Als we onze opiniemakers en politici aan beide zijden van de taalgrens mogen geloven bestaat er zoiets als een Vlaamse en een Franstalige mening in zowat alle politieke dossiers. Men zegt dat daarom de Belgische regeringsonderhandelingen mislukken. Maar wat is het nut van verkiezingen wanneer de uitslag ervan resulteert in de vorming van twee nationalistische fronten, waarbij alle ideologieën naar de prullenmand worden verwezen? Al onze vertegenwoordigers doen hun uiterste best om eerst een goede Vlaming of Waal te zijn en dan pas een liberaal, socialist of christen-democraat.
Is dat het signaal dat we willen geven naar Europa en de wereld toe? Zal er meer vrede, welvaart en veiligheid ontstaan wanneer alle politici zich eerst en vooral als leden van een afgebakende groep opstellen en dan pas oog hebben voor Belgische, Europese en mondiale problemen? De enorme vervuiling, de armoede van de Derde Wereld, de vele warme en koude oorlogen doen vermoeden van niet. Wie daarop wijst, wordt een progressieve globalist of toekomstgerichte Europeaan genoemd. Wie samenhorigheid tussen de Belgen voorstaat is dan weer zogezegd oubollig. Waar is de logica gebleven?
> Het 'Tsjechoslovaakse model' is weer hip > Dat gebeurt bij elk moeilijk Belgisch debat > De gelijkenissen zijn er, de verschillen evenzeer
Wie ooit een strenge leermeester in de geschiedenis heeft gehad, weet dat historische vergelijkingen te mijden zijn en bij overmacht alleen met eindeloze voorzichtigheid mogen worden aangepakt. Maar ze zijn zo aangenaam, meneer.
Bij Vlaamse commentatoren staat dezer dagen ook een historische vergelijking op één: België en ex-Tsjechoslovakije, dat op 1 januari 1993 met een 'fluwelen scheiding' uit elkaar ging. Geen schot gelost, geen bloed vergoten, en geen traan wordt er nog om gelaten. Daarmee is Tsjechoslovakije - voor wie dat wil - een model voor de nakende scheiding van België.
Bij de believers zijn nog twee categorieën te onderscheiden. Er zijn 'minimalisten', die vaststellen dat zo'n staat met twee entiteiten vreedzaam en bij wederzijdse toestemming kàn scheiden. En er zijn de 'maximalisten', die een stoet gelijkenissen tussen Tsjechoslovakije en België zoeken, waarbij de Vlamingen de Tsjechen zijn en de Walen de Slovaken. Wist u dat Slovakije het gros van de Tsjechoslovaakse wapenindustrie herbergde? Als dat geen Walen zijn?
Steeds wordt ook benadrukt dat beide 'kampen' uiteindelijk hebben gewonnen. Slovakije was het zwakke broertje, maar toont nu al jaren groeicijfers tot boven de vijf procent. Het geldt als een relatief economisch succesmodel onder de nieuwe EU-lidstaten. Rolf Falter schreef dit weekeinde in De Standaard: 'Separatisme is de minder boeiende keuze, maar niemand hoeft er schrik van te hebben. Zelfs de Slovaken - in 1992 er veel erger aan toe dan Wallonië - zijn van eigen verantwoordelijkheid uiteindelijk beter geworden.'
Daar valt geen speld tussen te krijgen. Maar verder valt de Tsjechoslovaakse splitsing niet altijd zo rechtlijnig op België vast te prikken. Soms is het spiegelbeeld perfect, soms staat het op zijn kop.
De Tsjechen en Slovaken zijn allebei West-Slavische volkeren. Maar de Tsjechen hebben een geschiedenis van onafhankelijkheid en later kwamen ze onder Oostenrijkse heerschappij, terwijl de Slovaken altijd zijn overheerst en vooral onder de knoet van Hongaren zaten. Pas na 1918 werden ze samen één land, met instemming van de geallieerde winnaars van de oorlog. Tsjechië was toen een hoog geïndustrialiseerde staat, Slovakije een landbouwgebied. Het onafhankelijke Tsjechoslovakije bestond ook maar twintig jaar, want toen kwamen de Duitsers en na 1945 de Sovjets, die het communisme opdrongen. Na de mislukte opstand tegen de Sovjets in 1968, de 'Praagse Lente', kreeg Tsjechoslovakije een uitbreiding van de federale structuur die voordien al had bestaan. De Slovaken waren, zeker in de perceptie, oververtegenwoordigd in de gezagsstructuren. En Slovakije kreeg 'transfers' uit Tsjechië, tot 7 procent van zijn bruto binnenlands product.
In 1989 lukte de 'Fluwelen Revolutie' tegen het communistische regime. Opmerkelijk genoeg waren het niet de Tsjechen die daarna de nationalistische kaart trokken, maar de Slovaken, vanuit een historische 'underdog'-reflex. Niet de meerderheid - de Tsjechen zijn zowat met dubbel zoveel - wou meer autonomie, maar de minderheid. Pas midden 1991 gingen ook Tsjechische politici de autonome toer op, vanuit een andere reflex: de rechtsliberalen onder Vaclav Klaus zagen de meer conservatieve Slovaken als een rem op een economische 'schoktherapie'.
Uiteindelijk werd de scheiding vooral door twee politici erdoor gedreven: de Tsjech Vaclav Klaus en de Slovaak Vladimir Meciar, later de autoritaire heerser van Slovakije. Beiden hadden ze hun eigen argumenten, maar het is ook tekenend dat geen van beiden een referendum over de scheiding aandurfde. De held van de Fluwelen Revolutie, schrijver-president Vaclav Havel, bleef zich tot het laatst verzetten.
Sindsdien is veel water door Vltava en de Donau gestroomd. Tsjechië is nog altijd rijker dan Slovakije, al is dat laatste aan een economisch mirakel begonnen toen de christen-democraat Mikulas Dzurinda in 1998 eindelijk Vladimir Meciar van de macht wegkreeg.
De 'responsabilisering' van Slovakije heeft zeker bijgedragen tot zijn groei. Slovakije voerde al in 1994 een flat tax in, in Tsjechië volgt die pas dit jaar. Maar zeker zo belangrijk is dat Slovakije meer nog dan Tsjechië in 1989 veranderde in een Europees lageloonland met een goed opgeleide bevolking, waarvan Volkswagen, Peugeot en Kia dankbaar gebruik hebben gemaakt. Zowel Tsjechië als Slovakije hebben bovendien hun moeilijkste hervormingen kunnen en moeten doorvoeren omdat ze die gedicteerd kregen vanuit Brussel - anders konden ze geen EU-lid worden zijn in 2004. Politiek hebben ze overigens op dit moment weer geen van beiden een stabiele regering.
De uitgangspositie van Tsjechië en Slovakije in 1993 was, ondanks gelijkenissen, anders dan die van Vlaanderen en Wallonië anno 2007. Fundamenteel is ook dat '1993' in de slipstream kwam van wat als de echte big bang werd aangevoeld: de val van het communisme in 1989. In het zog daarvan konden politici van beide kanten, steunend op diepere reflexen bij de bevolking, een scheiding met wederzijdse toestemming onderhandelen. Er is nog het verschil in geografie. Praag ligt in Tsjechië en wordt vooral bewoond door Tsjechen. Het kostte de Slovaken geen moeite Praag los te laten. Als Brussel in die 'Tsjechische' positie zou zitten, zou de Belgische situatie anders zijn. Als. Net daarom vallen actuele problemen zo moeilijk op te lossen met historische vergelijkingen.
67 jours sans gouvernement. MR et CDH ont reçu le dernier carat des exigences flamandes. Ils préparent leur réponse. Affrontement en vue. Mardi matin, Yves Leterme a lu, oralement, aux partis francophones de l'Orange bleue, CDH et MR, la fameuse liste de revendications flamandes en matière communautaire. Oralement, pour limiter les risques de fuites Nous avons cependant pu en reconstituer le puzzle. Et nous vous en livrons les pièces.
Le 29 juillet, le formateur remettait aux partenaires une première liste communautaire : 14 points à réaliser, selon lui, à la majorité simple (voir tableau ci-dessus).
Samedi 11 août et lundi 13, il soumettait aux francophones une deuxième liste institutionnelle : une vingtaine de points requérant une majorité simple ou des deux tiers (voir tableau).
Ce mardi 14 août, une troisième liste a complété, et officiellement clôturé, les revendications communautaires flamandes actuelles : 25 points, certains nouveaux, d'autres complétant ou amplifiant des points antérieurs.
