02-09-2007, 14:37 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

31-08-2007, 19:40 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

31-08-2007, 17:00 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

VERKIEZINGEN

Walter Zinzen (DS 8.06.07) heeft overschot van gelijk: de verkiezingscampagne was vaak het toppunt van bekrompenheid. Een triest dieptepunt werd gisteren bereikt toen Yves Leterme onomwonden verklaarde dat de campagnes best niet te lang duurden, en dat besturen  in politiek centraal moest staan, alsof het ene het andere uitsluit. Wat me bijzonder ergerdewas dat de moderator het niet nodig vond erop te wijzen dat verkiezingen de kern zijn van een democratie. Maar wat werkelijk hemeltergend was, was dat Vande Lanotte,  toch een socialist, er niet eens op wees dat er mensen gestorven zijn voor het Algemeen Stemrecht. Gelukkig is er nog de geschreven pers, die ruimte laat voor debat en nuances, een verademing bij het oppervlakkige schouwspel dat we op televisie moeten slikken.

GEEN GROOT STAATSMAN

Vande Lanotte (sp.a) is een groot staatsman zegde iemand op deze bladzijden (HLN 12 juni) Zou het? Vande Lanotte meende  dat  omdat 60% van de Vlamingen op Vlaamsgezinde partijen gestemd hebben, de socialisten vanuit de oppositie een staatshervorming, en meer Vlaamse autonomie moesten steunen.

Hij voegde eraan toe dat het niet kon dat partijen verkiezingen verloren omdat de burgers hen niet begrepen, maar wel dat zij de burgers niet begrepen. Met andere woorden: politici moeten niet meer leiden, ze moeten geleid worden. Deze dubbele uitspraak is mijns inziens het toppunt van het  failliet van een politiek discours en van de socialistische en meer globaal een hedendaagse ideologische ethiek.  Stel dat morgen 65% van de Vlamingen op het Vlaams Belang stemt, moeten dan alle liberalen, christen-democraten, socialisten enz.  zeggen dat xenofobie een na te streven waarde is?

De realiteit is dat de politici mensen zouden moeten overtuigen niet omdat ze knap, mooi of "tof" zijn, maar omdat ze denken het beste programma te hebben en aan die ideeën vast houden. Dat gebeurt in ons politiek systeem van oneliners en “babes” niet meer.Waarom moeten we dan nog überhaupt gaan kiezen? Het wordt dringend tijd dat de politici van  welke kleur ze ook zijn verkiezingen aangaan op basis van een diepgaand en fundamenteel inhoudelijk debat.

ANTIPOLITIEK

Een stelling van Jean-Marie Dedecker (VRT 11 juni) luidde dat de electorale "ruk naar rechts" in de Vlaamse volksaard lag en dat België moest ophouden te bestaan, omdat Vlamingen en Walen andere kranten lezen en een andere  taal spreken. Zijn vertoog werd in meer of mindere mate gesteund door iedereen aan tafel.

Als taaleenheid een voorwaarde is tot verbondenheid, waarom belandden dan het taalhomogene Joegoslavië  en Libanon in een burgeroorlog? Als taalverscheidenheid democratisch samenleven onmogelijk maakt, waarom hebben we dan nog een EU nodig? Sterker nog: moeten we dan niet alle Europese staten opsplitsen, op het taalhomogene Ijsland  en Portugal na? Men blijft maar doorzeuren over een staatshervorming en terecht stelde Siegfried Bracke zich vragen bij bepaalde uitspraken van Jo Vandeurzen (CD&V). Deze laatste meende immers dat men het land moest opsplitsen om het... bijeen te houden.  Overigens vond Vandeurzen ook dat gesprekken over staatshervormingen best niet in de openbaarheid gebeuren. De Belgen mogen dus morgen in een ander land wakker worden, maar zulks is blijkbaar niet interessant genoeg voor een publiek debat. En dan verbaast men zich over de heersende "antipolitiek".

WOORDGEBRUIK

Het is me opgevallen  tijdens en na deze verkiezingen welk een omfloerst woordgebruik politici die aansturen op een splitsing van het land gebruiken. Ze spreken nooit over splitsing van het land, of zelfs van bevoegdheden, maar hanteren wel termen  als "maatwerk voor de regio's", "homogene bevoegdheidspaketten", "overhevelen van middelen en instrumenten", "toepassing van het subsidiariteitsprincipel", "bestuur dichter bij de mensen" enz.  Zou het kunnen dat de verdere opsplitsing van België  toch niet zo goed in de markt ligt als sommigen beweren?

NATIONALISME

Een lezer (HLN 21.06.07) suggereert dat  de Vlaamse partijen inzake staatshervorming voet bij stuk moeten houden.Volgens mensen als Di Rupo moeten de Franstalige belangen gediend worden. Interessant is om te zien hoe voornoemde lezer en Franstalige nationalisten of regionalisten zich op één en dezelfde golflengte bevinden. Beiden pleiten ze, in min of meerdere mate, voor het toepassen van het principe "eigen volk eerst". Zover
zijn we dus al in België gekomen. Buitenlandse waarnemers zouden België moeten bestuderen indien ze willen zinnen welk verbaal en structuurgeweld nationalisme uitlokt. Tot wat het nog zoal in staat is, zagen we gisteren in Joegoslavië, en vandaag in Palestina.

KIESKRINGEN

Volgens lezer Sardou (HLN 25.07.07) vraagt Vlaanderen homogene kieskringen, zoals dit in Wallonië reeds het geval is. Deze bedenking klopt niet.  Allereerst omdat in het Waals Gewest de kieskringen niet taalhomogeen zijn. Zo bestaat er, sedert de invoering van de provinciale kieskringen, de kieskring Luik, die - gedeeltelijk - tweetalig (Frans-Duits) is. Ten tweede is het nogal kras om te stellen dat Vlaanderen als een blok iets vraagt  terwijl uit verscheidene peilingen blijkt dat de grote meerderheid van de Nederlandstaligen op zijn minst niet geïnteresseerd is in het "probleem" aangaande de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Overigens zijn in andere, meertalige staten zoals Zwitserland en Canada ook meertalige kieskringen aanwezig.  Het loutere bestaan van het Brussels Gewest en het feit dat er binnen het kanton Brussel-Halle-Vilvoorde méér Franstaligen dan Nederlandstaligen wonenis trouwens het beste bewijs van de volledige illusie van taalhomogene gebieden.

BELGIË EN DEMOCRATIE

Volgens Peter De Roover van de VVB (DS 26.07.07) sluiten de begrippen 'België' en 'democratie' elkaar uit. De verschillen tussen Vlamingen  en Walen zouden volgens de auteur te groot zijn geworden om een democratisch bestuur mogelijk te maken. Dat is, op zijn zachtst gezegd, een vreemde redenering. Denken alle Vlaamse partijen dan hetzelfde over sociaal-economische of ecologische themata?  Waarom zou een democratie, ook een meertalige, geen verschillen kunnen verdragen? Een rechtsstaat bestaat net om de burgers
via een democratisch besluitvormingsproces veiligheid en welvaart te geven. Het is de taak van de politici die een staat besturen  om hun interne verschillen te overbruggen en hun verscheidene visies ten dienste te stellen van de bevolking. Tegengestelde visies zijn geen rem op een democratie, maar net een verrijking ervan. Als iedereen hetzelfde zou denken, heeft  het begrip democratie zelfs geen zin. Verantwoordelijke politici proberen een staatssysteem te verfijnen en te verbeteren, niet in de naam van echte of vermeende verschillen de besluitvormingsstructuren op te blazen. In die zin is het niet België die geen democratie  verdraagt, maar wel - bedoeld of onbedoeld - voornoemde auteur.

RESPECT

Volgens de Vlaamse onderhandelaars bij de regeringsvorming tonen de  eisen van Franstalige partijen (o.a. uitbreiding Brussel) geen respect voor de federale Belgische staatsstructuren. Is het zeer nationalistische Vlaamse eisenpakket,  waarin men talloze splitsingen vraagt, dan wel respectvol voor de structuren, laat staan voor de toekomst van ons land? Of toont het niet gewoon aan dat het hele zogenaamd federale systeem in werkelijkheid slechts in leven is geroepen om een blind nationalisme  dat België stapsgewijs opsplitst te doen zegevieren? Waar is overigens het respect van onze traditionele partijen voor de 70% Belgen die volgens een recente peiling niets willen weten van een communautaire crisis? Wanneer gaan de politici in dit rijke land zich
eindelijk als positieve Belgen en Europeanen gedragen in plaats van de communautaire Neanderthaler uit te hangen?

STAATSHERVORMING

In een aantal brieven wijzen lezers erop dat de Vlaamse onderhandelaars voet bij stuk moeten houden. Als de Franstaligen niet mee willen werken aan een grote staatshervorming, moet België maar ophouden te bestaan, zo luidt de redenering. Het doel van een doorgedreven staatshervorming  is om de deelstaten nog autonomer te maken dan ze al zijn. Het spreekt vanzelf dat dit proces uiteindelijk kan uitmonden in de oprichting van twee of drie nieuwe republieken, omdat er op lange termijn eenvoudigweg geen staat meer zal bestaan om te hervormen. We hebben volgens die logica dus  maar twee keuzes: het einde van België met onmiddellijke ingang of op langere termijn. Het is ten zeerste de vraag of deze splitsing wel overeenstemt met de wil van de meerderheid van de Belgen - of Vlamingen - die, zoals elke peiling aantoont, niet gewonnen zijn voor een separatistisch avontuur. Er is nu een lange weg afgelegd sedert de invoering van het zogenaamde federalisme in 1970, maar twee constanten blijven: het hele systeem heeft niet geleid tot een beter bestuur en op geen enkel moment heeft de bevolking inspraak gekregen. Misschien omdat men weet wat de gewone burger van dit systeem en nodeloos geruzie vindt?

