In die perceptieslag hangt de vraag: hoe anders is Michel I? Is er in dit land überhaupt een zodanige beleidswissel mogelijk dat van een ware fundamentele omslag of revolutie sprake is? Nee. Daarvoor is België te zeer in zichzelf ingebed. Hoogstens radicaal incrementalisme kan hier. De polemiek over revolutie vs. evolutie is er binnen België altijd een binnen een bescheiden spanbreedte.

Is er dan ‘naar Belgische normen' een grondige beleidsverandering? Ja. Heeft dat antwoord een fundamentele impact op de intrinsieke kwaliteiten (en hun begeleidende argumenten) van de voorziene beslissingen? Nee. Waarom is dat dan belangrijk? Omdat de ‘look and feel’ van beleid in de dramademocratie cruciaal is.