Dans cette troisième liste, 16 points ne nécessiteraient pas, selon Leterme, de grandes discussions : ils iraient de soi, dans la logique flamande de paquets homogènes de compétences. Ce qui n'est nullement l'avis des francophones
En tout, ce déshabillage flamand de l'Etat fédéral comporte une soixantaine de points. Dont la régionalisation ou communautarisation déjà évoquée de l'IPP (impôt des personnes physiques), de l'Isoc (impôt des sociétés), de la politique des grandes villes ou des baux à loyer.
Nous vous dévoilons ci-dessous la quasi-totalité des exigences flamandes de cette troisième et dernière liste.
Première partie, les points « évidents » pour les Flamands :
la SABAM : les partis flamands veulent la communautariser (c'est la problématique des droits d'auteur et intellectuels) ;
le code de la route : au départ, il était question de régionaliser la politique de limitation de vitesse (les partis flamands veulent généraliser le 70 km/h au lieu du 90), puis du marquage au sol. Dans cette troisième note, c'est tout le code de la route qui est visé. Notamment la perception des amendes, les francophones n'étant pas jugés assez répressifs. Mais la crainte francophone, au-delà du principe, tient à l'étape suivante : si les infractions au code de la route sont différentes au nord et au sud, on pourrait en arriver à une régionalisation des magistrats concernés, les juges de police, et du degré d'appel ;
l'immatriculation automobile : demande de régionalisation. Sur le modèle allemand ou suisse, où les voitures arborent une plaque régionale ou cantonale. Le lion des Flandres à la place du « B » ?
la politique des soins de santé : au départ, les partis flamands voulaient des représentants des Communautés dans les organes de l'Inami. Désormais, ils veulent que les Communautés aient leur mot à dire en matière de remboursements, donc puissent dire si l'Inami rembourse ou non tels types de prestations ;
les compétences des tribunaux : les partis flamands réclament un droit d'initiative des Communautés et Régions pour définir les compétences des tribunaux. Ce qui, d'un point de vue francophone, aboutirait à la création de tribunaux régionaux ;
les ordres professionnels : il s'agit de scinder ceux qui ne le sont pas encore, comme l'ordre des médecins ou des architectes. Ce qui ne serait pas sans conséquence pour ceux habitant la périphérie bruxelloise ;
le Ducroire : l'idée flamande est d'y renforcer la représentation des Régions ;
le jardin botanique de Meise : après les infrastructures, les partis flamands veulent régionaliser les collections fédérales ;
l'Institut national de statistique : les partis flamands demandent une représentation des Régions ;
l'autonomie constitutive des Régions et communautés : les partis flamands veulent l'élargir. Pour donner un pouvoir constituant à la Flandre, qui rêve d'une Constitution (des projets existent) ? Pour définir eux-mêmes les circonscriptions électorales pour les élections régionales et rendre plus ardue l'élection d'un francophone au Parlement flamand ? Certains le croient.
Deuxième partie, les points à vraiment discuter :
la fiscalité : les partis flamands veulent transférer les mécanismes de déductibilité de l'impôt aux Régions et Communautés. Tout ce qui peut être déduit de la déclaration fiscale (garde d'enfants, dons aux associations ) serait fixé au niveau régional ;
les allocations familiales et tout ce qui concerne la famille et les enfants dans la sécurité sociale : demande de communautarisation. Ce qui, au-delà du principe, poserait problème pour les enfants de Bruxelles et de sa périphérie. Les francophones inscrits à l'école flamande recevraient-ils plus d'allocations familiales ?
l'économie sociale : à régionaliser ;
les conventions collectives de travail (CCT) : pour ce qui concerne les matières régionales et communautaires, les partis flamands veulent que les CCT ne relèvent plus du ministre fédéral de l'emploi pour avoir force obligatoire, mais des Régions. Les partenaires sociaux pourraient donc conclure des CCT auxquelles le gouvernement flamand donnerait force obligatoire. Pour les francophones, on touche au caractère fédéral de la Sécu, et, à terme, les partenaires sociaux risquent de négocier prioritairement en Flandre, où les marges de manuvre sont plus grandes ;
les normes de sécurité civile : à régionaliser ; cela concerne le service médical d'intervention urgente, le statut des pompiers ;
l'expropriation publique : les partis flamands veulent accroître les compétences régionales en la matière ;
les achats de la Défense nationale : il s'agit de réintroduire la notion de compensation et de fixer une clef de répartition entre Régions. Parce que les achats bénéficient beaucoup à certaines entreprises wallonnes ? Ces compensations avaient en tout cas été supprimées après les affaires Agusta, Dassault et autres, pour éviter les dérapages
Au-delà de ce troisième paquet de revendications flamandes qui, on l'a vu, ne retient rien en matière de pensions , revenons sur quelques points « surprises » de la deuxième liste flamande, datant de samedi :
l'acquisition de la nationalité et le statut des étrangers : au nom de l'intégration culturelle, les partis flamands demandent que les Communautés puissent ajouter des conditions complémentaires en ces matières, conditions liées à l'« inburgering », l'intégration. Comme l'apprentissage du néerlandais ;
l'assistance juridique : demande de communautarisation, avec clef de répartition. Actuellement, comme elle est liée au niveau de revenu, l'assistance juridique profite davantage aux Wallons ;
les poursuites pénales : les partis flamands veulent que les Communautés et Régions aient leur mot à dire pour les matières de leurs compétences ; qu'elles puissent, par exemple, fixer des priorités, comme l'environnement. Les francophones acceptent l'idée de donner des priorités aux parquets, mais veulent que le ministre fédéral de la Justice reste compétent. Les Flamands parleraient, eux, d'un ministre de la Justice en Région flamande.
Une triple liste à laquelle s'ajoute, précisent les partis flamands, « bien sûr » la question symbolique de BHV
De communautaire eisen zijn veel nadrukkelijker in deze nota dan in de eerste (zie eerder bericht):
De bevoegdheid van de federale overheid inzake wetenschapsbeleid wordt beperkt tot de uitoefening van de eigen exclusieve bevoegdheden (p. 11)
De regering evalueert de werking van het kringloopfonds; de toekomstige financiering, de effecten ervan, de samenwerking en afstemming met andere bestaande fondsen [en de eventuele overheveling cdH/MR] van de middelen naar de gewesten met het oog op de uitbreiding van duurzaam investeren. (p. 28)
De gewesten en gemeenschappen zullen uitgenodigd worden hun opleidingsaanbod gericht op deze beroepen te ontwikkelen, terwijl de federale overheid zal zorgen voor de ondersteuning via het sociale en/of fiscale luik van de oriëntatie van de werkzoekenden naar deze beroepen (p. 33)
Wegens de samenhang met gewestbevoegdheden, in het bijzonder voor het economisch beleid en buitenlandse handel, draagt de regering volgende aangelegenheden over aan de Gewesten: de wetgeving op de handelsvestigingen, het beheer en de middelen van het Participatiefonds, de Nationale Delcrederedienst en Finexpo, het beleid inzake normering en normalisatie, het prijsbeleid, en de toepassing van het mededingingsbeleid m.b.t. de eigen beleidsdomeinen,] [Deze alinea dient behandeld te worden door de communautaire werkgroep.] (p.37)
[Gezondheidszorg omvat preventie, curatie en medische zorg en is derhalve een persoonsgebonden aangelegenheid. Daarom vereist een goed gezondheidsbeleid een coherent bevoegdheidspakket bij de gemeenschappen. NVA] (p. 46)
[Gelet op de bevoegdheid van de Gemeenschappen voor het gezondheidsbeleid, zijn de maatregelen die de federale regering neemt erop gericht het beleid van de Gemeenschappen te ondersteunen en te versterken.MR]
of
[De maatregelen getroffen door de federale regering enerzijds en door de gemeenschappen anderzijds zullen erop gericht zijn elkaar te ondersteunen en te versterken voor een coherent beleid voor de gezondheidszorg. MR] (p. 48)
[Gelet op de bevoegdheid van de Gemeenschappen inzake het beleid betreffende de zorgverstrekking in en buiten de verplegingsinrichtingen, wordt verder werk gemaakt van homogene bevoegdheden teneinde een versnipperd ziekenbeleid te voorkomen.
