'Ondertussen in Wallonië'. Ik heb net gekeken naar Panorama. En ondertussen zit ik in Wallonië. Het is warempel een ontroerende combinatie: ik kijk naar een ijzersterke reportage van mijn Vlaamse collega's over onze franstalige landgenoten. Genietend van 'n paar snipperdagen in Malmédy, in een vakantiehuisje, vlakbij een lieflijke watermolen uit de 14de eeuw.
De riem moest dringend even worden afgelegd, na al die weken geraas over Vlamingen en franstaligen, en nog zoveel weken te gaan. En benijd u me niet te veel. Die riem ligt er niet lang af. De komende dagen zal ik heen en weer pendelen tussen de VRT, Leuven en Malmédy. Dat is doenbaar. Het is tenslotte het buitenland niet.
Paarden/chevaux
Maar gunt u me nog even de euforie van een paar vrije dagen, niet ver van het drielandenpunt, en van de hoogste plek van België. Jawel: Bélgië. Terwijl ik dit allemaal zit neer te tikken, speelt nichtje Sophie met mijn jongste dochter Emma. Sophie is bezeten van des chevaux, maar heeft het hier wijselijk over paarden, terwijl Emma al eens' à table!' probeert.
Sophie woont in Luik en ondermeer aan haar spenderen wij Vlamingen 2,5 euro per dag. Zoals een Luikenaar zei in Panorama: elke dag 'n pintje van een Vlaming voor een Waal. Van haar willen de Bart De Wevers van deze wereld scheiden. Zij is de luie potverteerder, zo'n kleine arrogante Madame Non in de dop.
Een beetje ontroerd
Melig, zegt u? Ja, dat zal wel. Ik ben 'n beetje in een melige stemming na die paar dagen hier. Of noem het, toch maar weer: 'n beetje ontroerd. En weet u hoe dat komt? Hier in de buurt van Malmédy heb ik niet één Belgische vlag gezien, tenzij aan een officiële stok, ter nagedachtenis van oorlogsveteranen. Ik zag wél heel veel goed geluimde franstaligen, die ons hartelijk begroeten op elke wandeling. Ik zag overal bordjes in de drie landstalen.
En ik zag en hoorde overal Vlamingen, die frisse lucht kwamen opdoen in een landschap, dat nergens in Vlaanderen z'n gelijke kent. Hier in ons dorpje is de bakkerin een Duitstalige, door liefde en huwelijk bekeerd tot de Waalse flank. Op amper een kilometer van 'ons' huis heeft een Nederlander twee jaar geleden een brouwerijtje met herberg uit de grond gestampt. De handel floreert, tot groot genot van de autochtonen. We kwamen ze tegen in het cafeetje, vanavond. Een mix van Waalse en Duitstalige huwelijken. Ze spraken ons dapper toe in hun beste Vlaams.
Zoveel clichés, zoveel arrogantie
We zaten daar, bij een vers gebrouwen Blanche. En ik schaamde me. Ik schaamde me voor zoveel clichés en koppigheid en domheid. Voor zoveel verbale krachtpatserij. Voor zoveel arrogantie. Aan beide uitersten van de onderhandelingstafel in Brussel. Mag ik ook eens arrogant klinken. Kunnen we de slogans achter ons laten en dan eindelijk eens overgaan tot goed bestuur? En bestaat er nog zoiets ouderwets als: politieke verantwoordelijkheid opnemen?
Misschien moet het hele gezelschap er even tussenuit. Richting Ardennen. Tussen haakjes, niet alleen de Blanche hier is ongelooflijk lekker. Ook de Brune smaakt heerlijk. Het kan tenslotte niet altijd Westvleteren zijn.
Geen mens die gelooft dat er tegen Wapenstilstand (11 november dus) een nieuwe Regering zal zijn. Nochtans zullen dan 150 dagen verstreken zijn. Dat zou de langste periode van non-governo sedert 1830 zijn. Eigenlijk zou het zelfs de langste periode zijn sedert de Bourgondiërs dat er geen regering is voor de Zuidelijke Nederlanden/België. Zonder twijfel heeft meer dan één partij aan de onderhandelingstafel er ook geen baat bij dat er een nieuwe regering komt. En wanneer er één komt kunnen (crypto-)separatisten erop wijzen "hoe moeilijk het is in België een Regering te vormen".
Men kan geen nationale, of federale, Regering vormen zonder mensen die denken aan het nationaal belang. Het is ten zeerste de vraag of die bij de huidige onderhandelaars te vinden zijn. Sommige politici suggereren een nationale kieskring, alle Belgen zouden dan (voor wat een deel van de Kamerzetels betreft tenminste) kunnen stemmen voor politici van Aarlen tot Oostende. Een lovenswaardig idee, maar onvoldoende. Er moet politieke wil zijn om over de taalgrenzen heen aan een gemeenschappelijk Belgisch project te werken.
Onderstaand opiniestuk verscheen vandaag in DE STANDAARD en gaat omtrent dit idee.
Dewael is duidelijk beschaamd: hij is bang om Belg te zijn. De goede lezer merkt dit op bij het lezen van zijn tekst. Hij verwijst er meermaals naar dat hij een goede Vlaming is, hij zit gevangen in de binaire kooi. Is het normaal dat 's Konings ministers - want dat is Dewael tot nader order - zich uitspreken voor het splitsen van bevoegdheden, al was het maar om een "goede" Vlaming te zijn? Deze mentale complexen moeten de Belgen kwijtraken.
De "goede" stukken heb ik blauw aangeduid, de "slechte" in het rood.
Immobilisme noch separatisme
PLEIDOOI VOOR EEN FEDERALE KIESKRING
Patrick Dewael: 'Aan kaakslagflamingantisme en slogans over het einde van de solidariteit hebben we nu niets.' mhb
Een federale kieskring kan een manier zijn om het juiste evenwicht te vinden tussen verdere bevoegdheidsverdeling en een gezonde federatie, schrijft PATRICK DEWAEL . 'We mogen ons in kwesties als deze niet laten leiden door emotie. We mogen oude demonen niet de bovenhand laten nemen.'
Naar aanleiding van de regeringsonderhandelingen is de invoering van een federale kieskring opnieuw actueel. Ik pleit al langer voor de invoering van een federale kiesomschrijving - ook lang vóór de verkiezingen van 10 juni 2007. Ik stel namelijk vast dat in België politici vaak populair worden door binnen hun eigen gemeenschap op kap van de andere gemeenschap te 'scoren'. Er zijn nog maar weinig politici die de moed hebben om zowel in het Noorden als in het Zuiden van het land dezelfde taal te spreken. Bij elke federale verkiezing wordt er wel over het muurtje van de taalgrens heen en weer geroepen. Dat leidt tot gescheiden ' campagnes, aparte verkiezingen en soms zelfs tot heel verschillende verkiezingsuitslagen. Dat is niet echt bevorderlijk voor het harmonieuze samenleven in ons land. We weten nu dat dit de communautaire onderhandelingen des te moeilijker maakt.
