Drie tarieven zijn er om naar Hua Hin te sporen,van 180 tot 44 baht. De trein van 09.20 is goedkoopst maar komt me best uit. Veel volk, ik haast me bij het instappen, heb gisteren mijn lesje geleerd. Mijn coupe deel ik met twee militairen, ik zie op hun ticket dat ze gratis reizen. Tot communicatie komt het niet,mijn Thais, je weet wel.. Op de trein komen om de haverklap venters met drank en allerlei eten,met succes. Thais eten de hele rit door, eerst hun meegebrachte proviand, dan alles wat wordt aangeboden,meest rijstgerechtjes, koude kleefrijst die je in een reep kunt veranderen,met lapjes vlees,of anders gebakjes en natuurlijk allerlei flesjes en blikjes drank, ook bier, al mag je hier geen bier drinken in de trein. Naarmate we vorderen stappen meer mensen uit dan in, gelukkig. Het landschap langs de zuiderlijn is heel anders dan langs de noorderlijn.,veel meer afwisseling. Hier en daar exotische bomen zo maar in het landschap, af en toe nog wat rijstveldjes maar veel minder uitgesproken. Af en toe lopen er koeien, in redelijk grote troepen. Grote varkensstallen ook, je riekt ze van ver,de zijkanten helemaal open . Tegen tweeEn arriveren we,Hua Hin is eindstation voor deze trein. Ik haast me naar een door trotter aanbevolen guesthouse, ze hebben nog een kamer, veel duurder dan geannonceerd in de reisgids maar vooral vier hoog gelegen, per trap! Naar mijn gevoel hebben ze een beetje cultstatus, en ze weten het, vandaar. Ik weiger resoluut ,meer nog vanwege de trappen dan om de prijs en wandel wat rond,vind gauw iets wat me beter past en veel rustiger gelegen is. Enig nadeel: geen wifi op mijn kamer,vind ik toch een handicap,ik heb 's nachts altijd een dip in mijn slaap en internet is dan een leuk tijdverdrijf,ook om te skypen gezien het tijdsverschil. Op de beroemde steigers ga ik een vissoep eten,lekker maar zoooo pikant, gelukkig heb ik ook een biertje besteld,vis de vis uit de royale soepkom en laat de rest voor wat het is. Hua Hin doet me erg aan Blankenberge denken, erg veel volk,opvallend veel Scandinaven,al hoor ik ook wel wat Nederlands. Gemiddelde leeftijd :pensioengerechtigd. Ik vermoed dat dit zo in benidorm was, vijftig jaar geleden. Na een dutje ga ik de avondmarkt zoeken. Heel erg druk, met vele eettentjes die mikken op het Europees publiek met gigantische kreeften, grote entrecotes,t-bones en andere lappen vlees, alleen frieten ontbreken nog. Ik moet zeggen, de kreeften doen me watertanden,maar ik bedwing me en stel dat uit voor een andere keer,kies tenslotte voor een Thais visgerechtje,dat verbrod wordt door het ei dat mee geroerbakken -overal gooien ze hier ei tussen- is, te zoet. Ook is het zoeken naar de beloofde mossels.
Naast mijn hotel staan mountainbikes te huur, echte Treks,maar ze vragen evenveel als voor een motorfiets. Ga ik morgen toch eens proberen, want mezelf kennende zal dat drukke toeristisch stadsgedoe me gauw vervelen, en met een brommer geraak ik zeker op de buiten. Bijna 21.00 hr. Het is al lang donker maar het blijft zomers, zeker 25°, en de gezellige drukte vraagt om nog wat te blijven hangen. Een knappe Duitse dame zit daar ook alleen ,we raken in gesprek. Ze is met een Thai hertrouwd,niet naar de zin van een van haar twee dochters, maar is gelukkig hier. Niet ieder jaar gaat ze terug naar de heimat,de mensen zijn daar zo unheimlich.
Ik hoop nog een apotheker te vinden,want iedere avond heb ik last van muggen, eigenaardig genoeg enkel op mijn onderbenen en voeten.
Een kleermaker waar ik langskom trekt me binnen in zijn winkel, hij presenteert me een op maat gesneden kostuum voor 5000 baht, verleidelijk! Ik bijt op mijn tanden en vraag bedenktijd. Wat zou ik daar mee aanvangen, eigenlijk? Als het nu een lijkwade was.. Natuurlijk weer vergeten mijn pillen te pakken, ik moet dus wel nog een halte aandoen om ze te kunnen doorspoelen. En nu, ineens naar bed!
