De
onderhandelingen over Brussel-Halle-Vilvoorde waren, zo heette het, in
de eerste plaats bedoeld om tegemoet te komen aan het arrest van het
Arbitragehof (thans Grondwettelijk Hof) uit 2003. Volgens dat arrest
moest er een oplossing gevonden worden, die de "anomalie" - twee
arrondissementele kieskringen i.p.v. een provinciale kieskring in
Vlaams-Brabant, moest wegwerken. Let wel: een oplossing, niet
(noodzakelijk) een splitsing van het kiesarrondissement.
Bovendien sprak
het toenmalige Arbitragehof zich enkel uit over de situatie over de
federale verkiezingen voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Na zes
maanden van "discretie" mochten we het onlangs beleven dat in flarden
van een ontwerpakkoord gesproken werd over een inperking van de
koninklijke prerogatieven. Ook een staatshervorming, een herziening van
verscheidene grondwetsartikels en een splitsing van het gerechtelijke
arrondissement (en van de kieskring in de Senaat en voor het Europese
Parlement) liggen of lagen op tafel. Dit is een typisch voorbeeld van
een (communautaire) escalatiespiraal. Groen! koppelde zelfs de
afschaffing van de 5%-drempel aan haar steunverlening. Het spreekt voor
zich dat deze maatregelen niets meer te maken hebben met de kieskring
BHV. Dan nog liever een behandeling in de Kamer. België is heus niet in
gevaar, ondanks alle stoere "Vlaamse taal" die men her en der hoort.
De
ironie van het lot is overigens dat zelfs in een onafhankelijk
Vlaanderen dit "probleem" niet van de baan zou zijn, wel integendeel.
Vlaanderen zou dan (minstens) Brussel en de faciliteitengemeenten
verliezen en verplicht worden om het Minderhedenverdrag zonder meer goed
te keuren. En dan zwijgen we nog over de exponentiële verfransing,
mocht Wallonië in één of andere vorm aansluiting bij Frankrijk zoeken.
Vinden de Vlaams-nationalisten misschien dat ze sterker staan tegenover
Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk dan tegen een
anderstalige minderheid in België? Men zou het nog gaan geloven ook.
In de Gazet van Antwerpen (d.d. 19 april 2010)
meent Paul Geudens dat er voor de splitsing van BHV op de keper
beschouwd geen prijs mag betaald worden. Deze opinie is op zich
verdedigbaar. Wel heb ik het moeilijker met de motivatie die uw
hoofdredacteur geeft. " De Grondwet is zeer
duidelijk: B-H-V moet gesplitst worden, zonder
meer", zo lees ik immers in het editoriaal. Nochtans staat er
nergens in de Grondwet dat kieskringen moeten samenvallen met taal- of
deelstaatsgrenzen. In 1994 al oordeelde het toenmalige arbitragehof -
thans grondwettelijk hof - dat de kieskring BHV niet ongrondwettelijk
is. Het meer recente arrest van het arbitragehof (2003) aangaande de
materie stelt dan weer dat de kieskringen op het grondgebied van de oude
provincie Brabant mogen afwijken van die in andere provincies. Een
reden hiervoor is bijvoorbeeld het bewaren van het communautaire
evenwicht. Kortom, het zou goed zijn om te vernemen waarom de Heer
Guedens beweert dat de Grondwet zou stellen dat BHV gesplitst moet
worden.
Kan de methode-Dehaene het land nog één keer uit
de nood helpen? Commentaar: UIT de nood helpen?
zaterdag 10 april 2010
Precies één week
heeft Jean-Luc Dehaene nog om de BHV-knoop te ontwarren.
Commentaar: Wat is het probleem?
Maar zelfs zijn
gesprekspartners hebben er geen flauw benul van wat de 'koninklijke
opdrachthouder' op tafel zal gooien. 'Niemand heeft nog een overzicht, behalve
Jean-Luc zelf.'
Commentaar: Is dàt dan democratie?
Veel
wittebroodsweken waren Alexander De Croo niet gegund. Pas op het schild gehesen
als Open VLD-voorzitter moest hij al meteen naar de 'bilateraaltjes' met
Dehaene: een-op-een-gesprekken met de ex-premier. Dat is geen cadeau voor een
onervaren politicus: Dehaene kent de institutionele ins en outs van
dit land als zijn broekzak, De Croo junior moest hard studeren om 'mee te
zijn'. De jongste tijd werd hij stevig gedrild door de anciens in zijn partij.
Commentaar: Waarom gaan we eigenlijk nog stemmen ...?
Dat is cruciaal in de aanloop naar de slotonderhandelingen
van volgende week.
Commentaar: Democratie speelt zich af in een parlement, niet
achter gesloten deuren
'Als je dan constant met medewerkers moet
bellen, red je het niet', zegt een Vlaams BHV-onderhandelaar. 'Wie precies weet
wat mogelijk is, heeft een wereld voorsprong. Hebben we voor deze piste een
grondwetswijzing nodig of niet?,
Commentaar: Mag de kiezer ook weten welke herziening ?
Voor jonge
politici is dat niet evident. Ze hebben geen communautaire ervaring. Vaak
interesseert die spitstechnologie hen ook niet.'
Commentaar:En zij
spelen dus met de toekomst van België !
Alexander De Croo is niet de enige die er het hoofd volgende week
goed moet bijhouden. Ook Groen! vaardigt met zijn voorzitter Wouter Van Besien
een onervaren pion af naar de BHV-finale.
Maar blijkbaar
probeert Dehaene die nieuwe werkelijkheid niet compleet te omzeilen: hij werkt
volop met de mensen die nú de lakens uitdelen. De gesprekken met krijgers die
hij nog kent uit eerdere oorlogen, zouden tot een minimum beperkt worden.
Tenzij ze nog actief zijn natuurlijk.
Er valt niets te lekken
Dat betekent niet dat er de voorbije maanden niet druk gepraat werd. Dehaene
trok naar kabinetten om met vicepremiers te praten of ontving mensen in zijn
bureau op het Europees Parlement. Bijna altijd waren het gesprekken onder vier
ogen.
Commentaar: Open politiek...
'Hij verzamelt alle puzzelstukjes', zegt een van zijn gasten. 'Hij
test ideetjes uit, hij onderzoekt of pistes aanvaardbaar zijn voor je partij,
hij laat je soms zelfs al uitgeschreven wetteksten lezen. Hij wil alles klaar
hebben, voor het geval de puzzel volgende week in mekaar klikt.'