Een homogeen gezondheidsbeleid omvat dan ook het ziekenhuisbeleid en het beleid betreffende de zorgverstrekking, met inbegrip van de regelen van de uitoefening van de geneeskunde en de paramedische beroepen en de dringende medische hulpverlening. (NVA)] p. 59
[Uitgangspunt bij verdere stappen in de staatshervorming op het vlak van de gezondheidszorg is het tot stand brengen van een correcte balans tussen enerzijds het behoud van een solidaire verzekering voor de geneeskundige verzorging en anderzijds de versterking van de verantwoordelijkheid van de Gemeenschappen. CDH/MR]
[De maatregelen genomen door de federale overheid enerzijds en door de gemeenschappen anderzijds zijn bedoeld om elkaar te ondersteunen en te versterken met het oog op een coherent gezondheidszorgbeleid. MR]
[De regering schuift hiervoor volgende oriëntaties naar voren:
-een betere vertegenwoordiging van de Gemeenschappen in federale organen van de gezondheidszorg. Hierbij kan worden gedacht aan het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg, de structuur Be-Health en sommige overlegorganen in het RIZIV die betrekking hebben op gemeenschapsbevoegdheden;
-het betrekken van de Gemeenschappen bij het sluiten van overeenkomsten inzonderheid inzake ouderenbeleid en geestelijke gezondheidszorg. De regering wenst een formule in overweging te nemen waarbij in de schoot van het RIZIV de overeenkomstcommissies voor verzorgingsinstellingen van bejaarden en geestelijke gezondheidszorg worden hervormd en waarin naast de vertegenwoordigers van de instellingen of diensten en de verzekeringsinstellingen de Gemeenschappen zitting hebben.CDH] In dat kader moeten wel voor de verschillende Gemeenschappen eigen accenten kunnen worden gelegd, die aansluiten bij de zorgbehoeften van de bevolking;
-het betrekken van de Gemeenschappen bij de uitvoering van zogenaamde revalidatieovereenkomsten, in het bijzonder voor de overeenkomsten voor verder te preciseren domeinen die werden gesloten met die inrichtingen die hiertoe door de Gemeenschappen worden aangeduid;
-het organiseren van een transparant preventiebeleid, waarbij concreet wordt voorgesteld de bepaling van de programmawet van 27 december 2006 met betrekking tot vaccinaties uit te breiden tot de uitgaven die verband houden met screeningsprogrammas. Voor deze materies zal met andere woorden een systeem van trekkingrechten worden ingevoerd; [in het kader van protocolakkoorden of samenwerkingsakkoorden opgesteld binnen de interministeriële conferentie volksgezondheid. CDH]
-het bevorderen van een coherent beleid inzake eerstelijnsgezondheidszorg. Voorgesteld wordt om naast een aantal bestaande middelen bijkomende beleidsruimte te creëren voor de uitbouw van een fonds voor de versterking van de eerste lijn [waarop de Gemeenschappen trekkingsrechten kunnen laten gelden.CDH] p. 64
[De regering zal de interne reorganisatie van het Rode Kruis op gemeenschapsbasis faciliteren.] p. 67
[In functie van de erkenning van de institutionele realiteit van dit land, zal op korte termijn voor elk der gemeenschappen een wettelijke feestdag ingesteld worden. CD&V/NVA] (p. 70)
[In functie van een betere afstemming van het federale beleid en het door de Gewesten en Gemeenschappen te ontwikkelen beleid, kunnen de Gemeenschappen en Gewesten evenwaardige partners van de federale overheid worden in een nieuw interfederaal centrum voor de bestrijding van discriminatie en met de bevoegdheid tot de afhandeling van niet-jurisdictionele klachten m.b.t. antidiscriminatiewetten, - decreten,en ordonnanties. CD&V/NVA] (p. 72)
[ Het verkeerveilligheidsbeleid geeft specifieke aandacht aan risicogroepen zoals het weekendnachtverkeer, motorrijders en vrachtwagens.
Het verkeersveiligheidsfonds wordt in functie daarvan hervormd; het verdeelt bovendien de beschikbare middelen voor de lokale politiezones per gewest, rekening houdend met de inbreng van boeteopbrengsten vanuit het grondgebiedvan de gewesten. NVA/CD&V] [p. 78)
[Om permanente veranderingen in de verkeersregels te voorkomen, voert de regering de wijzigingen van de verkeers- en voertuigregels gegroepeerd door, met een ruime voorbereidingsperiode voor een vlotte implementatie en voor uitgebreide informatie van de bevolking.[in afwachting van de regionalsering van de verkeerswetgevingCD&V/NVA] (p. 78)
De regering verbetert de toegankelijkheid van het gerecht door rekening te houden met drie criteria: de beheersing van de kosten, het tijdsbeheer, en een juridisch taalgebruik dat begrijpbaar moet zijn voor de rechtszoekenden.
Zij stelt [ samen, met de Gemeenschappen, bevoegd voor de luister en bescherming van de taal - COMMUNAUTAIR ], door de instelling van een [ gemengd federaal-communautaire - COMMUNAUTAIR] Commissie Rechtstaal die voorstellen doet voor vereenvoudiging en verbetering van de rechtstaal, door de verlaging van de kostprijs voor de procespartijen te onderzoeken en door de financiering van de rechtsbijstand te herzien..
,
[In het verlengde van de bevoegdheden inzake bijstand aan personen, wordt de bevoegdheid inzake rechtsbijstand en rechtshulp uitdrukkelijk volledig overgedragen aan de Gemeenschappen._- COMMUNAUTAIR] (p. 110)
[De Gemeenschappen wordt de bevoegdheid toegekend om niet-federale politieopdrachten van bovengemeentelijke aard te regelen en aan te sturen via dwingende richtlijnen. COMMUNAUTAIR] (p. 114)
[ De jeugdbescherming, met inbegrip van de sociale bescherming en de gerechtelijke bescherming wordt maximaal toevertrouwd aan de Gemeenschappen in het verlengde van hun huidige bevoegdheden.Ter zake wordt er in het kader van de overdracht over gewaakt dat de Gemeenschappen zullen streven naar een totaalaanpak gericht op preventie, begeleiding en bestraffing. COMMUNAUTAIR (p. 118)
Het Grondwettelijk Hof en de Raad van State zijn als hoogste rechtscolleges geroepen om op te treden als scheidsrechter tussen de federale Staat en de deelstaten, met name inzake de regeling van de bevoegdheidsconflicten. Naar het voorbeeld van andere federale staten worden de Gemeenschappen derhalve betrokken bij de benoemingen tot de hoogste rechterlijke functies. De Bijzondere Arbitragehofwet en de gecoördineerde wetten op de Raad van State worden aangepast zodat naast het Federale parlement ook de Gemeenschapsparlementen een gelijkwaardig voordrachtsrecht wordt toegekend voor de aanstelling van de leden van het Grondwettelijk hof en van de staatsraden en de assessoren in de Raad van State. COMMUNAUTAIR]
[Aan de Gemeenschappen en Gewesten wordt ten slotte ook een algemene (instrumentele) bevoegdheidtoegekend om administratieve rechtscolleges op te richten en te organiseren, die oordelen over de aangelegenheden die onder hun respectieve bevoegdheden vallen. COMMUNAUTAIR] (p. 125)
[amendementen cd&v-nva wordendoor G. Bourgeois verkort heringediend of besproken in hoofdstuk staatshervorming] (p. 146)
Op pragmatische en doelgerichte wijze zal ons land ijveren voor een centrale plaats in de belangrijke Europese debatten. [Voorts gaat de regering ervan uit dat meerlagig bestuur van gemeenten, regio's, staten en de Unie hierbij een bijdrage kan leveren en wenst zij de plaats van de deelstaten met grondwetgevende bevoegdheden in de besluitvorming te versterken.] (p. 154)
7.6.[De regering voert de bijzondere wetten van 13 juli 2001 uit met betrekking tot de overdracht van delen van de Ontwikkelingssamenwerking en de daaraan verbonden middelen naar de deelstaten.](p. 165)atie
[In het licht van de komende volledige vrijmaking van de postmarkt onder de 3e Postrichtlijn per 1 januari 2011 verwelkomt de regering nieuwe spelers op de markt.
De regering tracht de concurrentievoorwaarden voor alle postoperatoren op een zo gelijk mogelijk niveau te brengen, in het bijzonder wat de arbeidsvoorwaarden, de sociale bescherming, de geografische dekking en de frequentie van de dienstverlening betreft, rekening houdend met het bijzonder statuut van overheidsbedrijven.] [De regering zal de licentievoorwaarden voor postoperatoren vastleggen binnen het kader van de 3dePostrichtlijn en hierbij o.a. rekening houden met een [afdoende geografisch bereik] een hoge kwaliteit van dienst, hoogwaardige arbeidsvoorwaarden en de belasting voor het milieu en de mobiliteitsinfrastructuur.] [De regering voert voor alle postoperatoren het principe in van een algemeen level playing field]
[Meer buitenland betekent ookeen groeiend aantal internationale verdragen. Deze betreffen in België dikwijls gemengde bevoegdheden, wat bijkomende uitdagingen met zich meebrengt voor de goedkeuringsprocedures en de ratificatietermijnen.]
[Teneinde hieraan tegemoet te komen zal een nieuwe, vereenvoudigde procedure voor de ratificatie van gemengde verdragen worden uitgewerkt waarbij de rol van deSenaat versterkt wordt. Voor zulke verdragen zal een goedkeuring door de Senaat de verschillende procedures voor de gemeenschappelijke en gewestelijke parlementen en voor de Kamer van Volksvertegenwoordigersvervangen, met dien verstande dat deze laatsten een evocatierecht krijgen, binnen een gestelde termijn.] (p. 173)
Even, ter herinnering, wat het VB in maart schreef over een peiling, uitgevoerd door een wetenschappelijk studiebureau:
Leve België?