Het voorstel van de federale kieskring is geen alleenstaand gegeven, het past in een globale visie op een nieuwe staatshervorming en de toekomst van ons land. Kernpunt in die visie is dat er een nieuw evenwicht moet komen tussen de autonomie van de deelstaten en de samenhang van de federatie. Een pleidooi dus voor een verdere regionalisering waardoor een ruim aantal bevoegdheden worden overgedragen aan gemeenschappen en gewesten omdat ze daar efficiënter kunnen uitgeoefend worden, maar ook voor de inbouw van een aantal 'federerende' elementen, zoals een federale kieskring. Federerende elementen die politici aan beide zijden van de taalgrens moeten aanzetten rekening te houden met de verzuchtingen van de andere taalgemeenschap. Daartoe zijn ook een aantal aanpassingen nodig op het vlak van de organisatie van onze instellingen, de verkiezingen (afschaffen van de opkomstplicht, het splitsen van het kiesarrondissement B-H-V, het samenvallen van alle verkiezingen, hervorming van de Senaat ), de bevoegdheidsverdelingen (het maken van homogene bevoegdheidspakketten, het subsidiariteitsbeginsel) en de financiering (grotere financiële en fiscale autonomie voor de regio's met het inbouwen van elementen van solidariteit).
Laat dit duidelijk zijn. Ik blijf aan de onderhandelingstafel de Vlaamse eisen steunen, en dit op basis van de lijst die tussen de Vlaamse onderhandelingspartners op Hertoginnedal werd vastgelegd, in de geest van de resoluties van het Vlaams Parlement. Maar er is meer nodig. We hebben tegelijk behoefte aan elementen om de Federatie te versterken. Het invoeren van de federale kieskring is daar één van. Want kijken we bijvoorbeeld naar Duitsland, Zwitserland, Canada en de Verenigde Staten van Amerika, dan kunnen we vaststellen dat er bijvoorbeeld een volwaardig Grondwettelijk Hof bestaat, een Senaat samengesteld uit de vertegenwoordigers van de deelstaten en een federale kieskring voor bepaalde verkiezingen, bijvoorbeeld voor de verkiezing van de president.
(commentaar: Maar dat zijn meerpolige federaties!!!)
In de Belgische federatie zijn, abstractie makend van een Grondwettelijk Hof, die elementen niet aanwezig. Nochtans zijn het juist die elementen die in federale landen als noodzakelijk voor de stabiliteit van het land beschouwd worden. Doordat die elementen ontbreken, kunnen de kiezers zich niet ten volle uitspreken over alle bestuurders op federaal niveau. Slechts een gedeelte van de kandidaten moet rekenschap afleggen voor het gevoerde beleid. Opdat het beleid van de federale regering legitiem zou zijn, moet het beoordeeld kunnen worden door het geheel van het Belgische kiezerskorps. De opsplitsing van de publieke opinie en van de electorale ruimte langs de grenzen van de taalgemeenschappen zet kandidaat-politici heel makkelijk aan om binnen de eigen taalgroep tegen elkaar op te bieden, waardoor een institutioneel compromis onmogelijk wordt. Niet alleen de legitimiteit, maar ook de efficiëntie van de besluitvorming lijdt dus onder de huidige organisatie van de federale staat.
Dat kan ten dele opgelost worden door een federale kieskring in te voeren. Zo zou een aantal kamerzetels verkozen kunnen worden in een kieskring die het volledige kiesgebied van België omvat. Terwijl de overige zetels volgens de huidige provinciale kieskringen verkozen worden.
In tegenstelling tot wat sommigen beweren, beoogt dit voorstel helemaal niet de restauratie van het unitaire België, noch de oprichting van nationale politieke partijen. (commentaar: dit is zeer belangrijk want hij maakt het discussieerbaar!) Het beoogt wel een echte federale dynamiek op gang te brengen. Ik wil hierbij de zorg, die ik bij velen vaststel, verwoorden waarbij de entiteiten van onze federale staat, zonder al te veel tegengewicht, verder uit elkaar groeien. In een nationale kiesomschrijving zal een aantal politici wel meer aandacht moeten opbrengen voor de kiezers van de andere regio's. Ze zullen meer rekening moeten houden met de specifieke problemen van een regio, verantwoording afleggen voor hun beslissingen, onderling samenwerken en opletten voor irrealistische beloften. Zo wordt een federatie sterker en kunnen de federerende elementen zich voort ontwikkelen. Het ene is niet in tegenstrijd met het andere. We kunnen door het federerende element van de nationale kieskring een federaal model uitbouwen dat aangepast is aan de noden van onze tijd. Deze visie kiest voor immobilisme noch separatisme, maar voor vooruitgang in een geest van wederzijds respect en dialoog. Dat is echt federalisme, wat niet verzoenbaar is met separatisme.
Een nieuwe staatshervorming is ten slotte geen doelstelling op zich, maar een middel om op het juiste beleidsniveau over de aangewezen hefbomen en instrumenten te beschikken. Op die manier kunnen we maatschappelijke problemen beter het hoofd bieden. We moeten ons daarbij laten leiden door objectieve feiten en concrete resultaten, niet door emotie. We mogen oude demonen niet de bovenhand laten nemen. Noch separatisme of de oude retoriek van het kaakslagflamingantisme, noch het immobilisme en de slogans van het einde van de solidariteit zullen ons land vooruit helpen.
Patrick Dewael is vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken. Hij is onderhandelaar in het formatieberaad voor Open VLD
In DS van 23 oktober houdt Louis Ide (N-VA) een onsamenhangend betoog voor de splitsing van de Belgische gezondheidszorgen. Allereerst spreekt hij over een "regionalisering". Waarom heeft hij het dan over "Vlaanderen" en "Wallonië", waarmee hij vermoedelijk doelt op de twee grote gemeenschappen van dit land? Door dit slordig taalgebruik vermijdt de auteur te moeten spreken over de gevolgen van een communautarisering want daarover gaat het van de gezondheidszorg, bijvoorbeeld in het Brussels hoofdstedelijk gewest. Hoe zo'n taalgebonden splitsing in het meertalige Brussel zal leiden tot de "administratieve vereenvouding", waarnaar de auteur verwijst, zal leiden, is hoogst onduidelijk.
Moeten de Brusselaars volgens Ide soms een (volgens de EU niet-erkende) sub-nationaliteit aannemen? Ide spreekt uitsluitend over het feit dat het mogelijk is om de gezondheidszorg te splitsen. Waarom een "Vlaamse" of "Waalse" gezondheidszorg beter, kwaliteitsvoller of socialer zou zijn, vernemen we er niet bij. De grote uitgavenkloof tenslotte die er tussen het noorden en het zuiden zou bestaan zou is een erg zwak argument om een splitsing te bepleiten. Waarom zouden, zelfs grote, verschillen een scheidingsgrond inhouden? Toen het toenmalige Vlaams Blok wenste dat de sociale zekerheid moest gesplitst worden tussen allochtonen en autochtonen, spraken alle partijen van racisme. Waarom een splitsing op basis van moedertaal dat niet zou zijn, is hoogst onduidelijk.
