Een tafereeltje kort voor het Sint-Niklaasfeest in Hasselt en Genk. Prominenten van de N-VA deelden er speelgoedautootjes uit. Dat speelgoed moest illustreren hoe de potverterende Walen met Vlaamse centen gaan lopen. De bijbehorende slogan was dat een Vlaams gezin met twee kinderen ,,om de twee jaar een auto cadeau doet'', aan de Walen. Wat Waalsch is valsch is, nietwaar, de kindjes kunnen het niet vroeg genoeg leren, ook met speelgoed.
Behalve voor de N-VA-mensen zelf heeft het nauwelijks belang of die partij in de komende verkiezingen de drempel van vijf procent haalt. Genoeg andere partijen hebben haar gedachtegoed, als je het zo mag noemen, al opgeslorpt. Ga maar na: na CD&V schreef ook de VLD het ,,confederalisme'' in het partijprogramma in. Dat krijg je als iedereen de deuren wijd open zet voor iedereen.
Als de partijen echt naar de burger luisteren, moeten ze nochtans weten dat niemand wakker ligt van een nieuwe staatshervorming, maar wel van het oprukken van bedrijfssluitingen en werkloosheid.
Bovendien,welke boodschap hebben kiezers aan ,,confederalisme''? Het Vlaams Blok heeft op dat punt tenminste het voordeel van de duidelijkheid: het komt openlijk uit voor zijn separatisme. Een van de twee kernpunten van die partij is haar onverzoenlijke vijandschap tegen België, hoe federaal en democratisch die staat ook moge zijn.
,,Confederalisten'' daarentegen zijn separatisten die dat niet met zoveel woorden durven zeggen. De geschiedenis is duidelijk. Een confederatie die niet doorgroeit naar een federatie, valt uiteen. Het zeer gedecentraliseerde Zwitserland noemt zichzelf de Confédération Helvétique . Maar het eedgenootschap is wel degelijk doorgegroeid naar een staat met alle wezenskenmerken van een federatie: één regering, één leger, één buitenlands beleid, één munt. In omgekeerde richting is het eindpunt van de weg van federatie naar confederatie het complete uiteenvallen. Confederalisme is een crypto-separatisme.
Democratische openheid vereist dat het streefdoel openlijk wordt uit de doeken gedaan en dat de veronderstelde meerwaarde van een onafhankelijk Vlaanderen duidelijk wordt toegelicht. Het is echter beangstigend hoezeer die vraag gesmoord wordt in een algemene Vlaamse zelfgenoegzaamheid.
Vlaanderen is een stuk ethischer en moderner dan Wallonië, horen we alom. Het waren immers Vlaamse gekozenen en partijen die de doorslag gaven in het verbod op de tabaksreclame, en die het debat over de wapenleveringen aan Nepal op gang trokken.
Nu, de rol van de principes in dat debat is niet oogverblindend. Het is zonneklaar dat de houding van veel partijen, Vlaamse zowel als Waalse, beduidend anders was geweest als het legendarisch Formule 1 circuit en/of de FN-fabriek in Vlaanderen hadden gelegen.
Je kunt je ook vragen stellen bij de ethische bekommernissen om Nepal. Zouden de groenen zichzelf ook in een crisis gestort hebben om te proberen wapenleveringen te voorkomen als de Nepalese guerrilla een fascistische in plaats van een maoïstische was? En hoe ethisch is het liever een nieuwe versie van de erg bloedig gebleken Aziatische variant van het communisme te laten zegevieren om zelf de handen schoon te houden?
Als het de gewetensbezwaarden alleen om de letter van de wet ging, waarom piepten ze dan nooit over, bijvoorbeeld, leveringen aan Algerije? Zijn honderdduizend doden in tien jaar tijd geen ,,intern conflict''?
Als je Vlaanderen van op enige afstand bekijkt, zie je niet meteen een van de meest morele en progressieve regio's van Europa. Het herbergt een van de sterkst ingeplante uiterst-rechtse partijen. De bewegingen die het hardst voor een onafhankelijk Vlaanderen opkomen, die zich het luidst aanmatigen in naam van ,,de Vlamingen'' te spreken, hebben een halve eeuw nodig gehad om de collaboratie met de nazi-barbarij te veroordelen, voor zover ze daar al toe gekomen zijn.
