Vandaag was er dus een zoveelste fait divers-tje in onze nationale geschiedenis. Het VB ging betogen tegen de "islamisering van Europa". De Brusselse politie greep hardhandig in en arresteerde Van Hecke en Dewinter. Het Belang spreekt van een schande, een bewijs dat België geen democratie is. Het gewone discours, quoi. Zou het?
1) De betoging was verboden. Het VB spreekt altijd over "respect voor de (Grond)wet - die ze niet kennen, maar kom - ... wat is dan hun probleem?
2) Is het niet het Vlaams Belang dat het altijd heeft over "meer blauw op straat" en "zero-tolerance"?
3) Op de aantijgingen dat deze maatregel "antivlaams" zou zijn (telkens iemand op eender welk vlak ingaat tegen het Belang is hij anti-Vlaams weet u wel... ): Is Brussel niet de hoofdstad van Vlaanderen? Wil het VB Brussel niet als hoofdstad van een onafhankelijk Vlaanderen? Wat gaan ze dan doen? De zgn. "fransiljonse" politie vervangen door etnisch-Vlaamse Freikorpsen?
De Belgische politie levert goed werk. Beroepsprovocateurs Van Hecke en Dewinter werden gearresteerd na hun deelname aan de verboden anti-islambetoging. Tja, voor het Vlaams Belang geldt de wet enkel als het gaat om BHV (en dat stààt dan nog niet in de Grondwet ...) of om hun eigen vuilspuiterij in naam der vrije mening rond te bazuinen. En van dat "vervloekte" België ontvangt die partij dan subsidies. Maar, ach, de arrestaties leverden leuke prentjes op:
Klik ook eens hier: http://www.vlaamsbelang.be/31/
Het klopt dat het verhaal van dit federale België niet af is. Er zijn te veel bevoegdheidsconflicten, te veel onduidelijkheden en ondoorzichtigheden in het federale land zoals we het nu kennen. Ik ben het ermee eens dat het verhaal niet af, maar dat lossen we niet op met provocaties en ook niet met lijstjes te maken zoals deze zomer is gebeurd: het lijstje van de Franstaligen en het lijstje van de Vlamingen.
En inderdaad, Yves Leterme kan het niet laten: hier kwam hij ook steeds met een 3Suissescatalogus. De nieuwe minister-president heeft beloofd dat anders en beter te doen. Op federaal niveau wilde de heer Leterme een communautaire 3Suissescatalogus maken, maar blijkbaar zijn de modellen die in Wallonië in zijn, absoluut niet in in Vlaanderen. In plaats van lijstjes op te stellen zou men inderdaad beter het terrein ontmijnen, zoals de heer Dehaene en vele anderen hebben gezegd. Zoek een oplossing voor het symbooldossier Brussel-Halle-Vilvoorde, en laat ondertussen op initiatief van de verschillende deelregeringen een breed forum van én politici én maatschappelijke tenoren én professoren zich buigen over het model voor het federale België in de 21e eeuw: een klein hart in het centrum van Europa in een geglobaliseerde wereld.
Het communautaire model van de vorige eeuw met drie gewesten en drie gemeenschappen is aan herziening toe. Precies dat model maakt dat dit land zo ingewikkeld en zo duur, waardoor niemand er nog aan uit kan. Geen enkele burger beseft nog wie bevoegd is voor welk beleidsdomein. Het probleem dat we nu hebben, lossen we niet op door steeds meer bevoegdheden over te hevelen, tenzij men een geheime agenda heeft die separatisme heet. Dat is niet onze agenda, absoluut niet. We kiezen, hebben altijd gekozen en zullen ondubbelzinnig blijven kiezen voor federale solidariteit. We bedanken inderdaad feestelijk voor het Vlaanderen van Bart De Wever, het Vlaanderen waarin men met vendels moet zwaaien, luidkeels de Vlaamse Leeuw moet zingen en liefst niet op Herman De Croo mag lijken want anders is men geen goede Vlaming. Dat enge Vlaamse denken is verstikkend en vertrekt van het stukje arrogantie van boer Jef waar ik het daarstraks over had, van een superioriteitsgevoel waar de multiculturele realiteit waarin we leven absoluut niet mee is gediend. Integendeel, die multiculturele realiteit is gediend met wederzijds respect, en niet met arrogantie en zelfingenomenheid.
Trouwens, hou op te zeggen dat we onder goed bestuur verstaan dat als we een bevoegdheid overhevelen dat automatisch beter is voor de mensen. Het is niet altijd zo dat wat we zelf besturen, beter besturen. We zitten in een economische vooruitstrevende regio. We hebben een regering die een activeringsbeleid voert. Iedereen moet actief op de arbeidsmarkt zijn, maar we slagen er nog altijd niet in om vaders en moeders die actief zijn op de arbeidsmarkt kwalitatieve en betaalbare kinderopvang aan te bieden. Nochtans zijn we in Vlaanderen al 27 jaar autonoom bevoegd voor de organisatie van kinderopvang. Wat we zelf besturen, besturen we niet altijd beter.
Mevrouw Gennez, het is niet omdat het arbeidsbeleid gedefederaliseerd wordt dat de Vlaamse werkloze daar beter van wordt.
De in België wonende Brit RICHARD HILL bekijkt onze communautaire problemen al veertig jaar met stijgende verbazing. 'Vlamingen en Walen hebben op cultureel vlak meer met elkaar gemeen dan je op het eerste gezicht zou denken.'
Een kleine veertig jaar geleden heb ik mijn vaderland ingeruild voor België. Ik heb mijn thuisland vaarwel gezegd, omdat de vergeldingspolitiek (ik heb het nu over eind jaren zestig) en het subtiele, maar vernietigende klassensysteem al te zwaar op mijn gemoed begonnen te wegen. Het was een hele verademing om terecht te komen in een relatief evenwichtig land als België, al leek de politiek toch ook wel wat bizarre trekjes te vertonen.
Je hoort je neus niet in andermans zaken te steken, maar als bewonderaar en inwoner van dit land, voel ik me al net zo betrokken bij al dat geklets over een mogelijke splitsing als veel echte Belgen.
Ik kan wel enige sympathie opbrengen voor de oprichting van een 'Vlaamse staat', maar het idee lijkt me haaks te staan op de wereld waarin we leven. De meeste zogenaamde nationale staten van Europa staan een steeds groter deel van hun soevereiniteit en hun culturele identiteit af aan wat 'het Europese ideaal' wordt genoemd. In bepaalde gevallen gebeurt dat zelfs zonder dat de betrokken landen er erg in hebben. België heeft er alles aan gedaan om dat Europese ideaal in de praktijk om te zetten, en de meeste Belgen zijn al net zo internationaal en ruimdenkend als de andere Europeanen. Maar nu willen veel Belgen het proces omkeren.
Behalve de taal zijn de enige echte verschillen tussen de Vlamingen en de Franstaligen verschillen op vlak van gedrag, en dat moeten de voorstanders van een splitsing dringend gaan inzien. Zo valt het me bijvoorbeeld op dat Vlamingen graag meteen terzake komen, terwijl de Walen liever wat om de hete brij heen draaien. Maar dat is een verschil in gedrag, en daar maakt ook de taal deel van uit.
Beide landsdelen hebben hun onderliggende systeem van waarden en normen dan weer wel met mekaar gemeen. Zowel de Vlamingen als de Franstaligen weten de aangename dingen van het leven wel te smaken en zijn uiteindelijk pragmatisch ingesteld. En waarom zouden we een land moeten splitsen om een aantal gedragsverschillen? Moeten we dan meteen ook de wereld opsplitsen in twee groepen, in hen die mayonaise op hun frieten scheppen en hen die dat niet doen?
Uit studies van Jan Kerkhofs van de KULeuven blijkt dat er een consensus bestaat over de fundamentele kwesties, en dat Vlamingen en Walen op het vlak van normen en waarden onderling meer met mekaar gemeen hebben dan de Vlamingen met de Nederlanders en de Walen met de Fransen.
Ook Francis Heylighen van de VUB volgt de evolutie op de voet: 'Hoewel de Vlaamse en de Waalse cultuur op verschillende vlakken van mekaar verschillen (zoals te verwachten was, leunen de Vlamingen dichter aan bij de meer gedisciplineerde Noord-Europese, Germaanse cultuur, en hangen de Walen de levenslustige, mediterrane, Romaanse cultuur aan), hebben ze meer met mekaar gemeen dan de meeste mensen willen toegeven.'
Het was overigens cartoonist Jean-Paul Picha die zei dat je de Belgische cultuur alleen kunt kenschetsen als je de verschillen met de cultuur van buurlanden Frankrijk, Duitsland, Engeland en (vooral !) Nederland in de verf zet. In dat opzicht laat Geert Hofstede, de meest vooraanstaande interculturalist ter wereld, er geen twijfel over bestaan. Hij zegt dat de culturele verschillen tussen twee buurlanden in heel Europa nergens groter zijn dan die tussen Nederland en België. En hij kan het weten, want hij is een Nederlander. Intussen schrijft de Britse interculturalist John Mole: 'De Walen voelen zich beledigd als je ze als zonderlinge Fransen beschouwt!'
Veel Vlamingen kunnen zich niet van de indruk ontdoen dat de Walen zich om niks druk maken en een ongeorganiseerd volkje zijn. De Walen op hun beurt vinden veel Vlamingen dan weer streng. Het is in elk geval zo dat hun macropolitieke voorkeuren van mekaar verschillen: de Vlamingen zijn veeleer behoudsgezind, terwijl de Walen naar het socialisme neigen. Dat verschil is voornamelijk het gevolg van de verschillende leefwereld en geschiedenis van de twee gemeenschappen. Maar als je beide landsdelen van op een afstand bekijkt, zijn het vooral de gemeenschappelijke kenmerken die in het oog springen.
Ik ben van oordeel dat de Nederlandstaligen er vaak niet in slagen om het onderscheid te maken tussen de Brusselse Franstaligen en de Walen. Beide groepen spreken Frans, maar ze houden er vaak een heel andere mentaliteit op na. Stadsmensen zijn immers geen plattelandsmensen. Het probleem is dat de stedelingen - en dat geldt voor alle steden - met hun gebruiken en hun uiterlijke vertoon de anderen van zich kunnen vervreemden. Maar de BCBG-mentaliteit die me jaren geleden opviel toen ik pas in 'de hoofdstad van Europa' woonde, is met de tijd gelukkig afgezwakt.
George Bernard Shaw noemde de Amerikanen en de Britten ooit 'twee naties verdeeld door een gemeenschappelijke taal'. Zo kunnen we België 'een gemeenschappelijke cultuur verdeeld door de taal' noemen.
België is 'een ongelukje van de politiek van andere landen' en bevindt zich op de breuklijn van de geschiedenis. Het land zit geprangd tussen de Germaanse en de Romaanse volkeren, en daarmee meteen ook tussen de twee meerderheidsculturen van West-Europa. Veel Belgen, en God zegene hen, flirten met de schizofrenie, net omdat ze in zichzelf dat evenwicht moeten vinden tussen die twee verschillende manieren van omgaan met de realiteit.
