In de katholieke kerk wordt dit feest sinds ongeveer het jaar 700 gevierd.  Volgens de traditie stierf Maria in aanwezigheid van de apostelen, behalve Thomas, en werd haar lichaam en haar ziel ten hemel opgenomen.  15 augustus was de datum waarop de kerkwijding van een basiliek aan Maria toegewijd, gelegen tussen Bethleem en Jeruzalem, plaatsvond.

Barokke altaren

In 1734, na een brand die de kerk teisterde, wou pastoor J.J. van den Eede komaf maken met gotiek in zijn kerk    Deze architecturale stroming had inmiddels al lang afgedaan en de barokke bouwkunst vierde hoogtij.  Bij de herstellings- en restauratiewerken liet hij een zadeldak plaatsen over de hoofd- en zijbeuken.  Zodoende werden de hoger gelegen gotische ramen verborgen.  In het koor en in de dwarsbeuken werden ramen dichtgemetseld; drie barokke altaren werden opgetrokken tegen de oostelijk gelegen binnenwanden.  Dit uitzicht bleef onveranderd tot 1937.  Enkele parochianen zullen zich dit nog wel herinneren.

Het schilderij toegeschreven aan Gaspar De Crayer heeft tot 1938 boven het altaar gehangen. Men vindt het nu in de rechter zijbeuk, boven de ingangsdeur van het zuidportaal.
Het stelt de tenhemelopneming van Maria voor. Het kunstwerk werd met olieverf tussen 1651 en 1670 geschilderd. Het is een typisch werk uit de barokke periode.

Gaspar De Crayer (1584 - 1669) was een kunstschilder uit de Antwerpse school. Hij trok wel naar Brussel waar hij het grootste deel van zijn werken vervaardigde. Hij stond onder invloed van het werk van Rubens. Na diens dood ontwikkelde hij zijn eigen stijl.

Hij behoorde tot de meest toonaangevende kunstenaars van de Zuidelijke Nederlanden. Hij kreeg veel opdrachten en bezat een groot atelier. Net als Rubens maakte hij zelf  het ontwerp van zijn schilderijen en liet zijn leerlingen en medewerkers zijn werken uitwerken.

                                                                                                                                                                                

                                                                 het schilderij voor de restauratie

Op het schilderij zien we Maria omringd door een groep engeltjes, putti en twee personages.  Ze wordt ten hemel opgenomen in een opwaartse spiraal.

 

 

 
 

Bovenaan, links en rechts merken we de wapens van de familie de Baudequin de Peuthy.  Deze familie kwam op 13 januari 1714 in Huldenberg aan.  Zij verbleef op het kasteel tot het midden van de 19e eeuw. 

Het is niet duidelijk hoe en wanneer deze wapens op het schilderij aangebracht werden want het schilderij bestond al als de familie de Baudequin de Peuthy in Huldenberg aangekomen is.  Een hypothese zou zijn dat het doek in het middengeraamte aangekocht is en dat de familie de Baudequin de Peuthy na de brand van 1734 en de restauratie van de kerk een rechthoekig kader eromheen heeft laten maken; in de linker en rechter bovenhoek werden dan de familiewapens geschilderd.  Links merkt men het hoofd van een everzwijn, het wapenschild van Karel-Filips de Baudequin de Peuthy (1693-1771). Rechts zien we het dubbele wapenschild van zijn echtgenote Marie-Anne van Eynatten (1704-1777).

 Jean-Pierre Van Binnebeek

Verschillende fasen van de ophanging

Hieronder vindt u de verschillende fasen van het vestigen van het schilderij in de rechter zijbeuk van de O.-L.-Vrouwekerk van Huldenberg


Het schilderij staat klaar in het koor

Miel Bauwens vestigt de katrol
 

Het schilderij wordt uit het koor gehaald door Léon Kumps en de gemeentearbeiders


Het schilderij wordt rechtgezet op de plaats waar het moet opgehangen worden


Het hijsen van het kunstwerk 


De plaatsing in de haken


De afwerking


Het resultaat

(foto's Jean-Pierre Van Binnebeek)

Dagboek Maria-Hendrica Vandenschriek – deel 8
Een vliegtuig crasht in het centrum van Huldenberg

Op zaterdag 1 augustus crashte in het centrum van Huldenberg een vliegtuig met zes soldaten aan boord.  Hieronder vindt u het relaas van Mariette Vandenschriek.