26.03.2007 15.17u - België moet blijven. Dat zegt 93 procent van de Vlamingen en 98 procent van de Franstaligen. Althans, dat is het (voorspelbare) resultaat van een gezamenlijke peiling van De Standaard en Le Soir.We geloven er geen barst van, maar de titel België moet blijven geeft wel goed weer wat het Belgische establishment en het progressieve clubje dat de toon zet in de media, willen. Het is een publiek geheim dat enquêtebureaus hun opdrachtgevers doorgaans op hun wenken bedienen. En we vermoeden dat dit nu ook wel het geval geweest zal zijn. Veel hangt natuurlijk af van de vraagstelling.
De grootste eensgezindheid betreft de eensluidende afwijzing, aan beide kanten van de taalgrens, van het separatisme. Noch in het noorden, noch in het zuiden van het land vind je voorstanders van de verdwijning van België. Sta ons toe te twijfelen aan die triomfantelijke conclusie van Peter Vandermeersch (De Standaard) en Béatrice Delvaux (Le Soir). Wie heeft aan de enquête meegedaan? Hebben ze het u gevraagd? Ons in elk geval niet! En als ze nu eens gewoon gepeild hebben op de redacties van De Standaard, Le Soir, RTBf en VRT. Gemakshalve. Dat scheelt ook een slok op de borrel bij de factuur. En dan ben je tenminste zeker dat het resultaat beantwoordt aan de bedoeling van het initiatief: het stutten van het bouwvallige België.
Noch in het noorden, noch in het zuiden van het land vind je voorstanders van de verdwijning van België Nogmaals, daar geloven wij geen barst van. Nooit gehoord van het fameuze Warandemanifest? Om nog maar te zwijgen van de verkiezingsresultaten. Elke verkiezingscampagne weer schuift Vlaams Belang de eis tot Vlaamse onafhankelijkheid nadrukkelijk naar voor. Wie Vlaams Belang stemt, weet dus waar hij/zij voor kiest. Wie met een score van 1 miljoen kiezers voor Vlaams Belang durft beweren dat er ook in Vlaanderen geen voorstanders te vinden zijn voor het verdwijnen van België, neemt zijn wensen voor werkelijkheid. Met ernstige en kritische journalistiek heeft dat niet veel te maken. Met politieke stemmingmakerij des te meer.
Vandaag lezen we het volgende aangaande een internetpoll:
Vlamingen radicaliseren
08.08.2007 10.10u - Het koppige en volgehouden Franstalige non radicaliseert in ijltempo de Vlamingen. Dat lag voor de hand maar wordt nu ook bevestigd door een exclusieve enquête van Gazet van Antwerpen.
We zetten de voornaamste resultaten van de internetpeiling even op een rijtje. Gaat u akkoord met een nieuwe regering zonder de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en een staatshervorming? Nee, zegt 83,2 % (ja 16,8 %). Vindt u de houding van de Franstaligen tijdens de onderhandelingen nog aanvaardbaar? Nee, vindt 84,6 % (ja 15,4 %). Moeten de Vlamingen toegevingen doen om tot een regering te komen? Nee, zegt een overweldigende meerderheid van 84,3 % (ja 15,7 %).
En, tot slot, dé hamvraag: Is een splitsing van België op termijn nog te vermijden? Nee, zegt bijna 65 % (tegen 35 % ja). Of zoals Luc Van der Kelen onlangs al schreef: Elke dag dat deze onderhandelingen aanslepen worden er in Vlaanderen nieuwe separatisten geboren. En dat is goed nieuws. Want de Belgische komedie heeft nu wel lang genoeg geduurd. De liefde kan niet van één kant blijven komen.
Een tafereeltje kort voor het Sint-Niklaasfeest in Hasselt en Genk. Prominenten van de N-VA deelden er speelgoedautootjes uit. Dat speelgoed moest illustreren hoe de potverterende Walen met Vlaamse centen gaan lopen. De bijbehorende slogan was dat een Vlaams gezin met twee kinderen ,,om de twee jaar een auto cadeau doet'', aan de Walen. Wat Waalsch is valsch is, nietwaar, de kindjes kunnen het niet vroeg genoeg leren, ook met speelgoed.
Behalve voor de N-VA-mensen zelf heeft het nauwelijks belang of die partij in de komende verkiezingen de drempel van vijf procent haalt. Genoeg andere partijen hebben haar gedachtegoed, als je het zo mag noemen, al opgeslorpt. Ga maar na: na CD&V schreef ook de VLD het ,,confederalisme'' in het partijprogramma in. Dat krijg je als iedereen de deuren wijd open zet voor iedereen.
Als de partijen echt naar de burger luisteren, moeten ze nochtans weten dat niemand wakker ligt van een nieuwe staatshervorming, maar wel van het oprukken van bedrijfssluitingen en werkloosheid.
Bovendien,welke boodschap hebben kiezers aan ,,confederalisme''? Het Vlaams Blok heeft op dat punt tenminste het voordeel van de duidelijkheid: het komt openlijk uit voor zijn separatisme. Een van de twee kernpunten van die partij is haar onverzoenlijke vijandschap tegen België, hoe federaal en democratisch die staat ook moge zijn.
,,Confederalisten'' daarentegen zijn separatisten die dat niet met zoveel woorden durven zeggen. De geschiedenis is duidelijk. Een confederatie die niet doorgroeit naar een federatie, valt uiteen. Het zeer gedecentraliseerde Zwitserland noemt zichzelf de Confédération Helvétique . Maar het eedgenootschap is wel degelijk doorgegroeid naar een staat met alle wezenskenmerken van een federatie: één regering, één leger, één buitenlands beleid, één munt. In omgekeerde richting is het eindpunt van de weg van federatie naar confederatie het complete uiteenvallen. Confederalisme is een crypto-separatisme.
Democratische openheid vereist dat het streefdoel openlijk wordt uit de doeken gedaan en dat de veronderstelde meerwaarde van een onafhankelijk Vlaanderen duidelijk wordt toegelicht. Het is echter beangstigend hoezeer die vraag gesmoord wordt in een algemene Vlaamse zelfgenoegzaamheid.
Vlaanderen is een stuk ethischer en moderner dan Wallonië, horen we alom. Het waren immers Vlaamse gekozenen en partijen die de doorslag gaven in het verbod op de tabaksreclame, en die het debat over de wapenleveringen aan Nepal op gang trokken.
Nu, de rol van de principes in dat debat is niet oogverblindend. Het is zonneklaar dat de houding van veel partijen, Vlaamse zowel als Waalse, beduidend anders was geweest als het legendarisch Formule 1 circuit en/of de FN-fabriek in Vlaanderen hadden gelegen.
Je kunt je ook vragen stellen bij de ethische bekommernissen om Nepal. Zouden de groenen zichzelf ook in een crisis gestort hebben om te proberen wapenleveringen te voorkomen als de Nepalese guerrilla een fascistische in plaats van een maoïstische was? En hoe ethisch is het liever een nieuwe versie van de erg bloedig gebleken Aziatische variant van het communisme te laten zegevieren om zelf de handen schoon te houden?
Als het de gewetensbezwaarden alleen om de letter van de wet ging, waarom piepten ze dan nooit over, bijvoorbeeld, leveringen aan Algerije? Zijn honderdduizend doden in tien jaar tijd geen ,,intern conflict''?
Als je Vlaanderen van op enige afstand bekijkt, zie je niet meteen een van de meest morele en progressieve regio's van Europa. Het herbergt een van de sterkst ingeplante uiterst-rechtse partijen. De bewegingen die het hardst voor een onafhankelijk Vlaanderen opkomen, die zich het luidst aanmatigen in naam van ,,de Vlamingen'' te spreken, hebben een halve eeuw nodig gehad om de collaboratie met de nazi-barbarij te veroordelen, voor zover ze daar al toe gekomen zijn.
Sprankelend kun je het ideeëndebat niet noemen en daarin staan democratische bekommernissen ook niet onwankelbaar centraal. De Vereniging van Vlaamse Leerkrachten (VVL) bijvoorbeeld, die 4.800 leden opgeeft, verspreidde begin van dit schooljaar een brochure over het fascisme. Ze is overgenomen uit het eenmanstijdschrift Journaal van Mark Grammens. Daarin wordt, terecht, betoogd dat het historisch fout is Mussolini's Italiaans fascisme op één lijn te plaatsen met Hitlers nationaal-socialisme. En dat het politiek gemakzuchtig en onzindelijk is elke politicus van uiterst-rechts of radicaal-rechts als ,,fascist'' af te doen.