Reacties op het bericht "Sicko in België" op Mediadoc...
Hoe kunnen wij in godsnaam spreken over 'sicko' in België - een situatie die tot dusver gelukkig nog niet bestaat -, zonder rekening te houden met iets veel ergers dat ons te wachten staat: de splitsing van de sociale zekerheid en dus de totale en radicale verbreking van de solidariteit tussen de inwoners van dit -overigens schitterende - land? De splitsingseisen van onze (sic) Vlaamse onderhandelaars zijn de grootst mogelijke ramp voor de mensen die het moeilijker hebben in onze samenleving. Het zou nuttig zijn meer aandacht te besteden aan de schandelijke en bijna misdadige agenda der (Vlaams-)nationalisten. Wij moeten hen ter verantwoording roepen en hen zeggen dat solidariteit geen solidariteit is als die niet eens een taalgrens kan overschrijden. Het nationalistisch uitsluitingsdenken is simplistisch en zeer gevaarlijk.
Bob heeft overschot van gelijk. Het verbreken van interpersonele solidariteitsbanden is de grootst mogelijke ramp die onze bevolking kan treffen. Ik wijs in dit verband gaarne op het verschil tussen onderhandelde "solidariteit", tussen deelstaten, zoals de Vlaams-nationalisten die willen en democratische solidariteit, afgedwongen in een federaal - of nationaal - Parlement. In het eerste geval is de "solidariteit" volledig eenzijdig én opzegbaar wanneer bijv. de armere deelstaat (cq het Waals gewest) bepaalde Vlaamse politieke eisen niet wil inwilligen. Dit heeft niets te maken met democratie, maar alles met machtspolitiek die inderdaad uit het nationalisme zijn inspiratie put. Het Vlaams-nationalisme bestrijdt geen ideeën van mensen, maar wel mensen zelf. Het wil niet in een democratisch debat gaan met Franstalige Belgen, maar wel er zich van afscheuren. Dat Waalse zieken, zwakkeren, werklozen... enz... het slachtoffer zullen zijn van deze egoïstische, etnocentrische politiek deert hen niet. Iedereen die aan politiek doet met enkel het doel een eigen (geen beter, socialer, ethischer...) bestuur na te streven, vertoont een ernstig beschavingsdeficit. Dit staat trouwens haaks op de doelstellingen van de (meertalige) EU die net armere streken wil helpen en verschillen wil harmoniseren, ook binnen staten (cf. uitspraken Barroso in D.S.).
Bruno Yammine
"Sicko in België"
Lezersreactie op de filmbespreking van SICKO in Belgian DOC 194
In reacties op de filmbespreking van "Sicko" van Michael Moore kregen we volgend citaat toegezonden, geput uit een editoriaal van Rik Van Cauwelaert in de Knack van 10 oktober 2007.
"Vandaag betalen de Belgen gemiddeld nagenoeg 28% van de gezondheidszorg uit eigen portemonnee de cijfers komen uit de gezondheidsindicatoren van de OESO. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) ligt het cijfer nog hoger en betalen de Belgen, nog altijd de zwaarst belaste werknemers in Europa, nu al 33 % uit eigen zak. Ter vergelijking: en Fransman betaalt 24 %, een Duitser 22 %, een Zweed nauwelijks 15%.
Sommige patiënten, langdurig zieken en ouderen, dragen in een aantal gevallen tot 45 % en meer van de kosten voor hun medische verzorging. Elke stijging van de gezondheidskosten treft uitgerekend die kwetsbare groepen."
De laatste tijd lijkt het in de mode om België met Tsjechoslovakije te vergelijken. Velen zien overeenkomsten tussen de 'fluwelen' scheiding van Tsjechoslovakije (1993) en de weg die de Belgische deelstaten zouden moeten bewandelen. Vergelijkingen gaan natuurlijk nooit helemaal op, maar het is ontegensprekelijk zo dat België méér lijkt op Joegoslavië dan op Tsjechoslovakije. Het Vlaams gewest vertoont inderdaad parallellen met het rijkere Kroatië en Slovenië. Het globaal armere Waals gewest heeft dan weer meer weg van Servië. Bovendien woont er in het noorden van België een significante minderheid Franstaligen, net als er Serviërs woonden (en wonen) in Kroatië en Bosnië. Sarajevo is dan weer vergelijkbaar met Brussel. In Tsjechoslovakije was er één grens die het land doormidden sneed en geen "gedeelde" hoofdstad. Er waren ook geen minderheden van het andere landsdeel aan weerszijden van de grens. Wat oorlogsretoriek betreft zijn vele politici in België trouwens al een aardig eind op weg om hun Balkan-collega's te evenaren.
Volgens redacteur G. Tegenbos (DS 1.10.07) is het federale niveau in heel wat materies niet meer in staat om de goede beslissingen te nemen. Vandaar moeten er, zo schrijft hij, bevoegdheden overgeheveld worden naar de deelstaten. Een eigen politiek wordt dus gelijk gesteld met een beter beleid. Is dit geen slordige en onjuiste redenering? Waarom het federale niveau geen goede beslissingen meer kan nemen, vernemen we er niet bij. Denken op regionaal niveau socialisten en liberalen soms hetzelfde over economie, gezinsbijslagen of spoorwegen? Meer nog: is het de bedoeling van een democratie om hetzelfde te denken? Omgekeerd lijkt het wel vreemd dat deelstaten een goed beleid zouden leveren in domeinen zoals milieu of landbouw, die niets met taal te maken hebben. In de praktijk doen de gewesten het wat deze (en andere) materies betreft het dan ook helemaal niet beter dan het Belgische niveau. Wie dat niet gelooft, moet het niveau het 'Vlaamse' milieu maar eens toetsen aan internationaal erkende standaarden. Natuurlijk kan men ervoor pleiten om alles op regionaal niveau te behandelen, wat tot een ongewenste splitsing van België leidt. Anderzijds kan ook elke materie naar het Belgisch niveau worden overgeheveld. Dat systeem waarbij provincies een ruime autonomie genieten bij het uitvoeren van wetten is ongetwijfeld minder duur, minder tijdverspillend en democratischer dan het huidige, warrige "federalisme". Waarom wordt er dan nooit over gesproken?
Er valt niets te winnen bij een verdere staatshervorming en het afbouwen van de solidariteit. Deze boodschap wil de socialistische vakbond ABVV verspreiden via het vandaag voorgestelde manifest "Voor solidariteit, tegen egoïsme".
"Regionalisering staat gelijk met sociale achteruitgang", stelde Anne Demelenne, algemeen secretaris van het ABVV. "Wij willen gelijke rechten, uitkeringen, loon- en arbeidsvoorwaarden voor iedereen in dit land, waar hij of zij ook woont of werkt", heet het in de manifesttekst.
Het manifest wordt op tienduizend exemplaren verspreid in Belgische bedrijven en roept op de vorige week gelanceerde petitie "Red de solidariteit" te ondertekenen.