Ik ben een beetje op vertrouwd terrein,ga eten in een klein straatje waar ik al was. Een Amerikaan die hier dertig jaar woont helpt me met kiezen, de keuken hier stamt uit het noorden. Als groenten krijg je alleen rauwkost, een soort venkel en iets groen wat ik niet kan thuiswijzen, maar wel pittig smaakt. Daarbij een rol kleefrijst en gegrild varken. Prima voer! Het is pas acht uur,dus loop ik nog even in het massagesalon binnen, waag me aan een full bodymassage. Ik krijg een soort wijde pyama om aan te trekken,de masseuse kruipt onder en over mij, ze werkt hoofdzakelijk met drukken van haar armen en schenen. Alleen mijn gezicht mijn tenen en vingers is vingerwerk. Een vol uur heeft dat geduurd! Ik betaal een luttele 200 baht, als ik dat thuis gedaan kreeg ging ik 2 keer per week.. Nog een biertje in het hotel, Kees is klaar en gaat slapen.
Eerst niet, maar als ik aanstalten maak om te pakken blijkt toch een andere kamer vrij: omgebouwd tuinhuis achter in het tuintje, kleiner,knusser dus als je wil,maar met badkamer en rustig, van de straat weg. Alea iacta est,ik blijf nog een dag Treintje morgen omstreeks(!) 18.00 hr, dus heb ik een zee van tijd om hier te verdoen, vanmiddag en morgen de hele dag. Ik begin met luieren,want voor meer is het te heet overdag. Een eerste kolonie apen-want ze zitten echt niet overal, hier in de buurt zie ik geen een- kom ik tegen in de winkelstraat waar de markt begint. Eerlijk gezegd doen ze me aan ratten denken, even stoutmoedig. Ook dezelfde kleur, op hun gat na dan. Ze lopen over de electriciteitsdraden,komen af en toe langs de palen op de grond maar voelen zich hogerop beter in hun sas, agressief lijken ze niet te zijn. Voeding op de overdekte maar open markt,zonder koeling lijkt me ineens minder aantrekkelijk als ik in de airconditioned Tesco loop, met koelrekken voor vis en vlees,tegen prijzen a la Donald Muyle ook nog. Zelfs inktvis ligt er, het doet me watertanden. Ik koop alleen een trosje minibananen,die vind ik niet in zo'n kleine hoeveelheid op de markt en ik heb er al dagen zin in. Een paar keer al liep ik langs een kapperszaak,een van de kappers die net een rookpauze had vraagt me binnen en ik ga mee voor een knip- en scheerbeurt. Hij werkt heel vakkundig. Vooral het scheren is genieten. Wat haar en 100 baht lichter verlaat ik na drie kwartier fluitend de zaak. Het terras van de Noom hangt al gezellig vol met gelijkgestemden. Toch meer sfeer dan een hotellobby.. Straks nog een wandelingske om wat eten te scoren,,dan even platte rust in mijn nieuwe hok -gelukkig met airco-. Een nieuwe gaste komt binnen in de tuin maar de kamer is nog niet vrij. Marie is ongeveer mijn leeftijd en fervente reizigster, ze komt nu van de Filipijnen en komt hier nu een maand duiken,vorig jaar verbleef ze hier lange tijd om haar brevet te halen. Ze reist alleen, haar man heeft er geen zin meer in en blijft in Frankrijk. Ze is verwonderd dat ik Frans wil spreken, vorig jaar zat ze met Belgen op een boot en die vertikten het. Nu trekt ze kris kras door Thailand,en gaat dan weer naar de kust om te duiken,raadt me Phuket ten zeerste aan als verblijf.
Net wakker krijg ik Skype van Marieke en Pauline, Griets dochters. Ze weten niet goed wat ze er aan hebben, maar het doet deugd hen even te zien. Na vieren huur ik een fiets,soort citybike in goeie staat. De jonge baas bezweert me hem niet achter te laten bij de monkeys, hij stelt me verantwoordelijk voor schade aan het zadel waar ze graag aan krabben of bijten,weet hij blijkbaar uit ervaring.
Puur voor het plezier van het fietsen laat nik de stad achter me en rij goed-komt-het-uit langs Thaise wegen,goeie wegen trouwens. Weinig (vracht)verkeer, het is tenslotte zaterdagmiddag. Op de terugweg -tegen half zeven wordt het donker- raak ik even de richting kwijt maar alles komt goed met wat gebarentaal en wat geluk zeker? In mijn/ons tuintje maak ik kennis met mijn buren, ook Fransen uit Tours,hij is van Marokkaanse origine. De eerste vraag: hoe is het met de Belgische burgeroorlog? Het is niet de eerste keer dat zoiets me overkomt, in Frankrijk vooral moeten vreselijke dingen over les Belges worden verteld. Mijn kost zoek ik niet ver, strijk neer op het terras aan de straatkant en eet shrimps, vanmorgen zag ik ze zwemmen op de markt, ze zijn lekker klaargemaakt. De patron maaktme attent op het alcoholverbod, en vraagt me de fles discreet op de grond te zetten,voor als de politie langs zou rijden.. Ik trek gauw naar mijn tuinresidentie die 's nachts meer gelijkenis heeft met een tent, ik hoor alle dieren van de schepping passeren: katten, vogels, ratten en ander trippelend gedierte,gelukkig niet binnen.