'Die gesprekken duren een uur tot anderhalf uur', weet een ander
politiek kopstuk. 'Dehaene luistert bijzonder goed: als hij verwijst naar je
standpunt in een vorig gesprek, geeft hij dat altijd zeer correct weer. En de
creativiteit in die discussies komt van hem: Wat zou je hiervan vinden?,
Waarover? (lacht) Hij heeft mij gevraagd om noch over de inhoud, noch
over de kalender iets te zeggen.'
Commentaar: Quid met de inspraak van de burger ?
Het is opvallend: hoewel Dehaene al sinds december zoekt naar een
BHV-uitweg, lekte er vrijwel niets. Deze week hoorden wij bijvoorbeeld waaien
dat CD&V-senator Hugo Vandenberghe een gesprek had met Dehaene over de
splitsing van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde.
Commentaar: Het Grondwettelijk Hof eist dat ook zeker ( !
)
Maar toen we de
senator aan de lijn kregen, leek die zich daar niets van te herinneren.
'Omdat er nauwelijks iets te lekken is', zegt een 'technische
onderhandelaar' van een Vlaamse partij. 'Op Dehaene na heeft niemand een
globaal zicht op de discussies.
Commentaar: Door wie is die man gemandateerd... ?
We hebben nooit
samen gezeten met een andere partij. Welke elementen die we nu aan het einde
bespreken, zullen uiteindelijk opduiken in het finale voorstel? Niet te
voorspellen. Dat weet alleen Jean-Luc.
Commentaar: Ibidem
Bovendien weet
je niet zeker of hij wat hij met jou besproken heeft, ook bij anderen heeft
afgetoetst. Lekken is dus erg gevaarlijk.'
Commentaar: Dat zal wel, de burger moest eens iets weten...
Er zijn ook gesprekspartners die er niet eens over piekeren iets te
lekken, die al decennia lang in blind vertrouwen met Dehaene praten. PS-kopstuk
Philippe - Dehaene mag 'Flup' zeggen -
Moureaux is het beste voorbeeld. Hij is tijdens communautaire discussies
nog steeds incontournable voor de PS. Moureaux is een van de weinige
actieve Belgische politici die al evenveel kilometers op de communautaire
teller hebben staan als Dehaene zelf. In 1980 onderhandelde hij, als
kabinetschef van Guy Spitaels, al
over een staatshervorming met Dehaene, toen kabinetschef van Wilfried Martens. Een paar jaar geleden
vertelde Moureaux ons dat hij très franchement zijn gedacht kon zeggen.
'Ik kon hem vertellen waar de moeilijkheden zaten in de PS, terwijl hij zei wat
er omging in de CVP.
Commentaar: Spitaels, Moureaux, Martens :
taalnationalisten, verantwoordelijk voor het huidige institutionele kluwen
Maar daar kwam
niemand anders iets van te weten. Omdat Jean-Luc een staatsman is.'
Commentaar: Maar van wélke staat ... ?
En omdat Dehaene een oplossing wil natuurlijk. Als zijn collega's
hem vrijuit kunnen zeggen waar hun grens ligt, kan hij perfect inschatten of er
een compromis mogelijk is. 'Hij zegt tegen iedereen iets, maar tegen niemand
alles', lacht Gérard Deprez, die er - als kabinetschef en als PSC-voorzitter -
ook bij was bij de staatshervormingen van 1980, 1988 en 1993. 'Hij is de enige
die het overzicht bewaart. Maar iedereen vertrouwt hem wel. Hij lekte nooit.'
Commentaar: Onvoorstelbaar, achterkamerpolitiek als de
hoogste deugd
De Toshiba-connectie
Dehaene kan niet alleen bogen op zijn eigen ervaring, hij heeft zich ook altijd
laten omringen door briljante studaxen, geen ja-knikkers. En wat misschien
minder geweten is: de ex-premier soigneert die mensen ook. Toen de
Sint-Michielshervorming begin jaren negentig eindelijk goedgekeurd werd,
ontvouwden twee van zijn kabinetsleden een spandoek in de Kamer: 'Bravo,
Jean-Luc'.
Die loyauteit legt Dehaene geen windeieren, ook nu niet. De man die de
afgelopen maanden de technische gesprekken coördineerde, was Steve Dubois, ooit
zijn kabinetschef op de Wetstraat 16. Dubois is een van de zogenaamde
'Toshiba-boys': medewerkers van Dehaene die genoemd werden naar de draagbare
computers waarmee ze begin jaren negentig rondtrokken door de Wetstraat, ze
maakten grote indruk met hun ingewikkelde wiskundige modellen over de financieringswet.
Commentaar: Waardoor de federale staat nu in acute geldnood
zit... !
(Daarvan zit er
trouwens nog een andere op een sleutelpositie: Eric Kirsch is nu kabinetschef
van premier Leterme, ook een handige 'hulplijn' in BHV-tijd.)
Dubois trok de laatste maanden langs kabinetten en partijhoofdkwartieren om het
terrein te effenen voor zijn kopman. Vaak vonden zijn technische bilaterales
één of twee dagen plaats voor Dehaene zelf een gesprek moest voeren.
Commentaar: Nogmaals : waarom nog semmen ?
'Die jongens konden erg goede teksten schrijven', herinnert Gérard Deprez zich.
'Daardoor kan Dehaene zelf ook erg subtiel werken, hij blijft sleutelen
aan zijn voorstellen. Het is de reden waarom ik me niet zo meteen een geweldig onderhandelingsmoment
van hem kan herinneren. Hij is net zo knap, omdat hij zijn enorme ervaring
combineert met een grote wendbaarheid. Dehaene is geen caracteriel.
Commentaar: Heel de staat wordt onderhandeld, de burger heeft
niets te zeggen.
Dat duikt ook dezer dagen weer op: Dehaene is de anti-dogmaticus
bij uitstek. Daardoor kan hij zo creatief uit de hoek komen, zijn eigen
overtuiging zit zelden in de weg. Als dat nodig blijkt, voegt hij iets toe aan
een dossier dat er eigenlijk niets mee te maken heeft. Of - een van zijn
favoriete trucs - hij kiest voor een gefaseerde uitvoering. Het
kind hoeft er écht niet mooi uit te zien.
Commentaar: Zo wordt België al sedert 1970 afgebroken
Ook nu is Dehaene dus niet alleen bezig met
de kieskring BHV. Anders zou hij niet zo hard naar een tweederdemeerderheid
zoeken: twee maanden geleden al vonden de eerste gesprekken plaats met
Ecolo-kopman Jean-Michel Javaux en met zijn Vlaamse tegenhanger Wouter Van
Besien, er zijn er nog veel gevolgd. En al onderhandelt SP.A niet mee, hun
steun wordt allesbehalve uitgesloten. Het toont dat Dehaene aan een ruimer
akkoord sleutelt.