Zaterdag 1 augustus 1942

Wat een onaangenaam voorval verleden nacht; een Australische vlieger hier brandend midden van al de huizen neergeploft.  Ik was naar ’t schijnt niet alleen om van schrik te beven, juist boven ons huis brak dat brandend gevaarte uiteen en sissend en rood stortte het eene deel na het andere den grond op, waarna het met een geweldige vlam opbrandde, bijna op al de huizen vielen er brandende scherven.

Van morgen ging ik er naar kijken, hoe akelig, de zes verbrande mannen en de deelen van den vlieger liggen over het heele dorp verspreid.

Eén van de mannen viel met het hoofd op den gevelpunt van Charles zijn ser, een andere op de betonnen goot van de volgende ser en die lijken lagen daar; de moteur van den vlieger viel midden in een ser ook daar.

In de Borrestraat viel een deel van de vleugel met een man erin en die stak daar met zijn hand nog op de mitrailleuse, achter Em. Vanderlinden lag nog een verbrand lijk, ook viel er eene nabij Wille Langestraat (R.Borremansstraat) en dan stak er nog een lijk in een deel dat op de “route” (V.Philipsstraat) viel.

Verder viel er een moteur in Dumortier zijn boomgaard een vleugel brandde op in Victor Stas zijn ser en een groot stuk viel branden naast het huis van Mus Debois.  Achter ons in Stockemstraat viel er een vleugel die nog niet in brand was.

Dit alles was saam genomen een soort mirakel dat er zooveel stukken midden al die huizen vallen zonder er één van te raken; iedereen vindt het erg interessant want den heelen dag heeft er hier volk op en af gereden van al de omliggende dorpen, ’t was hier juist een nieuwe avenue; Remy was er dezen morgen al toen ik ging zien.

We vertrekken op het gemeenteplein, steken de Borremansstraat over en beklimmen links van café Casino de Sint- Rochusstraat. Deze straat zal wel een van de oudste van het dorp zijn. Zij loopt rond het kerkhof naar het dorp. Nu gaan de mensen over het kerkhof naar het dorp. Indertijd zal dat zeker niet waar geweest zijn. Man was bang van het kerkhof en er hing een poort. (Ze hangt er nog)

Wandelend stappen we voorbij de pastorij en naast de zaal “Pastoorsbos” gaan we het Pastoorsbos in.

We dalen even en volgen dan naar rechts de weg. Op deze weg (die een ovaal maakte) wandelde indertijd de priester al brevierend. Het was er rustig, men had er schaduw en men hoorde het gezang van de vogels.

We volgen de weg en draaien mee naar links. Juist voorbij de bocht komen we terug op een laag gedeelte en daar verlaten we dan ook dit speelbos. Want dat is het ondertussen geworden.

Terug op de A. Goossensstraat houden we rechts aan en stappen rustig de “berg” op.

Aan het kruispunt steken we de baan over en gaan richting de begraafplaats. Daar nemen we het wegje dat tussen het kerkhof en de boerderij opklimt: (voetweg 54). We stappen tot aan de Minetstraat. Daar gaat het naar rechts en op het kruispunt houden we links aan. Langs de perenboomgaard en een mooi zicht op Smeysberg wandelen we tot aan de Kriegelstraat (We komen uit aan wandelpunt 24).

Hier gaat het naar rechts tot aan Klein Waver (hoekkapel).  Neem deze straat en wandel over de IJsebrug. Na de brug neem je rechts het IJsepad en wandel je stroomopwaarts tot je links voetweg 65.  Je volgt nu dit pad en stapt voorbij de bron die al jaren stroomt en de mensen uit de omgeving van water voorzag.

Terug op Ondersmeysberg  gaan we naar links en tot aan het vervolg van voetweg 65. Het is nu klimmen tussen de hagen en kronkelend tot aan de Molenweg.

We dalen hier af tot aan het volgend kruispunt( zijtak van de Molenweg) waar we rechts inslaan en naar de overkant van de “dieperik” wandelen. Hier ontmoeten we voetweg 17. Wanneer we deze klim genomen hebben bereiken we boven aan Klein Waver.

Het is nu eventjes serieus klimmen tot aan het laatste huis rechts. Daar vinden we terug de aanduiding voetweg12. We volgen de weg door het veld. Daar waar de voetweg de weide induikt, blijven we boven aan het smalle pad volgen en komen zo op Smeysberg. (Hier liep de weg indertijd verder door naar Neesveld).

Omdat de weg voorlopig niet begaanbaar is, wandelen we rustig Smeysberg af tot aan de Borremansstraat.