Sprankelend kun je het ideeëndebat niet noemen en daarin staan democratische bekommernissen ook niet onwankelbaar centraal. De Vereniging van Vlaamse Leerkrachten (VVL) bijvoorbeeld, die 4.800 leden opgeeft, verspreidde begin van dit schooljaar een brochure over het fascisme. Ze is overgenomen uit het eenmanstijdschrift Journaal van Mark Grammens. Daarin wordt, terecht, betoogd dat het historisch fout is Mussolini's Italiaans fascisme op één lijn te plaatsen met Hitlers nationaal-socialisme. En dat het politiek gemakzuchtig en onzindelijk is elke politicus van uiterst-rechts of radicaal-rechts als ,,fascist'' af te doen.
Maar deze brochure ,,ten behoeve van leraar en leerling'' gaat ook alarmerend licht over het onderscheid tussen dictatuur en democratie heen. ,,Tussen zijn greep naar de macht in 1922 en de Italiaanse deelneming aan de wereldoorlog aan de zijde van Duitsland had Mussolini op elk willekeurig moment met overweldigende meerderheid van stemmen alle verkiezingen kunnen winnen, als hij zich de moeite had getroost om die uit te schrijven.'' Kijk eens aan. De man bespaarde zijn land gewoon de kosten en moeite van verkiezingen en een democratische volksvertegenwoordiging.
Voorbeeldig was evenmin het debat na de moord op Mohamed Achrak in Borgerhout. Binnen de kortste keren ging het niet meer over die moord, maar waren alleen Belgen van allochtone oorsprong de schurken van het stuk.
Maar een kniesoor die daarop let. Nooit hoor je suggereren dat de vlucht vooruit in het ,,confederalisme'' een schijn-radicalisme is, een vijgenblad voor een gebrek aan een coherent, slagvaardig politiek programma. Vrijwel nooit hoor je de vraag of een steeds meer in zichzelf gekeerd Vlaanderen zelfs maar wenselijk is. Zelden hoor je dat het simplistisch en onaanvaardbaar is alle problemen van Vlaanderen op de rug van de Walen te schuiven, net zoals het simplistisch en onaanvaardbaar is de ,,vreemdelingen'' voor alles de schuld te geven. Denkt ook maar iemand dat de duizend mensen van Philips Hasselt niet op straat zouden staan als Vlaanderen nog autonomer of helemaal onafhankelijk was?
Ook onze openbare omroep baadt in het zelfvoldane Vlaamse sfeertje waarin de term 'België' slechts valt als het echt niet anders kan, en het voor de rest alleen nog regent en stormt in Vlaanderen , de werkloosheid afneemt of groeit in Vlaanderen , er in het weekeinde ongelukken gebeuren in Vlaanderen .
,,De toekomst is aan de dynamische splitsers, nationalisten, confederalisten en separatisten, die bewust of onbewust vrolijk bijdragen tot het verwezenlijken van het hoofddoel van het Vlaams Blok: een onafhankelijke cultuurhomogene Vlaamse staat.'' Dat schrijft Ludo Dierickx, een van de pioniers van Agalev, in zijn recent uitgekomen boek ,,Nationalisme onder het mes'' (Fantom).
De flaptekst hoopt dat het boek bijdraagt tot debat. Maar voor zover het tegendraadse boek niet doodgezwegen wordt, moet het debat ook nog in correcte termen verlopen. En daar is in Vlaanderen sinds jaren een proces van verleugening bezig (de term is van de Nederlandse anarchist Anton Constandse). Wie opkomt voor het behoud van een federaal België is een ,,oude Belg'', een ,,unitarist'', kortom een compleet voorbijgestreefd wezen. En wie aanstuurt op een bedekt of openlijk separatisme is daarentegen een ,,federalist''.
Wat Vlaamsch is kan soms alarmerend valsch klinken.
De auteur is redactrice van deze krant
'Doorgeprikt staat netjes' verschijnt tweewekelijks op vrijdag.
Formateur Leterme gooit resoluties Vlaams parlement in de vuilbak en schuift BHV op de lange baan
24.07.2007 09.35u - Een eerste communautaire lezing van de nota van formateur Leterme leert dat Leterme in zijn zogenaamde vaagheid over de staatshervorming bijzonder duidelijk is. Voor de splitsing van BHV biedt Leterme helemaal geen oplossing.