Zo wordt het nooit uitgevoerde 'eerste pakket' van de
staatshervorming (de zogenaamde 'borrelnootjes') opnieuw opgewarmd. Er
circuleren ook teksten over de lijst van grondwetsartikelen die voor herziening
vatbaar verklaard moeten worden - ook het vervolg van de staatshervorming wordt
dus voorbereid.
Commentaar: Kortom, het einde van België wordt verder voorbereid
En dan zwijgen
we nog over de 'onderhandse' politieke deals die nu ongetwijfeld besproken
worden. Misschien wordt MR-voorzitter Didier Reynders wel een stuk
inschikkelijker als hij de garantie krijgt dat PS en CDH hem na de volgende
federale verkiezingen niet uit de regering kieperen?
Zonder commentaar
De asbak en de auto
Eind volgende week loopt de deadline af die de koning aan Dehaene oplegde. De
Wetstraat wacht in spanning af wat 'den dikke' finaal uit zijn hoed zal
toveren. Misschien laat hij de zoektocht naar een tweederdemeerderheid alsnog
schieten, ook mogelijk.
'Zijn grootste kracht is zijn institutionele verbeelding',
Commentaar: De vernietiging van België wordt inderdaad op een
briljante manier voorbereid en uitgevoerd
zegt CD&V-senator Hugo Vandenberghe. 'Een
renner met veel koerservaring leest de wedstrijd ook beter.' Dat getuigen ook
ex-medewerkers. Dan dachten ze na uren studie een nieuwe piste te hebben
ontdekt, dan zei Jean-Luc droog: Dat lag tien jaar geleden al eens op tafel,.
Maar zal het hem lukken deze knoop te ontwarren?
Commentaar: Hopelijk niet !
Dat de N-VA geen
verzoenende taal laat horen, is niet zorgwekkend. Op hen rekende Dehaene toch
niet, hij praatte er niet één keer mee. Maar de houding van FDF-kopstuk Olivier
Maingain biedt wel reden tot ongerustheid: zonder de MR van Didier Reynders -
in kartel met het FDF - zijn er geen oplossingen mogelijk die niet tot
een val van de regering leiden.
Commentaar:Et alors?
'Dat is een van de grote
vraagtekens: is Didier Reynders bereid om een compromis te aanvaarden',
zegt een van de technici. 'En als dat het geval is, hoe reageert de
Vlaamsgezinde vleugel van CD&V dan? Als één iemand het weet, is het
Dehaene zelf.'
Commentaar: Ocharm toch, die politici ..........
De ex-premier
liet gisteren, in een interview met een Franse parlementaire zender, weten dat
hij nog kansen ziet op een oplossing. Tegelijk bleven er echter geruchten
opduiken als zou er nagedacht worden over een uitstel van de hele kwestie,
tot na het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie, tot begin 2011 dus.
Commentaar: Leuk ideetje !
Ook Deprez
gelooft dat het niet makkelijk wordt. 'De grote moeilijkheid is dat dit dossier
zo weinig ruimte biedt voor compromissen: het
is splitsen of niet splitsen, daar is geen weg tussen', zegt de voormalige
PSC'er, ondertussen partijgenoot van Reynders.
Commentaar: Dat niet alleen, hoevéél gaat er gesplitst worden ?
'Daardoor lijkt dit een beetje op het geval-Happart:
hem kon je in de jaren tachtig ook enkel benoemen of niet benoemen als
burgemeester.'
Commentaar: Nog zon ---
Maar dat probleem kreeg Dehaene toen wel opgelost, zij het dat hij
er een hele staatshervorming om moest weven. Om het met de woorden van Hugo De
Ridder te stellen: Dehaene leek toen een automobilist die om zijn asbak te
ledigen de hele wagen omkeerde. Het probleem is dat hij deze keer niet aan het
stuur zit: dreigen met een val van de regering is er dus niet bij. Dat kan
enkel Yves Leterme, de man die deze week grote sier maakte in het Verre Oosten.
België blijft een bizar land.
Commentaar: Dank u, politici !
Dehaene kan zich optrekken aan het feit dat niemand hem tot nu toe
stokken in de wielen probeerde te steken. 'Misschien kan het daardoor toch nog
lukken', hoopt een vicepremier.
Commentaar: EEN vicepremier ?
'Iedereen beseft
dat er geen bestuur mogelijk is zolang we dat probleem blijven meeslepen.
Hopelijk lukken we omdat niemand wil mislukken.' Een technicus hoopt dat die
gedachte zijn politieke oversten ook tot enige redelijkheid zal aanzetten:
'Want als Dehaene met zijn ervaring nu mislukt, wie zou het dan nog wel kunnen?'
Commentaar : Separatisme is
nu dus al redelijk ( ? )
N.a.v. het communautair akkefietje
met taalnationalisten Geert Bourgeois (N-VA) en Olivier Maingain (FDF) als
hoofdrolspelers, lees ik in uw dagblad (2.04.10) een aantal reacties die
de wenkbrauwen doen fronsen. Een aantal lezers noemt het FDF - of de
Franstaligen - imperialisten die Vlaamse gemeenten willen verfransen of
inlijven bij Brussel. Nochtans is de verschuiving van de taalgrens een
grondwettelijk ingeschreven mogelijkheid (art. 4 Belg. GW) en derhalve
is die eis perfect wettelijk, wat natuurlijk niet betekent dat hij
ingewilligd moet worden. Heel anders ligt het dossier BHV. In
tegenstelling tot wat sommige lezers schrijven "moet" deze tweetalige
kieskring helemaal niet gesplitst worden. Nergens in de Grondwet of in
eender welke Belgische wet staat dat kieskringen moeten overeenstemmen
met taalgrenzen. Tenslotte haalt men in de lezersrubriek hier en daar
zwaar uit naar "de Walen". "De Vlamingen" zouden, zo heet het, "de
geldkraan" moeten toedraaien. Wat dan met de Vlaamse gemeenten zoals
Ieper, Maaseik, Tongeren etc. die vandaag transfers vanuit het zuiden
ontvangen? En, last but not least, sedert wanneer is Olivier
Maingain een "Waal"? De man is inwoner van Brussel, tot nader order de ... hoofdstad van Vlaanderen.
Gisteren stond in De Morgen een toespraak van Leterme voor de Belgische diplomaten en dit was de kop:
En wat lezen we vandaag in De Standaard?
