drie van de wegcode de veiligheid van de weggebruiker tengoede zal komen. Deze nodeloze complexiteit zal eerder de verwarring onder automobilisten aanwakkeren. Voor legistieke verspilling zorgen dan weer de splitsingen van de pacht- en van de huurwet. Tergend is ook dat voor deze en andere splitsingen niet eens een motivatie gegeven werd. Vraag is natuurlijk of dit mogelijk is, daar er tussen taal en pakweg energiebeleid of de ikea-wetgeving geen enkel verband bestaat.
De manier waarop het akkoord tot stand kwam roept ook ernstige vragen om. Vlaams "minister-president" Kris Peeters dreigde de federale staat niet te helpen bij de begroting, als de deelstaten geen extra bevoegdheden kregen. Deze regelrechte chantage gaat lijnrecht in tegen de federale loyauteit die nochtans in de Grondwet ingeschreven staat (art. 143). Zes staatshervormingen reeds hebben de Belgen moeten slikken en er is maar één constante: de centrale staat werd en wordt verder uitgehold. Impliciet geven de politici, die geacht worden àlle Belgen te vertegenwoordigen, hierdoor te kennen dat voor hen een "eigen" bestuur een "beter" bestuur is. Zij huldigen, met andere woorden, het principe "eigen volk eerst".
De heer Guy Verhofstadt,
Eerste Minister van België
Mijnheer de Eerste Minister,
In de nota over de staatshervorming die u onlangs aan de Koning hebt
voorgelegd, pleit u voor de overheveling van bepaalde sociaal-
economische hefbomen naar de deelstaten. Met betrekking tot het
wetenschapsbeleid stelt u de geleidelijke opheffing voor van de
federale financiering van domeinen die ten gronde de bevoegdheid van
gemeenschappen en gewesten zijn. In dat verband verwijst u naar de
Interuniversitaire Attractiepolen (IUAP), het enige programma voor de
financiering van wetenschappelijke samenwerking tussen de
gemeenschappen in ons land.
Belgische onderzoekers, zowel Nederlandstaligen als Franstaligen,
hechten sterk aan dit onderzoeksprogramma. De IUAP voorzien een
selectie van excellente wetenschappelijke netwerken niet alleen van
aanzienlijke financiële middelen voor het uitvoeren van hun
onderzoek, maar bovendien bevorderen ze de samenwerking tussen
onderzoeksteams in het noorden en het zuiden van het land. Verder
constateren we dat universiteiten, in een tijd waar eenieder zich
bewust is van het belang van samenwerkingsprogrammas voor
wetenschappelijk onderzoek, naast de grote Europese programmas
ook binnen de Euregios grensoverschrijdende onderzoeksnetwerken
ontwikkelen. Samenwerking tussen Belgische onderzoekers over de
taalgrens heen is bijgevolg een vanzelfsprekendheid. Tenslotte doet
ons land zijn voordeel met die samenwerking in termen van
internationaal imago, zeker op de wetenschapsgebieden waar kritische
massa van wezenlijk belang is. Deze redenering geldt ook voor de
federale wetenschappelijke instellingen, waarvan de internationale
slagkracht mee bepaald is door de kritische massa die zij bijeenbrengen.
Ons eerbetoon richten wij graag tot u, mijnheer de Eerste Minister.
Immers, in 1987 hebt u persoonlijk het initiatief genomen tot de
oprichting van de IUAP. U hebt die onderzoeksactie ontworpen,
verdedigd en ingevoerd. Het belang van dat initiatief en de
voortzetting ervan zijn in 2007 onderstreept met een prestigieuze
viering van 20 jaar IUAP waaraan talrijke Belgische onderzoekers
hebben deelgenomen.
Indien het voorstel om de IUAP op te heffen niet van u zou komen, zou
het veel minder geloofwaardig zijn en veel minder doorwegen dan nu
het geval is. Wij wensen daarom de bezorgdheid van de Belgische
onderzoekswereld te verwoorden en verzoeken u het standpunt
betreffende de IUAP te herbekijken voor de regering beslist tot de
opheffing ervan. Wij richten die vraag tot u vanuit de overtuiging dat
het opbouwen van onderzoeksnetwerken tussen excellente Belgische
wetenschappers behoefte heeft aan een herkenbaar federaal platform.
In de hoop dat u de nodige aandacht aan ons verzoek wilt schenken, tekenen wij
Vooreerst wenst de N-GA haar verontschuldigingen aan te bieden voor het
laattijdig reageren op uw uitnodiging voor de nieuwjaarsreceptie van de N-VA.
Onze drukke agenda verhinderde ons om sneller te reageren.
De N-GA is erg ontgoocheld dat we door ulder in linkse hoek geduwd worden.
Akkoord, de N-GA is een progressieve beweging die streeft naar zelfbestuur op
Gents niveau, maar om ons daarom uit te roepen tot linkse kameraden gaat ons wel
heel ver. We zijn geen linkse beweging, integendeel: we zijn een ronduit Gentse
beweging die autoritair en zonder enige vorm van inspraak de revolutie willen
uitroepen op 30 maart aanstaande. Dat gulder ons agressief en bekrompen noemt
vinden wij dan ook een groot compliment.