Maar deze brochure ,,ten behoeve van leraar en leerling'' gaat ook alarmerend licht over het onderscheid tussen dictatuur en democratie heen. ,,Tussen zijn greep naar de macht in 1922 en de Italiaanse deelneming aan de wereldoorlog aan de zijde van Duitsland had Mussolini op elk willekeurig moment met overweldigende meerderheid van stemmen alle verkiezingen kunnen winnen, als hij zich de moeite had getroost om die uit te schrijven.'' Kijk eens aan. De man bespaarde zijn land gewoon de kosten en moeite van verkiezingen en een democratische volksvertegenwoordiging.
Voorbeeldig was evenmin het debat na de moord op Mohamed Achrak in Borgerhout. Binnen de kortste keren ging het niet meer over die moord, maar waren alleen Belgen van allochtone oorsprong de schurken van het stuk.
Maar een kniesoor die daarop let. Nooit hoor je suggereren dat de vlucht vooruit in het ,,confederalisme'' een schijn-radicalisme is, een vijgenblad voor een gebrek aan een coherent, slagvaardig politiek programma. Vrijwel nooit hoor je de vraag of een steeds meer in zichzelf gekeerd Vlaanderen zelfs maar wenselijk is. Zelden hoor je dat het simplistisch en onaanvaardbaar is alle problemen van Vlaanderen op de rug van de Walen te schuiven, net zoals het simplistisch en onaanvaardbaar is de ,,vreemdelingen'' voor alles de schuld te geven. Denkt ook maar iemand dat de duizend mensen van Philips Hasselt niet op straat zouden staan als Vlaanderen nog autonomer of helemaal onafhankelijk was?
Ook onze openbare omroep baadt in het zelfvoldane Vlaamse sfeertje waarin de term 'België' slechts valt als het echt niet anders kan, en het voor de rest alleen nog regent en stormt in Vlaanderen , de werkloosheid afneemt of groeit in Vlaanderen , er in het weekeinde ongelukken gebeuren in Vlaanderen .
,,De toekomst is aan de dynamische splitsers, nationalisten, confederalisten en separatisten, die bewust of onbewust vrolijk bijdragen tot het verwezenlijken van het hoofddoel van het Vlaams Blok: een onafhankelijke cultuurhomogene Vlaamse staat.'' Dat schrijft Ludo Dierickx, een van de pioniers van Agalev, in zijn recent uitgekomen boek ,,Nationalisme onder het mes'' (Fantom).
De flaptekst hoopt dat het boek bijdraagt tot debat. Maar voor zover het tegendraadse boek niet doodgezwegen wordt, moet het debat ook nog in correcte termen verlopen. En daar is in Vlaanderen sinds jaren een proces van verleugening bezig (de term is van de Nederlandse anarchist Anton Constandse). Wie opkomt voor het behoud van een federaal België is een ,,oude Belg'', een ,,unitarist'', kortom een compleet voorbijgestreefd wezen. En wie aanstuurt op een bedekt of openlijk separatisme is daarentegen een ,,federalist''.
Wat Vlaamsch is kan soms alarmerend valsch klinken.
De auteur is redactrice van deze krant
'Doorgeprikt staat netjes' verschijnt tweewekelijks op vrijdag.
Formateur Leterme gooit resoluties Vlaams parlement in de vuilbak en schuift BHV op de lange baan
24.07.2007 09.35u - Een eerste communautaire lezing van de nota van formateur Leterme leert dat Leterme in zijn zogenaamde vaagheid over de staatshervorming bijzonder duidelijk is. Voor de splitsing van BHV biedt Leterme helemaal geen oplossing.
Het lijkt wel alsof Yves Leterme nooit minister-president van de Vlaamse regering is geweest, en nooit heeft gehoord van een Vlaams regeerakkoord. Hij kiepert zonder verpinken de resoluties van het Vlaams Parlement inzake de staatshervorming, die integraal deel uitmaken van dat Vlaams regeerakkoord, in de vuilbak.
De resoluties bepleiten onder meer de overheveling van de gezondheidszorg en de gezinsbijslagen naar de deelstaten. Formateur Leterme houdt die bevoegdheden netjes federaal. Van een overheveling van de personenbelasting naar de deelstaten, zoals eveneens bepleit in de resoluties, in evenmin sprake. Net zo min als van de splitsing van de NMBS. De luchthaven van Zaventem, in het Vlaams regeerakkoord uitdrukkelijk omschreven als een gewestelijke bevoegdheid, blijft federale bevoegdheid.
Ook het arbeidsmarktbeleid, waarvan alle Vlaamse partijen voor de verkiezingen stelden dat dit naar de deelstaten diende overgeheveld te worden, blijft federaal.
Voor de kwestie Brussel-Halle-Vilvoorde liggen alle pistes nog open, terwijl ook daar het Vlaams regeerakkoord bijzonder duidelijk is : onverwijlde splitsing, zonder prijs. Leterme kondigt nu tegen het nieuwe parlementaire jaar wetsontwerpen dienaangaande aan. Daarmee veegt Leterme de wetsvoorstellen die in de Kamer werden ingediend, en waarvoor de CD&V zelfs de spoedbehandeling heeft geëist, volledig van tafel!
De onderhandelingsnota van formateur Leterme gaat regelrecht in tegen de verkiezingsuitslag van 10 juni in Vlaanderen. De uitspraak van de kiezer hield onmiskenbaar een roep in naar meer Vlaanderen. Leterme veegt met zijn nota de Vlaamse verkiezingsuitslag vierkant aan zijn laarzen.
Het Vlaams Belang kan niet aannemen dat de CD&V, maar zeker de N-VA, deze nota nog maar zouden durven te aanvaarden als basis voor regeringsonderhandelingen. Doen ze dit toch, zal men zich in Vlaanderen afvragen : Wie gelooft die mensen nog ?
Hieronder de punten uit de formateursnota van Leterme (23.07.07) die betrekking hebben op de 'staatshervorming': regionalisering wetgeving handelsvestigingen (p. 9)
-afstemming federale en regionale maatregelen voor de vermindering van loonkosten►federale overheid geeft gewesten financiële enveloppe voor bijkomende maatregelen (p. 12)
-Gewesten mogen van de regering 3 procentpunten korting geven op vennootschapsbelasting (p. 12)
-Gewesten krijgen trekkingsrechten op de werkloosheidsuitkeringen van langdurig werklozen (p. 16)
-Taalopleiding voor werknemers die taal vh Gewest niet kennen (p. 18)
-Versterking verantwoordelijkheid Gem. in gezondheidszorg door betere vertegenwoordiging Gem. in fed. Organen gezondheidszorg, betrekken gem. bij sluiten overeenkomsten inzake ouderenbeleid en geest. Gezondheidszorg, betrekken Gemeenschappen bij revalidatie-overeenkomsten, bijkomende beleidsruimte (trekkingsrechten) (p. 32)
-Medezeggenschap Gem. en Gewesten in benoeming leden CGKR (p. 36)
-Gewesten krijgenzitting in RvB Infrabel, NMBS en NMBS-Holding (p. 43)
-Splitsing gerecht. Arr. BHV (p. 57)
-Structurele zeggenschap v. Gemeenschappen en Gewesten bij vervolging van misdrijven waarbij bij decreet of ordonnantie een straf staat (p. 63)
-Onverminderd de vorige punten zal de regering ivm staatshervorming wetsontwerpen indienen die met een gewone meerderheid kunnen worden aangenomen; hervormingen met een bijz. Meerderheid worden van kracht op 1 januari 2009 (p. 65)
-Betrekken Gem. en Gew. bij federale wet. Instellingen (p. 75)
De doorsnee Belg houdt wel van zijn land, maar kent het niet zo goed. Dat toont een enquête bij 1.000 Belgen.
De meesten weten dat het op 21 juli feest is, maar meer dan de helft weet niet wat we precies vieren, namelijk dat op 21 juli 1831 Leopold I de eed aflegde als eerste koning der Belgen.
Overigens vindt bijna 80% van de ondervraagden dat België één moet blijven. Als troonopvolger voor Albert II is Prins Filip favoriet.
Prins Laurent zien veel minder mensen als toekomstige koning. Amper 2% van de Belgen kan foutloos het nationale volkslied - de Brabançonne - zingen. TV-gidsBinnenlandEconomieBuitenland
Wegens tijdelijke drukte kan ik deze blog niet regelmatig updaten. Sorry daarvoor.
Even mijn mening over het informateurschap van de Heer Y. Leterme en de onderhandelingen: Hoe langer het STIL blijft m.b.t. communautaire aangelegenheden, hoe gevaarlijker voor de nationale eenheid. Hoe meer OPENBARE ruzie, hoe beter.
