N.a.v. het communautair akkefietje
met taalnationalisten Geert Bourgeois (N-VA) en Olivier Maingain (FDF) als
hoofdrolspelers, lees ik in uw dagblad (2.04.10) een aantal reacties die
de wenkbrauwen doen fronsen. Een aantal lezers noemt het FDF - of de
Franstaligen - imperialisten die Vlaamse gemeenten willen verfransen of
inlijven bij Brussel. Nochtans is de verschuiving van de taalgrens een
grondwettelijk ingeschreven mogelijkheid (art. 4 Belg. GW) en derhalve
is die eis perfect wettelijk, wat natuurlijk niet betekent dat hij
ingewilligd moet worden. Heel anders ligt het dossier BHV. In
tegenstelling tot wat sommige lezers schrijven "moet" deze tweetalige
kieskring helemaal niet gesplitst worden. Nergens in de Grondwet of in
eender welke Belgische wet staat dat kieskringen moeten overeenstemmen
met taalgrenzen. Tenslotte haalt men in de lezersrubriek hier en daar
zwaar uit naar "de Walen". "De Vlamingen" zouden, zo heet het, "de
geldkraan" moeten toedraaien. Wat dan met de Vlaamse gemeenten zoals
Ieper, Maaseik, Tongeren etc. die vandaag transfers vanuit het zuiden
ontvangen? En, last but not least, sedert wanneer is Olivier
Maingain een "Waal"? De man is inwoner van Brussel, tot nader order de ... hoofdstad van Vlaanderen.
Gisteren stond in De Morgen een toespraak van Leterme voor de Belgische diplomaten en dit was de kop:
En wat lezen we vandaag in De Standaard?
Citaat:
Alleen het gesproken woord telt. Deze zin vergezelt steevast een vooraf
verspreide toespraak. Afgelopen maandag moesten de Belgische diplomaten
de frase letterlijk interpreteren. Nadat zijn tekst was rondgedeeld,
hield Yves Leterme (CD&V) een totaal ander betoog. Geen man
overboord, zo leek het. Helaas vatte De Morgen de dag nadien de
geschreven toespraak netjes samen.
De onuitgesproken speech beklemtoonde dat de federale diplomatie
noodzakelijk' blijft om bepaalde deuren te openen en bepaalde
contacten te leggen'. Meer zelfs, halfweg Frankrijk of Duitsland moest
men de merknaam Vlaanderen vergeten. Buiten een straal van 500
kilometer heeft het merk België een grotere uitstraling. Het moest uit
zijn met de concurrentie tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel.
Zijn kabinet reageerde gisteren ongelukkig omdat de oorspronkelijke
tekst toch ruchtbaarheid kreeg. Diplomatiek mag hij dan onbestaand
zijn, toch blijft het ongewoon dat
een toespraak zonder fiat van de eerste minister wordt uitgedeeld en
achteraf zelfs naar een afwezige journalist wordt gemaild.
Hallo!? Is dàt het niveau van de journalistiek?
Enig onderzoekswerk toont aan dat de tekst van Leterme ... oorspronkelijk op zijn site stond!
Dat Eerste
Minister Leterme voor een « samenwerkingsfederalisme » pleit is een
stap voorwaarts ten opzichte van wat hij eerder vertelde. « Confederalisme »
betekent immers een losse unie van twee of meerdere soevereine staten, hetgeen
de volledige desintegratie van het nu al broze federale weefsel impliceert. Anderzijds is het onduidelijk hoe hij deze
filosofie wil verzoenen met het doorvoeren van het eerste pakket van de
staatshervorming, ook wel eens smalend - maar onterecht "de
borrelnootjes"
genoemd. Die vlag dekt inderdaad de lading niet. Dit
pakket bevat immers grote bevoegdheidsoverdrachten van de federale
staat naar
de deelstaten. Zo onder meer de wegcode, de sociale economie, delen van
het energie- en communicatiebeleid, de huur- en pachtwet, het
prijsbeleid enz. Zo wordt toch duidelijk dat we dringend toe zijn aan
een
ernstig debat dat niet vertroebeld wordt door sloganeske taal (« vette vissen », « plat op de buik », « onverwijld » enz.). Door slordig en onzorgvuldig taalgebruik krijgt de burger immers een foutieve indruk. De "borrelnootjes"
bijvoorbeeld gaan over ingrijpende beslissingen m.b.t. de toekomst van
ons land, al zou je dat niet uit de terminologie afleiden Leterme
heeft
er bovendien meermaals en terecht op
gedrukt dat de bevoegdheden in België erg versnipperd zijn. Vraag is dan waarom ze dan nog meer verbrokkelen door deze
nieuwe splitsingen? Bovendien is het allerminst duidelijk hoe deze voorgestelde
bevoegdheidsherverdelingen de cohesie van de federale staat ten goede zullen komen,
wel integendeel.
Zoals gepubliceerd in De Morgen van 12 januari 2010
EERSTE PAKKET STAATSHERVORMING = AANSLAG OP EENHEID BELGIÃ
Het is toch goed om eens in herinnering te brengen wat die zogezegde "borrelnootjes", anders gezegd het "kleine" of eerste pakket van de staatshervorming inhoudt, nu het weer ter sprake komt ("Wat de staatshervorming betreft, zei de eerste minister te hopen dat
het eerste communautaire pakket waarover in februari 2008 een akkoord
werd afgesloten -de zogenaamde borrelnootjes- nog deze legislatuur
afgewerkt raakt. De wetteksten hierover liggen op dit moment stof te
vergaren in de Senaat.", bron: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=202KLC8T&word=leterme) ... http://www.standaard.be/extra/pdf/akkoord.pdf
-Splitsing Ikea-wet
-Splitsing
sociale economie
-Regionalisering
participatiefonds
-Verdere
communautarisering telecomunnicatie
-Verdere
regionalisering energiebeleid
-Regionalisering
prijsbeleid
-Regionalisering
huur- en pachtwet
-Regionalisering
landbouwrampenfonds
-Regionalisering
BIRB (Belgisch Interventie- en Restitutiebureau)
-Verdere
regionalisering huisvesting
-Splitsing
wegcode, veiligheidsnormering voor wegeninfrastructuur, toezicht technische
voorschriften op voertuigen, rijscholing, binnenvaart en waterwegen-verkeer, rij-
en rusttijden, maximaal toegelaten massas
-Communautarisering
FCUD (Fonds voor Collectieve Uitrustingen en Diensten)
-Regionalisering
onteigeningsprocedure
-Regionalisering
brandveiligheidsnormen
Geen mens die bekommerd is om de eenheid van België kan zulke absurde nonsens aanvaarden.