Mijn nacht in het guesthouse is in schril contrast met het hotel. Wel goedkoop,maar erg elementair. Geen ontbijt, geen flesje drinkwater,lawaaierig... Prijs- kwaliteit verdient het hotel(wezen) de eerste prijs. Maar: hier hebben ze wel huurfietsen, dus ik kom verder. Op de middag wordt het veel te warm, ik ga wat in de schaduw rusten. Mijn ticket voor de expres spreekt op 15.14,de paar uur die me resten lijken verloren. De trein heeft een half uur vertraging. Hoe hard hij ook gaat,hij haalt het niet in. Plus voor de spoorwegen: gratis koffie en gebak gebracht op mijn gereserveerde zit met airco.
Lopburi staat op mijn lijst omdat het,net als phitsanulok, een haalbare etappe lijkt,niet te ver ineens. Bij naslag blijkt het ook de stad van de apen te zijn,wat me zowel begeestert als afschrikt. Ik zie beelden voor me van apen die proberen mijn bagage te ontfutselen of mee aan tafel aanzitten. Maar geen aap te zien bij her verlaten van het station. De nacht valt al,ik heb niks gereserveerd en kom zo in een guesthouse door trotter aangeprezen. De sfeer is leuk, het comfort minder. Ik loop nog een blokje om op zoek naar eten en ga vroeg naar bed.
Bij een sanitaire stop midden in mijn nacht krijg ik-eindelijk!- Griet aan de Skype.
De morgenstond heeft koelte in de mond, ik ga wandelen in een ontluikende stad, lopburi s'eveille,waar eerder dan op de plaatselijke markt? Veel vis en vlees in het aanbod. Heerlijk slenteren. Op de terugweg gaan de ontbijtkraampjes open,ik eet soep met onbestemd vlees (organen?) met een porie rijst,net als de schoolmeisjes rondom mij. Zelfs de Noom ofte het guesthouse is al open. Misschien blijf ik nog een nacht, maar zeker niet in die kamer.
Het resort ligt zo afgelegen en afgesloten dat het zalig stil is. Het opendraaiende venster is niet voorzien van een hor,blijft dus dicht voor de muggen. Het enkel bed is niet mijn ding,maar alla. Meest storend is dat ik naar de lobby moet om mijn nachtelijke break te kunnen opvullen met ipadwerk als gewoonlijk, ik ga in pyjama, niemand merkt iets of valt er over. In de morgen wil ik naar den buiten, zo binnen handbereik heb ik het nog niet gehad. Maar eerst ontbijten,ik moet toegeven,het meest uitgebreide wat ik al heb gehad. Dan gauw op stap voor het warm wordt. Ik zoek een achterpoortje maar het resort is hermetisch afgegrendeld, de enige uitweg is de hoofdingang. Zo loop ik kilometers om naar de achterkant, de rijstvelden. Het valt wat tegen om er te komen,want ik moet hele nieuwe verkavelingen doorkruisen. De resterende rijstvelden zijn wellicht verpatst aan speculanten, die verkavelen fure à mesure blijkbaar, of de velden zijn al eigendom van het hotel, die ze houdt als uitbreidingsgrond. Het lijkt me zeker dat hier binnen zeg maar tien jaar geen korrel rijst meer zal geoogst worden. Beschaving .. Terwijl ik over de dijkjes loop hoor ik artillerie: ginder verder vermoed ik een schietstand van het leger of zo. Maar: vergissing, want om de haverklap komt het lawaai van een andere hoek. Het blijkt een soort vuurwerk te zijn voor het Chinese nieuwjaar, dat overal wordt afgeschoten. Op de terugweg kom ik langs veel restanten ervan,velen doen er aan mee Ook de huisgoden worden vandaag extra vertroeteld, aan ieder huiskapelletje staat minstens een kip of gebraden eend,met hele korven fruit en bosjes wierookstokjes. Na twee uur ben ik terug op mijn basis, ik bedien me nog eens van het heerlijk fruit uit het ontbijtbiffet: ananas,watermeloen,mango. Tegen tweeën pas moet mijn kamer ontruimd,maar ik vertrek vroeger met de hotelshuttle, boek ineens in bij bonbon guesthouse, en ga naar het station, ik wil naar phitchit, kleine gemeente een eindje verder volgens Wikipedia 15.000 inwoners. Zo klein dan ook weer niet. Eerst kom ik in een bouwvallige bijna huttenwijk die zich tegen het station schurkt,maar verder,via een tuibrug (Ping river?) is een kleine stad met alles op en aan, geen hotel zo ver ik zag- reden waarom ik vanuit phitsanulok opereer- maar wel een mooie patisserie waar ik me laat verleiden door koffie met gebak.