FRONTVORMING

Als we onze opiniemakers en politici aan beide zijden van de taalgrens mogen geloven bestaat er zoiets als een Vlaamse en een Franstalige mening in zowat alle politieke dossiers. Men zegt dat daarom de Belgische regeringsonderhandelingen mislukken. Maar wat is het nut van verkiezingen wanneer de uitslag ervan resulteert in de vorming van twee nationalistische  fronten, waarbij alle ideologieën naar de prullenmand worden verwezen? Al onze vertegenwoordigers doen hun uiterste best om eerst een goede Vlaming of Waal te zijn  en dan pas een liberaal, socialist of christen-democraat. Is dat het signaal dat we willen geven naar Europa en de wereld toe? Zal er meer vrede, welvaart en veiligheid ontstaan  wanneer alle politici zich eerst en vooral als leden van een afgebakende groep opstellen en dan pas oog hebben voor Belgische, Europese en mondiale problemen? De enorme vervuiling, de armoede van de Derde Wereld, de vele warme en koude oorlogen doen vermoeden van niet. Wie daarop wijst, wordt een progressieve globalist  of toekomstgerichte Europeaan genoemd. Wie samenhorigheid tussen de Belgen voorstaat is dan weer zogezegd oubollig. Waar is de logica gebleven?

BELGIË

Sedert de invoering van het federalisme in 1980 hebben de politici de bevolking voortdurend beloofd dat dit systeem tot een beter bestuur zou leiden. Niets is echter minder waar. Het tweeledige federalisme heeft geleid tot een institutionalisering van conflicten,  gevoerd door politici uit twee taalgroepen, die enkel maar hun regionaal belang vooropstellen. Op een volstrekt onetische manier worden langs beide kanten van de taalgrens de gemoederen opgehitst, met telkens weer dezelfde simplismen. Steeds opnieuw krijgen  we te horen hoeveel geld het Zuiden ons  kost, hoe arrogant de Franstaligen wel zijn, dat België artificieel is enz. De goede vragen echter worden niet, of nauwelijks, gesteld. Waarom horen we nooit hoeveel geld pakweg Limburg ons kost (niet dat er iets op tegen is dat Limburg geld ontvangt uit Brabant of Antwerpen)?  Waarom zegt niemand dat de manier waarop velen over de Franstalige Belgen spreken, indien ze op immigranten zou toegepast worden, puur racisme zou zijn? Wanneer gaat iemand eens zeggen welke staat wel natuurlijk of door God gewild  is? Tenslotte zou het ook bijzonder boeiend zijn om te vernemen welke Belg een voordeel ondervindt bij het bekostigen van zes parlementen en regeringen die conflicten ophopen en mensen tegen elkaar in het harnas jagen.

GELDSTROMEN

Sommigen menen dat Vlaanderen zich maar moet afscheiden van Wallonië, omdat dit landsdeel een economisch kerkhof zou zijn, dat ons handenvol geld kost. Het argument komt, tijdens de woelige regeringsonderhandelingen, meer dan eens  naar boven. Maar feitelijk gaat het hier niet om een objectieve analyse, maar wil men door een pseudo-wetenschappelijke methode nationalistische of zelfs racistische motieven camoufleren. Laten we er immers van uitgaan dat de gekste bedragen  aangaande de miljardentransfers correct zijn. Niemand zal betwisten dat zulk een geldstroom ook bestaat tussen het Westen en het Oosten van Duitsland. Waarom pleit dan geen enkele Duitse politicus voor een splitsing van Duitsland? Het antwoord  is simpel: er is tussen de rijkere en de armere regio geen zichtbare breuklijn, zoals taal,waarlangs politici verschillen kunnen
waarnemen en kapitaliseren. Dat is ook de reden waarom men nooit spreekt over economische verschillen binnen het Vlaams Gewest. Wanneer  radicaal-rechtse partijen ervoor pleiten om de sociale zekerheid op te splitsen tussen allochtonen en autochtonen, schreeuwen de traditionele partijen - terecht - dat het gaat om racisme. Maar het zijn wel dezelfde partijen die klakkeloos dit discours overnemen  en projecteren op Nederlands- en Franstaligen.

VERDRAAGZAAMHEID

In het "democratische Vlaanderen" wordt het Vlaams Belang bestreden. Men wijst op het nauwelijks verhulde racisme van de partij, op  haar fundamentele onverdraagzaamheid en op de onmogelijkheid om met zulke partij een democratisch bestuur op poten te zetten. Het is dan ook hoogst bevreemdend te moeten horen dat dezelfde mensen die voortdurend hameren op een multiculturele samenleving waarin allochtonen
en autochtonen vreedzaam samenleven, steevast benadrukken dat het voor Vlamingen en Walen onmogelijk is om samen bevoegdheden uit te oefenen, of om samen in dezelfde staat te leven. Mensen die op deze stelling hameren omschrijven zichzelf graag als democratische  nationalisten, en goede Europeanen. Hier belanden we bij een tweede contradictie aan. Hoe kan men voor een sterk, meertalig Europa zijn als men tegen een verenigd meertalig België is? De idee dat de fundamentele macht, zowel in Europa als in eigen land moet  berusten bij homogene taalgebieden, staat haaks op de idee van Europese eenmaking. De EU is immers opgericht om een einde te maken aan het Europa van soevereine, vendelzwaaiende staten, dat zovele rampen veroorzaakt heeft.  Kan iemand  dat eens gaan zeggen aan onze politici, bij voorkeur wanneer ze het niet te druk hebben met het uitvoeren van het eerste programmapunt
van het Vlaams Belang?

30-08-2007, 18:23 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

De "buitenlandse" - lees de Franse en Nederlandse imperialistische - pers speculeert over het "einde". Deel II: Ook in de buitenlandse pers komen de Belgische formatieperikelen uitgebreid aan bod. Met telkens de ondertoon dat het land in gevaar is, al denken weinigen dat het ook echt zo ver zal komen.

Ook toen de regeringsformatie in Nederland uiterst moeizaam verliep, was zoiets in de Belgische kranten geen voorpaginanieuws. Dinsdag sierde een foto van minister van Staat Jean-Luc Dehaene (CD&V), met de intussen beruchte nota op zijn schoot, breed uitgemeten de voorpagina van het NRC Handelsblad. De paginabrede titel luidde "Belgische koning vraagt hulp bij politieke crisis". Het bijhorende artikel vulde meer dan de helft van de voorpagina. "België is voor ons inderdaad belangrijk", zegt NRC-redacteur Joop Meijnen, die dezer dagen vanuit Brussel bericht over onze politieke perikelen. "En de jongste episode met Dehaene is hoogst uitzonderlijk." In de Nederlandse pers zien sommigen het uiteenvallen van België als een reële mogelijkheid. "Het einde van België is bijna onafwendbaar", legde politicoloog Arjan Hille Schakel uit in Trouw. Dat ziet NRC-redacteur Meijnen voorlopig nog even anders: "Ik denk niet dat het zo'n vaart zal lopen. Maar de stemming is toch behoorlijk aan het opschuiven. Vroeger waren de Vlamingen verdeeld als het ging over de beste manier om hun belangen te behartigen. Vandaag zijn alle Vlaamse partijen gewonnen voor een verdere federalisering. Maar dat er minder België komt en meer Vlaanderen, Wallonië en Brussel, hoeft nog geen volkomen splitsing te betekenen." NRC Handelsblad wijdde vorige week zelfs een commentaarstuk aan ons land, onder de titel Repareer België. Daarin wordt België aangeprezen als een "unieke combinatie van Frans en Nederlands" en dus een "internationale entree die andere kleine Europese landen node ontberen". Maar net zo goed luidt het dat sommige Waalse dorpen buiten de toeristische centra een "Albanese aanblik" bieden, een vergelijking die N-VA'er Bart De Wever wellicht niet in de mond durft te nemen. Originele oplossingen De Franse krant Le Monde vulde ook al een editoriaal over ons land, onder de veelzeggende titel "La Belgique en danger", België in gevaar. De krant stelt vast dat heel wat praktische bezwaren een "Tsjecho-Slovaaks" scenario in de weg staan. Als belangrijkste uiteraard Brussel, dat niet alleen de hoofstad is van Europa en België, maar ook van Vlaanderen, stelt de krant vast. "Want in tegenstelling tot de Franstaligen, hebben de Vlamingen van Brussel hun centrum en uitstalraam gemaakt", schrijft Le Monde. Volgens de Franse krant lijkt het er toch nog altijd op dat de Belgen, zoals vanouds, "originele oplossingen" zullen vinden. "Toch staat het koninkrijk van Albert II voor een beslissende uitdaging." Onafhankelijkheid is geen drama In de al even Franse Le Figaro stelt Alexandre Adler dat een onafhankelijk Vlaanderen nu ook weer geen drama hoeft te zijn, want dat zou "binnen de kortste keren het meest francofiele en Latijnse van alle Germaanse staten in Noord-Europa worden." De Duitse Berliner Zeitung stelt koning Albert voor als crisismanager, en in de Zwitserse Neue Zürcher Zeitung "sleept België zich voort van crisis naar crisis". De Oostenrijkse Die Presse vraagt zich dan weer af of "België onregeerbaar wordt". The Irish Times zegt dat "het onvermogen om een regering te vormen de gesprekken voedt over een verdeeld België"....

Peter De Backer

30-08-2007, 18:11 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Na de uitspraken van Luxemburgs Eerste Minister Juncker, zijn er  enkele buitenlandse media die ons Koninkrijk al dood verklaren. 
 
LE FIGARO bijvoorbeeld schrijft:

La chronique d'Alexandre Adler

Personne ne se souvient plus de la vieille histoire soviétique où un secrétaire de cellule du parti demande à l'une de ses ouailles pourquoi elle n'était pas présente à la dernière réunion. Et la réponse de fuser : « Si j'avais su qu'il s'agissait de la dernière réunion, je serais venue. » Cette histoire a disparu avec la défunte Union soviétique et voici qu'on peut se la poser très sérieusement avec la Belgique. Pourquoi ne fait-on pas attention à l'ultime crise ministérielle qui a amené le roi, pour l'instant, à renoncer à installer un nouveau gouvernement de centre droit ? Tout simplement parce que l'on ne sait pas encore qu'il pourrait bien s'agir de la dernière crise de ce type.