Het ABVV stelde vandaag nog zijn nieuwe logo, met het motto "Samen sterk", voor. (belga/dm)
Het meest erge aan mensen zoals Leterme is dat ze gewoonweg hypocriet zijn. Ze zijn geen separatisten, maar willen een "goed bestuur", "een bestuur op maat", "een moderne staatshervorming", "defederaliseringen in het belang van alle burgers", "homogene bevoegdheidspaketten", "een afgeslankt federaal niveau", "responsabilisering", "meer ademruimte voor de deelstaten", "meer zuurstof voor de regio's", "een consequente toepassing van het subsidiariteitsbeginsel" enz.
Maar laten we een leeuw een leeuw en een kat een kat noemen, OPEN-VLD heeft een merkwaardig (en blijkbaar door iedereen 'vergeten') kiezersbedrog doorgevoerd dat zijn weerga niet kent. Waar blijft de nationale kieskring? Waar blijven de herfederaliseringen? OPEN-VLD neemt aan de onderhandelingstafel een radikaal-Vlaamse houding aan, op basis waarvan ze NIET verkozen is.
Ons land wordt "bestuurd" (wie had het weer over 'goed bestuur'?) door onverbeterlijke communautaire scherpslijpers. Het nationalisme dat in België, vooral (maar zeker niet uitsluitend!) in het noorden bestaat is een anachronisme in deze wereld. Het is bijzonder frustrerend om te moeten zien hoe het Vlaams Belang programma uitgevoerd wordt door zogenaamde "democraten". En dan zwijgen we nog over de socialisten en groenen, bij wie resp. Gennez en VU-er Staes voorzitter onvermijdelijk voorzitter lijken te worden.
Waar heeft ons land dit verdiend?
p.s.: Voor wie nog eens wil lezen welke weg CD&V met België opwil, moet hun [url=http://www.cdenvsenaat.be/index.php?id=28&nid=1146&s=9] voorstel tot herziening van de Grondwet (2007) eens herlezen[/url].
Met wat zijn we nu eigenlijk bezig? Een mens zou het zich na bijna 4 maanden regeringsloosheid - terecht - afvragen. Vandaag gaat Koninklijk verkenner Herman van Rompuy (CD&V) naar de Koning. Van Rompuy is de zoveelste in lijn - Dehaene, Reynders, Leterme en een halve Kroonraad gingen hem vooraf - die moet proberen de regeringsonderhandelingen op gang te krijgen. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit wat Van Rompuy aan de Koning gaat zeggen. Indien hij gaat zeggen dat er nauwelijks vooruitgang geboekt is, dan wordt de impasse nog dieper en komt - althans volgens sommige waarnemers - de splitsing van België dichterbij. Als er daarentegen op het vlak van de zogenaamde "staatshervorming" wél (aanzienlijke) vooruitgang geboekt is, dan komt de splitsing van België ook dichterbij. Allicht zal Van Rompuy nog wel wat tijd krijgen na vandaag om verder te onderhandelen, of het moest zijn dat de Soeverein de taak doorgeeft aan één of meer nieuwe onderhandelaars.
Om terug te komen op mijn eerste zin, "we" zijn bezig met nationalisme, en met niets anders. Nationalisme van CD&V-N-VA die de Belgische staat verder willen uithollen (na eerdere hervormingen in 1970, 1980, 1988, 1993, 2001 en 2003), nationalisme van de VLD die qua "Vlaamsgezindheid" niet moet onder doen voor het nationalistisch kartel en nationalisme van MR en CDH die Brussel willen uitbreiden, bevoegdheden verkopen voor (veel) geld, opkomen voor de "Waalse" belangen enz.
De situatie is zonder meer ernstig. Het feit dat een voorzitter van de PS (in Le Soir Magazine) verklaart: "We moeten nuchterheid aan de dag leggen: er zal een moment komen, zelfs al willen we dat niet, dat Vlaanderen met zijn eigen vleugels zal willen vliegen. En het zal dan te laat zijn om te zeggen: Wat een mooi vliegtuig, ik wou dat ik mee aan boord zat. Wanneer het vliegtuig vertrekt, is het weg" is zonder meer ongezien. De splitsing van België zal (wellicht) niet worden tegengehouden door de geconfederaliseerde partijen, die vandaag tussenstaatse onderhandelingen voeren (tussen "Vlaanderen" en "Wallonië").
De Belgen zijn vreedzame mensen. In andere landen zouden de hatelijkheden waar politici en opiniemakers ons iedere dag opnieuw mee confronteren al lang tot gewelddadige uitspattingen geleid hebben. Maar, anderzijds, hoeveel druk en polarisatie kan een samenleving verdragen?
Re: "Goodbye, Belgium" (editorial, September 11). Having served for five years as U.S. ambassador to Belgium, I can assure your readers that the Belgium of my experience is totally different from yours. If a democratic government represents all the people, Belgium's coalitions are more democratic than the current government of our own country. That Belgium has not yet formed its new government following the June 10 elections is its way of guaranteeing that all the people are represented. When it comes to government bureaucracy, Belgium's is dwarfed by the bureaucracy in the United States.
Seventeen hundred U.S.companies find Belgium to be the country of their choice for both manufacturing and operations in Europe. On Memorial Day when we are cooking hamburgers and frankfurters, tens of thousands of Belgians are attending services in our three cemeteries in Belgium. One ceremony dates back to World War I, and, in the town of Ypres, every evening of the year taps is played while our flag is lowered.
When you state that the Social and Christian Democrats collaborated with the Nazis in World War II, you insult the thousands of them who were serving the government in exile in London and who were fighting and dying in the Resistance in Belgium. Where there are cultural differences between the French- and Flemish-speakers, they have always been dealt with peacefully. Noone has ever been killed. During my term representing our country, Belgium became the model for the solution in Bosnia. It was Belgium, when our Congress would not fund peace efforts in Croatia, which made the peace. Finally, Belgium is the home of the North Atlantic Treaty Organization and the European Union because, as an open and democratic society, it is the obvious place from which to build a stronger, more prosperous Europe, a Europe which is America's best friend.
Alan Blinken Former U.S. Ambassador to Belgium and Chairman of the Washington Center New York, N.Y.
Het wordt verdacht stil rond "de onderhandelingen". Té stil naar mijn aanvoelen. Stilte voor de storm? Zou best kunnen.