In uw schrijven opperde gij de mogelijkheid tot debat. De nood daaraan
ontgaat ons volledig. We zijn steeds bereid onze standpunten toe te lichten,
maar we willen geen twijfel laten bestaan over het volgende: de N-GA aanvaardt geen enkele inmenging van Vlaanderen op geen enkel
niveau. Als ge de verkiezingen van de laatste
decennia erop naslaat hebt ge ongetwijfeld gemerkt dat de Gentse en Vlaamse
gemeenschap volledig uit elkaar gegroeid zijn. We hebben hier dan ook te maken
met twee verschillende, volledig naast elkaar functionerende democratieën en
twee verschillende publieke opinies. Zo is de N-VA een groot voorstander van de
integratie van de Vlaamse Staat in de Europese Unie. Wulder, Gentenaren van de
N-GA, zijn volledig tegen de Europese Unie. Als Gruut Gent (i.e. Gent met
Terneuzen en Zelzate) als onafhankelijke staat zich kan ontplooien, dan wordt
Gent een soort vrijhaven in het hart van Europa. De strategische voordelen die
dit oplevert zijn enorm. Gent zal zich eindelijk terug kunnen ontplooien als
wereldstad.
We vinden ook dat er congruentie moet zijn tussen onze culturele
eenheid en politieke eenheid. We zijn Gentenaren, we hebben bepaalde
eigenschappen gemeenschappelijk, bijvoorbeeld de taal. Deze is zeer belangrijk
voor de identificatie van de groep. Wie Gents of bourgeois Frans spreekt hoort
erbij, wie geen Gents of bourgeois Frans spreekt behoort tot een andere groep,
we zullen het zo simpel formuleren.
Wij zullen u dan ook op de hoogte houden van onze persconferentie die naar
alle waarschijnlijkheid plaatsvindt op 25 maart. Ge zijt al vast mee gans uw
bende uitgenodigd.
De zelfverklaarde kwaliteitskrant DE STANDAARD spendeert de laatste tijd artikels aan de "zwaarste crisis uit de Belgische geschiedenis" (die van 2007 dus ... alsof de zwaarste nog niet MOET komen, doch dit terzijde)
Maar ondanks alle kritiek die je op het systeem kan hebben, werkt het
Belgische federalisme redelijk goed. Dit land
is veel stabieler dan het ooit geweest is(Eminent politicoloog Kris
Deschouwer in...De Standaard van 21 april
2007).
In het blunderboek van K.D. - of was het de andere federalistische heraut van extreem-linkse signatuur C. Devos? - vinden we ook de voorspelling dat we uiteindelijk toch "roomsblauw" gingen krijgen. En dat heeft dan een diploma.
Maar ja, het is wellicht goed en verrijkend dat we 600 parlementairen, 60 ministers, een pak regeringen, een pak overbodige instellingen (in Brussel: VGC, FGC, GGC, Gewestraad, Gewestparlement) hebben, niet mogen kiezen voor anderstalige politici, kortom een duur, inefficiënt, complex, discriminatoir, oubollig (:rolleyes: Zuid-Afrika v.d. apartheid is toekomstgericht hééé - not!), staatsbedreigend, onstabiel, taalracistisch, surrealistisch enz. enz. systeem hebben waarin de grootste nazi-partij van Europa miljoenen euro's krijgt en 15% onder de armoedegrens leeft!
Op basis van een RIZIV-auditrapport, meent de Heer Ide (N-VA) weer een
argument bij te hebben gevonden voor de splitsing van de gezondheidszorgen. Ide
poogt met cijfermateriaal aan te tonen dat bijvoorbeeld tandheelkundige
consulten populairder zijn in Vlaanderen dan in Wallonië. De kaart waarop hij zich
baseert (zie bijlage) laat nochtans een veel genuanceerder beeld zien.
Zo zijn de consulten vooral zeer populair op het grondgebied van de oude provincie
Brabant en Antwerpen alsook in Luik en in Limburg.
Hoe ongenuanceerd het beeld van Ide is, blijkt wanneer men de gegevens op arrondissementeel
niveau bekijkt.Zo is de vraag naar
verstrekking in het West-Vlaamse Diksmuide en Tielt even hoog als die in het
Luxemburgse Bastenaken en Aarlen. De cijfers voor Kortrijk zijn dan weer veel
meer vergelijkbaar met die van Verviers dan met die van het aanpalende Ieper.
Als Ide consequent was, zou hij dus moeten pleiten voor een splitsing op
provinciaal, arrondissementeel of zelfs op stedelijk niveau. De terugkeer naar
de middeleeuwen zou zowaar compleet zijn...