Dit artikel werd via deze blog ingestuurd, hieronder integrale publicatie:
Tot (w)elke prijs ?
Ooit was het nut en de noodzaak van de Vlaamse beweging onbetwistbaar, de gelijkheid voor alle Belgen was immers niet verzekerd. De lagere sociale klassen in Vlaanderen aanvaarden terecht niet langer willoos de privileges die enkel voorbehouden waren aan de Franstalige elite.Na vele jaren onophoudelijk aan de weg timmeren zijn de streefdoelen die hun founding fathers zich gesteld hadden heden ten dage praktisch allen ingelost.
Normaliter zou men dan verwachten dat de beweging uit zichzelf overgaat in een toestand van waakzame winterslaap.Het Nederlands is in België niet langer de tweederangstaal, het heeft op alle gebieden de voorrechten en de bijhorende status verworven die horen bij een officiële landstaal.
België investeerde destijds ook fors in de Vlaamse economie en infrastructuur om haar zodoende uit het slop te trekken, zo liep o.a. de eerste spoorlijn op het Europese vastelandvan Brussel naar mechelen.Vandaag bevinden er zich in Vlaanderen verschillende wereldhavens die nog onder aanmaning van onze vorsten het levenslicht zagen ( toevallig is het dit jaar 100 jaar geleden dat Koning Leopold П het startschot gaf voor de bouw van de zeehaven van Brugge).Het lijdt geen twijfel dat deze havens dé levensaders zijn waarop de welvaart van de Vlaamse regio steunt.
Binnen de radicaliserende Vlaamse beweging is er echter in de afgelopen decennia een niet zo onschuldige stroming ontstaan.Deze stroming is machtswellustig geworden en wil tot elke prijs maar vooral tot meerdere eer en glorie van zichzelf tot totaal zelfbestuur komen.
Dit beter beleid klinkt wel goed, maar het is een dogma waar de Vlaams-nationalisten zelf niet in geloven. Getuige een citaat van Peter De Roover, oud-voorzitter VVB, op een 11-juli vieringte Oudenaarde . Is alles wat Vlaanderen zelf doet een succes ? Allerminst . wat we zelf doen, doen we beter werd ons ooit voorgehouden. Die slogan stelt de zaken fout voor. Wat we zelf doen, doen we zelf. Dat is de essentie.(De Krekel, orgaan van het Davidsfonds Oudenaarde, nr. 8 november 2005)
Deze stellingname past in een consequent nationalistische logica : we eisen zelfbestuur, ook al houdt dit zelfbestuur een verslechtering voor de toekomst in.
Het lijkt er op dat de Vlaamse KMOs en industrie het eerste slachtoffer zullen zijn van deze overcompensatiepolitiek.Responsabiliseringis daarbij het nieuwe modewoord.
Door middel van deze responsabilisering wil men de uitkeringseconomie omvormen in een arbeidseconomie.Mooie woorden allemaal ware het niet dat deze responsabilisering eenzijdig en met brute kracht wil opdringen aan het zuiden van het land door middel van een gedeeltelijke of volledige splitsing van de sociale zekerheid.
Een kei kan men niet pluimen zullen de vakbonden van dan af zeggen en met verdubbelde ijver zullen ze hun pijlen richten op de welvarende Vlaamse industrie. Afzonderlijke CAO onderhandelingen zullen immers met zekerheid leiden tot andere en hogere looneisen.
Zijn het immers de regionalisten zelf niet die reeds lang beweren dat de productiviteit in Vlaanderen hoger ligt dan in Wallonië. Door de splitsing behoren aparte looneisen van dan af tot de mogelijkheden, een kans die de syndicaten niet onbenut zullen laten om de hogere productiviteit ook in hogere lonen (+toename van eindejaarspremies en vakantiegeld) omgezet te zien.
Een splitsing van de sociale zekerheid zal voor Walloniëbetekenen een minder genereuze sociale zekerheid qua activering zal dat tellen en doordat men de eerste jaren uit het vizier van de vakbonden zal zitten staan er de Waalse industrie dan ook schitterende tijden te wachten.De hangmatcultuur dreigt een exclusief Vlaams verschijnsel te worden want de vele miljarden euros transfers in de sociale zekerheid zullen de vlamingen graag in hun eigen sociale zekerheid gepompt zien zoals hen ook beloofd was door secessie-obsedeesvan o.a. VB en NVA. De kwalijke gevolgen voor de zelfredzaamheid van de bevolking zal dan ook niet lang op zich laten wachten.
Streed men tot voor kort allen met dezelfde wapens, na de splitsing zal dat geenszins het geval meer zijn.Integendeel, indien het waar is dat de productiviteit in Vlaanderen hoger ligt dan genieten de Vlaamse werkgevers nu immers nog van een zeker concurrentievoordeel tegenover hun Waalse collega werkgevers, voor beide landsdelen helden immers dezelfde nationaal onderhandelde CAOs.
Onbesuisd sleutelen aan de sociaal economische mechanismen van ons land kan zeer goed leiden tot een Vlaanderen economisch-avondland met als directe buur en concurrent een Franstalig droomland vol veelbelovende opportuniteiten voor Waalse ondernemers.
Het is daarom in het belang van de Vlaamse ondernemers dat er zo snel mogelijk werk wordt gemaakt van een nationaal activeringsbeleid dat voor het ganse Belgische grondgebied geldig is.Beperk de werkloosheiduitkeringen in de tijd en verlaag de belastingen op arbeid (zoals in Frankrijk) en je zal zien hoe snel zowel onze Nederlandstalige als Franstalige landgenoten de openstaande vacatures in Vlaanderen opvullen (vacatures die tot nu toe door Fransen ingevuld worden in de grensregios).
Aanpassingen in de sociale zekerheid dienen steeds op nationaal niveaudoorgevoerd te worden ..Alle Belgen gelijk voor de wet ..
Soms - heel soms - schrijf ik misschien stukken tegen beter weten in (cf. infra vorige tekst). Maar ik kon, tot vandaag toch, niet geloven dat iemand als Dehaene door de Koning als bemiddelaar zou worden aangewezen. Nu ja, door het staatshoofd, men kan beter zeggen: door CD&V. Men kan zich afvragen of Leterme toch niet gegokt heeft door meteen in het Parlement te gaan. Naar alle waarschijnlijkheid wordt Leterme inderdaad Premier, maar dat weten de andere partijen ook. Als de bal in zijn kamp ligt belet er niets de Franstalige partijen, eventueel aangevuld met de liberalen en groenen categoriek een staatshervorming te blijven weigeren. Dan kan Leterme niet anders dan capituleren. Zijn positie schijnt eerder oncomfortabel: hij heeft alles te verliezen en niets te winnen. Er is een hemelsbreed verschil tussen in een regionaal parlement eisen stellen en op papier zetten en op Belgisch niveau kieskringen en gerechtelijke arrondissementen te splitsen, alsook arbeidsmarkt, gezondheidszorgen, kinderbijslagen, mobiliteit enz. De gok van Leterme is dat hij denkt alles - of zoveel mogelijk - binnen te halen en dan de "glorieuze" resultaten aan zijn nationalistisch kartel voor te leggen met het risico dat dit niet lukt. Na de Lambermont- en Lombardakkoorden (van 2000-2001) is men al erg ver gegaan: de splitsing van landbouw, buitenlandse handel, ontwikkelingssamenwerking, de gewaarborgde vertegenwoordiging van Brusselse "Vlamingen", de regionalisering van succesie- en vestigingsrechten. Er werd echter nog niet aan de kern van de Staat geraakt: justitie en sociale zekerheid. Wie daaraan begint, neemt een andere gok: de Tsjechoslovaakse (of Joegoslavische). Maar dit is België.
Dehaene moet bemiddelen en onderhandelen
do 05/07/07 - Zoals verwacht heeft koning Albert II ex-premier Jean-Luc Dehaene (CD&V) het veld ingestuurd. De ex-premier zal via een bemiddelings- en onderhandelingsopdracht het pad effenen voor Yves Leterme.
Rond 11.30 uur kwam Jean-Luc Dehaene aan bij het Sint-Jansziekenhuis in Brussel, waar de koning herstelt van zijn heupoperatie.
Daar belastte koning Albert II Dehaene met "een bemiddelings- en onderhandelingsopdracht om de weg te openen tot de aanduiding van een formateur". Dehaene heeft de opdracht aanvaard.
Hij moet in de eerste plaats de hete communautaire kastanjes uit het vuur halen. Dat is nodig, want op dat vlak boekte informateur Didier Reynders (MR) weinig vooruitgang.
(Belga)
Reynders' taak is inmiddels afgerond, hij overhandigde gisteren zijn verslag aan de koning.