We nemen nu rechts. Wat verder zien we voetweg 53 staan. Hier gaan we nog eens klimmen.. Zo komen we terug aan de Minetstraat. Hier gingen we daarstraks naar links en nu stappen we rechtdoor tot op het einde.

We dwarsen de Limburg-Stirumstraat en gaan Priesterdelle in. Rustig blijven we deze weg volgen en komen zo onder aan het voetbalveld  aan de Gillisstraat en de Rattenberg.

Hier nemen we terug naar links en stappen zo het gemeenteplein op.

Norbert Mosselmans 05-05-2013

Dinsdag 2 september 1941

De nieuwe rantsoen zegels geweest afhalen; het zijn er nu van bruine kleur.

Om 4 uur bracht de briefdrager een bon voor 1800 kos kolen.  Pa heeft vanmiddag bij den burgemeester van Overijsche weest zien voor pataten doch dien heeft er veel slechte en houdt er dus geen over om te verkopen.

Vanavond borderels met zegels beplakt voor Thérèse om morgen in te dragen.

Woensdag 3 september 1941

Voormiddag zegels gaan afhalen voor Thérèse en in den achtermiddag de aardappelkaart van Marie Wwe Eris. … De borderels van avond eerst voorts ingevuld om nu morgen in te dragen.

Vrijdag 4 september 1941

We kregen 100 kos pataten zonder zegels thuisbesteld door Dumortier aan smokkelprijs 5 fr. waarschijnlijk.

Ik ben vanavond het rantsoen boter bij Pascal geweest halen en ook den eersten keer den pot afgedragen om morgen 1 liter fluitjesmelk te gaan halen…

Dinsdag 16 september 1941

Pa is naar Overijsche geweest voor den bon van de Koolen.  Voor de stoof vinden we nergens geen kolen meer en het is nu bijna winter.

Bij Peeters vanavond 50 kos tarwe gehaald 200 fr. betaald

Woensdag 17 september 1941

Toen we dezen morgen opstonden lag ons keldervenster in de groebbe over den draad geworpen, ze was doorgebroken en er was iemand in den kelder geweest, dus inbraak; rond het huis vonden we overal pellen van druiven, die hadden ze in de klein ser afgetrokken.  Er werd niets gestolen.  Bij pachter zijn ze ook binnengeweest en er 400 fr. uit de schuif genomen.  Aan al de vensters aan de achterkant hebben we baren ingemetst.

Donderdag 18 september 1941

Bij Fee Landeloos geweest zien om pataten te koopen met zegels.  Mme Verbruggen heeft gezegd dat we nog recht hebben aan 225 kos pataten morgen mag ik ze waarschijnlijk bij Felix gaan halen.  150 kos voor Marie Goossens ook. …

Woensdag 24 september 1941

Den geheelen dag rond geweest voor pataten te zoeken met bons, in Overijssche eerst naar Jean van André dan naar de Ketelheide bij Jan Put, bij Stephanie van Nores peperkoek geeten vandaar bij meter geweest middagmalen…  En nu heb ik nog geen pataten gevonden, niets dan bij Sliepers een vervoerbon en dan zullen we de aardappelen moeten koopen zonder bon …

Vrijdag 26 september 1941

… Pa heeft bij Dumortiers 200 kos pataten gekocht aan 4 fr. en bij Jean kreeg hij er 100 kos aan 2 fr., bij Wargée 150 kos aan 4 fr. die werden met den auto bij Jean gevoerd….

Zondag 7 december 1941

Er werd vanmorgen in de kerk een bisschoppelijk schrijven afgelezen volgens het welke Koning Leopold hertrouwd is met de dochter van een minister den 11^e september 1941, dit meisje is niet van adelijken stand doch zij zal geen aanspraak maken op de kroon van koningin; iedereen was verstomd door dat bericht.

(wordt vervolgd)

Dagboek Maria-Hendrica Vandenschriek – deel 6

Oorlogsjaren 1.

Vrijdag 31 mei 1940

Jozef is gisteren avond goed gezond thuisgekomen.  Dezen achtermiddag is hij met den auto met ma en de pakken afgekomen.  Vele andere jongens waren al eenige dagen thuis; velen zijn er nog achter enook nog veel van de burgers, zouden die tot in Frankrijk getrokken zijn wie weet wanneer ze dan komen.  Ferrij van Overijssche is komen vertellen dat nonkel Michel en familie op komst is, met een stoot  kar waar de pakken op liggen en ook Laure en de kinderen op zitten.