Een paar uur rondkuieren volstaat, ik zoek het station weer op, vertraging heeft geen betekenis hier. Op de trein drie Mechelse dames die hier ook de toeriste uithangen. Ik speel gids tot aan mijn thuis, we reizen met dezelfde trotter onder het hoofdkussen. Voor de rest zijn ze een gesloten trio. Tijd genoeg om nog even in de binnenstad te wandelen. Wat verder in de straat speelt een video wall met de plaatselijke bart de wever aan het woord, het lijkt me een uitgekiende campagnevoerder die werkt met nieuwe media. Van de andere zijde zie ik alleen microwagens rondtoeren,geen kat die er naar omkijkt. Na het eten blijf ik even buiten op het terras maar ik moet binnen vluchten door de muggen(beten). Even dit verslag bijwerken , dan naar bed. Morgen trek ik naar het apenland.
Tot nog toe mag ik niet klagen van de reisbussen. Nu weer een dubbeldeks Mercedes. Op de bussen na zijn alle voertuigen hier exclusief Japans. Alleen, de airco krijg ik niet afgezet,niet goed voor mijn systeem. Voor een keertje vertrekken we twintig minuten voor het schema. Vlotte rit langs expressweg. Het busstation in pithamnulok ligt een eind buiten de stad, een taxi brengt me voor 80baht naar mijn hotel dat een groot resort blijkt te zijn,ook nog net buiten de stad gelegen. Geen buitenlanders, geen hoge bezetting ook zie ik als ik naar het zwembad wandel op verkenning, bijna alle kamers staan open en zijn niet bewoond. Of er komt een horde aan,verschillende bedrijven worden welkom geheten op het bord buiten voor hun seminaries. Mijn kamer is erg ruim maar tot mijn spijt geen dubbel bed beschikbaar. Ik kijk uit over rijstvelden, zo dicht ben ik er nog niet bij geweest. Geen wifi op de kamer, een mens wil wat vandaag de dag. Ik heb met dochter Griet afgesproken om te Skypen maar ze raakt niet online.. Vanavond nog een poging! Het hotel ligt buiten de stad, geen antwoord aan de balie hoe of ik in het centrum geraak, het wordt tijd dat ik wat Thais leer. Straks na de felste zon neem ik mijn benenwagen , nu is het hier 35°,geen wandelweer. Na een half uur geef ik het op, slapen lukt niet. De kaart op mijn iPad geeft een dikke 4 km tot in het centrum, ik vertrek vol goede moed maar als halfweg een jongen op een brommer stopt met de vraag waar ik naar toe wil,en me daar wil brengen hap ik met graagte toe . voetgangers zijn hier een rariteit, zelfs de voddenraper rijdt minstens per fiets. Ik bezoek een guesthouse door trotter aangeraden,wellicht verkas ik morgen daar naartoe, het is netjes en zonder poeha,met wifi overal en een Engelssprekende uitbaatster. De terugweg doe ik helemaal te voet, ik wandel een uur. Griet geraakt maar niet op Skype,spijtig. Het restaurant in het hotel is mij te chique en te duur, ik ga buiten eten. Trouwens, het hele hotel voelt als een ijskelder, de zwoele avondwarmte buiten is mij liever. In het hotel speelt een band,noblesse oblige,maar de Europese en Amerikaanse evergreens trekken nergens op. Morgen ga ik wandelen op den buiten hierachter, dan laat ik dit luxe resort achter mij.