Daaruit blijkt dat de standpunten van de verschillende politieke partijen sterk uiteenlopen, vooral over een nieuwe ronde van de staatshervorming en de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.
Daarom is het te vroeg om een formateur aan te stellen en wordt eerst een "ontmijner" het veld in gestuurd. Dehaene lijkt met zijn profiel van "loodgieter" de meest geschikte persoon.
Dehaene had Wetstraat al verlaten
Jean-Luc Dehaene (CD&V) was premier van 1992 tot 1999. Hij staat bekend als "loodgieter", een bruggenbouwer die al meermaals moeilijke situaties wist te ontmijnen.
Hij startte zijn carrière als kabinetschef van oud-premier Wilfried Martens bij de toenmalige CVP. In de jaren 80 werd hij minister van Sociale en Institutionele Zaken. In 1988 werd hij door de koning aangesteld als informateur en kwam zijn talent als bruggenbouwer naar boven.
Hij zei toen: "Sire, geef me 100 dagen". Dehaene hield woord en kon na 100 dagen een akkoord over een nieuwe staatshervorming voorleggen waarbij onder andere onderwijs een Vlaamse bevoegdheid werd. Martens werd opnieuw premier.
Vier jaar later kreeg Dehaene zelf het hoogste ambt van het land, hij bleef 8 jaar lang premier. In 1999 ruilde hij de Belgische politiek voor het Europees parlement. Hij wilde ook meer tijd doorbrengen bij zijn vrouw Celie en in Vilvoorde, waar hij burgemeester is.
Langzaam maar zeker loopt de informateursopdracht van Didier Reynders (MR) ten einde. Er zijn eigenlijk tot nu toe nog maar enkele "definiërende" momenten geweest sedert 9 juni (de dag voor de verkiezingen). Allereerst de overwinning van CD&V-N-VA. Ten tweede het moment waarop Reynders een staatshervorming mogelijk maakte door te zeggen dat het kon maar enkel niet voor 2009. Ten derde het moment waarop Leterme ontslag nam uit de Vlaamse regering. Een gok? Moeilijk om te geloven. Dus is hij er zeker van dat hij formateur wordt. Dat lijkt waarschijnlijk. Al die geruchten over Dehaene/de Donnéa als "bemiddelaar" enz., ik vraag me af wie die gelooft. De wonderen zijn de wereld natuurlijk nog niet uit, maar toch. Waarom is een Dehaene, of eender wie, nog nodig als Leterme zeker formateur wordt?
Voorts wil iedereen een 'staatshervorming'. Men spreekt over een twee/derde meerderheid. Die is niet binnen de meerderheid te vinden, zoals CDH zich nu opstelt is er zelfs amper een meerderheid binnen de meerderheid. Dedecker is te radikaal ("alles splitsen en onmiddellijk"), het VB wil wel, maar het lijkt uiterst onwaarschijnlijk dat een "democratische" partij uit het noorden een staatshervorming met het VB er komt. En een meerderheid in elke taalgroep? Misschien, PS, Ecolo en FN beschikken over 29 zetels. CDH en MR hebben 33 zetels (waarvan 10 zetels van het onstabiele CDH). Het wordt nog spannend.
Au CD & V, certains prétendent que les partis écologistes pourraient apporter un soutien extérieur à une réforme de l'Etat. Vous en pensez quoi ?
Je ne sais pas très bien où ils sont allés chercher cela. Nous ne disons pas, comme d'autres partis, "non non non" à tout. Il y a des réformes institutionnelles qui peuvent être bénéfiques pour les gens. Pourquoi pas une circonscription unique ? Il y a aussi le refinancement de Bruxelles, en particulier de la Cocof. Il faut se montrer prêt à dialoguer. Mais ce dialogue doit être construit en concertation avec tous les francophones et dans leur intérêt. Ni plus ni moins. Or pour l'instant, il n'y a sur la table que la "shopping list" des partis flamands.
Naar een splitsing van arbeidsmarkt, justitie, gezondheidszorgen, mobiliteit en energie?
Naar een splitsing van arbeidsmarkt, justitie, gezondheidszorgen, mobiliteit en energie?
vr 29/06/07
"Wij hebben genoeg bevoegdheden om te kunnen werken en zijn dus geen vragende partij voor een transfer of regionalisering van bevoegdheden. Alle Franstalige partijen steunen dit", verklaarde hij.
Wallonië wil wel meer overleg tussen de gewesten onderling en de federale overheid. Het bepleit ook een nationaal actieplan voor werkgelegenheid, betaald door de federale overheid.
Het standpunt van het Waalse gewest gaat in tegen dat van Reynders. De informateur ziet aan beide kanten van de taalgrens een opening om extra bevoegdheden aan de gewesten te geven.
De Waalse regering wordt gevormd door socialisten en christendemocraten.
Reynders was bij de koning
Informateur Didier Reynders (MR) bracht vanochtend een bezoek aan koning Albert II voor een laatste tussentijds rapport. Hij heeft een sociaal-economisch programma kunnen opmaken uit zijn gesprekken met politici en het middenveld.
(Belga)
Maar de belangrijkste conclusie van de informatieronde is dat Reynders, in tegenstelling tot Di Rupo, wel een opening ziet in de communautaire gesprekken tussen de verschillende gemeenschappen en gewesten.
De gemeenschappen en gewesten vragen niet alleen meer aandacht voor een betere samenwerking met de federale overheid, ze willen ook meer "homogene bevoegdheden".
Ze bepleiten homogene bevoegheidspakketten voor werk, gezondheid, justitie, mobiliteit en energie.
CD&V wil echter nog niet vooruit lopen op de feiten. "Het belangrijkste is dat een formateur wordt aangesteld om een zo goed mogelijk regeerakkoord te maken", zegt Inge Vervotte.
Maandag gaat Reynders opnieuw langs bij de koning. Dan brengt hij mondeling volledig verslag uit. Woensdag volgt dan een schriftelijk rapport. Mogelijk benoemt de koning daarna Yves Leterme (CD&V) tot formateur.
BLOMMAERT: MEEST NATIONALISTISCHE STREEK VAN EUROPA
Laten we het eerst over de overwinning van rechts hebben. Ziet u een verklaring waarom Vlaanderen verkiezing na vekiezing haar predikaat Beieren aan de Noordzee bevestigt?
Jan Blommaert. Ik denk dat daar een stuk historiek inzit. Vlaanderen is het landsgedeelte dat het na de Tweede Wereldoorlog bijzonder goed heeft gedaan in de moderne economie en is gaan geloven dat de markt fantastisch werkt. We zien onszelf als een ondernemend en dynamisch volk, Lernout & Hauspie ten spijt. Onze Waalse vrienden zijn in de eerste plaats luiaards en profiteurs, u kent het discours.
Daarnaast heb je ook de christen-democratische dominantie, die voor een deel teruggaat op het rurale Vlaanderen, maar zich goed heeft aangepast aan het suburbaan Vlaanderen van de middenklasse. En ten slotte kan je ook niet om de erfenis van de collaboratie heen, die met de Volksunie vanaf de jaren vijftig systematisch de politiek is binnengeslopen. De VU is de enige partij die haar politiek programma volledig heeft uitgevoerd. Als je ziet dat nu ook de N-VA disproportioneel vertegenwoordigd is in de parlementen Het past in de traditie van de VU om meer als lobby te werken dan als politieke partij. En goede deals te maken omdat de anderen jouw stemmen nodig hebben. Maar de macht die de N-VA effectief heeft, staat absoluut niet in verhouding tot het maatschappelijk draagvlak dat die partij heeft.
Lang niet alle kiezers van het kartel CD&V/N-VA dromen van een republiek Vlaanderen.
Jan Blommaert. Evident niet. Er was ook al weinig steun voor de Egmontakkoorden (de eerste aanzet tot federalisering van België, nvdr). Die federaliseringslogica van de Vlaamse beweging is altijd een minderheidsstandpunt geweest, maar kijk eens naar de overwinning die ze geboekt heeft. Ik kan in dit land niet stemmen voor de helft van het parlement dat mij vertegenwoordigt. We zijn zogezegd een democratie met een democratisch deficit van 50%. Ik kan niet kiezen voor Ecolo of PS, wij Vlamingen kunnen niet anders dan Vlaams stemmen. Gevolg: de Vlaamse politici hebben lak aan wat de Walen denken, nodig hebben of willen. Want er is geen enkele Waal die op hen kan stemmen. Vice versa voor onze Franstalige vrienden. Dat is nogal een overwinning voor een partijtje dat op het moment van de Egmontregering slechts een handvol stemmen had, hé. We leven in het meest nationalistische land van Europa.
Ondertussen lijkt er een consensus te bestaan dat het VB aan zijn plafond zit. Is de wens hier niet de vader van de gedachte?