Ferrij die van zijn ouders gescheiden werd, door het springen van een brug, is in Frankrijk op hen uitgekomen (hij kende nonkel Michel van met een gezamelijke reis) en hielp hen de kar duwen.  Nu is hij met de fiets een dag voorafgekomen.  Jules is ook van gister achtermiddag thuis, uit Meenen komen die terug, ze hebben er wel erg tusschen gezeten, doch komen er men den schrik en de vermoeienis van af.  De geit van Jules die wij mede af brachten is Fonske en Jeanne komen weghalen (ze vernamen het van Louike) zoo wisten we dat Jules thuis is.

------

Gedurende meer dan één jaar wordt het dagboek niet meer opgesteld.

Op 19 juli 1941 schrijft Mariette: “Lang reeds lag dit boek vergeten, nu komt opeens weer het gedacht van eenige bijzonderheden neer te schrijven mij plagen.”

------

Maandag 4 augustus 1941

12.30 stipt kwamen Mr en Mw Bogaert en kleine Wilfried binnen.  Mr bleef dezelfde van met de mobilisatie.  Mw heet Martha, zij is groot en mooi en heeft blonde haren, wel gekruld en blauwe ogen.  Wilfried, een allerliefste mannetje van 2 en ½ jaar met blauwe oogen in een kapoenen gezichtje.  Alle drie komen ze er sympathiek voor, Martha bracht voor mij een mooi kraagje mede.  Wat moeten de stedelingen (Mr en Mw Bogaert komen uit Antwerpen) al honger gehad hebben, als men ziet hoe een simpel pataateke voor dat kleine ventjes en ook vor zijn ouders nu beter is dan een groote kermismaal van vroeger.

Vrijdag 15 augustus 1941

Wij hebben samen de Fam. Boekse uitgeleide gedaan tot Duisburg aan den tram, ze hadden te veel pakken bij met dat voiture en de wieg.  Daarna nog eens op den molen gezeten met André, die stond in het dorp ter gelegenheid van Huldenberg kermis.  Halfoogst zonder taarten, zonder bal, zonder kermisvolk.

(wordt vervolgd)

Dagboek Maria-Hendrica Vandenschriek – deel 5

Op vlucht 2.

Zaterdag 18 mei 1940

Dezen nacht hebben ze verschrikkelijk hard geschoten, we hebben allen samen Fam. Maes, Dore en wij beneden in de plaats bij de stoof blijven zitten.  Om 9 uur komt Mme Klettenberg en zegt dat Brussel overgegeven is.  Dan zijn er dus nu reeds Duitschers in Huldenberg.  Dore, Nonkel Maes en Pa treffen allerlei regelingen om eens te gaan zien hoe het ginder gesteld zou zijn, door vrees voor niet ontplofte bommen en mijnen wordt de terugkeer uitgesteld tot morgen. 

Wat is er nu gedaan geweest met die tweede versterkingslinie en den dijk van Weert-St-Georges, de Engelschen hebben er den Duitscher niet kunnen tegenhouden en toen we weggingen uit Huldenberg, beloofden zij ons na 2 maanden zijt ge hier terug en liggen de Duitschers platgeslagen.

Zondag 19 mei 1940

Vanmorgen zijn pa, nonkel Maes en Dore vertrokken om gaan te zien hoe het in de verlaten dorpen gesteld was.  Den heelen dag zijn hier Duitsche soldaten de Chaussée de Ruysbroeck opgereden; zij maken op mij een indruk van een soort volk dat niet tegen te houden valt; stoer en recht zonder eens aftewijken steeds maar voort marcheerend, die steken hun duim niet in de lucht zooals de Engelschen.

Dat is nu het volk waar we na korten tijd misschien zullen van bestuurd worden.

Roger is veel verbeterd, maar nu heeft André ’t zelfde gekregen en die heeft veel hooger koorts, ik heb naar den apotheker een flesch weest halend ie de dokter voorschreef. 

Rond 20 uur zijn nonkel Maes en pa weergekomen.  Dore die bleef weg.

Germaine en ik gingen tegen den avond voor André naar den dokter ; we moesten er lang wachten daaar hij niet thuis was, ik kreeg er een flesch voor mijn maag; we moesten te voet terugkomen de trams reden maar tot 20 uur.

