Dagboek Maria-Hendrica Vandenschriek – deel 3xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De oorlog breekt uit.

Mariette helpt in de bloemenhandel van haar vader.  Op 10 mei 1940 is ze in Vorst waar ze alles in gereedheid brengt voor ‘Moederkensdag’ (zondag 12 mei).  De bloemen moeten naar de ‘Hallen’ van Brussel.

Donderdag 2 mei 1940.  O.H.-Hemelvaartdag.

Boneert.  Blijspel: Clovis en Clotildis, rol Aurelianus.  Kluchtspel van verleden jaar.  Harten is troef, rol Hato.  Het viel nogal mee ; er kwam toch niet zooveel volk als andere jaren en het was nochtans voor het pakket van den soldaat.  We hebben vanmorgen nog eens herhaald en vielen er vanavond niet door.

Zondag 5 mei 1940.

Tweede dag van ons Boneert.  Er kwam niet veel volk doch dit belette niet dat alles best afliep.

Maandag 6 mei 1940.

Voormiddag de concertcostuums naar hun plaats gebracht.  In de achtermiddag naar Vorst om te helpen voor Moederkensdag.

Dinsdag 7 mei 1940.

Vorst.  Bloemen gereedmaken en inpakken.

Woensdag 8 mei 1940.

Veel verkoop en veel werk spanden saam vandaag.

Donderdag 9 mei 1940.

Vorst.  Er staat een heele vracht bloemen gereed voor de Hallen; morgen vroeg zal Jozef drie maal moeten rijden.

Vrijdag 10 mei 1940.

We werden rond 4.10 uur door een hevig geschut wakker gemaakt.  Niemand weet wat men er van moet denken, ze houden maar niet op met schieten en wel honderd vliegtuigen vliegen er altijd rond het vliegplein van Evere, tusschen het schieten door hooren we soms veel harder slagen, voor al  de vensters en in de hoven staan er menschen te kijken iedereen wordt er bang van.  Jozef rijdt weg naar de Hallen en we gaan de andere potten gereed zetten om nog eens terug te rijden nog altijd wordt er geschoten.  Na een half uur telefoneert Jozef dat we niets meer moeten gereed doen.  Het is oorlog, vele bommen werden er in Brussel geworpen en hebben er groote schade aangericht.  Duitschland is Holland, België en Luxemburg om 4 uur in den morgen binnengerukt.  Onze soldaten trekken allen op naar de grens en er wordt hevig gevochten, wie weet hoeveel er nu reeds dood zijn.  ’s Namiddags zie ik voor het eerst Engelsche soldaten, ze komen om ons te helpen weerstand bieden.  Zullen zij den Duitscher kunnen tegenhouden, hier in Brussel weet iedereen van wel, wat blijft er dan na dezen strijd van ons en ons klein landeke nog bestaan,  ik denk dat ze ’t niet tegenhouden.

Zaterdag 11 mei 1940.

Oorlog.  De Tommie’s en de Franschen zijn in Brussel ; op mij maken die Engelschen geen goeden indruk.  De vluchtelingen rijden den ganschen dag voorbij.  De vijand rukt vooruit.  Wij staan verstomd dat Jozef nog niet werd binnengeroepen en bij ieder gerucht denken we dat ze daar zijn met zijn biljet.  Van den heelen dag hoorden we niets anders dan sirène gefluit.  Alerte en dan wederom Fin d’Alerte iedermaal dat er vijandelijke vliegers langs hierheen kwamen; soms zelfs Fin d’Alerte en Alerte samen, we konden bijna niet voort werken altijd maar weer den abri in voor schrik van de scherven.  Van dat gefluit den ganschen dag zoudt ge wel uw verstand verliezen.  Emilie die ligt wel ziek te bed en kan maar niet begrijpen dat het oorlog is.

Zondag 12 mei 1940.

Een aardige moederkens dag dit jaar voorwaar.  De vijand komt nog steeds vooruit en er rijden altijd meer vluchtelingen voorbij, waarnaartoe ?  Waar vindt die eindelooze rij, al die menschen waar vinden zij een verblijfplaats?  En zullen ze daar dan gerust zijn?

Maandag 13 mei 1940.

Ik zou wel willen thuis geraken, maar hoe ?  De autobus van Overijssche rijdt met de vluchtelingen en er mag niemand niet bij op.  Liza Moens telefoneert dat Huldenberg vol Engelschen ligt doch dat er verder niets te vreezen is.  We zullen probeeren van morgen met de auto naar Huldenberg te rijden, den agent heeft gezegd dat het wel mag.

(wordt vervolgd)