Met aandacht las ik het bericht dat u postte op de website van de N-VA. Op een bepaald moment schrijft u: "Ik zit alleen met de vraag
waarom de kiezer in al zijn niet-Vlaamse balorigheid dan niet voor
lijsten als Belgische Unie en Belgische Alliantie heeft gestemd. 0,25%
van de kiezers in Vlaanderen is niet echt veel.". http://www.n-va.be/programma/nieuws/column_detail.asp?ID=425
Ongetwijfeld bent u er zich van bewust welk een grote rol de media
speelt gedurende de verkiezingen. Men kan bezwaarlijk stellen dat een
partij als B.U.B., die nochtans in 2003, 2004, 2006 en 2009 aan de
verkiezingen deelnam - zonder overheidssteun - ook maar 1/1000ste
aandacht kreeg in de audiovisuele media dan een partij als de N-VA.
Ongetwijfeld zou een open debat in de media met de N-VA zeer
interessant zijn en het zou tenminste over de kern v.d. zaak gaan. (Bij
de N-VA weet men tenminste waar men voor staat, i.c; een
onafhankelijke, Vlaamse staat).
Het is mijn mening dat er slechts vergelijkingen kunnen gemaakt
worden, nadat aan een aantal objectieve parameters (zoals een redelijke
zendtijd voor elke ideologie) voldaan is.
Dank bij voorbaat voor de aandacht die u aan mijn schrijven besteedt,
In reactie op mijn recent blogbericht met als titel
"Een sociale zekerheid met vier pijlers, ook wel "sécurité sociale à la
flamande" waarin ik het had over het voorstel van NVA om een Vlaamse
kinderbijslag op te richten - een voorstel waar ook SP.a-kopstuk Frank
Vandenbroucke zich trouwens kan in terugvinden - ontving ik van mevrouw Valerie
Jadoul (FGTB) een verwijzing naar twee adviezen van de Raad van
State, afdeling wetgeving.
Het eerste advies gaat over een
voorstel van decreet houdende invoering van een algemene gezinsbijslagregeling
op Vlaams niveau (Parl. St. Vl. Parl. 1999-2000, nr. 355-2), het
tweede advies gaat dan weer over een gelijkaardig voorstel van
decreet tot invoering van een bijzondere tegemoetkoming voor kinderen (Parl. St.
Vl. Parl. 1999-2000, nr. 393-2). In beide adviezen geeft de Raad te kennen dat
Vlaanderen de nodige bevoegdheid mist.
De argumentatie sluit aan bij hetgeen ik in mijn
eerder blogbericht stelde. De Raad zegt meer bepaald:
"Anders dan de regeling in verband met de
zorgverzekering, is de voorgestelde regeling nauw verbonden met de federale
regeling inzake gezinsbijslagen. (... ) (H)et (...) blijkt dat de voorgestelde
regeling bedoeld is om aanvullend te zijn ten opzichte van de federale regeling.
De voorgestelde regeling komt er immers op neer dat het bedrag van de
uitkeringen "van dezelfde aard", toegekend krachtens een Belgische, een
buitenlandse of een internationale regeling, wordt aangevuld met het bedrag van
een door de Vlaamse Gemeenschap toegekende bijslag, om het aldus op te trekken
tot een bedrag bepaald door de Vlaamse regering. (...) Aldus moet aangenomen
worden dat de voorgestelde regeling in feite in haar geheel neerkomt op een
aanvulling van de federale regeling inzake gezinsbijslagen. Het gaat aldus om
een wijziging van de federale regels in verband met de sociale zekerheid.
De gemeenschappen zijn daarvoor echter niet
bevoegd."
Volgens de Raad wordt die interpretatie ook bevestigd
door de parlementaire voorbereiding van de BWHI van 8 augustus 1980, die de
bevoegdheidsregels vastlegt. Naar aanloop van die bijzondere wet werd vanuit
Vlaamse hoek verschillende malen de vraag gesteld of het voor de Gemeenschappen
mogelijk zou zijn een aanvullende kinderbijslag in te voeren. Daarop werd steeds
ontkennend geantwoord. Joëlle Milquet heeft de "non!" dus duidelijk niet
uitgevonden.
NVDR Joëlle Milquets verzet tegen
een hogere Vlaamse kinderbijslag verantwoordt ze door het principe dat elk kind in België recht heeft op een gelijke
ondersteuning.
1 ) Dat het systeem met de gewesten en gemeenschappen nu eenmaal een "realiteit" is, dat weten we. Oorlog is ook een realiteit, maar mogen we daarom niet voor vrede zijn?
2 ) Dat men de "klok niet kan terugdraaien"
is een zwak argument. Immers, West- en Oost-Duitsland zijn (in 1990)
ook herenigd (om één voorbeeld te geven). Voorts zou het maar erg zijn
indien foute beslissingen niet ongedaan konden worden gemaakt. Indien
zo, dan zouden miljoenen nu nog leven onder het juk van dictaturen, van
extreem-links of extreem-rechts. Of ga maar eens aan de Noord-Koreanen
vertellen dat het huidige totalitarisme niet meer kan opheffen omdat
men ... de klok niet kan terugdraaien.
3 ) Voorts is het ook erg ambigu om enerzijds te zeggen "men kan de
klok niet terugdraaien" en anderzijds te verkondigen dat men voor herfederaliseringen is. Een herfederalisering is immers, institutioneel gezien, een terugkeer naar het verleden. M.a.w.: wie pleit voor herfederaliseringen pleit voor het terugdraaien van "de klok".
4) Ander argument voor het huidige federalisme: het unitarisme zou niet werken.
Nochtans zijn zowel het Vlaamse als het Waalse gewest unitair in hun
structuren. Het Brussels gewest is zelfs unitair en tweetalig. De
meerderheid van de staten op deze wereld zijn zelfs unitair. Ook hoort
men "dat het unitarisme op Belgisch niveau" niet zou werken.
Dat is je reinste demagogie, immers: het Brussels tweetalig parlement
toont aan dat men voor 1 miljoen mensen een unitair en tweetalig
bestuur kan hebben. En voor 10 miljoen Belgen zou dit onmogelijk zijn?
Soms hoort men zeggen dat het unitaire België leidde tot de zgn. "wafelijzerpolitiek".
Dit is niet correct. De zgn. wafelijzerpolitiek ontstond pas omdat er
(hybride) gewesten en gemeenschappen in de schoot van de eenheidsstaat
afgebakend werden. Immers, waar geen territoria afgebakend worden, kan
geen wafelijzerpolitiek bestaan.
Anderen hebben het weer over de zgn. "onderdrukking v.h. Nederlands"
in het unitaire België. Welnu, de stemming van de taalwetten gebeurde
in een unitaire context. De afbakening van de taalgrens (1962-1963)
gebeurde binnen het unitaire België. Sterker nog, de grootste sucessen
van de culturele Vlaamse Beweging (stemming eerste taalwet 1873,
gelijkheidswet 1898, taalgebieden 1921/1932) werden behaald binnen een
unitaire context.
Bovendien is er gewoonweg geen enkel verband tussen een unitaire
staat en een bedreiging voor het Nederlands. Als er morgen opnieuw een
unitair België opgericht wordt, blijven taalgrens en taalwetten gewoon
behouden. Het tegendeel van bovenstaande bewering is zelfs waar. Het huidige taalfederalistische systeem is een bedreiging voor het Nederlands.
