Chambres & table d'hôtes "Au cercle des chênes" ligt in zuid-west Frankrijk in de regio "Aquitaine" en in het departement "Lot & Garonne".
Sinds juli 2005 hebben wij het sombere België geruild voor deze prachtige zonnige streek. Sinds september 2009 wonen wij hier enkel nog met onze jongste zoon Kerim vermits Nils terug naar België trok om daar zijn studies verder te zetten.
We wensen jullie veel leesplezier! Rudy & Myriam
30-10-2013
Wachten...
Weinig nieuws op "den blog", maar Kerim en ik zijn nog steeds in België. Onze pa maakt het naar omstandigheden goed, en eigenlijk zou ik dus naar huis willen, maar Kerim heeft voor een kink in de kabel gezorgd. Vermits hij op 6 december richting China vertrekt (ja, onze jongste heeft blijkbaar de smaak te pakken ) heeft hij dringend een visum nodig. Vermits we nu toch in België zijn en Brussel nu heel wat dichterbij is dan Parijs als we thuis zijn, wou hij zijn visumaanvraag hier doen. Natuurlijk lag zijn paspoort nog in Frankrijk (l'histoire se répète )! Dus, Rudy ging naar de post en stuurde op dinsdag 22oktober het paspoort aangetekend op. Volgens de bediende zou het pakket op 3 werkdagen ter plaatse zijn! Niet dus, we zijn nu 5 "werkdagen" verder en het pakket is nog steeds niet aangekomen. We wachten dus tot.... Als het paspoort hier morgen niet is wil dat zeggen dat het ten vroegste volgende maandag hier kan zijn, vermits het vrijdag een feestdag is.
Ondertussen is mijn ventje in Frankrijk duchtig aan 't verder werken en als ik niet vlug naar huis kan denk ik dat de schuur helemaal gevoegd zal zijn! Foto's volgen zeker als ik ooit thuis geraak .
Ik weet dat jullie heel lang hebben moeten wachten op nieuws, maar nu is het er eindelijk van gekomen om te bloggen.
Vorige vrijdag belde ik met mijn ouders en blijkbaar voelde mijn vader zich helemaal niet goed. Als mijn pa dat al zelf zegt dan weet ik dat het menens is en na heel veel aandringen ging hij uiteindelijk zaterdag naar de dokter. Na de nodige onderzoeken en bloedafname (die hij nota bene nog zelf wegbracht naar het MCH) ging hij weer naar huis. In de late namiddag kwam de dokter dan thuis langs om te melden dat hij direct naar het ziekenhuis moest. Hij wou met de bus vertrekken maar moest van de dokter een taxi nemen.
Ondertussen was ik op de hoogte en werden de eerste plannen gemaakt om naar België te vertrekken. Dezelfde avond mocht ik van Rudy niet meer vertrekken, maar de valiezen van Kerim en mij stonden wel klaar. Om 00.30u belde Tom mij nog eens om te zeggen dat ik toch best zo snel mogelijk zou afkomen. Na een paar slapeloze uren en uiteindelijk toch 2 uurtjes geslapen te hebben vertrok ik om 4u45 samen met Kerim richting Leuven.
Zondagnamiddag kwamen we dan aan en we bezochten 's avonds onze pa op de intensieve. We wisten toen al dat hij o.a. heel veel bloedklonters had in de longen en het was nog niet duidelijk of er een operatie zou nodig zijn. Uiteindelijk zag hij er gezien de situatie eigenlijk erg goed uit en na 3 dagen op de intensieve mocht hij naar een gewone kamer en er werd beslist om niet te opereren maar verder te behandelen met medicatie.
We hadden het niet verwacht maar donderdagnamiddag mocht pa het ziekenhuis al verlaten. Hij ziet er goed uit en voelt zich ook goed en om het met de woorden van een verpleegster te zeggen, mijn vader is een "kranige, vinnige, oude man", en hopelijk mag hij dat nog vele jaren blijven!
Een echt wildpark bezoeken stond vanzelfsprekend ook op ons programma in Zuid-Afrika en wij kozen voor het Addo National Elephant Park dat iets ten noorden van Port Elisabeth ligt. Het was tevens het verste punt op onze rondreis, daarna reden we weer terug richting Cape town.