Citaat:
Alleen het gesproken woord telt. Deze zin vergezelt steevast een vooraf
verspreide toespraak. Afgelopen maandag moesten de Belgische diplomaten
de frase letterlijk interpreteren. Nadat zijn tekst was rondgedeeld,
hield Yves Leterme (CD&V) een totaal ander betoog. Geen man
overboord, zo leek het. Helaas vatte De Morgen de dag nadien de
geschreven toespraak netjes samen.
De onuitgesproken speech beklemtoonde dat de federale diplomatie
noodzakelijk' blijft om bepaalde deuren te openen en bepaalde
contacten te leggen'. Meer zelfs, halfweg Frankrijk of Duitsland moest
men de merknaam Vlaanderen vergeten. Buiten een straal van 500
kilometer heeft het merk België een grotere uitstraling. Het moest uit
zijn met de concurrentie tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel.
Zijn kabinet reageerde gisteren ongelukkig omdat de oorspronkelijke
tekst toch ruchtbaarheid kreeg. Diplomatiek mag hij dan onbestaand
zijn, toch blijft het ongewoon dat
een toespraak zonder fiat van de eerste minister wordt uitgedeeld en
achteraf zelfs naar een afwezige journalist wordt gemaild.
Hallo!? Is dàt het niveau van de journalistiek?
Enig onderzoekswerk toont aan dat de tekst van Leterme ... oorspronkelijk op zijn site stond!
Dat Eerste
Minister Leterme voor een « samenwerkingsfederalisme » pleit is een
stap voorwaarts ten opzichte van wat hij eerder vertelde. « Confederalisme »
betekent immers een losse unie van twee of meerdere soevereine staten, hetgeen
de volledige desintegratie van het nu al broze federale weefsel impliceert. Anderzijds is het onduidelijk hoe hij deze
filosofie wil verzoenen met het doorvoeren van het eerste pakket van de
staatshervorming, ook wel eens smalend - maar onterecht "de
borrelnootjes"
genoemd. Die vlag dekt inderdaad de lading niet. Dit
pakket bevat immers grote bevoegdheidsoverdrachten van de federale
staat naar
de deelstaten. Zo onder meer de wegcode, de sociale economie, delen van
het energie- en communicatiebeleid, de huur- en pachtwet, het
prijsbeleid enz. Zo wordt toch duidelijk dat we dringend toe zijn aan
een
ernstig debat dat niet vertroebeld wordt door sloganeske taal (« vette vissen », « plat op de buik », « onverwijld » enz.). Door slordig en onzorgvuldig taalgebruik krijgt de burger immers een foutieve indruk. De "borrelnootjes"
bijvoorbeeld gaan over ingrijpende beslissingen m.b.t. de toekomst van
ons land, al zou je dat niet uit de terminologie afleiden Leterme
heeft
er bovendien meermaals en terecht op
gedrukt dat de bevoegdheden in België erg versnipperd zijn. Vraag is dan waarom ze dan nog meer verbrokkelen door deze
nieuwe splitsingen? Bovendien is het allerminst duidelijk hoe deze voorgestelde
bevoegdheidsherverdelingen de cohesie van de federale staat ten goede zullen komen,
wel integendeel.
Zoals gepubliceerd in De Morgen van 12 januari 2010
EERSTE PAKKET STAATSHERVORMING = AANSLAG OP EENHEID BELGIÃ
Het is toch goed om eens in herinnering te brengen wat die zogezegde "borrelnootjes", anders gezegd het "kleine" of eerste pakket van de staatshervorming inhoudt, nu het weer ter sprake komt ("Wat de staatshervorming betreft, zei de eerste minister te hopen dat
het eerste communautaire pakket waarover in februari 2008 een akkoord
werd afgesloten -de zogenaamde borrelnootjes- nog deze legislatuur
afgewerkt raakt. De wetteksten hierover liggen op dit moment stof te
vergaren in de Senaat.", bron: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=202KLC8T&word=leterme) ... http://www.standaard.be/extra/pdf/akkoord.pdf
-Splitsing Ikea-wet
-Splitsing
sociale economie
-Regionalisering
participatiefonds
-Verdere
communautarisering telecomunnicatie
-Verdere
regionalisering energiebeleid
-Regionalisering
prijsbeleid
-Regionalisering
huur- en pachtwet
-Regionalisering
landbouwrampenfonds
-Regionalisering
BIRB (Belgisch Interventie- en Restitutiebureau)
-Verdere
regionalisering huisvesting
-Splitsing
wegcode, veiligheidsnormering voor wegeninfrastructuur, toezicht technische
voorschriften op voertuigen, rijscholing, binnenvaart en waterwegen-verkeer, rij-
en rusttijden, maximaal toegelaten massas
-Communautarisering
FCUD (Fonds voor Collectieve Uitrustingen en Diensten)
-Regionalisering
onteigeningsprocedure
-Regionalisering
brandveiligheidsnormen
Geen mens die bekommerd is om de eenheid van België kan zulke absurde nonsens aanvaarden.
Met aandacht las ik het bericht dat u postte op de website van de N-VA. Op een bepaald moment schrijft u: "Ik zit alleen met de vraag
waarom de kiezer in al zijn niet-Vlaamse balorigheid dan niet voor
lijsten als Belgische Unie en Belgische Alliantie heeft gestemd. 0,25%
van de kiezers in Vlaanderen is niet echt veel.". http://www.n-va.be/programma/nieuws/column_detail.asp?ID=425
Ongetwijfeld bent u er zich van bewust welk een grote rol de media
speelt gedurende de verkiezingen. Men kan bezwaarlijk stellen dat een
partij als B.U.B., die nochtans in 2003, 2004, 2006 en 2009 aan de
verkiezingen deelnam - zonder overheidssteun - ook maar 1/1000ste
aandacht kreeg in de audiovisuele media dan een partij als de N-VA.
Ongetwijfeld zou een open debat in de media met de N-VA zeer
interessant zijn en het zou tenminste over de kern v.d. zaak gaan. (Bij
de N-VA weet men tenminste waar men voor staat, i.c; een
onafhankelijke, Vlaamse staat).
Het is mijn mening dat er slechts vergelijkingen kunnen gemaakt
worden, nadat aan een aantal objectieve parameters (zoals een redelijke
zendtijd voor elke ideologie) voldaan is.