Steeds meer details over een nakende staatshervorming lekken, door: in volgende vier "fases" zou die worden doorgevoerd. Op basis van alle commentaren en bronnen denk ik dat het zoiets kan worden:
1) De "kleine" maatregelen (de deelstaten krijgen medezeggenschap in de NMBS en in andere federale instellingen zoals het NIS), de splitsing van de overgebleven tweetalige organisaties (vb: orde van geneesheren) allicht zal hieronder later ook BHV vallen (splitsing kies- en gerechtelijk arrondissement, wellicht met inschrijvingsrecht in de "Rand" als compensatie)
2) De maatregelen die met een gewone meerderheid kunnen worden doorgevoerd: het laten samenvallen van verkiezingen en een paritaire Senaat (waardoor de deelstaten rechtstreeks bevoegd worden voor grondwetswijzigingen)
3) De bevoegdheidsoverdrachten, waarvoor een 2/3de meerderheid nodig is (vermoedelijk de huidige coalitiepartners met sp.a): de defederalisering van het werkgelegenheidsbeleid, van de kinderbijslagen, van delen van de gezondheidszorg, het verkeersbeleid, het grootstedenbeleid, CAO's, delen van het justitiebeleid enz. (de grootste vraag hierover is wellicht het aantal bevoegdheden dat moet gesplitst worden, daarover zal onderhandeld worden)
4) De grote staatshervorming, uitgedokterd door een "Raad van wijzen": waaronder valt de uitbreiding van constitutieve autonomie (wellicht onder de vorm van het schrijven van een "Vlaamse" en een "Waalse" Grondwet en het tot herziening vatbaar verklaren van art. 35 van de Grondwet in confederale zin, zodat de deelstaten beslissen wat nog Belgisch blijft in de komende legislatuur (zie hieromtrent uitspraken Kris Peeters: munt, leger en hoogspanningskabels).
De regering van lopende zaken gaat misschien over naar een regering van aflopende zaken. En de Belgische burger, die behoudt uiteraard zijn zwijgrecht.
p.s.: ondertussen nadert de petitie "red de solidariteit" (www.reddesolidariteit.be) het aantal van 20.000 handtekeningen. Niet slecht na... 1 1/2 dag!
Volgens een aantal leden van de studiedienst van CD&V (DS 25.09) bestaat er een fundamenteel verschil tussen nationalisme en het streven naar meer autonomie. Het Vlaams Belang is nochtans de meest nationalistische partij van België, net omdat ze streeft naar maximale Vlaamse autonomie. Is er eigenlijk een verschil in visie op de bevoegdheidsverdeling inzake werkgelegenheid, arbeidsmarkt, mobiliteit of kinderbijslagen tussen CD&V en het Vlaams Belang?
De christen-democraten kunnen de legitimering voor taalgebonden splitsingen niet vinden in hun eigen universalistische ideologie, maar enkel bij die van radicale nationalisten. Volgens de auteurs is het streven van CD&V voorts niet nationalistisch omdat het volk en natie niet wil laten samenvallen. Alsof men per definitie een romantische vendelzwaaier moet zijn om een nationalist te zijn. Nationalisten kunnen ook in zakelijke termen, op basis van zogenaamd "objectieve criteria" defederaliseringen eisen.
De stelling van de auteurs wordt des te vreemder omdat de Vlaamse christen-democraten expliciet bij monde van Vlaams minister-president Kris Peeters stellen dat de taalgebonden deelstaten de belangrijkste entiteiten moeten zijn in ons land. Het belang van alle inwoners, ongeacht hun taal, wordt dus ondergeschikt aan de belangen van het eigen "volk". Welke ideologie, buiten het nationalisme, kan zo'n denkpatronen legitimeren?
Volgens de auteurs verschillen voorts de Vlaamse en de Franstalige opinies en moeten er daarom federale materies gesplitst worden. Is dit niet precies het verhaal dat nationalisten vertellen? Is het geen nationalistisch reductionisme om alle divergenties in de samenleving te herleiden tot een zogenaamd onoverbrugbare Vlaams-Waalse tegenstelling, alsof CD&V, VLD en Groen! er inzake (bijvoorbeeld) economisch beleid dezelfde mening op nahouden? Allicht wordt het toch stilaan tijd voor een breedschalig en ernstig intellectueel debat over nationalisme in Belgische, maar ook in Europese en globale context.
"MONDIGE" BURGER NEEMT KLAKKELOOS MENING OVER VAN FANATICI (titel boven rubriek lezersbrieven)
PEILING
Volgens een peiling (HLN 18.09.07) wenst 46% het einde van België. Het is toch verwonderlijk hoe de zogenaamde "mondige burger" klakkeloos de mening van een clubje fanatici en taalfundamentalisten op Hertoginnedal overneemt. Wordt het geen tijd dat de mensen inzien dat ze systematischopgestookt worden door politici die aanhangers zijn van ideologieën van een uiterst twijfelachtig allooi? Hoelang nog gaan we moeten horen wat een slechte, onbetrouwbare en spilzieke mensen "de Franstaligen" wel zijn? De manier waarop men in het zogenaamde open en democratische Vlaanderen spreekt over mensen die het 'ongeluk' hebben niet het Nederlands als moedertaal te hebben tart alle verbeelding en is een beschaafde samenleving onwaardig. De mensen die zich vandaag keren tegen ons mooie vaderland vergeten dat de welvaart van hun regio tot stand is gekomen binnen een Belgisch kader. Men kan zich afvragen waar dit eindigt: eerst de "Walen" buiten, daarna de vreemdelingen. Wie volgt? Hoeveel keer moet de geschiedenis zich nog herhalen alvorens de mensen wakker worden uit hun politieke winterslaap?
Op 26 juli publiceerde De Standaard een opiniestuk van de hand van uw dienaar. Weliswaar wat ingekort. De volledige versie vindt de belangstellende terug op www.politiek.net. Ik stelde daar ongeveer het volgende vast (in ietwat andere woorden, dan hebben de lezers van De Standaard er ook nog wat aan): ofwel voert de volgende Belgische regering een grondige staatshervorming door en dan plegen MR en cdH kiezersbedrog. Ofwel komt er niks in huis van zon stevige aanpassing van de Belgische structuren en dan plegen CD&V en N-VA kiesbedrog. VLD trouwens ook, maar slechts een beetje. Ofwel houden de partijen hun woord tegenover de kiezer en komt er geen Belgische regering. Vandaar de titel: België of democratie?
Enkele dagen later verscheen als reactie een lezersbrief van Bruno Yammine. Die kerel is actief in BUB, een unitaristische partij. Veel electoraal succes leveren zijn inspanningen niet op, maar als lezersbriefschrijver blijkt hij een bezig bazeke. De jongste zes maanden lukte het hem om dertien lezersbrieven geplaatst te krijgen. Ik genoot die eer dus ook.
Let op de uiterst denigrerende taal die gebruikt wordt. En blijkbaar word ik ook al bespied.
Yammine is vriendelijk voor mij en eindigt zijn schrijven met: In die zin is het niet België dat geen democratie verdraagt, maar wel bedoeld of onbedoeld voornoemde auteur. Dat hij de mogelijkheid voorzag dat ik een nuttige idioot ben die weliswaar de democratie omarmt, maar zich domweg voor de kar der uithollers ervan laat spannen, heeft me een traantje van ontroering ontlokt.
Maar terug naar de inhoud. In die zin... Welke zin? Als we het goed begrepen hebben, en das allerminst zeker, want hij schopt nogal wild naar standpunten die ik niet verkondig, komt het hier op neer. Het is de taak van politici die een staat besturen om hun interne verschillen te overbruggen en hun verscheidene visies ten dienste te stellen van de bevolking.