Het polariserend karakter ervan leidt naar separatisme (en dus naar
méér verfransing, bv. in Brussel, in de Rand, gedwongen ratificatie
minderhedennverdrag). En zelfs indien het niet tot separatisme komt,
wordt aan de Nederlandse taal een enorme imago-schade toegebracht
(associatie met VB, extreem-rechts, extremistische maatregelen zoals de
"Vlaamse wooncode" enz.).
5) Hier en daar wordt ook gezegd: "het federalisme heeft België gered".
Om deze bewering te ontkrachten volstaat het volgende vraag te stellen.
Wanneer stond de eenheid van België het meeste onder druk? In 1965 of
in 2009? Men kan toch niet in alle redelijkheid stellen dat een
systeem dat aanvankelijk louter door de Volksunie en het Rassemblement
Wallon gepromoot werd "België heeft gered"?
Dat dit federalisme niet pacificerend werkt, dat het tegendeel waar
is, hebben de gebeurtenissen gedurende de voorbije jaren op afdoende
wijze aangetoond.
6) Evenzeer is het toch onder verstandige mensen onkies om te beweren dat "het federalisme een burgeroorlog heeft vermeden".
De Belgen leven sedert 1430 in een min of meer hechte
sociaal-economische/politieke ruimte en in al die tijd is er nooit één
druppel bloed gevloeid omwille van een communautaire kwestie! Ook bij
deze bewering is weer het tegendeel waar, het huidige polariserende
systeem dat systematisch (owv zijn aard zelf) taalgroepen tegen elkaar
opzet brengt een burgeroorlog of geweld oneindig veel dichterbij dan
ooit tevoren.
7) En dan is er nog de dooddoener dat "centralisme" ongewenst is. Nochtans is een unitaire staat niet per definitie centralistisch en kan zelfs een deelstaat centraliserend werken. Nederland is het perfecte voorbeeld van een unitaire en gedecentraliseerde staat.
Men kan natuurlijk ook opteren voor een provinciaal federalisme.
Andere meertalige staten (Canada, Zwitserland, India) werken allemaal
met minstens zes entiteiten.
Hoe
dan ook, wie dit taalfederalisme verdedigt, verdedigt ipso facto het
geïnstitutionaliseerd bestaan van een tweede natiestaat '("Vlaanderen')
op hetzelfde territorium dan de Belgische natiestaat. Wie, met andere
woorden het huidige federalisme verdedigt, is voor een concurrentiële
positie tussen twee natiestaten en erkent minstens impliciet een tegenstelling tussen "Vlaanderen" en België! Graag zou ik enkele echte voordelen van het huidige Belgische federalisme horen.
Voor de goede orde: bovenstaande beschouwingen dienen niet opgevat te
worden als een pleidooi tegen een federalistishe staatsvorm (er zijn
voldoende goedwerkende federale staten op de wereld ... en ze hebben
zonder uitzondering karakteristieken die België op institutioneel vlak
niét heeft, ie meerpoligheid, federale partijen, niet-nationalistische
deelstaten, normenhiërarchie, eengemaakt buitenlands beleid ...enz.)
Johan Demol,
de Brusselse lijsttrekker van Vlaams Belang, heeft ontslag genomen uit
het partijbestuur. Er is geen hoop meer op een toekomst voor de partij,
zegt hij in een interview met Humo. 'De boodschap van de partij is niet
aantrekkelijk meer, en iedereen wordt versmacht in de machtsstructuren.'
Demol,
die ruim tien jaar geleden als ex-commissaris werd binnengehaald, zegt
wel lid van de partij te willen blijven, 'tenzij ze me straks expliciet
komen zeggen dat ik eruit moet. Het laat me eerlijk gezegd totaal koud.'
Hij vreest dat de partij niets zal leren uit de verkiezingsnederlaag.
Kopstukken Filip Dewinter, Frank Vanhecke en Gerolf Annemans weten
volgens Demol dat de partij moet veranderen om te overleven, 'maar ze
beseffen nog veel beter dat ze hun positie daarmee aan het wankelen
zouden brengen. En dus verandert er niks.' Ook voorzitter Bruno
Valkeniers zou verandering onvoldoende steunen.
Binnen het bestuur voelde Demol zich geïsoleerd, zegt hij in het
interview. 'Misschien zit er in het partijbestuur links en rechts wel
iemand die hetzelfde denkt als ik, maar ze zijn bijzonder dun gezaaid
en vooral: ze zullen nooit op durven te staan.'
Dat de partij ook in Brussel sterk verloor, verbaast de oud-politieman
niet. 'De partijtop pleit voor één groot Brussels bestuur en verder
moet Brussel vooral een stad zijn zoals alle andere. Dat is een
rampzalig uitgangspunt, maar men luistert aan de top liever niet naar
de basis.'
* vrijdag 19 juni 2009 * Bron:
belga * Auteur: BELGA
BRUSSEL -
SLP bestaat binnen enkele weken
alleen nog uit Geert Lambert en een halftijdse medewerker. Het dagelijks bestuur
van de sociaal-liberale partij heeft na het teleurstellende verkiezingsresultaat
beslist om het personeel op straat te zetten. In september wordt alles
herbekeken.
Tot nu werkten op het hoofdkwartier in de Brusselse
Woeringenstraat drie personeelsleden. Met voorzitter Geert Lambert in de Senaat
en de twee overblijvende Vlaamse parlementsleden Dirk De Cock en Els Van Weert
beschikte SLP daarnaast over nog een reeks medewerkers. Aangezien SLP er op 7
juni niet in slaagde om over de kiesdrempel te wippen, verloor de partij echter
ook de medewerkers in de Vlaamse assemblee.
Het dagelijks bestuur van de
linksliberalen besliste echter om al het personeel te ontslaan. In totaal
verliezen zeven medewerkers hun baan. Het gaat dus om de drie personen die op
het partijsecretariaat werken en vier medewerkers uit het Vlaams parlement en de
Senaat. Lambert behoudt in de Hoge Vergadering wel zijn persoonlijke
medewerker.
De partij wil volgens woordvoerder Johan Van Rooy, die zelf
ook op zoek mag naar een andere job, de handen vrij hebben om in september uit
te maken welke richting ze inslaat.
Bart Maddens sprak afgelopen woensdag op deze pagina's over 'de onstuitbare opgang van het Vlaams-nationalisme' (DS 10 juni).
Ik vraag me nog steeds af of N-VA wel zoveel stemmen heeft gekregen
vanwege hun Vlaams-nationalistisch programma. Maar waar ik helemaal
niet mee akkoord kan gaan is zijn uitspraak dat 'als we ook de stemmen
voor SLP (1,1 %) en LDD (7,6 %) meetellen, we aan een nooit geziene
monsterscore van 37,1 % komen voor uitgesproken flamingantische
partijen'.