Het bed hier in mijn kamer is reuze van afmeting maar ook van confort. Op de taal na heb ik hier niet te klagen, ze kunnen het ook niet helpen dat ik hun taal niet spreek. Verzorgd en rijk ontbijtbuffet, morgen probeer ik het Thais ontbijt. Bij gebrek aan fiets ga ik stappen,eerst naar het treinstation,een te groot en lelijk gebouw. Alle wissels worden met handkracht vanuit het seinhuis bediend,een archaIsche bedoening. Aan de overwegen woont nog een wachter. Nostalgie van mijn kindertijd. Mijn info aan het loket krijg ik toch in een soort Engels,maar zonder uitgesproken rrr,waardoor het soms Chinees wordt. Aan het station staan taxibrommers,maar het woord of de klanken van busstation kennen ze niet, dus ga ik maar te voet, een uurtje stappen -als ik niet verkeerd loop- maar zo zie ik nog wat. Ik heb een summier stadsplan bij,maar de meeste straten staan alleen in Thais aangegeven,alfabet van mooie tekens maar ik kan er vooreerst niets van maken. Toch kom ik waar ik zijn wil. Weinig tempels hier. Eén heb ik gezien, ik denk een hindoetempel,in tegenstelling tot boeddhistische niet open voor bezoekers. Op het plein ernaast een bescheiden Boeddha. Erg godvrezend lijken ze hier niet te zijn . Het busaanbod is groter, om het uur vertrekt er minstens éen. Maar dat is voor morgen. Stilaan etenstijd. Ik versier een blik bier en ga rondkijken in verschillende eettentjes,maak met gebarentaal duidelijk wat ik ook wel wil, dat lukt aardig. Moeheid zit nog niet in mijn lijf, ik sjok kris kras verder,maar trek me tegen een uur of drie terug op mijn kamer wegens te warm, hier winterse temperatuur van 35°. Eigenlijk wil ik een klein stadje,eerder een dorp als volgende stop maar ik krijg geen duidelijkheid omtrent overnachting, niet doen dus. Tegen zessen valt de avond,het blijft warm maar het brandende van de zon is gedoofd. Nog wat kuieren,,iets meer in een buitenwijk. Voor het eerst zie ik vechthanen, mooie beesten. Bij een drankenhandel koop ik me een lokale pils, 64 cl is me toch een slok te veel. De winkel is slordig maar heeft alles in huis,als chivas regal, een assortiment wodka's, een hele wand Franse en Australische wijn, lokale sterke drank.. Toch komt er weinig volk op af,ik snap niet hoe ze met die handel overleven. Veel kleerwinkels hangen gewaagde kleedjes uit, die ik niet in het straatbeeld zie, wellicht voor de feestdagen? Het Chinese nieuwjaar komt er aan, de stad is er voor uitgedost. Stilaan weer eten scoren, op dezelfde manier, maar het is zo druk dat ik bijna opstap wegens het lange wachten,maar alles komt en smaakt goed. Eindelijk kom ik een soort café tegen, ik raak aan de babbel met Engelse Tony, die hier al negen jaar woont, sinds 2 jaar getrouwd met een Thaise die op cruiseboten heeft gewerkt, hij is hier leraar en laat liever zijn familie overkomen dan dat hij zelf terug gaat. Iets over negen, ik vertrek weer naar mijn honk. miel cocquyt
Phitsanulok, eerder verkozen als volgende verblijfplaats,ligt me te ver, ik opteer voor een andere bestemming,dichterbij en kleiner van omvang, de grootstad heb ik nu wel wat gehad. Zonder probleem tenzij gebrek aan prijsafspraken brengt een dame me naar het busstation. Al kon je bij ons voor 100b.fr./baht nog niet in een taxi stappen. De bus, een mooie dubbeldeks Scania,vertrekt bijna op tijd. We reizen per snelweg, ik kan me voorstellen dat andere bussen een traject volgen met meer stops op secundaire wegen. Op de 4,5 uur rijtijd zijn stoppen we maar een 5-tal keer, dus het gaat vlot. Na een uur komen we in een Ardeens landschap,alleen is de begroeiing anders. Uttaridit lijkt op het eerste zicht wat ik had verwacht: niet te groot, een 50000 inwoners,slechts 2 grote hotels. Mijn reservering spreekt op seeharaj hotel, het oudste van de twee,maar het oogt absoluut niet onderkomen. Ik krijg waar voor mijn geld: een reuzengrote kamer met een kingsizebed op de zesde verdieping,alles kraaknet en bediening zoals in de boekjes. Op weg van het busstation naar hier vroeg ik de weg aan een dametje op een brommer. Omdat ze het niet kon uitleggen nodigde ze me uit achterop te springen, ze zou me brengen. Ik wou dat ik het gefilmd kreeg: zij tenger ding aan het stuur, ik achterop met mijn valies in mijn hand,erg zeker voelde ik me niet maar we zijn toch goed geland! Een baliejuffrouw spreekt moeizaam Engels, de rest niks. Alles is alleen in Thais geschreven. Ik krijg maar niet uitgelegd dat ik een fiets wil huren. Dan maar lopen,de centrale winkelstraat is niet ver. De batterij van mijn polshorloge dient vervangen, drie electrowinkels verder -geen jota Engels heb ik nog niks,maar de laatste wijst me naar de overkant, daar zit inderdaad een knutsel-elektricien die me na veel zoeken achter een passend schroevendraaiertje depanneert, ik betaal 20 baht, voor hetzelfde in Brugge minimaal ⬠5! Ook de food en het bier kosten veel minder dan in chiang mai. In een paar fietsenzaken krijg ik maar met moeite uitgelegd dat ik een fiets wil huren. Hier is dat onbekend. Trouwens,het lijkt alsof toeristen sowieso hier onbekend zijn. In een laatste poging loop ik bij de concurrentie binnen, het andere groot hotel,maar ook daar zijn ze de Engelse taal onmachtig. Voorlopig geen fiets dus, maar ook geen honger of dorst meer Het weer voelt warmer aan dan in chiang mai. Het hotel beschikt over een mooi buitenzwembad,waar geen kat ,tenzij een kat ,te zien is,moet ik toch eens testen.