De meeste Belgen slagen daar wonderwel in en zijn een toonbeeld voor ons allemaal. Maar het valt me ook op dat veel jongeren tegenwoordig maar weinig tijd over hebben voor de andere gemeenschap, of dat ze er zich niet om bekommeren. De meesten van hen beseffen dan ook niet dat ze met de samensmelting van die twee grote culturen iets in handen hebben waar veel andere Europeanen hen alleen maar om kunnen benijden en dat de sleutel is voor de toekomst van Europa en van de rest van de wereld.
In de loop van de voorbije veertig jaar heb ik met honderden 'geprivilegieerde immigranten' gesproken, met Amerikanen, Britten en andere Europeanen. In hun eerste jaren in het land vonden ze dat alles wat maar fout kon lopen, ook fout liep. Maar zodra ze vijf jaar in België hebben gewoond, willen ze er niet meer weg. Als je hun vraagt wat hen uiteindelijk over de streep heeft getrokken, mompelen ze altijd iets over 'de levenskwaliteit'.
Richard Hill is de auteur van 'The Art of Being Belgian' en 'We Europeans'.
"Openhartige" Bart De Wever doet voor de tienduizendste keer zijn zelfde, "objectieve" vaststelling. Zielig.
Eigenlijk bestaat België niet meer (08/09/07 - Het Laatste Nieuws)
"Eigenlijk bestaat België al niet meer, maar heb je twee volgroeide democratieën die naast elkaar bestaan en elkaar enkel nog ontmoeten in het federale parlement." Bart De Wever antwoordt erg openhartig in een bladzijdelang interview door Jan Segers, de politiek redacteur van Het Laatste Nieuw.
Opnieuw: de tijden zijn veranderd. Toen de VU zich in 1954 tot het federalisme bekeerde, vond iedereen dat een incivieke gedachte en een vies woord van een stelletje extremisten. Intussen is die VU door alle partijen niet alleen in zijn federalisme gevolgd, maar ook in zijn confederalisme. En intussen zijn wij als N-VA op een punt aanbeland het separatisme waaraan 40 procent van de Vlamingen geen aanstoot meer blijkt te nemen. Dat strookt perfect met de ontdubbeling van de Belgische samenleving. Eigenlijk bestaat België al niet meer, maar heb je twee volgroeide democratieën die naast elkaar bestaan en elkaar enkel nog ontmoeten in het federale parlement. Dat maakt dat je aan je achterban altijd weer moet uitleggen dat je niet alleen een akkoord hebt moeten sluiten met de liberalen of socialisten uit je eigen taalgroep, maar ook met die van de andere taalgroep. Waardoor je compromissen krijgt die nog slechts van heel ver lijken op wat ze beweren te zijn: het jeugdsanctierecht bijvoorbeeld. Of die totaal strijdig zijn met wat een meerderheid in Vlaanderen denkt: het vreemdelingenstemrecht bijvoorbeeld. Hier kan je niet de Sarkozy uithangen en zeggen: "Je vous ai compris, we gaan hier eens radicaal breken met het verleden." Hoe hoger je bij ons de lat legt, hoe dieper je eronderdoor moet. Dat is precies wat al die Vlaamse oude wijzen zeggen: dat we de lat vooraf al lager hadden moeten leggen....
De voorstanders van confederalisme moeten voor hun mening uitkomen. Ze moeten ze niet verstoppen. Duidelijkheid siert. Dat geldt ook voor regeringsleden.De voorstanders van confederalisme moeten niet alleen voor hun mening uitkomen, ze moeten ook zeggen waar het verschil ligt tussen federalisme en confederalisme. Ze mogen niet doen alsof confederalisme een onschuldige variant is van federalisme.
Het verschil is fundamenteel. Confederalisme is het tegenovergestelde van federalisme. In een federale staat is de burger de eerste drager van rechten en plichten, in een confederale constellatie is hij dat niet, daar zijn het de staten en hun regeringen. In essentie worden bij confederalisering de democratische (federale) rechtsverhoudingen tussen de burgers vervangen door machtsverhoudingen tussen onafhankelijke staten. Die beschikken over soevereiniteit en het zelfbeschikkingsrecht. Dat betekent dat die onafhankelijke staten rekening kunnen houden met de wensen en belangen van de burgers van andere staten, maar dat ze ook de mogelijkheid hebben dat niet te doen. Dat kan bijvoorbeeld het geval zijn bij het nemen van maatregelen in het fiscale en sociale vlak. Ze kunnen eenzijdige beslissingen nemen. Confederalisering vormt een bedreiging voor de solidariteit tussen de mensen.
De overgang van een federatie naar een confederatie heeft vooral fundamentele gevolgen op het gebied van de besluitvorming. Want ook na confederalisering moeten tal van problemen worden opgelost. (Zie het reeds deels geconfederaliseerde België). In een federatie geschiedt dat door middel van wetten en decreten, besproken en goedgekeurd in parlementen. In een confederatie worden de problemen, als alles goed gaat, besproken en geregeld in diplomatieke overlegorganen achter gesloten deuren. De beslissingen, als die er dan al komen, worden vastgelegd in verdragteksten, protocollen, pacten, Belgische samenwerkingsakkoorden, Europese richtlijnen en reglementen, meestal met kracht van wet. In die soort besluitvorming is er van democratische inspraakrechten voor de burgers en hun partijen geen of nauwelijks sprake. Er wordt dan ook gesproken van de dictatuur van de diplomatieke besluitvorming. Diplomatieke beslissingsorganen worden democratisch door niemand bedreigd of ten val gebracht.
De economische, sociale, ecologische en andere interdependenties tussen de mensen en de volkeren blijven immers bestaan , ook na de verwerving van staatkundige onafhankelijkheid, ook na de confederalisering. In België worden de problemen nu al meer en meer opgelost door middel van afspraken tussen de uitvoerende organen, door een toenemend aantal samenwerkingsakkoorden met kracht van wet op basis van art. 92 bis van de Bijzondere Wet. De parlementaire democratie wordt er gemarginaliseerd. Dat leidt tot een flagrant democratisch deficit. De Belgische confederale besluitvorming lijkt reeds op die van een grote intercommunale.
De verdere confederalisering van België is dus geen peulenschil. In elk geval honderdmaal ingrijpender dan het Verdrag van Nice, waarover de Ieren een referendum organiseerden. Wanneer er over de toekomst van België geen referendum of een consultatieve volksraadpleging kan komen, dan ten minste een breed maatschappelijk debat.
Zij die menen dat de confederalisering pijnloos, geruisloos, stiekem, in een sfeer van euforie en langs wegen van geleidelijkheid kan worden verwezenlijkt moeten blijk geven van openheid en politieke cultuur. Ze moeten hun bedoelingen kenbaar maken en het debat aangaan met de tegenstanders van de confederalisering. In dat open debat moeten ze aantonen dat de zogenaamde belgicisten ongelijk hebben. Ze moeten maar eens aantonen dat de confederalisering geen bedreiging vormt voor de democratie en voor de sociale solidariteit tussen Vlamingen, Walen en Brusselaars (solidariteit met de zwakkeren). Maar ze mijden het debat.
Ook moeten ze de mensen geruststellen en uitleggen dat de nieuwe mogelijkheden voor de gewesten éénzijdige beslissingen te nemen inzake zorgverzekering, belastingverminderingen, uitvoer, gemeentelijke politiek... niet zullen leiden tot wrevel en irritaties. Irritaties die kunnen bijdragen tot een gevaarlijke verharding van de fronten. De recentste geschiedenis leert ons hoe de vreedzaamste bevolkingsgroepen in escalaties van agressiviteit kunnen worden meegesleurd. Eén vonk kan volstaan. Kijken we naar de rel op 9 juni jongstleden in Voeren. Frontvorming gaat aan het conflict vooraf, het omgekeerde doet zich niet voor. De Belgische bevolking is tot nu toe wijzer dan veel van haar leiders. Sociologen komt naar België.
Dat alles om te zeggen hoezeer er behoefte is aan een breed maatschappelijk debat over de toekomst van België. Er mag zeker niet worden gewacht op de communautarisering van de Rode Duivels om het te organiseren. In de Lambermontakkoorden worden nieuwe stappen gezet in de richting van de confederalisering: regionalisering met vetorechten van Landbouw, Buitenlandse Handel, Ontwikkelingshulp (zijn federale bevoegdheden overal ter wereld) en Fiscaliteit. Die regionaliseringen (zonder normenhiërarchie) worden niet ernstig gemotiveerd. Reeds wordt er gepleit voor splitsing van Justitie en Gezondheidsbeleid. Vlamingen en Franstaligen worden niet overtuigd met argumenten, ze worden verleid en gechanteerd met geld voor het onderwijs aan de ene kant en mogelijke belastingverminderingen aan de andere.
We zijn allen tegen het Vlaams Blok. Maar in welke politieke ideologie vinden we aanduidingen betreffende de wenselijkheid Landbouw (de plantentuin van Meise), Ontwikkelingssamenwerking, Buitenlandse Handel, Ziekteverzekering, Justitie... te splitsen op taalbasis? In de christelijke, de socialistische, de liberale, de ecologische? Neen, ze zijn alleen te vinden in het nationalistische gedachtegoed van het Blok en van sommige extremisten. En dan maar zeggen dat we het Vlaams Blok willen bestrijden door middel van 'le cordon sanitaire'. Alle democratische partijen verwerpen de slogan 'Eigen volk eerst', maar zijn wel voor het zelfbeschikkingsrecht om eerst aan het belang van het eigen volk te kunnen denken.
Wilfried Martens wordt door Geert Buelens als voorbeeld genoemd: een federalist, die tegelijk ook voor Vlaanderen speelt. Als Belgisch premier was hij verantwoordelijk voor belangrijke staatshervormingen. Heeft hij zich ook gestoord aan het communautaire opbod?
Wilfried Martens: "Er is zeer veel aandacht geweest voor het communautaire, maar het is niet het hoofdthema van deze verkiezingscampagne. En gelukkig maar. De vergrijzing of de modelstaat - wat Verhofstadt heeft willen realiseren, maar wat niet is gelukt - is veel fundamenteler.
"Ik was blij met de gematigde uitspraken van Yves Leterme op Rerum Novarum. Het kan niet de bedoeling zijn tweedracht te zaaien. Elke staatshervorming moet voor alle deelstaten nuttig zijn, en solidariteit en verantwoordelijkheid zijn dan de kernwoorden. Om het met een slogan te zeggen: no power without responsibility. Voor het Vlaamse onderwijs, bijvoorbeeld, moet er een Vlaamse financiering komen."
Waar moet het heen met België?
"Het probleem is dat men dat maar niet wil uitmaken. We zijn nu al dertig jaar aan het hervormen en nog altijd is België niet voltooid. In het buitenland is dat anders, en aan mijn Europese collega's krijg ik niet uitgelegd hoe wij onszelf maar in de voet blijven schieten. Ik ben een groot voorstander van een hervorming, maar dan niet in de zin dat er de volgende vijf of tien jaar een nieuwe ronde moet komen. En we vergeten ook weer het Europese niveau: de regio's zullen bevoegdheden behouden, maar er zijn ook dingen die we samen moeten doen. De sociale zekerheid zal wel regionaal blijven, maar ik pleit bijvoorbeeld wel voor een Europese 'sokkel' van minimumvoorwaarden."
Uw partij dringt aan op een hervorming van het werkgelegenheidsbeleid. De auteurs in de recente Belgiëboeken vinden dat niet echt realistisch.