Dans ce long et interminable divorce belge, on en a pourtant fini avec le stade des invectives et des tentatives de réconciliation, la parole est à présent aux avocats des deux bords. Car le véritable ultimatum qu'adressent, unanimes, les partis flamands au Sud français du pays (et non francophone du pays), n'est déjà plus celui d'un partenaire excédé, mais le mandement par huissier d'un adversaire résolu : cette fois-ci, la Flandre demande que l'on coupe les dernières amarres qui faisaient l'État belge, que ce soit en matière de Sécurité sociale, où les Français de Belgique devront rembourser au Nord plus austère leur excès de dépenses de santé, que ce soit en matière de politique étrangère, y compris de Code de la nationalité, que ce soit, bien sûr, en matière de politique économique, où les deux entités devraient se débrouiller essentiellement avec elles-mêmes, sans redistribution véritable. À cette véritable dépêche d'Ems, les partis français ont répondu en décidant de se concerter unanimement entre eux. Lorsque deux entités qui sont censées former un seul État en sont à ce que leurs partis politiques aient sans aucune exception décidé de se réaligner sur des réalités nationales, la Yougoslavie - les optimistes diront la Tchécoslovaquie - n'est en effet pas très loin. Malheureusement, la Belgique ne se situe pas sur une marche frontière quelque peu exotique de l'Europe, mais en son coeur, là où s'édifie tant bien que mal un embryon d'État continental, à Bruxelles.

Dans cette situation, on peut - ce qui fait l'unanimité actuelle des gouvernements voisins incrédules - chercher à tergiverser aussi longtemps que possible afin de conjurer le cauchemar. Même si l'Espagne, en proie à l'affirmation croissante de l'identité catalane, et la Grande-Bretagne, qui craint un peu, sans trop le dire, pour l'Écosse, seront en flèche pour essayer de préserver un paravent quelconque d'État belge, il n'est pas évident que ce soit, au point où nous en sommes parvenus, la moins mauvaise des solutions.

Et pour commencer, il faut cesser de diaboliser le nationalisme flamand dont beaucoup de Français ont fini par croire que Jacques Brel avait tout dit sur lui, il y a vingt ans de cela : « Nazi pendant les guerres et catholique entre. » Ce n'est évidemment pas faire justice à l'immense émancipation culturelle flamande qui s'est produite dans les quarante dernières années et nous a donné des artistes exemplaires de langue néerlandaise : le romancier Hugo Claus, les frères Delvaux, le peintre et le cinéaste, et bien entendu, dans le domaine de l'opéra, Gérard Mortier.

La réalité, c'est que la société flamande, cette petite Bavière maritime, est en proie à un dynamisme économique et social remarquable, ayant réussi sa mutation linguistique, et dispose d'une population exactement équivalente à celles du Danemark ou de la Norvège. Méfiante à l'égard de la Hollande voisine, la Flandre indépendante serait en fait, assez vite, le plus francophile et le plus latin des États germaniques de l'Europe du Nord. Le dogme de la diplomatie française consistant à tout faire pour maintenir la Flandre en Belgique doit donc être révisé d'autant plus vite et radicalement qu'en prenant en main la revendication nationale, les chrétiens sociaux et leurs alliés libéraux et socialistes ont fait reculer l'extrême droite locale aussi efficacement que Sarkozy, en France.

Mais voilà, les Wallons et les Bruxellois n'auront aucune envie de former un État croupion symétrique. Comme chacun devrait le savoir, c'est le 14 Juillet que l'on fête à Liège, c'est à Paris que l'on a sacré Michaux, Marguerite Yourcenar, Simenon et même le prix Nobel de littérature belge, Maurice Maeterlinck, qui jugeait sa langue natale flamande impropre à la littérature. En se choisissant une non-capitale à Namur, en intitulant sa représentation à Paris « communauté française » et non « communauté francophone », nos compatriotes d'outre-Quiévrain nous ont déjà tout dit. Comme Helmut Kohl en 1990, Nicolas Sarkozy a donc toutes les chances de devoir gouverner une France plus grande, un peu appauvrie par la crise industrielle chronique de ses nouvelles régions irrédentistes, et un Parti socialiste certes écrêté de ses élites les plus parisiennes, mais recentré sur la vieille base populaire du Borinage et de la vallée de la Meuse, pour ne pas parler des bobos bruxellois qui valent bien les nôtres.

Qui disait que l'histoire ne nous réservera pas quelques grosses surprises, surtout là où on ne les attendait pas.

LE MONDE weet te melden:

La Belgique en danger
LE MONDE | 25.08.07 | 14h08  •  Mis à jour le 25.08.07 | 14h08


près huit années durant lesquelles le premier ministre, Guy Verhofstadt, sera parvenu à calmer les tensions entre Flamands et francophones, les forces de la désunion sont à nouveau à l'oeuvre en Belgique. Yves Leterme, leader des Chrétiens démocrates et ancien président de la région flamande, conforté par sa popularité, qu'il attribue à son radicalisme dans le domaine institutionnel, espérait convaincre les deux partis francophones avec lesquels il négociait de la nécessité d'un nouvel approfondissement du fédéralisme. Oubliant que le formateur d'un gouvernement belge doit, avant tout, être un arbitre, M. Leterme a tenté d'imposer un programme destiné à accroître l'autonomie des régions. Ce catalogue comprenait aussi bien la "régionalisation" du code de la route que celle d'une partie de la sécurité sociale et de la politique de l'emploi, voire de la justice. La Flandre entend aussi statuer seule sur l'acquisition de la nationalité.
Trop entêté, M. Leterme a échoué. Pour les partis francophones, le programme flamand augure, au mieux, de la naissance d'une confédération, au pire, d'une séparation de la Flandre et de la Wallonie. Les francophones, qui ne formulaient, pour une fois, aucune revendication financière, ont jusqu'au bout refusé le débat institutionnel.

Après deux mois et demi de crise, voici donc le royaume sans autre perspective que l'hypothétique reprise d'une négociation ou un coup de force des partis flamands. Travaillés par l'extrême droite, qui depuis quinze ans pèse sur l'évolution de leur région, certains hommes politiques n'hésitent plus à envisager la proclamation de l'autonomie de la Flandre.

Pour l'heure, il semble encore possible d'en revenir aux traditions belges de la négociation et du compromis. Les responsables des grandes formations savent que la séparation n'est pas désirée par une majorité de la population, même en Flandre. Enfin, les difficultés pratiques qu'occasionnerait une telle évolution sont nombreuses et feront réfléchir les partisans d'un divorce à la tchécoslovaque. Au coeur de la discussion, il y aurait, notamment, le sort de Bruxelles, capitale fédérale, européenne... et flamande, puisque, contrairement aux francophones, la Flandre en a fait son centre et sa vitrine.

Riche et déjà dotée de pouvoirs étendus, la Flandre laissera-t-elle oeuvrer jusqu'à leur victoire ultime les forces qui la travaillent depuis plusieurs générations ? L'absence, dans la jeune génération politique belge, de leaders susceptibles de convaincre les deux communautés incite à répondre oui. L'histoire récente et le talent des Belges à trouver, in fine, des solutions originales conduisent à formuler un jugement opposé. Mais, en tout état de cause, le royaume d'Albert II aborde une épreuve décisive.

Het Nederlandse TROUW schrijft dan weer:

Het einde van België is bijna onafwendbaar (opinie)

Arjan Hille Schakel, politicoloog

Lezersreacties op dit artikel (8) Reageer zelf 

De Belgische coalitiebesprekingen zijn stukgelopen door onenigheid over de staatsstructuur.

Sinds de onafhankelijkheid in 1830 wordt België verscheurd door taal- en cultuurverschillen tussen de Vlamingen en de Walen. Federalisering kwam echter pas op gang sinds 1970. Met de staatshervormingen van 1980, 1988 en 1993 is uiteindelijk een ongekend complex en ondoorzichtig geheel ontstaan. Grondwettelijk bestaat België uit drie regio’s en drie gemeenschappen. De gemeenschappen hebben geen gezag over een territorium maar over personen. De regio’s hebben een territoriale basis. Er is een Vlaamse, Waalse en een kleine Duitse gemeenschap. Er is ook een Vlaamse en een Waalse regio. De Duitsers hebben geen eigen regio maar de hoofdstad Brussel wel. Een Brusselaar valt dus onder de Brusselse regionale overheid. Elke Brusselaar valt ook onder een Vlaamse óf een Waalse gemeenschap afhankelijk van de (taal)keuze die hij heeft gemaakt. Een inwoner in de oostelijke kantons valt onder de Duitse gemeenschap en de Waalse regio.

De gemeenschappen zijn verantwoordelijk voor cultuur, taal, gezondheidszorg en onderzoek en onderwijs en de regio’s zijn verantwoordelijk voor handel, infrastructuur, lokaal bestuur, en milieu. De federale staat is door de jaren heen ‘uitgehold’ maar nog steeds van betekenis voor buitenlands beleid, defensie, justitie en de verzorgingsstaat.

Daarenboven zijn er ook nog de provinciale en gemeentelijke overheid. Elke burger in België heeft zo te maken met vijf bestuurslagen die ieder verantwoordelijk zijn voor bepaald beleid. Vaak zijn verschillende bestuurslagen gezamenlijk verantwoordelijk voor hetzelfde beleid en is er voortdurend strijd wie wat doet. Een strijd die verhevigd wordt door de taal- en cultuurverschillen. Zo'n complexe staat kan niet efficiënt en effectief zijn en kan dan ook geen lang leven beschoren zijn.

De politieke strijd tussen Walen en Vlamingen wordt bovendien verhevigd door verschillende factoren, die ook bijdragen aan het uiteenvallen van België in een Vlaamse en Waalse staat. Allereerst zijn er de economische verschillen tussen Vlaanderen en Walen. De inkomens verschillen sterk omdat de Walen van oudsher afhankelijk zijn van zware industrie die wegtrekt zodat er een hoge werkloosheid onder de Walen heerst. Vlaanderen is van een achterstandspositie sinds de jaren ’60-’70 opgeklommen tot de rijkste regio in België dankzij een sterk groeiende diensteneconomie. Het is dan ook geen toeval dat de hervormingen van de Belgische staatsstructuur dateren van de jaren ’70. De Vlamingen kregen zelfvertrouwen om (culturele) autonomie te eisen. Voor die tijd maakten de Walen de dienst uit en waren zij de elite. Tegenwoordig zijn de rollen omgedraaid en vechten de Walen voor een federaal België. De federale staat is nog verantwoordelijk voor sociale zekerheid waar de Vlamingen relatief aan bijdragen en de Walen relatief van profiteren. De Vlamingen willen deze situatie beëindigen maar de Walen hebben de Vlaamse financiën nodig. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Leterme niet geslaagd is om een coalitie te smeden.