Jan Blommaert. Uiteraard. En bovendien moet je een onderscheid moeten maken tussen extreem-rechtse partijen en extreem-rechtse ideeën. Er zal een moment komen dat we het VB niet meer nodig hebben, net zoals er ooit een moment was dat we de VU niet meer nodig hadden. Omdat het partijprogramma is uitgevoerd. Alle regeringen sinds 1991 hebben daar reeds vlijtig aan bijgedragen. Voor mij is het verkiezingsresultaat van extreem-rechts dus geen waardemeter voor haar macht.
Is het kartel CD&V/N-VA, de grote overwinnaar aan Vlaamse kant, voor u een rechtse formatie? Veel kiezers komen nog steeds uit ACW-hoek.
Jan Blommaert. Er zijn twee manieren om over links en rechts te spreken. Een eerste is een objectief gegeven waarbij je kijkt naar concrete standpunten. Rechts is dan nationalistisch, marktkapitalistisch en xenofoob. Met andere woorden: een partij die geen kritiek meer uitbrengt op ons productiemodel is voor mij een rechtse partij.
Daarnaast heb je een meer populaire manier om over links en rechts te spreken, zoals de media doen. Die slaat nergens op. Dat is een zeer traditionele manier om de partijen te definiëren in een bepaalde hoek van het politieke spectrum. Zoals men nog spreekt over de liberale krant Het Laatste Nieuws en de linkse krant De Morgen. Terwijl het evident is dat die kranten niet meer zijn wat ze pretenderen te zijn. Beide zijn marktproducten, intrinsiek rechtse producten die winst opleveren voor aandeelhouders. De enige die daar beter wordt is Van Thillo (grote baas van De Persgroep, uitgeverij van beide kranten, nvdr). Maar om op uw vraag te antwoorden: voor mij is het kartel CD&V/N-VA dus rechts.
DANK U FEDERALISME: Algemeen bestuur van België te duur
Met dank aan het "federalisme": Algemeen bestuur van België te duur De overheden in België hebben vooral voor 'algemeen bestuur' heel veel personeel, en de efficiëntie van die diensten is laag. Dat is af te leiden uit een rapport van de organisatie van de geïndustrialiseerde landen (Oeso) over de openbare sector in België, donderdag in de Corelio-kranten. (belga) - Met 782.500 ambtenaren (2004) bij zijn verzamelde overheden behoort België niet bij de recordhouders in de Oeso. Ons land heeft alleszins de hoogste score voor het aantal ambtenaren in de klassieke ambtelijke diensten, het 'algemeen bestuur'. 3,5 procent van de Belgen werkt in het algemeen bestuur. 2 à 2,5 procent is een normaal cijfer.
Het aantal ambtenaren is in 10 jaar nog met 8 procent gestegen. Vooral in de gemeenten en de deelstaten. De federale diensten zijn licht gekrompen, maar minder dan de overdracht van bevoegdheden naar de deelstaten deed vermoeden.
Sommige eurosceptici hanteren het argument dat de EU onvergelijkbaar is met de VSA omdat de Amerikanen hun staat en deelstaten vanuit het niets hebben, opgebouwd en dat er in Europa al oude staten bestonden. Zodoende kan men Texas, Ohio of Virginia volgens hen niet vergelijken met Duitsland, Italië of Polen. De redenering om louter op basis van cultuurhistorische argumenten een Europa op federalistische grondslag af te wijzen klopt niet.
Immers, Europese landen als Duitsland en Italië - om er twee te noemen - zijn zélf het resultaat van een opbouw uit oude prinsdommen die honderden jaren lang onafhankelijk waren. Zij kwamen tot stand omdat onder andere het Koninkrijk Beieren, het Groothertogdom Baden en het Hertogdom Anhalt voor wat Duitsland betreft en anderzijds o.a. het Koninkrijk Sardinië of het Hertogdom Parma voor wat Italië betreft hun soevereiniteit afstonden aan grotere gehelen.
Waarom zouden de huidige Europese landen niet in staat zijn tot wat de vorstendommen van eertijds wel konden, namelijk het nationaal belang opzijzetten voor het Europees belang? En zelfs indien men zo'n evolutie niet wenselijk acht, kan men toch moeilijk ontkennen dat deze beweging een Fremdkörper is in de Europese geschiedenis?
Bruno Yammine
Zoals verschenen in De Morgen van 25 juni 2007, p. 12
N-VA-voorzitter Bart De Wever zit enkel aan de onderhandelingstafel voor de volgende federale regering als de staatshervorming het eerste agendapunt vormt. 'Voor ons is een regionalisering van sociaaleconomische bevoegdheden een prioriteit.'
'Naast de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde moet de regionalisering van sociaaleconomische bevoegdheden, zoals fiscaliteit en werkgelegenheid, voorrang krijgen. Het is natuurlijk afwachten hoe en met wie de regeringsonderhandelingen gevoerd zullen worden. Wij zullen enkel aan de onderhandelingstafel plaatsnemen als we garanties voor een verdere staatshervorming hebben. Die garantie is overigens ingeschreven in het politieke akkoord dat wij met onze kartelpartner CD&V hebben afgesloten. We willen ook dat het communautaire luik grondig verloopt bij de regeringsonderhandelingen. Het is beter om drie maanden te onderhandelen waarbij het tot concrete wetsvoorstellen leidt, dan een snelle regeringsvorming waarbij enkel vage principes afgesproken zijn. Dan blijf je vier jaar stilstaan.
Op sociaaleconomisch vlak dringt een hervorming zich op. Beide regio's moeten hun eigen koers varen, want ze staan voor verschillende uitdagingen om hun welvaart te doen groeien. Zo wordt Wallonië sterk benadeeld door de loonvorming die nu met nationale cao's vastgelegd wordt. Daarmee zijn de loonkosten in Wallonië niet in overeenkomst met de productiviteit. Zo kun je geen investeerders aantrekken. Ook de compleet verschillende werkgelegenheidsproblemen in beide regio's kun je niet meer op een unitaire manier oplossen.
We zitten nog met heel wat losse eindjes van de vorige staatshervorming van 1993. Maar die mogen niet aangegrepen worden om de discussie opnieuw van voren af aan te beginnen. Onze coalitiepartners SP.A en Open VLD hebben zich in het Vlaamse regeerakkoord ertoe verbonden om op federaal niveau achter de Vlaamse eisen te staan. Maar of ze zich aan dat akkoord - dat in 2005 door alle partners herbevestigd werd - zullen houden, is zeer de vraag. Bij Open VLD zijn de communautaire eisen duidelijk ondergeschikt aan de ambities van Guy Verhofstadt om premier te blijven.'
NEE
Voorzitter Jan Vercamst van de liberale vakbond ACLVB vreest dat communautaire onderhandelingen te veel tijd zullen kosten bij de regeringsvorming. 'De leefsituatie van de armste inkomens zul je toch niet verbeteren door regionalisering.'
'We vrezen dat de communautaire onderhandelingen na 10 juni te veel tijd in beslag zullen nemen. De volgende federale regering zou die tijd beter besteden aan de echte dossiers, want een staatshervorming zal de problemen toch niet oplossen. Zo gaapt er een enorme loonkloof in België. Bovendien komen de inkomens van de kleinste verdieners en de uitkeringsgerechtigden onder druk. En dat in een tijd waar bedrijven in België recordwinsten boeken. De volgende regering moet dit corrigeren. Wij pleiten daarom voor een leefindex die anders dan de huidige gezondheidsindex een groter gewicht aan de kosten van het wonen toekent en de brandstofprijzen in rekening brengt.
Het lot van de laagste inkomens zul je niet verbeteren met een nieuwe staatshervorming. De sociale zekerheid en het vastleggen van cao's blijf je het best op federaal vlak doen. Voor ons is regionalisering enkel aanvaardbaar als iedere werknemer, werkzoekende en gepensioneerde er beter van wordt. Bovendien mogen die communautaire onderhandelingen niet door de partijen aangegrepen worden om de sociale partners uit de sociaaleconomische besluitvorming te weren. Wij zijn de hoofdrolspelers in dit debat.
De politieke partijen spreken al maanden over een staatshervorming zonder daarbij concreet te zijn. Ze zouden op communautair vlak, net zoals op sociaal vlak, hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Zo wachten we nog altijd op uitvoeringsbesluiten van de laatste staatshervorming van 1993. Nu willen ze terug alles aanpakken. Zo verdrink je in de chaos. Terwijl regionalisering vaak niet nodig is als politici de bestaande federale wetgeving correct zouden uitvoeren. De samenwerking tussen de RVA en VDAB begint haar eerste vruchten af te werpen op vlak van activering van werkzoekenden. Als je de samenwerking en de communicatie tussen de verschillende overheden verbetert, is er weinig behoefte aan een regionalisering.'