Het lijkt wel alsof Yves Leterme nooit minister-president van de Vlaamse regering is geweest, en nooit heeft gehoord van een Vlaams regeerakkoord. Hij kiepert zonder verpinken de resoluties van het Vlaams Parlement inzake de staatshervorming, die integraal deel uitmaken van dat Vlaams regeerakkoord, in de vuilbak.
De resoluties bepleiten onder meer de overheveling van de gezondheidszorg en de gezinsbijslagen naar de deelstaten. Formateur Leterme houdt die bevoegdheden netjes federaal. Van een overheveling van de personenbelasting naar de deelstaten, zoals eveneens bepleit in de resoluties, in evenmin sprake. Net zo min als van de splitsing van de NMBS. De luchthaven van Zaventem, in het Vlaams regeerakkoord uitdrukkelijk omschreven als een gewestelijke bevoegdheid, blijft federale bevoegdheid.
Ook het arbeidsmarktbeleid, waarvan alle Vlaamse partijen voor de verkiezingen stelden dat dit naar de deelstaten diende overgeheveld te worden, blijft federaal.
Voor de kwestie Brussel-Halle-Vilvoorde liggen alle pistes nog open, terwijl ook daar het Vlaams regeerakkoord bijzonder duidelijk is : onverwijlde splitsing, zonder prijs. Leterme kondigt nu tegen het nieuwe parlementaire jaar wetsontwerpen dienaangaande aan. Daarmee veegt Leterme de wetsvoorstellen die in de Kamer werden ingediend, en waarvoor de CD&V zelfs de spoedbehandeling heeft geëist, volledig van tafel!
De onderhandelingsnota van formateur Leterme gaat regelrecht in tegen de verkiezingsuitslag van 10 juni in Vlaanderen. De uitspraak van de kiezer hield onmiskenbaar een roep in naar meer Vlaanderen. Leterme veegt met zijn nota de Vlaamse verkiezingsuitslag vierkant aan zijn laarzen.
Het Vlaams Belang kan niet aannemen dat de CD&V, maar zeker de N-VA, deze nota nog maar zouden durven te aanvaarden als basis voor regeringsonderhandelingen. Doen ze dit toch, zal men zich in Vlaanderen afvragen : Wie gelooft die mensen nog ?
Hieronder de punten uit de formateursnota van Leterme (23.07.07) die betrekking hebben op de 'staatshervorming': regionalisering wetgeving handelsvestigingen (p. 9)
-afstemming federale en regionale maatregelen voor de vermindering van loonkosten►federale overheid geeft gewesten financiële enveloppe voor bijkomende maatregelen (p. 12)
-Gewesten mogen van de regering 3 procentpunten korting geven op vennootschapsbelasting (p. 12)
-Gewesten krijgen trekkingsrechten op de werkloosheidsuitkeringen van langdurig werklozen (p. 16)
-Taalopleiding voor werknemers die taal vh Gewest niet kennen (p. 18)
-Versterking verantwoordelijkheid Gem. in gezondheidszorg door betere vertegenwoordiging Gem. in fed. Organen gezondheidszorg, betrekken gem. bij sluiten overeenkomsten inzake ouderenbeleid en geest. Gezondheidszorg, betrekken Gemeenschappen bij revalidatie-overeenkomsten, bijkomende beleidsruimte (trekkingsrechten) (p. 32)
-Medezeggenschap Gem. en Gewesten in benoeming leden CGKR (p. 36)
-Gewesten krijgenzitting in RvB Infrabel, NMBS en NMBS-Holding (p. 43)
-Splitsing gerecht. Arr. BHV (p. 57)
-Structurele zeggenschap v. Gemeenschappen en Gewesten bij vervolging van misdrijven waarbij bij decreet of ordonnantie een straf staat (p. 63)
-Onverminderd de vorige punten zal de regering ivm staatshervorming wetsontwerpen indienen die met een gewone meerderheid kunnen worden aangenomen; hervormingen met een bijz. Meerderheid worden van kracht op 1 januari 2009 (p. 65)
-Betrekken Gem. en Gew. bij federale wet. Instellingen (p. 75)
De doorsnee Belg houdt wel van zijn land, maar kent het niet zo goed. Dat toont een enquête bij 1.000 Belgen.