Nu had hij ook geen makkelijke taak. Door de taal- en cultuurverschillen en de tegenstrijdige economische belangen zijn alle politieke partijen op basis van die verschillen georganiseerd. Sinds 1970 zijn de christen-democraten, sociaal-democraten, de liberalen en zelfs de groenen opgesplitst in een Waalse en Vlaamse variant. Daarnaast is er het Vlaams Belang en de Front National die overduidelijk een regionale basis hebben. Alle politieke partijen zijn dus regionale partijen en het is dan ook niet verwonderlijk dat de staatsstructuur van België alle andere onderwerpen en problemen in de politiek overheerst.

Niet alleen zijn er sterke factoren die leiden tot het uiteenvallen van België maar door de Europese integratie worden een aparte Vlaamse en Waalse staat ook daadwerkelijk mogelijk. Vlaanderen en Wallonië zijn te klein om zelf effectief en efficiënt buitenlands beleid te voeren en een eigen leger op te zetten. Daarom kan de federale overheid in België nog bestaansrecht opeisen. Maar wanneer de EU steeds meer taken op het gebied van buitenlands beleid en defensie krijgt verliest dit argument aan kracht.

Het enige wat Vlamingen en Walen bindt is Brussel. In Brussel wonen Nederlands- en Franstaligen en beide groepen claimen Brussel. Brussel is ook de oorzaak van de buitensporige, complexe staatsstructuur die boven geschetst is. Vlamingen en Walen leven netjes gescheiden in eigen territoria behalve op één klein stukje Brussel dus moest een overheidslaag gecreëerd worden dat niet op territorium gebaseerd is naast een bestuurslaag die wel territoriaal is. Maar zodra voor Brussel een oplossing gevonden wordt, is een federaal België onnodig.

Het enige wat België dan nog eenheid verschaft is het koningshuis. Maar dit symbool van nationale eenheid zal waarschijnlijk niet opgewassen zijn tegen de centrifugale krachten veroorzaakt door culturele, politieke en economische verschillen. Al met al is het niet waarschijnlijk dat België zijn 200-jarig bestaan zal meemaken en zullen de coalitieonderhandelingen tot die tijd buitengewoon moeizaam verlopen.

28-08-2007, 20:00 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

25-08-2007, 12:07 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (2)

Brussel Tsjechisch!

WAAROM HET TSJECHOSLOVAAKSE MODEL NIET OPGAAT VOOR BELGIE

foto 1/2

Bratislava, hoofdstad van Slovakije, bloeit. Photo News

© MH Michiel Hendryckx

                              De Standaard Analyse

Bekijk de pagina uit de krant

> Het 'Tsjechoslovaakse model' is weer hip > Dat gebeurt bij elk moeilijk Belgisch debat > De gelijkenissen zijn er, de verschillen evenzeer

Wie ooit een strenge leermeester in de geschiedenis heeft gehad, weet dat historische vergelijkingen te mijden zijn en bij overmacht alleen met eindeloze voorzichtigheid mogen worden aangepakt. Maar ze zijn zo aangenaam, meneer.

Bij Vlaamse commentatoren staat dezer dagen ook een historische vergelijking op één: België en ex-Tsjechoslovakije, dat op 1 januari 1993 met een 'fluwelen scheiding' uit elkaar ging. Geen schot gelost, geen bloed vergoten, en geen traan wordt er nog om gelaten. Daarmee is Tsjechoslovakije - voor wie dat wil - een model voor de nakende scheiding van België.

Bij de believers zijn nog twee categorieën te onderscheiden. Er zijn 'minimalisten', die vaststellen dat zo'n staat met twee entiteiten vreedzaam en bij wederzijdse toestemming kàn scheiden. En er zijn de 'maximalisten', die een stoet gelijkenissen tussen Tsjechoslovakije en België zoeken, waarbij de Vlamingen de Tsjechen zijn en de Walen de Slovaken. Wist u dat Slovakije het gros van de Tsjechoslovaakse wapenindustrie herbergde? Als dat geen Walen zijn?

Steeds wordt ook benadrukt dat beide 'kampen' uiteindelijk hebben gewonnen. Slovakije was het zwakke broertje, maar toont nu al jaren groeicijfers tot boven de vijf procent. Het geldt als een relatief economisch succesmodel onder de nieuwe EU-lidstaten. Rolf Falter schreef dit weekeinde in De Standaard: 'Separatisme is de minder boeiende keuze, maar niemand hoeft er schrik van te hebben. Zelfs de Slovaken - in 1992 er veel erger aan toe dan Wallonië - zijn van eigen verantwoordelijkheid uiteindelijk beter geworden.'

Daar valt geen speld tussen te krijgen. Maar verder valt de Tsjechoslovaakse splitsing niet altijd zo rechtlijnig op België vast te prikken. Soms is het spiegelbeeld perfect, soms staat het op zijn kop.

De Tsjechen en Slovaken zijn allebei West-Slavische volkeren. Maar de Tsjechen hebben een geschiedenis van onafhankelijkheid en later kwamen ze onder Oostenrijkse heerschappij, terwijl de Slovaken altijd zijn overheerst en vooral onder de knoet van Hongaren zaten. Pas na 1918 werden ze samen één land, met instemming van de geallieerde winnaars van de oorlog.

Tsjechië was toen een hoog geïndustrialiseerde staat, Slovakije een landbouwgebied. Het onafhankelijke Tsjechoslovakije bestond ook maar twintig jaar, want toen kwamen de Duitsers en na 1945 de Sovjets, die het communisme opdrongen. Na de mislukte opstand tegen de Sovjets in 1968, de 'Praagse Lente', kreeg Tsjechoslovakije een uitbreiding van de federale structuur die voordien al had bestaan. De Slovaken waren, zeker in de perceptie, oververtegenwoordigd in de gezagsstructuren. En Slovakije kreeg 'transfers' uit Tsjechië, tot 7 procent van zijn bruto binnenlands product.

In 1989 lukte de 'Fluwelen Revolutie' tegen het communistische regime. Opmerkelijk genoeg waren het niet de Tsjechen die daarna de nationalistische kaart trokken, maar de Slovaken, vanuit een historische 'underdog'-reflex. Niet de meerderheid - de Tsjechen zijn zowat met dubbel zoveel - wou meer autonomie, maar de minderheid. Pas midden 1991 gingen ook Tsjechische politici de autonome toer op, vanuit een andere reflex: de rechtsliberalen onder Vaclav Klaus zagen de meer conservatieve Slovaken als een rem op een economische 'schoktherapie'.

Uiteindelijk werd de scheiding vooral door twee politici erdoor gedreven: de Tsjech Vaclav Klaus en de Slovaak Vladimir Meciar, later de autoritaire heerser van Slovakije. Beiden hadden ze hun eigen argumenten, maar het is ook tekenend dat geen van beiden een referendum over de scheiding aandurfde. De held van de Fluwelen Revolutie, schrijver-president Vaclav Havel, bleef zich tot het laatst verzetten.

Sindsdien is veel water door Vltava en de Donau gestroomd. Tsjechië is nog altijd rijker dan Slovakije, al is dat laatste aan een economisch mirakel begonnen toen de christen-democraat Mikulas Dzurinda in 1998 eindelijk Vladimir Meciar van de macht wegkreeg.

De 'responsabilisering' van Slovakije heeft zeker bijgedragen tot zijn groei. Slovakije voerde al in 1994 een flat tax in, in Tsjechië volgt die pas dit jaar. Maar zeker zo belangrijk is dat Slovakije meer nog dan Tsjechië in 1989 veranderde in een Europees lageloonland met een goed opgeleide bevolking, waarvan Volkswagen, Peugeot en Kia dankbaar gebruik hebben gemaakt. Zowel Tsjechië als Slovakije hebben bovendien hun moeilijkste hervormingen kunnen en moeten doorvoeren omdat ze die gedicteerd kregen vanuit Brussel - anders konden ze geen EU-lid worden zijn in 2004. Politiek hebben ze overigens op dit moment weer geen van beiden een stabiele regering.

De uitgangspositie van Tsjechië en Slovakije in 1993 was, ondanks gelijkenissen, anders dan die van Vlaanderen en Wallonië anno 2007. Fundamenteel is ook dat '1993' in de slipstream kwam van wat als de echte big bang werd aangevoeld: de val van het communisme in 1989. In het zog daarvan konden politici van beide kanten, steunend op diepere reflexen bij de bevolking, een scheiding met wederzijdse toestemming onderhandelen.

Er is nog het verschil in geografie. Praag ligt in Tsjechië en wordt vooral bewoond door Tsjechen. Het kostte de Slovaken geen moeite Praag los te laten. Als Brussel in die 'Tsjechische' positie zou zitten, zou de Belgische situatie anders zijn. Als. Net daarom vallen actuele problemen zo moeilijk op te lossen met historische vergelijkingen.



Jorn De Cock is redacteur buitenland

22-08-2007, 16:54 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

(bron 'Le Soir')

Les partis flamands multiplient leurs exigences

jeudi 16 août 2007, 06:50

67 jours sans gouvernement. MR et CDH ont reçu le dernier carat des exigences flamandes. Ils préparent leur réponse. Affrontement en vue.

Mardi matin, Yves Leterme a lu, oralement, aux partis francophones de l'Orange bleue, CDH et MR, la fameuse liste de revendications flamandes en matière communautaire. Oralement, pour limiter les risques de fuites Nous avons cependant pu en reconstituer le puzzle. Et nous vous en livrons les pièces.

Le 29 juillet, le formateur remettait aux partenaires une première liste communautaire : 14 points à réaliser, selon lui, à la majorité simple (voir tableau ci-dessus).

 

Samedi 11 août et lundi 13, il soumettait aux francophones une deuxième liste institutionnelle : une vingtaine de points requérant une majorité simple ou des deux tiers (voir tableau).

Ce mardi 14 août, une troisième liste a complété, et officiellement clôturé, les revendications communautaires flamandes actuelles : 25 points, certains nouveaux, d'autres complétant ou amplifiant des points antérieurs.

Dans cette troisième liste, 16 points ne nécessiteraient pas, selon Leterme, de grandes discussions : ils iraient de soi, dans la logique flamande de paquets homogènes de compétences. Ce qui n'est nullement l'avis des francophones

En tout, ce déshabillage flamand de l'Etat fédéral comporte une soixantaine de points. Dont la régionalisation ou communautarisation déjà évoquée de l'IPP (impôt des personnes physiques), de l'Isoc (impôt des sociétés), de la politique des grandes villes ou des baux à loyer.