SLP en LDD pleiten inderdaad voor een
confederaal België, maar wie denkt dat die partijen daarom het grootste
deel van hun stemmen hebben gehaald, dwaalt. SLP heeft zich vooral
geprofileerd als een nieuwe, progressieve, sociaal-liberale partij, en
niet als de voortzetting van de Volksunie. En LDD zal zeker geen
stemmen gehaald hebben om haar confederalisme, maar wel om haar
anti-establishmentaanvallen en de figuur van Dedecker.
Ik
ben het dus absoluut niet eens met de stelling dat het
Vlaams-nationalisme de verkiezingswinnaar is. Volgens dezelfde logica
kun je ook stellen dat het liberalisme gewonnen heeft. Immers, Open VLD
(15 %), LDD (7,6 %), SLP (1,1 %) en Respect (0,1%) halen samen 23,8 %
van de stemmen.
Jefrey Van der Straeten student politieke wetenschappen UGent
WAT IS HET VERSCHIL TUSSEN CONFEDERALISME EN FEDERALISME?
In België worden de termen confederalisme en federalisme vaak
door en onder elkaar gebruikt. Nochtans duiden ze op een fundamenteel
VERSCHILLENDE staatsvisie. Het gaat dus niet om wat nuances, het gaat
om enorme verschillen.
Laten we eerst confederalisme definiëren. Wat betekent deze term?
1) Een confederatie is een bond van onafhankelijke staten die volledig vrijwillig toetreden tot deze entiteit
2) Om een confederatie te creëren heb je dus onafhankelijke staten
nodig. In België betekent dit dus (minstens) een onafhankelijk
Vlaanderen en een onafhankelijk Wallonië. Met andere woorden: je hebt
dus eerst separatisme nodig om een confederatie in te richten. (lees
ook: http://www.reddesolidariteit.be/opinie/Lemmensea.php)
3) Een confederatie kent geen Grondwet, maar wordt gevestigd door een verdrag dat onder het internationale recht valt.
4) De lidstaten van een confederatie bepalen samen wat ze
gemeenschappelijk willen doen. Vaak zijn deze bevoegdheden zeer beperkt
(de munt, defensie, buitenlandse zaken)
5) De parlementen van de lidstaten verkiezen het confederale parlement
Vandaag bestaat er op de hele wereld geen enkele confederatie, ook niet Zwitserland (sedert 1848 een federatie).
Nu we deze vijf punten kennen, is het mogelijk om de verschillen met
een federatie af te lijnen. In wat verschilt een federatie van een
confederatie?
1) Een federatie is een staat, samengesteld uit deelstaten. Deze
deelstaten ontlenen hun bestaan, hun middelen en bevoegdheden aan de
federale Grondwet.
2) Een federatie bestaat niet uit onafhankelijke staten.
3) Een federatie kent een Grondwet en is niet bij verdrag samengesteld.
De VSA waren van 1776 tot 1787 een confederatie. Dit systeem bleek
onwerkbaar, vandaar de wijziging.
4) De federatie bepaalt wat de deelstaten mogen door (d.m.v. de Grondwetgever)
5) De burgers van de federatie verkiezingen een Kamer van het
Parlement, de deelstaten verkiezingen de andere (in Duitsland bv de
Bundestag en Bundesrat, in de VSA het house of representatives en de
Senaat).
Slotsom: een confederatie is dus geen "voortgezette" vorm van
federalisme, het is er het tegengestelde van (de deelstaten, niet de
burgers zijn eerste dragers van het recht) Elke confederatie die ooit
heeft bestaan is ofwel definitief uiteengevallen ofwel geëvolueerd naar
een sterke federatie. In België kan een confederatie enkel maar tot
stand komen door eerst de huidige deelstaten onafhankelijk te
verklaren. Zodus is in België confederalisme een voortgezette vorm van
separatisme.
Geef gerust commentaar, kritiek of aanvullingen op deze notitie!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Peeters: "Geen intentie om provincies af te schaffen" (bron: HLN)
Vlaams
informateur Kris Peeters (CD&V) heeft vandaag een gesprek gehad met
de vijf Vlaamse provinciegouverneurs. Na afloop van de vergadering
benadrukte Peeters dat het niet de bedoeling was om te bekijken hoe de
provincies afgeschaft kunnen worden. Wel is besproken hoe de provincies
efficiënter en effectiever kunnen werken en beter kunnen samenwerken
met het Vlaamse Gewest enerzijds en de gemeenten anderzijds.
Afschaffing
Het is de eerste keer dat de provinciegouverneurs betrokken worden bij de gesprekken voor de formatie van een Vlaamse regering. Peeters
sprak achteraf van "een rijke vergadering". De afschaffing van de
provincies was volgens Peeters niet de inzet van de vergadering. In
Franstalig België heeft Ecolo de afschaffing van de provincies wel op
de agenda geplaatst.
De vergadering ging vooral over de
toekomstige werking van de provincies, met name over de manier waarop
de provincies efficiënter en effectiever kunnen werken. (belga/ep)
Les syndicats annoncent une « réaction dampleur » si on touche à linstitution
On la écrit dans Le Soir
de jeudi : à linitiative dEcolo, les échanges politiques du moment
portent notamment sur le sort des provinces wallonnes. Les verts
réclament leur peau. Ils jugent linstitution « obsolète »
depuis que le législateur a créé les régions et les communautés. Et les
provinces concentrent à peu près tout ce quils détestent : « Cest
un lieu opaque, qui sert surtout à recaser le personnel politique dont
les partis ne savent plus que faire. Cest aussi le paradis du
multi-cumul. » Ecolo disposant depuis dimanche du poids que lon
sait, lappel à démanteler loutil provincial ne résonne plus dans le
vide. Et si les partenaires restent discrets sur le contenu de leurs
conversations, on sait que CDH, MR et PS se sont (au moins) dits
ouverts à une « réflexion » sur le sujet. Cette réflexion
pouvant pour Ecolo et le CDH semble-t-il, conduire à leffacement
progressif de linstitution et au déplacement des compétences
provinciales (et du personnel qui va avec) vers, selon les cas, la
Région, la Communauté ou des « communautés de communes. »
Sil est engagé, le chantier sera énorme « Laffaire de plusieurs années », admet-on
chez Ecolo. Mais les verts trouveront du monde dans leur chemin. Avec
le CDH, il a bien été convenu que le personnel serait épargné. Mais
ceci nempêche pas le personnel de sinquiéter. Et parlant dune seule
voix, jeudi, les syndicats CGSP, CSC et CGSLB ont fait savoir que « lon ne supprimera pas les provinces sans réaction dampleur du personnel. » Ils font valoir que les « services publics ne sont pas un problème. Ils sont au contraire une partie de la solution à la résolution de la crise. »Paul-Emile Mottard, le président de lAssociation des provinces wallonnes, estime que linstitution «
rend une foule de services que les autres pouvoirs ne rendent pas,
faute de moyens je songe ici aux communes ou faute de connaître le
terrain je songe à la Région, à la Communauté ou lEtat. Et nous, le
terrain, on le connaît. » Pour autant, Mottard se dit preneur dun débat sur les missions de la province.