"De situatie in Vlaanderen en Wallonië is toch totaal anders. We moeten uiteraard niet de grootte van de individuele steun opsplitsen, maar u moet eens naar Mons gaan kijken. De toestand is daar dramatisch, met een werkloosheid van om en bij de 25 procent. Dat is in Vlaanderen helemaal anders."
Maar ook tussen Kortrijk en Oostende zijn er erg grote verschillen. Moet West-Vlaanderen dan ook gesplitst worden?
"Nee, natuurlijk niet. Mijn algemene ervaring leert me dat een beleid zo dicht mogelijk bij de mensen staat, waardoor het flexibeler kan inspelen op de concrete noden. In theorie zou je uiteraard nog verder gaan opsplitsen, maar vijf, zes miljoen mensen is niet overdreven veel voor een deelstaat."
Tien miljoen wel?
"Het gaat ook over een andere mentaliteit, en die is helemaal anders in Vlaanderen en in Wallonië."
Weg met de valse bescheidenheid ! (in Fr.) (07.09.2007) ------------------------------------------------------------------- -------------------------------------------------------------------
De volgende tekst is verschenen als vrije tribune in de krant La Libre Belgique.
Il est temps de se décomplexer !
Une opinion de Gilles Vanden Burre, président de l'asbl BPlus
Après de nombreuses semaines de blocage au niveau des négociations communautaires, dû notamment à une incompréhension mutuelle (feinte ou réelle) entre responsables politiques francophones et flamands, à une surenchère préélectorale de chacun des partis dans sa propre communauté et à la présence de petites formations composées d'extrémistes linguistiques à la table de négociation, on peut légitimement conclure que l'on est arrivé à un moment clé de l'histoire politique de notre pays et que la question de la volonté même de 'vivre ensemble' des différentes composantes de l'Etat fédéral est enfin clairement posée.
Certains commentateurs et faiseurs d'opinion diront qu'il est temps d'en finir et que le moment de solder les comptes entre francophones et Flamands a sonné. D'autres, défenseurs de la plus-value de l'entité 'Belgique' dans le cadre d'un véritable projet multiculturel ambitieux pouvant servir d'exemple au niveau européen voire mondial, estimeront que la situation actuelle est au contraire propice à relancer définitivement notre modèle fédéral au profit de tous les citoyens et à laisser derrière nous les querelles du passé et les rancoeurs datant de la Belgique unitaire.
Inspiré de cet état d'esprit, l'argumentaire qui suit a comme objectif de jeter les bases d'un modèle fédéral efficace et moderne, dénué de raisonnements nationalistes qui ne peuvent amener que frustration et agressivité, comme l'Histoire l'a trop souvent montré.
Tout d'abord, il nous faut sortir de la crise d'identité fréquemment liée à tout ce qui se définit comme 'Belge' ou arborant les couleurs nationales. En effet, soit un événement mettant celles-ci en valeur ou louant les bienfaits de notre pays sera décrit comme belgicain, avec toute la connotation péjorative et conservatrice que cela implique, soit il met une Région particulière en avant, associé du Lion, de l'Iris ou du Coq, et il sera alors taxé de régionaliste voire même de nationaliste.
Les Belges ont toujours été connus pour leur faible vigueur chauviniste par rapport à leurs voisins européens, y compris les pays de taille semblable, ce qui est plutôt positif et peut être interprété comme une certaine ouverture d'esprit. De là à systématiquement dénigrer toutes nos réussites et performances, il y a un pas à ne pas franchir. On est d'ailleurs étonné de constater que la marque Belgique est parfois davantage appréciée à l'étranger que chez nous, la 'belgattitude' étant, par exemple, très en vogue chez nos amis français dans les milieux culturels et artistiques.
A nous donc de développer une identité décomplexée où l'on arrête d'opposer les caractères régionaux et nationaux et où, au contraire, l'on ose se sentir fier d'être Flamand, Wallon ou Bruxellois ainsi que Belge et Européen. Cette conception de la nationalité pourrait même servir de pionnière au niveau international, n'étant plus basée uniquement sur un drapeau et un hymne mais plutôt sur l'appartenance à une entité multiculturelle et fédératrice.
Au niveau politique, les responsables du nord et du sud du pays devraient également se décomplexer par rapport aux vieux démons historiques de la 'Belgique de papa' unitaire. C'est une condition sine qua non pour sortir par le haut de la crise actuelle grâce à des solutions win-win ne pénalisant plus une Communauté par rapport à une autre, via des sempiternels systèmes de compensation.
Du côté francophone, il serait, par exemple, bon d'arrêter de croire que toute mesure émanant d'un parti flamand vise à détricoter l'Etat belge. Il est, en effet, important de distinguer les revendications dictées par des idéaux nationalistes, telle que la régionalisation des plaques minéralogiques ou l'attribution de la nationalité, qui sont inacceptables de celles visant à améliorer l'efficacité de notre système fédéral. Il faut pouvoir parler sans tabou de régionalisations et de refédéralisations futures, pour peu que leur plus-value pour tous les citoyens soit objectivement démontrée.
De même, les négociateurs francophones devraient prendre davantage en compte les desiderata de nos concitoyens néerlandophones concernant la protection de leur culture et de leur langue. En respectant cette logique, ils ne proposeraient plus automatiquement, en guise d'épouvantail serait-on tenté d'ajouter, la modification de la frontière linguistique ou l'élargissement démesuré de la Région de Bruxelles-Capitale comme compensation aux revendications flamandes car ils réaliseraient que cela correspond de fait à une avancée toujours plus grande du français en territoire néerlandophone, ce qui a comme conséquence de braquer les esprits de leurs homologues du Nord du pays.
Du côté flamand, le bon sens voudrait qu'on cesse de menacer continuellement les mécanismes de solidarité entre citoyens, fondamentaux dans tout Etat fédéral qui se respecte. Les transferts financiers d'une Région vers une autre existent dans tous les pays du monde et s'il est clair que la Wallonie traverse actuellement une période difficile, tous les efforts doivent être entrepris pour y remédier au profit des Wallons, mais aussi des Flamands et donc de tous les Belges.
Il est donc inenvisageable de scinder certains pans de la sécurité sociale sous prétexte que les habitants du Sud du pays ne géreraient pas correctement les rentrées fédérales; la solidarité ne connaît, en effet, ni régime linguistique, limitation territoriale ou niveau de classe sociale au sien d'un même Etat. En ce qui concerne les querelles linguistiques, les responsables néerlandophones se doivent également de reconnaître que les habitants francophones de la périphérie bruxelloise ne sont pas des 'colons' linguistiques mais des citoyens ordinaires qui ont des droits en tant que minorité, les facilités, et des devoirs, s'intégrer au mieux dans leur environnement direct (y compris l'apprentissage du néerlandais), ce qui est d'ailleurs le cas pour la plupart d'entre eux.
L'application de ces règles de base de convivialité fédérale tient évidemment à la bonne volonté des négociateurs ayant comme objectif la formation du prochain gouvernement. S'il est clair que la majorité d'entre eux a le sens de l'Etat et l'envie de réaliser des compromis avantageux pour l'ensemble des habitants de notre pays, on peut, par contre, légitimement douter des motivations des deux plus petites formations présentes autour de la table, la N-VA et le FDF pour ne pas les citer, dont le fonds de commerce est constitué par la raideur linguistique, la méfiance et le dénigrement de l'autre Communauté.
Bien qu'ils ne représentent ensemble qu'environ 5 pc de la population en termes de résultats électoraux, ces deux partis accaparent une bonne partie de l'attention médiatique et défendent des positions stigmatisant le blocage actuel.
Un dernier écueil est évidemment représenté par la problématique Bruxelles-Hal-Vilvorde. Ce dossier symbolique s'apparente typiquement au genre de tabou linguistique duquel il faut impérativement sortir afin de poursuivre des discussions sereines et démythifiées. Différentes solutions existent, mais celle qui correspond le mieux à l'état d'esprit décrit précédemment est celle qui verrait la scission de l'arrondissement B-H-V, couplée à la mise en place d'une circonscription électorale nationale, réclamée par une grande partie de l'opinion publique et par de nombreuses personnalités issues de la société civile et du monde politique.
Aucun schéma préétabli ou remède miracle ne pourra naturellement constituer une panacée et les négociations en cours aujourd'hui vont sans aucun doute être longues et difficiles. Malgré tout, il est important, afin de leur assurer une issue favorable, d'avoir un fil conducteur et un objectif clairs. Ceux-ci doivent être ambitieux et communiqués par chacune des parties en présence pour éviter de se retrouver en fin de compte face à un scénario de divorce inévitable ou de confédéralisme de circonstance. L'un comme l'autre consacrerait la victoire du repli sur soi et aboutirait surtout à une perte de bien-être généralisée de la population.
Dès lors, comme le souhaite la grande majorité de nos concitoyens, toute entité confondue, nos leaders politiques ont un superbe défi à relever : la mise sur pied d'une Belgique fédérale décomplexée, efficace, assumant son statut, ses Communautés et ses Régions avec sérénité et respect. C'est le prix à payer pour que notre pays reste un exemple de réussite multiculturelle rejetant les tendances nationalistes, moteur de la construction européenne et surtout capable d'assurer à tous ses habitants un avenir prometteur au sein d'un monde de plus en plus globalisé.
De groep is volgens Geert Bourgeois (De Morgen, 6.09.07) noodzakelijk voor het individu en de in taal ingebedde identiteit zou de enige manier zijn om te participeren aan grote gehelen. Wie zich eerst of louter Europeaan voelt, moet dus maar stoppen met aan politiek te doen. Alle Europese staten, buiten het taalhomogene Ijsland en Portugal, kunnen bijgevolg best barsten. Waarom de N-VA van Geert Bourgeois het overwegend Franstalige Brussel als hoofdstad wil van een Vlaams staatje, zal wel altijd een raadsel blijven. Welk de speciale band is tussen taalgenoten legt de auteur niet uit. Behoren pakweg de Britten misschien tot de gepriviligieerde soort van aardbewoners die als enigen in staat zijn de muziek van The Beatles, The Police of The Clash te begrijpen? Zoja, waarom hebben deze artiesten dan taal-, lands- en generatiegrenzen weten te overstijgen? Als taal werkelijk zo'n sterk identificatiemiddel is, waarom vinden de meeste Oostenrijkers vandaag de "Anschluss" niet echt een fijn idee en schoten iets meer dan een decennium geleden Serviërs op Kroaten, ondanks hun taaleenheid?
Bovendien garandeert de politieke beleving van taaleigenheid allerminst gelijke rechten, vrijheden en kansen, zoals Bourgeois doet uitschijnen. Of zal er soms meer gelijkheid zijn tussen de Belgen wanneer bijvoorbeeld morgen de sociale zekerheid gesplitst wordt?Het volstaat in deze trouwens te wijzen op de eenvoudige vaststelling dat alle conflicten van de laatste 200 jaar nationalistisch van aard waren.In deze oorlogen werden de meest elementaire mensenrechten op een gruwelijke manier geschonden, net omdat strijdende partijen de mens niet in de eerste plaats als individu, maar wel als lid van een zgn. etnische groep bekeken. Overigens is het voor iemand die identiteit zo hoog in het vaandel draagt, wel enigszins ironisch te noemen dat het belangrijkste punt van zijn partij de splitsing van België, en dus de culturele genocide op de Belgische identiteit, is.