Ter informatie mijn brief, waar ik wel degelijk inga op wat voornoemde auteur schreef: Volgens Peter DeRoover (DS 26.07.07) sluiten de begrippen 'België' en 'democratie' elkaar uit. De verschillen tussen Vlamingen en Walen zouden volgens de auteur te groot zijn geworden om een democratisch bestuur mogelijk te maken. Dat is, op zijn zachtst gezegd, een vreemde redenering. Denken alle Vlaamse partijen dan hetzelfde over sociaal-economische of ecologische themata?
Waarom zou een democratie, ook een meertalige, geen verschillen kunnen verdragen? Een rechtsstaat bestaat net om de burgers via een democratisch besluitvormingsproces veiligheid en welvaart te geven. Het is de taak van de politici die een staat besturen om hun interne verschillen te overbruggen en hun verscheidene visies ten dienste te stellen van de bevolking.
Tegengestelde visies zijn geen rem op een democratie, maar net een verrijking ervan. Als iedereen hetzelfde zou denken, heeft het begrip democratie zelfs geen zin. Verantwoordelijke politici proberen een staatssysteem te verfijnen en te verbeteren, niet in de naam van echte of vermeende verschillen de besluitvormingsstructuren op te blazen. In die zin is het niet België die geen democratie verdraagt, maar wel - bedoeld of onbedoeld - voornoemde auteur.
Het begrip interne verschillen, klinkt vreemd, tenzij men politici als een afzonderlijke maatschappelijke kaste beschouwt tegenover de rest van de bevolking. Wat gefrustreerde opvatting, want hebben we die politici niet zelf verkozen?
Interne verschillen = bijvoorbeeld links-rechts, ecologie-economie enz ...
Vóór de verkiezingen gooien ze die verschillen op tafel en op basis daarvan spreekt de kiezer zijn voorkeur uit. Daarna moeten ze die verschillen overbruggen. Maar als ze niet overbrugbaar zijn? Optellen en delen door twee dan maar?
De ene wil een grote staatshervorming, de andere wil er geen. Bestaat dat overbruggen er dan in dat er een kleine staatshervorming komt? Oppervlakkig bekeken lijkt zoiets op een compromis. In feite maakt het iedereen ongelukkig.
Ik heb het in mijn schrijven dan ook niet over de FEITELIJKE SITUATIE, ik heb het over wat een democratie behoort te zijn en hoe een meertalige KAN FUNCTIONEREN. En, wat meer is, voornoemde auteur blijkt hier ook om bekommerd te zijn!
In een normaal land vormt de ene visie de meerderheid en probeert de andere vanuit de oppositie de volgende verkiezingen te winnen om verder onheil te keren. In België kan dat niet als het over communautaire zaken gaat. Want dan en alleen dan! moet er een politiek akkoord gevonden worden met de overzijde.
Laten we de Belgen opdelen in progressieven en conservatieven. Zo ook in voorstanders van belastingsverlaging en tegenstanders. Evenals in multiculturalisten en monoculturalisten. En wettelijk bepalen dat ze elk de helft van de ministers moeten leveren. Wat is dan het resultaat: regeringen die geen enkele beslissing meer treffen. Zoiets zou dan wellicht democratie moeten heten? Dat zou in elk geval België in overtreffende trap zijn. Ter plaatse trappelen tot je door de bodem zit.
Wijlen Pim Fortuyn, Hirschi Ali, Wilders, Haiders... allemaal VB-vriendjes, maar... zélf geen vrienden van het Belang. En nu heeft ook de fascistische Stop The Islamisation of Europe (die de fameuze "betoging" te Brussel op 11 sept. jl. organiseerde, voor meer: cf. ifra) 't Belang laten vallen
In hun opiniestuk zetten drie Jong N-VAers onlangs op deze bladzijden hun maatschappijvisie uiteen (De taal van de Vlaming, De Morgen, 11.09.07 zie http://www.n-va.be/programma/nieuws/Opinie_Detail.asp?ID=270). Centraal in hun betoog staat dat taal een dominante factor is in het opbouwen van soevereine staten. Ironisch genoeg is hun gedroomde republiek Vlaanderen zélf niet eentalig, maar huisvest het honderdduizenden Franstaligen in Brussel en de Rand eromheen. Een meertalig België kan niet, een meertalig Vlaanderen blijkbaar wel. De collectieve identiteit die taalhomogene staten zou scheppen leidt volgens hen tot meer democratie en meer solidariteit. Taal is inderdaad een communicatiemiddel. Maar meertalige politieke staten bestaan en functioneren ook. Denken we maar aan Zwitserland, Luxemburg en Canada. Zijn deze staten niet democratisch en solidair? Meer nog, zal het splitsen van de sociale zekerheid, hetgeen bij het uiteenvallen van België uiteraard zal gebeuren, leiden tot méér solidariteit? Of heeft enkel het zogenaamde eigen volk recht op solidariteit?
De toekomst zal hoe dan ook leiden tot meer meertalige organisaties, parlementen, structuren en contacten. In de huidige EU worden niet minder dan 23 talen officieel erkend. In Europa bestaan slechts twee taalhomogene staten (Portugal en Ijsland). Er is dus nog veel werk aan de winkel voor nationalisten. Het is hoogst twijfelachtig of een EU, gegrondvest op een paar hondertal soevereine taalregios, makkelijker te besturen zal zijn dan de huidige Unie.
Met eentalige partijen, parlementen, vakbonden en drukkingsgroepen kan niet in Europese, laat staan in globale context aan democratische besluitvorming gedaan worden. Diegenen die het tegendeel beweren, zoals de N-VA, en weigeren de structuren aan te passen aan de grotere politieke dimensies van onze wereld plaatsen zichzelf buiten het democratische spel. Zij doen zich graag voor als eerbare Europeanen, maar het Europa dat zij wensen is geen unie, maar een contractueel verband tussen onafhankelijke entiteiten. Een Europa van 19de eeuwse natiestaten, een ideaal dat de auteurs nochtans met klem ontkennen na te streven. Onafhankelijke staten bevinden zich in een diplomatieke verhouding. De diplomatieke besluitvorming die uit deze positie voortvloeit, kennen we in België ook.Denken we bijvoorbeeld aan de bestaande overlegcomités die niet door de burger ter verantwoording kunnen worden geroepen.
Het is voorts opmerkelijk dat de auteurs het individu dat één aspect van zijn identiteit zijn leven laat bepalen omschrijven als een fanaticus, daar waar zijzelf het hele politieke leven herleiden tot een unidimensionaal talig gebeuren. Zij omschrijven zichzelf met andere woorden, ongewild wellicht, als politieke fanatici. Tegenstellingen tussen links en rechts, mannen en vrouwen, stad en platteland enz. immers zijn om één of andere reden ondergeschikt aan de taal die Vlamingen verbindt. Het communicatiemiddel wordt een politiek instrument dat alle andere andere facetten onderdrukt. België telt twee publieke opinies: een Vlaamse en een Waalse. Alsof de Nederlandstalige Belgen het over alles eens zijn. Behoort het omgaan met verschillen niet net tot de kerntaak van een democratie?
