EUROPA EN DE SCEPTICI

Sommige eurosceptici hanteren het argument dat de EU onvergelijkbaar is met de VSA omdat de Amerikanen hun staat en deelstaten vanuit het niets hebben, opgebouwd en dat er in Europa al oude staten bestonden. Zodoende kan men Texas, Ohio of Virginia volgens hen niet vergelijken met Duitsland, Italië of Polen. De redenering om louter op basis van cultuurhistorische argumenten een Europa op federalistische grondslag af te wijzen klopt niet.

Immers, Europese landen als Duitsland en Italië - om er twee te noemen - zijn zélf het resultaat van een opbouw uit oude prinsdommen die honderden jaren lang onafhankelijk waren. Zij kwamen tot stand omdat onder andere het Koninkrijk Beieren, het Groothertogdom Baden en het Hertogdom Anhalt voor wat Duitsland betreft en anderzijds o.a. het Koninkrijk Sardinië of het Hertogdom Parma voor wat Italië betreft hun soevereiniteit afstonden aan grotere gehelen.

Waarom  zouden de huidige Europese landen niet in staat zijn tot wat de vorstendommen van eertijds wel konden, namelijk het nationaal belang opzijzetten voor het Europees belang?  En zelfs indien men zo'n evolutie niet wenselijk acht, kan men toch moeilijk ontkennen dat deze beweging een Fremdkörper is in de Europese geschiedenis?

Bruno Yammine

Zoals verschenen in De Morgen van 25 juni 2007, p. 12

26-06-2007, 22:09 Geschreven door Bruno

Je maakt alweer een potje van de Europese geschiedenis. Ten eerste vergelijk je twee cultuurhomogene staten die door historisch toeval uiteen waren geraakt en die in de negentiende eeuw door een sterke impuls van onderuit herenigd werden met een multi-nationaal, multi-cultureel complex dat nooit een nationale of staatkundige eenheid vormde. Bovendien is je voorstelling van de eenmaking van beide naties als een vrijwillige en spontane keuze van "koninkrijken" helemaal fout.

Duitsland: In Duitsland leefde er bij het grootste deel van de bevolking een militant en sterk streven naar een Duitse eenmaking die zo virulent was dat ze zelfs gewapende vormen begon aan te nemen, zoals de Groot-Duitse opstanden van 1848. De meeste vorsten stonden er weigerachtig tegenover en moesten noodgedwongen kiezen (door de Oostenrijkse nederlaag was de Pruisische machtspositie enorm én hun bevolking oefende enorme druk uit). Tel daarbij de Pruisische motor van de eenmaking die eveneens militair optrad (oorlogen tegen Denemarken, Oostenrijk-Hongarije en tenslotte Frankrijk om het "nationaal" gevoel te versterken).

Italië: Ook hier was de volkssteun voor het Rissorgiemento énorm (getuige de uitslagen van de referenda die in Zuid-Italië werden gehouden over de aansluiting bij het noorden). Ook hier was er een "motornatie", Piemonte-Sardinië, die al haar kracht inzette om onwillige gebieden (zoals de Pauselijke Staten) gedwongen te doen aansluiten. Ook hier werden heel wat vorsten niet goedschiks van de macht gedwongen, zoals de Bourbons die door Garibaldi uit Napels en Sicilië werden verjaagd.

Je zit met twee factoren die nu compleet afwezig zijn in Europa: De bevolking is helemaal geen vragende partij voor het opheffen van de nationale staten en er is geen "motornatie" die bereid is om dat streven militair te ondersteunen. 
 

26-06-2007, 20:34 Geschreven door Rik Verwaest