Mijn telefoon zet ik meestal af,maar gisteravond dus niet. Zo werd ik bruusk gewekt per telefoon door een of andere nachtbraker, 03.45 hier, dus tegen tienen thuis.. Vanmorgen na het ontbijt en voor ik mijn fiets moest inleveren naar het busstation gefietst,ligt nogal een eindje uit de buurt. Eerste info geeft pas bussen vanaf de middag, ik kan daar mee leven. Omdat ik tijd zat heb bezoek ik het station verder, en ontdek zo gelukkig nog drie aanbieders, op die manier krijg ik een heel gamma aan mogelijke afvaarten, ook heel verschillend van prijs en (vooropgestelde) reistijden. Mijn dag kan niet meer stuk, ik fiets terug langs zonnige wegen, het wordt hier weer warm. Markten overal op zondag, maar in de binnenstad wordt tegen de avond een beroemde markt georganiseerd.
Voor de verandering wil ik eens naar een ander stadje, het wordt Lamphun, een 30km zuidelijker. De bussen en taxi's vertrekken op een markt in Chinatown. Het busje is comfortabel en niet duur,maar gaat erg traag door het drukke verkeer,dat pas een beetje oplost een heel eind buiten de stad. We doen er meer dan een uur over. In mijn trotter staat dat je daar een halve dag kunt vullen ,en dat is ook zo. Ik begin met een wandeling over de markt,gelukkig overdekt want de zon brandt,gezellig maar weinig nieuws, tenzij een paar viskramen met levende vissen die liggen spartelen in veel te weinig water, en hele dikke kikkers die tevergeefs proberen door het net te springen waar ze mee omspannen zijn,gelukkig kwaken ze niet. Verder een kippenkraam met haacp-certificaat. De stad zou moeten ommuurd zijn maar daar merk ik niks van,doe ook geen poging om te zoeken wegens te warm. De rivier Ping bevloeit de stad,daar loop ik even heen op zoek naar frisheid,maar ze ligt te diep. Zo kom ik nog maar eens terecht in een groot tempelcomplex,met liggende, staande,zittende Boeddha elk in een eigen tempel. Lourdes.. Veel Japanners hier. Geen bier te verkrijgen in de hele stad, best offer was cola. Ik wandel terug naar die colazaak, eigenlijk een restaurantje, de zaakvoerster is de enige met wie ik een paar woorden Engels kon wisselen. Krab en pork met noedels, ik kan al een beetje met de stokjes overweg. Daarna hou ik het voor bekeken en rij met een taxi terug. Taxi is een groot woord, het is een hop-on hop-off. systeem in een beetje omgebouwde pick up. In dezelfde reistijd terug op de chinezenmarkt, ik stap wat voortijdig af wegens file in de stad en dwaal nog eens over de markt, een stuk dat ik nog niet had gezien. Mijn fiets heb ik veiligheidshalve in het hotel gelaten,loop te voet ,vertrouwend op mijn richtingsgevoel mijn weg terug en verwaal jammerlijk. Twee uur later ben ik in mijn hotel terug, na drie kwart van de stadswallen te zijn rondgestruind. Eigenaardig genoeg heb ik geen pijn in mijn voeten. Oefening baart kunst? Op het plein vlakbij het hotel heeft zich een enorme verzameling oldtimers gevestigd. Er zitten werkelijk heel mooie exemplaren tussen,verder veel oude mercedessen,volkswagens en andere Porsches. In mijn stamkroeg drink ik een grote frisse pils,maar niet vlug genoeg: na zessen mag geen alcohol meer worden besteld wegens (local) electionday morgen.. Dus ga ik voor mijn dutje nog een paar flesjes hamsteren,want morgen is het misschien ook zo..