In Huldenberg gaat alles nogal goed al de bruggen hebben ze doen springen en hierdoor, werden Deonie Sterkses zijn huis en de meisjesschool er gehavend, in de serrren zijn veel gaten door de stukken ijzer ; in de huizen is alles ‘tonderste boven geroerd en er werd veel gestolen, doch verder ging alles goed voorbij.  Bij ons gaat het nog tamelijk goed, de twee varkens werden doodgereden, doch verder is er niet veel veranderd; iedereen had het erger verwacht.  In Duisburg op de baan naar Tervuren is er een man van Loonbeek met zijn wagen op de ondermijning der straat gereden en door de ontploffing werd zijn vrouw die er naast ging de beenen afgerukt.

Maandag 20 mei 1940.

Pa is met Marie Eris naar huis vertrokken.  Die van Maes zijn ook af gegaan behalve Elise en Meter die bleven zooals ik om Germaine te helpen aan het erpotten van cyclamens.  Emilie is weer veel verbeterd en bij André is er ook het kwade af.

Dinsdag 21 mei 1940.   

Meter en Elise zijn weggehaald met een auto bij hun thuis is er ook niet veel schade; behalve dat er kaseisteen door het dak en door de zoldering tot op den trap viel, en dat ald de ruiten van den voor, komt door de ontploffing van een bom, voor het huis van Dr. Heylen, aan stukken vlogen, er werd ook wat gestolen.

Woensdag 22 mei 1940.

Ik ben met pa afgekomen naar Huldenberg ; het is er nog altijd aardig gesteld, er zijn nog geen derde van de menschen thuis; waar zouden de anderen nu nog zitten.

Donderdag 23 mei 1940. Sacramentsdag

We zijn naar Brussel geweest om twee pakken eetgerief, brood, gist en allerlei welk men in Huldenberg niet kan vinden..  Met een stok moesten we de soep roeren en met een tas uitscheppen.  Marie bleef thuis alleen, we kwamen goed geladen af.

Duitsche soldaten zijn al het Engelsche gerief komen weghalen dat hier werd achter gelaten, doch veel werd er reeds door de menschen van de omgeving weggehaald.

Woensdag 29 mei 1940.

Om 4 uur dezen morgen sprak Koning Leopold van België, de overgave van het Belgische leger uit.

De Belgen houden dus op met weerstand bieden; ze hebben tot het uiterste toe gevochten, nu werd het onmogelijk : ze waren omsingeld en zaten op een klein hoekje van het land met miljoenen samen, meer vluchtelingen, burgers dan soldaten.

We zijn in Duitsche handen.

Doch de Koning heeft wel gehandeld.  Leve Leopold: hij spaarde ontelbare menschenlevens door zijn daad, die ze van uit het felle Frankrijk een verraad durven noemen.

(wordt vervolgd)

Dagboek Maria-Hendrica Vandenschriek – deel 4

Op vlucht.

Dinsdag 14 mei 1940

Pa komt ’s morgens vroeg in Vorst aan en zegt dat Huldenberg moet vertrekken om de Engelschen hun stellingen te kunnen maken.  Om 9 uur rijden we met den auto af.  In Hoeilaert gaan we eens binnen.  Marie, Justine, Antoine en hun kindje zijn al weggereden naar Frankrijk met een vrachtauto van Jonée.  Dore is nog thuis, Moris en Cecile zijn ook nog niet weg.  In de Overijsche dreef komen we bijna gansch Huldenberg tegen den eenen wagen na den anderen.  Jef Nijs en de familie Leconte in kop, Jules zagen we ook in de rij op de kar van Louike.  Op den Elzas zagen we niemand meer, behalve nog eenige mannen.  De pakken worden op Jozefs auto geladen een matras er boven op.  Om 1.30 uur komen we in Vorst aan.  Onderweg hebben we driemaal moeten schuilen vanwege het geschut.  Ook in Huldenberg werd er hevig geschoten.  De pakken worden (Marie Eris hebben we meegevoerd, die is nu in Vorst) afgeladen en Jozef rijdt nog eens terug.  Om 6 uur komt hij weer met nog een volgeladen auto.  Pa die ginder bleef was er nu ook bij.  Ondertusschen waren die van Overijsche in Vorst al aangekomen: Meter, Tante Marie, Nonkel, Julia, Jef en Gilberte en Elise.  Er werden zakken met kaf gevuld en op de garage een slaapgelegenheid mee gemaakt voor de familie Maes.  Dus Huldenberg is niet alleen op de vlucht.  Die van Overijsche zijn nu al zoover als wij en die moesten te voet komen van Overijsche naar Vorst en konden dan ook niet veel meebrengen.

Woensdag 15 mei 1940.