Nous vous dévoilons ci-dessous la quasi-totalité des exigences flamandes de cette troisième et dernière liste.

Première partie, les points « évidents » pour les Flamands :

– la SABAM : les partis flamands veulent la communautariser (c'est la problématique des droits d'auteur et intellectuels) ;

– le code de la route : au départ, il était question de régionaliser la politique de limitation de vitesse (les partis flamands veulent généraliser le 70 km/h au lieu du 90), puis du marquage au sol. Dans cette troisième note, c'est tout le code de la route qui est visé. Notamment la perception des amendes, les francophones n'étant pas jugés assez répressifs. Mais la crainte francophone, au-delà du principe, tient à l'étape suivante : si les infractions au code de la route sont différentes au nord et au sud, on pourrait en arriver à une régionalisation des magistrats concernés, les juges de police, et du degré d'appel ;

– l'immatriculation automobile : demande de régionalisation. Sur le modèle allemand ou suisse, où les voitures arborent une plaque régionale ou cantonale. Le lion des Flandres à la place du « B » ?

– la politique des soins de santé : au départ, les partis flamands voulaient des représentants des Communautés dans les organes de l'Inami. Désormais, ils veulent que les Communautés aient leur mot à dire en matière de remboursements, donc puissent dire si l'Inami rembourse ou non tels types de prestations ;

– les compétences des tribunaux : les partis flamands réclament un droit d'initiative des Communautés et Régions pour définir les compétences des tribunaux. Ce qui, d'un point de vue francophone, aboutirait à la création de tribunaux régionaux ;

– les ordres professionnels : il s'agit de scinder ceux qui ne le sont pas encore, comme l'ordre des médecins ou des architectes. Ce qui ne serait pas sans conséquence pour ceux habitant la périphérie bruxelloise ;

– le Ducroire : l'idée flamande est d'y renforcer la représentation des Régions ;

– le jardin botanique de Meise : après les infrastructures, les partis flamands veulent régionaliser les collections fédérales ;

– l'Institut national de statistique : les partis flamands demandent une représentation des Régions ;

– l'autonomie constitutive des Régions et communautés : les partis flamands veulent l'élargir. Pour donner un pouvoir constituant à la Flandre, qui rêve d'une Constitution (des projets existent) ? Pour définir eux-mêmes les circonscriptions électorales pour les élections régionales – et rendre plus ardue l'élection d'un francophone au Parlement flamand ? Certains le croient.

Deuxième partie, les points à vraiment discuter :

– la fiscalité : les partis flamands veulent transférer les mécanismes de déductibilité de l'impôt aux Régions et Communautés. Tout ce qui peut être déduit de la déclaration fiscale (garde d'enfants, dons aux associations ) serait fixé au niveau régional ;

– les allocations familiales et tout ce qui concerne la famille et les enfants dans la sécurité sociale : demande de communautarisation. Ce qui, au-delà du principe, poserait problème pour les enfants de Bruxelles et de sa périphérie. Les francophones inscrits à l'école flamande recevraient-ils plus d'allocations familiales ?

– l'économie sociale : à régionaliser ;

– les conventions collectives de travail (CCT) : pour ce qui concerne les matières régionales et communautaires, les partis flamands veulent que les CCT ne relèvent plus du ministre fédéral de l'emploi pour avoir force obligatoire, mais des Régions. Les partenaires sociaux pourraient donc conclure des CCT auxquelles le gouvernement flamand donnerait force obligatoire. Pour les francophones, on touche au caractère fédéral de la Sécu, et, à terme, les partenaires sociaux risquent de négocier prioritairement en Flandre, où les marges de manœuvre sont plus grandes ;

– les normes de sécurité civile : à régionaliser ; cela concerne le service médical d'intervention urgente, le statut des pompiers ;

– l'expropriation publique : les partis flamands veulent accroître les compétences régionales en la matière ;

– les achats de la Défense nationale : il s'agit de réintroduire la notion de compensation et de fixer une clef de répartition entre Régions. Parce que les achats bénéficient beaucoup à certaines entreprises wallonnes ? Ces compensations avaient en tout cas été supprimées après les affaires Agusta, Dassault et autres, pour éviter les dérapages

Au-delà de ce troisième paquet de revendications flamandes – qui, on l'a vu, ne retient rien en matière de pensions –, revenons sur quelques points « surprises » de la deuxième liste flamande, datant de samedi :

– l'acquisition de la nationalité et le statut des étrangers : au nom de l'intégration culturelle, les partis flamands demandent que les Communautés puissent ajouter des conditions complémentaires en ces matières, conditions liées à l'« inburgering », l'intégration. Comme l'apprentissage du néerlandais ;

– l'assistance juridique : demande de communautarisation, avec clef de répartition. Actuellement, comme elle est liée au niveau de revenu, l'assistance juridique profite davantage aux Wallons ;

– les poursuites pénales : les partis flamands veulent que les Communautés et Régions aient leur mot à dire pour les matières de leurs compétences ; qu'elles puissent, par exemple, fixer des priorités, comme l'environnement. Les francophones acceptent l'idée de donner des priorités aux parquets, mais veulent que le ministre fédéral de la Justice reste compétent. Les Flamands parleraient, eux, d'un ministre de la Justice en Région flamande.

Une triple liste à laquelle s'ajoute, précisent les partis flamands, «  bien sûr » la question symbolique de BHV

17-08-2007, 13:56 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

De bevoegdheid van de federale overheid inzake wetenschapsbeleid wordt beperkt tot de uitoefening van de eigen exclusieve bevoegdheden (p. 11)

De regering evalueert de werking van het kringloopfonds; de toekomstige financiering, de effecten ervan, de samenwerking en afstemming met andere bestaande fondsen [en de eventuele overheveling cdH/MR] van de middelen naar de gewesten met het oog op de uitbreiding van duurzaam investeren. (p. 28)

De gewesten en gemeenschappen zullen uitgenodigd worden hun opleidingsaanbod gericht op deze beroepen te ontwikkelen, terwijl de federale overheid zal zorgen voor de ondersteuning via het sociale en/of fiscale luik van de oriëntatie van de werkzoekenden naar deze beroepen (p. 33)

Wegens de samenhang met gewestbevoegdheden, in het bijzonder voor het economisch beleid en buitenlandse handel, draagt de regering volgende aangelegenheden over aan de Gewesten: de wetgeving op de handelsvestigingen, het beheer en de middelen van het Participatiefonds, de Nationale Delcrederedienst en Finexpo, het beleid inzake normering en normalisatie, het prijsbeleid, en de toepassing van het mededingingsbeleid m.b.t. de eigen beleidsdomeinen,] [Deze alinea dient behandeld te worden door de communautaire werkgroep.] (p.37)

[Gezondheidszorg omvat preventie, curatie en medische zorg en is derhalve een persoonsgebonden aangelegenheid. Daarom vereist een goed gezondheidsbeleid een coherent bevoegdheidspakket bij de gemeenschappen. NVA] (p. 46)

[Gelet op de bevoegdheid van de Gemeenschappen voor het gezondheidsbeleid, zijn de maatregelen die de federale regering neemt erop gericht het beleid van de Gemeenschappen te ondersteunen en te versterken.MR]

of

[De maatregelen getroffen door de federale regering enerzijds en door de gemeenschappen anderzijds zullen erop gericht zijn elkaar te ondersteunen en te versterken voor een coherent beleid voor de gezondheidszorg. MR] (p. 48)

[Gelet op de bevoegdheid van de Gemeenschappen inzake het beleid betreffende de zorgverstrekking in en buiten de verplegingsinrichtingen, wordt verder werk gemaakt van homogene bevoegdheden teneinde een versnipperd ziekenbeleid te voorkomen.

Een homogeen gezondheidsbeleid omvat dan ook het ziekenhuisbeleid en het beleid betreffende de zorgverstrekking, met inbegrip van de regelen van de uitoefening van de geneeskunde en de paramedische beroepen en de dringende medische hulpverlening. (NVA)] p. 59

[Uitgangspunt bij verdere stappen in de staatshervorming op het vlak van de gezondheidszorg is het tot stand brengen van een correcte balans tussen enerzijds het behoud van een solidaire verzekering voor de geneeskundige verzorging en anderzijds de versterking van de verantwoordelijkheid van de Gemeenschappen. CDH/MR]

[De maatregelen genomen door de federale overheid enerzijds en door de gemeenschappen anderzijds zijn bedoeld om elkaar te ondersteunen en te versterken met het oog op een coherent gezondheidszorgbeleid. MR]

[De regering schuift hiervoor volgende oriëntaties naar voren:

-        een betere vertegenwoordiging van de Gemeenschappen in federale organen van de gezondheidszorg. Hierbij kan worden gedacht aan het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg, de structuur Be-Health en sommige overlegorganen in het RIZIV die betrekking hebben op gemeenschapsbevoegdheden;

-        het betrekken van de Gemeenschappen bij het sluiten van overeenkomsten inzonderheid inzake ouderenbeleid en geestelijke gezondheidszorg. De regering wenst een formule in overweging te nemen waarbij in de schoot van het RIZIV de overeenkomstcommissies voor verzorgingsinstellingen van bejaarden en geestelijke gezondheidszorg worden hervormd en waarin naast de vertegenwoordigers van de instellingen of diensten en de verzekeringsinstellingen de Gemeenschappen zitting hebben.CDH] In dat kader moeten wel voor de verschillende Gemeenschappen eigen accenten kunnen worden gelegd, die aansluiten bij de zorgbehoeften van de bevolking;

-        het betrekken van de Gemeenschappen bij de uitvoering van zogenaamde revalidatieovereenkomsten, in het bijzonder voor de overeenkomsten – voor verder te preciseren domeinen – die werden gesloten met die inrichtingen die hiertoe door de Gemeenschappen worden aangeduid;

-        het organiseren van een transparant preventiebeleid, waarbij concreet wordt voorgesteld de bepaling van de programmawet van 27 december 2006 met betrekking tot “vaccinaties” uit te breiden tot de uitgaven die verband houden met screeningsprogramma’s. Voor deze materies zal met andere woorden een systeem van trekkingrechten worden ingevoerd; [in het kader van protocolakkoorden of samenwerkingsakkoorden opgesteld binnen de interministeriële conferentie volksgezondheid. CDH]

-        het bevorderen van een coherent beleid inzake eerstelijnsgezondheidszorg. Voorgesteld wordt om naast een aantal bestaande middelen bijkomende beleidsruimte te creëren voor de uitbouw van een “fonds voor de versterking van de eerste lijn” [waarop de Gemeenschappen trekkingsrechten kunnen laten gelden.CDH] p. 64

[De regering zal de interne reorganisatie van het Rode Kruis op gemeenschapsbasis faciliteren.] p. 67

[In functie van de erkenning van de institutionele realiteit van dit land, zal op korte termijn voor elk der gemeenschappen een wettelijke feestdag ingesteld worden. CD&V/NVA] (p. 70)

[In functie van een betere afstemming van het federale beleid en het door de Gewesten en Gemeenschappen te ontwikkelen beleid, kunnen de Gemeenschappen en Gewesten evenwaardige partners van de federale overheid worden in een nieuw interfederaal centrum voor de bestrijding van discriminatie en met de bevoegdheid tot de afhandeling van niet-jurisdictionele klachten m.b.t. antidiscriminatiewetten, - decreten,  en –ordonnanties. CD&V/NVA] (p. 72)

[ Het verkeerveilligheidsbeleid geeft specifieke aandacht aan risicogroepen zoals het weekendnachtverkeer, motorrijders en vrachtwagens.