Wij deden een "game drive" in Addo, je rijd dan mee in een open terreinwagen met een ervaren gids. Op die manier heb je veel kans om een aantal dieren van de Big Five te zien. Wij zagen o.a. heel veel olifanten, er zitten er zo'n 450 in het park, en veel zebra's en kudu's. We hadden ook het geluk van een leeuwin te zien en een zwarte neushoorn.
Het is toch wel erg indrukwekkend om die dieren vlak naast de wagen de weg te zien oversteken en onze gids was even enthousiast als wij toen we net voor sluitingstijd nog een neushoorn zagen.
Als je naar Afrika gaat kan je niet anders dan een paar dierenparken bezoeken.
De parken die wij bezochten kan je niet echt vergelijken met een zoo in België of Frankrijk. Wij bezochten o.a. Monkeyland en Birds of Eden en de dieren hebben hier een enorme vrijheid. Je wandelt als bezoeker gewoon tussen de dieren, maar het park is wel volledig omheind en zoals in het geval van Birds of Eden is er een volledig net over het hele oppervlak van de tuin aangebracht zodat de vogels niet kunnen ontsnappen.
Dat wij naar Zuid-Afrika trokken kwam natuurlijk doordat onze Kerim daar al 3 maanden werkte als vrijwilliger in de Cheetah outreach ranch in Sommerset West.
Een bezoek aan de cheeta's stond dus alvast op ons programma.
Waar het bij de Cheetah outreach in de eerste plaats om gaat is het behoud van de cheeta populatie. De cheeta is een bedreigde diersoort en men probeert nu om ze op verschillende manieren te beschermen.
De cheeta's worden nog steeds afgeschoten door plaatselijke schapenboeren omdat ze hen als de grote boosdoeners beschouwen als er schapen verdwijnen. Men probeert nu vooral de boeren te sensibiliseren en één van de manieren is om hen honden te bezorgen die de schapen beschermen. Deze honden, de Turkse Anatolian Shepherd, worden gekweekt en opgeleid in de cheeta ranch waar Kerim werkte.
Natuurlijk is er geld nodig bij zo'n organisatie en er wordt bijna uitsluitend met vrijwilligers gewerkt. Een deel van de inkomsten komen uit de inkomgelden voor het bezoeken van de ranch. Men kan er ook een "encounter" doen, d.w.z. in de kooi van de cheeta's binnengaan en ze strelen, en daar moet dan ook extra voor betaald worden.
We wilden natuurlijk het project steunen en kozen dus ook voor de encounters, al moet ik zeggen dat ik mij niet helemaal op mijn gemak voelde bij die grote "katjes", ik heb er ééntje aangeraakt, maar het was met een klein hartje!
Gisteren kwamen we voor de eerste keer na het seizoen terug samen met ons clubje van Belgische Bourgondiërs. Nu praktisch bij iedereen de laatste gasten vertrokken zijn kunnen wij weer beginnen met onze winteractiviteiten.
We werden ontvangen door Patrick en Daniëlla en we genoten van het aperitief met hapjes buiten op het terras, in het zonnetje. Eten deden we binnen en de Daniëlla verwende ons met een heerlijke hoofdschotel met magret de canard, alhoewel, we moeten er natuurlijk wel bij zeggen dat het Patrick was die de eend perfect bereid had!
Na het dessert dat ook bij iedereen in de smaak viel, met o.a. en appelcrumble en een tiramisu met frambozen, gingen we buiten nog wat nagenieten en profiteerden van het mooie weer.
Het was een geslaagde middag en we kijken al uit naar de volgende bijeenkomst die bij ons zal plaats hebben.
We zijn al van dinsdag thuis, maar we zijn nog steeds niet helemaal op onze positieven. Rudy en ik hebben alle twee een zeer zware verkoudheid, en ik zit nu op de koop toe al 2 dagen zonder stem.
We hadden er tussendoor ook nog een nachtje op de spoed tussen zitten (Tom heeft ons even de schrik van ons leven bezorgd, maar alles is ondertussen terug goed met hem, al zal hij de komende maanden hopelijk geen "wilde paddestoelen" meer eten!).
Gisteren is Kerim vertrokken voor een weekendje Albi met zijn vrienden, en Tom en Nils zijn weer veilig en wel aangekomen in België. Het is dus weer even wennen zo onder ons tweetjes.