Dank bij voorbaat voor de aandacht die u aan mijn schrijven besteedt,
In reactie op mijn recent blogbericht met als titel
"Een sociale zekerheid met vier pijlers, ook wel "sécurité sociale à la
flamande" waarin ik het had over het voorstel van NVA om een Vlaamse
kinderbijslag op te richten - een voorstel waar ook SP.a-kopstuk Frank
Vandenbroucke zich trouwens kan in terugvinden - ontving ik van mevrouw Valerie
Jadoul (FGTB) een verwijzing naar twee adviezen van de Raad van
State, afdeling wetgeving.
Het eerste advies gaat over een
voorstel van decreet houdende invoering van een algemene gezinsbijslagregeling
op Vlaams niveau (Parl. St. Vl. Parl. 1999-2000, nr. 355-2), het
tweede advies gaat dan weer over een gelijkaardig voorstel van
decreet tot invoering van een bijzondere tegemoetkoming voor kinderen (Parl. St.
Vl. Parl. 1999-2000, nr. 393-2). In beide adviezen geeft de Raad te kennen dat
Vlaanderen de nodige bevoegdheid mist.
De argumentatie sluit aan bij hetgeen ik in mijn
eerder blogbericht stelde. De Raad zegt meer bepaald:
"Anders dan de regeling in verband met de
zorgverzekering, is de voorgestelde regeling nauw verbonden met de federale
regeling inzake gezinsbijslagen. (... ) (H)et (...) blijkt dat de voorgestelde
regeling bedoeld is om aanvullend te zijn ten opzichte van de federale regeling.
De voorgestelde regeling komt er immers op neer dat het bedrag van de
uitkeringen "van dezelfde aard", toegekend krachtens een Belgische, een
buitenlandse of een internationale regeling, wordt aangevuld met het bedrag van
een door de Vlaamse Gemeenschap toegekende bijslag, om het aldus op te trekken
tot een bedrag bepaald door de Vlaamse regering. (...) Aldus moet aangenomen
worden dat de voorgestelde regeling in feite in haar geheel neerkomt op een
aanvulling van de federale regeling inzake gezinsbijslagen. Het gaat aldus om
een wijziging van de federale regels in verband met de sociale zekerheid.
De gemeenschappen zijn daarvoor echter niet
bevoegd."
Volgens de Raad wordt die interpretatie ook bevestigd
door de parlementaire voorbereiding van de BWHI van 8 augustus 1980, die de
bevoegdheidsregels vastlegt. Naar aanloop van die bijzondere wet werd vanuit
Vlaamse hoek verschillende malen de vraag gesteld of het voor de Gemeenschappen
mogelijk zou zijn een aanvullende kinderbijslag in te voeren. Daarop werd steeds
ontkennend geantwoord. Joëlle Milquet heeft de "non!" dus duidelijk niet
uitgevonden.
NVDR Joëlle Milquets verzet tegen
een hogere Vlaamse kinderbijslag verantwoordt ze door het principe dat elk kind in België recht heeft op een gelijke
ondersteuning.
1 ) Dat het systeem met de gewesten en gemeenschappen nu eenmaal een "realiteit" is, dat weten we. Oorlog is ook een realiteit, maar mogen we daarom niet voor vrede zijn?
2 ) Dat men de "klok niet kan terugdraaien"
is een zwak argument. Immers, West- en Oost-Duitsland zijn (in 1990)
ook herenigd (om één voorbeeld te geven). Voorts zou het maar erg zijn
indien foute beslissingen niet ongedaan konden worden gemaakt. Indien
zo, dan zouden miljoenen nu nog leven onder het juk van dictaturen, van
extreem-links of extreem-rechts. Of ga maar eens aan de Noord-Koreanen
vertellen dat het huidige totalitarisme niet meer kan opheffen omdat
men ... de klok niet kan terugdraaien.
3 ) Voorts is het ook erg ambigu om enerzijds te zeggen "men kan de
klok niet terugdraaien" en anderzijds te verkondigen dat men voor herfederaliseringen is. Een herfederalisering is immers, institutioneel gezien, een terugkeer naar het verleden. M.a.w.: wie pleit voor herfederaliseringen pleit voor het terugdraaien van "de klok".
4) Ander argument voor het huidige federalisme: het unitarisme zou niet werken.
Nochtans zijn zowel het Vlaamse als het Waalse gewest unitair in hun
structuren. Het Brussels gewest is zelfs unitair en tweetalig. De
meerderheid van de staten op deze wereld zijn zelfs unitair. Ook hoort
men "dat het unitarisme op Belgisch niveau" niet zou werken.
Dat is je reinste demagogie, immers: het Brussels tweetalig parlement
toont aan dat men voor 1 miljoen mensen een unitair en tweetalig
bestuur kan hebben. En voor 10 miljoen Belgen zou dit onmogelijk zijn?
Soms hoort men zeggen dat het unitaire België leidde tot de zgn. "wafelijzerpolitiek".
Dit is niet correct. De zgn. wafelijzerpolitiek ontstond pas omdat er
(hybride) gewesten en gemeenschappen in de schoot van de eenheidsstaat
afgebakend werden. Immers, waar geen territoria afgebakend worden, kan
geen wafelijzerpolitiek bestaan.
Anderen hebben het weer over de zgn. "onderdrukking v.h. Nederlands"
in het unitaire België. Welnu, de stemming van de taalwetten gebeurde
in een unitaire context. De afbakening van de taalgrens (1962-1963)
gebeurde binnen het unitaire België. Sterker nog, de grootste sucessen
van de culturele Vlaamse Beweging (stemming eerste taalwet 1873,
gelijkheidswet 1898, taalgebieden 1921/1932) werden behaald binnen een
unitaire context.
Bovendien is er gewoonweg geen enkel verband tussen een unitaire
staat en een bedreiging voor het Nederlands. Als er morgen opnieuw een
unitair België opgericht wordt, blijven taalgrens en taalwetten gewoon
behouden. Het tegendeel van bovenstaande bewering is zelfs waar. Het huidige taalfederalistische systeem is een bedreiging voor het Nederlands.
Het polariserend karakter ervan leidt naar separatisme (en dus naar
méér verfransing, bv. in Brussel, in de Rand, gedwongen ratificatie
minderhedennverdrag). En zelfs indien het niet tot separatisme komt,
wordt aan de Nederlandse taal een enorme imago-schade toegebracht
(associatie met VB, extreem-rechts, extremistische maatregelen zoals de
"Vlaamse wooncode" enz.).
5) Hier en daar wordt ook gezegd: "het federalisme heeft België gered".
Om deze bewering te ontkrachten volstaat het volgende vraag te stellen.