Net als vorig jaar vanuit the Gambia probeer ik foto's op mijn blog te plaatsen rechtstreeks van op mijn iPad. deze keer worden ze telkens geweigerd wegens bestand te groot. Kan iemand me aanwijzen hoe ik ze kan verkleinen op mijn toestel? foto's spreken soms meer dan tekst kan vertellen. met dank van mij en mijn lezers, miel
De dag begint met mooi weer, is het hier ooit wel anders? Ideale fietsomstandigheden: zon, vlak, geen wind of het is een zuchtje .. Gisteren al wat rondgeneusd bij fietsenmakers,het aanbod is niet bijster groot en van zeer matige kwaliteit,ze hebben het hier duidelijk meer voor brommers en scooters. De weinige fietsers dien je ziet zijn bijna allen westerlingen, enkele riksjachauffeurs niet te na gesproken.Na mijn ontbijt loop ik en rondeke en overweeg om zo'n brommer te huren maar dan bots ik op een kleine fietsenverhuurster die er een paar in aanbieding heeft buiten categorie,niet super maar toch met wat versnellingen op en zelfs een (voor)licht. Mijn keuze is snel gemaakt want ik vind een fiets superhandig in de stad,meer dan een brommer en voorts ben ik het links rijden niet gewoon, met de fiets wordt je wellicht meer vergeven dan met een gemotoriseerd vehikel.
Onderweg loop ik een paar guesthouses en hotels binnen,maar nergens is er plaats over voor drie aansluitende nachten. Straks kan ik me hier bij de clochards voegen,want dat zijn er verrassend veel. Buiten slapen is hier ook geen ramp met die temperaturen. Op mijn fiets kom ik met veel gemak veel verder,op her druk verkeer na erg ontspannend. Een paar keer ben ik bij het afslaan toch op het verkeerde vak,maar niets ergs gebeurd, zelfs geen getoeter of gezwaai. Echt op de buiten kom ik niet,hoogstens in een buitenwijk, een schoolwijk ook. Geen fietsende tieners,raar waar ook geen bussen zijn. Ze houden hier wel van uniformen, ik zie alle denkbare van zeemanspakjes tot klassieke rokken,bruin, rood, zwart.
Ik had geprobeerd een backpackershotel te boeken, maar kreeg nul op request:volgeboekt. Een beetje paniekerig boekte ik dan maar wat voorhanden was,eenplek omschreven als herberg. Mijn vrees was dat het te ver uit het centrum zou liggen, maar gelukkig is het niet zo. Per grote taxi me voor de deur laten afzetten, het is eens wat anders maar anders niet te doen, het station staat te ver van het centrum. Grote taxi: naast de tuktuk het enige openbaar vervoer, geen bus of metro in deze stad van 1 miljoen inwoners. Alles staat in grote tegenstelling met Bangkok, het ademt provinciestad. Het verkeer is niet overdreven druk, geen grote werken aan de gang,op die manier een verademing. Na installatie ga ik op verkenning naar het historisch centrum,wat toch nog een klein uurtje lopen is.alleen de tempels zijn historisch, de rest is alledaags zonder veel charme. De wegen zijn recht en vlak, een fiets zou hier van pas komen. Eetkraampjes zijn dun gezaaid, ik hield ondertussen al van dat streetfood maar moet noodgedwongen naar een klein eettentje uit wijken, niet zo charmant. Ook als ik in de namiddag meer naar de buitenkant ga verkennen is het doordeweekse saaiheid geblazen, tot ik al dolend in een soort soek terecht kom, annex markt. Kijk, dan wordt het ineens een stuk boeiender. Iedere stad heeft zijn eigen couleur locale, laat hier me vooral de verwardheid opvallen, alles staat kris kras door elkaar. Heb je natuurlijk op andere plekken,maar niet zoals hier. Al bij al voel ik me ineens meer ontspannen,dit is toch wat naar mijn tand. Dat ik op terugweg het noorden verlies neem ik er voor lief bij. Tenslotte kom ik toch weer in mijn hotel terecht. Het zoeken naar mijn avondkost verloopt moeilijk. Pas na een mislukte poging kom ik per toeval in een zaak terecht waar ik morgen wel wil terugkomen. En op terugweg staat een wijveke aan een kraampje inktvis te bakken, ik hoop morgen weer.. Vanmorgen vroeg ik de receptioniste een kamer aan de achterkant,maar zeebewoner me dat het aan de voorkant rustiger is. Dit was de hele dag ook zo, maar net nu ik wil slapen begint een rockband in de kroeg hier over sjette te geven, ik hoop dat het niet al te lang gaat duren... miel cocquyt