ALWEER ANGELSAKSISCHE ANTI-BELGISCHE ZEVER (uit "The economist")
Time to call it a day
Sep 6th 2007
From The Economist print edition
Sometimes it is right for a country to recognise that its job is done
A RECENT glance at the Low Countries revealed that, nearly three months after its latest general election, Belgium was still without a new government. It may have acquired one by now. But, if so, will anyone notice? And, if not, will anyone mind? Even the Belgians appear indifferent. And what they think of the government they may well think of the country. If Belgium did not already exist, would anyone nowadays take the trouble to invent it?
Such questions could be asked of many countries. Belgium's problem, if such it is, is that they are being asked by the inhabitants themselves. True, in opinion polls most Belgians say they want to keep the show on the road. But when they vote, as they did on June 10th, they do so along linguistic lines, the French-speaking Walloons in the south for French-speaking parties, the Dutch-speaking Flemings in the north for Dutch-speaking parties. The two groups do not get onhence the inability to form a government. They lead parallel lives, largely in ignorance of each other. They do, however, think they know themselves: when a French-language television programme was interrupted last December with a spoof news flash announcing that the Flemish parliament had declared independence, the king had fled and Belgium had dissolved, it was widely believed.
No wonder. The prime minister designate thinks Belgians have nothing in common except the king, the football team, some beers, and he describes their country as an accident of history. In truth, it isn't. When it was created in 1831, it served more than one purpose. It relieved its people of various discriminatory practices imposed on them by their Dutch rulers. And it suited Britain and France to have a new, neutral state rather than a source of instability that might, so soon after the Napoleonic wars, set off more turbulence in Europe.
The upshot was neither an unmitigated success nor an unmitigated failure. Belgium industrialised fast; grabbed a large part of Africa and ruled it particularly rapaciously; was itself invaded and occupied by Germany, not once but twice; and then cleverly secured the headquarters of what is now the European Union. Along the way it produced Magritte, Simenon, Tintin, the saxophone and a lot of chocolate. Also frites. No doubt more good things can come out of the swathe of territory once occupied by a tribe known to the Romans as the Belgae. For that, though, they do not need Belgium: they can emerge just as readily from two or three new mini-states, or perhaps from an enlarged France and Netherlands.
Brussels can devote itself to becoming the bureaucratic capital of Europe. It no longer enjoys the heady atmosphere of liberty that swirled outside its opera house in 1830, intoxicating the demonstrators whose protests set the Belgians on the road to independence. The air today is more fetid. With freedom now taken for granted, the old animosities are ill suppressed. Rancour is ever-present and the country has become a freak of nature, a state in which power is so devolved that government is an abhorred vacuum. In short, Belgium has served its purpose. A praline divorce is in order.
Belgians need not feel too sad. Countries come and go. And perhaps a way can be found to keep the king, if he is still wanted. Since he has never had a countryhe has always just been king of the Belgianshe will not miss Belgium. Maybe he can rule a new-old country called Gaul. But king of the Gauloises doesn't sound quite right, does it?
Het nationalisme is een dodelijk gif - Mathias De Clercq
Vijfentachtig dagen na de verkiezingen hebben we nog steeds geen regering. Als jonge politicus sta ik versteld van de onkunde en/of onwil van doorwinterde politici om tot een coherent regeerakkoord te komen dat tegemoet komt aan de verwachtingen van de burgers. Die verwachten een goed draaiende economie, meer werkgelegenheid, een sterke sociale zekerheid, een performante politie en justitie, een verdere afbouw van de overheidsschulden, een humane aanpak van het migratieprobleem, meer aandacht voor de milieuproblematiek en een moedig buitenlands beleid. Stuk voor stuk zaken die het best aangepakt worden op federaal, zelfs Europees niveau. In de plaats daarvan zien we een beschamend schouwspel van Vlaamse nationalisten en franstalige communautaire scherpslijpers die er alles aan doen om redelijke compromissen onmogelijk te maken.
Het begon eigenlijk al op de avond van de verkiezingsuitslag toen overwinnaar Yves Leterme zich liet omringen door een horde radicale nationalisten die met hun gebrul en zwaaiende leeuwenvlaggen wilden aangeven dat 'hun' tijd gekomen was. Ik moest toen denken aan die ene uitspraak van wijlen Louis Paul Boon: 'Vandaag of morgen zullen zij weer door onze straten trekken met hun leeuwenvlaggen, hun benagelde botten, hun roffelende trommen'. Wie het journaal van de voorbije maanden heeft gevolgd, zag hoezeer de diverse partijen en hun onderhandelaars werden vastgeklemd en meegezogen door die opstoot van bruut nationalisme. De Vlaamse spierballen werden gerold zoals nooit tevoren. Ik moet er van kokhalzen. Nationalisme vloeit immers voort uit rancune en een vorm van misplaatst zelfmedelijden waarvoor men de oorzaak steeds zoekt bij de ander, de Walen, de vreemdelingen, de moslims, Europa. 'Het begrip natie is', zoals Imré Kertèsz verwoordde, 'een vals denkbeeld dat aan een heel land wordt opgedrongen'. Wat me de voorbije weken stoort is de mediocriteit, het provincialisme, het slachtofferisme en die vermeende superioriteit van al die Vlaamse politici die onder de IJzertoren staan te krijsen. Het nationalisme is als een dodelijk gif dat de rede lamlegt en de emoties de vrije teugel laat.
Neem de ronduit vulgaire uitspraak van Bart De Wever over Herman De Croo: 'Het is niet omdat die man Nederlands praat dat hij Vlaming is'. De voorzitter van het NVA, die het steeds heeft over de verdediging van 'onze' Vlaamse belangen, eigent zich het recht toe om te bepalen wie een Vlaming is en wie niet. Ik huiver van mensen die anderen opsluiten in een vermeende collectieve identiteit en in naam daarvan bepalen wie er al dan niet toe behoort. Daar begint de discriminatie, het racisme en finaal de uitsluiting. Het begrip 'identiteit' waar nationalisten mee zwaaien kent alvast in de ogen van Mario Vargas Llosa geen genade. Achter elk pleidooi voor de verdediging van de identiteit van een groep vermoedt hij een complot tegen de individuele vrijheid, en dat klopt ook. Daarom ontneem ik hem het recht om in mijn naam of in die van andere Vlamingen te spreken.
Ik weiger mee te stappen in de nationalistische logica die finaal eindigt in de opsplitsing van ons land. Als schepen van de stad Gent heb ik dagelijks veel contacten met burgers met uiteenlopende politieke ideeën. Ze vragen me wat onze politici bezielt, waarover ze nu al maanden aan het praten zijn? Soms is er iemand die mij zegt dat het de schuld van de franstaligen is, dat ze altijd 'non' zeggen, dat ze een oplossing in de weg staan. Maar als ik dan vraag wat ze daarmee bedoelen en waar ze dat vandaan halen dan wijzen ze naar de media, het journaal of een krantenartikel. En als ik doorvraag wat ze precies aanklagen dan weten ze het niet. De sociale zekerheid splitsen? Justitie en politie regionaliseren? Vlaamse nummerplaten invoeren? Neen, neen, neen. Gewoon een regering die ervoor zorgt dat hun zonen en dochters uitzicht krijgen op een job, dat ouderen een menswaardig pensioen ontvangen, dat zieken en gehandicapten hun facturen kunnen betalen.
We moeten ervoor zorgen dat onze welvaart ook in de toekomst realiteit blijft. We moeten antwoorden formuleren op de enorme uitdagingen die de globalisering met zich mee brengt. We moeten ons sociaal economisch weefsel versterken. En bovenal moeten we maatregelen nemen waardoor ons land dit jaar opnieuw afsluit met een begroting in evenwicht of een klein overschot. De afbouw van de schulden die de voorbije acht jaar met succes werd gerealiseerd moet absoluut worden doorgezet. Gezonde staatsfinanciën zijn immers het begin van alle deugdelijke politiek. Een politiek die tegemoet komt aan het principe 'Gouverner c'est prévoir' zodat die de kansen van de komende generaties niet belast, maar net bevorderd. Al die zaken zijn voor mij veel belangrijker dan vendelgezwaai en leeuwengeklauw. En zo denken er velen: dat we ons land moeten bijeenhouden, dat solidariteit geen loos begrip mag worden, dat burgerschap niet verengd mag worden tot de mythe van een bloedgemeenschap.
De BHV-indoctrinatie door sommige Vlaamse politici loopt volgens Walter Zinzen de spuigaten uit. 'Kan iemand me vertellen hoe de splitsing van BHV de arrogante houding van sommige Franstaligen in de Vlaamse Rand zou veranderen?'
Een brave gordelaar zei zondag, gehuld in een shirt waarop de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde werd geëist, dat hij 'alleen maar de toepassing van de grondwet' vroeg. Zover is het dus al gekomen met de indoctrinatie door sommige Vlaamse politici. Goedgelovige mensen denken dat de splitsing van BHV een vanzelfsprekende zaak is, waarvoor 'geen prijs' betaald moet worden aan die verdomde Franstaligen. Steeds opnieuw wordt als een mantra herhaald dat het Grondwettelijk Hof de splitsing van de kieskring heeft opgelegd, hoewel onder meer in deze krant al uitentreuren te lezen viel dat het Hof geen keuze heeft gemaakt over de manier waarop het probleem BHV moet worden opgelost. De politici die het anders zeggen zijn demagogen, er is geen ander woord voor. Op die manier wordt BHV een dogma, waaraan het verboden is te twijfelen. Zelfs Johan Vande Lanotte riep tijdens een verkiezingsdebat uit dat 'wij Vlamingen toch niet onderling zouden gaan discussiëren over BHV'. O nee? En waarom dan niet? Waar blijft de veel geroemde vrije meningsuiting? Geldt die misschien alleen voor islamofoben? Er is over BHV, over de voor- en nadelen van een splitsing of die van een andere oplossing, in Vlaanderen nog nooit, op geen enkele moment, een ernstig debat gevoerd. Op suggesties van Franstalige kant om terug te keren naar de oude kieskringen, waardoor perfect aan de eisen van het Grondwettelijk Hof zou worden tegemoetgekomen, wordt zelfs niet gereageerd. Ook niet door CD&V, dat nochtans heel ongelukkig was met de door paars ingevoerde provinciale kieskringen. Wat ons wel voorgehouden wordt te geloven is dat de splitsing 'goed is voor de mensen', een letermiaanse dooddoener waarmee ieder debat al platgeslagen wordt nog vóór het goed en wel begonnen is.
Voor welke mensen zou het dan wel goed zijn? Die van Ieper? Die van Antwerpen? Ach ja, natuurlijk, hoe kon ik het vergeten? De splitsing van BHV is noodzakelijk om de verfransing in Halle-Vilvoorde tegen te gaan. Andermaal een leerstuk, waarvoor geen schijn van een bewijs wordt geleverd.
De faciliteitengemeente die ik het beste ken is Kraainem. Ze wordt bestuurd door een homogeen Franstalig college. Wie in Kraainem in het Nederlands wil winkelen, wens ik veel moed toe. In het beste geval word je - in het Frans - afgesnauwd, in het slechtste niet eens bediend. Kan iemand me vertellen hoe de splitsing van het kiesarrondissement ertoe kan bijdragen dat de houding van dit soort Franstaligen (er zijn er, zo moet nadrukkelijk worden gesteld, ook andere) verandert? Een lezer uit Tervuren (in BHV) wees er onlangs op dat het échte probleem sociaal is. De grondprijzen in dit deel van Brabant rijzen nu al decennia lang de pan uit, zodat jonge mensen noodgedwongen uitwijken naar andere streken. Een pertinente opmerking. Maar zullen de grondprijzen zakken als op de kiesbrieven geen namen van Brusselse politici meer staan?