Wat echter nog meer zorgen baart is het taalgebruik waarvan de arts en Senator
zich bedient. "Een Vlaams gebit is geen Franstalig" zegt hij onomwonden. Stel je
voor dat hij zou beweren dat een Vlaams gebit geen Arabisch gebit is.
Zou men hier dan niet - terecht - aanstoot aan nemen? Hoe komt het toch dat
impliciet racisme tussen taalgroepen in België minstens getolereerd, zoniet
aanvaard en zelfs tot op zekere hoogte geprezen wordt? Studies die te pas en te
onpas aangehaald worden om echte of vermeende verschillen tussen Vlamingen en
Walen "wetenschappelijk" te bewijzen zouden niet door de beugel
kunnen wanneer ze zouden handelen over die tussen autochtone en allochtone etnische groepen, vooral dan over hen
die in het verleden grote onrechten aangedaan zijn. Maar ja, in België is
taalapartheid nu eenmaal een grondwettelijk gebetonneerd recht. De dure,
inefficiënte, surrealistische, ondemocratische, staatsbedreigende, archaïsche
en moreel verwerpelijke etnische structuren waarop ons "federalisme" gebaseerd
zijn, vormen daar het beste bewijs van.
CONFEDERALISME: Wanneer gaan ze het snàppen!? Volgens Bert De Brabandere, jongerenvoorzitter van
CD&V streeft zijn partij naar confederalisme en wil kartelpartner N-VA nog
een stap verder gaan (De Morgen
11.02.07, p. 12). Hij vergist zich. Het is immers CD&V die nog verder wil
gaan dan de N-VA en niet omgekeerd. Het zogenaamdeconfederalisme is immers een post-separatistisch project. Een
confederatie is een losse bond van soevereine staten die zelf beslissen wat ze
nog samen doen.
Het is geen
staat, zelfs geen bondsstaat, maar een statenbond en moet dus per definitie - in
Belgische context
althans - voorafgegaan worden door de oprichting van twee of meer kleine
staatjes.
Dit gezegd zijnde zou het goed zijn om na te gaan waar men in de
christen-democratische
ideologie, die zich per definitie richt tot de hele mensheid, inspiratie vindt
om grenzen tussen mensen bij te trekken.
WAAROM BELGIÃ EN TAALFEDERALISME ONVERZOENBAAR ZIJN
BELGIË EN TAALFEDERALISME: ONVERZOENBAAR
Sommigen vinden het België met gemeenschappen en gewesten een werkbaar model. In hun naïviteit denken ze dat België een goede "federatie" kan zijn. Daar valt toch het één en ander op te zeggen.
Allereerst herinneren we aan dat België geen federale staat is (geen federale staatsdragende partijen, geen normenhiërarchie, te weinig deelstaten, etnisch-gebonden deelstaten op Brussel na, geen federalistisch parlementair systeem zoals in Duitsland of de VSA, bevoegdheden zoals ontwikkelingssamenwerking die gesplitst zijn en die in elke staat federaal zijn, deelstaten met internationaal verdragsrecht). Bovendien is ons systeem duur, inefficiënt, ondemocratisch (niet-sanctioneerbare overlegcomités, grendelgrondwet, geen nationale kieskring), staatsbedreigend (door extreme polarisatie), taalracistisch, discriminerend en overigens tegengesteld aan onze nationale tradities. Men kan zich trouwens afvragen of er in het kleine België (helft aantal inwoners van Mexico-stad) wel 6 à 700 capabele politici zijn (nodig om alle federale raden en regeringen in te vullen)...
Dit gezegd zijnde is de premisse van het Belgische staatsbestel dat indien er verschillen zijn tussen de drie gewesten (gemeenschappen) bevoegdheden op taalgebonden basis kunnen en zelfs moeten geregionaliseerd (of gecommunautariseerd) worden. Op die manier werden in het verleden milieu, onderwijs, sport, buitenlandse handel, landbouw, openbare werken, huisvesting, preventieve gezondheidszorg, toerisme en buitenlandse handel gesplitst.
Eens één bevoegdheid gedefederaliseerd is, dienen volgens de theorie van de homogene bevoegdheidspaketten alle andere bevoegdheden die hiermee te maken hebben, gesplitst worden. Milieu heeft te maken met economie, dat te maken heeft met onderwijs, dat te maken heeft met tewerkstelling etc. Op die manier kan en moet "logischerwijs" (sic) de Belgische staat gesplitst worden.
Een taalfederalist kan niet verdedigen waarom - we geven één voorbeeld - openbare werken wél gesplitst moeten worden, maar mobiliteit niet. Sommigen zeggen dat we alles maar moeten aanvaarden, omdat we nu eenmaal de klok niet kunnen terugdraaien. Toch pleiten ze tegelijkertijd voor een herfederalisering van (bijv.) buitenlandse handel (van 1830 tot 1993/2001 exclusief nationaal/federaal). Strikt genomen is dat ook de klok terugdraaien!
Het Belgische taalfederalisme kan derhalve gezien worden als een autodestructief discursief dat logischerwijs onverdedigbaar is.