De meesten weten dat het op 21 juli feest is, maar meer dan de helft weet niet wat we precies vieren, namelijk dat op 21 juli 1831 Leopold I de eed aflegde als eerste koning der Belgen.
Overigens vindt bijna 80% van de ondervraagden dat België één moet blijven. Als troonopvolger voor Albert II is Prins Filip favoriet.
Prins Laurent zien veel minder mensen als toekomstige koning. Amper 2% van de Belgen kan foutloos het nationale volkslied - de Brabançonne - zingen. TV-gidsBinnenlandEconomieBuitenland
Wegens tijdelijke drukte kan ik deze blog niet regelmatig updaten. Sorry daarvoor.
Even mijn mening over het informateurschap van de Heer Y. Leterme en de onderhandelingen: Hoe langer het STIL blijft m.b.t. communautaire aangelegenheden, hoe gevaarlijker voor de nationale eenheid. Hoe meer OPENBARE ruzie, hoe beter.
Dit artikel werd via deze blog ingestuurd, hieronder integrale publicatie:
Tot (w)elke prijs ?
Ooit was het nut en de noodzaak van de Vlaamse beweging onbetwistbaar, de gelijkheid voor alle Belgen was immers niet verzekerd. De lagere sociale klassen in Vlaanderen aanvaarden terecht niet langer willoos de privileges die enkel voorbehouden waren aan de Franstalige elite.Na vele jaren onophoudelijk aan de weg timmeren zijn de streefdoelen die hun founding fathers zich gesteld hadden heden ten dage praktisch allen ingelost.
Normaliter zou men dan verwachten dat de beweging uit zichzelf overgaat in een toestand van waakzame winterslaap.Het Nederlands is in België niet langer de tweederangstaal, het heeft op alle gebieden de voorrechten en de bijhorende status verworven die horen bij een officiële landstaal.
België investeerde destijds ook fors in de Vlaamse economie en infrastructuur om haar zodoende uit het slop te trekken, zo liep o.a. de eerste spoorlijn op het Europese vastelandvan Brussel naar mechelen.Vandaag bevinden er zich in Vlaanderen verschillende wereldhavens die nog onder aanmaning van onze vorsten het levenslicht zagen ( toevallig is het dit jaar 100 jaar geleden dat Koning Leopold П het startschot gaf voor de bouw van de zeehaven van Brugge).Het lijdt geen twijfel dat deze havens dé levensaders zijn waarop de welvaart van de Vlaamse regio steunt.
Binnen de radicaliserende Vlaamse beweging is er echter in de afgelopen decennia een niet zo onschuldige stroming ontstaan.Deze stroming is machtswellustig geworden en wil tot elke prijs maar vooral tot meerdere eer en glorie van zichzelf tot totaal zelfbestuur komen.
Dit beter beleid klinkt wel goed, maar het is een dogma waar de Vlaams-nationalisten zelf niet in geloven. Getuige een citaat van Peter De Roover, oud-voorzitter VVB, op een 11-juli vieringte Oudenaarde . Is alles wat Vlaanderen zelf doet een succes ? Allerminst . wat we zelf doen, doen we beter werd ons ooit voorgehouden. Die slogan stelt de zaken fout voor. Wat we zelf doen, doen we zelf. Dat is de essentie.(De Krekel, orgaan van het Davidsfonds Oudenaarde, nr. 8 november 2005)
Deze stellingname past in een consequent nationalistische logica : we eisen zelfbestuur, ook al houdt dit zelfbestuur een verslechtering voor de toekomst in.
Het lijkt er op dat de Vlaamse KMOs en industrie het eerste slachtoffer zullen zijn van deze overcompensatiepolitiek.Responsabiliseringis daarbij het nieuwe modewoord.
Door middel van deze responsabilisering wil men de uitkeringseconomie omvormen in een arbeidseconomie.Mooie woorden allemaal ware het niet dat deze responsabilisering eenzijdig en met brute kracht wil opdringen aan het zuiden van het land door middel van een gedeeltelijke of volledige splitsing van de sociale zekerheid.
Een kei kan men niet pluimen zullen de vakbonden van dan af zeggen en met verdubbelde ijver zullen ze hun pijlen richten op de welvarende Vlaamse industrie. Afzonderlijke CAO onderhandelingen zullen immers met zekerheid leiden tot andere en hogere looneisen.