Een studie van de VUB heeft uitgewezen dat de splitsing van BHV de Vlamingen twee parlementszetels zou kosten. De reactie bij de unferfroren voorstanders van de splitsing was voorspelbaar: hoongelach. Politici à la Bart Laeremans (Vlaams Belang, Grimbergen) en Bart De Wever (N-VA, Antwerpen) piekeren er nog niet over om hun grote gelijk onderuit te laten halen door zoiets verwerpelijks als een objectief onderzoek. Op dit niveau wordt in Vlaanderen politiek bedreven.
Dus zal, onder dwang van een bende verblinde stijfkoppen, BHV gesplitst worden vóór er een regering wordt gevormd. Omdat de Franstaligen hiervoor wel degelijk een prijs vragen - ook zij hebben het échte arrest van het Grondwettelijk Hof gelezen - zal er dus moeten worden onderhandeld. Voorlopig is die prijs: een uitbreiding van het Brussels Gewest. Reden: Olivier Maingain (FDF, St.-Lambrechts-Woluwe) en co. willen hun stemmen buiten Brussel niet verloren laten gaan. Ook aan die kant worden grote principes ingezet ('de rechten van de Franstaligen') om plat electoralisme te verdoezelen. Maar zo'n uitbreiding is 'onbespreekbaar'. De broer van de Koninklijke Verkenner, Eric Van Rompuy (CD&V, Zaventem) heeft het in een Terzake-reportage naar aanleiding van de Gordel drie keer gezegd in één minuut: onbespreekbaar. Wat, als ik vragen mag, is het verschil tussen het 'non' van Joëlle Milquet en het 'onbespreekbaar' van Van Rompuy? Om nog een keer op Kraainem terug te komen: als die gemeente bij Brussel zou worden aangehecht, zou er krachtens het Lombard-akkoord een Vlaamse schepen moeten komen. Misschien zou die dan de handelaars kunnen aansporen om in te gaan op de mogelijkheden die minister Frank Vandenbroucke de Franstaligen biedt om Nederlands te leren. Misschien zouden de schaarse Vlaamse 'mensen' in Kraainem zich dan inderdaad wat beter voelen in hun eigen gemeente. Niet dus. Onbespreekbaar, zegt Van Rompuy en met hem vele anderen.
Het mooie is dat er wel degelijk een mogelijkheid bestaat om BHV te splitsen zonder Brussel uit te breiden. Ze werd voorgesteld door Dirk Volckaerts in Brussel deze Week. Geef de democraten in het Noorden, het Zuiden en het Centrum een federale kieskring voor een aantal kamerleden, zodat iedere kiezer voor de politicus van zijn keuze kan stemmen, ongeacht de deelstaat waaruit hij afkomstig is. Dat zou een efficiënt glijmiddel zijn, zo veronderstelt de hoofdredacteur van het blad voor de Brusselse Vlamingen. Maar ja, een federale kieskring? Onbespreekbaar.
Het is niet omdat die man Nederlands praat dat hij Vlaming is." Die woorden had Philip Dewinter kunnen uitspreken, want ze passen perfect in een gedachtegoed dat altijd en systematisch naar uitsluiting en liquidatie leidt. Het zinnetje geeft al een idee van hoe het er in het Vlaanderen van de promotoren van de onafhankelijkheid kan aan toe gaan. Ook als je de taal spreekt, generaties lang op Vlaamse grond woont, alle pensenkermissen afdweilt en veertig jaar door Vlamingen verkozen werd, dan nog dreigt de Vlaamse fatwa. De ayatollah die het vonnis uitsprak, is geen kopstuk van het Vlaams Belang, wel iemand die beweert dat hij er op wezenlijke punten van verschilt. Op maandag 27 augustus werd die ballon doorgeprikt. Met één zinnetje werd duidelijk dat het Vlaamse eindstation van De Wever heel dicht bij dat van Dewinter ligt.
Bart De Wever mag en moet op dat zinnetje worden afgerekend. Niet omdat hij de kroon in moeilijkheden bracht, het formatieberaad verder in het moeras praatte of een prominent Open Vld'er schoffeerde, wel omdat hij - in minder dan vijf seconden - duidelijk maakte hoe benepen zijn Vlaanderen is en hoe arbitrair en onverdraagzaam zijn definitie van de Vlaming is. Als zelfs een De Croo, die al twintig jaar een pronkstuk in het museum van de Vlaamse identiteit is, door De Wever wordt geëxcommuniceerd, hebben alle andersdenkenden en zeker de allochtonen reden om zich te verontrusten. Inburgeren en Nederlands praten? Mooi, maar De Wever & co. hebben andere criteria om de ware Vlaming te ontdekken.
Paul Goossens, Europese desk nieuwsagentschap Belga in De Morgen van 1 september
De Nederlander die op de begraafplaats in Lommel Hitler imiteerde, is strafbaar.
Bruin hemd, das met edelweiss, schuine haarlok, bakkebaarden weggeschoren tot achter het brilletje en Hitlersnorretje er bovenop. De Nederlander Stefan Wijkamp, zaterdag de opvallendste spreker op de SS-bijeenkomst in Lommel, gaat zover in zijn Hitler-adoratie dat hij er ook sprekend op gaat lijken.
Op de besloten bijeenkomsten van het extreemrechtse Blood & Honour is hij een vaste klant, maar voor Vlaanderen was het de eerste confrontatie met de Nederlandse Hitler-lookalike Stefan Wijkamp. Op de militaire begraafplaats van Lommel nam hij voor de 300 verzamelde skinheads het woord. De man die schuilgaat achter dit confronterende personage, is een 39-jarige man uit het Nederlandse Oosterbeek, een gemeente met 35.000 inwoners net naast Arnhem. Daar leidt hij, ondanks zijn uiterlijk, een vrij anoniem leven. Met de pers wil hij absoluut niet spreken.
Een tijdlang was hij wapenhandelaar. Volgens zijn vroegere werkgever ging alles goed, tot hij ging sympathiseren met extreemrechts. Zijn brede snor werd steeds kleiner, zijn wilde haren steeds korter.
,,Tot hij hier plots met een SS-speldje stond, even later met zwarte broeken en overhemden. Dat kan je toch niet maken in onze branche, dat heb ik hem zo vaak gezegd. Maar hij wilde niet luisteren. Na zijn ontslag in Arnhem vond Wijkamp een job bij een wapenhandelaar in Nijmegen. Maar daar werd hij in zijn proeftijd ontslagen.
,,Ik hoop dat de politie de toespraak van deze man integraal opgenomen heeft en daar een PV van opstelt. Grote kans immers dat hij daar strafbare feiten pleegde, stelt advocaat Jos Vander Velpen, die onder meer pleitte in de processen tegen het Vlaams Blok.
In de politieke patstelling die nu al twee maand aansleept, heb ik nog niet veel gehoord over Brussel, zonder dat daarachter steevast Halle-Vilvoorde volgt. Maar wat met de Brusselse Vlamingen, of liever: Nederlandstalig sprekende Brusselaars? Als het kiesarrondissement wordt gesplitst, zal hooguit nog één Vlaming (in de huidige context hoogstwaarschijnlijk van extreemrechtse signatuur) verkozen geraken in het federale parlement. Was het arrondissement destijds gesplitst, dan zouden Bert Anciaux, Annemie Neyts, Jos Chabert en zoveel andere vooraanstaande Vlaamse politici alleen maar in het parlement zijn geraakt als ze zich kandidaat hadden gesteld op een Franstalige lijst (of verhuisd waren naar Vlaanderen). De splitsing van B-H-V zal dus tot gevolg hebben dat elke Nederlandstalige sprekende Brusselaar met politieke ambities zich voortaan -net als de Turkse, Marokkaanse en andere nieuwe Belgen- zullen aansluiten bij een Franstalige partij. Vanaf eind jaren 60 is de splitsing van alle nationale partijen begonnen in Brussel (denk aan de afsplitsing van de Rode Leeuwen van de BSP in 69), omdat de Vlamingen zich gediscrimineerd voelden binnen een Franstalige meerderheid. Vandaag zijn de Brusselse (Franstalige) partijen echter multiculturele partijen geworden waarin alleen Vlamingen mankeren. Een van de uitzonderingen is Rohnny Buyens die uit de SPA werd gesloten omdat hij zich bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen op een lijst van de PS presenteerde. Je mag er donder op zeggen dat zijn voorbeeld zal worden gevolgd als het tot een splitsing van het kiesarrondissement komt. De Vlaamse partijen in Brussel zullen dan voor de keuze staan: verschrompelen tot niet-betekende sekten, of opnieuw aansluiting zoeken bij hun Franstalige zusterpartijen. Dan wordt de splitsing B-H-V misschien een voorbode van de terugkeer van federale partijen, met Brussel als laboratorium. Het ander scenario is de definitieve verfransing van Brussel.
In het "democratische Vlaanderen" wordt het Vlaams Belang bestreden. Men wijst op het nauwelijks verhulde racisme van de partij, op haar fundamentele onverdraagzaamheid en op de onmogelijkheid om met zulke partij een democratisch bestuur op poten te zetten. Het is dan ook hoogst bevreemdend te moeten horen dat dezelfde mensen die voortdurend hameren op een multiculturele samenleving waarin allochtonen en autochtonen vreedzaam samenleven, steevast benadrukken dat het voor Vlamingen en Walen onmogelijk is om samen bevoegdheden uit te oefenen, of om samen in dezelfde staat te leven. Mensen die op deze stelling hameren omschrijven zichzelf graag als democratische nationalisten, en goede Europeanen. Hier belanden we bij een tweede contradictie aan. Hoe kan men voor een sterk, meertalig Europa zijn als men tegen een verenigd meertalig België is? De idee dat de fundamentele macht, zowel in Europa als in eigen land moet berusten bij homogene taalgebieden, staat haaks op de idee van Europese eenmaking. De EU is immers opgericht om een einde te maken aan het Europa van soevereine, vendelzwaaiende staten, dat zovele rampen veroorzaakt heeft. Kan iemand dat eens gaan zeggen aan onze politici, bij voorkeur wanneer ze het niet te druk hebben met het uitvoeren van het eerste programmapunt van het Vlaams Belang?
Sommigen menen dat Vlaanderen zich maar moet afscheiden van Wallonië, omdat dit landsdeel een economisch kerkhof zou zijn, dat ons handenvol geld kost. Het argument komt, tijdens de woelige regeringsonderhandelingen, meer dan eensnaar boven. Maar feitelijk gaat het hier niet om een objectieve analyse, maar wil men door een pseudo-wetenschappelijkemethode nationalistische of zelfs racistische motieven camoufleren. Laten we er immers van uitgaan dat de gekste bedragen aangaande de miljardentransfers correct zijn. Niemand zal betwisten dat zulk een geldstroom ook bestaat tussen het Westen en het Oosten van Duitsland. Waarom pleit dan geen enkele Duitse politicus voor een splitsing van Duitsland? Het antwoordis simpel: er is tussen de rijkere en de armere regio geen zichtbare breuklijn, zoals taal, waarlangs politici verschillen kunnen waarnemen en kapitaliseren. Dat is ook de reden waarom men nooit spreekt over economische verschillen binnen het Vlaams Gewest. Wanneerradicaal-rechtse partijen ervoor pleiten om de sociale zekerheid op te splitsen tussen allochtonen en autochtonen, schreeuwende traditionele partijen - terecht - dat het gaat om racisme. Maar het zijn wel dezelfde partijen die klakkeloos dit discours overnemenen projecteren op Nederlands- en Franstaligen.