Wanneer stond de eenheid van België het meeste onder druk? In 1965 of
in 2009? Men kan toch niet in alle redelijkheid stellen dat een
systeem dat aanvankelijk louter door de Volksunie en het Rassemblement
Wallon gepromoot werd "België heeft gered"?
Dat dit federalisme niet pacificerend werkt, dat het tegendeel waar
is, hebben de gebeurtenissen gedurende de voorbije jaren op afdoende
wijze aangetoond.
6) Evenzeer is het toch onder verstandige mensen onkies om te beweren dat "het federalisme een burgeroorlog heeft vermeden".
De Belgen leven sedert 1430 in een min of meer hechte
sociaal-economische/politieke ruimte en in al die tijd is er nooit één
druppel bloed gevloeid omwille van een communautaire kwestie! Ook bij
deze bewering is weer het tegendeel waar, het huidige polariserende
systeem dat systematisch (owv zijn aard zelf) taalgroepen tegen elkaar
opzet brengt een burgeroorlog of geweld oneindig veel dichterbij dan
ooit tevoren.
7) En dan is er nog de dooddoener dat "centralisme" ongewenst is. Nochtans is een unitaire staat niet per definitie centralistisch en kan zelfs een deelstaat centraliserend werken. Nederland is het perfecte voorbeeld van een unitaire en gedecentraliseerde staat.
Men kan natuurlijk ook opteren voor een provinciaal federalisme.
Andere meertalige staten (Canada, Zwitserland, India) werken allemaal
met minstens zes entiteiten.
Hoe
dan ook, wie dit taalfederalisme verdedigt, verdedigt ipso facto het
geïnstitutionaliseerd bestaan van een tweede natiestaat '("Vlaanderen')
op hetzelfde territorium dan de Belgische natiestaat. Wie, met andere
woorden het huidige federalisme verdedigt, is voor een concurrentiële
positie tussen twee natiestaten en erkent minstens impliciet een tegenstelling tussen "Vlaanderen" en België! Graag zou ik enkele echte voordelen van het huidige Belgische federalisme horen.
Voor de goede orde: bovenstaande beschouwingen dienen niet opgevat te
worden als een pleidooi tegen een federalistishe staatsvorm (er zijn
voldoende goedwerkende federale staten op de wereld ... en ze hebben
zonder uitzondering karakteristieken die België op institutioneel vlak
niét heeft, ie meerpoligheid, federale partijen, niet-nationalistische
deelstaten, normenhiërarchie, eengemaakt buitenlands beleid ...enz.)
Johan Demol,
de Brusselse lijsttrekker van Vlaams Belang, heeft ontslag genomen uit
het partijbestuur. Er is geen hoop meer op een toekomst voor de partij,
zegt hij in een interview met Humo. 'De boodschap van de partij is niet
aantrekkelijk meer, en iedereen wordt versmacht in de machtsstructuren.'
Demol,
die ruim tien jaar geleden als ex-commissaris werd binnengehaald, zegt
wel lid van de partij te willen blijven, 'tenzij ze me straks expliciet
komen zeggen dat ik eruit moet. Het laat me eerlijk gezegd totaal koud.'
Hij vreest dat de partij niets zal leren uit de verkiezingsnederlaag.
Kopstukken Filip Dewinter, Frank Vanhecke en Gerolf Annemans weten
volgens Demol dat de partij moet veranderen om te overleven, 'maar ze
beseffen nog veel beter dat ze hun positie daarmee aan het wankelen
zouden brengen. En dus verandert er niks.' Ook voorzitter Bruno
Valkeniers zou verandering onvoldoende steunen.
Binnen het bestuur voelde Demol zich geïsoleerd, zegt hij in het
interview. 'Misschien zit er in het partijbestuur links en rechts wel
iemand die hetzelfde denkt als ik, maar ze zijn bijzonder dun gezaaid
en vooral: ze zullen nooit op durven te staan.'
Dat de partij ook in Brussel sterk verloor, verbaast de oud-politieman
niet. 'De partijtop pleit voor één groot Brussels bestuur en verder
moet Brussel vooral een stad zijn zoals alle andere. Dat is een
rampzalig uitgangspunt, maar men luistert aan de top liever niet naar
de basis.'
* vrijdag 19 juni 2009 * Bron:
belga * Auteur: BELGA
BRUSSEL -
SLP bestaat binnen enkele weken
alleen nog uit Geert Lambert en een halftijdse medewerker. Het dagelijks bestuur
van de sociaal-liberale partij heeft na het teleurstellende verkiezingsresultaat
beslist om het personeel op straat te zetten. In september wordt alles
herbekeken.
Tot nu werkten op het hoofdkwartier in de Brusselse
Woeringenstraat drie personeelsleden. Met voorzitter Geert Lambert in de Senaat
en de twee overblijvende Vlaamse parlementsleden Dirk De Cock en Els Van Weert
beschikte SLP daarnaast over nog een reeks medewerkers. Aangezien SLP er op 7
juni niet in slaagde om over de kiesdrempel te wippen, verloor de partij echter
ook de medewerkers in de Vlaamse assemblee.
Het dagelijks bestuur van de
linksliberalen besliste echter om al het personeel te ontslaan. In totaal
verliezen zeven medewerkers hun baan. Het gaat dus om de drie personen die op
het partijsecretariaat werken en vier medewerkers uit het Vlaams parlement en de
Senaat. Lambert behoudt in de Hoge Vergadering wel zijn persoonlijke
medewerker.
De partij wil volgens woordvoerder Johan Van Rooy, die zelf
ook op zoek mag naar een andere job, de handen vrij hebben om in september uit
te maken welke richting ze inslaat.
Bart Maddens sprak afgelopen woensdag op deze pagina's over 'de onstuitbare opgang van het Vlaams-nationalisme' (DS 10 juni).
Ik vraag me nog steeds af of N-VA wel zoveel stemmen heeft gekregen
vanwege hun Vlaams-nationalistisch programma. Maar waar ik helemaal
niet mee akkoord kan gaan is zijn uitspraak dat 'als we ook de stemmen
voor SLP (1,1 %) en LDD (7,6 %) meetellen, we aan een nooit geziene
monsterscore van 37,1 % komen voor uitgesproken flamingantische
partijen'.
SLP en LDD pleiten inderdaad voor een
confederaal België, maar wie denkt dat die partijen daarom het grootste
deel van hun stemmen hebben gehaald, dwaalt. SLP heeft zich vooral
geprofileerd als een nieuwe, progressieve, sociaal-liberale partij, en
niet als de voortzetting van de Volksunie. En LDD zal zeker geen
stemmen gehaald hebben om haar confederalisme, maar wel om haar
anti-establishmentaanvallen en de figuur van Dedecker.