Wat opvalt in nationalistische betogen als deze is dat ze benadrukken België vandaag geen meerwaarde meer biedt voor Vlaanderen. Meerwaarde in wat? In geld, macht of aanzien? Welke meerwaarde biedt Limburg voor Antwerpen? Deze hele theorie is bijzonder asociaal. Wie doorredeneert kan op basis hiervan alle zwakkeren en hulpbehoevenden eenvoudigweg uit de samenleving verstoten, omdat ze geen zogenaamde meerwaarde bieden.
De auteurs omschrijven overigens nationalisme niet als een gevoelen, maar als een ideologie. Mooi. Voor wanneer de fusie tussen de N-VA en het FDF? Wat dit voorgaande opiniestuk nogmaals bewijst is dat het nationalisme een antisolidaire strekking is. Het deelt de mens in op basis van criteria die onafhankelijk zijn van de vrije wil zoals taal om mee aan binnenstaatse, politieke besluitvorming te doen. Nationalisten kunnen dan ook geen dialoog aangaan met mensen die anders zijn, omdat zij geen waarde hechten aan het democratisch debat. Democraten willen anderen overtuigen. Nationalisten willen zich afscheuren van anderen, hun 'verdrukkers' verjagen, een staat oprichten die cultuurhomogeen is. De anderen, die in dit geval niet het geluk hebben op Vlaamse grond geboren te zijn en een andere taal spreken, mogen niet tot de politieke belangengemeenschap behoren. Met hen kan men zogezegd geen democratische dialoog aangaan. Niet wat de andere denkt, maar de persoon zélf is eigenlijk de vijand. Het is precies dat soort denken dat alle mogelijke onheil in de wereld rondstrooit. Quid N-VA, inderdaad.
Who needs Belgium? Not, apparently, the Belgians, who have had no government since elections on June 10, in which voters split on ethno-linguistic lines between French-speaking Walloons and Dutch-speaking Flemings. The Belgians do not seem to care that their state is falling apart before their eyes. Even in a Europe riven by secessionist movements, Belgium takes the prize for the most fissiparous country of them all.
Last week the Economist magazine opined that " Belgium has served its purpose." It was a purpose defined by the grand diplomacy of 19th-century Europe, not by the wishes of the disparate peoples who inhabited the once-prosperous region over which for centuries the houses of Habsburg and Orange, Catholics and Protestants, revolutionaries and legitimists had fought themselves to a standstill.
When the Napoleonic wars ended at Waterloo, now in Belgium, the United Netherlands emerged still ruling over the entire Low Countries. The Dutch kings preached religious freedom, but practiced discrimination against the Catholic Flemings and Walloons. In 1830 the July revolution in France spread to Brussels, where the French tricolors were raised, independence declared, and French troops intervened. The British Foreign Secretary, Palmerston, decided both to prevent a new European conflagration and to stop France from annexing the southern half of the Netherlands.
A century before Wilsonian liberal internationalism, Palmerston supported self-determination. He proposed to recognize Belgium as a separate kingdom. In 1831 the great powers adopted the usual solution: a minor German princely dynasty, the Saxe-Coburgs, was enlisted to provide a symbol of unity, under a name resurrected from the ancient tribe, the Belgae, that inhabited the region under the Roman Empire.
Leopold I was no stranger to such anachronisms. He had just turned down an offer to be King of Greece. The title of the new monarch, "King of the Belgians," recognized the fact that the new dynasty had no other claim to rule than the will of the people. His son, Leopold II, is remembered as the most brutal of all the colonial rulers of Africa. It was the Belgian Congo that Joseph Conrad depicted in "Heart of Darkness," the text that - more than any other - has become emblematic of the evils of imperialism.
If the purpose of Belgium, as a buffer state between France and Germany, was to prevent wars, it was not what one would want to call successful. World War I began with a German invasion of "brave little Belgium" in 1914. In 1940, the Germans did it again Â-- only this time, the Belgians were not so brave. Not only did Belgian fascists collaborate with the Nazis but so did the Social and Christian democrats who would resume power after 1945.
The "national socialism" of Hendrik de Man, the most influential Belgian politician of the 1930s and 1940s, became one of the blueprints for the postwar European community, of which De Man's disciple Paul-Henri Spaak was one of the founding fathers. De Man wanted Belgium to be "the vanguard of the European Revolution; the principle on which the new European Order hinges."
In the post-war world, Belgium did indeed capitalize on these ideals. Both NATO and what later became the European Union were based at Brussels. There was always a tension between the two, because the aims of the Atlantic alliance and the new Europe were irreconcilable. Having failed to thwart the creation of NATO, Spaak became its secretary-general and did his best to stop it from opposing Soviet designs to encroach on Western interests.
While NATO perpetuated the American military presence in Europe, which kept the peace throughout the Cold War, the E.U. was intended to create a rival superpower and was always ambivalent toward America. Belgians benefited from both, but it was the E.U. that created so many jobs for officials that Belgium became Europe's District of Columbia.
Today, Belgium is a microcosm of the E.U.: bureaucratic, undemocratic, corporatist. As the author Paul Belien argued in his book "A Throne in Brussels," the "Belgianisation of Europe" is already far advanced. If the European Union is to be given back to its constituent peoples, Belgium might be a good place to start.
The break-up of Belgium need not create instability: 2007 is not 1831. Europe has nothing to fear from a free vote of the Walloons and Flemings, both of whom might choose to accede to France and the Netherlands respectively. Wiser counsel would no doubt urge the Walloons and Flemings to prefer the protection of some kind of arrangement with either the British or the Americans and their freedoms. In any event, democracy -- not realpolitik -- should decide Belgium's destiny. Let us hope that Europe, too, has an opportunity to vote before its future is determined from above.
THE INDEPENDENT 11-09-2007
The Big Question: Is Belgium on the brink of breaking apart, and would it matter if it did?
By John Lichfield
Published: 11 September 2007
Why are we asking this now?
Three months after national elections, Belgium still has no government, only a caretaker administration. Attempts to agree a coalition have tumbled into a widening chasm of distrust between the country's two main language communities, the Dutch-speakers (roughly 60 per cent) and the French-speakers (roughly 40 per cent).
The core issue is the perennial thorn-bush of Belgian politics: the future of Belgium itself. Even the relatively moderate, mainstream Dutch-speaking, or Flemish, political parties want the country's loose, federal structure to be unravelled further. French-speaking parties believe that this would hasten the end of the Kingdom of Belgium after 177 years.
The immediate problem is one of personality and trust. For 30 years, Belgium has had a procession of Dutch-speaking prime ministers who could just about command the respect of both communities. Despite the efforts of the head of state, King Albert, no such person has emerged to resolve the new crisis.
Is this just another false alarm?
A "quickie" divorce of Belgium into two separate, sovereign states is unlikely. If nothing else, the country is pinned together by the conundrum of Brussels, a mostly French-speaking city which stands (just) within the Dutch-speaking northern half of the country. In the longer run, a sour but peaceful separation, on the Czech and Slovak model, can no longer be discounted. In a recent opinion poll, 43 per cent of Dutch-speakers said they would prefer to live in an independent state.