Walter Zinzen (DS 8.06.07) heeft overschot van gelijk: de verkiezingscampagne was vaak het toppunt van bekrompenheid. Een triest dieptepunt werd gisteren bereikt toen Yves Leterme onomwonden verklaarde dat de campagnes best niet te lang duurden, en dat besturen in politiek centraal moest staan, alsof het ene het andere uitsluit. Wat me bijzonder ergerdewas dat de moderator het niet nodig vond erop te wijzen dat verkiezingen de kern zijn van een democratie. Maar wat werkelijk hemeltergend was, was dat Vande Lanotte, toch een socialist, er niet eens op wees dat er mensen gestorven zijn voor het Algemeen Stemrecht. Gelukkig is er nog de geschreven pers, die ruimte laat voor debat en nuances, een verademing bij het oppervlakkige schouwspel dat we op televisie moeten slikken.
GEEN GROOT STAATSMAN
Vande Lanotte (sp.a) is een groot staatsman zegde iemand op deze bladzijden (HLN 12 juni) Zou het? Vande Lanotte meendedat omdat 60% van de Vlamingen op Vlaamsgezinde partijen gestemd hebben, de socialisten vanuit de oppositie een staatshervorming, en meer Vlaamse autonomie moesten steunen.
Hij voegde eraan toe dat het niet kon dat partijen verkiezingen verloren omdat de burgers hen niet begrepen, maar wel dat zij de burgers niet begrepen. Met andere woorden: politici moeten niet meer leiden, ze moeten geleid worden. Deze dubbele uitspraak is mijns inziens het toppunt van hetfailliet van een politiek discours en van de socialistische en meer globaal een hedendaagse ideologische ethiek.Stel dat morgen 65% van de Vlamingen op het Vlaams Belang stemt, moeten dan alle liberalen, christen-democraten, socialisten enz.zeggen dat xenofobie een na te streven waarde is?
De realiteit is dat de politici mensen zouden moeten overtuigen niet omdat ze knap, mooi of "tof" zijn, maar omdat ze denken het beste programma te hebben en aan die ideeën vast houden. Dat gebeurt in ons politiek systeem van oneliners en babes niet meer.Waarom moeten we dan nog überhaupt gaan kiezen? Het wordt dringend tijd dat de politici vanwelke kleur ze ook zijn verkiezingen aangaan op basis van een diepgaand en fundamenteel inhoudelijk debat.
ANTIPOLITIEK
Een stelling van Jean-Marie Dedecker (VRT 11 juni) luidde dat de electorale "ruk naar rechts" in de Vlaamse volksaard lag en dat België moest ophouden te bestaan, omdat Vlamingen en Walen andere kranten lezen en een anderetaal spreken. Zijn vertoog werd in meer of mindere mate gesteund door iedereen aan tafel.
Als taaleenheid een voorwaarde is tot verbondenheid, waarom belandden dan het taalhomogene Joegoslaviëen Libanon in een burgeroorlog? Als taalverscheidenheid democratisch samenleven onmogelijk maakt, waarom hebben we dan nog een EU nodig? Sterker nog: moeten we dan niet alle Europese staten opsplitsen, op het taalhomogene Ijslanden Portugal na? Men blijft maar doorzeuren over een staatshervorming en terecht stelde Siegfried Bracke zich vragen bij bepaalde uitspraken van Jo Vandeurzen (CD&V). Deze laatste meende immers dat men het land moest opsplitsen om het... bijeen te houden.Overigens vond Vandeurzen ook dat gesprekken over staatshervormingen best niet in de openbaarheid gebeuren. De Belgen mogen dus morgen in een ander land wakker worden, maar zulks is blijkbaar niet interessant genoeg voor een publiek debat. En dan verbaast men zich over de heersende "antipolitiek".
WOORDGEBRUIK Het is me opgevallen tijdens en na deze verkiezingen welk een omfloerst woordgebruik politici die aansturen op een splitsing van het land gebruiken. Ze spreken nooit over splitsing van het land, of zelfs van bevoegdheden, maar hanteren wel termen als "maatwerk voor de regio's", "homogene bevoegdheidspaketten", "overhevelen van middelen en instrumenten", "toepassing van het subsidiariteitsprincipel", "bestuur dichter bij de mensen" enz. Zou het kunnen dat de verdere opsplitsing van België toch niet zo goed in de markt ligt als sommigen beweren?
NATIONALISME Een lezer (HLN 21.06.07) suggereert dat de Vlaamse partijen inzake staatshervorming voet bij stuk moeten houden.Volgens mensen als Di Rupo moeten de Franstalige belangen gediend worden. Interessant is om te zien hoe voornoemde lezer en Franstalige nationalisten of regionalisten zich op één en dezelfde golflengte bevinden. Beiden pleiten ze, in min of meerdere mate, voor het toepassen van het principe "eigen volk eerst". Zover zijn we dus al in België gekomen. Buitenlandse waarnemers zouden België moeten bestuderen indien ze willen zinnen welk verbaal en structuurgeweld nationalisme uitlokt. Tot wat het nog zoal in staat is, zagen we gisteren in Joegoslavië, en vandaag in Palestina.
KIESKRINGEN
Volgens lezer Sardou (HLN 25.07.07) vraagt Vlaanderen homogene kieskringen, zoals dit in Wallonië reeds het geval is. Deze bedenking klopt niet.Allereerst omdat in het Waals Gewest de kieskringen niet taalhomogeen zijn. Zo bestaat er, sedert de invoering van de provinciale kieskringen, de kieskring Luik, die - gedeeltelijk - tweetalig (Frans-Duits) is. Ten tweede is het nogal kras om te stellen dat Vlaanderen als een blok iets vraagtterwijl uit verscheidene peilingen blijkt dat de grote meerderheid van de Nederlandstaligen op zijn minst niet geïnteresseerd is in het "probleem" aangaande de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Overigens zijn in andere, meertalige staten zoals Zwitserland en Canada ook meertalige kieskringen aanwezig.Het loutere bestaan van het Brussels Gewest en het feit dat er binnen het kanton Brussel-Halle-Vilvoorde méér Franstaligen dan Nederlandstaligen wonenis trouwens het beste bewijs van de volledige illusie van taalhomogene gebieden.
BELGIË EN DEMOCRATIE
Volgens Peter De Roover van de VVB (DS 26.07.07) sluiten de begrippen 'België' en 'democratie' elkaar uit. De verschillen tussen Vlamingenen Walen zouden volgens de auteur te groot zijn geworden om een democratisch bestuur mogelijk te maken. Dat is, op zijn zachtst gezegd, een vreemde redenering. Denken alle Vlaamse partijen dan hetzelfde over sociaal-economische of ecologische themata?Waarom zou een democratie, ook een meertalige, geen verschillen kunnen verdragen? Een rechtsstaat bestaat net om de burgers via een democratisch besluitvormingsproces veiligheid en welvaart te geven. Het is de taak van de politici die een staat besturenom hun interne verschillen te overbruggen en hun verscheidene visies ten dienste te stellen van de bevolking. Tegengestelde visies zijn geen rem op een democratie, maar net een verrijking ervan. Als iedereen hetzelfde zou denken, heefthet begrip democratie zelfs geen zin. Verantwoordelijke politici proberen een staatssysteem te verfijnen en te verbeteren, niet in de naam van echte of vermeende verschillen de besluitvormingsstructuren op te blazen. In die zin is het niet België die geen democratieverdraagt, maar wel - bedoeld of onbedoeld - voornoemde auteur.
RESPECT
Volgens de Vlaamse onderhandelaars bij de regeringsvorming tonen de eisen van Franstalige partijen (o.a. uitbreiding Brussel) geen respect voor de federale Belgische staatsstructuren. Is het zeer nationalistische Vlaamse eisenpakket,waarin men talloze splitsingen vraagt, dan wel respectvol voor de structuren, laat staan voor de toekomst van ons land? Of toont het niet gewoon aan dat het hele zogenaamd federale systeem in werkelijkheid slechts in leven is geroepen om een blind nationalismedat België stapsgewijs opsplitst te doen zegevieren? Waar is overigens het respect van onze traditionele partijen voor de 70% Belgen die volgens een recente peiling niets willen weten van een communautaire crisis? Wanneer gaan de politici in dit rijke land zich eindelijk als positieve Belgen en Europeanen gedragen in plaats van de communautaire Neanderthaler uit te hangen?
STAATSHERVORMING
In een aantal brieven wijzen lezers erop dat de Vlaamse onderhandelaars voet bij stuk moeten houden. Als de Franstaligen niet mee willen werken aan een grote staatshervorming, moet België maar ophouden te bestaan, zo luidt de redenering. Het doel van een doorgedreven staatshervormingis om de deelstaten nog autonomer te maken dan ze al zijn. Het spreekt vanzelf dat dit proces uiteindelijk kan uitmonden in de oprichting van twee of drie nieuwe republieken, omdat er op lange termijn eenvoudigweg geen staat meer zal bestaan om te hervormen. We hebben volgens die logica dus maar twee keuzes: het einde van België met onmiddellijke ingang of op langere termijn. Het is ten zeerste de vraag of deze splitsing wel overeenstemt met de wil van de meerderheid van de Belgen - of Vlamingen - die, zoals elke peiling aantoont, niet gewonnen zijn voor een separatistisch avontuur. Er is nu een lange weg afgelegd sedert de invoering van het zogenaamde federalisme in 1970, maar twee constanten blijven: het hele systeem heeft niet geleid tot een beter bestuur en op geen enkel moment heeft de bevolking inspraak gekregen. Misschien omdat men weet wat de gewone burger van dit systeem en nodeloos geruzie vindt?
FRONTVORMING
Als we onze opiniemakers en politici aan beide zijden van de taalgrens mogen geloven bestaat er zoiets als een Vlaamse en een Franstalige mening in zowat alle politieke dossiers. Men zegt dat daarom de Belgische regeringsonderhandelingen mislukken. Maar wat is het nut van verkiezingen wanneer de uitslag ervan resulteert in de vorming van twee nationalistischefronten, waarbij alle ideologieën naar de prullenmand worden verwezen? Al onze vertegenwoordigers doen hun uiterste best om eerst een goede Vlaming of Waal te zijnen dan pas een liberaal, socialist of christen-democraat. Is dat het signaal dat we willen geven naar Europa en de wereld toe? Zal er meer vrede, welvaart en veiligheid ontstaanwanneer alle politici zich eerst en vooral als leden van een afgebakende groep opstellen en dan pas oog hebben voor Belgische, Europese en mondiale problemen? De enorme vervuiling, de armoede van de Derde Wereld, de vele warme en koude oorlogen doen vermoeden van niet. Wie daarop wijst, wordt een progressieve globalistof toekomstgerichte Europeaan genoemd. Wie samenhorigheid tussen de Belgen voorstaat is dan weer zogezegd oubollig. Waar is de logica gebleven?