« Daccord pour confier à dautres les prérogatives que nous avons en
matière de logement, de culte ou de tutelle sur les communes, par
exemple. De là à supprimer un outil utile »
Depuis la réforme institutionnelle de 1992, la Belgique compte dix provinces au lieu de neuf le Brabant sest découplé en un
Brabant flamand et un Brabant wallon. Les provinces wallonnes (Brabant
wallon, Namur, Luxembourg, Liège, Hainaut) emploient 21.000 personnes,
dont 9.500 enseignants.
Après le CDH
et le MR, cest le PS, ce jeudi, qui sera reçu « en audience » par Ecolo. Forts
de leur succès électoral, les verts, plus que jamais, « testent » les autres
partis, un à un, sur une série de leurs priorités (environnement, bonne
gouvernance, politique scolaire, etc.).
Que se dit-il dans ces rencontres
au sommet ? Malgré des consignes de silence de part et dautre, on a appris que
le souhait écologiste de supprimer les institutions provinciales (en tout cas
en Wallonie) ne fait plus peur au CDH, au nom de la simplification des niveaux
de pouvoir. La disparition des provinces est-elle donc annoncée ? On nen est
pas encore là et le processus sera long car il nécessite de modifier la
Constitution, compétence fédérale, évidemment. Mais la mort lente semble
sannoncer car le but est de dépouiller progressivement les compétences
provinciales, au profit des communes ou de la Région.
Après le CDH, Ecolo teste le MR
et le PS
Après une
grosse journée de discussions avec le CDH, Ecolo a entamé les palabres,
mercredi soir, avec le MR. Exactement comme avec les centristes, les verts ont
« testé » les réformateurs sur une série de leurs priorités en matière denvironnement,
bonne gouvernance et « solidarités » (thème couvrant le social, lécole,
lemploi, etc.).
Conduite par Didier Reynders, la
délégation MR alignait Charles Michel, Pierre-Yves Jeholet, Armand De Decker et
Olivier Maingain. Entamée à 18 h, la réunion sest achevée vers 22 h 30. Rien
na filtré de lentrevue. Sinon quelle a été « constructive, surtout dans
le domaine de léthique et la gouvernance. »
Ce jeudi, Ecolo rencontrera le
PS. Parallèlement, le CDH, de son côté, rencontrera ce jeudi le PS et le MR
pour se livrer à un travail plus ou moins analogue à celui quEcolo lui a
imposé quelles priorités pour cette législature ?
Passons sur les querelles dego
(chacun, hier, se donnant la posture de celui qui invite, posture évidemment
plus gratifiante que celle du convoqué). Le fait est que le PS éprouve de plus
en plus de mal à cacher son agacement à lendroit dEcolo et quil simpatiente
de rappeler que, comme premier parti wallon, cest à lui de former les
majorités en tout cas pour la Région wallonne et la Communauté française. Le
PS simpatiente ? « À 72 heures des élections, nous avons pas mal avancé, dit-on
côté Ecolo. On a vu deux partis. Et avant la fin de la semaine, on aura vu
tout le monde. Aux régionales de 2004, Elio Di Rupo était formateur. Et il a
fallu attendre deux semaines deux semaines après le scrutin ! avant quil
dise avec quel parti il allait négocier » Fermons la parenthèse.
Ecologistes et centristes se retrouvent
vendredi. « Pour faire le point », annonce-t-on. Cest-à-dire,
concrètement ? « Pour boucler la boucle »
Officiellement, on naura rien de
plus clair
En réalité, lobjet de cette
nouvelle rencontre CDH-Ecolo varie selon les sources. Côté centriste, on fait
savoir que Javaux et Milquet devraient y désigner le parti avec lequel ils
souhaitent engager les négociations gouvernementales. Pour Ecolo, il nest pas
question de ça. « On a fait un travail sur les priorités, destiné à nous
éclairer sur ce quil est possible de faire avec chacun des trois autres
partis. Vendredi, on revoit le CDH pour un travail de synthèse. Point. Le PS
est premier parti en Wallonie et, à ce titre, il est le parti-formateur. Et
au MR à prendre linitiative à Bruxelles »
Au fait, que retenir des
discussions CDH-Ecolo qui ont eu lieu mardi soir et mercredi en journée ? En
dépit dune sévère consigne de silence, on a appris que le souhait dEcolo de
supprimer les provinces (wallonnes) ne cabre plus le CDH. On sait celui-ci fort
attaché à linstitution. Mais on lui aurait fait admettre quun double souci de
clarté et de rationalisation pouvait justifier sa mise à mort. Mais une mise à
mort lente, cest dit. Laffaire imposerait en effet de modifier la
Constitution prérogative fédérale. Si les francophones veulent rayer leurs
provinces de la carte, il faudra laccord des Flamands et, techniquement,
lopération prendra du temps.
Ceci posé, que veut-on ? On parle
de « progressivement » dépouiller les provinces de leurs compétences. Parallèlement,
on créerait des « groupements de communes. » Ceux-ci hériteraient dune partie
des attributions provinciales, lautre partie reviendrait à la Région wallonne
ou à la Communauté française. « Un chantier énorme énorme ! », confie
un écologiste. Si tout reste à faire, à préciser (le nombre de groupements de
communes ? leur statut ? quelles compétences confier à qui ? ), on a fixé deux
balises : a. la disparition de létage provincial ne pourra signifier
leffacement des services quil rend (mais simplement leur déplacement vers un
autre niveau de pouvoir) ; b. on ne touchera pas à un cheveu des fonctionnaires
provinciaux ils seront réaffectés.
Voilà donc un acquis de la
palabre Ecolo-CDH. Il reste à voir si MR et PS pourraient embrayer. Côté MR, on
répond : « Pas de tabou ni sur les provinces, ni sur la question du cumul
entre mandat parlementaire et une fonction déchevin ou de bourgmestre. » On
notera quen novembre 2008, en congrès, Reynders a ouvert une brèche en
proposant que les provinces ne fassent plus lobjet délections distinctes et
que leurs assemblées soient composées délus communaux. Reste un PS peut-être
pas si rétif que ça. Pour une raison évidente au moins : il sait que la
disparition des provinces est un « must » écologiste et que sy opposer
pourrait signifier pour lui un ticket pour le banc de lopposition. Alors
: RIP ?
Persbericht
http://www.cdenv-vlaamsparlement.be/nieuws_detail.php?id=562 23-08-2002 Beginselverklaring van de Boetfortgroep.
Een
christen-democratische toekomst voor Vlaanderen: confederalisme
Het
CD&V-congres van Kortrijk is een belangrijke stap in het streven naar
volwaardig Vlaams zelfbestuur.De grootste politieke partij uit het Vlaams Parlement heeft op dat
congres immers een duidelijke keuze voor confederalisme gemaakt.