Zijn het immers de regionalisten zelf niet die reeds lang beweren dat de productiviteit in Vlaanderen hoger ligt dan in Wallonië. Door de splitsing behoren aparte looneisen van dan af tot de mogelijkheden, een kans die de syndicaten niet onbenut zullen laten om de hogere productiviteit ook in hogere lonen (+toename van eindejaarspremies en vakantiegeld) omgezet te zien.
Een splitsing van de sociale zekerheid zal voor Walloniëbetekenen een minder genereuze sociale zekerheid qua activering zal dat tellen en doordat men de eerste jaren uit het vizier van de vakbonden zal zitten staan er de Waalse industrie dan ook schitterende tijden te wachten.De hangmatcultuur dreigt een exclusief Vlaams verschijnsel te worden want de vele miljarden euros transfers in de sociale zekerheid zullen de vlamingen graag in hun eigen sociale zekerheid gepompt zien zoals hen ook beloofd was door secessie-obsedeesvan o.a. VB en NVA. De kwalijke gevolgen voor de zelfredzaamheid van de bevolking zal dan ook niet lang op zich laten wachten.
Streed men tot voor kort allen met dezelfde wapens, na de splitsing zal dat geenszins het geval meer zijn.Integendeel, indien het waar is dat de productiviteit in Vlaanderen hoger ligt dan genieten de Vlaamse werkgevers nu immers nog van een zeker concurrentievoordeel tegenover hun Waalse collega werkgevers, voor beide landsdelen helden immers dezelfde nationaal onderhandelde CAOs.
Onbesuisd sleutelen aan de sociaal economische mechanismen van ons land kan zeer goed leiden tot een Vlaanderen economisch-avondland met als directe buur en concurrent een Franstalig droomland vol veelbelovende opportuniteiten voor Waalse ondernemers.
Het is daarom in het belang van de Vlaamse ondernemers dat er zo snel mogelijk werk wordt gemaakt van een nationaal activeringsbeleid dat voor het ganse Belgische grondgebied geldig is.Beperk de werkloosheiduitkeringen in de tijd en verlaag de belastingen op arbeid (zoals in Frankrijk) en je zal zien hoe snel zowel onze Nederlandstalige als Franstalige landgenoten de openstaande vacatures in Vlaanderen opvullen (vacatures die tot nu toe door Fransen ingevuld worden in de grensregios).
Aanpassingen in de sociale zekerheid dienen steeds op nationaal niveaudoorgevoerd te worden ..Alle Belgen gelijk voor de wet ..
Soms - heel soms - schrijf ik misschien stukken tegen beter weten in (cf. infra vorige tekst). Maar ik kon, tot vandaag toch, niet geloven dat iemand als Dehaene door de Koning als bemiddelaar zou worden aangewezen. Nu ja, door het staatshoofd, men kan beter zeggen: door CD&V. Men kan zich afvragen of Leterme toch niet gegokt heeft door meteen in het Parlement te gaan. Naar alle waarschijnlijkheid wordt Leterme inderdaad Premier, maar dat weten de andere partijen ook. Als de bal in zijn kamp ligt belet er niets de Franstalige partijen, eventueel aangevuld met de liberalen en groenen categoriek een staatshervorming te blijven weigeren. Dan kan Leterme niet anders dan capituleren. Zijn positie schijnt eerder oncomfortabel: hij heeft alles te verliezen en niets te winnen. Er is een hemelsbreed verschil tussen in een regionaal parlement eisen stellen en op papier zetten en op Belgisch niveau kieskringen en gerechtelijke arrondissementen te splitsen, alsook arbeidsmarkt, gezondheidszorgen, kinderbijslagen, mobiliteit enz. De gok van Leterme is dat hij denkt alles - of zoveel mogelijk - binnen te halen en dan de "glorieuze" resultaten aan zijn nationalistisch kartel voor te leggen met het risico dat dit niet lukt. Na de Lambermont- en Lombardakkoorden (van 2000-2001) is men al erg ver gegaan: de splitsing van landbouw, buitenlandse handel, ontwikkelingssamenwerking, de gewaarborgde vertegenwoordiging van Brusselse "Vlamingen", de regionalisering van succesie- en vestigingsrechten. Er werd echter nog niet aan de kern van de Staat geraakt: justitie en sociale zekerheid. Wie daaraan begint, neemt een andere gok: de Tsjechoslovaakse (of Joegoslavische). Maar dit is België.