BELGIË
Sedert de invoering van het federalisme in 1980 hebben de politici de bevolking voortdurend beloofd dat dit systeem tot een beter bestuur zou leiden. Niets is echter minder waar. Het tweeledige federalisme heeft geleid tot een institutionalisering van conflicten,gevoerd door politici uit twee taalgroepen, die enkel maar hun regionaal belang vooropstellen. Op een volstrekt onetische manier worden langs beide kanten van de taalgrens de gemoederen opgehitst, met telkens weer dezelfde simplismen. Steeds opnieuw krijgenwe te horen hoeveel geld het Zuiden ons kost, hoe arrogant de Franstaligen wel zijn, dat België artificieel is enz. De goede vragen echter worden niet, of nauwelijks, gesteld. Waarom horen we nooit hoeveel geld pakweg Limburg ons kost (niet dat er iets op tegen is dat Limburg geld ontvangt uit Brabant of Antwerpen)?Waarom zegt niemand dat de manier waarop velen over de Franstalige Belgen spreken, indien ze op immigranten zou toegepast worden, puur racisme zou zijn? Wanneer gaat iemand eens zeggen welke staat wel natuurlijk of door God gewildis? Tenslotte zou het ook bijzonder boeiend zijn om te vernemen welke Belg een voordeel ondervindt bij het bekostigen van zes parlementen en regeringen die conflicten ophopen en mensen tegen elkaar in het harnas jagen.
GELDSTROMEN
Sommigen menen dat Vlaanderen zich maar moet afscheiden van Wallonië, omdat dit landsdeel een economisch kerkhof zou zijn, dat ons handenvol geld kost. Het argument komt, tijdens de woelige regeringsonderhandelingen, meer dan eensnaar boven. Maar feitelijk gaat het hier niet om een objectieve analyse, maar wil men door een pseudo-wetenschappelijke methode nationalistische of zelfs racistische motieven camoufleren. Laten we er immers van uitgaan dat de gekste bedragenaangaande de miljardentransfers correct zijn. Niemand zal betwisten dat zulk een geldstroom ook bestaat tussen het Westen en het Oosten van Duitsland. Waarom pleit dan geen enkele Duitse politicus voor een splitsing van Duitsland? Het antwoordis simpel: er is tussen de rijkere en de armere regio geen zichtbare breuklijn, zoals taal,waarlangs politici verschillen kunnen waarnemen en kapitaliseren. Dat is ook de reden waarom men nooit spreekt over economische verschillen binnen het Vlaams Gewest. Wanneerradicaal-rechtse partijen ervoor pleiten om de sociale zekerheid op te splitsen tussen allochtonen en autochtonen, schreeuwen de traditionele partijen - terecht - dat het gaat om racisme. Maar het zijn wel dezelfde partijen die klakkeloos dit discours overnemenen projecteren op Nederlands- en Franstaligen.
VERDRAAGZAAMHEID
In het "democratische Vlaanderen" wordt het Vlaams Belang bestreden. Men wijst op het nauwelijks verhulde racisme van de partij, ophaar fundamentele onverdraagzaamheid en op de onmogelijkheid om met zulke partij een democratisch bestuur op poten te zetten. Het is dan ook hoogst bevreemdend te moeten horen dat dezelfde mensen die voortdurend hameren op een multiculturele samenleving waarin allochtonen en autochtonen vreedzaam samenleven, steevast benadrukken dat het voor Vlamingen en Walen onmogelijk is om samen bevoegdheden uit te oefenen, of om samen in dezelfde staat te leven. Mensen die op deze stelling hameren omschrijven zichzelf graag als democratischenationalisten, en goede Europeanen. Hier belanden we bij een tweede contradictie aan. Hoe kan men voor een sterk, meertalig Europa zijn als men tegen een verenigd meertalig België is? De idee dat de fundamentele macht, zowel in Europa als in eigen land moetberusten bij homogene taalgebieden, staat haaks op de idee van Europese eenmaking. De EU is immers opgericht om een einde te maken aan het Europa van soevereine, vendelzwaaiende staten, dat zovele rampen veroorzaakt heeft. Kan iemanddat eens gaan zeggen aan onze politici, bij voorkeur wanneer ze het niet te druk hebben met het uitvoeren van het eerste programmapunt van het Vlaams Belang?
De "buitenlandse" - lees de Franse en Nederlandse imperialistische - pers speculeert over het "einde". Deel II:
Ook in de buitenlandse pers komen de Belgische formatieperikelen uitgebreid aan bod. Met telkens de ondertoon dat het land in gevaar is, al denken weinigen dat het ook echt zo ver zal komen.
Ook toen de regeringsformatie in Nederland uiterst moeizaam verliep, was zoiets in de Belgische kranten geen voorpaginanieuws. Dinsdag sierde een foto van minister van Staat Jean-Luc Dehaene (CD&V), met de intussen beruchte nota op zijn schoot, breed uitgemeten de voorpagina van het NRC Handelsblad. De paginabrede titel luidde "Belgische koning vraagt hulp bij politieke crisis". Het bijhorende artikel vulde meer dan de helft van de voorpagina. "België is voor ons inderdaad belangrijk", zegt NRC-redacteur Joop Meijnen, die dezer dagen vanuit Brussel bericht over onze politieke perikelen. "En de jongste episode met Dehaene is hoogst uitzonderlijk." In de Nederlandse pers zien sommigen het uiteenvallen van België als een reële mogelijkheid. "Het einde van België is bijna onafwendbaar", legde politicoloog Arjan Hille Schakel uit in Trouw. Dat ziet NRC-redacteur Meijnen voorlopig nog even anders: "Ik denk niet dat het zo'n vaart zal lopen. Maar de stemming is toch behoorlijk aan het opschuiven. Vroeger waren de Vlamingen verdeeld als het ging over de beste manier om hun belangen te behartigen. Vandaag zijn alle Vlaamse partijen gewonnen voor een verdere federalisering. Maar dat er minder België komt en meer Vlaanderen, Wallonië en Brussel, hoeft nog geen volkomen splitsing te betekenen." NRC Handelsblad wijdde vorige week zelfs een commentaarstuk aan ons land, onder de titel Repareer België. Daarin wordt België aangeprezen als een "unieke combinatie van Frans en Nederlands" en dus een "internationale entree die andere kleine Europese landen node ontberen". Maar net zo goed luidt het dat sommige Waalse dorpen buiten de toeristische centra een "Albanese aanblik" bieden, een vergelijking die N-VA'er Bart De Wever wellicht niet in de mond durft te nemen.
Originele oplossingen
De Franse krant Le Monde vulde ook al een editoriaal over ons land, onder de veelzeggende titel "La Belgique en danger", België in gevaar. De krant stelt vast dat heel wat praktische bezwaren een "Tsjecho-Slovaaks" scenario in de weg staan. Als belangrijkste uiteraard Brussel, dat niet alleen de hoofstad is van Europa en België, maar ook van Vlaanderen, stelt de krant vast. "Want in tegenstelling tot de Franstaligen, hebben de Vlamingen van Brussel hun centrum en uitstalraam gemaakt", schrijft Le Monde. Volgens de Franse krant lijkt het er toch nog altijd op dat de Belgen, zoals vanouds, "originele oplossingen" zullen vinden. "Toch staat het koninkrijk van Albert II voor een beslissende uitdaging."
Onafhankelijkheid is geen drama
In de al even Franse Le Figaro stelt Alexandre Adler dat een onafhankelijk Vlaanderen nu ook weer geen drama hoeft te zijn, want dat zou "binnen de kortste keren het meest francofiele en Latijnse van alle Germaanse staten in Noord-Europa worden." De Duitse Berliner Zeitung stelt koning Albert voor als crisismanager, en in de Zwitserse Neue Zürcher Zeitung "sleept België zich voort van crisis naar crisis". De Oostenrijkse Die Presse vraagt zich dan weer af of "België onregeerbaar wordt". The Irish Times zegt dat "het onvermogen om een regering te vormen de gesprekken voedt over een verdeeld België"....
Na de uitspraken van Luxemburgs Eerste Minister Juncker, zijn er enkele buitenlandse media die ons Koninkrijk al dood verklaren.
LE FIGARO bijvoorbeeld schrijft:
La chronique d'Alexandre Adler
Personne ne se souvient plus de la vieille histoire soviétique où un secrétaire de cellule du parti demande à l'une de ses ouailles pourquoi elle n'était pas présente à la dernière réunion. Et la réponse de fuser : « Si j'avais su qu'il s'agissait de la dernière réunion, je serais venue. » Cette histoire a disparu avec la défunte Union soviétique et voici qu'on peut se la poser très sérieusement avec la Belgique. Pourquoi ne fait-on pas attention à l'ultime crise ministérielle qui a amené le roi, pour l'instant, à renoncer à installer un nouveau gouvernement de centre droit ? Tout simplement parce que l'on ne sait pas encore qu'il pourrait bien s'agir de la dernière crise de ce type.
Dans ce long et interminable divorce belge, on en a pourtant fini avec le stade des invectives et des tentatives de réconciliation, la parole est à présent aux avocats des deux bords. Car le véritable ultimatum qu'adressent, unanimes, les partis flamands au Sud français du pays (et non francophone du pays), n'est déjà plus celui d'un partenaire excédé, mais le mandement par huissier d'un adversaire résolu : cette fois-ci, la Flandre demande que l'on coupe les dernières amarres qui faisaient l'État belge, que ce soit en matière de Sécurité sociale, où les Français de Belgique devront rembourser au Nord plus austère leur excès de dépenses de santé, que ce soit en matière de politique étrangère, y compris de Code de la nationalité, que ce soit, bien sûr, en matière de politique économique, où les deux entités devraient se débrouiller essentiellement avec elles-mêmes, sans redistribution véritable. À cette véritable dépêche d'Ems, les partis français ont répondu en décidant de se concerter unanimement entre eux. Lorsque deux entités qui sont censées former un seul État en sont à ce que leurs partis politiques aient sans aucune exception décidé de se réaligner sur des réalités nationales, la Yougoslavie - les optimistes diront la Tchécoslovaquie - n'est en effet pas très loin. Malheureusement, la Belgique ne se situe pas sur une marche frontière quelque peu exotique de l'Europe, mais en son coeur, là où s'édifie tant bien que mal un embryon d'État continental, à Bruxelles.
Dans cette situation, on peut - ce qui fait l'unanimité actuelle des gouvernements voisins incrédules - chercher à tergiverser aussi longtemps que possible afin de conjurer le cauchemar. Même si l'Espagne, en proie à l'affirmation croissante de l'identité catalane, et la Grande-Bretagne, qui craint un peu, sans trop le dire, pour l'Écosse, seront en flèche pour essayer de préserver un paravent quelconque d'État belge, il n'est pas évident que ce soit, au point où nous en sommes parvenus, la moins mauvaise des solutions.
Et pour commencer, il faut cesser de diaboliser le nationalisme flamand dont beaucoup de Français ont fini par croire que Jacques Brel avait tout dit sur lui, il y a vingt ans de cela : « Nazi pendant les guerres et catholique entre. » Ce n'est évidemment pas faire justice à l'immense émancipation culturelle flamande qui s'est produite dans les quarante dernières années et nous a donné des artistes exemplaires de langue néerlandaise : le romancier Hugo Claus, les frères Delvaux, le peintre et le cinéaste, et bien entendu, dans le domaine de l'opéra, Gérard Mortier.