Roger is wel ziek, hij ligt beneden op een matras; de dokter werd geroepen en zegt dat het den rubiole is.  In de garage werd een gaz vuur geplasseerd, zoo kan Tante Marie de keuken doen.  Van avond is Dore in Vorst toegekomen.  Hoeilaert ook is ontruimd.  De vijand is al tot in Longueville zegt Dore ; hij weet het van een man dien van daar nog kwam en wien hij gesproken heeft.  De vijand is dus niet verre meer van hier; vluchten zullen wij niet, het is bijna onmogelijk met Roger zoo hard ziek.

De Maginot linie is doorgebroken, vermeldt den Duitschen radio, hier in Brussel weet iedereen het tegenovergestelde en ze zeggen dat de Siegfried werd doorgebeukt en dat de vijand 20 km werd achteruit geslagen, natuurlijk komt dit bericht uit Engeland. 

We hebben naar het gemeentehuis van Vorst geweest om ons laten in te schrijven, als daarblijvende vluchteling;  er waren nog andere mannen van Huldenberg; die liggen bij Wielemans in de kelders dus niet heel ver van ons.  Bij het naar huis keeren ontmoetten wij de eene kennis na de andere, allen op Chaussée de Neerstalle ingenomen.  Onder weg reden er ons steeds maar Engelschen voorbij die soldaten kan ik nu wel niet goed verdragen, altijd maar lachen en met hun duim in de lucht allerlei kuren verkoopen. (Elise die kan daar op antwoorden) ik kan maar niet gelooven dat die oprukken om lang stand te gaan houden tegen de Duitschers, maar denk eerder dat we hier na korten tijd een ander soort soldaten zouden kunnen zien.  Hoe zou het nu in Huldenberg gaan, de Engelschen zijn er nu en maken er voorzeker stellingen, zullen ze daar niet alles kapot schieten ?

Donderdag 16 mei 1940

Jozef is weg ook Jefke Maes weggevlucht voor den naderenden vijand.  Al de weerbare mannen van 16 tot 35 jaar werden door aanplak biljetten tot vertrekken verwittigd.  Doch Brussel is een open stad en moet gansch zonder verdediging zijn om overgegeven te worden in de handen van de vijand.  Den geheelen dag hebben we de kanonnen gehoord in de richting van Huldenberg en het geschut komt maar altijd dichter en dichter.

Om 8 uur zijn Jozef en Jefke weggereden terwijl het afweergeschut in volle werking was, waar zullen die nu naartoe rijden en wat zal er met hen gebeuren ?  Wie weet of wij ze nog ooit wederzien !

Vrijdag 17 mei 1940

Elise en ik zijn met twee hortensia’s naar Ukkel kerk geweest.  Overal hangen er aanplak biljetten om het volk tot kalmte aan te manen bij de overgave der stad.  Om 4 uur als we van de kerk terugkwamen reden er verscheidene luxe auto’s, die uit de stad kwamen de baan naar Halle op.  Uit het openstaande raam der eerste auto’s wapperden een witte vlag en de vlag der stad Brussel.  Onder de inzittende heeren herkenden we de burgemeesters der stad en der agglomeraties, die reden waarschijnlijk naar de Duitsche overheid voor de overgave der stad.

Onder het volk is het een warboel van belang, de menschen stellen zich voor dat de Duitsche troepen door moorden en verbranden Brussel gaan innemen, de eene maakt den anderen bang, ik maak er mij niet lastig in en stel mij slechts voor dat daar niets van komt, dan dat we zullen moeten gehoorzamen aan den overwinnaar.

(wordt vervolgd)

Neerijse heeft nu op zaterdag 2 maart 2013 zijn gerestaureerde orgel ingespeeld.  Het instrument werd grondig hersteld door Jos Moors uit Borgloon.

Het Loretorgel gaat terug tot  François-Bernard Loret geboren in 1808 in Dendermonde en overleden op 69-jarige leeftijd.  Hij bouwde het orgel van de Sint-Pieter- en Pauwelkerk van Neerijse.  Daarvoor kwam hij van Mechelen met paard en kar, in een tijd waar het vervoer veel moeilijker was dan nu, zonder wagens, bussen of treinen.

F.-B. Loret was een specialist in het concipiëren van orgels; hij bouwde er in zijn leven 300.  Door de concurrentie was het belangrijk inventief te zijn: daardoor werd hij om zijn talrijke uitvindingen wat de orgelmechaniek zeer bekend, zelfs tot in Peru waar hij het orgel van de kathedraal van Arequipa bouwde.