Het verkeersveiligheidsfonds wordt in functie daarvan hervormd; het verdeelt bovendien de beschikbare middelen voor de lokale politiezones per gewest, rekening houdend met de inbreng van boeteopbrengsten vanuit het grondgebied  van de gewesten. NVA/CD&V] [p. 78)

[Om permanente veranderingen in de verkeersregels te voorkomen, voert de regering de wijzigingen van de verkeers- en voertuigregels gegroepeerd door, met een ruime voorbereidingsperiode voor een vlotte implementatie en voor uitgebreide informatie van de bevolking.[in afwachting van de regionalsering van de verkeerswetgeving CD&V/NVA] (p. 78)

De regering verbetert de toegankelijkheid van het gerecht door rekening te houden met drie criteria: de beheersing van de kosten, het tijdsbeheer, en een juridisch taalgebruik dat begrijpbaar moet zijn voor de rechtszoekenden.

Zij stelt [ samen, met de Gemeenschappen, bevoegd voor de luister en bescherming van de taal - COMMUNAUTAIR ],  door de instelling van een [ gemengd federaal-communautaire - COMMUNAUTAIR] Commissie Rechtstaal die voorstellen doet voor vereenvoudiging en verbetering van de rechtstaal, door de verlaging van de kostprijs voor de procespartijen te onderzoeken en door de financiering van de rechtsbijstand te herzien..

,

[In het verlengde van de bevoegdheden inzake bijstand aan personen, wordt de bevoegdheid inzake rechtsbijstand en rechtshulp uitdrukkelijk volledig overgedragen aan de Gemeenschappen._- COMMUNAUTAIR] (p. 110)

[De Gemeenschappen wordt de bevoegdheid toegekend om niet-federale politieopdrachten van bovengemeentelijke aard te regelen en aan te sturen via dwingende richtlijnen. COMMUNAUTAIR] (p. 114)

[ De jeugdbescherming, met inbegrip van de sociale bescherming en de gerechtelijke bescherming wordt maximaal toevertrouwd aan de Gemeenschappen in het verlengde van hun huidige bevoegdheden.  Ter zake wordt er in het kader van de overdracht over gewaakt dat de Gemeenschappen zullen streven naar een totaalaanpak gericht op preventie, begeleiding en bestraffing. COMMUNAUTAIR (p. 118)

“Het Grondwettelijk Hof en de Raad van State zijn als hoogste rechtscolleges geroepen om op te treden als scheidsrechter tussen de federale Staat en de deelstaten, met name inzake de regeling van de bevoegdheidsconflicten. Naar het voorbeeld van andere federale staten worden de Gemeenschappen derhalve betrokken bij de benoemingen tot de hoogste rechterlijke functies. De Bijzondere Arbitragehofwet en de gecoördineerde wetten op de Raad van State worden aangepast zodat naast het Federale parlement ook de Gemeenschapsparlementen een gelijkwaardig voordrachtsrecht wordt toegekend voor de aanstelling van de leden van het Grondwettelijk hof en van de staatsraden en de assessoren in de Raad van State. COMMUNAUTAIR]

[Aan de Gemeenschappen en Gewesten wordt ten slotte ook een algemene (instrumentele) bevoegdheid  toegekend om administratieve rechtscolleges op te richten en te organiseren, die oordelen over de aangelegenheden die onder hun respectieve bevoegdheden vallen.” COMMUNAUTAIR] (p. 125)

7.6.           Postbedeling en telecommunicatie

[amendementen cd&v-nva worden door G. Bourgeois verkort heringediend of besproken in hoofdstuk staatshervorming] (p. 146)

Op pragmatische en doelgerichte wijze zal ons land ijveren voor een centrale plaats in de belangrijke Europese debatten. [Voorts gaat de regering ervan uit dat meerlagig bestuur van gemeenten, regio's, staten en de Unie hierbij een bijdrage kan leveren en wenst zij de plaats van de deelstaten met grondwetgevende bevoegdheden in de besluitvorming te versterken.] (p. 154)

7.6.           [De regering voert de bijzondere wetten van 13 juli 2001 uit met betrekking tot de overdracht van delen van de Ontwikkelingssamenwerking en de daaraan verbonden middelen naar de deelstaten.]  (p. 165)atie

[In het licht van de komende volledige vrijmaking van de postmarkt onder de 3^e Postrichtlijn per 1 januari 2011 verwelkomt de regering nieuwe spelers op de markt.

De regering tracht de concurrentievoorwaarden voor alle postoperatoren op een zo gelijk mogelijk niveau te brengen, in het bijzonder wat de arbeidsvoorwaarden, de sociale bescherming, de geografische dekking en de frequentie van de dienstverlening betreft, rekening houdend met het bijzonder statuut van overheidsbedrijven.] [De regering zal de licentievoorwaarden voor postoperatoren vastleggen binnen het kader van de 3^de Postrichtlijn en hierbij o.a. rekening houden met een [afdoende geografisch bereik] een hoge kwaliteit van dienst, hoogwaardige arbeidsvoorwaarden en de belasting voor het milieu en de mobiliteitsinfrastructuur.] [De regering voert voor alle postoperatoren het principe in van een algemeen level playing field]

[Meer buitenland betekent ook  een groeiend aantal internationale verdragen. Deze betreffen in België dikwijls gemengde bevoegdheden, wat bijkomende uitdagingen met zich meebrengt voor de goedkeuringsprocedures en de ratificatietermijnen.]

[Teneinde hieraan tegemoet te komen zal een nieuwe, vereenvoudigde procedure voor de ratificatie van gemengde verdragen worden uitgewerkt waarbij de rol van de  Senaat versterkt wordt. Voor zulke verdragen zal een goedkeuring door de Senaat de verschillende procedures voor de gemeenschappelijke en gewestelijke parlementen en voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers  vervangen, met dien verstande dat deze laatsten een evocatierecht krijgen, binnen een gestelde termijn.] (p. 173)

09-08-2007, 18:08 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

En, tot slot, dé hamvraag: “Is een splitsing van België op termijn nog te vermijden?”
“Nee”, zegt bijna 65 % (tegen 35 % “ja”). Of zoals Luc Van der Kelen onlangs al schreef: “Elke dag dat deze onderhandelingen aanslepen worden er in Vlaanderen nieuwe separatisten geboren”. En dat is goed nieuws. Want de Belgische komedie heeft nu wel lang genoeg geduurd. De liefde kan niet van één kant blijven komen.

Het is maar hoe je het bekijkt.

08-08-2007, 18:13 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

13 december 2002

DOORGEPRIKT STAAT NETJES. Wat Vlaamsch is soms valsch is

                         Doorgeprikt staat netjes

Een tafereeltje kort voor het Sint-Niklaasfeest in Hasselt en Genk. Prominenten van de N-VA deelden er speelgoedautootjes uit. Dat speelgoed moest illustreren hoe de potverterende Walen met Vlaamse centen gaan lopen. De bijbehorende slogan was dat een Vlaams gezin met twee kinderen ,,om de twee jaar een auto cadeau doet'', aan de Walen. Wat Waalsch is valsch is, nietwaar, de kindjes kunnen het niet vroeg genoeg leren, ook met speelgoed.

Behalve voor de N-VA-mensen zelf heeft het nauwelijks belang of die partij in de komende verkiezingen de drempel van vijf procent haalt. Genoeg andere partijen hebben haar gedachtegoed, als je het zo mag noemen, al opgeslorpt. Ga maar na: na CD&V schreef ook de VLD het ,,confederalisme'' in het partijprogramma in. Dat krijg je als iedereen de deuren wijd open zet voor iedereen.

Als de partijen echt naar de burger luisteren, moeten ze nochtans weten dat niemand wakker ligt van een nieuwe staatshervorming, maar wel van het oprukken van bedrijfssluitingen en werkloosheid.

Bovendien,welke boodschap hebben kiezers aan ,,confederalisme''? Het Vlaams Blok heeft op dat punt tenminste het voordeel van de duidelijkheid: het komt openlijk uit voor zijn separatisme. Een van de twee kernpunten van die partij is haar onverzoenlijke vijandschap tegen België, hoe federaal en democratisch die staat ook moge zijn.

,,Confederalisten'' daarentegen zijn separatisten die dat niet met zoveel woorden durven zeggen. De geschiedenis is duidelijk. Een confederatie die niet doorgroeit naar een federatie, valt uiteen. Het zeer gedecentraliseerde Zwitserland noemt zichzelf de Confédération Helvétique . Maar het eedgenootschap is wel degelijk doorgegroeid naar een staat met alle wezenskenmerken van een federatie: één regering, één leger, één buitenlands beleid, één munt. In omgekeerde richting is het eindpunt van de weg van federatie naar confederatie het complete uiteenvallen. Confederalisme is een crypto-separatisme.