La réalité, c'est que la société flamande, cette petite Bavière maritime, est en proie à un dynamisme économique et social remarquable, ayant réussi sa mutation linguistique, et dispose d'une population exactement équivalente à celles du Danemark ou de la Norvège. Méfiante à l'égard de la Hollande voisine, la Flandre indépendante serait en fait, assez vite, le plus francophile et le plus latin des États germaniques de l'Europe du Nord. Le dogme de la diplomatie française consistant à tout faire pour maintenir la Flandre en Belgique doit donc être révisé d'autant plus vite et radicalement qu'en prenant en main la revendication nationale, les chrétiens sociaux et leurs alliés libéraux et socialistes ont fait reculer l'extrême droite locale aussi efficacement que Sarkozy, en France.
Mais voilà, les Wallons et les Bruxellois n'auront aucune envie de former un État croupion symétrique. Comme chacun devrait le savoir, c'est le 14 Juillet que l'on fête à Liège, c'est à Paris que l'on a sacré Michaux, Marguerite Yourcenar, Simenon et même le prix Nobel de littérature belge, Maurice Maeterlinck, qui jugeait sa langue natale flamande impropre à la littérature. En se choisissant une non-capitale à Namur, en intitulant sa représentation à Paris « communauté française » et non « communauté francophone », nos compatriotes d'outre-Quiévrain nous ont déjà tout dit. Comme Helmut Kohl en 1990, Nicolas Sarkozy a donc toutes les chances de devoir gouverner une France plus grande, un peu appauvrie par la crise industrielle chronique de ses nouvelles régions irrédentistes, et un Parti socialiste certes écrêté de ses élites les plus parisiennes, mais recentré sur la vieille base populaire du Borinage et de la vallée de la Meuse, pour ne pas parler des bobos bruxellois qui valent bien les nôtres.
Qui disait que l'histoire ne nous réservera pas quelques grosses surprises, surtout là où on ne les attendait pas.
LE MONDE weet te melden:
La Belgique en danger LE MONDE | 25.08.07 | 14h08 Mis à jour le 25.08.07 | 14h08
près huit années durant lesquelles le premier ministre, Guy Verhofstadt, sera parvenu à calmer les tensions entre Flamands et francophones, les forces de la désunion sont à nouveau à l'oeuvre en Belgique. Yves Leterme, leader des Chrétiens démocrates et ancien président de la région flamande, conforté par sa popularité, qu'il attribue à son radicalisme dans le domaine institutionnel, espérait convaincre les deux partis francophones avec lesquels il négociait de la nécessité d'un nouvel approfondissement du fédéralisme. Oubliant que le formateur d'un gouvernement belge doit, avant tout, être un arbitre, M. Leterme a tenté d'imposer un programme destiné à accroître l'autonomie des régions. Ce catalogue comprenait aussi bien la "régionalisation" du code de la route que celle d'une partie de la sécurité sociale et de la politique de l'emploi, voire de la justice. La Flandre entend aussi statuer seule sur l'acquisition de la nationalité. Trop entêté, M. Leterme a échoué. Pour les partis francophones, le programme flamand augure, au mieux, de la naissance d'une confédération, au pire, d'une séparation de la Flandre et de la Wallonie. Les francophones, qui ne formulaient, pour une fois, aucune revendication financière, ont jusqu'au bout refusé le débat institutionnel.
Après deux mois et demi de crise, voici donc le royaume sans autre perspective que l'hypothétique reprise d'une négociation ou un coup de force des partis flamands. Travaillés par l'extrême droite, qui depuis quinze ans pèse sur l'évolution de leur région, certains hommes politiques n'hésitent plus à envisager la proclamation de l'autonomie de la Flandre.
Pour l'heure, il semble encore possible d'en revenir aux traditions belges de la négociation et du compromis. Les responsables des grandes formations savent que la séparation n'est pas désirée par une majorité de la population, même en Flandre. Enfin, les difficultés pratiques qu'occasionnerait une telle évolution sont nombreuses et feront réfléchir les partisans d'un divorce à la tchécoslovaque. Au coeur de la discussion, il y aurait, notamment, le sort de Bruxelles, capitale fédérale, européenne... et flamande, puisque, contrairement aux francophones, la Flandre en a fait son centre et sa vitrine.
Riche et déjà dotée de pouvoirs étendus, la Flandre laissera-t-elle oeuvrer jusqu'à leur victoire ultime les forces qui la travaillent depuis plusieurs générations ? L'absence, dans la jeune génération politique belge, de leaders susceptibles de convaincre les deux communautés incite à répondre oui. L'histoire récente et le talent des Belges à trouver, in fine, des solutions originales conduisent à formuler un jugement opposé. Mais, en tout état de cause, le royaume d'Albert II aborde une épreuve décisive. Het Nederlandse TROUW schrijft dan weer:
Het einde van België is bijna onafwendbaar (opinie)
De Belgische coalitiebesprekingen zijn stukgelopen door onenigheid over de staatsstructuur.
Sinds de onafhankelijkheid in 1830 wordt België verscheurd door taal- en cultuurverschillen tussen de Vlamingen en de Walen. Federalisering kwam echter pas op gang sinds 1970. Met de staatshervormingen van 1980, 1988 en 1993 is uiteindelijk een ongekend complex en ondoorzichtig geheel ontstaan. Grondwettelijk bestaat België uit drie regios en drie gemeenschappen. De gemeenschappen hebben geen gezag over een territorium maar over personen. De regios hebben een territoriale basis. Er is een Vlaamse, Waalse en een kleine Duitse gemeenschap. Er is ook een Vlaamse en een Waalse regio. De Duitsers hebben geen eigen regio maar de hoofdstad Brussel wel. Een Brusselaar valt dus onder de Brusselse regionale overheid. Elke Brusselaar valt ook onder een Vlaamse óf een Waalse gemeenschap afhankelijk van de (taal)keuze die hij heeft gemaakt. Een inwoner in de oostelijke kantons valt onder de Duitse gemeenschap en de Waalse regio.
De gemeenschappen zijn verantwoordelijk voor cultuur, taal, gezondheidszorg en onderzoek en onderwijs en de regios zijn verantwoordelijk voor handel, infrastructuur, lokaal bestuur, en milieu. De federale staat is door de jaren heen uitgehold maar nog steeds van betekenis voor buitenlands beleid, defensie, justitie en de verzorgingsstaat.
Daarenboven zijn er ook nog de provinciale en gemeentelijke overheid. Elke burger in België heeft zo te maken met vijf bestuurslagen die ieder verantwoordelijk zijn voor bepaald beleid. Vaak zijn verschillende bestuurslagen gezamenlijk verantwoordelijk voor hetzelfde beleid en is er voortdurend strijd wie wat doet. Een strijd die verhevigd wordt door de taal- en cultuurverschillen. Zo'n complexe staat kan niet efficiënt en effectief zijn en kan dan ook geen lang leven beschoren zijn.
De politieke strijd tussen Walen en Vlamingen wordt bovendien verhevigd door verschillende factoren, die ook bijdragen aan het uiteenvallen van België in een Vlaamse en Waalse staat. Allereerst zijn er de economische verschillen tussen Vlaanderen en Walen. De inkomens verschillen sterk omdat de Walen van oudsher afhankelijk zijn van zware industrie die wegtrekt zodat er een hoge werkloosheid onder de Walen heerst. Vlaanderen is van een achterstandspositie sinds de jaren 60-70 opgeklommen tot de rijkste regio in België dankzij een sterk groeiende diensteneconomie. Het is dan ook geen toeval dat de hervormingen van de Belgische staatsstructuur dateren van de jaren 70. De Vlamingen kregen zelfvertrouwen om (culturele) autonomie te eisen. Voor die tijd maakten de Walen de dienst uit en waren zij de elite. Tegenwoordig zijn de rollen omgedraaid en vechten de Walen voor een federaal België. De federale staat is nog verantwoordelijk voor sociale zekerheid waar de Vlamingen relatief aan bijdragen en de Walen relatief van profiteren. De Vlamingen willen deze situatie beëindigen maar de Walen hebben de Vlaamse financiën nodig. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Leterme niet geslaagd is om een coalitie te smeden.
Nu had hij ook geen makkelijke taak. Door de taal- en cultuurverschillen en de tegenstrijdige economische belangen zijn alle politieke partijen op basis van die verschillen georganiseerd. Sinds 1970 zijn de christen-democraten, sociaal-democraten, de liberalen en zelfs de groenen opgesplitst in een Waalse en Vlaamse variant. Daarnaast is er het Vlaams Belang en de Front National die overduidelijk een regionale basis hebben. Alle politieke partijen zijn dus regionale partijen en het is dan ook niet verwonderlijk dat de staatsstructuur van België alle andere onderwerpen en problemen in de politiek overheerst.
Niet alleen zijn er sterke factoren die leiden tot het uiteenvallen van België maar door de Europese integratie worden een aparte Vlaamse en Waalse staat ook daadwerkelijk mogelijk. Vlaanderen en Wallonië zijn te klein om zelf effectief en efficiënt buitenlands beleid te voeren en een eigen leger op te zetten. Daarom kan de federale overheid in België nog bestaansrecht opeisen. Maar wanneer de EU steeds meer taken op het gebied van buitenlands beleid en defensie krijgt verliest dit argument aan kracht.
Het enige wat Vlamingen en Walen bindt is Brussel. In Brussel wonen Nederlands- en Franstaligen en beide groepen claimen Brussel. Brussel is ook de oorzaak van de buitensporige, complexe staatsstructuur die boven geschetst is. Vlamingen en Walen leven netjes gescheiden in eigen territoria behalve op één klein stukje Brussel dus moest een overheidslaag gecreëerd worden dat niet op territorium gebaseerd is naast een bestuurslaag die wel territoriaal is. Maar zodra voor Brussel een oplossing gevonden wordt, is een federaal België onnodig.
Het enige wat België dan nog eenheid verschaft is het koningshuis. Maar dit symbool van nationale eenheid zal waarschijnlijk niet opgewassen zijn tegen de centrifugale krachten veroorzaakt door culturele, politieke en economische verschillen. Al met al is het niet waarschijnlijk dat België zijn 200-jarig bestaan zal meemaken en zullen de coalitieonderhandelingen tot die tijd buitengewoon moeizaam verlopen.
): Is Brussel niet de hoofdstad van Vlaanderen? Wil het VB Brussel niet als hoofdstad van een onafhankelijk Vlaanderen? Wat gaan ze dan doen? De zgn. "fransiljonse" politie vervangen door etnisch-Vlaamse Freikorpsen?
De Belgische politie levert goed werk. Beroepsprovocateurs Van Hecke en Dewinter werden gearresteerd na hun deelname aan de verboden anti-islambetoging. Tja, voor het Vlaams Belang geldt de wet enkel als het gaat om BHV (en dat stààt dan nog niet in de Grondwet ...) of om hun eigen vuilspuiterij in naam der vrije mening rond te bazuinen. En van dat "vervloekte" België ontvangt die partij dan subsidies. Maar, ach, de arrestaties leverden leuke prentjes op:
?