Omdat
een parlementair debat over de institutionele toekomst van Vlaanderen momenteel
onmogelijk blijkt, heeft CD&V op 8 juni ll. een Vlaamse Conferentie
georganiseerd: specialisten en maatschappelijke actoren werden gehoord over hun
verwachtingen t.a.v. de verdere institutionele ontwikkeling van Vlaanderen. Tot
besluit van deze Vlaamse Conferentie werd door de initiatiefnemers ervan het
voorstel gedaan tot de oprichting van een Vlaamse Conventie over de toekomst van
Vlaanderen. De doelstellingen van deze
Vlaamse Conventie zijn dubbel: enerzijds een Manifest voor Vlaanderen uitwerken
en anderzijds standpunten en voorstellen ontwikkelen voor een Vlaamse inbreng in
de Europese Conventie. Op 20 juni ll. werd door Vlaams Volksvertegenwoordiger
Luc Van den Brande een ontwerp van Manifest voor Vlaanderen voorgesteld, waarin
de essentiële bouwstenen worden aangegeven voor de verdere opbouw van de
politieke instellingen van Vlaanderen.
De
keuze van CD&V voor confederalisme is het logisch gevolg van een aantal
maatschappelijk ontwikkelingen.De
voorbije decennia is immers duidelijk geworden dat Vlaanderen en Wallonië een
eigen en verschillende visie ontwikkelen inzake beleid en bestuur.Maatschappelijke problemen stellen zich anders in Vlaanderen dan in
Wallonië.Ook de voorgestelde
oplossingen verschillen.Als antwoord
hierop hebben Vlaanderen
en Wallonië instellingen, bevoegdheden en middelen gekregen om op een aantal
terreinen een eigen beleid te voeren.
Maar
dit proces is niet ten einde.We stellen
immers vast dat niettegenstaande de diverse staatshervormingen de huidige bevoegdheidsregels
onvoldoende transparant en duidelijk zijn.Ze
staan vaak een efficiënt bestuur in de weg of maken het onmogelijk.
De
mensen willen meer duidelijkheid in de organisatie van onze staat.Hoe vaak valt het immers niet voor dat problemen
niet echt opgelost geraken omdat bij nader inzien blijkt dat de bevoegdheid over
verschillende niveaus verspreid is.
Wij
gaan uit van de democratie van de verbondenheid.
Het is vanuit dit uitgangspunt dat wij de politieke structuren dicht bij
de mensen willen brengen en ervoor zorgen dat ze duidelijk en eenvoudig zijn.
Het
is dan ook vanuit dit uitgangspunt dat wij een keuze voor confederalisme maken,
vertrekkende vanuit het éénvoudig vertrekpunt: laat ons samen kijken wat we
samen willen doen.
In
onze visie moeten de bevoegdheden in eerste instantie bij de twee deelstaten
liggen. Zij beslissen, in onderling overleg en met wederzijdse instemming, welke
bevoegdheden, op welke wijze en door welke instellingen op het Belgisch niveau
worden uitgeoefend.
Wij
kiezen daarbij prioritair voor de gemeente en de gemeenschap. Vlaanderen moet
voor ons het belangrijkste beleidsniveau worden. Dankzij een gemeenschappelijke
taal, cultuur en geschiedenis kunnen we hiervan het makkelijkst een warme thuis
maken.
Vanuit
een grensoverschrijdende verbondenheid en omwille van de menselijke zekerheid
kiezen wij ook voor een objectieve, doorzichtige en omkeerbare solidariteit
tussen de deelstaten, volgens de juiste criteria en met de juiste
verrechtvaardiging.
Wij
kiezen ook voor meer Vlaanderen in Europa. Vlaanderen moetzelf een volwaardige rol kunnen spelen in de Europese Unie en andere
internationale instellingen.
Wij
kiezen dan ook resoluut voor méér Vlaanderen, voor volwaardige fiscale,
economische en sociale autonomie. Ons uitgangspunt is het Vlaams belang en dus
het belang van de mensen, dat gediend is met een efficiënt, nabij en
democratisch bestuur.
Een
standvastige christen-democratische actie- en drukkingsgroep voor Vlaanderen
Om
dit Vlaams project uit te werken, heeft zich op initiatief van enkele jongeren
een groep gevormd. Deze
groep, die op geregelde tijdstippen samenkomt en bestaat uit lokale, provinciale
en nationale mandatarissen en partijverantwoordelijken, ziet voor zichzelf een
drieledige opdracht weggelegd:
zij
wil een actiegroep zijn die in overleg met de Vlaamse Beweging op een
constructieve en verantwoordelijke wijze bouwt aan een autonomer Vlaanderen;
zij
wil een drukkingsgroep zijn om vanuit CD&V en doorheen alle standpunten
die zij inneemt, dit confederalisme vorm te geven;
zij
wil, met het oog op het algemeen Vlaams belang, permanent de dialoog aangaan
met het maatschappelijk middenveld in Vlaanderen.
Concreet
wil deze groep
in
debat treden vanuit CD&V;
via
de parlementaire actie en buitenparlementaire actie van CD&V vorm geven
aan het project Vlaanderen;
studiedagen
organiseren;
via
publicaties haar activiteiten kenbaar maken.
De
initiatiefnemers van de Boetfortgroep
-Luc Van den Brande
-Johan Sauwens
-Wouter Beke
-Ludwig Caluwé
-Brigitte Grouwels
-Servais Verherstraeten
-Helga De Baets
-Cathy Berx
-Danny Geerts
-Frank Judo
-Kris Declercq
-Jozef
Ostyn
-Michael Voordeckers
-Huub Broers
-Koen Palinckx
-Filip Van Gilbergen
-Caroline Deiteren
-Anne Sobrie
-Jan Walraet
-Peter Poulussen
-Raf De Backer
-Steve Ronse
-Steven
Morrens
Beginselverklaring
van de Boetfortgroep
De
Boetfortgroep:
1.wenst vanuit een christen-democratische visie het belang van Vlaanderen
en al haar inwoners te verdedigen;
2.beklemtoont dat er in onze
samenleving nood is aan meer burger-, gemeenschaps- en
verantwoordelijkheidszin;
3.wenst te bouwen aan een nieuw
positief Vlaams samenlevingsmodel, gebaseerd op de verbondenheid tussen mensen;
4.benadrukt dat op staatsniveau
Vlaanderen de ambitie moet uitstralen om de Vlamingen geborgenheid te bieden
en de verbondenheid zichtbaar te maken;
5.streeft ernaar ook in
Europees perspectief de Vlaamse identiteit meer herkenbaar en complexloos
zichtbaar te maken;
6.kiest voor méér Vlaanderen in
Europa en in de wereld. Vlaanderen moet herkenbaar aanwezig zijn in de Europese
besluitvorming en vanuit de eigen bevoegdheden internationaal zijn
verantwoordelijkheid opnemen voor wereldvrede, solidariteit en
sociaal-economische gelijke kansen;
7.verdedigt resoluut de Vlaamse
belangen in permanent overleg met het maatschappelijke en sociaal-economisch
middenveld;
8.kiest dan ook voor méér
Vlaanderen, voor volwaardige fiscale, economische en sociale autonomie;
9.eist verdere stappen in de
staatshervorming met als uiteindelijk doel het realiseren van het confederaal
programma, dit wil zeggen dat Vlaanderen en Wallonië in onderling overleg en
met wederzijdse instemming bepalen welke bevoegdheden, op welke wijze en door
welke instellingen op het Belgisch niveau worden uitgeoefend;
10.nodigt alle Vlamingen uit om op basis van deze doelstellingen een front
te vormen in een gemeenschappelijk streven naar meer Vlaams zelfbestuur.