Ik
ben het dus absoluut niet eens met de stelling dat het
Vlaams-nationalisme de verkiezingswinnaar is. Volgens dezelfde logica
kun je ook stellen dat het liberalisme gewonnen heeft. Immers, Open VLD
(15 %), LDD (7,6 %), SLP (1,1 %) en Respect (0,1%) halen samen 23,8 %
van de stemmen.
Jefrey Van der Straeten student politieke wetenschappen UGent
WAT IS HET VERSCHIL TUSSEN CONFEDERALISME EN FEDERALISME?
In België worden de termen confederalisme en federalisme vaak
door en onder elkaar gebruikt. Nochtans duiden ze op een fundamenteel
VERSCHILLENDE staatsvisie. Het gaat dus niet om wat nuances, het gaat
om enorme verschillen.
Laten we eerst confederalisme definiëren. Wat betekent deze term?
1) Een confederatie is een bond van onafhankelijke staten die volledig vrijwillig toetreden tot deze entiteit
2) Om een confederatie te creëren heb je dus onafhankelijke staten
nodig. In België betekent dit dus (minstens) een onafhankelijk
Vlaanderen en een onafhankelijk Wallonië. Met andere woorden: je hebt
dus eerst separatisme nodig om een confederatie in te richten. (lees
ook: http://www.reddesolidariteit.be/opinie/Lemmensea.php)
3) Een confederatie kent geen Grondwet, maar wordt gevestigd door een verdrag dat onder het internationale recht valt.
4) De lidstaten van een confederatie bepalen samen wat ze
gemeenschappelijk willen doen. Vaak zijn deze bevoegdheden zeer beperkt
(de munt, defensie, buitenlandse zaken)
5) De parlementen van de lidstaten verkiezen het confederale parlement
Vandaag bestaat er op de hele wereld geen enkele confederatie, ook niet Zwitserland (sedert 1848 een federatie).
Nu we deze vijf punten kennen, is het mogelijk om de verschillen met
een federatie af te lijnen. In wat verschilt een federatie van een
confederatie?
1) Een federatie is een staat, samengesteld uit deelstaten. Deze
deelstaten ontlenen hun bestaan, hun middelen en bevoegdheden aan de
federale Grondwet.
2) Een federatie bestaat niet uit onafhankelijke staten.
3) Een federatie kent een Grondwet en is niet bij verdrag samengesteld.
De VSA waren van 1776 tot 1787 een confederatie. Dit systeem bleek
onwerkbaar, vandaar de wijziging.
4) De federatie bepaalt wat de deelstaten mogen door (d.m.v. de Grondwetgever)
5) De burgers van de federatie verkiezingen een Kamer van het
Parlement, de deelstaten verkiezingen de andere (in Duitsland bv de
Bundestag en Bundesrat, in de VSA het house of representatives en de
Senaat).
Slotsom: een confederatie is dus geen "voortgezette" vorm van
federalisme, het is er het tegengestelde van (de deelstaten, niet de
burgers zijn eerste dragers van het recht) Elke confederatie die ooit
heeft bestaan is ofwel definitief uiteengevallen ofwel geëvolueerd naar
een sterke federatie. In België kan een confederatie enkel maar tot
stand komen door eerst de huidige deelstaten onafhankelijk te
verklaren. Zodus is in België confederalisme een voortgezette vorm van
separatisme.
Geef gerust commentaar, kritiek of aanvullingen op deze notitie!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Peeters: "Geen intentie om provincies af te schaffen" (bron: HLN)
Vlaams
informateur Kris Peeters (CD&V) heeft vandaag een gesprek gehad met
de vijf Vlaamse provinciegouverneurs. Na afloop van de vergadering
benadrukte Peeters dat het niet de bedoeling was om te bekijken hoe de
provincies afgeschaft kunnen worden. Wel is besproken hoe de provincies
efficiënter en effectiever kunnen werken en beter kunnen samenwerken
met het Vlaamse Gewest enerzijds en de gemeenten anderzijds.
Afschaffing
Het is de eerste keer dat de provinciegouverneurs betrokken worden bij de gesprekken voor de formatie van een Vlaamse regering. Peeters
sprak achteraf van "een rijke vergadering". De afschaffing van de
provincies was volgens Peeters niet de inzet van de vergadering. In
Franstalig België heeft Ecolo de afschaffing van de provincies wel op
de agenda geplaatst.
De vergadering ging vooral over de
toekomstige werking van de provincies, met name over de manier waarop
de provincies efficiënter en effectiever kunnen werken. (belga/ep)
Les syndicats annoncent une « réaction dampleur » si on touche à linstitution
On la écrit dans Le Soir
de jeudi : à linitiative dEcolo, les échanges politiques du moment
portent notamment sur le sort des provinces wallonnes. Les verts
réclament leur peau. Ils jugent linstitution « obsolète »
depuis que le législateur a créé les régions et les communautés. Et les
provinces concentrent à peu près tout ce quils détestent : « Cest
un lieu opaque, qui sert surtout à recaser le personnel politique dont
les partis ne savent plus que faire. Cest aussi le paradis du
multi-cumul. » Ecolo disposant depuis dimanche du poids que lon
sait, lappel à démanteler loutil provincial ne résonne plus dans le
vide. Et si les partenaires restent discrets sur le contenu de leurs
conversations, on sait que CDH, MR et PS se sont (au moins) dits
ouverts à une « réflexion » sur le sujet. Cette réflexion
pouvant pour Ecolo et le CDH semble-t-il, conduire à leffacement
progressif de linstitution et au déplacement des compétences
provinciales (et du personnel qui va avec) vers, selon les cas, la
Région, la Communauté ou des « communautés de communes. »
Sil est engagé, le chantier sera énorme « Laffaire de plusieurs années », admet-on
chez Ecolo. Mais les verts trouveront du monde dans leur chemin. Avec
le CDH, il a bien été convenu que le personnel serait épargné. Mais
ceci nempêche pas le personnel de sinquiéter. Et parlant dune seule
voix, jeudi, les syndicats CGSP, CSC et CGSLB ont fait savoir que « lon ne supprimera pas les provinces sans réaction dampleur du personnel. » Ils font valoir que les « services publics ne sont pas un problème. Ils sont au contraire une partie de la solution à la résolution de la crise. »Paul-Emile Mottard, le président de lAssociation des provinces wallonnes, estime que linstitution «
rend une foule de services que les autres pouvoirs ne rendent pas,
faute de moyens je songe ici aux communes ou faute de connaître le
terrain je songe à la Région, à la Communauté ou lEtat. Et nous, le
terrain, on le connaît. » Pour autant, Mottard se dit preneur dun débat sur les missions de la province.