Zoals beloofd, hier dan eindelijk een eerste kleine selectie van onze foto's uit Zuid-Afrika. Er was wat werk aan, want Kerim en ik hebben samen zo'n 5000 foto's genomen , dus eerst moesten al de mislukte eruit, dan de dubbele enz... enz... , maar uiteindelijk ben ik erdoor geraakt!
Het was een prachtige vakantie en vooral de natuur sprak ons enorm aan, de verscheidenheid, de kleuren, de weidsheid!
Na onze prachtige reis naar Zuid-Afrika zijn we dinsdagnamiddag veilig en wel terug aangekomen in Auradou.
Onze chauffeur Tom stond ons keurig op tijd op te wachten in Toulouse. Hij had voor s'avonds heerlijk Belgisch stoofvlees klaargemaakt met verse frietjes. Na de lange vlucht, met onderweg 3x vliegtuigkost, smaakte die Vlaamse kost eens zo goed.
Alles samen waren we van het moment dat we in onze laatste B&B in Wellington vertrokken, tot we thuis kwamen, toch zo'n 28 uur onderweg geweest! Op de vlucht van Cape Town naar Istanbul maakten we nog een "ommetje" langs Botswana. Wegens de slechte weersomstandigheden kon het vliegtuig niet landen in Johannesburg, waar we een tussenstop hadden, en moesten we doorvliegen tot in Gabarone, Botswana. Na 2 uur wachten, in het vliegtuig, vertrokken we nogmaals richting Johannesburg en deze keer kon er wel geland worden en nadat de nieuwe passagiers bij in het toestel zaten konden we eindelijk doorvliegen naar Istanbul.
Door het oponthoud onderweg moesten we in Istanbul wel maar 2 uur wachten op onze vlucht naar Toulouse i.p.v. de normale 5 uur.
Foto's van de reis hebben jullie nog tegoed, eerst moet ik nog een selectie maken uit de meer dan 2000 foto's die ik nam, maar in de loop van volgende week zal ik er zeker een deel op de blog plaatsen.
Terwijl wij weg waren zorgde Tom voor de honden, katten en kippen. De honden stellen het alle twee opperbest, Folie ging meermaals per week mee lopen met Tom en hopelijk is ze nu wat van haar "overgewicht" kwijt geraakt!
Op het kattenfront is er weer slecht nieuws, al een paar dagen nadat we vertrokken had Tom laten weten dat onze Rosso niet meer kwam eten. Ondertussen heeft hij nog steeds geen teken van leven gegeven en we vrezen dus dat we hem niet meer zullen terug zien! Wat er gebeurd is zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar feit is dat dit onze 4de kat is die spoorloos verdwijnt. Vooral onze Folie zal zijn boezemvriendje missen!
Toen wij hier pas woonden en velden vol zagen met een soort "maïs" wisten wij niet om welk gewas het eigenlijk ging. Van een Franse boer leerden we dat het om Sorghum ging, een gewas dat hier in het zuiden uitsluitend geteeld wordt als voeder voor de dieren.
Blijkbaar kennen de meeste toeristen het gewas ook niet, want er wordt ons dikwijls gevraagd of het om een kleine soort maïs gaat.
Het "kafferkoren" zoals het in het Nederlands noemt wordt enkel geteeld in zeer droge gebieden (zoals hier dus ) en in Afrika, Centraal Amerika en Zuid-Azië is het één van de meest verbouwde granen, daar wordt het ook gebruikt als voedsel voor de mens. Men maakt er ook een alcoholische drank van, "Kafirbier".
Rudy heeft ervoor gezorgd dat de vogeltjes in de winter geen honger zullen moeten lijden.
Hij heeft een voorraad zonnebloemen klaarliggen die nu eerst nog moeten drogen en tegen dat het winter wordt hangt hij die zonnebloemen aan het voederhuisje en dan kunnen de vogels ervan smullen.
Au Cercle Des Chênes
 "Confused"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
, dus eerst moesten al de mislukte eruit, dan de dubbele enz... enz... , maar uiteindelijk ben ik erdoor geraakt!
) en in Afrika, Centraal Amerika en Zuid-Azië is het één van de meest verbouwde granen, daar wordt het ook gebruikt als voedsel voor de mens. Men maakt er ook een alcoholische drank van, "Kafirbier".