Enkele
concrete voorstellen voor volgende stappen naar een confederaal model:
Ons
uitgangspunt is dat het zwaartepunt van bevoegdheden bij de twee deelstaten moet
komen te liggen en dat de Belgische overheid alleen een beperkt aantal
bevoegdheden zal uitoefenen.
Dit
betekent dat de deelstaten op korte termijn:
* volwaardige fiscale en
sociaal-economische autonomie verwerven. Zij moeten alleszins de bevoegdheid
krijgen over:
·
het volledige gezins- en gezondheidsbeleid;
·
alle aspecten van het werkgelegenheidsbeleid;
·
eigen middelen, volgens het principe van de
fiscale autonomie waarbij het beleidsniveau dat verantwoordelijk is voor de
uitgaven ook verantwoordelijk is voor de inkomsten. De basis hiervan wordt
gevormd door de meest democratische van de belastingen: de personenbelasting.
Tevens moeten de deelstaten ook de bevoegdheid krijgen voor kortingen op
de vennootschapsbelasting;
* bevoegd worden voor:
·
de organisatie van justitie;
·
belangrijke aspecten van het
mobiliteitsbeleid;
·
het volledige wetenschapsbeleid;
·
aspecten van de verkeersreglementering.
Bij
de eerstvolgende grondwetswijziging moeten de voorwaarden gecreëerd worden
om het zwaartepunt bij institutionele hervormingen bij de deelstaten te
leggen en hen terzake ook initiatiefrecht te geven. Een materie wordt dan
slechts Belgisch als de twee deelstaten ermee instemmen.
Wanneer
de deelstaten het niet eens raken over de gewenste
bevoegdheidsverdeling, mag dit niet leiden tot een patstelling waarvan de
burger het slachtoffer dreigt te worden. Conform het subsidiariteitsbeginsel
dient een bevoegdheid in dat geval uitgeoefend te worden op het dichtst
mogelijke niveau, zijnde dat van de deelstaten.
Wij
willen ook dat Vlaanderen een herkenbare stem krijgt in alle Europese
instellingen voor bevoegdheden die het als deelstaat heeft. De rechtstreekse
toegang tot het Hof van Justitie en de Europese rechtbanken is daarbij
noodzakelijk.
Een
bijzonder statuut voor de tweetalige hoofdstad Brussel
Wij
kiezen voor een staatsmodel met Vlaanderen en de
Franstalige deelstaat als enige twee deelstaten, met een speciaal statuut voor
de tweetalige hoofdstad Brussel en een geëigende autonomie voor het Duitstalige
gebied.
Dit
betekent dat:
Brussel
omwille van zijn opdracht als
tweetalig gebied en hoofdstad van Vlaanderen, België en Europa
vanzelfsprekend een geëigend statuut moet hebben waarbij de autonomie
m.b.t. de lokale materies behouden blijft en zijn hoofdstedelijke rol verder
wordt uitgebouwd. Dit statuut is van een andere aard als dat van de
deelstaten. De Brussels Hoofdstedelijke Raad oefent verder de gewestelijke
bevoegdheden uit die hem worden toegewezen door de deelstaten alsook de
provincie -, agglomeratie - en gemeentebevoegdheden;
de
bevoegdheid van de twee
deelstaten zich uitstrekt over Brussel waar eigen instellingen opdrachten
kunnen vervullen voor de deelstaten. Deze instellingen fungeren ook als
instrumenten van
ontmoeting en samenwerking, geënt op de specificiteit van Brussel. De
gelijke behandeling van alle Vlamingen van binnen of buiten Brussel en van
de andere Brusselaars die dit wensen, is hierbij het uitgangspunt;
de
inwoners van de
hoofdstad, die hiervoor kiezen, net als alle andere Vlamingen, volwaardig
mee de toekomst van de Vlaamse deelstaat bepalen;
de
Belgische overheid en de
deelstaten ter vrijwaring van de internationale en Europese rol en de
hoofdstedelijke functie van Brussel beslissingen van de hoofdstedelijke
instellingen kunnen evoceren. Hiertoe nemen zij tevens in gezamenlijk
overleg mee de financiële verantwoordelijkheid;
de
bepalingen inzake de werking van de taalgroepen in
de Brusselse instellingen
ongedaan worden gemaakt;
wij
ook de splitsing van het
kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde willen (met een gewaarborgde
vertegenwoordiging van de Vlamingen in het kiesarrondissement Brussel) voor
de verkiezing van de Kamer van Volksvertegenwoordigers alsook van het
gerechtelijk arrondissement (overeenkomstig het CD&V-wetsvoorstel
terzake). De integriteit van het Nederlandse taalgebied en de versterking
van de band tussen Vlaams Brussel en de rest van Vlaanderen zijn daarbij
onze uitgangspunten.
De verkiezingen van 2009 waren vooral
verkiezingen zonder zin. Op het moment van dit schrijven was het niet bekend wie
won, wie de minister-presidenten voor de vele deelregeringen die ons landje
rijk is mocht leveren. Het is ook niet duidelijk wie in het kluwen van
deelparlementen een paar zetels wint of verliest. Het maakt ook volkomen geen
verschil uit, want een wezenlijk verschil tussen de partijen is er nu eenmaal
niet.
Zeggen dat de jongste verkiezingscampagne een
wansmakelijk toneel was, is een understatement. Als de partijen al iets te
zeggen zouden hebben, dan is het al onmogelijk om het fatsoenlijk te formuleren.
Probeer maar eens een ingewikkelde problematiek uit te leggen in een oneliner
van een halve minuut.Nee, voor
genuanceerde politiek is er in België geen plaats meer. Wel is er plaats voor
de meest platvoerse praktijken: het zoeken naar schandalen, het persoonlijk
vernederen van de tegenstander of erger nog van hele bevolkingsgroepen. Dat
nationalistische partijen zoiets doen is normaal. We moeten niet verwachten
van de N-VA, het Vlaams Belang of het FDF plots de belangen van alle burgers,
ongeacht hun taalgroep, willen dienen.