Democratische openheid vereist dat het streefdoel openlijk wordt uit de doeken gedaan en dat de veronderstelde meerwaarde van een onafhankelijk Vlaanderen duidelijk wordt toegelicht. Het is echter beangstigend hoezeer die vraag gesmoord wordt in een algemene Vlaamse zelfgenoegzaamheid.

Vlaanderen is een stuk ethischer en moderner dan Wallonië, horen we alom. Het waren immers Vlaamse gekozenen en partijen die de doorslag gaven in het verbod op de tabaksreclame, en die het debat over de wapenleveringen aan Nepal op gang trokken.

Nu, de rol van de principes in dat debat is niet oogverblindend. Het is zonneklaar dat de houding van veel partijen, Vlaamse zowel als Waalse, beduidend anders was geweest als het legendarisch Formule 1 circuit en/of de FN-fabriek in Vlaanderen hadden gelegen.

Je kunt je ook vragen stellen bij de ethische bekommernissen om Nepal. Zouden de groenen zichzelf ook in een crisis gestort hebben om te proberen wapenleveringen te voorkomen als de Nepalese guerrilla een fascistische in plaats van een maoïstische was? En hoe ethisch is het liever een nieuwe versie van de erg bloedig gebleken Aziatische variant van het communisme te laten zegevieren om zelf de handen schoon te houden?

Als het de gewetensbezwaarden alleen om de letter van de wet ging, waarom piepten ze dan nooit over, bijvoorbeeld, leveringen aan Algerije? Zijn honderdduizend doden in tien jaar tijd geen ,,intern conflict''?

Als je Vlaanderen van op enige afstand bekijkt, zie je niet meteen een van de meest morele en progressieve regio's van Europa. Het herbergt een van de sterkst ingeplante uiterst-rechtse partijen. De bewegingen die het hardst voor een onafhankelijk Vlaanderen opkomen, die zich het luidst aanmatigen in naam van ,,de Vlamingen'' te spreken, hebben een halve eeuw nodig gehad om de collaboratie met de nazi-barbarij te veroordelen, voor zover ze daar al toe gekomen zijn.

Sprankelend kun je het ideeëndebat niet noemen en daarin staan democratische bekommernissen ook niet onwankelbaar centraal. De Vereniging van Vlaamse Leerkrachten (VVL) bijvoorbeeld, die 4.800 leden opgeeft, verspreidde begin van dit schooljaar een brochure over het fascisme. Ze is overgenomen uit het eenmanstijdschrift Journaal van Mark Grammens. Daarin wordt, terecht, betoogd dat het historisch fout is Mussolini's Italiaans fascisme op één lijn te plaatsen met Hitlers nationaal-socialisme. En dat het politiek gemakzuchtig en onzindelijk is elke politicus van uiterst-rechts of radicaal-rechts als ,,fascist'' af te doen.

Maar deze brochure ,,ten behoeve van leraar en leerling'' gaat ook alarmerend licht over het onderscheid tussen dictatuur en democratie heen. ,,Tussen zijn greep naar de macht in 1922 en de Italiaanse deelneming aan de wereldoorlog aan de zijde van Duitsland had Mussolini op elk willekeurig moment met overweldigende meerderheid van stemmen alle verkiezingen kunnen winnen, als hij zich de moeite had getroost om die uit te schrijven.'' Kijk eens aan. De man bespaarde zijn land gewoon de kosten en moeite van verkiezingen en een democratische volksvertegenwoordiging.

Voorbeeldig was evenmin het debat na de moord op Mohamed Achrak in Borgerhout. Binnen de kortste keren ging het niet meer over die moord, maar waren alleen Belgen van allochtone oorsprong de schurken van het stuk.

Maar een kniesoor die daarop let. Nooit hoor je suggereren dat de vlucht vooruit in het ,,confederalisme'' een schijn-radicalisme is, een vijgenblad voor een gebrek aan een coherent, slagvaardig politiek programma. Vrijwel nooit hoor je de vraag of een steeds meer in zichzelf gekeerd Vlaanderen zelfs maar wenselijk is. Zelden hoor je dat het simplistisch en onaanvaardbaar is alle problemen van Vlaanderen op de rug van de Walen te schuiven, net zoals het simplistisch en onaanvaardbaar is de ,,vreemdelingen'' voor alles de schuld te geven. Denkt ook maar iemand dat de duizend mensen van Philips Hasselt niet op straat zouden staan als Vlaanderen nog autonomer of helemaal onafhankelijk was?

Ook onze openbare omroep baadt in het zelfvoldane Vlaamse sfeertje waarin de term 'België' slechts valt als het echt niet anders kan, en het voor de rest alleen nog regent en stormt in Vlaanderen , de werkloosheid afneemt of groeit in Vlaanderen , er in het weekeinde ongelukken gebeuren in Vlaanderen .

,,De toekomst is aan de dynamische splitsers, nationalisten, confederalisten en separatisten, die bewust of onbewust vrolijk bijdragen tot het verwezenlijken van het hoofddoel van het Vlaams Blok: een onafhankelijke cultuurhomogene Vlaamse staat.'' Dat schrijft Ludo Dierickx, een van de pioniers van Agalev, in zijn recent uitgekomen boek ,,Nationalisme onder het mes'' (Fantom).

De flaptekst hoopt dat het boek bijdraagt tot debat. Maar voor zover het tegendraadse boek niet doodgezwegen wordt, moet het debat ook nog in correcte termen verlopen. En daar is in Vlaanderen sinds jaren een proces van verleugening bezig (de term is van de Nederlandse anarchist Anton Constandse). Wie opkomt voor het behoud van een federaal België is een ,,oude Belg'', een ,,unitarist'', kortom een compleet voorbijgestreefd wezen. En wie aanstuurt op een bedekt of openlijk separatisme is daarentegen een ,,federalist''.

Wat Vlaamsch is kan soms alarmerend valsch klinken.

De auteur is redactrice van deze krant

'Doorgeprikt staat netjes' verschijnt tweewekelijks op vrijdag.

26-07-2007, 16:51 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

24-07-2007, 12:15 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Hieronder de punten uit de formateursnota van Leterme (23.07.07) die betrekking hebben op de 'staatshervorming':

regionalisering wetgeving handelsvestigingen (p. 9)

-        afstemming federale en regionale maatregelen voor de vermindering van loonkosten►federale overheid geeft gewesten financiële enveloppe voor bijkomende maatregelen (p. 12)

-        Gewesten mogen van de regering 3 procentpunten korting geven op vennootschapsbelasting  (p. 12)

-        Gewesten krijgen trekkingsrechten op de werkloosheidsuitkeringen van langdurig werklozen (p. 16)

-        Taalopleiding voor werknemers die taal vh Gewest niet kennen (p. 18)

-       Versterking verantwoordelijkheid Gem. in gezondheidszorg door betere vertegenwoordiging Gem. in fed. Organen gezondheidszorg, betrekken gem. bij sluiten overeenkomsten inzake ouderenbeleid en geest. Gezondheidszorg, betrekken Gemeenschappen bij revalidatie-overeenkomsten, bijkomende beleidsruimte (trekkingsrechten) (p. 32)

-        Medezeggenschap Gem. en Gewesten  in benoeming leden CGKR (p. 36)

-        Gewesten krijgen  zitting in RvB Infrabel, NMBS en NMBS-Holding (p. 43)

-        Splitsing gerecht. Arr. BHV (p. 57)

-        Structurele zeggenschap v. Gemeenschappen en Gewesten bij vervolging van misdrijven waarbij bij decreet of ordonnantie een straf staat  (p. 63)

-        Onverminderd de vorige punten zal de regering ivm staatshervorming wetsontwerpen indienen die met een gewone meerderheid kunnen worden aangenomen; hervormingen met een bijz. Meerderheid worden van kracht op 1 januari 2009 (p. 65)

-        Betrekken Gem. en Gew. bij federale wet. Instellingen (p. 75)

23-07-2007, 20:06 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

19-07-2007, 22:13 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

18-07-2007, 12:01 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Dit artikel werd via deze blog ingestuurd, hieronder integrale publicatie:

Tot (w)elke prijs ?

Ooit was het nut en de noodzaak van de Vlaamse beweging onbetwistbaar, de gelijkheid voor alle Belgen was immers niet verzekerd. De lagere sociale klassen in Vlaanderen aanvaarden terecht niet langer willoos de privileges die enkel voorbehouden waren aan de Franstalige elite. Na vele jaren onophoudelijk aan de weg timmeren zijn de streefdoelen die hun “founding fathers” zich gesteld hadden heden ten dage praktisch allen ingelost.

Normaliter zou men dan verwachten dat de beweging uit zichzelf overgaat in een toestand van waakzame winterslaap. Het Nederlands is in België niet langer de tweederangstaal, het heeft op alle gebieden de voorrechten en de bijhorende status verworven die horen bij een officiële landstaal.

België investeerde destijds ook fors in de Vlaamse economie en infrastructuur om haar zodoende uit het slop te trekken, zo liep o.a. de eerste spoorlijn op het Europese vasteland  van Brussel naar mechelen. Vandaag bevinden er zich in Vlaanderen verschillende wereldhavens die nog onder aanmaning van onze vorsten het levenslicht zagen ( toevallig is het dit jaar 100 jaar geleden dat Koning Leopold П het startschot gaf voor de bouw van de zeehaven van Brugge). Het lijdt geen twijfel dat deze havens dé levensaders zijn waarop de welvaart van de Vlaamse regio steunt.

Binnen de radicaliserende Vlaamse beweging is er echter in de afgelopen decennia een niet zo onschuldige stroming ontstaan. Deze stroming is machtswellustig geworden en wil tot elke prijs maar vooral tot meerdere eer en glorie van zichzelf tot totaal zelfbestuur komen.

Dit “beter beleid” klinkt wel goed, maar het is een dogma waar de Vlaams-nationalisten zelf niet in geloven. Getuige een citaat van Peter De Roover, oud-voorzitter VVB, op een 11-juli viering  te Oudenaarde .  “Is alles wat Vlaanderen zelf doet een succes ? …Allerminst….‘ wat we zelf doen, doen we beter’ werd ons ooit voorgehouden. Die slogan stelt de zaken fout voor. ‘Wat we zelf doen, doen we zelf’. Dat is de essentie.”(De Krekel, orgaan van het Davidsfonds Oudenaarde, nr. 8 – november 2005)

Deze stellingname past in een consequent nationalistische logica : we eisen zelfbestuur, ook al houdt dit zelfbestuur een verslechtering voor de toekomst in.