Why this seemingly endless argument?
Belgium is a country divided historically, linguistically, culturally and economically. It straddles the fault-line between northern (Germanic) and southern (Latin) ethnic and cultural sub-continents in Europe. The French-speakers in Brussels and the southern half of the country were once social and political top-dogs and sought to impose their language and culture on the mostly rural north. Until the 1950s, the south also had most of the country's wealth-producing industry.
Since the 1970s the economy of the Dutch-speaking north has boomed and the economy of the French-speaking south has suffered the fate of heavy industrial Britain and France. (Imagine the north-south economic and social divide in England, reinforced by the fact that people either side of the Trent speak different languages. Add chips and mayonnaise and chocolate and 400 kinds of beer, and you have a cartoon version of Belgium.)
After endless constitutional tinkering, Belgium has been divided six ways into the regions of Flanders, Wallonia and Brussels and parallel "governments" for the three not quite overlapping "language communities" (Dutch, French and a small minority of German-speakers). With what remains of the national, or federal, government, that makes seven different parliaments and administrations to govern a country of 10m people.
The Flemish regional and language governments and parliaments have, in fact, been merged into one, making only six sets of Belgian legislators and bureaucrats. Arguably, this merger has already created the embryo of a separate Flemish state. Such Byzantine structures mean that French and Dutch-speaking Belgians now live almost entirely back-to-back lives. All the country's institutions, from political parties to the media to the Red Cross, are segregated on linguistic lines. Only the monarchy, the football team, the diplomatic service, the national courts and the military are still fully Belgian.
What's caused this crisis?
Many Flemings have complained for years that they would be much wealthier if they did not have to lug around the "bag of stones" which is the Walloon economy. Unemployment in Flanders is 9.3 per cent. Unemployment in Wallonia is 17.6 per cent. In Brussels, with its heavy immigrant populations, it is 22 per cent. Something like 15 per cent of the income of Wallonia comes from "subsidies" from the taxes of the Flemish-speaking north.
Most of Flemish politics leans to the right (and parts of it very far to the right). Most of Walloon politics leans to the Left (and some of it very far to the Left). After carving several national coalitions out of such unlikely material, the liberal Flemish Prime Minister, Guy Verhofstad, was the big loser in the elections three months ago.
The great winner was Yves Leterme, head of the Flemish Christian Democrat party (CD and V). He had campaigned for renewed shrinkage of the Belgian state and for more fiscal and economic autonomy for Flanders. Mr Leterme wants to give the Flanders and Wallonia and Brussels "regional" governments more power over taxation, social security, economic policy, justice, immigration and nationality.
The main French-speaking parties especially Joelle Milquet, head of the centrists CDH party (ex-Christian Democrats) have refused these demands. Mme Milquet has infuriated even moderate Flemings by making demands of her own. She wants a majority French-speaking part of the outer Brussels suburbs transferred from Flanders to Wallonia. This would connect Brussels geographically to Wallonia and open up the possibility of the French-speakers "capturing" Brussels in some future split in the country.
Are there any hidden agendas?
The political scandal surrounding the Dutroux paedophile murders in Wallonia has reinforced Flemish prejudices against a supposedly corrupt and lazy south of the country. The continued success of the overtly xenophobic and anti-immigrant Vlaams Belang party in Flanders has reinforced Walloon prejudices against a supposedly authoritarian and fascist-leaning north. Support for some Flemings for Nazism during the German occupation was another factor in the collapse of "community" relations after the war.
Could Belgium split amicably?
To the credit of all Belgians, their everlasting quarrel had rarely provoked violence. Most politicians and commentators, on both sides of the language barrier, believe that another sullen, temporary solution will be found in the coming weeks. In the longer term, much depends on the economic tensions that are pulling the country apart. Flanders is booming today but is producing few babies and is short of labour. Wallonia has a younger population than the north and a much higher birth-rate. The Wallonian economy is finally beginning to recover from the shocks of the 1970s and 1980s. The two halves of the country may yet learn that they need one another.
Should other nations care what happens?
Yes. We fought the First World War to preserve the neutrality and identity of Belgium. A strong Belgium is still important to Britain and to the EU. It is a great irony beloved of Europhobes that Belgium, one of the greatest advocates of a federal Europe, cannot make sense of its own federal system. In truth, the two sets of arguments are rather different.
So is Belgium falling apart?
Yes
* There is no new government in sight despite three months of negotiations since national elections
* 43 per cent of people in the wealthier Dutch-speaking north of the country want a separate state
* The existing balkanised political system means that Flemish and Walloon Belgians are already de facto separate nations
No
* Politicians on both sides of the language barrier expect that a deal will be reached eventually
* 70 per cent of all Belgians and a crushing majority of French-speakers oppose a split
* The economically struggling, French-speaking south is beginning to recover, which could ease tensions
Vandaag was er dus een zoveelste fait divers-tje in onze nationale geschiedenis. Het VB ging betogen tegen de "islamisering van Europa". De Brusselse politie greep hardhandig in en arresteerde Van Hecke en Dewinter. Het Belang spreekt van een schande, een bewijs dat België geen democratie is. Het gewone discours, quoi. Zou het?
1) De betoging was verboden. Het VB spreekt altijd over "respect voor de (Grond)wet - die ze niet kennen, maar kom - ... wat is dan hun probleem?
2) Is het niet het Vlaams Belang dat het altijd heeft over "meer blauw op straat" en "zero-tolerance"?
3) Op de aantijgingen dat deze maatregel "antivlaams" zou zijn (telkens iemand op eender welk vlak ingaat tegen het Belang is hij anti-Vlaams weet u wel... ): Is Brussel niet de hoofdstad van Vlaanderen? Wil het VB Brussel niet als hoofdstad van een onafhankelijk Vlaanderen? Wat gaan ze dan doen? De zgn. "fransiljonse" politie vervangen door etnisch-Vlaamse Freikorpsen?
De Belgische politie levert goed werk. Beroepsprovocateurs Van Hecke en Dewinter werden gearresteerd na hun deelname aan de verboden anti-islambetoging. Tja, voor het Vlaams Belang geldt de wet enkel als het gaat om BHV (en dat stààt dan nog niet in de Grondwet ...) of om hun eigen vuilspuiterij in naam der vrije mening rond te bazuinen. En van dat "vervloekte" België ontvangt die partij dan subsidies. Maar, ach, de arrestaties leverden leuke prentjes op:
Klik ook eens hier: http://www.vlaamsbelang.be/31/
!!!
De Belgische politie levert goed werk. Beroepsprovocateurs Van Hecke en Dewinter werden gearresteerd na hun deelname aan de verboden anti-islambetoging. Tja, voor het Vlaams Belang geldt de wet enkel als het gaat om BHV (en dat stààt dan nog niet in de Grondwet ...) of om hun eigen vuilspuiterij in naam der vrije mening rond te bazuinen. En van dat "vervloekte" België ontvangt die partij dan subsidies. Maar, ach, de arrestaties leverden leuke prentjes op:
?