Zorgwekkend wordt het wanneer alle partijen,
ten noorden én ten zuiden van de taalgrens niet langer christen-democratisch,
liberaal, socialistisch, ecologistisch enz., maar in de eerste plaats
nationalistisch zijn. Iedereen is zogezegd tegen het Vlaams Belang, maar
iedereen volgt tenminste ten dele de partij waar het haar bestaansreden
(Vlaamse onafhankelijkheid) betreft. De talloze staatshervormingen met hun
bevoegdheidsherverdelingen hebben inderdaad niet veel meer overgelaten van de
centrale staat. Natuurlijk ligt het in de aard zelf van de bestaande,
traditionele formaties om het belang van hun gemeenschap te laten primeren op
het nationaal belang. Ze zijn immers op taalbasis gesplitst. Niet alleen de
partijen trouwens, ook de media, de sportbonden, beroepsorganisaties en ga zo
maar door. Ons polariserende anti-federalisme ontwikkelt bovendien een eigen,
tweeledige dynamiek die nog meer splitsingen zogezegd rechtvaardigt. Daarbij
helpen de openbare (?) media natuurlijk ook nog een handje. Probeer maar eens
te kijken naar VRT of naar VTM zonder dat het woord Vlaanderen om de twee
minuten valt.
Kortom, België is een land waarin men er niet
voor hoeft terug te deinzen om zichzelf nationalist te noemen. En dat na alle
ongeluk die deze ideologie ons continent ja, de wereld zelfs berokkend
heeft.Het toppunt is dan nog dat onze
brave, maar helaas apolitieke (een oud zeer), burgers de mening van de politici
die geacht worden hun te vertegenwoordigen niet delen. Elk serieus onderzoek
wijst uit dat het separatisme, ondanks jarenlange propaganda, een marginale
stroming blijft. Propaganda die trouwens met het geld van de belastingsbetaler
betaald wordt. Want economische crisis of niet, de gevestigde partijen zitten
er warmpjes bij.
De economische crisis krachtdadig aanpakken is
ook onmogelijk in ons pervers systeem met zijn bevoegdheidsoverlappingen, en
conflicten. De federale overheid moet de derde grootste staatsschuld ter
wereld immers alleen dragen (327% van het BNP en een Gross External Debt van
1,618 triljoen, bron: CNBC). Ze heeft niet eens genoeg geld om haar
kerntaken te vervullen. Niet dat dat geld er niet is, enkel het zit bij de
(overbodige) deelstaten. Met dank aan de financieringswet, o.a. tot stand
gebracht door ene Guy Verhofstadt. Deze ex-Premier presteert het om boekjes te
schrijven over een eengemaakt federaal Europa, terwijl zijn partij (OPEN VLD)
splitst wat er te splitsen valt in België. Een eengemaakt Europees crisisplan
tussen 27 lidstaten en 23 erkende taalgroepen, dat kan wel. Een eengemaakt
Belgisch arbeidsmarktbeleid kan blijkbaar niet. Begrijpe wie begrijpe kan.
Het is in feite vermakelijk om te zien hoe de
extreme nationalisten zich volledig vastrijden in hun eigen contradicties.
Duizenden N-VA affiches verkondigden meerVlaanderen=minder crisis.
Allicht is het de N-VA ontgaan dat de economische crisis mondiale dimensies
heeft. Het Vlaams Belang schreeuwde uit dat het ONS (grote letters) land is. Ze
doelen op het Vlaams gewest, waar Franse bedrijven en banken het mooie weer
maken. Dàt dat mogelijk is, komt omdat de ideologie van het V.B. die in alle
partijen sluimert de Belgische overheid tot een zwakke prooi heeft herleid.
In Frankrijk primeert wel de Raison dEtat. Als morgen België zou
uiteenvallen dan wordt Vlaanderen overigens volledig geliquideerd. Het zal
Brussel en de Rand ten eeuwigen dage verliezen. En dat is dan nog een best-case
scenario. Vlaanderen wordt in dat geval hoe dan ook een Europese paria, met
Frankrijk ante portas, uit de Europese Unie en met Franstalige
minderheden aan wie het buitensporige rechten zal moeten verlenen. De huidige
Vlaamse Beweging is een anti-Vlaamse Beweging, ze is de objectieve bondgenoot
van Frankrijk. Enkel: ze weet het nog niet.
Zo mogelijk nog zieliger dan het bont
allegaartje aan judocoaches, navelstaarders en fils à papa die s lands
noorden rijk is, zijn de politici in Romaans België. Daar is nu het
belangrijkste doel om de Vlaams-nationalisten in pathetiek te overtreffen door
de creatie van een staatkundig conglomeraat Wallonie-Bruxelles. En dat
met, jawel, nog een parlement annex regering erbij. Ondergetekende kreeg een
pamflet van het CDH onder ogen waarin men in de naam van de eenheid van België
pleitte voor een renforcement de lunité des francophones. Er mocht
ook een staatshervorming komen op voorwaarde quelle assure le maintien de
lEtat belge. Een Belgisch karkas dus, ontdaan van alle waardigheid.
Waardigheid die in de ordinaire scheldtirades tussen Franstalige socialisten
en liberalen ook ver te zoeken was. En wat was de inzet? De grootste worden,
met andere woorden: de màcht.
Wel, aan zon onetisch schouwspel hoeven wij
niet mee te doen. Wij moeten geen deel uitmaken van, noch ons spiegelen aan
politici die ons land ten gronde richten. In een land van 30,500 vierkante
kilometer aan interne Kleinstaaterei doen: kan het nog dwazer? Enkel
binnen een groter, wervend project dat definitief breekt met onze
stammentwisten die - zoals Minister van Staat Mark Eyskens het eens zegde een
gebrek aan beschaving verraden, kan alles opnieuw zin krijgen. Die zin ligt
besloten in ruimere gehelen. België, de Benelux, een échte Europese federatie. Het is de keuze van grootsheid tegenover
de waanbeelden van de petits esprits. De inwoners van België verdienen
het niet om in zielige staatjes te worden opgedeeld. Ja, we weten het, de
Vlaams-nationalisten spiegelen zich graag aan de Bretoenen, Basken, Catalanen,
Tsjechen, Slovenen enz. Een minderwaardigheidscomplex is deze lieden dan ook
niet vreemd. Soms vraagt men zich af hoe men over honderd jaar over dit belachelijke
en vernederende schouwspel zal oordelen.
Ondertussen cirkelt vandaag een Belg in een
ruimtestation boven de aarde. Frank De Winne, brigade-generaal en burggraaf
(wie kan zeggen dat dié titel gestolen is?) kan de twee polen tegelijk zien.
Met de huidige ruimtevaarttechnologie is het mogelijk om in anderhalf uur
rondom de aarde te draaien. Welk belang zou Brussel-Halle-Vilvoorde hebben,
gezien vanuit een raam boven onze planeet? De vraag stellen is ze beantwoorden...