Het lijkt er op dat de Vlaamse KMO’s en industrie het eerste slachtoffer zullen zijn van deze overcompensatiepolitiek. Responsabilisering  is daarbij het nieuwe modewoord.

Door middel van deze responsabilisering wil men de “uitkeringseconomie” omvormen in een “arbeidseconomie”. Mooie woorden allemaal ware het niet dat deze responsabilisering eenzijdig en met brute kracht wil opdringen aan het zuiden van het land door middel van een gedeeltelijke of volledige splitsing van de sociale zekerheid.

Een kei kan men niet pluimen zullen de vakbonden van dan af zeggen en met verdubbelde ijver zullen ze hun pijlen richten op de welvarende Vlaamse industrie. Afzonderlijke CAO onderhandelingen zullen immers met zekerheid leiden tot andere en hogere looneisen.

Zijn het immers de regionalisten zelf niet die reeds lang beweren dat de productiviteit in Vlaanderen hoger ligt dan in Wallonië. Door de splitsing behoren aparte looneisen van dan af tot de mogelijkheden, een kans die de syndicaten niet onbenut zullen laten om de hogere productiviteit ook in hogere lonen (+toename van eindejaarspremie’s en vakantiegeld) omgezet te zien.

Een splitsing van de sociale zekerheid zal voor Wallonië  betekenen een minder genereuze sociale zekerheid – qua activering zal dat tellen en doordat men de eerste jaren uit het vizier van de vakbonden zal zitten staan er de Waalse industrie dan ook schitterende tijden te wachten. De hangmatcultuur dreigt een exclusief Vlaams verschijnsel te worden want de vele miljarden euros transfers in de sociale zekerheid zullen de vlamingen graag in hun eigen sociale zekerheid gepompt zien zoals hen ook beloofd was door secessie-obsedee’s  van o.a. VB en NVA. De kwalijke gevolgen voor de zelfredzaamheid van de bevolking zal dan ook niet lang op zich laten wachten.

Streed men tot voor kort allen met dezelfde wapens, na de splitsing zal dat geenszins het geval meer zijn. Integendeel, indien het waar is dat de productiviteit in Vlaanderen hoger ligt dan genieten de Vlaamse werkgevers nu immers nog van een zeker concurrentievoordeel tegenover hun Waalse collega werkgevers, voor beide landsdelen helden immers dezelfde nationaal onderhandelde CAO’s.

Onbesuisd sleutelen aan de sociaal economische mechanismen van ons land kan zeer goed leiden tot een Vlaanderen economisch-avondland met als directe buur en concurrent een Franstalig droomland vol veelbelovende opportuniteiten voor Waalse ondernemers.

Het is daarom in het belang van de Vlaamse ondernemers dat er zo snel mogelijk werk wordt gemaakt van een nationaal activeringsbeleid dat voor het ganse Belgische grondgebied geldig is. Beperk de werkloosheiduitkeringen in de tijd en verlaag de belastingen op arbeid (zoals in Frankrijk) en je zal zien hoe snel zowel onze Nederlandstalige als Franstalige landgenoten de openstaande vacatures in Vlaanderen opvullen (vacatures die tot nu toe door Fransen ingevuld worden in de grensregio’s).

07-07-2007, 01:26 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

GOK

Soms - heel soms - schrijf ik misschien stukken tegen beter weten in (cf. infra vorige tekst). Maar ik kon, tot vandaag toch, niet geloven dat iemand als Dehaene door de Koning als bemiddelaar zou worden aangewezen. Nu ja, door het staatshoofd, men kan beter zeggen: door CD&V. Men kan zich afvragen of Leterme toch niet gegokt heeft door meteen in het Parlement te gaan. Naar alle waarschijnlijkheid wordt Leterme inderdaad Premier, maar dat weten de andere partijen ook. Als de bal in zijn kamp ligt belet er niets de Franstalige partijen, eventueel aangevuld met de liberalen en groenen categoriek een staatshervorming te blijven weigeren. Dan kan Leterme niet anders dan capituleren. Zijn positie schijnt eerder oncomfortabel: hij heeft alles te verliezen en niets te winnen. Er is een hemelsbreed verschil tussen in een regionaal parlement eisen stellen en op papier zetten en op Belgisch niveau kieskringen en gerechtelijke arrondissementen te splitsen, alsook arbeidsmarkt, gezondheidszorgen, kinderbijslagen, mobiliteit enz. De gok van Leterme is dat hij denkt alles - of zoveel mogelijk - binnen te halen en dan de "glorieuze" resultaten aan zijn nationalistisch kartel voor te leggen met het risico dat dit niet lukt. Na de Lambermont- en Lombardakkoorden (van 2000-2001) is men al erg ver gegaan: de splitsing van landbouw, buitenlandse handel, ontwikkelingssamenwerking, de gewaarborgde vertegenwoordiging van Brusselse "Vlamingen", de regionalisering van succesie- en vestigingsrechten. Er werd echter nog niet aan de kern van de Staat geraakt: justitie en sociale zekerheid. Wie daaraan begint, neemt een andere gok: de Tsjechoslovaakse (of Joegoslavische). Maar dit is België.

Dehaene moet bemiddelen en onderhandelen

do 05/07/07 - Zoals verwacht heeft koning Albert II ex-premier Jean-Luc Dehaene (CD&V) het veld ingestuurd. De ex-premier zal via een bemiddelings- en onderhandelingsopdracht het pad effenen voor Yves Leterme.

Rond 11.30 uur kwam Jean-Luc Dehaene aan bij het Sint-Jansziekenhuis in Brussel, waar de koning herstelt van zijn heupoperatie.

Daar belastte koning Albert II Dehaene met "een bemiddelings- en onderhandelingsopdracht om de weg te openen tot de aanduiding van een formateur". Dehaene heeft de opdracht aanvaard.

Hij moet in de eerste plaats de hete communautaire kastanjes uit het vuur halen. Dat is nodig, want op dat vlak boekte informateur Didier Reynders (MR) weinig vooruitgang.

(Belga)

Reynders' taak is inmiddels afgerond, hij overhandigde gisteren zijn verslag aan de koning.

Daaruit blijkt dat de standpunten van de verschillende politieke partijen sterk uiteenlopen, vooral over een nieuwe ronde van de staatshervorming en de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

Daarom is het te vroeg om een formateur aan te stellen en wordt eerst een "ontmijner" het veld in gestuurd. Dehaene lijkt met zijn profiel van "loodgieter" de meest geschikte persoon.

Dehaene had Wetstraat al verlaten

Jean-Luc Dehaene (CD&V) was premier van 1992 tot 1999. Hij staat bekend als "loodgieter", een bruggenbouwer die al meermaals moeilijke situaties wist te ontmijnen.

Hij startte zijn carrière als kabinetschef van oud-premier Wilfried Martens bij de toenmalige CVP. In de jaren 80 werd hij minister van Sociale en Institutionele Zaken. In 1988 werd hij door de koning aangesteld als informateur en kwam zijn talent als bruggenbouwer naar boven.

Hij zei toen: "Sire, geef me 100 dagen". Dehaene hield woord en kon na 100 dagen een akkoord over een nieuwe staatshervorming voorleggen waarbij onder andere onderwijs een Vlaamse bevoegdheid werd. Martens werd opnieuw premier.

Vier jaar later kreeg Dehaene zelf het hoogste ambt van het land, hij bleef 8 jaar lang premier. In 1999 ruilde hij de Belgische politiek voor het Europees parlement. Hij wilde ook meer tijd doorbrengen bij zijn vrouw Celie en in Vilvoorde, waar hij burgemeester is.

05-07-2007, 13:15 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

NA DE INFORMATEURSOPDRACHT

Langzaam maar zeker loopt de informateursopdracht van Didier Reynders (MR) ten einde. Er zijn eigenlijk tot nu toe nog maar enkele "definiërende" momenten geweest sedert 9 juni (de dag voor de verkiezingen). Allereerst de overwinning van CD&V-N-VA. Ten tweede het moment waarop Reynders een staatshervorming mogelijk maakte door te zeggen dat het kon maar enkel niet voor 2009. Ten derde het moment waarop Leterme ontslag nam uit de Vlaamse regering. Een gok? Moeilijk om te geloven. Dus is hij er zeker van dat hij formateur wordt. Dat lijkt waarschijnlijk. Al die geruchten over Dehaene/de Donnéa als "bemiddelaar" enz., ik vraag me af wie die gelooft. De wonderen zijn de wereld natuurlijk nog niet uit, maar toch. Waarom is een Dehaene, of eender wie, nog nodig als Leterme zeker formateur wordt?

Voorts wil iedereen een 'staatshervorming'. Men spreekt over een twee/derde meerderheid. Die is niet binnen de meerderheid te vinden, zoals CDH zich nu opstelt is er zelfs amper een meerderheid binnen de meerderheid. Dedecker is te radikaal ("alles splitsen en onmiddellijk"), het VB wil wel, maar het lijkt uiterst onwaarschijnlijk dat een "democratische" partij uit het noorden een staatshervorming met het VB er komt. En een meerderheid in elke taalgroep? Misschien, PS, Ecolo en FN beschikken over 29 zetels. CDH en MR hebben 33 zetels (waarvan 10 zetels van het onstabiele CDH). Het wordt nog spannend.

03-07-2007, 19:03 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (2)

Au CD & V, certains prétendent que les partis écologistes pourraient apporter un soutien extérieur à une réforme de l'Etat. Vous en pensez quoi ?

Je ne sais pas très bien où ils sont allés chercher cela. Nous ne disons pas, comme d'autres partis, "non non non" à tout. Il y a des réformes institutionnelles qui peuvent être bénéfiques pour les gens. Pourquoi pas une circonscription unique ? Il y a aussi le refinancement de Bruxelles, en particulier de la Cocof. Il faut se montrer prêt à dialoguer. Mais ce dialogue doit être construit en concertation avec tous les francophones et dans leur intérêt. Ni plus ni moins. Or pour l'instant, il n'y a sur la table que la "shopping list" des partis flamands.

http://www.lalibre.be/article.phtml?id=10&subid=90&art_id=356986

29-06-2007, 21:00 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)