Na mijn boottocht kon ik maar niet genoeg krijgen, dus duik ik de metro in naar het subvimidistrict,pal in het centrum,daar schijnt een bloeiend nachtleven. Totaal verrast kom ik bovengronds in wat het basiskamp moet zijn van de opposanten. De hele straat is afgesloten en verkeersvrij, wat een ontzettende verkeersknoop veroorzaakt in de hele omgeving. De boel is erg goed georganiseerd, met om de honderd meter een reuzescherm waaropvoortdurend speeches verschijnen,ik schat voor een paar duizend toehoorders. Alles heeft een sterk festivalgehalte, het is erg ontspannen. Een heleboel pop-up tentjes staan mooi geordend op de boulevard. Rondom ,ook pop-up wellicht diverse standjes met eten, drinken, t-shirts en andere accessoires. De mensenzee vernieuwt voortdurend, je ziet volgelingen in- en uit de metro komen, ik vermoed dat velen hier willen zijn na hun dagtaak. De uitgangsbuurt is een soort reeperbahn, de ene dancing tegen de andere, elk met een rits dames/meisjes in een "uniform",een minirokje en een topje,dat per bar verschilt van kleur. Veel neon, en veel buitengebeuren, kan ook niet anders met zo'n weer. Twee heel verschillende werelden,alleen gescheiden door een straathoek. Ik hou het voor bekeken en trek terug naar huis. De meeste eetkraampjes zijn al weg, ik vind nog een laatavondkraam in een zijstraatje waar veel wordt afgehaald. Hoe meer afgelegen hoe authentieker. Tegen dan is het na elven en ik ga slapen.
'S morgens word ik vroeg wakker door een bende luid kwetterende wijven, tegen mijn zin sta ik op en ga ontbijten . Hoewel Thai geven ze uitsluitend american Breakfast die eigenlijk best op Engels lijkt. Je kan net zo goed een Thais ontbijt bestellen in een brugse tearoom. Een afrader, maar dat weet ik nu ook weer, ondertussen toch mijn krant gedownload. Geen plannen vandaag, rustig mijn trein afwachten is het enige. Ik wandel toch een rondeke in de buurt, trek me dan terug op mijn kamer. Niet uitgeslapen tuk ik nog een uur. Tijd voor groot toilet en inpakken, de kamer moet vrij zijn voor de middag. Gelukkig mag ik mijn valies laten staan. Niets gepland is niet goed merk ik, ik dwaal doelloos tot mijn voeten pijn doen, keer dan op mijn stappen terug, ga wat eten.. Uit verveling maar ook om pijnlijke voeten van het stappen ga ik nog eens voor een voetmassage. Zelfde salon, andere bediening,de eerste keer vond ik beter.
Gecheckt en gelijk: ik ben gerold voor mijn treinticket,voor 500baht. Vanaf nu nog meer wantrouwig tegenover vriendelijke quasi-beambten,maar het had erger gekund, geen papieren kwijt of zo. Een tuktuk die maar vriendelijk bleef aandringen pakt me in en belooft me naar een mooie bar te brengen, internet en al.na een wilde rit wil hij me afzetten bij een donker hol, regelrechte hoerentent. Ik eis dat hij me stante pede terugbrengt, hij maar jammeren. Onderweg probeert hij het nog een keer maar ik word nijdig. Avondje verknald, niet erg, het wordt bedtijd.
Tegen mijn verwachting heb ik een deugddoende slaap, ik ontwaak mooi om half zeven Mijn vaste chauffeuse is ongemeen stipt,wil ze me kwijt? Ik vind het een luxe rustig te kunnen reizen, van gejakker hou ik niet.
De Boeing 777 is het grootste toestel waar ik ooit ben ingestapt.tien stoelen op een rij, en ik weet niet hoeveel rijen.we vertrekken met de Franse slag, een half uurtje later dan gepland. Gelukkig is het eten ook op zijn Frans:volledige (mini)maaltijd van apero met hapjes tot kaas na,inclusief een flesje wijn. Precies 11 uur wordt er gevlogen, met een 550 man en 11 crewleden aan boord. Ik Dommel wat met tussenpooosjes,loop af en toe de vlieger rond. In de staart is een rudimentaire minibar waar je gratis drank-ook wijn- en sandwiches kunt KRIJGEN! Of een ijsje..
De landing is op tijd, maar door douaneformaliteiten duurt het toch 2 uur eer ik buiten geraak. Ik probeer naar het hotel te reizen met het openbaar vervoer, en dat lukt moeiteloos. Om 10 hr lokale tijd doe ik een verfrissend dutje