« Daccord pour confier à dautres les prérogatives que nous avons en
matière de logement, de culte ou de tutelle sur les communes, par
exemple. De là à supprimer un outil utile »
Depuis la réforme institutionnelle de 1992, la Belgique compte dix provinces au lieu de neuf le Brabant sest découplé en un
Brabant flamand et un Brabant wallon. Les provinces wallonnes (Brabant
wallon, Namur, Luxembourg, Liège, Hainaut) emploient 21.000 personnes,
dont 9.500 enseignants.
Après le CDH
et le MR, cest le PS, ce jeudi, qui sera reçu « en audience » par Ecolo. Forts
de leur succès électoral, les verts, plus que jamais, « testent » les autres
partis, un à un, sur une série de leurs priorités (environnement, bonne
gouvernance, politique scolaire, etc.).
Que se dit-il dans ces rencontres
au sommet ? Malgré des consignes de silence de part et dautre, on a appris que
le souhait écologiste de supprimer les institutions provinciales (en tout cas
en Wallonie) ne fait plus peur au CDH, au nom de la simplification des niveaux
de pouvoir. La disparition des provinces est-elle donc annoncée ? On nen est
pas encore là et le processus sera long car il nécessite de modifier la
Constitution, compétence fédérale, évidemment. Mais la mort lente semble
sannoncer car le but est de dépouiller progressivement les compétences
provinciales, au profit des communes ou de la Région.
Après le CDH, Ecolo teste le MR
et le PS
Après une
grosse journée de discussions avec le CDH, Ecolo a entamé les palabres,
mercredi soir, avec le MR. Exactement comme avec les centristes, les verts ont
« testé » les réformateurs sur une série de leurs priorités en matière denvironnement,
bonne gouvernance et « solidarités » (thème couvrant le social, lécole,
lemploi, etc.).
Conduite par Didier Reynders, la
délégation MR alignait Charles Michel, Pierre-Yves Jeholet, Armand De Decker et
Olivier Maingain. Entamée à 18 h, la réunion sest achevée vers 22 h 30. Rien
na filtré de lentrevue. Sinon quelle a été « constructive, surtout dans
le domaine de léthique et la gouvernance. »
Ce jeudi, Ecolo rencontrera le
PS. Parallèlement, le CDH, de son côté, rencontrera ce jeudi le PS et le MR
pour se livrer à un travail plus ou moins analogue à celui quEcolo lui a
imposé quelles priorités pour cette législature ?
Passons sur les querelles dego
(chacun, hier, se donnant la posture de celui qui invite, posture évidemment
plus gratifiante que celle du convoqué). Le fait est que le PS éprouve de plus
en plus de mal à cacher son agacement à lendroit dEcolo et quil simpatiente
de rappeler que, comme premier parti wallon, cest à lui de former les
majorités en tout cas pour la Région wallonne et la Communauté française. Le
PS simpatiente ? « À 72 heures des élections, nous avons pas mal avancé, dit-on
côté Ecolo. On a vu deux partis. Et avant la fin de la semaine, on aura vu
tout le monde. Aux régionales de 2004, Elio Di Rupo était formateur. Et il a
fallu attendre deux semaines deux semaines après le scrutin ! avant quil
dise avec quel parti il allait négocier » Fermons la parenthèse.
Ecologistes et centristes se retrouvent
vendredi. « Pour faire le point », annonce-t-on. Cest-à-dire,
concrètement ? « Pour boucler la boucle »
Officiellement, on naura rien de
plus clair
En réalité, lobjet de cette
nouvelle rencontre CDH-Ecolo varie selon les sources. Côté centriste, on fait
savoir que Javaux et Milquet devraient y désigner le parti avec lequel ils
souhaitent engager les négociations gouvernementales. Pour Ecolo, il nest pas
question de ça. « On a fait un travail sur les priorités, destiné à nous
éclairer sur ce quil est possible de faire avec chacun des trois autres
partis. Vendredi, on revoit le CDH pour un travail de synthèse. Point. Le PS
est premier parti en Wallonie et, à ce titre, il est le parti-formateur. Et
au MR à prendre linitiative à Bruxelles »
Au fait, que retenir des
discussions CDH-Ecolo qui ont eu lieu mardi soir et mercredi en journée ? En
dépit dune sévère consigne de silence, on a appris que le souhait dEcolo de
supprimer les provinces (wallonnes) ne cabre plus le CDH. On sait celui-ci fort
attaché à linstitution. Mais on lui aurait fait admettre quun double souci de
clarté et de rationalisation pouvait justifier sa mise à mort. Mais une mise à
mort lente, cest dit. Laffaire imposerait en effet de modifier la
Constitution prérogative fédérale. Si les francophones veulent rayer leurs
provinces de la carte, il faudra laccord des Flamands et, techniquement,
lopération prendra du temps.
Ceci posé, que veut-on ? On parle
de « progressivement » dépouiller les provinces de leurs compétences. Parallèlement,
on créerait des « groupements de communes. » Ceux-ci hériteraient dune partie
des attributions provinciales, lautre partie reviendrait à la Région wallonne
ou à la Communauté française. « Un chantier énorme énorme ! », confie
un écologiste. Si tout reste à faire, à préciser (le nombre de groupements de
communes ? leur statut ? quelles compétences confier à qui ? ), on a fixé deux
balises : a. la disparition de létage provincial ne pourra signifier
leffacement des services quil rend (mais simplement leur déplacement vers un
autre niveau de pouvoir) ; b. on ne touchera pas à un cheveu des fonctionnaires
provinciaux ils seront réaffectés.
Voilà donc un acquis de la
palabre Ecolo-CDH. Il reste à voir si MR et PS pourraient embrayer. Côté MR, on
répond : « Pas de tabou ni sur les provinces, ni sur la question du cumul
entre mandat parlementaire et une fonction déchevin ou de bourgmestre. » On
notera quen novembre 2008, en congrès, Reynders a ouvert une brèche en
proposant que les provinces ne fassent plus lobjet délections distinctes et
que leurs assemblées soient composées délus communaux. Reste un PS peut-être
pas si rétif que ça. Pour une raison évidente au moins : il sait que la
disparition des provinces est un « must » écologiste et que sy opposer
pourrait signifier pour lui un ticket pour le banc de lopposition. Alors
: RIP ?