Dehaene moet bemiddelen en onderhandelen
do 05/07/07 - Zoals verwacht heeft koning Albert II ex-premier Jean-Luc Dehaene (CD&V) het veld ingestuurd. De ex-premier zal via een bemiddelings- en onderhandelingsopdracht het pad effenen voor Yves Leterme.
Rond 11.30 uur kwam Jean-Luc Dehaene aan bij het Sint-Jansziekenhuis in Brussel, waar de koning herstelt van zijn heupoperatie.
Daar belastte koning Albert II Dehaene met "een bemiddelings- en onderhandelingsopdracht om de weg te openen tot de aanduiding van een formateur". Dehaene heeft de opdracht aanvaard.
Hij moet in de eerste plaats de hete communautaire kastanjes uit het vuur halen. Dat is nodig, want op dat vlak boekte informateur Didier Reynders (MR) weinig vooruitgang.
(Belga)
Reynders' taak is inmiddels afgerond, hij overhandigde gisteren zijn verslag aan de koning.
Daaruit blijkt dat de standpunten van de verschillende politieke partijen sterk uiteenlopen, vooral over een nieuwe ronde van de staatshervorming en de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.
Daarom is het te vroeg om een formateur aan te stellen en wordt eerst een "ontmijner" het veld in gestuurd. Dehaene lijkt met zijn profiel van "loodgieter" de meest geschikte persoon.
Dehaene had Wetstraat al verlaten
Jean-Luc Dehaene (CD&V) was premier van 1992 tot 1999. Hij staat bekend als "loodgieter", een bruggenbouwer die al meermaals moeilijke situaties wist te ontmijnen.
Hij startte zijn carrière als kabinetschef van oud-premier Wilfried Martens bij de toenmalige CVP. In de jaren 80 werd hij minister van Sociale en Institutionele Zaken. In 1988 werd hij door de koning aangesteld als informateur en kwam zijn talent als bruggenbouwer naar boven.
Hij zei toen: "Sire, geef me 100 dagen". Dehaene hield woord en kon na 100 dagen een akkoord over een nieuwe staatshervorming voorleggen waarbij onder andere onderwijs een Vlaamse bevoegdheid werd. Martens werd opnieuw premier.
Vier jaar later kreeg Dehaene zelf het hoogste ambt van het land, hij bleef 8 jaar lang premier. In 1999 ruilde hij de Belgische politiek voor het Europees parlement. Hij wilde ook meer tijd doorbrengen bij zijn vrouw Celie en in Vilvoorde, waar hij burgemeester is.
Langzaam maar zeker loopt de informateursopdracht van Didier Reynders (MR) ten einde. Er zijn eigenlijk tot nu toe nog maar enkele "definiërende" momenten geweest sedert 9 juni (de dag voor de verkiezingen). Allereerst de overwinning van CD&V-N-VA. Ten tweede het moment waarop Reynders een staatshervorming mogelijk maakte door te zeggen dat het kon maar enkel niet voor 2009. Ten derde het moment waarop Leterme ontslag nam uit de Vlaamse regering. Een gok? Moeilijk om te geloven. Dus is hij er zeker van dat hij formateur wordt. Dat lijkt waarschijnlijk. Al die geruchten over Dehaene/de Donnéa als "bemiddelaar" enz., ik vraag me af wie die gelooft. De wonderen zijn de wereld natuurlijk nog niet uit, maar toch. Waarom is een Dehaene, of eender wie, nog nodig als Leterme zeker formateur wordt?
Voorts wil iedereen een 'staatshervorming'. Men spreekt over een twee/derde meerderheid. Die is niet binnen de meerderheid te vinden, zoals CDH zich nu opstelt is er zelfs amper een meerderheid binnen de meerderheid. Dedecker is te radikaal ("alles splitsen en onmiddellijk"), het VB wil wel, maar het lijkt uiterst onwaarschijnlijk dat een "democratische" partij uit het noorden een staatshervorming met het VB er komt. En een meerderheid in elke taalgroep? Misschien, PS, Ecolo en FN beschikken over 29 zetels. CDH en MR hebben 33 zetels (waarvan 10 zetels van het onstabiele CDH). Het wordt nog spannend.
