De Heer Geraerts (HBVL 4 juni) schrijft dat Belgisch unitarisme een achterhaald concept is. Volgens hem is de toekomst aan twee nieuwe taalhomogene staten, te weten Vlaanderen en Wallonië. Zulk denken vindt hij progressief. De bedenking roept volgende vragen op.

Allereerst, is het in overeenstemming met wat de Belgen willen? Neen, zo blijkt uit alle peilingen waarin het separatisme als optie slechts leeft bij een zeer kleine groep.

Ten tweede: worden meer meer welvaart, minder vervuiling, meer kansen binnen een vrije markt mogelijk door de creatie van een paar duizend taalhomogene staten of door grotere, meertalige ruimtes zoals België, de Benelux en de EU?

Het antwoord is dat het behouden, a fortiori optrekken, van nieuwe grenzen - bijvoorbeeld tussen de Belgische Gewesten - niet aangepast is aan een probleemanalyse op de plaats waar ze zich stellen, d.i. op een meertalig, Europees en globaal niveau. Economie en ecologie stoppen immers niet aan de taalgrens. Op economish gebied leidt nationalisme naar protectionisme en globale verarming, op ecologisch gebied naar massale vervuiling omdat iedere staat doet wat het wil, zonder achting voor de wereld.

Op staatkundig vlak is nationalisme levensgevaarlijk.  Een voorbeeld uit de actualiteit verduidelijkt dit. Twee Russische oblasten (deelgebieden) zullen geen kernwapens op elkaar afschieten, ook al beschikt één oblast wel over kernwapens en de andere niet. Dit komt omdat de twee gebieden binnen één staat liggen en derhalve onderworpen zijn aan dezelfde wetten. Rusland als staat echter kan wel met vijandige bedoelingen kernwapens richten op Europese steden - zoals de Russische president dit thans wil - net omdat Rusland zoals  het V.K., Frankrijk en Duitsland een soevereine staat is.

Soevereine staten met nationalistische oogmerken oprichten of behouden en het afwijzen van democratische meertalige gehelen leidt tot oorlog en dictatuur. In Europa hebben we hier ervaring mee. De onbillijke maatregelen die een soevereine en niet gedecentraliseerde staat - en unitarisme sluit geen decentralisatie uit - kan meebrengen ondervinden we trouwens ook vandaag in eigen land.

De Heer Geraerts heeft ongelijk: Brussel beslist nog steeds "alles": maar dit geldt ook voor Brussel als hoofdstad van Vlaanderen. Of heeft het Vlaams Gewest soms geen quasi-absolute zeggingschap over milieu, ruimtelijke ordening, buitenlandse handel, woonbeleid en landbouw?